Ondanks de jeuk zijn er uitzonderingen. Er zijn wel degelijk een aantal coverversies van nummers van Bob Dylan die ik graag wil hebben. Dat ik bewuste coverversies wil hebben heeft zelden met luisterplezier te maken. De covers die ik wil kunnen draaien wanneer het mij uitkomt vallen in twee categorieën:
1. coverversies met een zeker historisch belang
2. coverversies die zo tenenkrommend slecht zijn dat ze op mijn lachspieren werken
In de eerste categorie vallen bijvoorbeeld 'Blowin' in the wind' door Peter, Paul and Mary, 'All along the watchtower' door Jimi Hendrix en 'Mr. Tambourine man' door The Byrds (en als ik heel eerlijk ben: die laatste valt eigenlijk ook in de tweede categorie...)
De nummers in de tweede categorie zijn over het algemeen wat minder bekende covers. Ik denk hierbij aan het album The Bob Dylan song book van The Golden Gate Strings en 'Wigwam' door Sounds Orchestral. De plaat van The Golden Gate Strings doet mij nog het meest denken aan de soundtrack van een B-film uit de jaren zeventig en 'Wigwam' door Sounds Orchestral, tsja... de laatste keer dat ik dat hoorde moest ik zo hard lachen dat vreesde er in te zullen blijven.
Zeker in die tweede categorie valt ook 'Blowin' in the wind' door Nina & Frederik. Sterker nog, 'Blowin' in the wind' door Nina & Frederik is misschien wel de ultieme op de lachspieren werkende cover. Je snapt dat ik al jaren op zoek ben naar de single 'Blowin' in the wind' - of zoals het op de hoes van die single staat: 'Blowing in the wind' - van Nina & Frederik.
Ik heb die single nog steeds niet al ben ik sinds vandaag wel een stapje dichterbij.
Natuurlijk zijn het nooit de grote schatten die ik vind bij de kringloopwinkels, maar wel leuke, kleine aanvullingen op de collectie. Die vondsten zijn vaak nieuwe ontdekkingen, vreemde covers of boeken waarin Bob Dylan als toevallige passant voorbij komt. Zo vond ik bij een kringloopwinkel ooit het album Keep on moving (it's too funky in here) van Funkstar Deluxe op vinyl. Dit album bevat een remix van Dylans 'All along the watchtower' en is op cd al redelijk moeilijk te vinden, op vinyl kom je dit album zelden tot nooit tegen.
Verder allerlei versies van de albums van Bette Midler en Harry Belafonte waarop Bob Dylan te horen is en tientallen boeken - poëzie, romans, muziekboeken, etc. - waarin Bob Dylan voorbij komt.
De mooiste vondst ooit bij een kringloopwinkel was een niet eerder gedraaid exemplaar het album Danke '81 met daarop een unieke edit van Dylans 'Heart of mine'.
Enfin, terug naar vandaag.
In de eerste kringloopwinkel stuit ik in een bak met zo'n 2000 singles op de hoes - nog in zeer goede staat - van de single 'Blowing in the wind' van Nina & Frederik. Uiteraard heb ik vervolgens de hele bak met singles doorgenomen op zoek naar de bijbehorende single, maar zonder resultaat.
Bij het afrekenen wijs ik de man achter de kassa er op dat ik me er bewust van ben dat het alleen een hoesje is, dat de bijbehorende single ontbreekt. Verder wijs ik hem er nadrukkelijk op dat de single niet in de winkel te vinden is (één keer heb ik meegemaakt dat een verkoopster in een kringloopwinkel weigerde mij een lege hoes te verkopen omdat ze dacht dat de bijbehorende geluidsdrager nog wel een keer zou opduiken. Dat mocht me nu niet overkomen.)
De man achter de kassa wil geen geld voor de lege hoes hebben, ik mag 'm zo meenemen. Dat is nog eens mazzel. (De komende maanden speur ik iedere kringloopwinkel af naar de bijbehorende single, maar dat moge duidelijk zijn).
Het boekje is uitgegeven in 1959 en bevat in ieder geval één nummer dat Bob Dylan ook heeft gespeeld - 'The Golden Vanity' - zo leert de index mij. Tevreden met deze vondst reken ik het boekje af en rijd ik, samen met 'mevrouw Tom' en de kinderen (je dacht toch niet dat ik ze zou achterlaten) naar huis.
Eenmaal thuis sla ik The Penguin book of English folk songs open om tot mijn stomme verbazing een uit een schrift gescheurd blad te vinden. Op dat blad heeft iemand lang, lang geleden de tekst van Bob Dylans 'Blowin' in the wind' geschreven. De schrijver van die tekst heeft dat waarschijnlijk gedaan door goed naar het nummer te luisteren. Zijn Engels was blijkbaar wel goed, maar niet goed genoeg om de songtekst foutloos op te kunnen schrijven. (Ik schrijf bewust 'zijn', het handschrift komt op mij over als dat van een man) Met een rode pen - een schoolmeester? - heeft een andere schrijver enkele correcties aangebracht.
Ik weet het, het zijn geen grote, wereldschokkende vondsten, maar ik ben tevreden. Ik heb in totaal anderhalve euro uitgegeven in twee kringloopwinkels en heb daarvoor twee verhalen terug gekregen. Verhalen waar vele vragen aan kleven. Waar is het singletje van Nina & Frederik gebleven? Wie heeft de tekst van 'Blowin' in the wind' opgeschreven (en met welk doel)? Wie heeft de rode pen gehanteerd? Hoe is het mogelijk dat de versie van 'Blowing in the wind' door Nina & Frederik nog lulliger klinkt - luister maar in de iTunes Store - dan de hoes van die single al doet vermoeden? Is er een connectie tussen 'The Death of Queen Jane' en Dylans 'Queen Jane approximately'? Of tussen het ook in The Penguin book of English folk songs opgenomen 'A Sailor in the North country' en Dylans 'Girl from the North country'?
Zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik heb anderhalve euro uitgegeven en voldoende vragen terug gekregen om me weken zoet te houden.
Heerlijk vind ik dat.
2 opmerkingen:
Ik wil je het genot van lang nadenken over deze pracht vragen niet ontnemen, en antwoorden zal en kan ik evenmin geven. Maar een paar kanttekeningen: Joan Baez heeft The Death of Queen Jane gezongen
http://www.youtube.com/watch?v=MvpRxUtuiq4
En is het niet apart dat er bij Dylan staat: the smell of your roses does not remain, terwijl in de oude ballade sprake is van The Rose of England shall bloom no more? Het repeterende van het oude lied, becommentarieert Dylan het soms met zijn 'when you're tired of all this repetition', daarmee direct weer een sneer gevend naar het folk idioom, waaraan hij zich had te ontworstelen, voor hij er met hernieuwde creatieve kracht naar terug kon keren? En het zal niet de eerste en laatste keer zijn dat hij een titel uit de blues of folk traditie gebruikt voor een eigen creatie. In dat licht bezien krijgen enkele figuren die opdagen in Approximately een extra historische dimensie, terwijl als ik toonhoogte van de middeleeuwse ballade overzet naar die van deze slow rocker en ik me als zanger voorstel hoe Dylan zijn bekende en beproefde methode er op los liet door het er al herhalend van weg te zingen (iets dat hij tegenwoordig helaas soms wat lui aanpakt), dan hoor ik... ja, zeg het maar...
het verhaal erachter, mooi
Een reactie posten