De ergerlijke schoonheid van de mythe: Dylan doet Newport met een Fender

The person that's coming up now is a person who in a sense has changed the face of folk music to the large American public, because he has brought to it a point of view of a poet. Ladies and gentlemen, the person that's gonna come up now has a limited amount of time. His name is Bob Dylan.

Met deze woorden introduceerde Peter Yarrow Bob Dylan tijdens het Newport Folk Festival van 1965. Daarna barstte de hel los, aldus de mythe.
De mythe: Bob Dylan schokte het (folk-) publiek door met een band op te treden. Het publiek liet merken geschokt te zijn door "boe!" te roepen. Pete Seeger liep met een bijl te zwaaien, hij had plannen om de stroomkabel door te hakken. Na drie nummers met band verliet Bob Dylan het podium om daarna nog twee nummers akoestisch te spelen. Als laatste speelde hij "It's All Over Now, Baby Blue", als afscheid aan Newport. Tijdens het spelen van dit nummer biggelde er een traan over Bob Dylans wang.
Mythes zitten altijd vol haken en ogen. Mythes zijn verhalen die in de loop der jaren steeds mooier, schokkender en ongeloofwaardiger worden.
Was Pete Seeger echt zo dom om te denken een stroomkabel met een bijl te kunnen doorhakken? Dat lijkt me sterk. Dat Bob Dylan helemaal niet zijn set afsloot met "It's All Over Now, Baby Blue" staat wel vast. Luister maar naar de bootlegs met de opnamen van Newport 1965.
Die bootlegs leren ons dat de setlist er als volgt uitzag:

1. "Maggie's Farm"
2. "Like A Rolling Stone"
3. "It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry"
4. "It's All Over Now, Baby Blue"
5. "Mr. Tambourine Man"

Wie naar de bootlegs luistert hoort dat een deel van het publiek inderdaad "boe" roept, maar een ander deel juicht. Zeker tijdens "Like A Rolling Stone".
Vergelijk de reactie van het publiek tijdens Dylans set eens met de reactie van ditzelfde publiek tijdens de introductie van Peter Yarrow.

Het Newport Folk Festival is een belangrijk markeerpunt in de geschiedenis van Bob Dylans carrière. Het probleem is dat dat markeerpunt wordt vertroebeld door mythes en legendes. Het daadwerkelijke markeerpunt is inmiddels nauwelijks meer zichtbaar door al die mythes en legendes.

Onlangs verscheen het boek Dylan Goes Electric! van Elijah Wald. Dat boek gaat over Newport 1965. Ik heb Dylan Goes Electric! inmiddels in huis, maar ik heb het nog niet gelezen. Ik durf er nog niet goed in te beginnen.
Stel je voor dat Wald in dit boek al die mythes weet te ontkrachten. Word ik daar gelukkiger van? Zijn de mythes daarvoor niet te veel een deel van mijn werkelijkheid geworden?
En andersom dan, wanneer Wald de oude mythes als waarheid presenteert in zijn Dylan Goes Electric!, zou dat me gelukkig maken? Nee dus, ik weet dat 't mythes zijn.
Het is een duivels dilemma.

Het is vandaag precies vijftig jaar geleden dat Bob Dylan met een Fender voor zijn borstkas het podium van het Newport Folk Festival betrad en "Maggie's Farm" inzette. In die vijftig jaar heeft de mythe vorm gekregen.

Laat de mythe bestaan, maar vul 'm wel aan met de waarheid.

Let's go!