Voor dag en dauw ben ik opgestaan, ondanks de mogelijkheid tot uitslapen, om Another Side Of Bob Dylan te draaien. Tijdens het luisteren naar Dylans vierde album zet ik een nieuwe "Dylan kort" en de bijdrage van Jochen over "Sugar Baby" op de blog (zie hieronder), maar allemaal pas nadat de eerste kop koffie achter de kiezen is.
Ik vind het heerlijk om in alle vroegte in m'n uppie in de kamer te zitten om muziek te draaien. Een betere manier om een dag te beginnen is er volgens mij niet.
Halverwege "I Shall Be Free No. 10" komt dochterlief slaapdronken de kamer in lopen. Ze moppert dat ze wakker is geworden van de muziek. Ze heeft gelijk, Another Side Of Bob Dylan staat net iets te hard. Ik bied mijn excuses aan en dan is het weer goed. Terwijl ik de muziek iets zachter zet kruipt ze op de bank om daar langzaam verder wakker te worden. Ze is nog te jong om koffie te drinken.
Dit is allemaal al weer een tijdje geleden, het is al weer acht uur wanneer ik dit schrijf. Another Side Of Bob Dylan draait inmiddels voor de tweede keer.
Ook dat hoort bij mijn aangename ochtendritueel: een album twee keer draaien.
Ik heb een zwak voor Another Side Of Bob Dylan.
Ik leef al lang met dit album. Niet zo lang als de Dylan-luisteraars van het eerste uur. Another Side Of Bob Dylan was de tweede cd die ik ooit kocht (de eerste was Nashville Skyline). Dat was in een winkel vol stereo-installaties, televisies en wasmachines. In die dagen deed die winkel goede zaken. Dagelijks kwamen er mensen om hun eerste cd-speler te kopen.
En wie voor het eerst een cd-speler koopt wil daar ook een cd'tje bij, vandaar dat de winkel naast de toonbank een draaiend rek had met enkele cd's. Uit dat rek kocht ik dus Another Side Of Bob Dylan.
Dit was het eerste Dylan-album uit de vroege jaren zestig - zeg maar voor hij een Fender omhing - dat ik hoorde.
Mede daarom heb ik een zwak voor Another Side Of Bob Dylan, maar waarom draai ik het tegenwoordig dan zo weinig?
Heb ik het al te vaak gehoord?
Dat kan het niet zijn. Another Side Of Bob Dylan blijft fris, ondanks het aantal draaibeurten.
Another Side Of Bob Dylan was het eerste album waar ik om moest lachen. Niet zo'n zwak glimlachje, maar echt lachen. "Motorpsycho Nitemare" en nog steeds, na honderden keren luisteren heeft dit nummer hetzelfde effect. Ik lach er om, het maakt mijn humeur weer goed op de momenten dat mijn humeur wel een opkontje kan gebruiken.
En dan die uitgelaten piano op "Black Crow Blues", de ingetogen schoonheid van "Spanish Harlem Incident" en "To Ramona".
"Chimes Of Freedom" met zijn over elkaar buitelende regels vol poëzie. Na ruim vijfentwintig jaar luisteren is "Chimes Of Freedom" nog steeds een puzzel voor mij, een aangename puzzel waar ik nooit de oplossing van hoop te vinden.
Ik verwen mezelf, ik zet Another Side Of Bob Dylan nog een derde keer op. Kan mij het schelen. Ik heb de tijd, ik doe wat me aangenaam is.
Is dat niet het ultieme vakantiegevoel? Doen wat aangenaam is. Ik hoef geen grote reizen te maken. De reizen zitten in mijn hoofd. Laat mij maar hier zitten, terwijl de wereld nog slaapt. Laat mij maar luisteren naar Another Side Of Bob Dylan, kop koffie er bij. Meer heb ik vanochtend niet nodig.
1 opmerking:
Heel herkenbaar. En ja Another Side, de eerste elpee die ik op een zaterdag voor mezelf kocht met het geld van mijn opa voor mijn 11e verjaardag, in 1969, omdat mijn broer de rest van Dylan al had tot en met John Wesley Harding, blijft er een die ik koester. Ik moest er voor op mijn fietsje, 12 kilometer naar de 'grote stad' Almelo, waar ik in het centrum verlegen vroeg of er iemand een platenzaak wist. In de wind klapperde de plaat in de plastic zak aan het stuur steeds tegen mijn been, maar hij kwam veilig over. Mijn moeder wist niet wat ze zag toen ik ermee binnenliep. Waar was ik geweest?Ik antwoordde niet en ging naar boven waar mijn broers koffer pick upje stond, op zolder. En draaide hem meer dan een keer, voor mijn vader me woest naar beneden riep en ik ongenadig op mijn falie kreeg. De hoes draaide ik om en om en ik probeerde de tekst op de achterkant te lezen, met woordenboek erbij. Zo heb ik Engels geleerd, van Dylan. De akoestische muziek rockte voor mij, de stem sneerde zoals ik zou willen sneren naar mijn ouders en de meester. Zo'n suede jasje als Dylan aan had werd mijn grote wens. En toen ik meer van de lyrics en gedichten begreep, wist ik, ik wil schrijver worden, en ik schafte een schriftje aan. Ik die weigerde een vinger uit te steken op school, ging aan het werk.
Een reactie posten