JWH & NS op MC


Bovenste rij: een Spaanse, Engelse en Amerikaanse cassette van Nashville skyline.
Onderste rij: een Engelse, Nederlandse en Joegoslavische cassette van John Wesley Harding.

Het plaatsen van deze zes voorzijden van hoesjes voor cassettebandjes dient geen ander doel dan de lol (wat al een doel an sich zou moeten zijn)

gitaristen

'Voor we verder praten, moeten we het eerst over de gitaristen hebben.'
'Hoezo?'
'Nou, ga maar na: de AmerikanaramA-tour begon met Duke Robillard. Die man leek meer met zijn eigen geluid dan met het geluid van de band bezig te zijn. Einde Robillard, terug komt Charlie Sexton. Waarschijnlijk een tijdelijke terugkeer. Na een paar concerten is daar geen Sexton meer, maar Colin Linden.'
'Da's nog te volgen.'
'Maar dan. Afgelopen zaterdag, Linden is weer pleite, Sexton weer terug.'
'Dan denk je: "O, die Linden zal wel niet bevallen, schop onder z'n kont gekregen. Weg ermee."'
'Precies. Maar nee hoor. Gisteravond, geen Sexton en Linden weer terug.'
'Daar is toch geen touw aan vast te knopen, of wel dan!'
'Nope.'
'Nu we het nog over gitaristen hebben, wie is jouw favoriete gitarist?'
'Je bedoelt ter begeleiding van Dylan?'
'Ja 'tuurlijk. We gaan het toch niet in één keer over BZN hebben of zo.'
'Even denken. Ik denk toch Robbie Robertson.En jij?'
'Dylan zelf natuurlijk.'
'Ja, hè hè. Na Dylan zelf natuurlijk.'
'Ik weet 't eigenlijk niet.'
'Hoe zo?'
'Eigenlijk maakt 't me niet zo veel uit.'
'Maakt je niet uit?!'
'Nee, ik let nooit zo op de gitarist. Ik ga naar een concert om Dylan te horen, niet z'n begeleiders.'
'Jij, jij blijft mij verbazen.'
'Dat herken ik wel.'
'Hoe bedoel je?'
'Ik sta ook regelmatig verbaasd over mezelf.'
'Rare snuiter ben je toch.'
'Dank je.'

Dylan kort #1036

Concert 26 juli: De eerste verrassing van Dylans concert gisteravond, is dat niet Colin Linden gitaar speelt, maar - daar is 'ie weer - Charlie Sexton. De tweede verrassing is een herhaling van 'The Weight' als veertiende nummer tijdens dit concert.
DYLAN07 - een nieuwe versie: Sony brengt een nieuwe versie uit van de enkele cd-versie van dit album. Deze versie zit in een boekwerkje dat net iets groter is dan een single. Zie hier.
The Last Waltz: Volgens The Examiner brengt Rhino op 9 september de 4 cd-versie van The Last Waltz opnieuw uit. Deze nieuwe versie van The Last Waltz zal tegen een laag prijsje verkocht gaan worden.
Rock of ages: De concertopnamen van The Band waarvan het album Rock of ages is gemaakt, zal binnenkort onder de titel Academy of music (expansion of Rock of ages) als een 4 cd + dvd uitgebracht worden. Op deze nieuwe box staan de vier nummers met Bob Dylan - net als op de eerdere heruitgave van Rock of ages - op de tweede cd. Daarnaast bevatten cd 3 en cd 4 het volledige concert dat The Band gaf op 31 december 1971 in een zogenaamde soundboard mix. De vier nummers met Bob Dylan zoals die op cd 2 te vinden zijn, werden opgenomen op 31 december 1971 en zijn dus ook te vinden op cd 4 in een andere mix. [met dank aan Hans voor de informatie!]
Afbeelding: Zes dagen geleden schreef ik over oude afleveringen van muziektijdschriften, gevonden in een kringloopwinkel. De afbeelding bij bericht komt uit een van die gevonden tijdschriften.

The Weight

'Zei jij niet ooit dat als je één nummer mocht kiezen waarvan je hoopt dat Dylan het ooit nog eens zou coveren dat dat dan "The Weight" is?'
'Klopt, hoezo?'
'Nou, gisteren speelde 'ie het.'
'... Je zit me te bedotten...'
'Nee hoor, echt niet. Hij speelde het echt. Geweldig toch?'
'Ik ben er een beetje stil van.'
'Ik merk 't. Kostte bij mij ook moeite om 't te beseffen hoor.'
'...'
'Je bent er echt stil van.'
'Ja... Heb je 't al gehoord?'
'Wat?'
'Nou, "The Weight" natuurlijk.'
'Nee, jij wel?'
'Nee dreutel, jij vertelt 't me net. Dan kan ik 't toch nog niet gehoord hebben.'
'Zou Dylan de Uncut lezen?'
'...Hoezo?'
'Nou daar deze maand net een stuk in over The Band. En in zo'n klein blokje ergens tussen de tekst staat iets over coverversies van "The Weight". Daar staat zijn naam niet bij...'
'Wie weet... Al lijkt 't mij wat ver gezocht. Het is trouwens maar de vraag of 't een cover is.'
'Want?'
'In de oude dagen ging ooit 't gerucht dat Dylan "The Weight" had geschreven en The Band cadeau had gedaan.'
'Onzin. Pure laster.'
'Dat denk ik ook, maar het gerucht is er wel...'
'Ja, en het gerucht dat jij niet naar laster luistert is er ook. Ook niet waar.'
'Oké, oké. Rustig maar.'
'Ik moet gaan.'
'Want?'
'Druk.'
'Oké, groeten.'
'Yep.'

Bob Dylan... best klinkend (slot) - door Cas

In deze slotaflevering van onze speurtocht naar de best klinkende versies van Dylan's officiële album releases sluiten we de jaren '90 af met de release in 2000 van een van Dylan's belangrijkste singles: 'Things have changed'. Hoewel opgenomen in het jaar daarvoor (26-7-1999) was 'Things have changed' Dylan's entree in het nieuwe millennium. Uitgebracht op CD-single en op diverse compilaties, klinkt de track het beste op de compilatie DYLAN (2007).
Wil je 'Things have changed' echter visueel beleven, speel dan de videoclip af die uitgebracht is op o.a. de bonus DVD bij de Deluxe Edition van Modern Times (2006).

In 2001 kwam het album "Love And Theft" uit (de aanhalingstekens horen bij de titel), deze verscheen kort daarna opnieuw als hybrid SACD met een nieuwe 5.1 surround sound mix. Dit is de best klinkende versie van dit album.

Vanaf eind jaren '90, maar vooral in het eerste decennium van deze eeuw (de jaren '00), dook het verschijnsel "loudification" op bij veel nieuwe CD releases. Blijkbaar was het in de wereld van de mastering studios in de mode geraakt om op zowel nieuwe als sommige geremasterde CDs het niveau van de frequenties flink op te blazen. Op internet en op YouTube zijn sprekende voorbeelden te vinden van dit ongewenste fenomeen.
Ook Dylan's album releases op CD in deze periode kregen hier last van. Daarom verwijs ik diegenen die weinig op hebben met de surround mixen die in 2003 op de zgn. reissue series te horen zijn, naar de recente geremasterde heruitgave van "Love And Theft" door Music On Vinyl (2012).

Voor de 4 "nieuwe" tracks uit 2002 uitgebracht op de film soundtrack release van Masked & Anonymous verwijs ik naar de officiële CD release, met de kanttekening dat er van de live uitvoering van 'Cold iron bounds' een unieke 5.1 surround sound remix terechtgekomen is op de promo CD Bob Dylan Revisited: The Reissue Series.

Het geluid op de CD versie van Modern Times (2006) is opgeblazen en te hard, voor dit album moet je echt de vinyl versie hebben die veel mooier klinkt.
Hetzelfde geldt ook voor Together Through Life (2009), hiervan klinkt de CD versie zelfs dof vergeleken met de LP. Het later in hetzelfde jaar opgenomen en uitgebrachte Christmas In The Heart klinkt daarentegen weer beter op CD.

En dat geldt helaas misschien voor de vinylliefhebbers ook voor Tempest (2012): de CD versie klinkt toch echt beter dan de LP. Ik heb meerdere "vinyl rips" (of "needledrops") beluisterd, waaronder een 24-bit versie maar Dylan's vocal op de vinyl master heeft een slissend geluid die op de CD ontbreekt.

In 2011 voegde Sony Music Bob Dylan In Concert: Brandeis 1963 toe aan Dylan's officiële canon door een zelfstandige release, na het jaar daarvoor eerder alleen als bonus CD te zijn toegevoegd aan de mono box. De vinyl release door Music On Vinyl vind ik het beste klinken.

De diverse Bootleg Series releases van de afgelopen jaren laat ik achterwege, omdat de meeste CD versies ervan niet onderdoen voor de vinyl versies. Van "loudification" heeft Live 1975: The Rolling Thunder Revue (uitgebracht in 2002) helaas last, maar daar ken ik de vinyl uitgave niet van.
De CD versie van Tell Tale Signs is veel te hard. Van Tell Tale Signs ben je dus beslist aangewezen op de 4-LP vinyl versie, echte het dat deze helaas niet de inhoud van de onmisbare 3e CD bevat.

De CD van The Witmark Demos 1962-1964 (2010) klinkt daarentegen goed, hoewel de kort daarvoor verschenen bootleg Let My Poor Voice be Heard (Hollow Horn, 2009) met hetzelfde materiaal nauwelijks onderdoet voor de officiële release.

Dit is de afsluiting van deze serie. Veel luisterplezier!

Cas

een gelukje en het nieuwtje

Een gelukje: Gisteren trof ik in de kringloopwinkel een aardige stapel oude afleveringen van Uncut, Q en Mojo. Voor het zachte prijsje van 25 cent per stuk, heb ik de hele stapel (12 stuks) meegenomen. Thuis zou ik wel zien of Dylan in de tijdschriften voorkomt.
Na een uurtje bladeren had ik een flinke stapel uitgescheurde bladzijden (40+). In alle twaalf de tijdschriften stond Dylan. Soms een paar regels, soms een advertentie of een recensie. Genoeg om mijn dag goed te maken.
Een opmerkelijk stukje wil ik er uit pikken. Het gaat om slechts een paar regels uit een groter artikel over John Hiatt (Uncut 103, dec. 2005). In een kort stukje over andere artiesten die nummers van John Hiatt op de plaat hebben gezet, staat - naast een fotootje van Dylan - het volgende: 'Dylan sang Hiatt on the soundtrack of Walter Hill's Streets Of Fire movie. Great tune, daft movie.'
Streets of fire is inderdaad een film van Walter Hill, maar dat is niet de film waar in Dylans versie van 'The Usual' te horen is. Dat is uiteraard de film Hearts of fire van regisseur Richard Marquand.
Gewoon voor de lol hieronder nog een advertentie voor de uitgave op dvd van de fantastische film Festival.


Conclusie: het loont de moeite om oude afleveringen van muziektijdschriften in kringloopwinkels te kopen. De kans is groot dat je Dylan tegenkomt.
 
Het nieuwtje: Op 30 en 31 oktober zal de band Texas Radio uit Goor de muzikale omlijsting verzorgen tijdens de afterparty na Dylans concerten in de Heineken Music Hal. Er zullen maar weinig bandjes uit Goor en omstreken zijn die kunnen zeggen dat ze Bob Dylan in hun voorprogramma hebben gehad. [met dank aan Yvon voor de tip]

I'm not there

Vanavond op de buis (ned. 2), de film I'm not there. Het kijken waard.

Dylan kort #1035

Covers tijdens AmericanaramA-tour: Na geen cover tijdens het concert op 18 juli, bracht Dylan op de 19de weer een cover tijdens zijn concert. Dit keer was het 'Let your light shine on me' van Blind Willie Johnson. Wederom werd Dylan bijgestaan door Jim James van My Morning Jacket en Jeff Tweedy van Wilco.
Cover: 'Ballad of Hollis Brown' van David Lynch kan online beluisterd worden, hier. [met dank aan Bert voor de tip]
Radio Ridderkerk zendt op 21 en 28 juli een Dylan-special - 'The Story of...' uit. Zie hier.
Afgelopen donderdag ontving ik onderstaande e-mail van Tommy [met dank!]:

Dag Tom

Ik bekeek zonet de eerste aflevering van een vierdelige documentairereeks ‘My America’ (uitgezonden op CANVAS, woensdag 17 juli, 20.30u)
Michiel Vos, een Nederlandse journalist, werd in 2009 Amerikaans staatsburger. Om zijn plek te kunnen vinden in Amerika moet de Europese immigrant zichzelf opnieuw uitvinden. Michel praat met andere immigranten: Henry Kissinger (oorspronkelijk uit Duitsland), Gene Simmons (frontman van KISS, oorspronkelijk uit Israël) en de Nederlandse cineast Paul Verhoeven.

In een gesprek met de regisseur Phil Kaufman wordt ook gesproken over Bob Dylan:

Michiel Vos: "Je moet jezelf opnieuw uitvinden. Voor mij is dit land erg zwart-wit. Ofwel omarmt het je, ofwel spuugt het je na die eerste weken uit. Die eerst weken ben je uitgeput en denk je: 'Wat zijn ze luid!' Als je dan blijft moet je jezelf heruitvinden. Dat moet wel. Je moet iets bedenken. Wie ben ik? En daar haal je heel veel energie uit."
Phil Kaufman: "Het is een wedergeboorte. Je hebt de mogelijkheid om jezelf opnieuw uit te vinden. In Minnesota heb je een kerel die graag folkmuziek speelt en Zimmerman heet. En plots wordt hij Bob Dylan. Hij vindt zijn invloeden wel bij Woody Guthrie enzo, maar hij vindt zichzelf opnieuw uit. Ik weet niet of dit in Europa kan? (…)"

Ik dacht dat dit je misschien kon interesseren?

Vriendelijke groeten
Tommy

Videoclip: Niet lang na het verschijnen van de videoclip voor 'Duquesne whistle' dook voor het eerst de theorie op dat de video helemaal niet voor 'Duquesne whistle' is geschoten. De video, aldus de theorie,  is gemaakt voor 'Pay in blood'. Hier kun je zien hoe dat er uit zou hebben gezien. [met dank aan Tommy voor de tip]

Een tweede blik op Another Self Portrait

De dag na de officiële aankondiging van The Bootleg Series vol. 10 – Another Self Portrait (1969 – 1971) heb ik me, nieuwsgierig als ik ben, gestort op de reacties van andere Dylan-liefhebbers op de aankondiging van deze release.
Ik moet bekennen dat ik veel jubel en lof had verwacht, mede doordat ik zelf razend enthousiast ben over het vooruitzicht straks in de beslotenheid van de eigen kamer te kunnen luisteren naar wat Another Self Portrait te bieden heeft (en dit tiende deel van the Bootleg Series heeft een boel te bieden, dat kan ik je wel vertellen). Tot mijn stomme verbazing puilt het forum van Expecting Rain uit van de kritiek en ronduit negatieve reacties op de aankondiging van Another Self Portrait.

Misschien ben ik gek en valt er niet veel van Another Self Portrait te verwachten.
Nee, verkeerde gedachte. Ik weet dat dat niet waar is. Ik weet dat Another Self Portrait een schitterende uitgave zal worden. Een aanwinst.
Andere gedachte: de klagers op het forum van Expecting Rain benadrukken vooral wat er – volgens eigen zeggen – niet goed is aan Another Self Portrait in plaats van te kijken naar wat deze nieuwe release te bieden heeft. Ze gedragen zich als een stelletje piskijkers die als ze een klomp goud krijgen klagen over het krasje in het metaal.
Begrijp me niet verkeerd, er is niks mis met het wijzen op het krasje, als je je maar wel eerst realiseert dat je net een fortuin aan metaal overhandigd hebt gekregen.
Another Self Portrait is een muzikale klomp goud, laat daar geen twijfel over bestaan.

Teveel geld, teveel Wight
Een van de meest gelezen klachten gaat over de prijs van de luxe-editie van Another Self Portrait. Die prijs zou te hoog zijn. Wie de luxe-editie via Dylans officiële website bestelt, betaalt €72,99 (exclusief €11,99 verzendkosten).
Ik geef onmiddellijk toe dat ongeveer €85,- (inclusief verzendkosten) geen laag bedrag is, maar wanneer je kijkt naar wat je voor die €85,- krijgt, dan valt de prijs reuze mee. Voor die €85,- krijg je niet alleen de 2 cd’s van de standaard-editie van Another Self Portrait, maar ook een bonus-cd met daarop Dylans gehele Isle of Wight-concert en een cd met een geremasterde versie van Self Portrait. Alsof dat niet genoeg is, krijg je ook nog twee hardcover-boeken waarvan één de linernotes van Greil Marcus en een groot aantal foto’s bevat. Het andere boek – Time passes slowly geheten – is een fotoboek. Dat lijkt mij en heleboel waar voor je geld.
‘Ja,’ schrijven de klagers dan, ‘maar die boeken interesseren me niet, ik wil alleen die Wight-opnamen. Ik betaal straks zo’n €60,- alleen voor die Wight-cd.’
In de eerste plaats, zo zou ik tegen die klagers willen zeggen, krijg je voor die €60,- niet alleen maar die Wight-cd en in de tweede plaats, wanneer alleen die Wight-cd van de luxe-editie je interesseert, kijk dan eens in de iTunes store. Daar wordt een editie van Another Self Portrait – bestaande uit de 35 nummers van de standaard-editie plus de 17 nummers van Dylans Isle of Wight-concert - aangeboden voor de zeer schappelijke prijs van €17,99.
Dat zijn drie cd’s voor nog geen €18,-. Een koopje, lijkt mij.

Een andere, veel gelezen klacht gaat ook over de opnamen van Dylans Isle of Wight-concert, maar dit keer is de klacht niet dat ze te weinig voor hun geld krijgen, maar te veel.
De klacht is dat bij aanschaf van de luxe-editie van Another Self Portrait de twee Wight-tracks – ‘I’ll be your baby tonight’ en ‘Highway 61 revisited’ – op de tweede cd in die box overbodig zijn. Die twee nummers staan immers zowel op de standaard-editie als op de bonusdisc in de luxe-editie.
Die klacht kan alleen maar voortkomen uit krom denken. Laat mij proberen om die gedachte recht te trekken.
Bij het samenstellen van een release als Another Self Portrait wordt eerst de standaard-editie samengesteld. Ergens in dat proces is besloten om twee nummers van Dylans optreden op het Isle of Wight-festival op die release te zetten. Een terechte keuze als je het mij vraagt. Dylans optreden op het Isle of Wight-festival is een essentieel deel van zijn carrière in de periode 1969 – 1971.
Na het samenstellen van de standaard-editie zal er gekeken zijn naar een luxe-editie. Een geniale geest moet toen op het idee gekomen zijn om Dylans optreden op het Isle of Wight als een bonusdisc bij die luxe-editie te stoppen. Het ‘probleem’ is vervolgens wel – aldus de klagers - dat er twee nummers twee maal op deze release staan. Dan zijn er twee opties:
1. De twee Wight-nummers van de standaard-editie schrappen
2. De bonusdisc vullen met Dylans optreden op het Isle of Wight minus ‘I’ll be your baby tonight’ en ‘Highway 61 revisited’.
De eerste optie is verre van bevredigend aangezien de standaard-editie van Another Self Portrait nog jaren na het uitverkopen van de luxe-editie deel zal blijven uitmaken van Dylans in de verkoop zijnde oeuvre. En een overzichtswerk van de periode 1969 – 1971, wat Another Self Portrait is, kan niet zonder nummers van Wight.
De tweede optie is nog minder aantrekkelijk. Wat is er mooier dan een concert in z’n geheel, van begin tot eind te kunnen horen? Daar mogen geen gaten in te zitten. Nummers schrappen van een cd met een doorlopende concertopname is als tellen tot 10 zonder het cijfer 7 te gebruiken.

Genoeg
Ik ben nu een kwartier tot een half uur bezig met het schrijven over klachten van Dylan-liefhebbers over Another Self Portrait en eigenlijk ben ik nog niet klaar. Er zijn meer klachten. Klachten over ontbrekende songs, klachten over het artwork, enzovoort.
Ik kan nog wel een uurtje doorschrijven over al die klachten, maar eigenlijk ben ik het wel meer dan zat. Ik begin zo langzamerhand strontchagrijnig te worden van al dat geklaag.
Mensen moeten eens wat meer kijken naar wat er wel goed is in plaats van alleen maar klagen over wat er niet goed is.
En ja, ik heb ook wel een paar puntjes waarvan ik denk ‘dat had beter gekund’ of ‘het was beter geweest als…’, maar ik schiet geen donder op door daarover te blijven zaniken.
Een uitgave als Another Self Portrait is niet voor het individu gemaakt. Het is niet een uitgave die aan al mijn wensen en grillen zal voldoen simpelweg omdat mijn wensen en grillen niet dezelfde zijn als jouw wensen en grillen. Zo had van mij ‘Wigwam’ er niet zo nodig op gehoeven, terwijl er ongetwijfeld Dylan-liefhebbers zijn die erg gelukkig zijn met het feit dat ‘Wigwam’ wel op Another Self Portrait te vinden is.
Ieder zijn ding. Genoeg, even geen klachten meer voor mij.

De zonnige kant
Tijd om naar Another Self Portrait te kijken vanuit de zonnige kant. Een muzikale klomp goud is het, echt waar. Doe jezelf een plezier en kijk nog eens naar het promotiefilmpje dat maandagavond online is gezet. Luister naar de fragmenten onder andere van de akoestische versie van ‘Went to see the gypsy’, het werkelijk schitterende ‘Pretty Saro’ en ‘This evening so soon’, het rockende ‘Time passes slowly’ en die schitterende demo-versie van ‘When I paint my masterpiece’. Luister naar die piano, naar die stem. Draai daarna weer eens die single die afgelopen april in het kader van Record Store Day is uitgebracht: ‘Wigwam’ en ‘Thisty boots’.

En als dat klaar is, laat je nogmaals die promotiefilm aan je ogen voorbij glijden. Luister naar de muziek, bekijk de werkelijk schitterende foto’s die aan je oog voorbij trekken en realiseer je dan dat je slechts een fractie, slechte een klein deel van wat Another Self Portrait te bieden heeft ondervonden hebt.
Beangstigende gedachte, niet?
Moet je je voorstellen dat je straks, in augustus ‘Pretty Saro’ van begin tot eind kunt horen. Moet je je voorstellen dat je straks hoort hoe ‘Time passes slowly’ verder gaat.
Moet je je voorstellen dat je na al dat schoons, helemaal aan het eind van de tweede cd van Another Self Portrait die demo-versie van ‘When I paint my masterpiece’ voor je kiezen krijgt.
En dan staat Another Self Portrait nog vol met andere muzikale verrassingen. Wie mij een jaar geleden had verteld dat ik ooit nog de Basement Tapes-opname van ‘Minstrel boy’ zou horen, had ik voor gek verklaard. In augustus is het dan toch echt zo ver.
Dan heb ik het nog niet eens over ‘Annie’s going to sing her song’ of ‘Copper kettle’ zonder overdubs.
En ja, er schuilt een zekere ironie in het feit dat Another Self Portrait aan de ene kant nummers van Self Portrait zonder overdubs bevat, terwijl aan de andere kant er ook nummers van New Morning opstaan waar nou juist overdubs aan toegevoegd zijn.
Maar beide soort opnamen behoren tot Dylans carrière in de periode 1969 – 1971 en dus verdienen beide soorten opnamen een plek op Another Self Portrait.
Ik weet niet hoe het met jou is, maar ik kan bijna niet wachten tot augustus. Het liefst zou ik me vandaag nog volledig onderdompelen in Bob Dylans andere zelfportret.
Het is puur goud.

Een ander Self Portrait

The Bootleg Series vol. 10 verschijnt op 27 augustus

Platenmaatschappij Columbia Records brengt op 27 augustus in Amerika Bob Dylans The Bootleg Series vol. 10 – Another Self Portrait (1969 – 1971) uit. Dit tiende deel van The Bootleg Series is een dubbel-cd met daarop 35 niet eerder uitgebrachte opnamen. Naast de standaard-editie, een dubbel-cd, zal er ook een luxe editie van Another Self Portrait verschijnen met daarop onder andere opnamen van Bob Dylans gehele optreden op het Isle of Wight-festival in augustus 1969.
Another Self Portrait biedt – aldus Columbia Records – een geheel nieuw perspectief op een van de meest controversiële periodes uit de lange carrière van Bob Dylan.

De opnamen op Another Self Portrait zijn voornamelijk afkomstig van de studiosessies in 1970 voor de albums Self Portrait en New Morning. De songkeuze is uitstekend. Niet alleen lijkt er zeer bewust voor de beste opnamen gekozen te zijn, maar ook voor een dwarsdoorsnede van al Dylans muzikale ideeën uit de periode 1969 – 1971. Zo zal op dit tiende deel van The Bootleg Series een aantal van Self Portrait bekende opnamen te horen zijn, maar dan voor het eerst zonder de door Bob Johnston toegevoegde overdubs. Daarnaast bevat Another Self Portrait alternatieve versies van op Nashville Skyline, Self Portrait en New Morning verschenen nummers en opnamen van niet eerder uitgebrachte nummers als het door Tom Paxton geschreven ‘Annie’s going to sing her song’ en het door Bob Dylan zelf geschreven nummer ‘Working on a guru’.
De geluidskwaliteit van de opnamen zoals die te horen zijn op Another Self Portrait is opmerkelijk goed.  Zelfs zo goed, dat het soms net is alsof je in de opnamestudio aanwezig bent.

The Bootleg Series
Another Self Portrait verschijnt als het tiende deel van de succesvolle The Bootleg Series, een serie die in 1991 begon met de uitgave van The Bootleg Series volumes 1 – 3 [rare and unreleased] 1961 – 1991. Sindsdien zijn er afleveringen van The Bootleg Series uitgebracht met daarop uitsluitend concertopnamen, een mix van studio-opnamen en concertopnamen en demo’s. Nooit eerder werd een aflevering van The Bootleg Series samengesteld rond één of twee albums. Daar brengt Another Self Portrait verandering in.

Nog een zelfportret
Op de hoes van Self Portrait prijkt – zoals iedereen zal weten - een door Bob Dylan geschilderd zelfportret. Ook op de hoes van The Bootleg Series vol. 10 – Another Self Portrait prijkt weer een door Bob Dylan gemaakt schilderij. Een ander zelfportret.

Nederlands tintje
Dat The Bootleg Series vol. 10 – Another Self Portrait (1969 – 1971) een Nederlands tintje heeft, is minstens net zo’n grote verrassing als het feit dat Bob Dylan een schilderij heeft gemaakt voor de hoes van deze nieuwe aflevering van The Bootleg Series.
De grote Dylan-verzamelaar en mijn goede Dylan-vriend Arie de Reus heeft niet alleen enkele schitterende foto’s uit zijn collectie bijgedragen aan het artwork voor The Bootleg Series vol. 10 – Another Self Portrait (1969 – 1971), maar ook de samensteller van deze uitgave – Jeff Rosen – bijgestaan met raad en daad.
Het is mede dankzij Arie de Reus dat The Bootleg Series vol. 10 – Another Self Portrait (1969 – 1971) zo’n begerenswaardige nieuwe aanwinst is voor de Dylan-liefhebber.

Self Portrait
Tijdens de opnamesessies voor het album Self Portrait werd Bob Dylan begeleid door een kleine schare muzikanten, waaronder Al Kooper (toetsen, gitaar) en David Bromberg (gitaar). Na het afronden van deze kernopnamen voorzag producer Bob Johnston een groot aantal opnamen van overdubs. Zo werden er bijvoorbeeld strijkers aan een groot aantal opnamen toegevoegd voordat ze op Self Portrait terecht kwamen.
Op het tiende deel van The Bootleg Series zullen de van Self Portrait bekende nummers ‘In search of little Sadie’, ‘Little Sadie’, ‘All the tired horses’, ‘Wigwam’, ‘Days of ‘49’, ‘Copper kettle’ en ‘Belle isle’ voor het eerst zonder overdubs, dus in hun naakte schoonheid te horen zijn.
Daarnaast staat op Another Self Portrait een alternatieve versie ‘Alberta’ en acht niet eerder uitgebrachte nummers, te weten: ‘Pretty Saro’, ‘Annie’s going to sing her song’, ‘Railroad Bill’, ‘Thirsty boots’ (afgelopen april uitgebracht op single voor Record Store Day), ‘This evening so soon’, ‘These hands’, House carpenter’ en ‘Tattle O’Day’.
Tot slot bevat dit tiende deel van The Bootleg Series, net als Self Portrait, een aantal opnamen van Dylans optreden op het Isle of Wight-festival in augustus 1969. De geluidskwaliteit van de Wight-opnamen op Another Self Portrait is opmerkelijk beter dan die van de Wight-opnamen op Self Portrait. Op de standaard-editie van The Bootleg Series vol. 10 – Another Self Portrait (1969 – 1971) zijn de nummers ‘I’ll be your baby tonight’ en ‘Highway 61 revisted’ van het Isle of Wight-concert te horen.

New Morning
Hoewel de titel van dit tiende deel van The Bootleg Series doet vermoeden dat de tracklist van dit album voornamelijk bestaat uit opnamen die gemaakt zijn tijdens de sessies voor Self Portrait, is er – terecht – voor gekozen bijna net zoveel aandacht te schenken aan de sessies voor New Morning. Zo zal Another Self Portrait alternatieve versies van ‘Went to see the gypsy’, ‘Time passes slowly’, ‘If not for you’, ‘Sign on the window’, ‘If dogs run free’ en ‘New morning’ bevatten. Zowel ‘Went to see the gypsy’ als ‘Time passes slowly’ zal in twee versies op Another Self Portrait te vinden zijn.
Verder bevat Another Self Portrait ook nog ‘Working on a guru’, een alternatieve versie van ‘Spanish is the loving tongue’ en ‘Bring me a little water’ van de sessies voor New Morning.

Nashville Skyline, Greatest Hits Vol. II en meer
Naast de vele opnamen gemaakt tijdens de sessies voor Self Portrait en New Morning bevat Another Self Portrait alternatieve takes van ‘I threw it all away’ en  ‘Country pie’ – van de sessies voor Nashville Skyline – en ‘Wallflower’. Daarnaast bevat dit tiende deel van The Bootleg Series de demo van ‘When I paint my masterpiece’ en een met Happy Traum in 1971 opgenomen versie van ‘Only a hobo’.
Tot slot staat op The Bootleg Series Vol. 10 - Another Self Portrait (1969 – 1971) één opname die buiten de in de titel gegeven jaartallen valt. Het is een van de vele grote verrassingen die op dit album zal verschijnen. Ik heb het over ‘Minstrel boy’, opgenomen in 1967. Dit is een tot nog toe onbekende Basement tapes-opnamen.
De reden om ‘Minstrel boy’ op dit tiende deel van The Bootleg Series uit te brengen, laat zich makkelijk raden. Bob Dylan speelde slechts één keer in zijn lange carrière ‘Minstrel boy’ tijdens een concert. Dat concert is het optreden op het Isle of Wight in 1969.
Columbia Records geeft ons de kans, met de uitgave van Another Self Portrait, om het door Bob Dylan geschreven nummer ‘Minstrel boy’ voor het eerst in zijn oorspronkelijke versie te horen.

De luxe editie
De standaard-editie van The Bootleg Series vol. 10 – Another Self Portrait (1969 – 1971) is om van te watertanden. Om het nog mooier te maken brengt Columbia Records ook een luxe editie van Another Self Portrait uit. Deze luxe editie bevat – naast de twee cd’s van de standaard-versie – een derde cd met daarop Bob Dylans optreden op het Isle of Wight-festival in augustus 1969. Voor deze cd zijn de originele opnamen van dit concert opnieuw gemixt. Deze nieuwe mix is werkelijk schitterend. Voor het eerst zal, met de uitgave van de luxe-editie van Another Self Portrait, Dylans concert op het Isle of Wight werkelijk tot haar recht komen.
Daarnaast bevat de luxe editie van Another Self Portrait nog een vierde cd met daarop een geremasterde versie van Self Portrait.
De vier cd’s van de  luxe editie van The Bootleg Series vol. 10 – Another Self Portrait (1969 – 1971) zitten opgeborgen in een zogenaamde slipcase-hoes. Naast de vier cd’s bevat deze luxe editie twee boeken (hardcover) met daarin onder andere door Greil Marcus geschreven liner notes, een essay van Michael Simmons en foto’s van John Cohen en Al Clayton.
Een deel van deze foto’s is al te zien in het promotiefilmpje dat gisteravond op het internet werd gepubliceerd.

The Bootleg Series vol. 10 – Another Self Portrait (1969 – 1971) ligt vanaf dinsdag 27 augustus in Amerika in de standaard-  en luxe-editie in de winkels. De verwachting is dat beide cd-edities van Another Self Portrait vanaf vrijdag 23 augustus in Nederland te koop zullen zijn.
De standaard-editie van The Bootleg Series vol. 10 – Another Self Portrait (1969 – 1971) zal ook op vinyl verschijnen. Deze uitgave zal drie elpees en een boek op elpee-formaat bevatten.

The Bootleg Series vol. 10 – Another Self Portrait (1969 – 1971)
CD 1

01. Went to see the gypsy (demo)
02. Little Sadie (without overdubs, Self Portrait)
03. Pretty Saro (unreleased, Self Portrait)
04. Alberta #3 (alternate version, Self Portrait)
05. Spanish is the loving tongue (unreleased, New Morning)
06. Annie’s going to sing her song (unreleased, Self Portrait)
07. Time passes slowly #1 (alternate version, New Morning)
08. Only a hobo (unreleased, Greatest Hits vol. II)
09. Mistrel boy (unreleased, The Basement Tapes)
10. I threw it all away (alternate version, Nashville skyline)
11. Railroad Bill (unreleased, Self Portrait)
12. Thirsty boots (unreleased, Self Portrait)
13. This evening so soon (unreleased, Self Portrait)
14. These hands (unreleased, Self Portrait)
15. In search of little Sadie (without overdubs, Self Portrait)
16. House carpenter (unreleased, Self Portrait)
17. All the tired horses (without overdubs, Self Portrait)

CD 2
01. If not for you (alternate version, New Morning)
02. Wallflower (alternate version, 1971)
03. Wigwam (original version without overdubs, Self Portrait)
04. Days of ’49 (original version without overdubs, Self Portrait)
05. Working on a guru (unreleased, New Morning)
06. Country pie (alternate version, Nashville Skyline)
07. I’ll be your baby tonight (Live with The Band, Isle of Wight 1969)
08. Highway 61 revisited (Live with The Band, Isle of Wight 1969)
09. Copper kettle (without overdubs, Self Portrait)
10. Bring me little water (unreleased, New Morning)
11. Sign on the window (with orchestral overdubs, New Morning)
12. Tattle O’Day (unreleased, Self Portrait)
13. If dogs run free (alternate version, New Morning)
14. New morning (with horn section overdubs, New Morning)
15. Went to see the gypsy (alternate version, New Morning)
16. Belle isle (without overdubs, Self Portrait)
17. Time passes slowly #2 (alternate version, New Morning)
18. When I paint my masterpiece (demo)

Bob Dylan & The Band
Isle of Wight – 31 augustus 1969

01. She belongs to me
02. I threw it all away
03. Maggie’s farm
04. Wild mountain thyme
05. It ain’t me, babe
06. To Ramona
07. Mr. Tambourine man
08. I dreamed I saw St. Augustine
09. Lay lady lay
10. Highway 61 revisited
11. One too many mornings
12. I pity the poor immigrant
13. Like a rolling stone
14. I’ll be your baby tonight
15. Quinn the eskimo (The mighty Quinn)
16. Mistrel boy
17. Rainy day women # 12 & 35

Dylan kort #1034 (The Bootleg Series vol. 10 en concert 15 juli)

The Bootleg Series vol. 10 - Another Self Portrait (1969 - 1971): Gisteravond, ergens tussen tien en elf (ik weet niet meer precies hoe laat), dook er een filmpje over The Bootleg Series vol. 10 - Another Self Portrait (1969 - 1971) op op het internet (zie het bericht hieronder). Ik weet niet hoe het jou is vergaan, maar ik heb dat filmpje inmiddels een aantal malen bekeken. In dit filmpje komen fragmenten van een stuk of zeven nummers voorbij en die fragmenten zijn schitterend. Of, om in de woorden van Simon - als reactie op dit filmpje - te spreken, 'Dit gaat me heel gelukkig maken.'
Vanmiddag rond 15:00 uur meer nieuws over The Bootleg Series vol. 10 - Another Self Portrait (1969 - 1971) op Bob Dylan in (het) Nederland(s).
(Is het jou ook opgevallen dat in het filmpje, achter Al Kooper op een tafeltje The Bootleg Series vol. 10 - Another Self Portrait (1969 - 1971) al staat?)

Concert 15 juli: Wel, wel, wel. De AmerikanaramA-tour zit vol verrassingen. Tijdens Dylans concert in Toronto, gisteravond, bleek Charlie Sexton te vervangen zijn door Colin Linden. Het lijkt er op dat Sexton slechts tijdelijk terug was in Dylans tourband tot er een vervanger voor Duke Robillard gevonden was.
Niet alleen stond er gisteravond een nieuwe gitarist op het podium, ook verraste Bob Dylan het publiek wederom met een cover: 'Twelve gates to the city', een nummer dat ik ken in de uitvoering van Dave van Ronk. Tijdens 'Twelve gates to the city' werd Dylan bijgestaan door Jim James van My Morning Jacket en Jeff Tweedy van Wilco.

The Bootleg Series vol. 10 - Another Self Portrait (1969 - 1971)

tring

'Hallo?'
'Ja, hoi. Met mij.'
'Ik wil niet dat je me 's nachts belt. Dat had ik je vorige keer toch al duidelijk gemaakt!'
'Ja, ja. Maar het is al geen nacht meer. Het is al half zes, bijna dan...'
'Ik ga ophangen.'
'Wacht! Dit is belangrijk!'
'...'
'Zoals je weet maakt Richard Thompson ook deel uit van de AmercanaramA-tour.'
'Ja...'
'Nou, geloof het of niet, maar Dylan speelde gisteravond Thompsons "1952 Vincent Black Lightning".'
'Echt?'
'Yep.'
'Nog meer?'
'Nee... Maar is dat niet genoeg? Dat is toch nieuws met een hoofdletter N? Ik bedoel...'
'Het is half zes.'
'Dus? Ik weet 't al een uur. Ik heb een uur gewacht voor ik... Vanwege de vorige keer, weet je wel.'
'Welterusten!'
'Maar...'
'...'
'Hallo?'

Dylan kort #1033

Cover: 'Burgemeester Severijns zingt liedjes Bob Dylan', zie hier.
Hommage: 'Mark Lotterman plays Bob Dylan', zie hier.
Kaartverkoop: Hoe gaat het met de kaartverkoop voor Dylans concerten in Amsterdam? Een blik op de website van de Heineken Music Hall zegt niks over de hoeveelheid verkochte kaarten, alleen dat beide concerten nog niet uitverkocht zijn.
Citaat: 'Van Dylan was eerder die week, op 5 juni, een nieuw album verschenen, Empire Burlesque, en [Andy] Hertzfeld had een exemplaar bij zich dat ze op [Steve] Jobs hightechdraaitafel draaiden. Het opvallendste nummer, "When the Night Comes Falling from the Sky", met zijn apocalyptische boodschap, leek voor deze avond bijzonder toepasselijk, maar Jobs vond het niet mooi. Het klonk enigszins naar disco en hij beweerde somber dat Dylan sinds Blood on the Tracks tien jaar eerder alleen nog maar minder werd. Hertzfeld zette de naald daarom aan het begin van het laatste nummer van het album, 'Dark Eyes', een eenvoudig akoestisch nummer van alleen Dylan op gitaar en mondharmonica. Het was langzaam en droevig en zou Jobs, zo hoopte Hertzfeld, doen denken aan de oude nummers van Dylan waar hij zo gek op was. Maar Jobs vond dit ook niet mooi en hoefde de rest van het album al niet meer te horen.' (Walter Isaacson - Steve Jobs de biografie, Spectrum, 2011; blz. 257)
Empire burlesque is nooit een van mijn favoriete albums van Bob Dylan geweest, daar heb ik nooit een geheim van gemaakt. Ik heb altijd gevonden dat de nummers van dit album veel beter tot hun recht kwamen tijdens concerten.
Daar is in de laatste maanden wel wat verandering in gekomen. Ik heb meer waardering gekregen voor Empire burlesque. Het is bijna alsof het kwartje na zoveel jaar luisteren nu pas gevallen is. Enfin, dat terzijde. Daar wilde ik het eigenlijk niet over hebben.
Waar ik het wel (kort) over wilde hebben, is 'When the night comes falling from the sky' van Empire burlesque.
'When the night comes falling from the sky' werd in 1985 op single uitgebracht. Niet alleen werd dit nummer voor de single ingekort (de verzen 1, 4, 5, 6, 9 en 10 zijn te horen), maar ook van een nieuwe mix voorzien.
In Engeland werd echter - waarschijnlijk door een fout - nog een andere versie dan bovengenoemde edit van 'When the night comes falling from the sky' op single uitgebracht. Deze afwijkende edit speelt de verzen 1, 2, 3, 4, 9 en 10. Deze afwijkende edit is vrij moeilijk te vinden en alleen in Engeland op single uitgebracht. Deze single werd snel vervangen door een single met daarom de juiste versie van 'When the night comes falling from the sky'.
Er zijn dus twee zeer verschillende versies van de Engelse single van 'When the night comes falling from the sky'.
De grap is dat deze twee Engelse singles niet tot nauwelijks van elkaar te onderscheiden zijn. De hoezen en de labels van beide singles zijn volledig identiek. De enige manier om de twee Engelse single-versies van 'When the night comes falling from the sky' - zonder te luisteren - van elkaar te onderscheiden, is kijken na het matrix-nummer. Het matrixnummer van de eerste single eindigt met A1, terwijl het matrixnummer van de tweede versie eindigt met A2.
Er zijn dus drie versies van 'When the night comes falling from the sky':
- de albumversie
- de standaard-single mix
- de afwijkende, Engelse single

 

Koffie?

'Weet je nog dat ik je een paar dagen geleden belde dat Dylan "Susie Baby" van Bobby Vee speelde?'
'Ja. Marieke is er nog steeds kwaad over. Hoe laat was het? Vijf uur?'
'Ja, ja. Zeg maar tegen je vrouw dat 't me spijt.'
'Midden in de nacht. Ze schrok zich rot. Ik ook trouwens.'
'Nogmaals: zeg maar dat 't me spijt. Enfin, "Susie Baby" dus van Bobby Vee.'
'Ja. En waarom hebben we het daar weer over?'
'Nou, wat ik me toen niet realiseerde, is dat Bobby Vee bij dat concert in St. Paul was.'
'Oh?'
'Er is zelfs een foto van Dylan en Vee, backstage gemaakt.'
'Waar heb je die nou weer opgedoken?'
'Stond ergens op het net.'
'Mooi. Is er verder nog nieuws?'
'Music on Vinyl brengt in augustus Desire opnieuw op vinyl uit. Verder eigenlijk niet zo veel. Heb jij nog nieuws?'
'Niet echt. Even denken... O ja, ik worstel mij momenteel door die biografie van Steve Jobs. Daar komt Dylan veelvuldig in voorbij, maar het is eigenlijk niet veel soeps dat boek. En dan is er nog de AVRO. Ze hebben een of ander flauw spelletje rond Dylan. Niet echt de moeite waard.'
'Een rustig weekje dus.'
'Een rustig weekje, inderdaad.'
'Koffie?'
'Waarom niet.'

Aanbod voor de knipselliefhebber

Simon liet mij eerder vandaag weten dat hij bij aankoop van een boek over Bob Dylan in dit boek een recensie van No direction home van Robert Shelton vond. Het gaat om de door Jaap Boots geschreven recensie die in Vrij Nederland van 27 februari 1988 verscheen.
Simon zoekt een nieuw thuis voor deze recensie. Mocht je interesse hebben, stuur dan je naam, adres en e-mailadres naar tom_dylan@hotmail.com. De gegevens van de eerste die reageert zal ik geven aan Simon zodat een en ander afgehandeld kan worden.

13 juli: het artikel is inmiddels vergeven.

St. Paul, 10 juli

Iets in mij zegt dat vandaag een dag vol aangename verrassingen gaat worden. De eerste aangename verrassing was de aankondiging dat Music on Vinyl in augustus Bob Dylans album Desire op vinyl uitbrengt (zie het bericht hieronder).
De tweede verrassing van vandaag is de setlist van Dylans concert in St. Paul van gisteravond. Niet alleen speelde hij als encore - voor de tweede avond op rij - 'Blowin' in the wind' in plaats van 'Ballad of a thin man', maar ook het door Bobby Vee geschreven nummer 'Susie baby'.

Volledige setlist 10 juli:
01. Things have changed
02. Love sick
03. High water (for Charley Patton)
04. Soon after midnight
05. Early Roman kings
06. Tangled up in blue
07. Duquesne whistle
08. She belongs to me
09. Beyond here lies nothin'
10. A Hard rain's a-gonna fall
11. Blind Willie McTell
12. Simple twist of fate
13. Summer days
14. Susie baby
15. All along the watchtower
encore:
16. Blowin' in the wind

MOV doet 't weer

Er is goed nieuws voor de liefhebbers van vinyl. Het in Haarlem gevestigde bedrijf Music On Vinyl (MOV) brengt Desire van Bob Dylan op vinyl uit.
De liefhebbers van vinyl zullen nog even moeten wachten aangezien dit album pas volgende maand uitkomt. Maar de ervaring leert dat een MOV-release het wachten altijd meer dan waard is. Mijn ervaringen met door MOV uitgebrachte albums van Bob Dylan zijn tot op heden goed. Ik kan dan ook bijna niet wachten tot ik de 'MOV-behandeling' van Desire te horen krijg.

Meer over MOV-releases op deze blog:
Hard rain en Good as I been to you
Nashville skyline
Oh mercy
The Basement tapes
"Love and theft"
New morning
(Bovenstaande is een selectie van wat er op de blog staat over MOV-releases. Door de blog te doorzoeken - zie linker kolom, bovenaan - moet er meer over de MOV-releases op deze blog te vinden zijn.)
Een overzicht van de door MOV uitgebrachte albums van Bob Dylan staat hier.

Concert in Duluth

'Duluth dus gisteravond.'
'Yep.'
'En, speelde hij nog wat bijzonders in zijn geboortestad?'
'Nee, de gewone set van de AmerikanaramA-tour.'
'Typisch Dylan.'
'Wat?'
'Z'n eigen gang gaan.'

Yeah! - twee jaar later of het vullen van een iPod

Bijna twee jaar geleden schreef ik hier onder de titel  Yeah! (kort) over de overeenkomsten tussen jazz en de muziek van Bob Dylan in het algemeen en de cd The Sidewinder van Lee Morgan in het bijzonder.
Zoals lezers van deze blog weten, draai ik bijna uitsluitend de muziek van Bob Dylan. Ik schat dat 90 tot 95 procent van de tijd dat ik muziek draai, het om Dylans muziek gaat. Slechts een klein deel van mijn luistertijd vul ik dus met non-Dylan en daar weer een (klein) deel van vul ik met jazz.
Ik ben de laatste paar dagen weer bij de jazz uitgekomen. Gisteren was het Mulligan meets Monk van - hoe kan het ook anders - Thelonious Monk en Gerry Mulligan, vandaag is het Soul station van Hank Mobley. Zoonlief noemt de muziek van Mobley 'detective-muziek', daarbij verwijzend naar de muziek die op de buis soms gedraaid wordt bij detectives.
Mulligan meets Monk en Soul station zijn beide schitterende albums. Twee albums die zeker een plekje op mijn iPod gaan krijgen, ergens tussen de duizenden opnamen van Bob Dylan.
Tsja, die iPod. Daar stonden - op één album van Miles Davis en alle afleveringen van Theme Time Radio na - uitsluitend nummers van Bob Dylan op. In totaal bijna 8000 nummers.
Een tijdje geleden is er iets mis gegaan met mij iPod, geen idee wat. Wat het ook geweest is, de consequentie was dat 't ding niet meer (optimaal) deed wat het moet doen. Gisteren heb ik, na lang twijfelen, de knoop maar doorgehakt en het ding gereset. Hij doet 't nu weer perfect. Daarmee is het probleem niet opgelost. Na het resetten was ook alle muziek van 't ding verdwenen. Bijna 8000 nummers, allemaal weg.
Natuurlijk heb ik al die nummers wel in de kast staan, maar het is een helse klus om dat ook allemaal weer op die iPod te zetten. Eén voordeel: ik kan weer opnieuw de overweging maken welke albums er wel en welke er niet op komen te staan. Natuurlijk alle reguliere albums van Dylan (soms in meerdere versies). Daarnaast singles, verzamelalbums en al die nummers van Dylan die weggestopt zijn op soundtracks en dergelijke.
Maar ook Mulligan meets Monk en Soul station.
Mocht je tips hebben over wat nog meer op mijn iPod moet komen te staan, laat dan even een reactie achter.

Wie is Bob Dylan?

Who is Bob Dylan? is een boekje dat niet voor mij bedoeld is (en toch heb ik het met plezier gelezen). Who is Bob Dylan? Is een door Jim O'Connor geschreven boekje, in het Engels, voor kinderen die nog nooit van Bob Dylan gehoord hebben, maar meer over zijn leven en werk willen weten. Het boek is rijk geïllustreerd - in zwart-wit - door John O'Brien.
In de ruim honderd bladzijden van Who's Bob Dylan worden Dylans leven en werk in (zéér) grote lijn vertelt, waarbij de nadruk eerder op het leven dan het werkt ligt. Bovendien wordt het grootste deel van dit boekje ingeruimd voor Dylans jeugd tot en met de release van The Freewheelin' Bob Dylan. Daarna wordt Dylans geschiedenis wel in héél grote lijnen vertelt. Na het stuk over The Freewheelin' Bob Dylan springt de schrijver via Highway 61 revisited en Blonde on blonde in één keer naar Slow train coming, Saved en Shot of love - alsof er niks is gebeurd tussen de releases van Blonde on blonde en Slow train coming - en van Shot of love in één keer door naar The Taveling Wilburys, The Never Ending Tour en de film I'm not there.
En toch is het geen onaardig boekje voor de jonge lezer die nog niet zo veel van Bob Dylans leven en werk weet. Op de vraag 'Wie is Bob Dylan?' lijkt de schrijver het antwoord vooral te zoeken in de jonge jaren van Bob Dylan. Die gedachte is niet zo gek. Natuurlijk is de Bob Dylan van vandaag niet meer dezelfde als de Bob Dylan van 1963. Maar de basis voor de Bob Dylan van nu is wel gelegd in de jonge jaren van diezelfde Bob Dylan.
Het is een boekje waarvan ik vooral hoop dat het de jonge lezer nieuwsgierig maakt naar meer, naar het werk van Bob Dylan. Als Who is Bob Dylan? daar in slaagt - en daar geloof ik wel in - dan heeft Jim O'Connor zijn werk goed gedaan.

Dylan kort #1032

AmericanaramA: De concerten van 2 en 3 juli laten geen verrassingen in de setlist zien. Wat wel verrassend is, is dat gitarist Duke Robillard Dylans band weer heeft verlaten. Zijn plaats is ingenomen door Charlie Sexton. Volgens een bericht op de Facebook-pagina van Robillard was het zijn eigen keuze om de band te verlaten. Een reden geeft hij niet. Robillard: 'I left the Bob Dylan tour of my own accord. All I can say is it wasn't for musical reasons and please don't ask anymore. I enjoyed my brief stay there and had a lot of fun with the band playing Bob's music.'
Gawie weet raad: 'Bob Dylan & Billy the Kid', zie hier.

Goedemorgen

'Goedemorgen.'
'Goedemorgen. Heeft je strooptocht over het internet nog wat opgeleverd?'
'Ach ja. Allereerst is er natuurlijk het concert van de dertigste dat Dylan afsloot met "Blowin' in the wind" terwijl de gezusters McCrary meezongen.'
'Dat hebben Dylan en de McCrary's toch al eens eerder gedaan?'
'Dacht ik ook. Maar waar en wanneer weet ik niet meer.'
'En verder?'
'Verder staat er iets op het net over de connecties tussen Jo Nesbø en Bob Dylan.'
'Had jij daar niet onlangs ook een paar regels over geschreven?'
'Klopt. Simon en Alja hadden me scans van een artikel uit de Volkskrant gestuurd. Daar heb ik iets over geschreven. 's Zondags heb ik toen die krant nog gekocht bij een benzinepomp.'
'Waarom? Je had toch al scans?'
'Ja... Het is een afwijking. Ik schrok me overigens wel de pleuris toen ik moest afrekenen.'
'Wat dan?'
'Die krant kost al drie euro.'
'Zo!'
'Als ik dat had geweten, had ik het niet gedaan. Een dag eerder kocht ik nog een Nederlandse Blonde on blonde voor drie euro.'
'Absurd. Verder nog iets?'
'Frits heeft nog iets geschreven over Dylan en Duitsland.'
'Was het gisteren niet precies 35 jaar geleden dat Dylan dat befaamde concert in Nuremberg gaf?'
'Klopt, maar daar heeft Frits het niet over.'
'Waarover dan wel?'
'Iets met "With God on our side", de Drawn Blank Series en de Berlijnse Kunstacademie.'
'Wanneer was die tentoonstelling van de Drawn Blank Series ook al weer?'
'Dat was ik ook even kwijt. Ik heb het vanochtend nog even opgezocht. Dat was eind 2007, begin 2008. Er is overigens een erg goed boek over Dylans ontvangst in Duitsland. Hoewel het moeilijk te vinden is, kan ik iedereen aanraden het te lezen. The Hollow Horn heet het.'
'Dat boek ken ik niet. Ik zal het een zoeken. En verder niks meer op 't net?'
'Jawel, nog een paar regels over Dylans writers block toen hij zich eind 1978 tot het Christendom bekeerde.'
'Wat?!'
'Precies. Onzin. Zo herinner ik het me ook niet uit de biografieën. Dylan heeft in de loop der jaren zeker last van writers block gehad, maar toen niet. Toen stroomden de nieuwe songs als het ware uit hem. Hij wilde ze aanvankelijk alleen niet zelf opnemen, maar schrijven deed hij wel. Althans zo herinner ik het me.'
'Ja, ik dacht ook zo iets.'
'Tot slot is er nog een bericht dat de gitaar die Dylan tijdens het Newport Folk Festival van '65 zou hebben bespeeld naar de veiling gebracht is.'
'Iemand ruikt geld.'
'Iemand anders zal straks een stuk geschiedenis in handen houden.'
'Zo kun je het ook bekijken. Duur?'
'Ongetwijfeld.'
'Dat was 'm?'
'Voor nu wel, ja.'
'Koffie?'
'Laten we dat maar doen.'