Dylan kort #1018

Drawn Blank Series gaan voor het eerst naar New York, zie hier (en tientallen andere websites).
Inside Llewyn Davis - de dvd - winnen? Zie hier.
Cover: 'Going, going, gone' door Bill Frisell, Robin Holcomb & Wayne Horvitz, zie hier.
Rommelmarkt: Op een rommelmarkt wat staan neuzen in bakken vol platen en ja, ik ben ook enkele albums van Bob Dylan tegengekomen, maar niks dat ik nog niet heb.
Bij een ander kraampje kocht ik een stapeltje oude afleveringen van het muziektijdschrift Heaven, op de gok.
Goede gok, bleek het. Zo trof ik in een van de afleveringen van Heaven een recensie aan van The Bootleg series vol. 7; No direction home: the soundtrack. Het aardige van een recensie zoveel jaar na publicatie lezen, is dat ik nu de 'hype' die vlak na release van een album heerste wat meer kan relativeren. Harmen van Aurich in zijn recensie: "Zo klinkt 'She belongs to me' vriendelijker dan de bekende versie, mist 'Just like Tom Thumb's blues' die heel valse gitaar, heeft deze versie van 'Desolation row' een wat gemenere, meer bluesy sound, en overtreft 'Leopard-skin pill-box hat' eigenlijk op alle fronten de versie op Blonde on blonde."
Ik herinner mij dat ik vlak na release van het zevende deel van The Bootleg Series vond dat niet alleen "Leopard-skin pill-box hat", maar eigenlijk bijna alle nummers uit de jaren 1965 - 1966 op deze nieuwe cd beter zijn dan de oorspronkelijke versies van die nummers op Bringing it all back home, Highway 61 revisited en Blonde on blonde.

Natuurlijk was het de 'hype' die er voor zorgde dat ik niet meer helder zag (of hoorde). Het was de opwinding van het horen van een aantal overbekende composities in versies die ik nog niet (of in veel slechtere geluidskwaliteit op bootlegs) eerder had gehoord.
Nu, zoveel jaar later kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Hoe kon ik toen zo stom zijn om te denken dat Bringing it all back home, Highway 61 revisited of Blonde on blonde beter kon worden door nummers te vervangen door andere versies van diezelfde nummers.
Begrijp me niet verkeerd, de nummers op het zevende deel van The Bootleg Series - vooral de nummers uit 1965 en 1966 - klinken nog steeds fantastisch, maar je moet niet aan Bringing it all back home, Highway 61 revisited of Blonde on blonde komen. Die albums zijn goed zoals ze zijn.

Twee bladzijden verder in dezelfde Heaven staat een recensie van de dvd Earl Scruggs; His family and friends. Bij het zien van die recensie realiseer ik me dat het de hoogste tijd wordt om die dvd weer eens te bekijken.
Het is een schitterende dvd. Dylans aandeel op die dvd blijft beperkt tot enkele minuten, maar dat neemt niet weg dat het een paar heerlijke minuten zijn. De beelden van een bebaarde Dylan zijn gemaakt op 12 december 1970. Zoveel film uit die tijd van Dylan hebben we niet. Afgezien van Dylans aandeel is Earl Scruggs; His family and friends zeer de moeite van het bekijken waard.