Hallo Tom
Hierbij de voortzetting van mijn bespreking van de Complete Album Collection Vol.1 (box) cd's.
New Morning
New Morning heeft altijd last gehad van een dof geluid, en dat bleek nog erger op de eerste heruitgave op cd, in 1990. Pas bijna 40 jaar later, in 2009 verscheen New Morning wederom op cd, nu geremasterd met nu eindelijk een behoorlijk geluid. De New Morning cd in de box is dezelfde als de geremasterde heruitgave.
Pat Garrett & Billy The Kid
Deze cd is speciaal voor de box geremasterd en klinkt nu "warmer" dan de oude cd versie. De mondharmonica is minder schel, en er is een laagje galm (reverb) over het geluid gelegd.
In 2010 was Pat Garrett & Billy The Kid ook inbegrepen bij het Volkskrant boxje The 70s Collection. Net als Self Portrait, bleek ook Pat Garrett & Billy The Kid in die box een verrassend beter geluid te bevatten in vergelijking met de voorgaande cd versie uit 1989. De Volkskrant versie klinkt in vergelijking met de nieuwe remaster "droger", maar in mijn oren helderder.
Op beide versies is overigens goed hoorbaar hoe slecht sommige nummers zijn opgenomen, met name de gitaarpartijen klinken duidelijk overstuurd ("in het rood").
Naar aanleiding van het beluisteren van de box cd remaster van Pat Garrett & Billy The Kid heb ik ook maar weer eens de dvd van de film bekeken. Het aardige voor de Dylan liefhebber is, dat we over twee van elkaar afwijkende versies van de film beschikken, en er dus 2 dvd's in de doos zitten. De eerste hiervan, de zgn. 2005 versie is de originele film, aangevuld met de uit de 1973 versie geknipte scenes er weer ingemonteerd (te zien aan de afwijkende beeldkwaliteit), en aan het begin de slotscene uit de latere "director's cut". De tweede dvd bevat de zgn. preview versie van regisseur Sam Peckinpah zelf, die eerder, in 1988, uitgekomen was onder de benaming "director's cut".
Meteen valt in de film de afwijkende soundtrack op, die geheel afwijkt van hetgeen er op Pat Garrett & Billy The Kid staat. Dit is uiteraard overbekend. Mij viel echter ook de aanzienlijk betere geluidskwaliteit van de soundtrack op de dvd op in vergelijking met de cd. Zou het kunnen zijn dat Columbia (CBS) de verkeerde banden kreeg van MGM?
Dylan
Ook deze cd is speciaal voor de box geremasterd. Het is de eerste keer dat dit album, 40 jaar na release, in de VS op cd uitgekomen is. Vergeleken met de eerdere cd release die wij kennen, die uit 1991 (uitgebracht in de "30 years on Columbia" reeks, toen de gehele Dylan catalogus opnieuw uitgebracht werd op de hernieuwde Columbia merknaam van Sony Music, inclusief dus Dylan, mogelijk per vergissing), is deze nieuwe remaster een verbetering. Die verbetering zit 'm helaas echter vooral in een verhoogd volume, het beruchte "loudification".
'Mr Bojangles' heeft een iets langere fade out. Opvallend zijn vooral de laatste twee tracks op de remaster; hiervan is het "wall of sound" effect verwijderd waardoor ze nu een stuk aangenamer klinken.
Planet Waves
Dit album was al eerder geremasterd in 2003 voor de hybrid SACD release, heruitgebracht in 2004 en sindsdien de standaard. De cd van Planet Waves in de box is hetzelfde als deze standaard, en klinkt uitstekend.
Groet Cas
1 opmerking:
HELAAS bezit ik Pat Garrett & Billy the Kid niet op vinyl (MOV PLEASE?!), aangezien ik die deelde met mijn broer en ik hem bij hem achterliet toen ik aan het zwerven sloeg, en eenmaal gesetteld was deze plaat nergens meer in goede staat te vinden. Wat ik me van de toenmalige eerste Columbia (!) persing herinner is een haarzuiver geluid, helder en ruimtelijk, zonder een spatje en met de warmte van een vallende avond in de woestijn, iedere gitaarpartij goed onderscheiden zonder dat het totaalgeluid rommelig werd. Oftewel, een plaat die je niet luisterde om de teksten (al was Billy 7 een voorafschaduwing van Blood on the Tracks) maar om de heerlijke muziek, en inderdaad, op cd wordt aan de pracht ervan tot op heden minder recht gedaan.
Overigens bedankt weer Cas! (ps, heb laatst toch Desire van MOV gekocht en vind het geluid ten opzichte van mijn eerste persing voller en tegelijk met meer scheiding van de instrumenten, de accordeon op Joey eindelijk van zijn synthesizer feel ontdaan en de stemmen tot op de kleinste ademtocht intiem weergegeven, oftewel, een voltreffer weer.
Een reactie posten