Geachte heer Dylan,
Allereerst natuurlijk van harte gefeliciteerd met uw verjaardag. 73 al weer. Gek genoeg kost het mij moeite om u als een 'man op leeftijd' te zien. In mijn ogen blijft u altijd die wildebras van ergens in de twintig. Of die dertiger die zijn gezicht wit verfde en de wereld muzikaal op zijn kop zette.
Ik ben wat laat met mijn felicitaties, de dag is al weer bijna voorbij. De reden daarvoor is simpel. Vanochtend liep ik al vloekend en tierend door het huis. Een ergernis over een fout van een ander. Een fout die wel effect op mij heeft, maar waar ik verder niks aan kan doen.
Bovendien ben ik vanochtend met een deuk in mijn ruggengraat opgestaan.
Twee redenen om het huis uit te vluchten. Om even iets anders te doen, bij voorkeur geld te laten rollen. Dat ik aan het eind van de middag op een kermis terecht ben gekomen waar zoonlief voor het eerst in zijn leven een schiettent heeft bezocht, doet er verder weinig toe. Voor de kermis waren er de winkels.
Ik heb eindelijk The 30th Anniversary Concert Celebration op vinyl gekocht. Ik heb daar lang over lopen twijfelen, het is geen goedkope box. 'Mevrouw Tom' heeft me overgehaald met de woorden 'doe het nou maar' en nu, weer thuis, ben ik blij dat ik naar haar geluisterd heb. Het ziet er geweldig uit. Of die platen ook goed klinken, weet ik nog niet. Ik moet ze nog beluisteren. Dat zit vast wel goed.
Er is veel meer muziek door mij vandaag gekocht. En een boek. Nee, twee boeken. Het eerste boek bevat twee toneelstukken van Sam Shepard. Daarnaast een boek van een Vlaamse schrijver over het overdoen van de reizen die Jack Kerouac in On the road beschrijft. Bladerend in dat laatste boek, tussen de kasten vol schitterende boeken, kwam ik een foto van u en Allen Ginsberg tegen, zittend bij het graf van Jack Kerouac. Ik wilde het boek sowieso al kopen, maar na het zien van die foto wist ik zeker dat dit boek mee moest.
Het toeval wil dat 'mevrouw Tom' en ik gisteravond naar de film On the road hebben gekeken. Ik worstel nog met wat ik van die film vind. Wat me wel opviel, is dat er één scène in die film zit waarin een jonge man en een jonge vrouw dusdanig met elkaar verstrengeld op de achterbank van een auto liggen, dat ik gelijk aan de foto op de hoes van Together Through Life moest denken. (Die foto schijnt ook ooit op het omslag van een boek te hebben gestaan, maar ik ben even kwijt welk boek dat was. Weet u het?)
Pas tegen het avondeten stapte ik weer ons huis binnen. De deuk in de rug is nog net zo diep, de bron van de ergernis kan ik dan al wat gelatener bekijken.
Ik ben op de bank gaan liggen terwijl 'mevrouw Tom' pannenkoeken met spel bakte. Ik heb Someday My Prince Will Come van Miles Davis op gezet en heb gelezen in Beatland, dat boek van die Vlaamse schrijver. Een schitterende plaat is dat, Someday My Prince Will Come. Heeft u wel eens wat van Miles Davis gedraaid tijdens Theme Time Radio Hour? Ik heb alle honderd afleveringen ooit wel gehoord, maar ik kan me niet meer herinneren of daar ooit iets van Davis bij zat.
En nu, nu is het avond. Terwijl de kinderen televisie kijken, zet ik zo wat muziek op. Ik gebruik wel een koptelefoon, kunnen de kinderen lekker ongestoord verder kijken. Het gaat niet The 30th Anniversary Concert Celebration worden. Daar ben ik nog niet voor in de stemming. Iets anders. Misschien Hard Rain of Together Through Life. Ik weet het nog niet.
Ergens tussendoor wil ik nog wat verder lezen in Beatland, maar dat komt vast wel goed.
Genoeg, ik ratel maar door.
Nogmaals: van harte gefeliciteerd. Maak er iets moois van.
Groet,
Tom Willems
4 opmerkingen:
Someday my Prince will come, een plaat die teveel in de schaduw staat van Kind of Blue, maar voor mij op eigen kracht fel schijnt, de dagzijde misschien van het nachtelijke Kind of Blue, en ik kan haast niet voorstellen dat Dylan niet wat van hem heeft gedraaid... Ergens heb ik eens gelezen dat ze op de hoogte waren van elkaars gedrag in de studio, en wie de ander nu ook citeerde, het kwam er op neer dat ze beiden geloofden in het ontregelen van hun muzikanten, om niet volgens het boekje te spelen, maar te reageren vanuit zichzelf op wat ze hoorden... (en beterschap Tom!)
Hoi Hans,
Dank! Ik sta nog steeds krom en realiseer me hoe 'mooi' mijn schoenen zijn :-) Komt allemaal goed.
Nieuwsgierigheid heeft me toch doen zoeken naar Miles Davis in de uitzendingen van Theme Time Radio Hour.
uitzending 34: "Blue XMas" door Bob Dorough en Miles Davis.
uitzending 72: "Bye Bye Blackbird" door Miles Davis.
groet,
Tom
( nu zonder typfoutjes ) )73 en nog steeds actief! Met veel plezier luister ik naar Bob al die jaren. Van zijn live-uitvoeringen maak ik weer compilaties en wat heerlijk om ze te beluisteren. De voorproef van het nieuwe album Kind of Blue vind ik niet prettig om naar te luisteren. Er zijn een fiks aantal valse noten te horen en dat ken ik niet van Dylan. Zijn stem is al decennia erg slecht door al het geforceerd ongeschoold zingen, het ketting-roken, zwaar drinken en druggebruik in de 60-s, 70-s en 80-s maar "he still hits all them notes,man" meestal. Ik luister liever naar recente live-versies van Huck's Tune en Waiting For You. Ik ben bang dat het coveralbum Kind of Blue niet vaak door mij zal worden gedraaid. Ik hoop dat Bob bijvoorbeeld Running for The Devil nog eens goed opneemt in de studio. Hij heeft dat nummer vele malen live zo goed gedaan jaren terug. Niet die Sinatra-liedjes. Vriendelijke groet uit Groningen, Herman
Een reactie posten