Soms is het nodig om er even niet te zijn

Na een lange, vermoeiende dag werken staat er plotsklaps een meisje van acht jaar oud voor mijn neus. Ze vraagt of ik wat wil schrijven in haar exemplaar van Laat mij vandaag vergeten tot morgen. Dat wil ik wel.
Ze heeft Laat mij vandaag vergeten tot morgen niet vanwege de inhoud, ze luistert niet naar Bob Dylans muziek, maar omdat een foto van haar beste vriendin op de voorkant van het boek is afgedrukt.
Nadat ze de paar woorden die ik in het boek heb geschreven heeft gelezen, glimt ze van oor tot oor. Zoiets maakt mijn dag goed.
Marnix schrijft in een e-mail aan mij dat het bijhouden van een blog niet alleen veel tijd kost, maar ook veel oplevert. Ik kan dat alleen maar beamen. Dat glimmende meisje van acht is een mooi voorbeeld (uit vele voorbeelden) van wat het oplevert. Verder meldt Marnix dat hij een nieuwe serie met de titel 'Songtekst van de dag' is begonnen. (Zie hier)
Door drukte, gisteren was nog drukker dan vandaag, heb ik vanmiddag pas de enveloppe die gisteren op de deurmat lag open kunnen maken. In die enveloppe vind ik 2 bladzijden die gescheurd zijn uit NRC Handelsblad van 5 juni. In het door Hester Carvalho geschreven artikel over 'oude rockers' blijven mijn ogen hangen aan een paar rake zinnen: 'Deze grootheden [de oude rockers] hoeven het [optreden] niet voor de inkomsten te doen, ze doen het om hun erfgoed te verbreiden. Vandaar dat de oude meesters - afgezien van Bob Dylan - tegenwoordig vol overgave hun succesnummers spelen; de liedjes waarmee ze ooit hun naam vestigden.'
Ik kan de vriendelijke knipster niet genoeg bedanken voor het keer op keer sturen van stukken uit kranten en tijdschriften.

Het was een lange, vermoeiende dag werken, maar de vraag van een meisje van acht, de mail van een jongen van veertien en de enveloppe van de vriendelijke knipster drijven de vermoeidheid uit mijn lijf en hoofd. Het schept ruimte in mijn hoofd om wat vandaag geweest is even weg te schuiven zodat ik de muziek waar ik de hele dag al naar verlang tot mij te kunnen nemen.
'It's alright, ma (I'm only bleeding)' blijft voor mij het nummer waar ik op dit soort momenten steeds weer naar grijp. Ik heb ooit al eens te proberen ontrafelen wat dit nummer voor mij betekent. (zie hier) Wat niet in dat stuk staat, is dat dit nummer voor mij als een spons werkt. Het zuigt het ego op. Mijn ego. Ik ben er niet tijdens het luisteren naar 'It's alright, ma (I'm only bleeding)'. Soms is het nodig om er even niet te zijn.

Vergeet niet de ook vandaag geplaatste afleveringen #4 en 5 van 'Dylan vinden waar hij niet tot nauwelijks is' en de ingezonden mededeling hieronder te lezen / bekijken.