Highway 61 dochters #7

"Dit is een foto van Lisa van Schagen, dochter van een groot Dylan fan."
Met dank aan Aagje.

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #2

Bovenstaande tekst heeft helemaal niks met Dylan te maken, maar deed mij tijdens het lezen aan Dylans 'Just like a woman' denken.
Afbeelding is afkomstig uit de comic Cable #5.

Bob Dylan in the Netherlands 1965 - 1978

A couple of days ago I published a message here about Bob Dylan in the Netherlands 1965 - 1978, a translation of my second book. It has now come to my attention the printer used until recently the old, computer made translation of my book. If you bought the book before today, you will probably receive the old, wrong translation. I understood this is due to the American way of publishing. There is not much I can do about it. I am sorry for any inconvenience. I understood the new version should be in print as of today.

Een paar dagen geleden plaatste ik hier een bericht over de Engelse vertaling van Bob Dylan in Nederland 1965 - 1978. Ik heb vandaag begrepen dat de printer tot voor kort de oude, door een computer gemaakte vertaling van mijn boek gebruikte. Wanneer je het boek voor vandaag hebt besteld, ontvang je waarschijnlijk de oude, verkeerde vertaling. Ik heb begrepen dat dit te maken heeft met de Amerikaanse manier van publiceren. Helaas kan ik hier weinig aan doen. Ik heb begrepen dat de nieuwe, goede vertaling vanaf vandaag gebruikt wordt.

Highway 61 dochters #6

Simon stuurde mij een serie van drie foto's van zijn twee 'Highway 61 dochters'.
Foto 1, Simon:  "is de piraatversie van de Mono 360 Sound; 'meaningless'."

Foto 2, Simon: " is de 1967 uitgave, maar die waarvan Searching zegt dat het een 'alternate release' is. Geen 'B' voor het catalogusnummer en de verticale print 'NL Printed in Holland'. Verder is het matrixnummer van Engelse origine. Searching denkt dus dat de plaat in Engeland is geperst en in Nederland van een label voorzien en in een Nederlandse hoes gestopt. Hoes met 'meaningful'."

Foto 3, Simon: "is wellicht nog het leukst. De dames opperde deze foto met de mededeling: 'dan lezen we elkaars hoes'."

Met dank aan Simon voor deze drie schitterende foto's!

PS: Dochterlief keek net over mijn schouder naar het computerscherm terwijl ik bovenstaande foto's plaatste. 'Kijk,' zei ik tegen haar, 'ze doen je na.' Je had haar moeten zien stralen!

Dylan kort #1021

Tournee 2014: Zoals al eerder bekend gemaakt, touren Dylan en band in juni en juli door Europa. Inmiddels is bekend geworden dat Dylan en band in augustus en september concerten zullen geven in Nieuw-Zeeland en Australië. Zie hier.
Hommage: Op 13 augustus treedt bekend Nederland, onder leiding van Tim Knol, aan om een hommage te brengen aan Bob Dylan. Dit feestje zal plaatsvinden in Het Concertgebouw in Amsterdam, zie hier. Zie ook de website van Het Concertgebouw, hier.
Roddel en achterklap: De verkering van Mari van de Ven is een Dylan-fan en kan dus geen toyboy zijn, zie hier. De wijze les: luister niet naar Dylan indien je nog ambities in de toyboy-branche koestert. (Of verberg je muzikale voorkeuren héél goed...)
Jaren 80: Dylans tien beste songs uit de jaren 80 volgens Classic Rock Mag, zie hier.
The 30th Anniversary Concert Celebration wordt vanavond door Canvas uitgezonden. (22:55 uur volgens de ene gids, 22:50 volgens een andere gids) Zie ook het bericht rechts. [met dank aan Simon en Herman voor het sturen van de scan] Het gekke is dat de uitzending, volgens meerdere tv-gidsen slechts tot tien over 12 duurt. Dat is iets meer dan een uur, dus dat kan nooit het gehele concert zijn. Zie de tv-gids hier.
Mavis Staples: In het onlangs verschenen boek I'll take you there over Mavis Staples brengt schrijver Greg Kot het inmiddels bekende verhaal over hoe Bob Dylan Mavis Staples ten huwelijk vroeg, aldus een recensie van dit boek in NRC Handelsblad van 17 mei. [met dank aan Herman voor de scan]
I'll take you there komt op mijn verlanglijstje (al ben ik voorlopig nog niet jarig). Afgezien van het Dylan-verhaal, wil ik dit boek lezen omdat ik wel een zwak heb voor de zangeres Mavis Staples.
Beatland van Frank Albers, het boek dat ik gisteren kocht en waar ik gisteren al kort even aandacht aan schonk, bevat een aardige anekdote over Bob Dylan die een boekwinkel bezoekt in Omaha. De anekdote vertelt eigenlijk niks, maar is wel komisch.
Dat was 'm weer voor vandaag. Nu ga ik gestrekt op de bank, Beatland uitlezen.

24/05/2014

Geachte heer Dylan,

Allereerst natuurlijk van harte gefeliciteerd met uw verjaardag. 73 al weer. Gek genoeg kost het mij moeite om u als een 'man op leeftijd' te zien. In mijn ogen blijft u altijd die wildebras van ergens in de twintig. Of die dertiger die zijn gezicht wit verfde en de wereld muzikaal op zijn kop zette.
Ik ben wat laat met mijn felicitaties, de dag is al weer bijna voorbij. De reden daarvoor is simpel. Vanochtend liep ik al vloekend en tierend door het huis. Een ergernis over een fout van een ander. Een fout die wel effect op mij heeft, maar waar ik verder niks aan kan doen.
Bovendien ben ik vanochtend met een deuk in mijn ruggengraat opgestaan.
Twee redenen om het huis uit te vluchten. Om even iets anders te doen, bij voorkeur geld te laten rollen. Dat ik aan het eind van de middag op een kermis terecht ben gekomen waar zoonlief voor het eerst in zijn leven een schiettent heeft bezocht, doet er verder weinig toe. Voor de kermis waren er de winkels.
Ik heb eindelijk The 30th Anniversary Concert Celebration op vinyl gekocht. Ik heb daar lang over lopen twijfelen, het is geen goedkope box. 'Mevrouw Tom' heeft me overgehaald met de woorden 'doe het nou maar' en nu, weer thuis, ben ik blij dat ik naar haar geluisterd heb. Het ziet er geweldig uit. Of die platen ook goed klinken, weet ik nog niet. Ik moet ze nog beluisteren. Dat zit vast wel goed.
Er is veel meer muziek door mij vandaag gekocht. En een boek. Nee, twee boeken. Het eerste boek bevat twee toneelstukken van Sam Shepard. Daarnaast een boek van een Vlaamse schrijver over het overdoen van de reizen die Jack Kerouac in On the road beschrijft. Bladerend in dat laatste boek, tussen de kasten vol schitterende boeken, kwam ik een foto van u en Allen Ginsberg tegen, zittend bij het graf van Jack Kerouac. Ik wilde het boek sowieso al kopen, maar na het zien van die foto wist ik zeker dat dit boek mee moest.
Het toeval wil dat 'mevrouw Tom' en ik gisteravond naar de film On the road hebben gekeken. Ik worstel nog met wat ik van die film vind. Wat me wel opviel, is dat er één scène in die film zit waarin een jonge man en een jonge vrouw dusdanig met elkaar verstrengeld op de achterbank van een auto liggen, dat ik gelijk aan de foto op de hoes van Together Through Life moest denken. (Die foto schijnt ook ooit op het omslag van een boek te hebben gestaan, maar ik ben even kwijt welk boek dat was. Weet u het?)
Pas tegen het avondeten stapte ik weer ons huis binnen. De deuk in de rug is nog net zo diep, de bron van de ergernis kan ik dan al wat gelatener bekijken.
Ik ben op de bank gaan liggen terwijl 'mevrouw Tom' pannenkoeken met spel bakte. Ik heb Someday My Prince Will Come van Miles Davis op gezet en heb gelezen in Beatland, dat boek van die Vlaamse schrijver. Een schitterende plaat is dat, Someday My Prince Will Come. Heeft u wel eens wat van Miles Davis gedraaid tijdens Theme Time Radio Hour? Ik heb alle honderd afleveringen ooit wel gehoord, maar ik kan me niet meer herinneren of daar ooit iets van Davis bij zat.
En nu, nu is het avond. Terwijl de kinderen televisie kijken, zet ik zo wat muziek op. Ik gebruik wel een koptelefoon, kunnen de kinderen lekker ongestoord verder kijken. Het gaat niet The 30th Anniversary Concert Celebration worden. Daar ben ik nog niet voor in de stemming. Iets anders. Misschien Hard Rain of Together Through Life. Ik weet het nog niet.
Ergens tussendoor wil ik nog wat verder lezen in Beatland, maar dat komt vast wel goed.
Genoeg, ik ratel maar door.
Nogmaals: van harte gefeliciteerd. Maak er iets moois van.

Groet,

Tom Willems

Bob Dylan in the Netherlands 1965 - 1978

In februari 2008 ben ik met deze weblog over Bob Dylan begonnen omdat ik vond (en vind) dat er veel te weinig over Bob Dylan wordt geschreven in het Nederlands. Met deze weblog hoopte ik mijn steentje bij te dragen. Vanuit het werken aan de weblog (en vooral de gedachte achter die weblog) ontstonden de eerste plannen bij mij om ook boeken over Bob Dylan te schrijven. Dat resulteerde in april 2011 in mijn eerste boek de Bob Dylan aantekeningen, en in datzelfde jaar in Bob Dylan in Nederland 1965 - 1978. Met name dit tweede boek beschouw ik (tot nog toe) als mijn voornaamste bijdrage aan datgene wat ik met het beginnen deze weblog als doel heb gesteld: er moet meer over Bob Dylan in het Nederlands geschreven worden. Niet alleen is Bob Dylan in Nederland 1965 - 1978 in het Nederlands geschreven, het boek gaat ook over de ontvangst van Bob Dylan in Nederland van zijn eerste hier uitgebrachte single in 1965 tot en met zijn eerste concert op Nederlandse bodem in 1978.

Toen ik een paar maanden geleden te horen kreeg dat Bob Dylan in Nederland 1965 - 1978 in een Engelse vertaling uitgegeven zou worden, zag ik daar de ironie wel van in. Tegelijkertijd vervult dit mij uiteraard met trots. Immers, nooit eerder werd een in het Nederlands geschreven boek over Bob Dylan in het Engels vertaald en in Amerika, Canada en Engeland uitgegeven.

De afgelopen maanden ben ik druk geweest met het voorbereiden van deze uitgave. Zonder de morele steun van Rob, Arie en 'mevrouw Tom', was me dit niet gelukt. Speciale dank gaat uit naar Simon Blokker. Zonder zijn hulp zou deze vertaling een stuk minder geslaagd zijn geworden.

Bob Dylan in the Netherlands 1965 - 1978 is inmiddels te koop via Amazon Amerika, Engeland en Duitsland.

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #1

Een week geleden kwam Henk met het idee voor een nieuwe serie voor deze blog. Een serie over die momenten - op foto vastgelegd - waarop je beelden die totaal niks met Bob Dylan of zijn muziek te maken hebben associeert met Dylan en / of zijn muziek. Ik heb dat bijvoorbeeld zelf regelmatig wanneer ik een auto zie rijden met de letter BD op het nummerbord.
Gisteren kwam Wim met het idee voor een serie op deze blog met foto's van wat ik gemakshalve maar even de uitwassen van het verzamelen noem. De verzamelobjecten die ogenschijnlijk niks meer met muziek te maken hebben, maar wel met Bob Dylan of zijn muziek. Ik denk hierbij bijvoorbeeld aan de chocolaatjes in wikkels met daarop Dylans albums afgebeeld, of - om een voorbeeld van Wim aan te halen - een zeepje met de Oh Mercy-foto.
Beide ideeën voeg ik samen tot een nieuwe serie: "Dylan vinden waar hij niet tot nauwelijks is".

In deze eerste aflevering twee foto's van Henk. De eerste foto van een bus werd gemaakt in Rome. De 'BoB express'.
De tweede foto is gemaakt tijdens een bergwandeling in de Dolomieten. Tijdens deze wandeling waande Henk zich even op Highway 61.

Met dank aan Henk en Wim voor de suggesties en (nogmaals) Henk voor bovenstaande foto's!
Bijdrage leveren? Dat kan! Stuur je foto of foto's naar mij (zie 'mail' in linker kolom).

Dylan kort #1020

De Nieuwe Snaar heeft een nummer met de titel 'In de hemel is geen Dylan', luister hier. [Met dank aan Wim.]
De film Searching for Sugar Man bevat veel verwijzingen naar Dylan, zo heb ik van Alja begrepen [waarvoor dank] Al eerder tipte een lezer van deze blog mij over deze film, nu wordt het toch echt tijd dat ik Searching for Sugar Man ga zien.
Paul Zollo - Songwriters on songwriting is een boek dat al lang op mijn verlanglijst staat, maar waar ik steeds maar niet aan aanschaf van toe kom. Ik vergeet het gewoon. Ton hielp me weer het herinner dat ik dit boek wil lezen [waarvoor dank] door mij een link naar hier te sturen.
The 30th Anniversary concert celebration is aanstaande zondag op de buis te zien (Canvas, 22:50 uur). Zou dit de onlangs op dvd en bluray uitgebrachte, nieuwe versie van deze concertfilm zijn? [met dank aan Loek]

Terwijl ik bovenstaande typte, luisterde ik een aantal malen naar 'In de hemel is geen Dylan' van De Nieuwe Snaar. Ooit zag ik De Nieuwe Snaar in het theater, lang geleden. Ze speelden veel (en goed), maar geen 'In de hemel is geen Dylan', helaas. Het is wel mooi, dit nummer.
Enfin, luisteren naar dit nummer deed me er aan herinneren dat ik afgelopen weekend op een boekenmarkt het boek Hoogtevrees in Babylon van Boudewijn de Groot kocht. In dit boek staat de door De Groot geschreven songteksten uit de periode 1963 - 2006.
De meeste lezers van deze blog zullen ongetwijfeld bekend zijn met het nummer 'Picknick' van Boudewijn de Groot. Ik was dat niet.
In dit nummer, zo lees ik in Hoogtevrees in Babylon, komen de volgende regels voorbij:

"Gekleed in vijgenblad van schuim
vliegt Dylan door het hemelruim,
speelt hymnen op zijn harp en gouden luit."

Volgens De Nieuwe Snaar is er geen Dylan in de hemel ("daarom draaien wij hem hier"), maar volgens De Groot vliegt diezelfde Dylan wel door het hemelruim.
Het aardige van Hoogtevrees in Babylon is dat De Groot bij ieder nummer het een en ander het geschreven. Over 'Picknick' schrijft hij onder andere: "Die allereerste versie vond ik onlangs terug in mijn, overigens schamele, archief. Daarin valt ook te lezen dat ik aanvankelijk Allah door het hemelruim liet vliegen en niet (Bob) Dylan. Ik denk dat ik toen meer had met hem dan met Allah. De laatste werd overigens in het manuscript doorgestreept en vervangen door Dante en niet door Dylan. Die kreeg zijn rol dus pas tijden het inzingen, al heb ik geen idee waarom. Ik neem aan dat ik ervan uitging dat mijn publiek beter wist wie Dylan was dan wie Dante was. Of Lennaert protesteerde, want Dante was tenslotte een van zijn helden." (blz. 35)

oude stukken #1: de hoes van Highway 61 revisited

In de loop der jaren heb ik heel wat stukken geschreven die lang niet allemaal op deze blog of in een van mijn boeken gepubliceerd zijn. Lang niet alle stukken zijn af of ze zijn inmiddels door nieuwe inzichten achterhaald. Om al die stukken maar niet te laten niksen op de harde schijf van mijn computer, zal ik zo nu en dan hier een stuk plaatsen. Hierbij het eerste stuk dat gaat over de (achterzijde van de) hoes van Highway 61 revisited. De keuze voor dit stuk is niet toevallig, het laat zien wat de Highway 61 dochters lezen. 

Al jaren druk ik bezoekers die vragen naar het waarom van het verzamelen de Engelse en de Nederlandse persing van Highway 61 revisited onder de neus en vraag ik ze naar de achterkant van de hoes te kijken. Sommige bezoekers begrijpen het dan al, anderen weer niet, maar in feite maakt dat ook niks uit. Ik weet waarom ik verzamel en dat is genoeg.
De achterzijde van de hoes van de Engelse persing van Highway 61 revisited is uniek, deze bevat één i.p.v. drie foto's en de hoestekst wijkt op verschillende plaatsen af van wat ik gemakshalve maar als de definitieve hoestekst heb gezien. Ik heb ooit ergens gelezen dat de Engelse hoestekst een vroege versie is van de tekst en dat deze per ongeluk naar Engeland is verstuurd en sindsdien op alle Engelse persingen van Highway 61 revisited is gebruikt. Of dit correct is, weet ik niet, maar in mijn kop zijn er dus twee versies van de hoestekst van Highway 61 revisited, de Engelse en de definitieve. Althans tot vandaag.
Vandaag zag ik op Searching for a gem een scan van een aantal regels van de hoestekst op de eerste Amerikaanse stereopersing van Highway 61 revisited. Starend naar deze scan, een paar regels tekst, vroeg ik me af waarom deze scan op Searching for a gem staat, daar moet toch een reden voor zijn. En na lang, héél lang staren, viel het kwartje. Nog nooit was dit me opgevallen en dat terwijl ik het had kunnen weten.
Er staat: the songs on this specific record are not so much songs but rather exercises in tonal breath control…. the subject matter - tho meaningful as it is - has something to do with the beautiful strangers
Terwijl op latere Amerikaanse persingen staat: the songs on this specific record are not so much songs but rather exercises in tonal breath control…. the subject matter - tho meaningless as it is - has something to do with the beautiful strangers
Zie je het verschil? Het zit in meaningful in het eerste en meaningless in het tweede citaat. Wat ik altijd als de definitieve versie heb gezien, blijkt dus in twee versies te bestaan. Er zijn dus drie versies van de hoestekst van Highway 61 revisited:
1. de Engelse hoestekst
2. de Amerikaanse meaningful-hoestekst
3. de Amerikaanse meaningless-hoestekst
Gezien de volgorde zou je verwachten dat de Engelse hoestekst meaningful heeft, maar logica is soms ver te zoeken, er staat op de Engelse hoes meaningless.
Alle Nederlandse lp-persingen - voor zover ik heb kunnen nagaan - bevatten de tweede variant, net als alle in Nederland verkochte cd-versie van Highway 61 revisited tot 2003. In het boekje van de geremasterde cd-versie van Highway 61 revisited is de derde variant opgenomen. Dit komt waarschijnlijk doordat het tweede hoesontwerp - meaningful - in 1965 naar CBS Nederland is gestuurd en nooit is vervangen door de verbeterde, derde versie. Voor de geremasterde cd-versie uit 2003 werd het cd-boekje aangevuld met nieuwe foto's en werd gelijk de hoestekst vervangen door de derde, definitieve (?) versie.
Wie denkt dat daarmee de kous af is, komt bedrogen uit. In Writings and drawings (1973) is de hoestekst ook opgenomen en daar staat: the songs on this specific record are not so much songs but rather exercises in tonal breath control…. the subject matter - though meaningless as it is - has something to do with the beautiful strangers
Zie je het verschil? Het zit in tho versus though.
Ik blijf me verbazen.



Bijdragen aan Highway 61 dochters blijven meer dan welkom!

zaterdag

Vandaag achtenveertig jaar geleden werd Bob Dylan voor "Judas" uitgescholden. Dat was in de Free Trade Hall in Manchester. Er zullen maar weinig mensen zijn die dat verhaal nog niet kennen.
In oktober 1998 bracht Sony dit concert officieel uit als vierde deel van The Bootleg Series. De afbeelding rechts is een door Sony uitgegeven flyer ter promotie van deze release. Die flyer is iets te snel in elkaar gezet. Zo laat de tracklist wat fouten in de songtitels zien. Wat te denken van "Brand New Leopard Skin Pill Box Hat" of "Ballad of Ta Thin Man".
Een tijdje geleden kreeg ik van een andere Dylan-liefhebber de tip om de soundtrack van Vanilla Sky aan te schaffen. Op deze soundtrack staat namelijk Dylans "4th time around" van dit vierde deel van The Bootleg Series. De versie van "4th time around" op deze soundtrack zou - aldus de tipgever - een geremasterde versie zijn. Ik was dit eigenlijk al weer vergeten, tot ik, toevallig, op de soundtrack van Vanilla Sky stuitte. Ik heb die opname inmiddels beluisterd. Ik moet bekennen dat ik het (nog) niet hoor.
Wat ik niet wist, is dat aanvankelijk het plan was om niet "4th time around" maar "Angel flying too close to the ground" - een B-kantje uit 1983 - op de soundtrack van Vanilla Sky te zetten. Die wijsheid komt van de website Searching for a gem.
Sinds het beluisteren van "4th time around" zingt het nummer in mijn kop. Een heerlijke opname. De bijna dansende harmonica en dan die slepende stem waarmee Dylan tijdens dat concert in 1966 dit nummer zong.
Met "4th time around" in mijn hoofd vanochtend opgestaan om naar de platenbeurs te rijden. Op die beurs natuurlijk weer het nodige gekocht, waaronder een Nederlandse persing van Saved voor de Franse markt. Het verschil met de gewone Nederlandse persing is dat er een vel met songteksten bij deze elpee zit.
Naast kopen is er het koffiedrinken met andere Dylan-liefhebbers. Het gesprek gaat onder andere over de film Howl. Een schitterende film over Allen Ginsbergs gelijknamige gedicht en het proces rond dit gedicht. Aan het eind van de film is Dylans "This wheel's on fire" te horen.

Volgens Jonathon Green begonnen de jaren zestig in Engeland op 11 juni 1965 met de poëzielezing in de Royal Albert Hall. Tijdens die poëziebijeenkomst las onder andere Allen Ginsberg voor.
Die bewering van Jonathon Green is te vinden in het boek All dressed up; The Sixties and the counterculture, een boek waar ik gisteren in begonnen ben. Ik heb nog te weinig in het boek gelezen om er iets zinnigs over te kunnen zeggen, maar de cover van dat boek spreekt mij wel aan.
Natuurlijk ging het tijdens de koffie ook over Shadows in the night en "Full moon & empty arms" en ja, ik heb op de beurs ook een aantal platen van Frank Sinatra uit de bakken gehaald in de hoop zijn versie van "Full moon & empty arms" te vinden, maar zonder resultaat.
En natuurlijk gaat het gesprek ook over de overeenkomsten tussen Shadows in the night en Blue Note. Is het toeval, zo vraag ik me af, dat het jarige Blue Note bovenaan haar Facebook-pagina het album van Freddie Hubbard waarvan de hoes opmerkelijke overeenkomsten vertoont met de hoes van Shadows in the night heeft geplaatst? Is het toeval dat de huidige directeur van Blue Note - Don Was - ooit een Dylan-album produceerde? In een interview met Was in All About Jazz valt uiteraard ook Dylans naam (zie hier).Waarschijnlijk is het inderdaad gewoon allemaal toeval.
Maar opvallend is het wel.

Highway 61 dochters #5

Op de foto Henks Highway 61 dochter Sylvana (21) met in haar handen de Amerikaanse persing van Highway 61 revisited uit de box The Original mono recordings (2010).
Met dank aan Henk!

Bob Batchelor - Bob Dylan; a biography

Een nieuwe dag, een nieuw boek: Bob Dylan; a biography van Bob Batchelor is een beknopte biografie van Bob Dylan, uitgegeven in de serie Greenwood biographies. De eerste zin over deze serie op de achterzijde van het boek vat Bob Dylan; a biography prima samen: "Ideal for student research assignments".
Bob Dylan; a biography is geen doorwrochte studie van Bob Dylans leven en werk, veel meer een eerste introductie, prima geschikt voor jongens en meiden die voor school een werkstuk moeten maken en na lang twijfelen toch maar kiezen om dat rare ventje op de hoezen van de elpees van pa als onderwerp te nemen.
In iets meer dan honderd pagina schetst Batchelor met grove penseel Dylans leven werk. Verhoudingsgewijs besteedt hij veel aandacht aan Dylans albums tot en met Blonde on Blonde, daarna worden de mazen in het verhaal steeds groter. Zo zul je bijvoorbeeld de albums Desire en Hard Rain helemaal niet in de hoofdtekst tegenkomen (wel in de Timeline aan het begin van het boek en in de discografie achter in het boek).
Bob Dylan; a biography heeft de Dylan-liefhebber niks te bieden. Dat geeft niet, dit boek is ook niet geschreven om de Dylan-liefhebber te informeren. Sterker nog, Batchelor adviseert in zijn inleiding de lezer die door dit boek geïnteresseerd is geraakt in Dylans leven en werk vooral verder te kijken dan alleen dit boek.
De hoofdtekst van Bob Dylan; a biography is goed geschreven. De Timeline bevat nog wel wat onnodige foutjes (zo kan Batchelor maar niet beslissen of het nou Rolling Thunder Review of Rolling Thunder Revue moet zijn, lijkt Knocked Out Loaded twee keer uitgebracht te zijn en wordt de suggestie gewekt dat Oh Mercy voor Dylan & The Dead verscheen). Het zijn kleinigheden.
Bob Dylan; a biography is een prima inleiding tot Dylans leven en werk voor degene die zichzelf ineens verschrikt afvragen "Wie is die Bob Dylan eigenlijk?" Echter, dit boek heeft een Dylan-liefhebber niks te bieden.

Dylan kort #1019

The 30th Anniversary collection is een paar dagen geleden door Music on Vinyl op vinyl uitgebracht (zie hier). Ik heb deze uitgave nog niet gezien of gehoord, ik kan er dus nog weinig over zeggen. Maar als Music on Vinyl met deze release ook weer weet te voldoen aan de eigen hoge standaard, dan mag aangenomen worden dat deze release zeker de moeite waard is.
Shadows in the night: Volgens de website van The Examiner komt dit album waarschijnlijk in Amerika op 26 augustus uit (in Europa zou het dan een paar dagen eerder zijn). Die releasedatum komt van html-code achter een afbeelding van de hoes op het internet. (Zie hier). Ook is er al op meerdere sites gewezen op de overeenkomst tussen de hoes van Shadows in the night en hoezen van het Blue Note label. Er wordt dan gewezen op het album Hub-Tones van Freddie Hubbard. (Zie hier) Er zijn echter meer Blue Note albums met een soortgelijk ontwerp uitgegeven. Wanneer je kijkt hoe de foto van Dylan op de hoes van Shadows in the night is afgebeeld, zie ik zeker ook overeenkomsten met Shoutin'! van Don Wilkerson. (Zie hier) [met dank aan Wim]
Nog even over de foto van Dylan op de hoes van Shadows in the night. Als ik me niet vergis komt die foto uit de fotosessie die William Claxton in 2006 van Dylan maakte. Claxton is natuurlijk vooral bekend als fotograaf van... jazzmusici.
de Volkskrant van vandaag bevat een kort bericht over het online zetten van "Full moon & empty arms". De voorlaatste zin van dat stukje: "De cover is volgens Dylans woordvoerder de eerste track van een nieuw album dat later dit jaar verschijnt." [met dank aan Simon en Herman]
Hip Hop Dylan: Zie hier. Laatste alinea. De karakterisering van Dylan als "de prins Charles van de Nobelprijs Literatuur" vind ik erg sterk. [met dank aan Dirk]
The Kids are allright (film): 33.45 minuten voor het einde is de hoes van Blood on the tracks te zien. [Met dank aan Alja]

The Dylanologists: David Kinney maakt belofte niet waar, helaas

Ik heb uitgekeken naar het lezen van The Dylanologists; Adventures in the land of Bob van David Kinney. Heel lang uitgekeken, maar toen ik het boek eindelijk las, bleek The Dylanologists niet meer dan een aardig boek, helaas. Een boek waar zoveel meer in had gezeten.
Al maanden voor The Dylanologists daadwerkelijk werd gepubliceerd, was bekend dat David Kinney bezig was met een Dylan-boek. Een boek nou eens niet zozeer over Bob Dylan zelf, maar over de fans (bij gebrek aan een beter woord), over de mannen en vrouwen voor wie Dylans werk een belangrijk deel van het eigen leven is gaan uitmaken. Dat had een prachtig boek kunnen worden, een vuistdik leesgenot vol verhalen die soms herkenbaar en soms bevreemdend zijn voor de lezer. Een boek vol persoonlijke verhalen over het luisteren naar Dylan, het verzamelen van Dylan, het volgen van Dylans tournees van het ene naar het andere concert. Ik ken niet één Dylan-liefhebber de niet minstens één schitterend verhaal dat ik zou willen lezen te vertellen heeft. Moet je je voorstellen wat een verhalenschat het opgeleverd zou hebben wanneer schrijver David Kinney Dylan-liefhebbers van over de hele wereld had geïnterviewd en daarvan de mooiste verhalen had gebundeld in The Dylanologists.
Dat is het boek dat ik had gehoopt te lezen na aanschaf van The Dylanologists. Het is niet het boek dat we gekregen hebben.
Ergens onderweg tussen idee en uitvoering is er iets misgegaan.
Wie de 'Author's Note' achter in het boek leest, komt tot de ontdekking dat Kinney tientallen, misschien wel honderden Dylan-liefhebbers gesproken heeft. Allemaal met het doel om hun verhaal in The Dylanologists op te nemen. Zoals het boek er nu ligt, krijgt de lezer verhalen van niet meer dan - wat zijn het, vijf? tien? - een handvol Dylan-liefhebbers voorgeschoteld. En, met name de verhalen aan het begin van het boek, lijken slechts flarden uit een groter verhaal te zijn. De verhalen zijn niet allemaal rond, ze zijn niet allemaal af.
Wat is er mis gegaan?
David Kinney geeft zelf, min of meer, het antwoord op die vraag in een interview in Isis issue 173 (blz. 31): "(...) in the end, at the suggestion of my wise editor at Simon & Schuster, Jofie Ferrari-Adler, I jettisoned the travelogue approach for a book that intertwines stories of a handful of people I met with episodes from Dylan's life."
De wijze les die we hier van kunnen leren, laat zich makkelijk raden: Luister nooit naar je editor, doe je dit toch, trek in ieder geval alles wat je editor zegt in twijfel en beslis uiteindelijk zelf.
Ergens heb ik de indruk dat David Kinney achteraf spijt heeft dat hij wel geluisterd heeft naar zijn editor. Hij zwaait zijn editor net iets te veel lof toe in bovenstaand citaat om nog geloofwaardig te klinken (of lees ik te veel tussen de regels?). Daarnaast kan het haast geen toeval zijn dat Kinney is begonnen met het op zijn websites plaatsen van 'outtakes' van The Dylanologists. (zie hier)

Goed, The Dylanologists is niet zo goed als het had kunnen zijn. Wat is het boek dan wel?
Het is een boek waarin (delen van) de verhalen van enkele Dylan-liefhebbers worden afgewisseld met episodes uit Bob Dylans leven en werk. Kinney poogt steeds een link te zoeken tussen het 'fan-verhaal' en een episode uit Dylans leven en werk. Daar slaagt hij de ene keer beter in de dan de andere keer. Met name aan het begin van het boek lijken de twee soms wat te zeer bij elkaar gezocht.
Daarnaast richt Kinney zich in The Dylanologists zoals het er nu ligt vooral op Amerikaanse en - in iets mindere mate - Engelse Dylan-liefhebbers. Dat is jammer. Het boek had zoveel sterker kunnen zijn wanneer Kinney een breder, meer internationaal beeld had gegeven van Dylan-liefhebbers.

Ik merk dat ik weer vooral schrijf over wat ontbreekt in The Dylanologists terwijl ik me toch had voorgenomen om in het tweede deel van deze recensie te schrijven over wat dit boek wel te bieden heeft. Het lukt me niet.
Is The Dylanologists dan niet goed?
Jawel dat is het wel. Of liever, het is best aardig.
En ja, ik ben me er bewust van dat het feit dat ik iedere keer wanneer ik de (werkelijk schitterende) kaft van The Dylanologists zie, denk aan wat ontbreekt, vooral ook iets over mij zegt.
Dat is dan maar zo.

Om dat toch maar tot een eindoordeel te komen, grijp ik maar naar de ouderwetse cijfers.
Het idee achter The Dylanologists krijgt van mij een dikke negen, maar voor de uitvoering van dat idee kan ik The Dylanologists helaas niet hoger geven dan een mager zesje.

Nu ben ik chagrijnig. Ik had The Dylanologists zo graag fantastisch gevonden.

Nieuw album!? Shadows in the night

Ik ging achter de computer zitten om hier een recensie van het boek The Dylanologists te plaatsen, maar dat moet maar even wachten. Ineens is er ander nieuws: Het heeft er alle schijn van dat we een nieuw album van Bob Dylan krijgen.
Ik schrijf bewust over 'schijn' aangezien het er op lijkt dat we een nieuw album krijgen, al is de beschikbare informatie nog zeer beperkt.
Welke informatie hebben we? Eigenlijk niet meer dan twee zaken.
1. Wie naar Bob Dylans officiële website gaat, krijgt de afbeelding rechts voorgeschoteld. De hoes van een nieuw album met de titel Shadows in the night. Geen verdere informatie.
2. Wie doorklikt krijgt een nummer van dit nieuwe album te horen: 'Full moon & empty arms', luister hier.
Aangezien 'Full moon & empty arms' een nummer is dat ooit door Frank Sinatra werd opgenomen, wordt er inmiddels op het internet gesuggereerd dat Shadows in the night een album vol van Sinatra bekende nummers zal zijn. Misschien is dat wel waar, al is het met de beperkte informatie die we nu gekregen hebben nog koffiedik kijken.
Ik heb nu een paar keer naar 'Full moon & empty arms' geluisterd en ik moet bekennen dat het totaal buiten mijn verwachtingspatroon valt. Dit is mijlenver verwijderd van Tempest deel 2, maar lekker klinkt het wel.
Als het al ergens mee vergeleken kan worden, dan misschien met de zogenaamde Bromberg-sessies uit juni 1992. De paar nummers van deze sessies die circuleren. Misschien wel met 'Miss the Mississippi and you' van deze sessies zoals die te vinden is op Tell Tale Signs.
Ik weet niet hoe het jou vergaat, maar wat ik gehoord heb, spreekt me aan. Laat Shadows in the night maar komen.

20:30 aanvulling: Het laatste nieuws is dat Shadows in the night inderdaad volledig zal bestaan uit van Sinatra bekende nummers. Shadows in the night is geproduceerd door Al Schmitt. Volgens Schmitt heeft Dylan over dit album gezegd dat het een album is dat hij al veertig jaar wilde maken.

Dylan kort #1018

Drawn Blank Series gaan voor het eerst naar New York, zie hier (en tientallen andere websites).
Inside Llewyn Davis - de dvd - winnen? Zie hier.
Cover: 'Going, going, gone' door Bill Frisell, Robin Holcomb & Wayne Horvitz, zie hier.
Rommelmarkt: Op een rommelmarkt wat staan neuzen in bakken vol platen en ja, ik ben ook enkele albums van Bob Dylan tegengekomen, maar niks dat ik nog niet heb.
Bij een ander kraampje kocht ik een stapeltje oude afleveringen van het muziektijdschrift Heaven, op de gok.
Goede gok, bleek het. Zo trof ik in een van de afleveringen van Heaven een recensie aan van The Bootleg series vol. 7; No direction home: the soundtrack. Het aardige van een recensie zoveel jaar na publicatie lezen, is dat ik nu de 'hype' die vlak na release van een album heerste wat meer kan relativeren. Harmen van Aurich in zijn recensie: "Zo klinkt 'She belongs to me' vriendelijker dan de bekende versie, mist 'Just like Tom Thumb's blues' die heel valse gitaar, heeft deze versie van 'Desolation row' een wat gemenere, meer bluesy sound, en overtreft 'Leopard-skin pill-box hat' eigenlijk op alle fronten de versie op Blonde on blonde."
Ik herinner mij dat ik vlak na release van het zevende deel van The Bootleg Series vond dat niet alleen "Leopard-skin pill-box hat", maar eigenlijk bijna alle nummers uit de jaren 1965 - 1966 op deze nieuwe cd beter zijn dan de oorspronkelijke versies van die nummers op Bringing it all back home, Highway 61 revisited en Blonde on blonde.

Natuurlijk was het de 'hype' die er voor zorgde dat ik niet meer helder zag (of hoorde). Het was de opwinding van het horen van een aantal overbekende composities in versies die ik nog niet (of in veel slechtere geluidskwaliteit op bootlegs) eerder had gehoord.
Nu, zoveel jaar later kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Hoe kon ik toen zo stom zijn om te denken dat Bringing it all back home, Highway 61 revisited of Blonde on blonde beter kon worden door nummers te vervangen door andere versies van diezelfde nummers.
Begrijp me niet verkeerd, de nummers op het zevende deel van The Bootleg Series - vooral de nummers uit 1965 en 1966 - klinken nog steeds fantastisch, maar je moet niet aan Bringing it all back home, Highway 61 revisited of Blonde on blonde komen. Die albums zijn goed zoals ze zijn.

Twee bladzijden verder in dezelfde Heaven staat een recensie van de dvd Earl Scruggs; His family and friends. Bij het zien van die recensie realiseer ik me dat het de hoogste tijd wordt om die dvd weer eens te bekijken.
Het is een schitterende dvd. Dylans aandeel op die dvd blijft beperkt tot enkele minuten, maar dat neemt niet weg dat het een paar heerlijke minuten zijn. De beelden van een bebaarde Dylan zijn gemaakt op 12 december 1970. Zoveel film uit die tijd van Dylan hebben we niet. Afgezien van Dylans aandeel is Earl Scruggs; His family and friends zeer de moeite van het bekijken waard.

Voor de liefhebber

Frans heeft zo'n schitterend stukje huisvlijt uit de jaren zeventig, een boek met songteksten van Bob Dylan keurig op de typemachine getikt. Het boek telt 113 bladzijden en heeft een door H. Schipper getekend portret van Bob Dylan op het omslag. (Zie hier)
Frans zoekt een nieuw 'baasje' voor dit boek. Mocht je interesse hebben in het zomaar voor noppes ontvangen van dit stukje Dylan-geschiedenis, stuur mij dan een e-mail (tom_dylan@hotmail.com). De mail van de eerste die reageert zal ik doorsturen naar Frans.

19:10 uur
Ik heb inmiddels het mailadres van een geïnteresseerde aan Frans doorgegeven. Over dit songboek mailen heeft nu geen zin meer.
[Dank aan Frans voor het ter beschikking stellen van het songboek!]

Dylan kort #1017

Radio Harlingen heeft je hulp nodig: Voor een uitzending rond Bob Dylan wil Radio Harlingen tips ontvangen om zodoende een unieke radio-uitzending rond Dylan te kunnen maken. Zie hier.
How Many Roads, de film van Jos de Putter over fans van Bob Dylan maakt deel uit van de NPS Doc Themaweek Golden Groupies. Die thema week is van 31 mei t/m 6 juni. Zie hier.
Hadewych Minis & ZO! Gospel Choir zongen in de uitzending van 3 mei van Pauw & Witteman Bob Dylans 'I shall be released'. Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik geen liefhebber van covers van Dylans nummers, maar deze versie van 'I shall be released' mag er zeker weten, zie hier. [met dak aan Simon voor de tip!]
Dit filmpje deed mij gelijk denken aan het album Dylan's Gospel door The Brothers and Sisters uit 1969. Dat album is onlangs door het label Light in the Attic Records opnieuw uitgebracht op lp en cd, zie hier.
Mart Smeets schrijft in de VARA Gids van deze week over de cd Going Back Home van Wilko Johnson en Roger Daltrey. Op die cd staat een cover van Dylans 'Can you please crawl out your window?' Smeets: '(...) de Dylan-song "Can you please crawl out your window" krijgt van beide grootmeesters van weleer zo'n lading mee dat Dylan trots mag zijn ooit zo'n onbekend liedje te hebben geschreven.' [met dank aan Simon voor de scan!]
Going Back Home wordt overigens ook besproken in de nieuwe aflevering van fanzine Isis. Dat tijdschrift viel vandaag door mijn brievenbus.
Neil Young: Een derde cover: Neil Youngs nieuwe album A Letter Home bevat een coverversie van Dylans 'Girl from the North country', zie hier. [met dank aan Ton voor de tip]
Sollicitatie: 

Geachte Bluewall Media,

Ik ben een nette, goedlachse man. Sommige mensen zouden mij zelfs een 'harde werker' willen noemen. In mijn huidige baan voel ik me niet meer zo op mijn plaats. Vanwege niet nader te noemen redenen voel ik mij bijzonder aangetrokken tot uw bedrijf. Via deze weg wil ik dan ook graag solliciteren naar een baan bij Bluewall Media. 
Ik wil best onderaan de ladder beginnen, als conciërge of zo. Als er maar mogelijkheden zijn om op te klimmen, tot archivaris. Ik hoef niet veel te verdienen. Indien ik mijn vrouw en kinderen van onderdak en voedsel kan voorzien, ben ik tevreden.

Hopende spoedig van u te horen,

Tom Willems

Voor wie zich afvraagt waarom deze brief, zie hier. [met dank aan Ton voor de tip!]

Highway 61 dochters #4

Op de foto staat Julianne, de dochter van Dolf. Ze heeft een eerste Engelse mono persing van Highway 61 revisited vast. Maandag wordt ze 1 jaar, de leeftijd waarop ze graag met dingen gooien...

Met dank aan Dolf!

Dylan neemt de trein...

Met dank aan Jos!

Losse eindjes

Er slingeren nog een paar losse eindjes rond. De hoogste tijd om het een en ander aan elkaar te knopen.
Time out of mind MoV: Vanochtend, in gezelschap van Rob, eindelijk de tijd gevonden om de geluidskwaliteit van de Music on Vinyl-uitgave van Time out of mind te vergelijken met de eerste Amerikaanse persing van dit album. Vinyl vergelijken met vinyl dus. Rob en ik waren het gelijk met elkaar eens: de Music on Vinyl-persing klinkt beter dan de originele Amerikaanse persing van Time out of mind. [Voor de recensie, zie hier]
De dichter: In 'Dylan kort #1015' citeerde ik een stuk uit een krantenbericht en stelde daarbij de vraag over welke dichter het citaat gaat. Het goede antwoord is H.H. ter Balkt.
Highway 61 dochters: Er moeten toch meer dan drie lezers van deze blog een dochter hebben en in het bezit zijn van Highway 61 revisited en een camera? Dus kom op! Maak die foto en stuur 'm op! [tom_dylan@hotmail.com]
Met dank aan Alja voor het alternatief (geen dochter, geen Highway 61 revisited, maar wel een camera).
Boeken: Het aantal boeken over Bob Dylan dat onlangs of in de nabije toekomst uitgegeven is of wordt, is weer aanzienlijk. Je hoort mij hier overigens niet over klagen. Binnenkort hoop ik Bob Dylan: A Biography van Bob Batchelor en The Dylanologists: Adventures in the land of Bob van David Kinney hier te recenseren.
Tournee 2014: Vanaf 16 juni gaat Dylan weer op tournee door Europa. Ik ben altijd op zoek naar mannen en vrouwen die een of meerdere concerten bezoeken en deze concerten willen recenseren voor deze blog.
Mocht je naar een concert gaan, dan ontvang ik graag een recensie ter publicatie op deze blog.

Dylan kort #1016

Ook NRC Handelsblad schrijft over de aanstaande veiling van het manuscript van 'Like a rolling stone' (krant van gisteren). De geschatte opbrengst was vrijdagochtend nog 1 miljoen dollar, bij publicatie van NRC Handelsblad is die verwachting al wat opgeschroefd: 'Geschatte opbrengst van vier velletjes papier met potloodtekst: een tot twee miljoen dollar.' Rolling Stone over de aanstaande veiling, zie hier. [met dank aan Herman]

Jonathan Lethem: Lethem - die eerder Dylan interviewde (2006) en de liner notes schreef voor het onlangs verschenen album Bob Dylan in the 80s: volume one - heeft een nieuw boek gepubliceerd. Dat boek heet Dissident Gardens en in NRC Handelsblad lees ik in de recensie van dat boek: '(...)de beschrijving van het progressieve milieu in Greenwich Village in de jaren zestig, waar zij het aanlegt met een door haar toedoen radicaliserende folkzanger. Daar duikt ook Bob Dylan als passant op, in een voor Lethem typerende speelse passage.'

Anderhalve week in boeken

Zo'n anderhalve week geleden begon ik met het lezen van Dark Star; An oral biography of Jerry Garcia van Robert Greenfield. In dit boek vertellen tientallen mensen over hun leven en werk met Jerry Garcia. Het overgrote deel van de interview waar dit boek op gebaseerd is zijn afgenomen in 1995, het jaar waarin Garcia overleed. De grote afwezigen in dit boek zijn de overige leden van The Grateful Dead.
Ondanks de afwezigheid van de mannen met wie Garcia jarenlang heeft opgetreden en opgetrokken, geeft Dark Star een aardig beeld van Garcia's leven en werk.
Natuurlijk komt Bob Dylan voorbij in Dark Star, (helaas) niet als een van de geïnterviewden, maar zijdelings in de interviews met anderen. Zo zijn er stukken over de Dylan & The Dead tour van 1987 en over Dylans aanwezigheid tijdens de begrafenis van Garcia. Het is niet veel, maar het is wel aardig. Vooral het stuk over de gezamenlijke tour in 1987 zijn wel de moeite waard om eens te lezen.
Er staat niet veel Dylan in Dark Star, maar het is wel vanuit een ander perspectief geschreven dan over het algemeen in de Dylan-literatuur wordt gedaan.
Halverwege het lezen heb ik Dark Star een tijdje aan de kant gelegd. Twee redenen: Dark Star is geen boek om in één ruk uit te lezen en op de deurmat vielen twee enveloppen. In de eerste enveloppe zat As the island slowly sank; Bob Dylan & the Isle of Wight festivals van Derek Barker, in de tweede enveloppe zat no. 48 van fanzine The Bridge.
De - als altijd - ruim geïllustreerde, ruim honderd pagina's tellende 48ste aflevering van The Bridge bleek weer een genot om te lezen. En als altijd spreken niet alle artikelen me evenzeer aan, maar bevat ieder artikel in ieder geval aardige stukken.

In deze aflevering van The Bridge staan onder andere een interview met David Kinney, schrijver van het binnenkort te verschijnen boek The Dylanologists, een lezenswaardig stuk van Roy Kelly over Dylans schilderijen, sculpturen en andere kunstuitingen buiten de muziek, en een aardig stuk over de connectie tussen Bob Dylan en Hugues Aufray.
Aflevering 48 van The Bridge is de derde en laatste aflevering van dit abonnementsjaar.
Derek Barker is de man achter het andere fanzine, Isis. Barker schreef het boekje (74 blz.) As the island slowly sank; Bob Dylan & the Isle of Wight festivals. Zoals de titel al aangeeft, gaat dit boekje over Dylans optreden op het Isle of Wight festival in augustus 1969 - een optreden dat we met dank aan de recent uitgebrachte luxe editie van Another Self Portrait in z'n geheel kunnen beluisteren. Het boekje gaat echter niet uitsluitend over Dylans optreden. Barker besteedt in As the island slowly sank ook aandacht aan de Isle of Wight festivals van 1968 en 1970, en aan de andere artiesten die tijdens de editie van 1969 optraden. Het is een poging om dat ene uur - het uur van Dylans optreden -  in de context van een groter geheel te plaatsen.
Het boekje is schitterend geïllustreerd met memorabilia van het Isle of Wight festival. Dat is het eerste en voornaamste pluspunt aan dit boekje. (De cover vind ik persoonlijk ronduit lelijk, maar dan: het gaat om de inhoud tussen de covers.) Het door Barker opgetekende verhaal is goed, maar ik moet tegelijkertijd bekennen dat ik er veel meer van verwacht had. As the island slowly sank zet de feiten rond Dylans optreden op het Isle of Wight keurig op een rijtje, maar ik heb zelden of niet het gevoel gehad iets nieuws te lezen.
Misschien waren mijn verwachtingen te hoog gespannen, misschien verwachtte ik na lezing van The Songs he didn't write - een ander boek van Barker - te veel van As the island slowly sank.

Een paar dagen na het uitlezen van As the island slowly sank zat ik te bladeren in het door Jonathan Eisen samengestelde boek The Age of rock 2, een bloemlezing - uitgegeven in 1970 - met artikelen over muziek. Een paar jaar geleden heb ik al eens zitten bladeren, hier en daar lezend in voorloper The Age of rock. In The Age of rock trof ik toen voldoende goede stukken over Bob Dylan aan om ook dit tweede deel te willen hebben.
In The Age of rock 2 staat het door Geoffrey Cannon geschreven stuk 'Bob Zimmerman'. Een slechte titel voor een goed stuk over... Bob Dylans optreden op het Isle of Wight festival. Of liever: over de naweeën, over de herinneringen in de dagen na het einde van dat festival. In de iets meer dan vijf pagina's van dit artikel komt Bob Dylan niet eens veelvuldig voor, maar toch heb ik het idee na het lezen van 'Bob Zimmerman' iets meer vat te hebben gekregen op Dylans optreden op het Isle of Wight festival.
Verder bevat The Age of rock 2 - naast tientallen vermeldingen van Dylan in stukken over andere muzikanten - het Dylan-interview van Nora Ephron en Susan Edmiston uit 1965 (ook te vinden in Bob Dylan the essential interviews), veel Dylan in het stuk 'That  music' van Gary Allen en nog meer in het stuk 'Roto-rooter' van Sandy Perlman, en het lachwekkende nep interview met Dylan door Michael March.
Vooral het artikel van Geoffrey Cannon en het verzonnen Dylan-interview door Michael March maken The Age of rock 2 de moeite van aanschaffen waard. Mocht je het ergens op een boekenmarkt of bij een antiquariaat tegenkomen, werp er dan eens een blik in. Overtuig jezelf er van dat het de aanschaf waard is.
En als je dan toch bezig bent, en je krijgt de kans, koop dan ook het eerste deel van The Age of rock.
Die 'noodzaak' tot aanschaf geldt veel minder voor het door Joan Baez geschreven 'dagboek' Daybreak. Baez schrijft zoals ze zingt: irritatie-opwekkend.

Ik heb Daybreak nu bijna helemaal gelezen (eerst moest Dark Star uitgelezen worden) en ondanks de ergernissen heb ik geen spijt van de aanschaf van dit boek. Nee, het is niet goed, maar het geeft wel een beeld van leven en gedachtewereld van Joan Baez. Daarnaast bevat Daybreak waarschijnlijk het meeste bekende Baez-citaat over Dylan: 'Listen, God, look closely after him. He's more fragile than most people and, besides, I love you.' Dat Baez in de regels voor dit citaat alles uit de kast haalt om Dylan een veeg uit de pan te geven, lees je zelden. Zo schrijft ze onder andere: 'A bizarre liar, screaming into the electric microphones under the bright bright lights with five anonymous musicians straining in the dark around him. He was a huge transparent bubble of ego.' (blz. 88, 89)
Het bizarre is dat dit alles staat in het hoofdstuk(-je) 'The Dada King' en nergens schrijft Baez met zoveel woorden dat deze 'Dada King' Dylan is, maar iedereen met een beetje verstand in zijn donder weet dat dit wel over Dylan moet gaan. Ergens irriteert mij dat dan ook wel weer. Als je over Dylan schrijft, zet dat er dan ook bij.
(Aardig detail: mijn exemplaar van Daybreak is in 1970 uitgaven door de Engelse uitgeverij MacGibbon & Kee. Diezelfde uitgeverij gaf een jaar later Dylans boek Tarantula uit. Qua binding, formaat, stofomslag lijken Daybreak en Tarantula dan ook erg op elkaar. Qua inhoud niet. Tarantula is namelijk wel een lezenswaardig boek.)
Tussendoor heb ik nog een dichtbundel van Frans Babylon gelezen - de titel is me even ontschoten. Wie niet weet wie Frans Babylon is, moet De Laatste deur van Jeroen Brouwers maar lezen. In die bundel geen Dylan, wel The Beatles.
Met dank aan Alja weet ik nu wel dat ik op zoek moet naar een andere bundel, een bundel van... Toon Hermans. In zijn bundel Fluiten naar de overkant staat het gedicht 'Dorp':

waar het geurde naar kamille
geurt het nu naar beat en pop
en een lovesong van Bob Dylan
waait de stille landweg op

Wie mij een week geleden had gezegd dat ik ooit nog eens de naam van Toon Hermans in een bericht op deze blog zou noemen, had ik hem voor gek verklaard.
Nu heb ik zijn naam niet alleen genoemd, maar voel ik ook een enorme behoefte om alle kringloopwinkels in de wijde omgeven te bezoeken om een exemplaar van Fluiten naar de overkant te kunnen bemachtigen.

Dylan kort #1015

'Like a rolling stone': De kladblaadjes die Bob Dylan heeft gebruikt tijdens het componeren van 'Like a rolling stone' zullen binnenkort geveild worden. (Het woord 'kladblaadjes' klinkt misschien wat oneerbiedig, de veiler gebruikt dan ook het woord 'manuscript', wat inderdaad een veel beter woord is.) Het veilinghuis schat dat de vier velletjes papier zo'n 1 miljoen dollar kunnen opbrengen. Zie hier. [met dank aan Herman voor de tip]
Met dank aan Alja's dochter: in het radioprogramma Today op BBC Radio 4 is ook aandacht geschonken aan de aanstaande veiling. De uitzending kan hier beluisterd worden (vanaf 1 uur, 7 minuten, 50 seconden). Ook Radio 1 zond gisteren een kort stukje uit over de aanstaande veiling, luister hier.
Het artikel rechts komt uit de Volkskrant van vandaag [met dank aan Herman]
Wie wil bieden, dat kan hier.
'De schilderijen van Bob Dylan' is een kort filmpje van de NOS over het ontstaan van de Drawn Blank Series uit de tekeningen in het boek Drawn Blank. Zie hier.
NRC Handelsblad van 25 april bevat een uitvoerig artikel over een dichter. In dit stuk onder andere: 'Deze dichter heeft de complete literaire traditie in zich opgezogen, van de bijbelse profeten tot Majakovski, van Oud-Engelse raadsels tot de elegieën van Rilke, van de Occitaanse troubadours tot de blues van Bob Dylan.'
Ik had die krant al lang bij het oud papier gegooid zonder dat bovenstaande mij was opgevallen. Gelukkig wees Alja mij hier op (en heb ik de krant weer uit de papierbak gehaald).
Maar over welke Nederlandse dichter gaat bovenstaand citaat? Antwoorden niet op een briefkaart, maar via het plaatsen van een reactie bij dit bericht. (Er zijn geen prijzen te winnen, behalve de eeuwige roem voor degene die het eerst het goede antwoord geeft.)

Highway 61 dochters #3

Met dank aan Dirk!

Het gaat om een Nederlandse persing van Highway 61 revisited uit 1967.