Dagje verzamelen

Vinyl is hot. Overal waar je kijkt lijkt de goede, oude vinylschijf weer op te duiken. Lange artikelen in kranten vertellen over een revival, over tot voor kort tegen de ondergang worstelende platenzaken. De nadruk in die artikelen ligt op de woorden 'tot voor kort'. Zelfs DWDD deed afgelopen week mee. Wie geen kast vol vinyl in zijn woonkamer heeft staan is uit de tijd, dat lijkt de boodschap die we keer op keer voorgeschoteld krijgen.
Als groot liefhebber van vinyl juich ik die hernieuwde belangstelling voor het zwarte goud alleen maar toe. Hoe meer platendraaiers, hoe beter.
Ik had verwacht dat ik op de platenbeurs in Utrecht - gisteren - wel de weerslag van die hernieuwde belangstelling zou zien. Zo verwachtte ik een flinke stijging van de prijzen en vechtende klanten bij de bakken met vinyl. Beide verwachtingen bleken niet te kloppen. Ja, er waren meer dan ooit vinyl-jagers en ja, het aanbod van vinyl was volgens mij nog nooit zo groot, maar absurde vraagprijzen en vechtende vinyl-liefhebbers heb ik niet gezien.

Dat ik met een tas stampvol Dylan-vinyl weer naar huis ben gegaan aan het eind van een aangename beursdag, lag wel in de lijn der verwachting. Maar het meest aardige aan de beurs in Utrecht is dat ik altijd wel iets vind wat niet in de lijn der verwachting ligt. De verrassingen maken een bezoek aan de beurs extra aangenaam, iedere keer weer. Natuurlijk zijn er - naast veel 'gewone' aankopen - ook een of twee verrassingen in de vinyl-tas gegleden, maar om nou juist eens de aandacht te vestigen op het onverwachte laat ik de vinyl-aankopen even voor wat ze zijn.

Wat verwacht je tegen te komen op een platenbeurs? Geluidsdragers natuurlijk en gezien de huidige wederopstanding van het vinyl, vooral elpees en singles. Ik schat dan ook dat zo'n 70 à 80% van de aangeboden geluidsdragers op de beurs singles en elpees waren.
Des te verrassender dat ik uit een curverkratje op een van de kramen acht (!) Spaanstalige boeken van of over Bob Dylan vond. Zoiets verwacht je niet te vinden, tenminste ik niet. Ik heb ze alle acht meegenomen, voor een habbekrats.
Ja, ik kan de vraag bedenken die bij menig lezer op de lippen ligt: "Wat moet je er mee?" Het korte antwoord op die vraag is "niks". Ik kan die boeken immers niet lezen, alleen doorbladeren.
Het iets langere antwoord is "blij mee zijn" en blij ben ik met mijn acht Spaanse boeken. Het is verzamelwoede. Dat is niet uit te leggen. Wie gezegend is met diezelfde tik zal het gelijk begrijpen. Wie niet die hamsterdrang heeft zal ik het niet aan kunnen uitleggen.

Voor ik naar de tweede opmerkelijke vondst kijk, eerst nog even dit: De beurs in Utrecht is niet alleen een walhalla voor de platenverzamelaar, maar ook een uitgelezen kans om bij te praten met andere verzamelaars, mensen kijken en vooral veel zien. Zien, besnuffelen en bewonderen van wat er allemaal nog meer aangeboden wordt. Een dagje rondlopen op de grote beurs in Utrecht is ook een leerschool. Je ziet veel, heel veel persingen van platen die je niet vaak of nooit eerder hebt gezien. Een deel daarvan koop je, een ander deel hoop je ooit nog weer eens tegen te komen voor een iets redelijker prijs en / of in een betere staat.

Goed, ik ben schuldig. Ik ben een Dylan-verzamelaar. Ik koop graag boeken van en over Dylan in allerlei talen en persingen van Dylan-elpees, -singles en -cd's van over de hele wereld. Naast al die Dylan-albums en singles zijn er nogal wat albums van andere artiesten waarop Bob Dylan op een of meerdere nummers meespeelt en / of zingt. Die albums wil ik uiteraard ook hebben, maar bij het overgrote deel van die albums ben ik dik tevreden met één goed exemplaar. Bij het verzamelen richt ik me vooral op de 'echte' Dylan-uitgaven.
Op het album Street Angel van Stevie Nicks staat haar versie van Dylans "Just Like A Woman". Op deze opname speelt Bob Dylan gitaar en mondharmonica. Ik heb de cd Street Angel al een aantal jaren in de kast staan. Dat ene exemplaar vind ik genoeg. Ik vind de versie van "Just Like A Woman" door Stevie Nicks niet veel soeps (ondanks de bijdrage van Bob Dylan). Leuk om te hebben, Street Angel, maar veel meer ook niet.
Toch heb ik gisteren een tweede exemplaar van Street Angel gekocht, een exemplaar uit Zuid Afrika. De reden voor die aanschaf is niet zozeer het feit dat die cd in Zuid Afrika is gemaakt, maar het hoesje van die cd. Dat hoesje bevat namelijk en fout (en ik ben dol op geluidsdragers met foutjes). Op de voorzijde van de cd staat namelijk geen "Stevie Nicks", maar "Stevie Stevie". Absurd, maar waar.