Wie goed oplet, ziet soms vreemde dingen in het oog springen. Zo ook deze keer. Een net gekochte Nederlandse release van ‘Pat Garret & Billy the Kid’ uit midden jaren zeventig (S 69042 met twotone label) laat een vreemde hoes zien. Op de achterzijde rechtsboven een Y in een cirkel, daaronder 60 in een cirkel en daar weer onder CB 271 in een rechthoek. Zelfs het onvolprezen ‘Searching For A Gem’ noemt deze codering niet, al weet ik zo langzamerhand dat zelfs Alan Fraser niet alles weet en op zijn site heeft staan. Ik geef de codering aan Alan door.
Wat me echt ook opvalt, is kant 2 van de plaat.
Song nummer vier is ‘Billy 4’ met 2.01 minuten als duur; song nummer vijf is ‘Billy 7’ met een vermelde lengte 4.57 minuten. Met een schuin oog kijk ik naar de plaat zelf. Dat is gek, de twee minuten van ‘Billy 4’ zien er op de plaat veel langer uit dan de bijna vijf minuten van ‘Billy 7’. Zijn de titels omgedraaid? Waarschijnlijk niet, want de volgorde 4 > 7 staat ook op de hoes. Dan zijn de lengtes van de nummers dus omgedraaid. Foutje van deze release, waarschijnlijk. Toch even checken met de eerste release van 1973, ook een S 69042.
En die blijkt exact hetzelfde.
Nu word ik nieuwsgierig. Hoe zit het met de zeven andere, buitenlandse persingen in mijn kast?
De Spaanse persing (net als de Nederlandse een S 69042) is precies hetzelfde.
De eerste US release uit 1973 (KC32460) geeft voor ‘Billy 4’ een lengte van 4.57 minuten en laat ‘Billy 7’ maar 2.01 minuten duren. Dat is dus gelijk aan wat de plaat zelf laat zien. Normaal en zo hoort het, toch?
De eerste Canadese release (ook KC32460) doet dan meteen weer aan het raadseltje mee en gooit er nog wat bovenop. De volgorde is ‘Billy 4’ en dan ‘Billy 7’, tenminste volgens het label. De plaat zelf denkt er anders over en geeft eerst ‘Billy 7’ aan de luidsprekers vrij en daarna ‘Billy 4’. Maar omdat het label voor #4 een duur van 2.01 minuten geeft en voor #7 de bijna vijf minuten, is het alsof de volgorde juist is. Immers, eerst draait de plaat een nummer dan 2 minuten duurt -en dat klopt volgens het label. Het laatste nummer van de plaat duurt bijna vijf minuten en ook dat klopt volgens het label. En toch is het fout aan alle kanten.
Een Argentijnse persing uit 1982 geeft op het label geen tijdsduur van de nummers. Maar de volgorde op het label is gewoon ‘Billy 4’ en dan ‘Billy 7’ en de eerste heeft duidelijk meer groeven dan de tweede. De Argentijnen hebben het geluk dat ze niet aan songlengtes doen.
Een Italiaanse persing uit 1977 doet het anders. Daar heeft men gedacht -wie weet?- dat blijkbaar ‘Billy 7’ op de plaat vóór ‘Billy 4’ hoort te komen en dat dán de lengte van de nummers juist is weergegeven. En dus staat ‘Billy 7’ als song nummer 4 op kant 2 in plaats van ‘Billy 4’. Ingewikkeld, want nu de songs zijn omgedraaid en met de juiste lengte worden vermeld op het label, klopt dat nog steeds niet met de plaat. Want daar is ‘Billy 4’ toch echt nog steeds het vierde nummer.
Een zucht van verlichting bij de beide Engelse persingen uit 1973 en 1978. ‘Billy 4’ als nummer vier op de plaat duurt volgens het label 4.57 minuten en ‘Billy 7’ de magere 2.01 minuten. Jay, da’s mooi!
Alleen de Amerikaanse en de beide Engelse persingen zijn qua label dus goed. Én de Argentijnse, omdat ze geen duur van de nummers melden.
Toch grappig, wellicht zelfs interessant, dat je pas ruim veertig jaar na aanschaf van de eerste Nederlandse persing die labeliaanse anomalie in de gaten krijgt.
Alan Fraser meldt dat hij aan een bekende verzamelaar zal vragen hoe het nou precies met die labels zit.
Simon
1 opmerking:
heel fijn album, wellicht een beetje onderschat of laag gewaardeerd.
Zover ik weet zijn enige soundtrack, ook zijn laatste?
Een reactie posten