Beste Hans,
Ik heb nooit slechte herinneringen aan religiositeit gehad, simpelweg omdat ik nooit herinneringen op dat vlak heb aangemaakt. Dat maakt het dat ik vanaf dag één anders naar Slow Train Coming luister.
Nu ik dit opschrijf vraag ik me af of dit wel klopt. Na nog wat nadenken realiseer ik me dat ik je slechts een halve waarheid geef. Laat ik het nog eens proberen. Laat ik zoeken naar de waarheid, mijn waarheid althans.
Toen Slow Train Coming verscheen was ik zes jaar en leerde mevrouw Mol mij BOOM - ROOS - VIS lezen. Ze moet inmiddels in de negentig zijn. Ik zie haar nog regelmatig fietsen door het dorp. Soms zegt ze vriendelijk gedag, al betwijfel ik of ze zich nog echt kan herinneren dat zij mij heeft leren lezen.
Het moge duidelijk zijn dat toen Slow Train Coming in 1979 verscheen ik nog nooit van Bob Dylan of zijn muziek had gehoord. Ik ontdekte dat allemaal pas later. Veel later.
Dat ontdekken begon met "Blowin' In The Wind" op de radio, wat gevolgd werd door tweedehands exemplaren van Desire en Hard Rain.
Daarna was ik verkocht. Niet alleen kocht ik langzaam maar zeker ieder Dylan-album, ook las ik iedere tekst over Dylans muziek waar ik mijn vingers op wist te leggen (dank mevrouw Mol, het begon bij u, met BOOM - ROOS - VIS).
Meerdere malen moet ik in die dagen hebben gelezen dat Slow Train Coming muzikaal dan wel oké is, maar vanwege de tenenkrommende religieuze boodschap gemeden moet worden.
Aangezien ik in die dagen nog te dom was om zelf na te denken, wist ik heel lang de aanschaf van Slow Train Coming voor me uit te schuiven. Slow Train Coming was een van de laatste albums van Bob Dylan - samen met Saved, Self Portrait en Down In The Groove - die ik kocht (je ziet, ik volgde keurig de adviezen op).
De eerste keer luisteren naar Slow Train Coming - zo'n tien, vijftien jaar nadat het album verscheen - was een schok. Die schok werd niet zozeer veroorzaakt door de boodschap, ik was immers voorbereid. Die schok werd veroorzaakt door de botergladde productie van dat album. God, wat had ik aanvankelijk een hekel aan het geluid van Slow Train Coming. En dan die blazers! In die dagen was ik een eigenwijze lul-de-behanger die vond dat blazers ten koste van alles vermeden moesten worden. (De ironie wil dat, terwijl ik dit schrijf, een album van tenor saxofonist Hank Mobley draait. Ik heb wel wat bijgeleerd...)
Na die eerste keer luisteren is Slow Train Coming lang in de kast blijven staan. Ik wilde het niet meer horen. Pas toen ik me realiseerde dat mijn eigen vooroordelen mijn oren verstopten heb ik Slow Train Coming weer uit de kast gehaald om te horen dat het inderdaad, zoals je schrijft, een meesterwerk is.
Nee, de religieuze boodschap van Slow Train Coming is niet mijn boodschap, maar dat hoeft ook niet om van dit album te kunnen genieten.
Ik heb de door MOV uitgebrachte versie van Slow Train Coming nog niet gehoord. Dat komt nog. Er is een sterke drang om die persing te horen. Je positieve berichten over deze persing hebben die drang alleen maar sterker gemaakt.
Het ga je goed.
Groet,
Tom
Geen opmerkingen:
Een reactie posten