True Love Tends To Forget (1978) - door Jochen

True Love Tends To Forget (1978)

Er zijn veel redenen waarom we de voortijdige dood van Otis Redding betreuren, en “True Love Tends To Forget” is er één van. Veel verbeeldingskracht is er niet voor nodig, om weg te dromen bij de fantasie wat Otis van deze prachtige soulballade gemaakt zou hebben. Dylan kiest op Street Legal immers al voor een soularrangement, met Steve Cropper-achtig gitaarwerk in de opening, Stax-blazers, het orgel van Booker T. en een dameskoortje. Dat is geen toeval; zijn bewondering voor Otis is algemeen bekend. In zijn radio-programma Theme Time Radio Hour draait hij graag diens hartverscheurende klassiekers (o.a. “Cigarettes And Coffee” en “I’ve Got Dreams To Remember”) en reeds in april 1966 zou Dylan hem “Just Like A Woman” aangeboden hebben. Tijdens het tekstdichten heeft de meester nu wellicht ook aan Otis gedacht. Volgens sommige bronnen liet Otis “Just Like A Woman” liggen omdat de tekst too wordy zou zijn – te veel lettergrepen om die typische, doorhangende en knerpende Otis-uithalen in kwijt te kunnen.
Robbie Robertson, een betrouwbare ooggetuige, vertelt dat Dylan het in ’66 in de studio over covers van zijn songs heeft, en zich vervolgens afvraagt wie “Just Like A Woman” zou kunnen zingen. “Otis Redding natuurlijk,” zou Robbie gezegd hebben en de managers zorgen vervolgens voor contact. Jaren later komt Robertson toevallig Otis’ manager Phil Walden tegen en kan hij vragen waarom die cover nooit is verschenen. Otis heeft zich wel degelijk aan het lied gewaagd, vertelt Walden dan, maar kon de bridge maar niet over zijn lippen krijgen – “the words are about amphetamines and pearls, and he couldn’t get those words to come out of his mouth in a truthful way. So, we had to put it aside.” Hetgeen Robertson dan wel weer respecteren kan: ja, als je niet thruthful over amfetamine zingen kan…
Dylan zelf herinnert zich de details iets anders, overigens. In het interview met Wenner (Playboy, 1969) stelt hij dat Otis hem om materiaal vroeg, bij die ontmoeting in 1966. “Ik had toevallig opnames van mijn nieuwe album bij me.”

Aan tekstuele overdaad lijdt True Love in ieder geval niet. Eromheen staan alfabetische processies als “Where Are You Tonight?” en “No Time To Think”, maar dit lied is relatief rechttoe-rechtaan, schuwt de clichés niet en is zuinig met dylanesque uitschieters. “Weekend in hell” zal geïnspireerd zijn op Rimbauds Une Saison En Enfer, een paar vergezochte rijmvondsten (roulette-forget, any oygen-among the men), maar verder zijn er eigenlijk geen aanwijzingen dat dit een Dylan original is. Ja, dat “from Mexico to Tibet” is nog wel een dingetje. Dylan grijpt graag en vaak naar de topografische metafoor om “heel ver” of “overal en nergens” uit te drukken, en begint daarin wat door te slaan. Aanvankelijk, bijna twintig jaar hiervoor, vindt hij from Washinton Heights to Brooklyn wel genoeg (klein uurtje lopen, uit “Hard Times In New York City”), in “Down The Highway” moeten we al een kleine 5000 km van de Golden Gate Bridge tot aan het Vrijheidsbeeld en de bekende vereenvoudiging hiervan (van het westen tot het oosten) gebruikt hij in “I Shall Be Released”.
In de jaren ’70 begint het zoeken naar originelere varianten. From the heavens to the ground in “Never Say Goodbye”, van de Grand Coulee Dam tot aan het Capitool in “Idiot Wind” en nu dan van Mexico tot Tibet – daarmee schieten we voorbij de 10.000km grens.

In “Slow Train Coming” neemt de dichter dan weer wat gas terug (van Amsterdam naar Parijs), maar in de verschillende versies van “Carribean Wind” is het weer raak; eerst waait die wind van Mexico naar Curaçao, dat verandert in from Tokyo to the British Isles en als het lied strandt is het van Nassau tot Mexico, toch ook nog dik 2000km dus. In “Union Sundown” bereikt Dylan dan de overtreffende trap: from Broadway to the Milky Way, hoewel een minder dichterlijk ingestelde betweter zal roepen dat daar eigenlijk “van hier naar hier” staat - onze aarde is immers onderdeel van de Melkweg.
Erg verdedigbaar is die hardnekkige voorkeur voor de topografische metafoor niet. In meer dan de helft van de gevallen, zoals ook hier, doet het nogal geforceerd aan en draagt het niets bij. Bij “Blind Willie McTell” brengt from New Orleans to Jerusalem een extra laag in, maar die meerwaarde is uitzonderlijk. De meester lijkt dat ook in te zien: na 1983 waagt hij zich, behalve in “Roll On John” (2012), niet meer aan dit stijlfiguurtje. En daar is het ook dienend en thematisch passend: Lennons licht schijnt from the Liverpool docks to the red light Hamburg streets.

De schoonheid van de brug, van de middle eight, springt er op drie fronten uit; het is een poëtisch hoogtepunt, vocaal biedt regel drie een ritmische vondst (“Saw you drift into infinity and come back again”) die Dylan zelf terecht nogal waardeert, blijkens ook de opvlammende passie waarmee het in de live-uitvoeringen zingt én muzikaal stroomt het zo prettig in, dat Dylan hem nóg een keer speelt. En dat terwijl de meester vroeger maar weinig waardering kon opbrengen voor zoiets banaals als een bruggetje. Pas in “Ballad Of A Thin Man” zien we een eerste aanzet, een echt conventionele middle eight debuteert in “Memphis Blues Again”.

Ondertussen verkommert “True Love Tends To Forget”, net als vrijwel alle songs van Street Legal, in een vergeethoekje van Dylans catalogus. Eenzaam is het daar niet, maar onrechtvaardig, of op z’n minst onbegrijpelijk, is het wel. Liedjes als “Down The Highway” en “North Country Blues” liggen daar ook, en daarmee kun je vrede hebben – heel veel meer dan een tijdelijke charme hebben die niet. Maar songs als “Baby Stop Crying”, “We Better Talk This Over” en dit True Love hebben een tijdloze kracht die maar niet naar boven lijkt door te dringen. Een tijdje lang dreigt erkenning als “True Love Tends To Forget” genomineerd wordt voor Greatest Hits Vol. 3. De - onthutsend puberale - liner notes zijn al geschreven (het noemen van Tibet inspireert Oxfords poëzie-professor Sir Christopher Ricks tot de zouteloze woordspeling “Dylai Lama”), maar het wordt samen met het eveneens soulvolle Tight Connection toch nog gepasseerd ten faveure van “Series Of Dreams” en “Changing Of The Guards”. Live speelt Dylan het na 1978 nooit meer en vermeldenswaardige covers worden ook niet gemaakt; dit kleinood is waarlijk een vergeten juweeltje, a lost gem.

True Love Tends to Forget

I’m getting weary looking in my baby’s eyes
When she’s near me she’s so hard to recognize
I finally realize there’s no room for regret
True love, true love, true love tends to forget

Hold me, baby be near
You told me that you’d be sincere
Every day of the year’s like playin’ Russian roulette
True love, true love, true love tends to forget

I was lyin’ down in the reeds without any oxygen
I saw you in the wilderness among the men
Saw you drift into infinity and come back again
All you got to do is wait and I’ll tell you when

You’re a tearjerker, baby, but I’m under your spell
You’re a hard worker, baby, and I know you well
But this weekend in hell is making me sweat
True love, true love, true love tends to forget

You belong to me, baby, without any doubt
Don’t forsake me, baby, don’t sell me out
Don’t keep me knockin’ about from Mexico to Tibet
True love, true love, true love tends to forget