I Believe In You (1979) - door Jochen

I Believe In You (1979)

“What do you believe in?” vraagt een reporter in 1966 aan Dylan tijdens een ietwat surrealistische persconferentie op het vliegveld van Syney. “I believe in you,” antwoordt Dylan, “I believe in things I can see. Don’t you?”

Dertien jaar later mogen we daarvan weer wat anders denken, als de meester zijn fans wéér ‘verraadt’. In 1979 bekeert hij zich tot het christendom en hij viert dat met een eerste gospelplaat: Slow Train Coming. Het ongemak bij de critici is groot. Enerzijds is het lang geleden dat Dylan een plaat afleverde die zo goed klonk. De meeste liedjes zijn ook nog ‘s prachtig, maar ja: die teksten. De teksten bezingen bijna allemaal zijn nieuw gevonden vertrouwen in en ontzag voor de Heer. Helaas kiest de meester daarbij voor de subtiliteit van de voorhamer, vermijdt hij poëtische dubbelzinnigheid en is het vaak, tja – drammerig is wel het woord. Te verdragen is het allemaal dankzij de kracht van de muziek en alle dingen eromheen; vocaal levert Dylan de meest gepassioneerde en toegewijde prestaties sinds jaren, de begeleidende muzikanten zijn top en de productie is geweldig. Dylan heeft producer Jerry Wexler ingehuurd en heeft voor het eerst in zijn carrière zóveel respect, dat hij – na een stroeve eerste opnamedag – doet wat de baas wil. Dus Dylan zingt gewillig een partij overnieuw in, en nog een keer, en is zelfs bereid om zang op te nemen nádat de instrumentale basistrack is opgenomen. De 62-jarige Wexler is ook niet de eerste de beste, natuurlijk – hij is de man achter Aretha Franklin en Dusty Springfield, om maar twee namen te noemen. Dylan en hij kennen elkaar al een tijdje en zes jaar geleden produceerden ze samen Barry Goldbergs gelijknamige LP.

Een tweede slimme beslissing van Dylan is om het advies van Wexler op te volgen en Mark Knopfler uit te nodigen, de nieuwe gitaargod die zojuist met zijn Dire Straits de wereld aan het veroveren is. Dylans gewoonte om veel vrijheid te geven aan de studiomuzikanten valt deze keer heel goed. Knopfler is niet alleen een zeer getalenteerd gitarist, maar hij voelt ook goed aan wat een lied nodig heeft en bemoeit zich met tempi, arrangementen en zelfs melodie.

“I Believe In You” is een hoogtepunt. Het is een van de tederste ballades uit het oeuvre van Dylan, rijk aan aantrekkelijke melodieën en uitgevoerd met tamelijk zeldzame kwetsbaarheid. Knopfler speelt erg smaakvol, intiem zelfs, en de pianobegeleiding door doorgewinterde studiomuzikant (en co-producer) Barry Beckett is voortreffelijk. Ook de recensenten die niet over de afkeer van de evangelische inhoud heen kunnen komen, geven zich hier gewonnen. Inhoudelijk valt dit lied dan overigens ook wel weer mee. Door de songs eromheen weten we dat de “You” de Heer zal zijn, maar als we het sec bekijken kunnen we het ook anders invullen, natuurlijk. Het zou eventueel best wel over een verboden of omstreden liefde kunnen gaan. Onwaarschijnlijk, maar ach, als het helpt om de schoonheid van dit lied te genieten, waarom niet. Hoewel ook dan het huilerige zelfmedelijden van frases als I walk out on my own – in de stromende regen ook nog ‘s, ocharm – eigenlijk weinig verheffend is.

Sinéad O’Connor, een artieste die zowel de controverse als de valkuilen van openlijk beleden christelijkheid kent, heeft de mooiste versie van “I Believe In You” op haar conto staan. Oorspronkelijk zou zij het ook zingen op het 30th Anniversary Tribute Concert in Madison Square Garden, 1992. Kort daarvoor echter heeft zij op TV een foto van de paus verscheurd, en dat resulteert o.a. in onoverkomelijk boe-geroep, gejoel en gefluit. Ter plekke switcht Sinéad naar een korte, furieuze uitvoering van "War", om daarna achter de coulissen snikkend troost te zoeken in de armen van Kris Kristofferson. Wel verschijnt dan alsnog haar interpretatie op een kerstplaat (A Very Special Christmas, Volume 2, 1992) en later als b-track op de single “Fire On Babylon”. Het is een meesterlijke versie. Nóg intenser dan het origineel, ontroerender ook, en verrijkt met “Ierse” melancholie – dankzij het bijna klassieke arrangement, vooral. O’Connors licht hysterische neiging tot het mystieke en haar vermogen om ijle, etherische hoogten te bereiken komen nu eens een keertje helemaal tot hun recht; juist bij dít lied zijn beide kwaliteiten enorme pluspunten. Haar live-versie in de Royal Albert Hall (1999) doet er amper voor onder, maar mist helaas de klarinetsolo uit de studioversie.



I Believe In You

They ask me how I feel
And if my love is real
And how I know I’ll make it through
And they, they look at me and frown
They’d like to drive me from this town
They don’t want me around
’Cause I believe in you

They show me to the door
They say don’t come back no more
’Cause I don’t be like they’d like me to
And I walk out on my own
A thousand miles from home
But I don’t feel alone
’Cause I believe in you

I believe in you even through the tears and the laughter
I believe in you even though we be apart
I believe in you even on the morning after
Oh, when the dawn is nearing
Oh, when the night is disappearing
Oh, this feeling is still here in my heart

Don’t let me drift too far
Keep me where you are
Where I will always be renewed
And that which you’ve given me today
Is worth more than I could pay
And no matter what they say
I believe in you

I believe in you when winter turn to summer
I believe in you when white turn to black
I believe in you even though I be outnumbered
Oh, though the earth may shake me
Oh, though my friends forsake me
Oh, even that couldn’t make me go back

Don’t let me change my heart
Keep me set apart
From all the plans they do pursue
And I, I don’t mind the pain
Don’t mind the driving rain
I know I will sustain
’Cause I believe in you