De laatste dag van het jaar. Dat is niet alleen de dag om me misselijk te eten in de oliebollen, maar ook de dag om de belangrijkste Dylan-releases en gebeurtenissen van het afgelopen jaar op een rijtje te zetten. En net als ieder jaar verbaas ik me ook dit jaar weer over de enorme hoeveelheid Dylan-uitgaven die we afgelopen jaar hebben gekregen. Hoewel ik niet een van onderstaande uitgaven had willen missen, is voor mij The Basement Tapes Complete toch wel het mooiste dat dit jaar op de markt is gekomen. Deze uitgave wordt direct op de hielen gezeten door het boek The Lyrics since 1962 en de negen elpees tellende box 50th Anniversary Collection - 1964.
Ik wens alle lezers van deze blog een goede jaarwisseling en het allerbeste voor 2015. Een jaar waar we over een paar uur aan kunnen beginnen. Een jaar waarin we in ieder geval Shadows In The Night krijgen en waarschijnlijk nog wel meer.
Releases 2014:
Januari:
Donald Brown - Bob Dylan: American Troubadour (boek)
Bob Batchelor - Bob Dylan: A Biography (boek)
Februari:
Michael Bloomfield - From His Head to His Heart to His Hands (cd)
Tom Willems - Laat mij vandaag vergeten tot morgen (boek)
Maart:
30th Anniversary Concert Celebration (cd, vinyl, dvd, blue ray)
Original Albums Classics (cd, heruitgave van Shot Of Love, Infidels, Real Live, Dylan & The Dead, Oh Mercy)
April:
Time Out Of Mind (heruitgave MOV, vinyl)
Mei:
David Kinney - The Dylanologists (boek)
American Legends: The Life of Bob Dylan (boek)
Dennis McDougal - Bob Dylan The Biography (boek)
Juni:
"Love And Theft" (cd, heruitgave in de serie Alben für die Ewigkeit)
Sean Enright - Bob Dylan Sleeping (dichtbundel)
Juli:
Tom Willems - Niemand zingt Dylan (boek)
September:
Victor & Jacob Maymudes - Another Side of Bob Dylan (boek)
Oktober:
Bob Dylan - The Lyrics since 1962 (boek)
November:
The Basement Tapes Complete; The Bootleg Series vol. 11 (6 cd)
The Basement Tapes Raw; The Bootleg Series vol. 11 (2 cd, vinyl)
Lost On The River; The New Basement Tapes (cd, vinyl)
The Art of McCartney (cd, vinyl)
Sid Griffin - Million Dollar Bash (boek, herziene editie)
Modern Times (heruitgave MOV, vinyl)
December:
50th Anniversary Collection - 1964 (vinyl)
Bob Dylan's Greatest Hits (heruitgave MOV, vinyl)
Overige:
Januari:
Dylans "I Want You" is te horen in een reclame voor Chobani yoghurt.
Februari:
Bob Dylan is te zien in een commercial voor Chrysler.
Maart:
Start tour door Japan.
Het Bal der Geweigerden staat in het teken van Bob Dylan.
April:
ING Spanje gebruikt een stukje Dylan-film in commercial.
Mei:
Aankondiging Shadows In The Night en plaatsing van het nummer "Full Moon & Empty Arms" op Dylans officiële website.
Juni:
Start Europese tour.
Handgeschreven tekst van "Like A Rolling Stone" wordt geveild.
Uncut 206 heeft een foto van Bob Dylan op de cover.
Juli:
Het nieuws komt naar buiten dat er 149 acetates met opnamen van Bob Dylan gevonden zijn in een pand in Greenwich Village.
Augustus:
Start tour Australië en Nieuw-Zeeland.
Dylan-tribute in het Concertgebouw door Tim Knol en vrienden.
Oktober:
Start tour door Amerika.
November:
Uncut 211 heeft een foto van Bob Dylan op de cover.
Bob Dylan speelt een concert voor een publiek van één man.
Rolling Stone 1222 heeft een foto van Bob Dylan op de cover.
Gibson brengt een Dylan-gitaar op de markt.
December:
Twee songteksten van Bob Dylan worden tijdens een veiling niet verkocht.
Aankondiging release Shadows In The Night.
Opruimen
Het jaar loopt ten einde. Een mooi moment om puin te ruimen. In de boekenkast liggen stapels met knipsels die nog op de juiste plaats in het archief gestoken moeten worden. Om de sleur een beetje uit dat saaie klusje te halen maak ik zo nu en dan een scan van een artikel of advertentie zodat ik die (binnenkort) op de blog kan plaatsen. Een eerste scan (uit Oor, april 2006):
Brood met schimmel smaakt niet
"Heb je de Top 2000 A Go Go gezien, Tom? Er zat iets over Bob Dylan in. Een leuk verhaaltje van die pop-professor, hoe heet 'ie ook al weer? Wat is die man toch knap, hè? Wat weet hij toch veel."
"Leo Blokhuis heet die man, 'Don Leo'... En nee, het is geen professor."
"Geen professor? Hoezo?"
"Professoren lullen niet uit hun nek."
"Nou, nou, nou, let een beetje op je taal, Tom."
"Maar die, die, die... nitwit! Die, die zogenaamde professor van jou die kletst maar wat! Het is echt onzin wat die man uit zijn strot perst!"
"Nou, ik vond 't best een leuk verhaal hoor. En het is ook zo'n charmante man... En wie zegt dat jij het niet fout hebt? Nou? Misschien is die professor Blokhuis wel slimmer dan jij. Misschien weet hij wel dingen die jij niet weet."
"Laat me niet lachen."
"Wat heeft hij dan gezegd wat volgens jou dan zo'n onzin is?"
"Allereerst beweert hij dat Bob Dylan 'It Ain't Me, Babe' in de kelder van Big Pink schreef."
"Ja, en?"
"Nou, de opnamen die gemaakt werden in Big Pink zijn van 1967."
"Ja?"
"Loop je even mee naar de platenkast? Kijk, hier staat Another Side Of Bob Dylan."
"Ja..."
"Kijk eens even in welk jaar die plaat uitkwam."
"1964 staat er op."
"En welk nummer staat daar op, dáár..."
"'It Ain't Me, Babe'..."
"Juist!"
"Nou ja zeg, mag die arme man ook een foutje maken. Alsof jij nooit fouten maakt."
"Weet je nog die foto die hij liet zien? Een foto waarvan hij beweerde dat die gemaakt is in de kelder van Big Pink?"
"Kijk, hier eens in dit boek. Hier staat die foto."
"Ja..."
"En welk jaar staat er bij die foto?"
"1974..."
"Juist!"
"Wat dom hè, dat ze dat fout in dat boek zetten."
"Het staat niet fout in dat boek!"
"Oh, nou, oké... Hij heeft twee foutjes gemaakt."
"Maar dat is nog niet alles..."
"Nog niet alles?"
"Nog niet alles nee."
"Wat dan?"
"Weet je nog dat jouw professor het had over een acetate?"
"Ja..."
"En wat zei hij over die acetate?"
"Dat daar de nummers die Bob Dylan had opgenomen op stonden zodat andere artiesten die konden horen en ook opnemen..."
"Ja, en wat zei hij nog meer..."
"Nog meer?"
"Ja, nog meer...."
"Ik weet 't niet meer..."
"Hij zei, houd je vast, dat andere artiesten die acetate konden beluisteren en dan de door Bob Dylan geschreven nummers konden opnemen nog voor Bob Dylan ze had opgenomen..."
"Maar, dat kan niet..."
"Precies!"
"Maar wat heeft dit laatste nou met Bob Dylan te maken?"
"Niet zo veel. Het bewijst vooral dat de professor niet alleen dom is als het om Bob Dylan gaat."
"Maar knap is hij wel..."
Het is lang geleden dat ik me zo geërgerd heb aan een uitzending op de Nederlandse buis. En ja, er is een simpele remedie: Gewoon niet meer kijken. Maar feit is dat ik vanavond wel heb gekeken. Meestal kijk ik rustig hangend in een stoel, als ik al televisie kijk. Dat lukte vanavond niet. Ik vond mezelf scheldend, vloekend en tierend midden in de kamer. Het schuim op de lippen. Waarom? Omdat 'Don Leo' het presteerde om de grootst mogelijke onzin uit te kramen. Je hoeft geen genie te zijn om te weten dat Bob Dylan "It Ain't Me, Babe" niet in 1967 schreef. Sterker nog, je hoeft er niet eens een Dylan-biografie voor te lezen. Een simpele zoekopdracht op het internet had de professor binnen een minuut kunnen vertellen dat "It Ain't Me, Babe" drie jaar vóór 1967 voor het eerst op plaat werd uitgebracht.
Je hoeft geen genie te zijn om te weten dat de getoonde foto niet uit 1967 maar uit 1974 is.
En dus vraag ik me af hoe het mogelijk is dat een man alom geprezen om zijn kennis zo de plank mis kan slaan. Gebrek aan voorbereiding? Gebrek aan inzicht? Kennis? Waarschijnlijk alle drie.
Het frustrerende is dat hele volksstammen de kennis van 'Don Leo' als zoete broodjes slikken, niet wetende dat de kennis van 'Don Leo' begroeid is met een dikke laag schimmel.
Brood met schimmel smaakt niet.
"Leo Blokhuis heet die man, 'Don Leo'... En nee, het is geen professor."
"Geen professor? Hoezo?"
"Professoren lullen niet uit hun nek."
"Nou, nou, nou, let een beetje op je taal, Tom."
"Maar die, die, die... nitwit! Die, die zogenaamde professor van jou die kletst maar wat! Het is echt onzin wat die man uit zijn strot perst!"
"Nou, ik vond 't best een leuk verhaal hoor. En het is ook zo'n charmante man... En wie zegt dat jij het niet fout hebt? Nou? Misschien is die professor Blokhuis wel slimmer dan jij. Misschien weet hij wel dingen die jij niet weet."
"Laat me niet lachen."
"Wat heeft hij dan gezegd wat volgens jou dan zo'n onzin is?"
"Allereerst beweert hij dat Bob Dylan 'It Ain't Me, Babe' in de kelder van Big Pink schreef."
"Ja, en?"
"Nou, de opnamen die gemaakt werden in Big Pink zijn van 1967."
"Ja?"
"Loop je even mee naar de platenkast? Kijk, hier staat Another Side Of Bob Dylan."
"Ja..."
"Kijk eens even in welk jaar die plaat uitkwam."
"1964 staat er op."
"En welk nummer staat daar op, dáár..."
"'It Ain't Me, Babe'..."
"Juist!"
"Nou ja zeg, mag die arme man ook een foutje maken. Alsof jij nooit fouten maakt."
"Weet je nog die foto die hij liet zien? Een foto waarvan hij beweerde dat die gemaakt is in de kelder van Big Pink?"
"Kijk, hier eens in dit boek. Hier staat die foto."
"Ja..."
"En welk jaar staat er bij die foto?"
"1974..."
"Juist!"
"Wat dom hè, dat ze dat fout in dat boek zetten."
"Het staat niet fout in dat boek!"
"Oh, nou, oké... Hij heeft twee foutjes gemaakt."
"Maar dat is nog niet alles..."
"Nog niet alles?"
"Nog niet alles nee."
"Wat dan?"
"Weet je nog dat jouw professor het had over een acetate?"
"Ja..."
"En wat zei hij over die acetate?"
"Dat daar de nummers die Bob Dylan had opgenomen op stonden zodat andere artiesten die konden horen en ook opnemen..."
"Ja, en wat zei hij nog meer..."
"Nog meer?"
"Ja, nog meer...."
"Ik weet 't niet meer..."
"Hij zei, houd je vast, dat andere artiesten die acetate konden beluisteren en dan de door Bob Dylan geschreven nummers konden opnemen nog voor Bob Dylan ze had opgenomen..."
"Maar, dat kan niet..."
"Precies!"
"Maar wat heeft dit laatste nou met Bob Dylan te maken?"
"Niet zo veel. Het bewijst vooral dat de professor niet alleen dom is als het om Bob Dylan gaat."
"Maar knap is hij wel..."
Het is lang geleden dat ik me zo geërgerd heb aan een uitzending op de Nederlandse buis. En ja, er is een simpele remedie: Gewoon niet meer kijken. Maar feit is dat ik vanavond wel heb gekeken. Meestal kijk ik rustig hangend in een stoel, als ik al televisie kijk. Dat lukte vanavond niet. Ik vond mezelf scheldend, vloekend en tierend midden in de kamer. Het schuim op de lippen. Waarom? Omdat 'Don Leo' het presteerde om de grootst mogelijke onzin uit te kramen. Je hoeft geen genie te zijn om te weten dat Bob Dylan "It Ain't Me, Babe" niet in 1967 schreef. Sterker nog, je hoeft er niet eens een Dylan-biografie voor te lezen. Een simpele zoekopdracht op het internet had de professor binnen een minuut kunnen vertellen dat "It Ain't Me, Babe" drie jaar vóór 1967 voor het eerst op plaat werd uitgebracht.
Je hoeft geen genie te zijn om te weten dat de getoonde foto niet uit 1967 maar uit 1974 is.
En dus vraag ik me af hoe het mogelijk is dat een man alom geprezen om zijn kennis zo de plank mis kan slaan. Gebrek aan voorbereiding? Gebrek aan inzicht? Kennis? Waarschijnlijk alle drie.
Het frustrerende is dat hele volksstammen de kennis van 'Don Leo' als zoete broodjes slikken, niet wetende dat de kennis van 'Don Leo' begroeid is met een dikke laag schimmel.
Brood met schimmel smaakt niet.
Televisie
Ik heb me laten vertellen dat er iets over Bob Dylan zit in de Top 2000 a go go vanavond. Zo even kijken dus. Start uitzending: 19:30 uur.
The Comic book and me #13
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"
Bovenstaande afbeelding komt uit Jack Kirby's Galactic Bounty Hunters #4. Ik betwijfel ten zeerste of de woorden "You ain't going nowhere" in deze comic verwijzen naar het gelijknamige nummer van Bob Dylan. Uiteindelijk maakt dat niet uit. Bij het lezen van deze woorden in Jack Kirby's Galactic Bounty Hunters #4 moest ik gelijk denken aan Dylans "You Ain't Goin' Nowhere" en dat is voor mij reden genoeg om er een "The Comic book and me"-bericht van te maken.
De woorden "You ain't going nowhere" ben ik al eerder tegengekomen in een comic van Fantastic Four - maar ik weet niet meer welke - en in Wolverine #99. Ik verwacht diezelfde woorden nog heel vaak tegen te komen. Ik zal er zeker niet altijd een "Comic book"-bericht van maken.
Als alles goed gaat, kan ik hier binnenkort twee leuke afleveringen van "The Comic book and me" plaatsen (maar daarvoor moet de postbode eerst nog de bewuste comics bezorgen...)
Dylan kort #1062
"Zuigen aan de oortip van je bril": Over John Wesley Harding, zie hier. [met dank aan Gert]
Clash of Clans: Zoonlief speelt Clash of Clans niet meer, daar is hij nu te groot voor. Maar toen ik de commercial voor dit spel bekeek, keek hij wel over mijn schouder mee. Toen ik aan hem vroeg of hij de muziek bij dit filmpje kent, was het antwoord "Nee". Toch nog wat aan de opvoeding doen... Zie hier.
The Bridge: Aflevering 50 van het fanzine The Bridge viel gisteren door de brievenbus. Ik heb er nog niet veel in gelezen, maar bladerend door het tijdschrift werd me al wel duidelijk dat er veel aandacht is voor The Basement Tapes. De ervaring leert dat The Bridge altijd de moeite van het lezen waard is, en dat inmiddels 50 afleveringen lang.
The Counterlife van Philip Roth: "The volume was on full blast - Bob Dylan singing, 'Lay, lady, lay... lay across my big brass bed...' Just what Henry needed to hear." [met dank aan Hilda]
In The Aftermath, gisteren op Net 5, zat de volgende dialoog [met dank aan Hilda]:
"It's a bit primitive..."
"Chaos is a friend of mine."
"It's Bob Dylan!"
Girl Meets World (Disney Channel, 24 december): Op het schoolbord staat:
"The Times They Are A-Changin'
- Bob Dylan -"
De les gaat over de (recente) geschiedenis.
Clash of Clans: Zoonlief speelt Clash of Clans niet meer, daar is hij nu te groot voor. Maar toen ik de commercial voor dit spel bekeek, keek hij wel over mijn schouder mee. Toen ik aan hem vroeg of hij de muziek bij dit filmpje kent, was het antwoord "Nee". Toch nog wat aan de opvoeding doen... Zie hier.
The Bridge: Aflevering 50 van het fanzine The Bridge viel gisteren door de brievenbus. Ik heb er nog niet veel in gelezen, maar bladerend door het tijdschrift werd me al wel duidelijk dat er veel aandacht is voor The Basement Tapes. De ervaring leert dat The Bridge altijd de moeite van het lezen waard is, en dat inmiddels 50 afleveringen lang.
The Counterlife van Philip Roth: "The volume was on full blast - Bob Dylan singing, 'Lay, lady, lay... lay across my big brass bed...' Just what Henry needed to hear." [met dank aan Hilda]
In The Aftermath, gisteren op Net 5, zat de volgende dialoog [met dank aan Hilda]:
"It's a bit primitive..."
"Chaos is a friend of mine."
"It's Bob Dylan!"
Girl Meets World (Disney Channel, 24 december): Op het schoolbord staat:
"The Times They Are A-Changin'
- Bob Dylan -"
De les gaat over de (recente) geschiedenis.
Sommige dingen veranderen nooit, zoals de schoonheid van John Wesley Harding
Triviant-vraag #2: "Welk nummer van John Wesley Harding werd in Nederland binnen een tijdspanne van iets meer dan een jaar twee keer op single uitgebracht?"
Triviant-vraag #3: "Hoeveel personen staan er, naast Bob Dylan, op de hoes van John Wesley Harding afgebeeld?"
Ondanks dat het inmiddels voor mij wel vast staat dat John Wesley Harding helemaal niet op 27 december 1967 in Amerika uitkwam - zoals jaren lang werd aangenomen - maar pas in januari 1968, is 27 december een uitstekende dag om John Wesley Harding te draaien. Ieder jaar weer.
Ik blijf vandaag binnen. Buiten sneeuwt het. Het lijkt wel een jaarlijks terugkerend fenomeen: Sneeuw op 27 december. Net als het draaien van John Wesley Harding op 27 december een jaarlijks terugkerend fenomeen is.
John Wesley Harding, wat moet ik er nog over schrijven? Zo'n beetje alles wat ik over dit album te melden heb staat in mijn boek Niemand zingt Dylan. Misschien moet ik nog zeggen dat de sleutel tot dit album op de achterzijde van de hoes te vinden is. Wat ik zeker nog moet melden is dat dit album bedrieglijk eenvoudig lijkt. Met de nadruk op 'lijkt'.
Het is vandaag 27 december. Ik ga vandaag verdwalen in John Wesley Harding terwijl buiten de sneeuw valt. Sommige dingen veranderen nooit. Zoals de schoonheid van dit album.
Antwoorden:
#1: Niet blauw.
#2: "Drifter's Escape".
#3: Afhankelijk van hoe goed je in staat bent om te zien wat er niet is, is het antwoord 3, 4, 7 of 8.
Dylan kort #1061
Ik mis de ouderwetse single soms.
Moderne Hippies: Het begrijpen van Dylans "My Back Pages", zie hier.
"Ik deed mijn eigen ding met Bob Dylan", zie hier.
Vraag: Mogelijk heb ik het al eerder gevraagd (maar dan is het antwoord mij ontschoten...). Wie kan mij vertellen uit welk boek de rechts afgebeelde tekening komt?
The Comic book and me #12
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"
De afbeelding komt uit Thor #607. Aan welke Dylan-song ik dacht bij het lezen van deze aflevering van Thor lijkt mij duidelijk.
Dylan kort #1060
Guy van Sande zingt Bob Dylan (28 december), zie hier.
Fanzines: Isis issue 177 viel gisteren op de deurmat. Dit weekend vermaak ik me dus wel. Het wachten is nog op The Bridge issue 50 welke in december zou verschijnen. Volgens de website van Isis is The Basement Tapes Complete uitverkocht, maar zal deze box vanaf januari weer te verkrijgen zijn.
Christmas In The Heart: Het is vandaag 21 december, het is bijna kerst. Ik heb Christmas In The Heart nog niet gedraaid, ik zoek nog naar het juiste moment. En jij? Heb jij Dylans kerstplaat dit jaar al gedraaid?
50th Anniversary Collection 1964 - deel 1 (elpees 1 t/m 4)
The 50th Anniversary Collection 1964 is een witte doos met negen elpees. Die negen elpees bevatten opnamen van Bob Dylan. Al die opnamen zijn gemaakt in 1964 en nooit eerder officieel uitgebracht.
Ik kan me voorstellen dat menig Dylan-liefhebber - starend naar de leegte in de portemonnee - zich eens achter zijn oor krabt en denkt: "Zo snel na de uitgave van The Basement Tapes Complete alweer een grote boxset met muziek van Bob Dylan. Dat is leuk, maar..." Hoewel die gedachte logisch lijkt, is het een verkeerde gedachte. 50th Anniversary Collection 1964 is een uitgave met een geheel ander doel dan The Basement Tapes Complete.
The Basement Tapes Complete is een boxset die past in het reguliere releaseprogramma van Dylans muziek. Het is een zorgvuldig samengestelde en van artwork voorziene uitgave waarvan de platenmaatschappij hoopt dat die box dusdanig in de smaak valt bij de Dylan-liefhebbers, dat er grote hoeveelheden van verkocht worden.
De reden om 50th Anniversary Collection 1964 op de markt te brengen is geheel anders. De uitgave van deze boxset is de enige manier voor de rechthebbenden om de copyrights op deze opnamen ook na 1 januari 2015 te behouden, dankzij een falende wetgeving.
Hoe zit dat nou? Ik ben geen deskundige op het gebied van wetgeving of copyrights, maar zoals ik het heb begrepen zit het als volgt: Het copyright op geluidsopnamen vervalt in een aantal Europese landen op 1 januari van het jaar aansluitend op het jaar waarin het 50 jaar geleden is dat de opnamen gemaakt zijn, tenzij de bewuste opnamen voor 1 januari van dat aansluitende jaar officieel uitgebracht zijn. Het komt kortom hier op neer: The 50th Anniversary Collection 1964 is alleen uitgebracht zodat de copyrights op deze opnamen ook na 1 januari 2015 in handen blijven van de huidige rechthebbenden.
De samenstellers van The 50th Anniversary Collection 1964 hadden dan ook maar één zorg: Alle niet eerder uitgebrachte opnamen van Bob Dylan uit 1964 moesten op deze boxset uitgebracht worden en deze boxset moest voor 1 januari 2015 verschijnen. Er hoeft geen artwork bij deze uitgave. Er hoeft geen reclamecampagne opgezet te worden. Er is maar één doel: Het behouden van de copyrights en daarvoor is het uitbrengen van de muziek (en alleen de muziek) afdoende.
Het moge duidelijk zijn dat The 50th Anniversary Collection 1964 voor de Dylan-liefhebber aan de ene kant een muzikale schatkamer is, maar dat diezelfde Dylan-liefhebber aan de andere kant niet moet verwachten dat The 50th Anniversary Collection 1964 een zorgvuldig samengesteld, uitgebalanceerd album is. De luisteraar krijgt alle muziek, zowel de goede als de minder goede opnamen, en alleen de muziek (zo zijn bij de concertopnamen de door Bob Dylan tussen nummers door gesproken stukken weggelaten).
Dat allemaal gezegd hebbende, is het inmiddels de hoogste tijd om de naald van de platenspeler voorzichtig te laten zakken op de eerste kant van de eerste elpee. Het is tijd om te luisteren.
CBC TV Studios, Toronto, Ontario, Canada February 1, 1964:
1. The Times They Are A-Changin' (2:36)
2. Talking World War III Blues (4:53)
3. The Lonesome Death Of Hattie Carroll (5:27)
4. A Hard Rain's A-Gonna Fall (6:02)
5. Restless Farewell (5:03)
Deze opnamen circuleren onder de naam Quest al een aantal jaren onder verzamelaars (audio en video). Deze opnamen zijn gemaakt op 1 februari 1964 voor een aflevering van het televisieprogramma Quest. De opnamen werden op 10 maart 1964 onder de titel The Times They Are A-Changin' door de Canadian Broadcasting Corporation uitgezonden. De oorspronkelijke uitzending bevatte zes nummers. De opname van "Girl From The North Country" is te vinden op de dvd No Direction Home, vandaar dat die opname hier ontbreekt (zie hier).
Dit zijn wat vreemde opnamen. Ze zijn gemaakt voor een televisieprogramma, een programma waarin we Bob Dylan zijn nummers zien spelen terwijl hij omringd wordt door acteurs (foto). Luisterend naar deze opname, zonder de bijbehorende beelden te zien, klinken ze mat. De passie van de muzikant Dylan - zoals we die verderop in opnames op 50th Anniversary Collection 1964 nog wel zullen tegenkomen - ontbreekt hier. Het ontbreken van die passie heeft waarschijnlijk alles te maken de setting waarin deze opnamen gemaakt zijn.
De geluidskwaliteit van deze opnamen is wel beter dan de opnamen die eerder circuleerden.
NBC Studios 'Steve Allen Show' Los Angeles, California, February 25, 1964:
1. The Lonesome Death Of Hattie Carroll (6:04)
Wederom een opname van een televisieprogramma: Steve Allen Show van 25 februari. Ook deze opname circuleerde - zowel audio als video - al jaren onder verzamelaars, maar nog nooit in een zo'n goede geluidskwaliteit als op 50th Anniversary Collection 1964. Ondanks het ontbreken van de door Steve Allen gesproken introductie en het interview dat Allen Dylan afnam, is deze opname - met name door de geluidskwaliteit - een aanwinst. Mooie uitvoering.
Eric Von Schmidt's House, 532 Beach Road, Siesta Key, Sarasota, Florida May 1964:
1. Bob And Eric Blues #1 (6:35)
2. Black Betty (1:22)
3. Come All You Fair And Tender Ladies (4:48)
4. Florida Woman (2:58)
5. Johnny Cuckoo (3:47)
6. Money Honey (3:34)
7. More And More (4:00)
8. Mr. Tambourine Man (6:11)
9. Suzie Q (5:36)
10. Harmonica Duet (2:27)
11. Glory Glory (3:08)
12. Dr. Strangelove Blues (5:45)
13. Stoned On The Mountain (1:35)
14. Stoned On The Mountain (3:28)
15. Walkin Down The Line (3:00)
16. Joshua Gone Barbados (4:03)
Terwijl deze tape draait voel ik me bijna een indringer. Alsof ik met mijn oren tegen het raam gedrukt stiekem luister naar twee mannen die aan de andere kant van het glas, in de huiskamer samen musiceren.
Het is jammer, gezien de aard van deze tape, dat (bijna) alle gesprekken tussen Von Schmidt en Dylan tussen de nummers weggeknipt zijn, al is dit - gezien de reden dat 50th Anniversary Collection 1964 is uitgebracht - ook wel weer te begrijpen.
Een ware aanwinst, deze tape.
BBC Studios, London, England, May 1964:
1. With God On Our Side (2:00)
Opname van een (inge)korte versie van "With God On Our Side" van de Tonight show, voor het eerst door de BBC uitgezonden op 12 mei 1964. De geluidskwaliteit lijkt niet beter of slechter te zijn dan van de opname die al circuleerde.
Didsbury Studios, Manchester, England May 14, 1964:
1. Don't Think Twice, It's All Right (3:15)
Een aangename opname van "Don't Think Twice, It's All Right", volgens Olof's Files mogelijk opgenomen voor het tv-programma Hallelujah samen met "Blowin' In The Wind" en "Chimes Of Freedom". Niet heel opmerkelijk, maar wel leuk om te hebben.
Royal Festival Hall, London, England May 17, 1964:
1. The Times They Are A-Changin' (3:35)
2. Girl From The North Country (3:49)
3. Who Killed Davey Moore? (3:17)
4. Talkin' John Birch Paranoid Blues (3:28)
5. Ballad Of Hollis Brown (5:55)
6. It Ain't Me, Babe (4:29)
7. Walls Of Red Wing (4:00)
8. Chimes Of Freedom (7:32)
9. Mr. Tambourine Man (6:37)
10. Eternal Circle (2:59)
11. A Hard Rain's A-Gonna Fall (7:44)
12. Talkin' World War III Blues (5:41)
13. Don't Think Twice, It's All Right (5:08)
14. Only A Pawn In Their Game (5:47)
15. With God On Our Side (6:20)
16. The Lonesome Death Of Hattie Carroll (6:54)
17. Restless Farewell (7:13)
18. When The Ship Comes In (3:39)
Waar te beginnen? Misschien moet ik beginnen met: Wat ik ook schrijf, het zal altijd deze opnamen te kort doen.
Historisch gezien is dit een belangrijke opname. Deze opnamen vangen Bob Dylan tijdens een overgangsperiode, de periode van de overgang van Freewheelin' / Times richting Another Side. Daarnaast bevat deze opname nogal wat (zeer) vroege versies van bekende nummers, zoals "Mr. Tambourine Man", "Chimes Of Freedom" en "It Ain't Me, Babe".
Maar belangrijker dan het historisch belang is de luisterervaring.
Toen ik voor het eerst hoorde van de uitgave van 50th Anniversary Collection 1964 was mijn eerste gedachte: "Als Festival Hall er maar helemaal op staat." Bij het zien van de tracklist wist ik dus dat dit concert er helemaal op staat, maar... zo hoorde ik al snel, alleen de muziek. Dylans geklets tussen de nummers zou grotendeels weggeknipt zijn. Toen ik dat hoorde, schrok ik. Bang dat de concertopname 'tam' gemaakt zou zijn door al dat geknip.
Nu ik de opname gehoord heb, weet ik dat het ontbreken van Dylans geklets tussen de nummers jammer is, maar dat de opname ondanks dat gemis tot de beste vroege concertopnamen van Bob Dylan behoort.
Twee opnames van dit concert - "Mr. Tambourine Man" en "Eternal Circle" - circuleerden al onder verzamelaars, met dank aan de zogenaamde Fantasy / In Concert-acetates. Opvallend is dat op de eerder circulerende opname van "Mr. Tambourine Man" Dylans harmonica-intro ontbreekt. Dit intro krijgen we wel te horen op 50th Anniversary Collection 1964. Bij "Eternal Circle" is het precies andersom. De eerder circulerende opname bevat een gesproken introductie die op 50th Anniversary Collection 1964 ontbreekt.
Dylans introductie tot "Eternal Circle": "This here is a song for aah... for anybody that plays an instrument. [gitaar, harmonica] It's not so easy. [gelach]"
Ik heb bijna medelijden met het publiek dat er bij was op 17 mei 1964. Wat Bob Dylan op die dag in Royal Festival Hall bracht is dusdanig intens, dat de aanwezigen aan het eind van de avond gedrogeerd door emoties de hal verlaten moeten hebben om nog dagen, zo niet weken van hun padje te zijn. Ik weet dat ik, luisterend door een koptelefoon, aan het eind van de opname dusdanig geraakt was dat ik twee dagen lang nauwelijks een hele zin uit mijn mond kreeg, of ook maar de behoefte had om ook nog maar iets anders te doen dan in een stoel te hangen en voor mij uit te staren. Eigenlijk zou er een sticker op de doos van 50th Anniversary Collection 1964 moet zitten met de tekst: "Let op! Kan de rijvaardigheid beïnvloeden".
Luister bijvoorbeeld naar achtereenvolgens het komische "Talkin' John Birch Paranoid Blues", het intense "Ballad Of Hollis Brown" en daarna de schitterende, langzame versie van "It Ain't Me, Babe". Die drie nummers achter elkaar zijn al genoeg om me volledig te vangen. Om me op te pakken uit het heden en terug te smijten naar vijftig jaar geleden. Intens is misschien wel het beste woord om dit concert te beschrijven.
En dan heb ik het nog niet over de hartverscheurende versie van "The Lonesome Death Of Hattie Carroll", de misschien wel beste versie ooit van "Restless Farewell" of het komische "Talkin' World War III Blues".
Het lijkt wel alsof er geen zwak moment in dit concert zit. Zelfs "Who Killed Davey Moore?" is goed. "Don't Think Twice, It's All Right"? Briljant. "Only A Pawn In Their Game"? Nog briljanter.
Al die schoonheid samengepakt op twee elpees, opgenomen op één avond.
Ik luister veel naar Dylans muziek. Ik luister naar die muziek omdat ik het mooi vind, omdat het me raakt. Het beluisteren van de derde en vierde elpee van 50th Anniversary Collection 1964 is als een mokerslag. Een aangename mokerslag, welteverstaan, die in volle vaart doel treft.
In deel 2 - binnenkort hier op de blog - zal het draaien om de elpees 5 t/m 9 van 50th Anniversary Collection 1964.
The Lyrics since 1962 herdrukt
Bij publicatie van The Lyrics since 1962 bleek de vraag naar dit boek groter dan verwacht. Binnen een vloek en een zucht was het boek uitverkocht. Voor al diegene die naast het net visten is er goed nieuws: The Lyrics since 1962 is opnieuw verkrijgbaar, zie hier.
Mijn stuk over The Lyrics since 1962 staat hier.
The Basement Tapes Complete in de tijdschriften #2
Ruim een maand geleden plaatste ik hier "The Basement Tapes Complete in de tijdschriften #1" om vervolgens te vergeten een #2 samen te stellen. In de tussentijd zijn er in een aantal afleveringen van "Dylan kort" wel wat meldingen over artikelen over The Basement Tapes Complete geslopen.
Vandaag, na de aanschaf van twee tijdschriften (Lust For Life en Soundz), dacht ik weer aan #2...
Mania 312 (7 november 2014), het tijdschrift dat gratis te verkrijgen is in een aantal platenzaken, bevat een paginagrote, door Henri Drost geschreven, recensie van The Basement Tapes Complete. Drost begint zijn recensie met: "Bestaan er sessies die met meer mythes omgeven zijn [dan] Dylan's Basement Tapes?" Het antwoord op die vraag is natuurlijk "nee". Mooie recensie.
In Platenblad 208 (29 november 2014) kletst Evert Wilbrink vanouds uit zijn nek over van alles en nog wat, waaronder The Basement Tapes Complete. Nadat Wilbrink zijn rol in het tot stand komen van de bootleg Little White Wonder nogmaals uit de doeken doet, bekent hij dat hij The Basement Tapes Complete via een illegale download probeert te bemachtigen om vervolgens maar matig tevreden te zijn met wat hij voorgeschoteld krijgt. Wilbrink: "Zelfs de totaal mislukte ongeautoriseerde 1973-release van het album Dylan (met "Lilly Of The West" en "Can't Help Falling In Love With You") en het verguisde Self Portrait vind ik meer te pruimen dan deze schatkist vol tegenvallende, doffe juweeltjes."
Tsja, ieder zijn smaak.
In Lust For Life #45 (november) probeerde Dominique van der Geld The Basement Tapes Complete in een historisch perspectief te plaatsen met een uitvoerig artikel (zie hier). In Lust For Life #46 (december) kiest diezelfde Dominique van der Geld de acht meest essentiële, niet eerder verschenen nummers van The Basement Tapes Complete. Daarnaast bevatten de twee pagina's die in Lust For Life gereserveerd zijn voor The Basement Tapes Complete een korte recensie van deze boxset, wederom van de hand van Dominique van der Geld.
Tot slot bevat Soundz #6 (voorheen Muziek.nl Magazine) een door Henri Drost geschreven recensie van The Basement Tapes Complete. Drost begint zijn recensie met: "Bestaan er sessies die met meer mythes omgeven zijn dan Dylans Basement Tapes?" Wacht even... Ben ik gek, of ben ik dit eerder tegengekomen?
Ik ben dit eerder tegengekomen in Mania. De recensie in Soundz is niet meer een heel iets ingekorte, van schrijffouten ontdane versie van de Mania-recensie.
Ik dacht dat het internet uitblonk van het betere knip- en plakwerk, maar in tijdschriftenland kennen ze dat trucje dus inmiddels ook.
Tsja, moet kunnen... Moet ik maar niet zo dom zijn om alles te willen lezen. Toch?
Vandaag, na de aanschaf van twee tijdschriften (Lust For Life en Soundz), dacht ik weer aan #2...
Mania 312 (7 november 2014), het tijdschrift dat gratis te verkrijgen is in een aantal platenzaken, bevat een paginagrote, door Henri Drost geschreven, recensie van The Basement Tapes Complete. Drost begint zijn recensie met: "Bestaan er sessies die met meer mythes omgeven zijn [dan] Dylan's Basement Tapes?" Het antwoord op die vraag is natuurlijk "nee". Mooie recensie.
In Platenblad 208 (29 november 2014) kletst Evert Wilbrink vanouds uit zijn nek over van alles en nog wat, waaronder The Basement Tapes Complete. Nadat Wilbrink zijn rol in het tot stand komen van de bootleg Little White Wonder nogmaals uit de doeken doet, bekent hij dat hij The Basement Tapes Complete via een illegale download probeert te bemachtigen om vervolgens maar matig tevreden te zijn met wat hij voorgeschoteld krijgt. Wilbrink: "Zelfs de totaal mislukte ongeautoriseerde 1973-release van het album Dylan (met "Lilly Of The West" en "Can't Help Falling In Love With You") en het verguisde Self Portrait vind ik meer te pruimen dan deze schatkist vol tegenvallende, doffe juweeltjes."
Tsja, ieder zijn smaak.
In Lust For Life #45 (november) probeerde Dominique van der Geld The Basement Tapes Complete in een historisch perspectief te plaatsen met een uitvoerig artikel (zie hier). In Lust For Life #46 (december) kiest diezelfde Dominique van der Geld de acht meest essentiële, niet eerder verschenen nummers van The Basement Tapes Complete. Daarnaast bevatten de twee pagina's die in Lust For Life gereserveerd zijn voor The Basement Tapes Complete een korte recensie van deze boxset, wederom van de hand van Dominique van der Geld.
Tot slot bevat Soundz #6 (voorheen Muziek.nl Magazine) een door Henri Drost geschreven recensie van The Basement Tapes Complete. Drost begint zijn recensie met: "Bestaan er sessies die met meer mythes omgeven zijn dan Dylans Basement Tapes?" Wacht even... Ben ik gek, of ben ik dit eerder tegengekomen?
Ik ben dit eerder tegengekomen in Mania. De recensie in Soundz is niet meer een heel iets ingekorte, van schrijffouten ontdane versie van de Mania-recensie.
Ik dacht dat het internet uitblonk van het betere knip- en plakwerk, maar in tijdschriftenland kennen ze dat trucje dus inmiddels ook.
Tsja, moet kunnen... Moet ik maar niet zo dom zijn om alles te willen lezen. Toch?
Dylan kort #1059
In de uitzending van OVT van gisteren ging het kort over de aanstaande release van Shadows In The Night, luister hier. [met dank aan Herman en Frans voor de tip]
Enola: Aankondiging van Shadows In The Night, zie hier.
Cultuurpers: Bob Dylan treedt op voor één man, zie hier.
Zin: Nogmaals het concert voor één man, zie hier.
KastKraker: "When I Get My Hands On You" door Marcus Mumford van Lost On The River, zie hier.
Enola: Aankondiging van Shadows In The Night, zie hier.
Cultuurpers: Bob Dylan treedt op voor één man, zie hier.
Zin: Nogmaals het concert voor één man, zie hier.
KastKraker: "When I Get My Hands On You" door Marcus Mumford van Lost On The River, zie hier.
Bob Dylan's Greatest Hits door Music on Vinyl
Bijna vijftig jaar na die oorspronkelijke release van Bob Dylan's Greatest Hits heeft Music on Vinyl dit album opnieuw op vinyl uitgebracht (zie hier). De Music on Vinyl-uitgave van Dylans best verkochte album is geperst op 180 grams vinyl. Het gaat hier om de stereo-versie van dit album.
Het is een goede zaak dat deze Amerikaanse elpee nu ook in Europa op vinyl te krijgen is. In de eerste plaats bevat deze Amerikaanse versie van Dylans grootste hits niet alleen een veel mooiere hoes dan het Europese broertje, maar ook - en dit is veel belangrijker - de non-album single "Positively 4th Street" in stereo, welk nummer niet op de Europese Greatest Hits te vinden is.
De geluidskwaliteit van de Music on Vinyl-persing van deze Dylan-klassieker is werkelijk fantastisch. De muziek spat je tegemoet vanuit de groeven. Kraakhelder met een mooie scheiding van de verschillende instrumenten. Het nooit oud wordende "Blowin' In The Wind" met iets rechts van het midden de gitaar, iets links van het midden de harmonica en strak in het midden Dylans nog jonge stem.
Nog beter komt de kwaliteit van deze persing tot zijn recht op de nummers met een volle band bezetting. Ik denk hierbij bijvoorbeeld aan "Like A Rolling Stone". Er zijn nogal wat mixen van misschien wel Dylans bekendste nummer waarin de instrumenten - en dan met name het orgel en de piano - lijken samen te smelten tot een brij. Op deze Music on Vinyl-persing zijn het orgel en de piano uitstekend van elkaar te onderscheiden.
Geluidstechnisch is - naar mijn smaak - "Subterranean Homesick Blues" op deze MOV-persing de ware uitschieter. Die heerlijk pompende bas die hier goed te horen is, is in menige (stereo-) mix van dit nummer ver te zoeken.
Music on Vinyl heeft het weer geflikt om een Dylan-klassieker in een perfect klinkende versie op vinyl uit te brengen. Deze heruitgave klinkt minstens net zo goed - zo niet beter - dan de originele Amerikaanse uitgave uit 1967.
De hoes met de schitterende door Roland Scherman gemaakte foto is een uitstekend ogende replica van de originele hoes. Helemaal een replica, op een klein detail na: Onder de afbeeldingen van de zeven Dylan-albums op de achterzijde van de hoes staan niet de originele catalogus-nummers, maar de catalogus-nummers van de MOV-uitgaven van deze albums. Een detail waar ik wel om kan lachen.
De originele Amerikaanse persing van dit album bevatte als bonus een schitterende Dylan-poster, ontworpen door Milton Glaser (zie hier). Ook deze extra is bij deze MOV-heruitgave niet vergeten.
Wie zijn verlanglijstje voor cadeau's voor onder de kerstboom nog moet samenstellen, doet er verstandig aan om de Music on Vinyl-persing van Bob Dylan's Greatest Hits daar op te zetten. Dit album is zowel voor de Dylan-nieuwelingen een uitstekende introductie tot de mans vroege werk, als een ware klassieker met de non-abumtrack "Positively 4th Street" voor de doorgewinterde Dylan-luisteraar.
En mocht je deze plaat niet onder de kerstboom vinden, koop 'm dan gewoon zelf. Bob Dylan's Greatest Hits door Music on Vinyl is de moeite van de aanschaf meer dan waard.
The Comic book and me #11
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"
Er zitten bijna twee maanden tussen deze en de vorige aflevering van "The Comic book and me". Het is niet zo dat ik in die bijna twee maanden geen comics heb gelezen, verre van zelfs. Ik heb stapels comics weg gelezen, maar Bob Dylan kwam ik in die comics niet tegen. Tot vanavond, vanavond kwam ik, terwijl ik luisterde naar een 16 minuten durende coverversie van Dylans "Simple Twist Of Fate" in Iron Man no. 15 (juni 2007) "Man Of Peace" tegen. Of dit een verwijzing is naar Dylans "Man Of Peace" van het album Infidels weet ik niet. Wat ik wel weet is dat het in ieder geval mij aan Dylans "Man Of Peace" deed denken en dat is voor mij genoeg om even op te veren uit mijn luie lees- en luisterstoel.
Die coverversie van "Simple Twist Of Fate" kom ik nog wel eens op terug.
Nu eerst verder luisteren en comics lezen.
Dylan kort #1058
Releasedatum Shadows In The Night: Volgens een bericht op Dylans officiële website verschijnt Shadows In The Night op 3 februari. Dat is de Amerikaanse releasedatum. De Europese releasedatum is normaal gesproken de vrijdag of zaterdag voor de Amerikaanse releasedatum. Ik ga er dus van uit dat Shadows in The Night op vrijdag 30 of zaterdag 31 januari in Nederland in de winkels ligt.
De aankondiging van Shadows In The Night heeft nogal wat losgemaakt. Veel websites maken melding van deze aanstaande release: de Volkskrant [met dank aan Simon], de Telegraaf, Starnews, Blues Magazine, sMelssleMs ["Full Moon And Empty Arm" door Dylan en Sinatra], Front View, Da Music, Knack Focus, Kippenvel, Lust For Life, Keys and Cords, enzovoorts.
Sonic Highways: Dave Grohl maakte een serie over acht steden en hun muzikale geschiedenis. De aflevering over New York komt Bob Dylan veelvuldig voorbij, doet dit bericht vermoeden. [met dank aan Bart]
Joni Mitchell imiteert Dylan, luister hier. [met dank aan Dirk]
De aankondiging van Shadows In The Night heeft nogal wat losgemaakt. Veel websites maken melding van deze aanstaande release: de Volkskrant [met dank aan Simon], de Telegraaf, Starnews, Blues Magazine, sMelssleMs ["Full Moon And Empty Arm" door Dylan en Sinatra], Front View, Da Music, Knack Focus, Kippenvel, Lust For Life, Keys and Cords, enzovoorts.
Sonic Highways: Dave Grohl maakte een serie over acht steden en hun muzikale geschiedenis. De aflevering over New York komt Bob Dylan veelvuldig voorbij, doet dit bericht vermoeden. [met dank aan Bart]
Joni Mitchell imiteert Dylan, luister hier. [met dank aan Dirk]
The Basement Tapes - The Legendary Tales
De onderstaande mini-documentaire (24 minuten) met de titel The Basement Tapes - The Legendary Tales is een absolute must see. Niet alleen geeft deze mini-documentaire je een goed beeld van wat je krijgt wanneer je The Basement Tapes Complete aanschaft, maar ook krijg je het verhaal achter deze opnamen te horen en te zien. De interviews met onder andere Greil Marcus, Sid Griffin en Clinton Heylin worden afgewisseld met foto's en film beelden van Bob Dylan en The Band, waaronder enkele stukken film van tournee 1966 en uit 1967.
[met dank aan Cas voor de tip]
Modern Times door Music on Vinyl
Desalniettemin realiseer ik mij dat mijn neiging om altijd aan de kant van de vinyl-liefhebber te gaan staan een foute neiging is. De keuze moet niet gaan tussen elpee en cd, de keuze moet gemaakt worden voor de best klinkende versie. Het draaien van de best klinkende versie van een album is het ware genot voor de muziekliefhebber. Toch?
Bob Dylans album Modern Times kwam in 2006 uit op zowel cd als elpee, waarbij de cd kan worden aangemerkt als de altijd te koop zijnde standaard-versie en de elpee als de zeer tijdelijke, in beperkte oplage geperste andere versie.
Niet lang na het uitkomen van dit album werd al snel duidelijk dat de cd-versie van Modern Times ronduit belabberd van geluidskwaliteit is, zeker wanneer je deze cd vergelijkt met de geluidskwaliteit van de elpee-versie van Modern Times. Als er nou één elpee van Bob Dylan is die het verdient om op elpee gehoord te worden, dan is het wel Modern Times. Dat is niet alleen mijn mening, dat is ook door mensen die er echt verstand van hebben met feiten gestaafd (zie hier).
Het is 2014, het is acht jaar geleden dat Modern Times werd uitgebracht. De cd-versie van dit album is overal nog wel te krijgen, maar wie Modern Times op elpee wil horen, zal wat moeite moeten doen. Hier en daar in het land zijn er nog wel originele elpee-persingen van Modern Times te krijgen, maar de spoeling wordt zo langzamerhand toch wel echt dun.
Een mooi moment voor de Haarlemse platenperser Music on Vinyl om Modern Times opnieuw op vinyl uit te brengen. En dat deed Music on Vinyl. Op 24 november verscheen hun versie van Modern Times (zie hier).
Dat ik Music on Vinyl een warm hart toedraag is geen geheim. Dat is niet omdat er zulke aardige mensen werken (die er overigens wel werken) of omdat ik enig belang bij het succes van Music on Vinyl heb. De reden dat ik Music on Vinyl zo hoog heb zitten is omdat dit bedrijf in het verleden al enkele Dylan-albums in een werkelijk verbluffende geluidskwaliteit heeft heruitgebracht op vinyl. Ik denk hierbij aan bijvoorbeeld New Morning, Good As I Been To You, Hard Rain en "Love And Theft". Dat maakt het des te pijnlijker, vervelender om te moeten concluderen dat de Music on Vinyl-persing van Modern Times die ik gehoord heb niet de hoge MOV-standaard haalt.
Het eerste dat me opvalt wanneer ik deze Music on Vinyl-versie van Modern Times vergelijk met de originele Amerikaanse vinyl-versie van dit album, is dat de scheiding tussen de instrumenten minder scherp is op de MOV-uitgave dan op de originele persing. Hierdoor is de muziek, en vooral stevige nummers als opener "Thunder On The Mountain", op de MOV-uitgave minder in your face dan op de originele persing.
Het tweede dat opvalt aan de MOV-persing, een beetje in opener "Thunder On The Mountain", maar vooral in "Spirit On The Water", is dat de muziek op kant 1 zeer regelmatig en vaak voor langere tijd verstoord wordt door een naar, niet bij de muziek horend bijgeluid. Het is af en toe net alsof je Bob Dylans stem door een oude, krakende telefoon hoort. Dat is niet goed.
De hamvraag is wat de oorzaak is van die vervelende bijgeluiden. Ik heb wel een vermoeden wat het zou kunnen zijn, maar zeker weten dat dit de oorzaak is doe ik niet en dus houd ik mijn vermoeden bij mij. Wat ik wel hoop is dat mijn persing van Modern Times de uitzondering is, de enige van de oplage MOV-persingen van Modern Times die dit probleem heeft.
Gelukkig draaien de kanten 2, 3 en 4 van mijn MOV-persing van Modern Times uitstekend. En ja, ook voor die kanten geldt dat de scheiding tussen de verschillende instrumenten naar mijn smaak net iets scherper had gemogen, maar dat dit niet wegneemt dat de muziek een heel stuk beter klinkt dan op de cd-versie van dit album. De kanten 2, 3 en 4 bewijzen dat de MOV-persing een prima alternatief kan zijn voor de originele elpee-persing van Modern Times.
Als mijn versie van Modern Times de uitzondering is (en dus de andere platen in de oplage niet de storing in kant 1 hebben), dan is de MOV-persing van Modern Times zeker een interessante uitgave voor alle Dylan-liefhebbers die dit album nog niet op vinyl hebben. Als de storing op kant 1 zoals die te horen is op mijn elpee een fout is die te horen is op de gehele oplage van MOVs Modern Times, dan kan ik helaas deze Music on Vinyl-uitgave niet aanbevelen.
Dat zou voor het eerst zijn dat ik een Music on Vinyl-uitgave niet aanbeveel en dat is jammer. Zoals ik eerder heb gezegd draag ik Music on Vinyl een warm hart toe. De voornaamste reden daarvoor is dat dit in Haarlem gevestigde bedrijf in het verleden heeft bewezen elpees vanuit een liefde voor muziek te persen.
Aanvulling 11 december: Ik heb inmiddels van Music on Vinyl begrepen dat mijn exemplaar van Modern Times de uitzondering is en dat op de overige door MOV-geperste exemplaren van Modern Times de hinderlijke bijgeluiden op kant 1 er niet zijn.
Met deze aanvulling kan de MOV-persing van Modern Times naar mijn idee gezien worden als een prima alternatief voor de originele elpee-persing van dit album.
Shadows In The Night
De tracklist:
1. I’m A Fool To Want You
2. The Night We Called It A Day
3. Stay With Me
4. Autumn Leaves
5. Why Try to Change Me Now
6. Some Enchanted Evening
7. Full Moon And Empty Arms
8. Where Are You?
9. What’ll I Do
10. That Lucky Old Sun
Dylan kort #1057
Cobra: Recensie van Lost On The River: The New Basement Tapes, zie hier.
Bladmuziek: Dit boek is nieuw voor mij (zie hier), ik kan me niet herinneren het ooit eerder gezien te hebben. Voor de liefhebbers van bladmuziek (mooie cover).
Maxazine: Recensie van The Art Of McCartney (weinig over Dylan), zie hier.
tracklist 50th Anniversary Collection 1964:
CBS Studios; 1 februari 1964:
1. The Times They Are A-Changin’
2. Talkin’ World War III Blues
3. The Lonesome Death Of Hattie Carroll
4. A Had Rain’s A-Gonna Fall
5. Restless Farewell
NBC Studio, The Steve Allen Show; 25 februari 1964:
1. The Lonesome Death Of Hattie Carroll
Huis van Eric Von Schmidt; mei 1964:
1. Bob And Eric Blues #1
2. Black Betty
3. Come All You Fair And Tender Ladies
4. Florida Woman
5. Johnny Cuckoo
6. Money Honey
7. More And More
8. Mr. Tambourine Man
9. Susie Q
10. Harmonica Duet
11. Glory, Glory
12. Dr. Strangelove Blues
13. Stoned On The Mountain 1
14. Stoned On The Mountain 2
15. Walkin’ Down The Line
16. Joshua Gone Barbados
BBC Studios; mei 1964:
1. With God On Our Side
Didsbury Studios, Manchester; 14 mei 1964:
1. Don’t Think Twice, It’s All Right
Royal Festival Hall, Londen; 17 mei 1964:
1. The Times They Are A-Changin’
2. Girl From The North Country
3. Who Killed Davey Moore?
4. Talkin’ John Birch Paranoid Blues
5. Ballad Of Hollis Brown
6. It Ain’t Me Babe
7. Walls Of Red Wing
8. Chimes Of Freedom
9. Mr. Tambourine Man
10. Eternal Circle
11. A Hard Rain’s A-Gonna Fall
12. Talkin’ World War III Blues
13. Don’t Think Twice, It’s All Right
14. Only A Pawn In Their Game
15. With God On Our Side
16. The Lonesome Death Of Hattie Carroll
17. Restless Farewell
18. When The Ship Comes In
Columbia Studios, New York; 4 juni 1964:
1. Denise
2. It Ain’t Me Babe
3. Spanish Harlem Incident (take 3)
4. Spanish Harlem Incident (take 4)
5. Ballad In Plain D. (take 2)
6. I Don’t Believe You (take 1)
7. I Don’t Believe You (take 3)
8. Chimes Of Freedom (take 1)
9. Chimes Of Freedom (take 3)
10. Mr. Tambourine Man (take 1)
11. Black Crow Blues (take 1)
12. Black Crow Blues (take 2)
13. I Shall Be Free No. 10 (take 1)
14. I Shall Be Free No. 10 (take 2)
15. I Shall Be Free No. 10 (take 3)
16. I Shall Be Free No. 10 (take 4)
Newport Folk Festival (workshop); 24 juli 1964:
1. It Ain’t Me Babe
Newport Folk Festival (avond); 24 juli 1964:
1. All I Really Want To Do
2. To Ramona
Forest Hills Tennis Stadium, New York; 8 augustus 1964:
1. Mama, You Been On My Mind (met Joan Baez)
2. It Ain’t Me Babe (met Joan Baez)
3. With God On Our Side (met Joan Baez)
Town Hall, Philadelphia; 10 oktober 1964:
1. The Times They Are A-Changin’
2. Girl From The North Country
3. Who Killed Davey Moore?
4. Talkin’ John Birch Paranoid Blues
5. To Ramona
6. Ballad Of Hollis Brown
7. Chimes Of Freedom
8. I Don’t Believe You
9. It’s Alright, Ma (I’m Only Bleeding)
10. Mr. Tambourine Man
11. Talkin’ World War III Blues
12. A Hard Rain’s A-Gonna Fall
13. Don’t Think Twice, It’s All Right
14. Only A Pawn In Their Game
15. With God On Our Side
16. It Ain’t Me Babe
17. The Lonesome Death Of Hattie Carroll
18. All I Really Want To Do
Masonic Memorial Auditorium, San Francisco; 27 november 1964:
1. Gates Of Eden
2. If You Gotta Go, Go Now
3. It’s Alright, Ma (I’m Only Bleeding)
4. Talkin’ World War III Blues
5. Don’t Think Twice, It’s All Right
6. Mama, You Been On My Mind (met Joan Baez)
Civic Auditorium, San Jose; 25 november 1964:
1. The Times They Are A-Changin’
2. Talkin’ John Birch Paranoid Blues
3. To Ramona
4. Gates Of Eden
5. If You Gotta Go, Go Now
6. It’s Alright, Ma (I’m Only Bleeding)
7. Mr. Tambourine Man
8. A Hard Rain’s A-Gonna Fall
9. Talkin’ World War III Blues
10. Don’t Think Twice, It’s All Right
Lost Songs: The Basement Tapes Continued
Lost Songs: The Basement Tapes Continued is een documentaire van regisseur Sam Jones over The New Basement Tapes: Lost On The River, het album waarop een groep van vijf muzikanten songteksten van Bob Dylan uit de Basement-periode op muziek hebben gezet. Het album Lost On The River schreef ik eerder al over (zie hier). Nu ik Lost Songs heb gezien ben iets positiever gaan denken over (een deel van) dit album.
Lost Songs is een mooie documentaire. Sam Jones volgt met zijn camera de opnamesessies van Lost On The River. In deze beelden zien we niet alleen composities ontstaan en opnamen gemaakt worden, maar ook zien we - helemaal aan het begin - hoe een doos vol songteksten van Bob Dylan (bijna) intimiderend werken op aanwezige muzikanten. Ze zien hoe de muzikanten hun schroom verliezen en 'durven' te werken met de songteksten. We zien hoe de muzikanten tegen elkaar opkijken, niet onder willen doen en toch gezamenlijk componeren, muziek maken en veel lol hebben.
De beelden van de opnamesessies worden afgewisseld met (bekende) archiefbeelden van Bob Dylan, acteurs die (zeer geslaagd) onder andere opnamesessies in de kelder van Big Pink naspelen en voice overs van interviews met onder andere Clinton Heylin, Sid Griffin en - meest belangrijk - Bob Dylan zelf.
De meest opmerkelijke ontdekking - voor mij - zit helemaal aan het eind van Lost Songs. Schreef ik niet in mijn stuk over Lost On The River dat het door Rhiannon Giddens gezongen "Lost On The River no. 20" het hoogtepunt is van dit album? Na het zien van Lost Songs begrijp ik beter waarom uitgerekend deze opname mij zo aangrijpt. Ten eerste heeft Rhiannon Giddens moeten knokken om dit arrangement van "Lost On The River no. 20" opgenomen te krijgen - en dat is doorgesijpeld in de opname - en ten tweede is dit een van de weinige nummers op Lost On The River dat - zoals de oorspronkelijke Basement Tapes van Bob Dylan en The Band - niet in de studio is opgenomen om een resultaat vast te leggen. Deze opname is niet meer dan 'even oefenen'.
Ik kan iedereen aanraden Lost Songs: The Basement Tapes Continued te bekijken, bij voorkeur nog voor het beluisteren van het album Lost On The River.
Lost Songs is een mooie documentaire. Sam Jones volgt met zijn camera de opnamesessies van Lost On The River. In deze beelden zien we niet alleen composities ontstaan en opnamen gemaakt worden, maar ook zien we - helemaal aan het begin - hoe een doos vol songteksten van Bob Dylan (bijna) intimiderend werken op aanwezige muzikanten. Ze zien hoe de muzikanten hun schroom verliezen en 'durven' te werken met de songteksten. We zien hoe de muzikanten tegen elkaar opkijken, niet onder willen doen en toch gezamenlijk componeren, muziek maken en veel lol hebben.
De beelden van de opnamesessies worden afgewisseld met (bekende) archiefbeelden van Bob Dylan, acteurs die (zeer geslaagd) onder andere opnamesessies in de kelder van Big Pink naspelen en voice overs van interviews met onder andere Clinton Heylin, Sid Griffin en - meest belangrijk - Bob Dylan zelf.
De meest opmerkelijke ontdekking - voor mij - zit helemaal aan het eind van Lost Songs. Schreef ik niet in mijn stuk over Lost On The River dat het door Rhiannon Giddens gezongen "Lost On The River no. 20" het hoogtepunt is van dit album? Na het zien van Lost Songs begrijp ik beter waarom uitgerekend deze opname mij zo aangrijpt. Ten eerste heeft Rhiannon Giddens moeten knokken om dit arrangement van "Lost On The River no. 20" opgenomen te krijgen - en dat is doorgesijpeld in de opname - en ten tweede is dit een van de weinige nummers op Lost On The River dat - zoals de oorspronkelijke Basement Tapes van Bob Dylan en The Band - niet in de studio is opgenomen om een resultaat vast te leggen. Deze opname is niet meer dan 'even oefenen'.
Ik kan iedereen aanraden Lost Songs: The Basement Tapes Continued te bekijken, bij voorkeur nog voor het beluisteren van het album Lost On The River.
Dylan kort #1056
50th Anniversary Collection: 1964: Volgens een bericht op het Steve Hoffman Music Forum verschijnt op 8 december (of een week later) 50th Anniversary Collection 1964. Deze release zal bestaan uit 9 elpees en alleen in Europa verschijnen in een oplage van 1000 exemplaren. Er is nog geen tracklist beschikbaar, maar ik verwacht dat een groot deel van die 9 elpees gevuld zal zijn met concertopnamen. [met dank aan Rob en Patrick]
From The Village To The Basement is een korte film ter promotie van The Basement Tapes Complete / Raw. Zie hier.
Ian McLagan, oprichter van The Small Faces en toetsenist tijdens Dylans tournee van 1984 is gisteren op 69 jarige leeftijd overleden, zie hier.
Setlists: 2 december, 3 december. Met het concert van gisteravond in New York is tourjaar 2014 afgesloten. Op naar tourjaar 2015.
From The Village To The Basement is een korte film ter promotie van The Basement Tapes Complete / Raw. Zie hier.
Ian McLagan, oprichter van The Small Faces en toetsenist tijdens Dylans tournee van 1984 is gisteren op 69 jarige leeftijd overleden, zie hier.
Setlists: 2 december, 3 december. Met het concert van gisteravond in New York is tourjaar 2014 afgesloten. Op naar tourjaar 2015.
Dylan kort #1055
Twee songteksten Bob Dylan onder de hamer: AD [met dank aan Herman], De Morgen, Nieuwsblad, etc.
Korting: Ergens in december 10% korting op MFSL-persingen van Dylan-albums, zie hier.
"11 celebs met buitengewone verborgen talenten" met op 2 Bob Dylan: beeldhouwen, zie hier.
Een van de meest interessante opnamesessies van Bob Dylan is die van 13 januari 1965, vind ik. Ik werd weer aan die opnamesessie herinnerd door een reactie die MH op deze blog achterliet (zie hier). Sinds het plaatsen van dat bericht - al weer ruim vijf jaar geleden (!) - neem ik me voor nog eens uitvoerig te duiken in de opnamesessies voor Bringing It All Back Home in het algemeen en de sessie van 13 januari 1965 in het bijzonder. Ik ben sinds oktober 2009 nog niet verder gekomen dan het voornemen. "Misschien morgen," denk ik dan. "Volgende week" of "In de vakantie".
Ooit, een van deze dagen ga ik het doen, maar voor vandaag houd ik het bij luisteren naar "I'll Keep It With Mine" en daarna "Farewell Angelina", zodat ik even terug kan gaan naar die winterdag aan het begin van 1965.
Dylan & reclame (aanvulling)
Am Going?", wat niet klopt.) De muziek van Streisand zegt mij niet zo veel, maar het hoesje om die single wel. Op de achterzijde van dit hoesje staat "CBS Benelux liner no. 14" met reclame voor de Dylan-single "Can You Please Crawl Out Your Window?" Het ontwerp van deze "CBS Benelux liner" wijkt af van de latere versies. Zo staan bij latere versies de catalogusnummers van de afgebeelde singles of elpees altijd onder de afbeelding terwijl de catalogusnummers bij "CBS Benelux liner no. 14" links naast de afbeeldingen staan. Verder valt op dat bij alle in "Dylan & reclame #4" afgebeelde achterzijden van singlehoezen er geen enkele verwijzing naar de single die in de hoes zit te vinden is terwijl dit bij de hier afgebeelde achterzijde van de singlehoes wel het geval is (blauwe rechthoek, rechtsboven).
Dylan kort #1054
Bob Dylan praat over The Basement Tapes, luister hier. [met dank aan Harry]
Setlists: 28 november, 29 november.
Lydia Davis: 8 Weekly: "De verhalen van Lydia Davis zijn als het lied 'Love minus zero/no limit' van Bob Dylan. 'You see, writing a song is like maths', vertrouwde Dylan een journalist toe. De juiste woorden moeten op de exact goede plek staan zodat de som klopt."
Modern Times - de herpersing door Music On Vinyl - is inmiddels verschenen. Ik heb de plaat nog niet gezien of gehoord. Ik kan er dus nog niks over zeggen. Zie hier.
Meer over het jurkje (zie eerdere berichten), zie hier. [met dank aan Dirk]
Gibsons Dylan-gitaar, zie hier.
Setlists: 28 november, 29 november.
Lydia Davis: 8 Weekly: "De verhalen van Lydia Davis zijn als het lied 'Love minus zero/no limit' van Bob Dylan. 'You see, writing a song is like maths', vertrouwde Dylan een journalist toe. De juiste woorden moeten op de exact goede plek staan zodat de som klopt."
Modern Times - de herpersing door Music On Vinyl - is inmiddels verschenen. Ik heb de plaat nog niet gezien of gehoord. Ik kan er dus nog niks over zeggen. Zie hier.
Meer over het jurkje (zie eerdere berichten), zie hier. [met dank aan Dirk]
Gibsons Dylan-gitaar, zie hier.
Dylan-verzameling te koop
Dylan-verzamelaar Wil Gielen verkoopt een deel van zijn indrukwekkende collectie. Het gaat om elpees, singles, cd's, video's, boeken, bladmuziek, tijdschriften en nog veel meer. Alle items zijn afkomstig uit Japan. Het gaat niet om bootlegs maar om officieel uitgebrachte muziekdragers en boeken. Mocht je interesse hebben, neem dan contact op met Wil (voor het e-mailadres, zie de advertentie hieronder).
Dylan kort #1053
Veiling songteksten: Twee manuscripten van Bob Dylan uit de collectie van Izzy Young worden op 4 december door Christie's geveild. Het gaat om manuscripten van "Talkin' Folklore Center" en "Go Away You Bomb". Zie hier. [met dank aan Arie voor de tip]
Rolling Stone issue 1222 heeft Bob Dylan op de cover en een artikel over The Basement Tapes Complete. [met dank aan Theo]
"Bob Dylan treedt op voor publiek van 1 man" op de website van AD. Zie hier. [met dank aan Herman] Inmiddels heb ik begrepen dat dit optreden gefilmd is en vanaf 15 december op YouTube te zien zal zijn. Zie ook hier.
NRC Handelsblad, 19 november in een recensie van het concert van Brian Ferry in HMH, geschreven door Hester Carvalho: "De uitzonderlijke stem met het hoge tremolo en croonende timbre, die de afgelopen decennia zo effectief Ferry's dandy-imago accentueerde, is bij momenten niet zalvend maar uitgebeten. Bij een Leonard Cohen of Bob Dylan kunnen slijtplekken bijdragen aan een doorleefd geluid, maar Ferry past het niet. Dat bleek vooral bij de stroef klinkende versie van Dylans Don't Think Twice." [met dank aan Alja]
The Basement Tapes Raw komt op 13 binnen in de Vinyl 50. Let even op de afbeelding in de lijst, deze is van The Basement Tapes Sampler. Zie hier.
De uitzending van The Originals van 30 november zal geheel in het teken staan van The Basement Tapes, zie hier.
Dylan tribute in Dolf's Café te Sliedrecht, zie hier.
Setlists: 25 november en 26 november.
Dylan-jurkje
"Het lieve meisje op de foto's van Nico van der Stam, is de importrice van deze Bob Dylan-jurken." Zo begint de begeleidende tekst. Bij de naam Nico van der Stam denk ik gelijk aan de foto op de voorzijde van het boek Bob Dylan Bij Benadering. Die schitterende foto, gemaakt tijdens Dylans optreden op het Isle Of Wight, is ook gemaakt door Nico van der Stam.
Zou deze Nico van der Stam meer foto's van Bob Dylan hebben gemaakt? Ongetwijfeld. Maar waar zijn die foto's dan.
Ach ja, dat jurkje. Nog niet zo heel lang geleden kocht ik het boek All Dressed Up van Jonathon Green. Op de cover van dat boek staat een jongedame. Ze draagt het Dylan-jurkje.
Nu ik er over nadenk is het misschien allemaal wat vreemd. Zie mij dan, een volwassen kerel, het ene moment verzorg ik mijn grieperige zoon, het volgende moment maak ik me druk over een jurkje dat al ruim veertig jaar niet meer te koop is.
Het moet niet gekker worden.
Trrrring
"Hallo?"
"Ja, hallo. Met mij."
"Ja?"
"Heb je 't al gehoord?"
"Wat?"
"The Basement Tapes Complete, wat anders?"
"Ik heb 't gehoord, ja."
"Mooi hè?"
"Mooi? Fantastisch is het."
"Fabelachtig."
"Het is alsof je in de kamer zit bij Dylan en..."
"Ik had niet gedacht dat we dit ooit..."
"Ik zei nog tegen m'n vrouw dat dit wel echt historisch is."
"En nu hebben we het dan. Eindelijk. Zo veel dat we nog nooit gehoord hebben..."
"Zo veel. Het is onvoorstelbaar."
"Ik kan er nog niet over uit. Wat een muziek. Wat een artiest."
"Als je bedenkt dat dit allemaal in een paar maanden opgenomen is."
"Kippenvel krijg ik er van."
"Het is echt... Woorden schieten me te kort."
"Het is een droom die uitkomt."
"Echt werkelijk fabelachtig."
"Wat een schoonheid."
"Ja, pure schoonheid."
"Ja, dat is 't."
"Ja... Enfin ik moet weer verder."
"Werken?"
"Nee, luisteren."
"Goed je gesproken te hebben."
"Nou dag."
"Ja..."
"Ja, hallo. Met mij."
"Ja?"
"Heb je 't al gehoord?"
"Wat?"
"The Basement Tapes Complete, wat anders?"
"Ik heb 't gehoord, ja."
"Mooi hè?"
"Mooi? Fantastisch is het."
"Fabelachtig."
"Het is alsof je in de kamer zit bij Dylan en..."
"Ik had niet gedacht dat we dit ooit..."
"Ik zei nog tegen m'n vrouw dat dit wel echt historisch is."
"En nu hebben we het dan. Eindelijk. Zo veel dat we nog nooit gehoord hebben..."
"Zo veel. Het is onvoorstelbaar."
"Ik kan er nog niet over uit. Wat een muziek. Wat een artiest."
"Als je bedenkt dat dit allemaal in een paar maanden opgenomen is."
"Kippenvel krijg ik er van."
"Het is echt... Woorden schieten me te kort."
"Het is een droom die uitkomt."
"Echt werkelijk fabelachtig."
"Wat een schoonheid."
"Ja, pure schoonheid."
"Ja, dat is 't."
"Ja... Enfin ik moet weer verder."
"Werken?"
"Nee, luisteren."
"Goed je gesproken te hebben."
"Nou dag."
"Ja..."
Dylan kort #1052 (Greatest Hits)
Bob Dylan gaf gistermiddag een privé-concert met een setlist van 4 nummers, zie hier. Gisteravond gaven Dylan en band ook een 'gewoon' concert, zie hier.
Mojo over The Basement Tapes Complete, zie hier. [met dank aan Harry voor de tip]
In "Dylan kort #1051" staat een afbeelding van een elpee met de vraag wat er niet lijkt te kloppen. Ik heb meerdere reactie via de e-mail ontvangen. Het antwoord: Dit is een Braziliaanse elpee uit 1975 met de titel Bob Dylan's Greatest Hits vol. 1. Voor de hoes is de foto van Bob Dylan's Greatest Hits vol. II gebruikt. Overigens is de tracklist voor deze elpee niet identiek aan de Amerikaanse persing van Bob Dylan's Greatest Hits of de Engelse Bob Dylan's Greatest Hits. De wereldwijd uitgebrachte versies van Greatest Hits - of het nou deel 1 of 2 is - is een waar doolhof. Laat ik een kleine poging wagen.
In maart 1966 bracht CBS Nederland Bob Dylan's Greatest Hits uit. Zie hier. Een jaar later bracht CBS Nederland Bob Dylan's Greatest Hits vol. 2 (zie hier) en Bob Dylan's Greatest Hits vol. III (zie hier) uit. Deze op zichzelf staande serie van drie Greatest Hits albums zorgde later voor verwarring.
In 1967 bracht Columbia in Amerika Bob Dylan's Greatest Hits uit, zie hier. (Eerste verwarring: De Nederlandse uitgave Bob Dylan's Greatest Hits vol. III heeft dezelfde foto op de hoes als deze Amerikaanse uitgave)
Rond diezelfde tijd werd in Engeland het album Greatest Hits uitgebracht met een iets andere tracklist en een andere hoes dan de Amerikaanse uitgave. Zie hier. (Tweede verwarring: Deze Engelse Greatest Hits werd vanaf 1969 ook door CBS Nederland uitgebracht. Derde verwarring: Vanaf eind jaren tachtig werd er een Greatest Hits uitgebracht met de Engelse hoes, maar de Amerikaanse tracklist.)
In 1971 verscheen in Amerika Bob Dylan's Greatest Hits vol. II, zie hier. In Europa werd dit album ook uitgebracht, maar... met de titel More Bob Dylan's Greatest Hits, zie hier, om verwarring met (Nederlandse) Bob Dylan's Greatest Hits vol. 2 uit 1967 te voorkomen en met een iets andere tracklist dan de Amerikaanse uitgave.
In 1975 verscheen in Brazilië Bob Dylan's Greatest Hits vol. I, zie hier, met een unieke tracklist en op de hoes de foto die eerder te vinden op de hoes van de Amerikaanse Bob Dylan's Greatest Hits vol. II en More Bob Dylan Greatest Hits.
En dat is slechts het topje van de Greatest Hits-ijsberg....
Mojo over The Basement Tapes Complete, zie hier. [met dank aan Harry voor de tip]
In "Dylan kort #1051" staat een afbeelding van een elpee met de vraag wat er niet lijkt te kloppen. Ik heb meerdere reactie via de e-mail ontvangen. Het antwoord: Dit is een Braziliaanse elpee uit 1975 met de titel Bob Dylan's Greatest Hits vol. 1. Voor de hoes is de foto van Bob Dylan's Greatest Hits vol. II gebruikt. Overigens is de tracklist voor deze elpee niet identiek aan de Amerikaanse persing van Bob Dylan's Greatest Hits of de Engelse Bob Dylan's Greatest Hits. De wereldwijd uitgebrachte versies van Greatest Hits - of het nou deel 1 of 2 is - is een waar doolhof. Laat ik een kleine poging wagen.
In maart 1966 bracht CBS Nederland Bob Dylan's Greatest Hits uit. Zie hier. Een jaar later bracht CBS Nederland Bob Dylan's Greatest Hits vol. 2 (zie hier) en Bob Dylan's Greatest Hits vol. III (zie hier) uit. Deze op zichzelf staande serie van drie Greatest Hits albums zorgde later voor verwarring.
In 1967 bracht Columbia in Amerika Bob Dylan's Greatest Hits uit, zie hier. (Eerste verwarring: De Nederlandse uitgave Bob Dylan's Greatest Hits vol. III heeft dezelfde foto op de hoes als deze Amerikaanse uitgave)
Rond diezelfde tijd werd in Engeland het album Greatest Hits uitgebracht met een iets andere tracklist en een andere hoes dan de Amerikaanse uitgave. Zie hier. (Tweede verwarring: Deze Engelse Greatest Hits werd vanaf 1969 ook door CBS Nederland uitgebracht. Derde verwarring: Vanaf eind jaren tachtig werd er een Greatest Hits uitgebracht met de Engelse hoes, maar de Amerikaanse tracklist.)
In 1971 verscheen in Amerika Bob Dylan's Greatest Hits vol. II, zie hier. In Europa werd dit album ook uitgebracht, maar... met de titel More Bob Dylan's Greatest Hits, zie hier, om verwarring met (Nederlandse) Bob Dylan's Greatest Hits vol. 2 uit 1967 te voorkomen en met een iets andere tracklist dan de Amerikaanse uitgave.
In 1975 verscheen in Brazilië Bob Dylan's Greatest Hits vol. I, zie hier, met een unieke tracklist en op de hoes de foto die eerder te vinden op de hoes van de Amerikaanse Bob Dylan's Greatest Hits vol. II en More Bob Dylan Greatest Hits.
En dat is slechts het topje van de Greatest Hits-ijsberg....
Dylan kort #1051
Setlists: 20 november, 21 november, 22 november.
Highway 61 Revisited MFSL-persing, zie hier.
De website van radio 1 over The Basement Tapes Complete, zie hier. [met dank aan Dirk]
Op de foto nog een van de nieuwe aanwinsten. Dit zijn de dingen waar ik lol in heb: Het klopt niet, althans zo lijkt het. Het klopt in ieder geval niet wanneer de plaat met Nederlandse ogen wordt bekeken. Wie ziet 't?
Basement vinyl
The Basement Tapes Raw op vinyl
Waarom nog teruggaan naar de herinnering aan de eerste kennismaking met de raadselachtige opnamen van Dylan met wat The Band zou worden in die dagen van vermeend kluizenaarschap in 1967? Het kaleidoscopische, verdacht aangename landelijke Self Portrait had ons al kennis laten maken met wat eruit zou voortvloeien, maar dat dubbelalbum was pervers met een saus overgoten en had de eigenschappen van een mislukt Pollock schilderij waar de klodders verf willekeurig, zonder kracht of overtuiging op het doek gesmeten waren, het einde van een lijn scheen bereikt, het schrijversblok doemde aan de horizon, zo in tegenstelling tot wat in The Red Room van Dylan en Big Pink van Manuel en Danko een hoopvol begin had in oorspronkelijke, rauwe muziek. Daar, zo bleek al uit de paar songs die het natuurlijk weer door mijn troubadour broer Rinie in huis gebrachte Great White Wonder bood tussen schimmige tracks uit de vroege folk tijd, daar ja daalde een nieuwe en tegelijk heel oude geest neer op Dylan die hem intenser, welhaast krankzinniger dan ooit in tongen deed spreken, nog mysterieuzer dan zijn surrealistische avant psychedelische lyrics van Bringing it all Back Home tot Blonde on Blonde, die nog een literaire connectie hadden, met Rimbaud en Burroughs, hier leken de absurde maar vaak tevens diepe teksten soms uit het niets te verschijnen, ondanks dat er karakters en namen opdoken die klonken naar die van Highway 61, of gaf een ver verleden, van voor het schrift, ze prijs? Maar het erbarmelijk geperste GWW bleef net als Self Portrait een rommeltje, de lp Little White Wonder bracht daarin verbetering, het werkte als een echt album, bood meer, maar miste essentiële nummers als Too Much of Nothing en andere waarover enkel geruchten bestonden. En dan de geluidskwaliteit, nog steeds van diep onder het water kwam het tot je, dat had zijn charme, gaf een diepzee gevoel dat ik koester, maar toch... In 75 moest The Basement Tapes daar verandering in aanbrengen. Wat een misser. De sfeer werd verpest door de op zichzelf goede Band tracks uit een andere periode, er zaten overdubs op, het was een Robertson show, bovendien waren I Shall be Released en Mighty Quin er af gelaten. Zelden heb ik een plaat van Dylan zo kwaad in een hoek gesmeten (in de tachtiger jaren overheerste de bedroefd met de dolende Dylan meelevende teleurstelling, niet de woede) en ik had in blijde verwachting mijn Little White Wonder al weggegeven, geheel in de geest van die hippiejaren, je vergaarde geen bezit, maar deelde. Tot afgelopen vrijdag heb ik mijn dierbare LWW gemist zoals je dat een geliefde doet, nooit meer vond ik een gaaf exemplaar. En ben ik nu gelukkig met de vervanging die The Basement Tapes Raw zoekt te bieden? Ik ben al door heel wat fasen van waardering heen gegaan voor ik terecht kwam bij mijn huidige oordeel...
Aanvankelijk hoorde ik verschillende tracks van The Basement Tapes Complete, en besloot die niet aan te schaffen, het was teveel, en van nogal wisselende kwaliteit, ook met verschillende uitvoeringen van hetzelfde nummer achter elkaar, en daar kan ik niet goed tegen, ik zou de cd's (en dat was voor mij vinylfanaat ook een probleem) waarschijnlijk maar sporadisch ter hand nemen, al toonde het geheel een mooie chronologie, een groei werd blootgelegd.
Twee dagen geleden stond ik met de driedubbel lp editie in mijn handen, die trilden, wat ik ook had gehad met The Times destijds die mijn broer Rinie had gekocht en waarmee het allemaal begon. De foto op de voorkant even intrigerend, iets wat je met het cd formaat simpelweg niet bereikt. Het folie er af en het fotoboek, vlug doorgebladerd, mooi! hoewel de flarden teksten die het zaakje heilig verklaarden me enigszins gezwollen aandeden, ik legde het opzij, dit was de noodzakelijke pauze die je inlast voor je de diepte in durft. Ik pakte de covers uit de box en schrok. Ze waren zo ontworpen dat ze goedkoop leken, met een nabootsing van ouderwetse tapes met hun belettering en er zat een rond gat in het midden, de binnenhoes was lelijk groen en van hard papier, zonder plastic bescherming, en ook met een gat waardoorheen al het vuil vrij spel had. Het vinyl zag er dan ook stoffig uit, vol snippers, en was er de elfstedentocht over gereden? ik keek nog eens op de achterkant van de box, made in The USA stond er, de moed zakte me in de schoenen. We zouden niet het stille vinyl krijgen waarop The Beatles Mono onlangs verschenen. Ik legde een plaat op de draaitafel en werd getrakteerd op geknetter. Wel, achteraf blijkt dit mee te vallen, na een kleine wasbeurt bleven er slechts her en der een miniem hoorbaar spetje over, een stuk of drie vier verdeeld over de albums, een opluchting van jewelste, maar ik weet niet of dat voor alle uitgaven geldt. De persing op zich, de mastering, na vele keren draaien kan ik zeggen, een fenomenale helderheid! Rijk van detail en diepte. Ik heb dit flink vergeleken met de bijgevoegde cd's en, hoe fijn ook om te beluisteren, die verliezen zonneklaar. Het orgel van Garth Hudson, dat al een hoofdrol had, zingt hier met zoveel dimensie, de klank om te huilen zo mooi. Iedere nuance, en dat zijn er hier veel, van Dylan's stem zit je dicht op de huid alsof zijn adem je bereikt. Robbie's bijensteken en slangachtig kronkelende partijen, je hoort hem in zijn kelder, je kamer verandert daarin, zo ruimtelijk komt het uit de speakers. En dan de drums, wanneer Manuel ze op zijn unieke, melodische manier beroert (ain't no more cane!) hoor je de vellen vibreren, wat de cd niet helemaal reproduceert, en ook zijn piano is duidelijk, de ritmiek vol weergegeven, niet hakketakkerig. De algehele opnamekwaliteit blijft die van een eenvoudige bandrecorder, zelfs iets van de onderzeeër ervaring is behouden, maar er hangt geen gordijn meer voor, de versluierende reverb is weg, alle instrumenten goed gescheiden, de narrow stereo doet meer dan zijn werk en dat is uit de mond van een monofanaat een groot compliment.
En biedt deze verzameling de album ervaring die ik zo miste sinds Little White Wonder? Draaibeurt nummer 1 liet me in verwarring achter. Het leek of de gein overheerste, er waren veel liedjes met onuitgekristaliseerde, vage teksten waar ik niet direct iets mee kon, al beklijfde de melodie meteen, wel heel dikwijls vloog Dylan's stem in de minder bekende Basement songs uit de bocht, munitie leverend voor wie hem geen zanger noemt. Mijn vrouw die toch echt van Dylan houdt gniffelde soms... ik kon dit maar beter in mijn eentje gaan beluisteren, je moest hier hardcore fan voor zijn vreesde ik... Gaandeweg ontstond een verbluffende samenhang, ik werd gegrepen door de flow. De meesterwerkjes zijn gelijkmatig verdeeld over de drie lp's, afgewisseld door nonsensnummers, covers die laten horen waar het allemaal vandaan komt, en vreemde tracks waar het lied ter plekke ontstaat en die je laat voelen hoe Dylan toegang krijgt tot het mysterie, dat The Basement Tapes zo bijzonder maakt en dat niet door deze editie wordt opgeheven, je bent er getuige van hoe de geest, anders kan ik het niet noemen, meester wordt over hem, een inspiratie die hem van alles influistert en die daar ergens voor hem opdoemt vanuit iets dat verleden noch toekomst is, een heden van het begin der tijden... ik weet het klinkt overdreven, maar luister en zeg me dat ik overdrijf... Mijn vrouw kwam binnen bij een nummer dat ze eerst maar gek vond en ik zg de zelfde ontroering die mij aangreep. Zoveel emotie drukt Dylans stem op dit album uit, ook in de grappige nummers, en zeker in die zoekende onaffe takes, en dat hij daardoor soms vals zingt wordt al snel tot onmisbaar traject dat hij heeft af te leggen in zijn queeste naar de stem die uitdrukt wat hem begeestert. Zoals freejazz saxofonist Albert Ayler en Coltrane op latere leeftijd in abstracte, gierende en piepende razende solo's zochten naar het zogenaamde hemelse geluid dat ze in hun hart hoorden, zo laat Dylan zich door geen zangconventie weerhouden in The Basement om zijn hart uit te storten in muziekstijlen die hem lief zijn en waaruit hij iets schept dat uniek is en zijn stempel draagt, en zo ook kun je horen dat The Band al improviserend zijn weg vindt, alsof ze met een fractie van een tel op pikken wat Dylan aanwaait, en daar hun eigen draai aan geven. Nee, geen enkele track zou ik hier meer kunnen missen (zelfs one for the road en I'm allright die een wel heel aparte chaotisch rocky opmaat vromen voor de heavy blues (jawel) van blowin' in the wind). Misschien hadden er nog andere keuzes gemaakt kunnen worden (wild wolf?) maar The Basement Tapes Raw hebben zich in me gegrift, zelfs dieper dan Little White Wonder, en dit had ik niet durven dromen. Too Much of Nothing heeft hier de tragiek verworven van een Tears of Rage. En, raadsel op raadsel, wat is het dat Minstrel Boy zoveel beter doet klinken in deze context? Het lijkt wel een andere opname.
Ja, een intens geluksgevoel overstroomt me wanneer ik dit album op zet...
hans altena
en vergeef me de gezwollen taal, ik loop een beetje over van The Basement Tapes Raw op niet zo glanzend maar prachtig klinkend vinyl
Abonneren op:
Posts (Atom)