Desire & Together through life

Desire
 Allereerst moet ik even terugkomen op onderstaande bericht. Simon liet mij via de e-mail weten dat hij Desire vlak nadat dit album uitkwam, kocht. Zijn binnenhoes heeft de korte versie van de credits. Hiermee bevestigt hij mijn vermoedens: de editie met de korte credits is de eerste persing van Desire. [met dank aan Simon!]

Together through life
Afgelopen zaterdag (en gisteren) kwam ik op het internet - waaronder Facebook - berichten tegen dat het vier jaar is geleden dat Together through life uitkwam. Volgens de website Searching for a gem kwam dit album op 28 april 2009 in Amerika uit en op 27 april in Europa.
Volgens een advertentie uit Oor kwam Together through life in Nederland op 24 april 2009 uit. Reden genoeg om een oud aantekenboek van zolder te halen. Na wat bladeren, vind ik de gezocht aantekening.
Aantekening van 24 april 2009: 'Together through life is door de brievenbus gevallen, de cd draait nu voor de vierde keer. Klinkt steeds beter. Meer onder de indruk van de muziek dan van de teksten. De accordeon van David Hidalgo klinkt heerlijk. Meest indrukwekkende track nog steeds "My wife's home town", nog wat moeite - maar steeds minder - met "Life is hard", eerste indruk: een goede middenmoter in Dylans oeuvre.'
De eerst volgende keer dat ik in het aantekenboek iets vind over Together through life, is een (weinig zeggende) aantekening van vijf (!) dagen later. Heb ik in de vijf dagen tussen die twee aantekeningen Together through life niet gedraaid? Ik weet het niet.
In die tussenliggende dagen maakte ik wel aantekeningen over 'Marching to the city', 'Dink's song', 'All along the watchtower' en het album Blonde on blonde. Niets over Together through life. Ik moet een vreemde snuiter zijn geweest in april 2009.
Aantekening 29 april 2009: 'Tijdens het bakken van pannenkoeken heb ik Together through life gedraaid. Aan mijn oordeel over die plaat is niet veel veranderd. "My wifé home town" blijft favoriet, maar ook "Jolene" en "It's all good" kruipen steeds meer onder de huid. Het is niet Dylans meest sterke plaat, meer een aangenaam tussen-album.'
Ik verbaas me nu over de nummers die ik er toen uitpikte. Waar is bijvoorbeeld 'Forgetful heart'? Dat nummer zou ik met de oren van vandaag zeker aanmerken als een van de sterkere nummers op Together through life. Blijkbaar hoorde ik dat in april 2009 nog niet.
'My wife's home town' is nog steeds een van mijn favoriete nummers van Together through life - het is die stem - misschien wel het beste nummer van het album. Maar 'Jolene'? 'It's all good'? Wat ik er toen in hoorde, hoor ik nu niet meer.
Wat ik me net realiseerde, is dat het hoog tijd wordt om Together through life weer eens te draaien. Ik kan me niet herinneren wanneer ik dit album voor het laatst heb gehoord. En jij? Wanneer hoorde jij Together through life voor het laatst?
En hoe klinkt dit album nu in jouw oren? Je oren zijn vier jaar ouder geworden, horen ze nog hetzelfde als vier jaar geleden?

Het eerste detail

Ik heb het al vaker geschreven, zowel hier als in mijn boeken, Desire was het allereerste album van Bob Dylan dat ik ooit kocht. Niet alleen het luisteren naar Bob Dylan is voor mij bij Desire begonnen, ook het verzamelen van verschillende persingen van Dylans albums begon ooit voor mij met Desire.
Toen ik als vijftien of zestienjarige jongen Dylan op de radio hoorde, reed ik op mijn fiets naar de lokale platenboer om daar een tweedehands exemplaar van Desire te kopen. Bij thuiskomst bleek deze plaat een dikke kras te hebben over de eerste twee nummers van kant 2. Een tijd lang kon ik Desire dus maar deels draaien.
Na de aanschaf van een aantal andere albums van Bob Dylan, vond ik een krasloos exemplaar van Desire op een rommelmarkt voor een habbekrats. (Wie regelmatig op rommelmarkten en platenbeurzen komt, moet wel haast tot de conclusie komen dat Desire een van de twee meest verkochte Dylan-albums in Nederland is. Dit album kom je wel zó vaak op beurzen tegen, dat het haast lijkt of iedere Nederland in 1976 een exemplaar had gekocht. Het andere Dylan-album dat je minstens net zo vaak tegenkomt, is Greatest hits.)
Enfin, bij thuiskomst legde ik mijn nieuw verworven, krasvrije exemplaar van Desire naast mijn allereerste Dylan-aankoop ooit. Tot mijn stomme verbazing bleken de binnenhoezen van die twee persingen van Desire niet helemaal identiek te zijn (zie afbeelding). De credits op de ene binnenhoes waren uitgebreider dan op de andere binnenhoes. Verder leken de platen volledig identiek te zijn. Nederlandse persingen, twotone-labels in dezelfde hoes. Alleen die credits. Slechts op een van de twee binnenhoezen staan de volgende regels:

Quadraphonic Sound and
Remix Supervision / Harold J. Kleiner
Quadraphonic Remix
Engineer / Don Young

Aanvankelijk kon ik deze regels niet plaatsen, pas jaren later hoorde ik over de quadraphonische remix van Desire (Cas schrijft hier over in Bob Dylan... best klinkend #5, de 'trigger' voor dit stukje).
Wat het vreemd maakt, is dat de credits voor de quadraphonische remix op de binnenhoes staan van een gewone persing van Desire. Ik heb nog een tijdje gedacht dat de binnenhoes met die vermelding helemaal niet bij die gewone persing van Desire hoorde. Dat mijn exemplaar een samenraapsel was van een gewone persing en een binnenhoes van de quadraphonische persing. Niet dus.
Zoals ik al schreef, naast Greatest hits is Desire het album dat ik het meest tegenkom op rommelmarkten en platenbeurzen. Ik heb een tijdlang op die beurzen, iedere keer wanneer ik een Nederlandse persing van Desire tegenkwam, de binnenhoes bekeken. Het overgrote deel van de platen die ik tegenkwam, had wel de credits voor de quadraphonische remix op de binnenhoes staan.
Ik kan me niet herinneren ooit iets over deze verschillende binnenhoezen te hebben gelezen. Niet op Searching for a gem, niet in de geweldige serie artikelen van Rod MacBeath over de hoezen van Dylans albums in The Telegraph. Misschien is het detail te klein om op te vallen, misschien is het niet van belang.
Het is maar een klein detail, ik weet het. Maar het is wel het detail dat mij op pad stuurde om beter naar de hoezen van Bob Dylans albums te kijken. Alleen daarom al is het voor mij een dierbaar detail.

Ondergewaardeerde liedjes - The Battle: Bob Dylan

Een tijdje geleden plaatste ik hier een oproep om mee te doen aan 'The Battle: Bob Dylan' op de website Ondergewaardeerde liedjes. Die 'Battle' staat inmiddels online, zie hier.
(Met dank aan Freek Janssen voor de aan mij gerichte vriendelijke woorden)

Bob Dylan... best klinkend #5 - door Cas

Hallo Tom

We gaan verder met deel 5 in de serie.

Hans Altena meldt in zijn reactie op "Bob Dylan...best klinkend 4" dat zijns inziens de best klinkende versie van Planet Waves de originele Simply Vinyl heruitgave uit 2002 (herkenbaar aan de zilveren sticker op de hoes), analoog geremasterd in de Abbey Road Studios in Londen.
(Je kunt je afvragen hoe een analoge tape van Planet Waves in Abbey Road terecht komt, maar het is bekend dat reissues van Simply Vinyl van LP titels die eerder op het Island label verschenen zijn in Abbey Road geremasterd werden, dus mogelijk beschikte men over een Island kopie van Planet Waves).

In aflevering 4 gaf ik aan de live albums apart te bespreken, logischer is ze in volgorde van release te vermelden.
Daarom een stapje terug, naar 1974, Bob Dylan's eerste live album*:

*Sommige Dylan kenners beschouwen de voor maart 1964 geplande, echter afgelaste Bob Dylan In Concert als zijn eerste live LP, waarop een selectie uit Dylan's twee grote concerten van 1963 in New York te horen zou zijn. Van dit album bestaan tenminste twee verschillende 'incarnaties' in zowel mono als stereo. Een aantal nummers van beide incarnaties waren eind jaren '90 een tijdje als stream op bobdylan.com te beluisteren. Daarnaast zijn er wat nummers officiëel uitgebracht, op Biograph (1985), op The Bootleg Series Vols.1-3 (1991), en The Bootleg Series Vol.7 (2005).
Verder kun je 6 nummers van het concert in Carnegie Hall 1963 in prachtig stereo horen op de in 2005 uitgebrachte promo CD Live At Carnegie Hall. Een mooie kopie van de tweede stereo incarnatie dook in 2004 op als de zgn. Fantasy Acetate.
Leuker is beide concerten in z'n geheel te beluisteren; je kunt ze vinden op de Hollow Horn/Encore bootleg CD's Stolen Moments (Town Hall) en Unravelled Tales (Carnegie Hall), beide zijn echter in mono (2008).

Before The Flood
De best klinkende versie is de geremasterde CD uit 2009; de 24bit/96khz bronbestanden van dezelfde remaster is in 2011 door MOV gebruikt voor de vinyl heruitgave van het dubbelalbum.

The Basement Tapes
Hier staan we wat langer bij stil, want je hebt de basement tapes, d.w.z. de door Garth Hudson gedurende 1967 gemaakte bandopnamen van de informele sessies van Dylan met The Band op diverse locaties in Woodstock, en The Basement Tapes, het officiële dubbelalbum met een bewerkte selectie uit deze sessies, uitgebracht in 1975.
(Later zijn er nog drie nummers "los" uitgekomen, op diverse compilaties, zie hieronder).

De gehele collectie basement tapes, althans het deel dat circuleert (waarvan algemeen aangenomen wordt dat dit het overgrote deel is), inclusief de nummers die officiëel het daglicht zagen, klinkt het best op de Doberman (of White Bear) 4-CD bootleg set A Tree With Roots: The Basement Tapes Remastered. Ook Scorpio heeft alle bekende basement opnamen onder dezelfde titel (zij het in andere volgorde, en ietsje minder compleet) uitgebracht, maar met mooier artwork.
Op zowel de Doberman set als de Scorpio set zijn de opnamen van alleen The Band weggelaten.

Daarnaast is een deel van de basement opnamen bekend als de Safety tape (deze benaming komt van een afbeelding van de achterzijde van drie tapeboxen waarop de woorden 'safety' en 'stereo' zijn gestempeld, en een lijst van de op de drie banden opgenomen songtitels). Deze titels doken in 2009 op in de vorm van een upload op internet, en werd kort daarop gebootlegd door Hollow Horn/Encore onder de (misplaatste) titel Mixin' Up The Medicine.  De Safety tape (waarvan sommige nummers al eerder te horen waren op de 3-CD bootleg The Genuine Bootleg Series: The Third One Now (Scorpio) wordt algemeen beschouwd als een sound upgrade en is mogelijk afkomstig van een andere, betere bron.

Terug naar de officiële release, The Basement Tapes en de drie later uitgebrachte tracks. Dit zijn:
- 'Quinn the Eskimo (The mightly Quinn)' (of is het andersom?): klink het best op de geremasterde release van Biograph uit 1997 (de zgn. Super Bit Mapping remaster).
- 'I shall be released' en 'Santa Fé': op The Bootleg Series Vols. 1-3 (Rare & Unreleased).
- 'I'm not there': geremasterd door Greg Calbi, van een tape afkomstig van geluidstechnicus Elliott Mazer (Mazer nam in opdracht van Dylan Wight 1969 op, maakte later deel uit van het team dat The Last Waltz opnam, en was als technicus/producer betrokken bij veel Neil Young releases), op I'm Not There: Music From the Motion Picture.

Het dubbelalbum uit 1975 had een zodanige stereo mix dat het bijna mono klinkt (audiofielen noemen dit een "stereo mix with both channels centered"). De stereo mix werd in 2009 hersteld met de door Steve Berkowitz en Mark Wilder geremasterde release door Sony Music van The Basement Tapes in de Bob Dylan Remastered reeks (4 CD's) van dat jaar, zij het overigens wel voorzien van een laag reverb. De 24bit/96khz bronbestanden van dezelfde remaster is in 2011 door MOV gebruikt voor de vinyl heruitgave van het dubbelalbum. Dit is momenteel de best klinkende versie.
Onlangs bracht Mobile Fidelity het dubbelalbum nogmaals uit in een nieuwe remaster waarbij men geprobeerd heeft de laag reverb eraf te halen, met als resultaat een schraler geluid.

(Nogmaals, in mijn oren klinkt al het basement materieel inclusief alles dat in de loop der jaren officiëel is uitgebracht het best op de Doberman/White Bear bootleg).

Desire
Klinkt het best op de SACD remaster uit 2003 (= de huidige winkelversie). Zelf vind ik de sterk afwijkende quadrafonische remix van Desire mooier dan de standaard stereo mix. De quadrafonische remix klinkt het best op de bootleg Abandoned Desire (Scorpio), want de diverse in omloop zijnde needledrops zijn niet afkomstig van "schoon" vinyl.

De unieke single B-kant 'Rita May' klinkt het best op de geremasterde 3-CD versie van Masterpieces uit 1991.

Hard Rain
De grootste verrassing bij de door Music On Vinyl heruitgebrachte Bob Dylan LP's bleek de geremasterde Hard Rain uit 2011 te zijn, zodat deze nu de best klinkende versie is.

The Last Waltz
Dylan's complete optreden klinkt het best op de totaal vernieuwde en uitgebreide 4-CD heruitgave van Rhino uit 2002, maar de originele onbewerkte soundboard tape vind je op The Complete Last Waltz van Cool Daddy Records.

4 Songs From Renaldo And Clara
Deze bijzondere 12" promo met 4 unreleased tracks uit de film klinkt het best op een schoon exemplaar van de plaat (die de meesten van ons wel zullen hebben), en het best op CD op de "JTT remaster" (2009) van de LP.

Street-Legal
Dit album werd in 1999 door producer Don DeVito opnieuw geremixed, en klinkt het best op de geremasterde SACD uit 2003.

Bob Dylan At Budokan
Deze klinkt het best op de Japanse Sony Records 2-CD heruitgave uit 1993.

Wordt vervolgd,

Groet Cas

Dylan kort #1019

Knack Focus: 'Tien keer op tournee met Bob Dylan', zie hier.
Film: Over grofweg een maand zijn er een films over Bob Dylan in de Melkweg in Amsterdam te bekijken. Oor schrijft hier over, inclusief prijsvraag. Zie hier. [met dank aan Bert voor de tip]
Afbeelding: De afbeelding bij dit bericht is de hoes van de Japanse single 'When I paint my masterpiece' / 'I shall be released'. Ik heb me ooit voorgenomen om alle singlehoezen van Bob Dylan waarop een tijdens The Concert for Bangladesh gemaakte foto van Dylan staat. De afbeelding rechts is daar één voorbeeld van. Dat voornemen heb ik inmiddels maar laten varen. Hoe leuk het ook is om al die singlehoezen op rij te zien, ik kan mijn tijd beter in andere zaken steken.
Rock of ages: Robbie Robertson van The Band schijnt bezig te zijn met het samenstellen van een luxe editie van het album Rock of ages. Dit album verscheen oorspronkelijk in 1972. Op de uitgave van de geremasterde versie van dit album, in 2001, werden een groot aan nummers aan het oorspronkelijke album toegevoegd, waaronder vier nummers met Bob Dylan. Of deze vier nummers met Bob Dylan ook weer te vinden zullen zijn op de luxe editie van Rock of ages is nog niet bekend.
Bob Dylan's Greatest hits vol. 2: De uitgave van de geremasterde versie van Bob Dylan's Greatest hits vol. 2 is (helaas) wederom uitgesteld, dit keer naar 4 juni.

AmericanaramA, Richie Havens en meer

Het zijn vreemde dagen, al is dat meer een gevoel dan een werkelijkheid. Zo zijn er - om te beginnen - de bijna iedere avond identieke setlists tijdens de huidige tournee, iets dat we van Bob Dylan al lang niet meer hebben gezien. Natuurlijk wordt over zoiets gelijk gespeculeerd, zo las ik ergens dat die vaste setlist te maken heeft met een mogelijke uitgave van een live-album van deze tournee. Allemaal koffiedik kijken. Dikke duimen werk.

Nu ik toch over concerten schrijf: een paar dagen geleden kwam het nieuws naar buiten dat Bob Dylan en band door Amerika touren - samen met Wilco, My Morning Jacket, Ryan Bingham en Richard Thompson (in wisselende samenstellingen) - onder de titel AmericanaramA Festival of Music. Of AmericanaramA in een najaar ook een Europees vervolg krijgt, valt nog te bezien, maar van mij mag het.

Inmiddels ligt Record Store Day al weer een paar dagen achter ons. Struinend over het internet zijn er een drietal dingen die - met betrekking tot de release van de Dylan-single op Record Store Day - steeds weer boven komen drijven:
1. De grote verschillen in vraagprijs voor deze single (van 6 dollar (= €4,61) in Amerika tot €12,- in Duitsland);
2. De beschikbaarheid van de single. De ene winkel schijnt de single in grote hoeveelheden te hebben gekregen, terwijl een andere winkel niets heeft ontvangen;
3. De release van deze single het verlangen naar de uitgave van The Bootleg Series volume 10 enorm aangewakkerd heeft.

Naast het veelvuldig draaien van 'Thirsty boots' stort ik me de laatste dagen regelmatig op het nogmaals beluisteren van verschillende persingen (op elpee en cd) van Dylans albums met de door Cas geschreven serie Bob Dylan... best klinkend (en de reacties van Hans) in het achterhoofd. Het aardige is dat ik daarbij soms verrassende (en geest verfrissende) ontdekkingen doe.

Ik moet bekennen dat ik gisteren schrok toen ik hoorde dat Richie Havens is overleden. Hoewel ik mezelf zeker geen groot liefhebber van Havens' muziek zou willen noemen, heb ik wel een zwak voor zijn album Mixed bag uit 1967. Richie Havens was een van de vele artiesten die tijdens The 30th anniversary concert in oktober 1992 een nummer van Bob Dylan speelde. Ik weet nog dat ik naar de TV-uitzending van dat evenement keek, met kromme tenen en plaatsvervangende schaamte. Er waren tijdens dat concert - naar mijn smaak - maar verdomd weinig artiesten die goede cover van een nummer van Dylan brachten, Richie Havens, met zijn versie van 'Just like a woman', was een van die weinige artiesten die mij met zijn cover wel wist te boeien. Richie Havens is 72 jaar geworden.

Bob Dylan... Best klinkend 4 - door Cas

Hallo Tom

Hieronder deel 4.

Voordat we verder gaan, gaan we even terug naar Corrina, Corrina, de B-kant van de single Mixed-up confusion, zoals bekend een andere versie (take) dan die op The Freewheelin' Bob Dylan staat. Deze is maar één keer uitgebracht, op de single, in mono, en er is geen stereo versie bekend. Op The 50th Anniversary Collection staan nog twee andere alternate takes van Corrina, Corrina, maar ik twijfel of deze stereo zijn.

Na Blonde On Blonde kwam er een single uit met een unieke B-kant, een live versie van Just Like Tom Thumb's Blues. Deze klinkt het best op de compilatie The Band: A Musical History. (Hierop staat ook een versie van Tell me, momma afkomstig van hetzelfde concert).
 
Greatest Hits
De originele stereo versie van Bob Dylan's eerste Amerikaanse 'greatest hits' LP uit 1967 kwam vorig jaar opnieuw uit op CD in een door Steve Hoffman geremasterde uitvoering waarbij alle denkbare superlatieven absoluut van toepassing zijn.
(De mono versie van deze Greatest Hits is integraal terug te vinden op de compilatie The Best Of the Original Mono Recordings uit 2010, maar dit zijn dezelfde mono mixen als die op de afzonderlijke mono albums van deze set staan).

De eveneens in 1967 uitgebrachte single met de unieke A-kant If you gotta go, go now is elders nergens te krijgen, dus ben je aangewezen op een gaaf exemplaar, of een needledrop daarvan. Dezelfde take staat overigens ook prima op de bootleg 1965 Revisited. (De versie op The Bootleg Series Volumes 1-3 is een andere take).

Later in deze serie komen andere belangrijke compilaties, en alle edities van The Bootleg Series nog aan bod.

John Wesley Harding
Nu wordt het even lastig. Laat ik maar beginnen met dat de best klinkende John Wesley Harding op dit moment de geremasterde mono versie is uit 2010. Liefhebbers van vinyl zullen begrijpelijkerwijs hun voorkeur uitspreken voor de MOV releases, ofschoon de mono CD in mijn oren even goed klinkt.
NB John Wesley Harding was Dylan's laatste album waarvan apart een stereo en mono mix vervaardigd zijn.

De best klinkende stereo versie is beslist niet de geremasterde SACD uit 2003 (de huidige winkelversie), maar, zoals het geval is met de originele stereo Bringing It All Back Home, de alleen in de VS uitgebrachte 4-track reel-to-reel versie (Columbia HC 997).
Binnenkort brengt Mobile Fidelity het album echter in de VS opnieuw uit op SACD, dus mogelijk zal deze versie dan de best klinkende zijn, tenzij het om een kloon van de SACD uit 2003 gaat.

Nashville Skyline
De best klinkende versie is de prachtige remaster op vinyl van MOV eind vorig jaar uitgebracht.
Daarnaast attendeer ik op de totaal afwijkende quadrafonische remix uit 1974. Hiervan circuleren uitstekende needledrops op het net, waarbij enkele in een gesublimeeerde 5.1 mix, die af te spelen is op een DVD speler.
Ook voor Nashville Skyline is onlangs een heruitgave, wederom op SACD,  door Mobile Fidelity aangekondigd.

Self Portrait
Voor vinyl liefhebbers is de beste versie van Self Portrait de geslaagde heruitgave van Sundazed, uitgebracht in 2009. Zelf vind ik het album nog beter klinken op de CD bij de Bob Dylan 70s Collection box van de Volkskrant, uitgebracht in 2010.

New Morning
Nog niet zo lang geleden, in 2009, bracht Sony New Morning opnieuw uit in een verbeterde versie in de serie "Bob Dylan Remastered". Echter, de grootste verrassing bleek de heruitgave op vinyl van MOV in 2011, kennelijk opnieuw geremasterd, wederom door Steve Berkovitch, tesamen met Mark Wilder. De MOV LP is nu de best klinkende.
Overigens is ook voor New Morning onlangs een heruitgave op SACD door Mobile Fidelity aangekondigd.

Na New Morning verschenen er twee singles met zgn. non-album tracks:

Watching the river flow / Spanish is the loving tongue
De A-kant op de single is een zgn. true mono mix. Deze klinkt het best op een gaaf exemplaar van de single. De stereo mix vind je op de dubbel-LP Greatest Hits Volume II (in Europa More Greatest Hits geheten). De beste versie hiervan is momenteel de geremasterde CD release uit 1999. Volgende maand echter wordt een door Steve Hoffman geremasterde SACD van Greatest Hits Volume II (met daarop de stereo Watching the river flow) verwacht, waar iedere audiofiel momenteel naar uitkijkt.
De B-kant van de single, Spanish is the loving tongue, is eveneens mono, en klinkt het best op de compilatie Masterpieces, d.w.z. de geremasterde 3-CD uit 1991. De stereo versie van Spanish is the loving tongue dook twee jaar geleden op, op de verzamel-CD Pure Dylan.

George Jackson (big band version) /  George Jackson (acoustic version)
De stereo mixen van beide tracks vind je het best op de single. Wil je ze per se op CD, dan klinkt de A-kant het beste op de Japanse compilatie Mr. D's Collection #3 (een zeldzame promo CD uit 1993). De B-kant staat daar ook op, maar is makkelijker verkrijgbaar op de vorig jaar verschenen compilatie CD (en LP) Listen Whitey!

Naast zijn eigen, reguliere albums is Bob Dylan ook te horen op compilatie- of gelegenheidsalbums van / met andere artiesten, hetzij nummers uitgevoerd door Dylan zelf (in de studio of live), of als gastartiest (meezingend of -spelend) op platen van anderen.
Sommige van deze bijdragen zijn substantieel, bijv. op The Concert For Bangladesh en The Last Waltz, meestal gaat het om een enkele unieke vertolking die je elders niet tegenkomt.

Ik zet daarom even een stap terug naar 20-1-1968. Dylan, begeleid door The Band, trad toen twee keer op tijdens een herdenkingsconcert voor Woody Guthrie. Van het tweede (avond)optreden zijn 3 nummers uitgebracht, maar voor de best klinkende versies hiervan ben je aangewezen op drie verschillende releases:
I ain't got no home: geremasterd op de al eerder genoemde 5-CD set The Band: A Musical History.
Dear Mrs. Roosevelt: A Tribute To Woody Guthrie (de Warner Bros CD uit 1989).
The Grand Coulee Dam: Bob Dylan Live 1961-2000 (de Japanse live compilatie-CD, 2001).

The Concert For Bangladesh
Op 1-8-1971 trad Dylan wederom twee keer op tijdens een benefietconcert voor Bangladesh. Van het eerste (middag)optreden verscheen in 2005 alleen Love minus zero/no limit op de totaal vernieuwde heruitgave van het album. Voor de originele release van Dylan's gehele tweede (avond)optreden (de 5 bekende nummers) ben je het beste uit met de dubbel-CD uit 1991, maar de hierboven genoemde geremasterde heruitgave op CD klinkt verreweg het best, zij het dat er flink ge-edit is tussen de nummers door.

De laatste jaren worden de zgn. previously unreleased (niet eerder uitgebrachte) nummers voornamelijk bewaard voor soundtrack CD's van films en (Amerikaanse) TV series, of voor The Bootleg Series.

Pat Garrett & Billy The Kid
Deze klinkt het best op de CD bij de Bob Dylan 70s Collection box van de Volkskrant, uitgebracht in 2010.

Dylan
De Amerikaanse persing van de LP heeft een "warmere" EQ, de Europese persingen klinken daarentegen scheller. Deze klinkt het best op de Europese CD uit 1991 onder de titel: Bob Dylan (A Fool Such As I), maar die is tegenwoordig zeldzaam, dus kun je beter een gaaf exemplaar van de LP opsporen. De Japanse CD is echter gelijk aan de Amerikaanse LP, maar die is helemaal moeilijk te vinden. De best klinkende versie is dus de Amerikaanse LP of de Amerikaanse 8-track cassette, het zal duidelijk zijn welke van die twee het makkelijkst af te spelen is.

Planet Waves
Omdat niemand het kennelijk aandurft dit album op vinyl heruit te brengen, kun je voor de best klinkende versie nog steeds prima uit de voeten met de geremasterde SACD uit 2003 (= de huidige winkelversie).
Daarnaast attendeer ik ook op de quadrafonische remix van Planet Waves uit 1974. Hiervan circuleren needledrops op het net, waarbij enkele in een gesublimeerde  5.1 mix, die af te spelen is op een DVD speler.

(Before The Flood wordt later, bij de live albums, apart besproken).

Blood On The Tracks
De best klinkende versie van Dylan's meesterwerk zijn er twee, waarvan een op vinyl:
- De zgn. half speed mastered versie, alleen in de USA uitgebracht in 1981, of een needledrop van een beslist gaaf (mint) exemplaar.
- De 5.1 surround mix op de SACD uit 2003.
(In dit verband vermeld ik ook even de alombekende testpersing van het album met o.a. de 5 songs die later vervangen zijn. Zowel alleen de 5 tracks, alsook de gehele testpersing, zijn rijkelijk gebootlegd (New York Sessions etc), echter het merendeel niet in stereo. Ik adviseer de luisteraar daarom op zoek te gaan naar een needledrop van de originele testpersing).

Groeten Cas.

Record Store Day 2013: Wigwam / Thirsty boots

Het is 20 april 2013, het is Record Store Day. Het is de dag waarop platenzaken in het zonnetje worden gezet, het is de dag waarop een groot aantal elpees en singles worden uitgebracht. Een van die speciale uitgaven in het kader van Record Store Day is de single 'Wigwam' met op de flipside 'Thirsty boots' van Bob Dylan.
Ik ben net weer thuis na een bezoek aan mijn favoriete platenzaak, een Dylan-single rijker. En wat voor single!
Eerst maar de hoes. De hoes is van stevig karton met daarin een witte binnenhoes waarin de single zit (Oranje labels). Op de voorzijde van de hoes staat een werkelijk schitterende foto van Bob Dylan anno 1970 in de studio. De achterzijde van de hoes is duidelijk geïnspireerd op de hoezen van Duitse promo-persingen van weleer, de zogenaamde Blitz-hoezen (zie hier). De achterzijde van de hoes vermeldt dat beide nummers op deze single ook zullen verschijnen op het tiende deel van The Bootleg Series. Verder blijkt uit de informatie op de achterzijde dat de single is geperst in de EU, wat doet vermoeden dat er naast deze persing ook een Amerikaanse persing is (voor de verzamelaars). En omdat het blijkbaar nooit goed kan gaan, staat de naam van de componist van 'Thirsty boots' fout geschreven op de hoes en op het label van deze single. Er staat 'Eric Anderson' in plaats van Eric Andersen.

Op de A-kant van deze single staat de demo-versie van 'Wigwam'. Deze demo is minder opgesmukt dan de overbekende versie van dit nummer die te vinden is op Self portrait en de single die in 1970 werd uitgebracht. En hoewel ik de mondhoeken optrekkende ironie wel inzie van het  wederom op single uitbrengen van Dylans grootste hit in Nederland, moet ik bekennen dat ik persoonlijk niet zo heel veel heb met het nummer 'Wigwam'. Deze demo-versie is zeker aardig, maar daar blijft het wat mij betreft bij.
Op de flipside van deze single staat Dylans versie van het door Eric Andersen geschreven nummer 'Thirsty boots'. Na het laten zakken van de naald op het vinyl, valt mijn mond open. Kippenvel over mijn lijf en tranen in mijn ogen. Een piano, een gitaar en Dylans stem af en toe afgewisseld met een mondharmonica. Dit is werkelijk schit-te-rend! Superlatieven schieten te kort om Dylans versie van 'Thirsty boots' te beschrijven.
Als dit nummer een voorbode is van wat we mogen verwachten van de muziek op The Bootleg Series vol. 10, dan zal dit album mijn stoutste verwachten overtreffen.
Ik ben inmiddels zo'n drie kwartier thuis en in de laatste veertig minuten heb ik niks anders gedraaid dan 'Thirsty boots'. Voor de lunch heb ik het vinyl van deze single grijsgedraaid.

HOE AFWEZIGHEID DOET DROMEN EN DROMEN SOMS NACHTMERRIES WORDEN

Terwijl de geluiden over en de paar gruizige registraties van de meest recente concerten van de Dolende Bard een gemengde reactie oproepen die enkel positief is, 'hij flikt het 'm weer' en 'was ik er nou maar bij geweest', uitnodigend tot een dansje rond een imaginaire totem van genialiteit, tot een paar regels uit songs die hij gedurende deze tour bracht je weer tot zinnen brengen en doordringen van de breekbare menselijkheid die Dylan deze dagen uitdraagt... terwijl die duizeling gaande is, word ik door de berichten over aanstaande uitgaves van zijn werk eveneens door iets bevangen dat dubbelzinnig is, maar wel degelijk een duidelijk donkere kant ook heeft. De geremasterde Greatest Hits II, het sprak destijds van wat men toen al beschouwde als zijn vergane grootheid en bood zelfs een paar nog niet eerder gehoorde pareltjes die leken te voorspellen dat we nog niet van hem af waren, maar droef stemde die plaat wel, het leek of hij er mee ten grave werd gedragen, en of hij Jezus truc van Pasen zou herhalen, dat viel te bezien... En dan de voorspelde Bootleg series 10 met nummers opgenomen tijdens de Self Portrait sessies. Was de daaruit gedestilleerde dubbel elpee al niet teveel van het goede? Had een selectievere keuze, met songs van het peil van het mooie Copper Kettle en Days of 49 niet meer kans gegeven op iets dat in ieder geval zuiver leek, puur, zonder al die halfbakken parodieën en pastiches?

Ach de anticipatie van een nieuwe plaat van Dylan, in de zestiger jaren betekende het voor velen elke keer de spanning van een ontmaagding, tegenwoordig is het de onrustige nacht voor de terugkeer van een geliefde die te lang is weggeweest en waarvan je haast weet dat een blik in de ogen genoeg zal zijn, en niettemin is daar de onzekerheid, zal deze keer het vuur toch gedoofd zijn?

Maar wie herinnert zich nog de dagen, in de anti authentiek commercieel-artistieke tachtiger jaren toen hij als Jakob met de engel vocht en te vaak te vroeg losliet, dat dit gepaard ging met een angst, 'wat zou hij nu weer zichzelf en zijn talent aandoen?' Je werd zelf op de pijnbank gelegd als de naald neerdaalde in de gloednieuwe groeven en voelde je een sadomasochist als dat soms genot gaf.

Er was zelfs een tijd, nog verder terug, begin zeventiger jaren, dat je smeekte om iets van hem te vernemen en dan achteraf dacht, had hij maar gezwegen, hoewel het weinige dat hij van zich had laten horen je desondanks telkens weer deed terugkeren tot de draaitafel, en dan genoot je van vonken die oplichtten uit de  best wel romantische mist van middelmatigheid, die je sowieso al deed mijmeren, zodat ten slotte iedere keer je merkte dat je werd gekoesterd door zijn klanken, waar tevoren je werd geprikkeld, en dat bracht een schizofrene geestestoestand teweeg. Verdomd, hij had je moeten doen huiveren, maar hij liet je zacht inslapen. De dag van de revolutie was voorbij. En de nachtmerrie moest nog komen. Hij zei je weer, ik hoor er niet bij, en dat nam je voor hem in, maar zo graag had je gewild dat hij andermaal bij jou hoorde, zoals toen hij je eenzaamheid en verzet verwoordde en verklankte zoals je het zelf niet had kunnen doen. Hij was een dwaallicht dat zich boven een dampend moeras verwijderde, melancholisch stemmend.

En juist uit die periode stammen nu de aangekondigde collecties van Dylan waar blijkbaar velen reikhalzend naar uitkijken, alsof het niet handelt om een fase die de man zelf beschreef als 'it went down, down, down'. 

Misschien was het rond '87 nog erger met hem gesteld mentaal, maar toen vocht hij wel iets uit dat uiteindelijk leidde tot de wedergeboorte van Time out of Mind, aan inspiratie was niet zozeer gebrek, hij geloofde niet meer in de weg die hij op dat moment bewandelde, waarop hij met de moderniteit van destijds het op een akkoordje trachtte te gooien, en zocht naar een andere route, die uiteindelijk, na een lange ontluisterende zoektocht op zijn oude pad bleek te liggen. 

Maar terwijl hij gelukkig getrouwd was met Sara en hij de eenvoud van zijn leven met haar als leidraad wilde nemen voor zijn songs, en tegelijk de manie van de zestiger jaren en de verering van hem als stem van een generatie probeerde af te schudden, toen werd hij voor het eerst in zijn leven geconfronteerd met een gapende leegte, er kwam niets origineels meer uit zijn vingers waarin hij de bevlogenheid kon herkennen waarmee hij zo vertrouwd was geraakt. Door te vechten met zijn imago en de stem van zijn innerlijke demonen de mond te snoeren, raakte hij zichzelf kwijt op een moment dat hij dacht bij zichzelf te zijn gekomen. Hij wist niet eens meer waar hij het moest zoeken.

Of toch wel? Zijn er overeenkomsten met hoe hij vanaf Empire Burlesque teruggreep op eenvoud en later zelfs de oude blues en folk en hoe hij in de country dook met Nashville Skyline? Hebben de mensen gelijk dat gedurende het opnemen van zijn innemende maar ook irriterende Self Portrait er sprake was van iets bijzonders waarvan pas achteraf de waarde gezien kan? Zeker als die opnamen worden ontdaan van hun ballast aan opleukende overdubs? 

Eerlijk gezegd, ik zal met lood in de schoenen naar de winkel gaan om het resultaat te beluisteren van de Bootleg series 10. En Greatest Hits II? Voor mij herinnert het teveel aan een zwarte tijd van inertie en wegvallen van hoop, hoewel die plaat daarvoor enige troost bood. Kortom... ik houd me geloof ik ditmaal maar aan het adagium van Bob: Don't look Back, dat overigens hem er nooit van heeft weerhouden vooruit te kijken vanuit de traditie. Daarin heeft altijd zijn kracht gelegen...

hans altena

 

hoofdstroom

'Is Bob Dylan mainstream geworden?' vraagt Bert gekscherend via de e-mail. Bij zijn vraag heeft hij enkele links toegevoegd. Kleding-verkoper H&M heeft Dylan gevonden en doet er zijn voordeel mee. Zo biedt deze winkelketen in haar online winkel een T-shirt met daarop een foto van Dylan aan (zie hier). Wanneer ik 'mevrouw Tom' de afbeelding op de site van H&M laat zien, zegt ze gelijk 'die moet je hebben'. Ik ben daar nog niet zo van overtuigd. Ik draag eigenlijk nooit T-shirts met daarop de beeltenis van Dylan. Dat is gewoon niet zo mijn ding.
Maar dat T-shirt stuurt me wel terug naar een oude vraag waar ik nog steeds geen antwoord op heb gevonden. De foto op het T-shirt van H&M is gemaakt tijdens dezelfde fotosessie als de foto die is gebruikt voor de hoes van de Nederlandse persing van de single 'Like a rolling stone'. Ik vraag me al tijden af wie de fotograaf is.
Dat dit niet de eerste keer is dat H&M Dylans portret op een T-shirt verkoopt, blijkt uit de andere link die Bert mij stuurde (zie hier).

Om de vraag van Bert te beantwoorden: Dylans portret lijkt mainstream - met dank aan H&M - te worden, maar Dylans muziek zal wel altijd buiten de mainstream blijven vallen. De muziek vraagt een investering van de luisteraar die niet bij mainstream past.
Idioot is het wel, een Dylan-shirt in de internetwinkel van H&M tegenkomen.

Vanochtend viel de nieuwe aflevering van fanzine The Bridge door de brievenbus. Met een pot koffie binnen handbereik heb ik 'm inmiddels geheel gelezen. Vooral het artikel over de foto's op de hoes van Blonde on blonde sprak me erg aan. Daarnaast mag het artikel waarin een herwaardering voor het album Dylan naar voren komt, zeker niet overgeslagen worden.
Ik heb lange tijd niet zo'n hoge pet op gehad van Dylan. Dat is mijn fout, zo heb ik een tijdje geleden moeten constateren. Nee, Dylan is niet het beste album uit Dylans oeuvre en het behoort zeker ook niet tot mijn tien favoriete albums, maar dat Dylan veel beter is dan de reputatie van dit album doet vermoeden, staat voor mij wel vast. Dat ik Dylan meer ben gaan waarderen, komt vooral doordat ik een tijdje geleden een exemplaar van de eerste Amerikaanse persing van dit album op de kop wist te tikken. Deze persing klinkt zoveel beter dan bijvoorbeeld de Nederlandse persing of de cd-persing, dat ik best durf te stellen dat ik Dylan eigenlijk nooit gehoord had voordat ik deze Amerikaanse persing hoorde.
Dit is niet de plek of het moment om daar al te zeer verder op in te gaan, maar ik hoop dat ik je in ieder geval lekker heb gemaakt om Dylan weer eens op te zetten.
Een ding is zeker: Dylan is geen mainstream, al stroomt mijn hoofd soms over van de muziek op dit album.

Shot of love

Alleen een afbeelding van een platenhoes, niet meer en niet minder. Soms is dat genoeg. Bovenstaande persing van Shot of love komt uit Mexico.

Beursbezoek

Ik heb vannacht maar kort geslapen. Vanochtend om zes uur stond ik naast mijn bed. Wanneer ik slecht slaap, dan komt dat meestal door iets negatiefs. Zo kan mijn nachtrust verstoord worden doordat ik lig te piekeren, om maar eens wat te noemen. Je ziet, ik ben net een gewoon mens.
Dat ik afgelopen nacht maar kort geslapen heb, heeft echter een positieve oorsprong. Ik ben gisteren op de grote platenbeurs in Utrecht geweest en mijn hoofd gonst nog na. Vandaar die korte nachtrust.
'Mevrouw Tom' en ik zijn gisteren in alle vroegte richting Utrecht gereden, alles liep gesmeerd. Alleen al het binnenlopen in die grote hal stampvol geluidsdragers is heerlijk. Het rondkijken, hier en daar een flard van een conversatie opvangen en het koffie drinken en / of een praatje aanknopen met andere Dylan-liefhebbers maakt een bezoek aan de beurs in Utrecht al tot een aangename bezigheid.
Natuurlijk is dat rondkijken, dat koffie drinken en praten niet de reden om de beurs te bezoeken, het is een aangename bijkomstigheid. Ik ga naar de beurs om te zoeken naar platen, om te kopen.
Twee dingen vielen echt op: 1. Het aanbod van vinyl is enorm toegenomen sinds de laatste keer, het aantal kramen met cd's is daarentegen een stuk minder geworden. 2. De prijzen van vinyl waren in de laatste jaren flink gestegen. Het lijkt er op dat de prijzen wat gestabiliseerd zijn, misschien zelfs wat gezakt zijn.
Aan het eind van de dag zijn 'mevrouw Tom' en ik tevreden en voldaan met tassen vol nieuwe aanwinsten weer naar huis gereden. Nee, ik ga je niet vermoeien met een lijst van alle aankopen. Ik pik er eentje uit: een Nederlandse persing van Blonde on blonde. Deze plaat heeft normaal het catalogusnummer S 66012, maar de persing die ik gisteren op de beurs kocht, heeft het catalogusnummer DK 1013. Deze persing is in Nederland gemaakt, maar nooit hier verkocht. De plaat is namelijk voor de export gemaakt, de export - aldus de website Searching for a gem [SFAG] - naar Denemarken.
Je voelt misschien de 'maar' al aankomen.
Deze persing is - aldus SFAG - in Denemarken verkocht (en ik heb geen enkele reden om dit te betwijfelen), maar volgens de verkoper van wie ik gisteren de plaat kocht, komt mijn exemplaar uit Noorwegen.
Kletste de verkoper uit zijn nek of is Blonde on blonde met catalogusnummer DK 1013 niet alleen in Denemarken, maar in meer Scandinavische landen verkocht?
Een bezoek aan de platenbeurs in Utrecht levert niet alleen 'winst' op, maar ook vragen.
Nuancering: het stellen van vragen is meestal ook winst.

Music & Photos

Om een product aan de man te brengen, is een filmpje tegenwoordig - zo lijkt - noodzakelijk. Onderstaand filmpje komt van deze website en is bedoeld om je te verleiden om Music & Photos aan te schaffen. Meer over deze release staat hier.

Tournee 2013 - na zeven concerten

Ik heb een of twee keer eerder hier over de huidige tournee geschreven, maar met zeven concerten achter de rug, begint zich een patroon af te tekenen en leek het me zinvol om even een en ander kort op een rijtje te zetten.
Bob Dylan en band hebben gisteravond hun zevende concert van 2013 gespeeld en wat opvalt is dat de setlists - in tegenstelling tot voorgaande tournees - bijna iedere avond identiek is. Vanaf het tweede concert hebben alle concerten - op één uitzondering na - dezelfde setlist. Ook de setlist van het eerste concert wijkt iets af van die standaard setlist. Dat de setlist van het eerste concert iets afwijkt heeft mogelijk te maken met voortschrijdend inzicht. Het eerste concert was een proberen, na het proberen volgt de aanpassing.

De standaard setlist ziet er als volgt uit:
01. Things have changed
02. Love sick
03. High water (for Charley Patton)
04. Soon after midnight
05. Early Roman kings
06. Tangled up in blue
07. Pay in blood
08. Visions of Johanna
09. Spirit on the water
10. Beyond here lies nothin'
11. Blind Willie McTell
12. What good am I?
13. Thunder on the mountain
14. Scarlet town
15. All along the watchtower
(encore)
16. Ballad of a thin man

De afwijkingen op deze standaard setlist:
Op 5 april werd 'Blind Willie McTell' als tiende nummer gespeeld en stond 'Beyond here lies nothin'' op plek elf. Verder speelden Dylan en band 'Highway 61 revisited' in plaats van 'All along the watchtower'.
Op 10 april speelden Dylan en band 'Summer days' in plaats van 'Thunder on the mountain'.

Om iedere ochtend na een concert te kijken of er nog wijzigingen op de setlist hebben plaatsgevonden, kun je het beste gaan naar Bob Links.

Bob Dylan... best klinkend #3 - door Cas

Hallo Tom

Hieronder deel 3 van deze veelgelezen serie :-). [ik lees je serie bijzonder graag, Cas! TW]

We gaan verder met het album Highway 61 Revisited. De best klinkende stereo versie is in mijn oren de door de befaamde geluidstechnicus Steve Hoffman geremasterde CD (DCC Compact Classics), uitgebracht in 1995. Steve Hoffman heeft het album geremasterd van een zgn. copy tape van de master voordat deze door Columbia met filters en equalizer bewerkt was, dus een stap dichter bij de bron. Later is Highway 61 Revisited opnieuw geremasterd door Greg Calbi voor het SACD project ("Bob Dylan Revisited: The Reissue Series") in 2003 (dit is de huidige versie van het album die in de winkels ligt), echter deze is vrijwel gelijk aan het schrale geluid van de originele stereo LP.

Ingewijdenen weten dat vroege Amerikaanse en Canadese persingen (en alle Japanse persingen) van de stereo LP een andere take bevatten van het nummer From a Buick 6. De best klinkende versie hiervan is echter te vinden op de Japanse compilatie Dylan 'N' Rock uit 1993. Een minder schel klinkende mono versie (waarvan niet bekend is of het ook een true mono mix is) staat op de bootleg box 1965 Revisited.

De best klinkende mono versie van Highway 61 Revisited is NIET de recente mono CD op de Original Mono Recordings (2010), maar gewoon een bij voorkeur gaaf (mint) exemplaar van de mono LP, geperst in 1965.

Bob Dylan bracht in 1965 ook een paar unieke singles uit:
 Positively 4th Street. De mono mix klinkt het best op een gaaf (mint) exemplaar van de single. Van de stereo versie bestaan twee verschillende mixen: de gangbare versie klinkt verreweg het beste op de door Steve Hoffman geremasterde Greatest Hits CD van vorig jaar. De zgn. Disco Teen '66 stereo mix (ook bekend als de Columbia Record Club mix), die een langere outro heeft, klinkt perfect op de compilatie The Best Of Bob Dylan Vol.2 uit 2000.

Kenners weten dat er in de VS exemplaren van Positively 4th Street in omloop zijn geweest met abusievelijk een andere A-kant: een vroege versie van het nummer Can you please crawl out your window. Hiervan is alleen de mono mix bekend, die subliem klinkt op de eerder genoemde geremasterde bootleg The Genuine Bootleg Series van de Remasters Workshop (bekend van hun restauraties van Rolling Stones bootleg CD's).
 Can you please crawl out your window. De mono mix van de single is later meerdere keren heruitgebracht op verzamel-CD's; de best klinkende versie vind je echter op de geremasterde Biograph uit 1997. Veel mooier is de true stereo mix, die het beste klinkt op de bootleg GBS #4: Fourth Time Around.

Dan gaan we naar Blonde On Blonde. Van zowel de mono als de stereo versie bestaan verschillende mixen. Van de mono mix werden in Canada en Engeland vroege versies uitgebracht die nog niet helemaal af waren, en waarop kleine oneffenheden in zang en begeleiding hoorbaar zijn. De Amerikaanse mono mix wordt als definitief beschouwd. Deze klinkt het best op de recent geremasterde release op vinyl, uitgebracht in 2010 (in de Original Mono Recordings box set) en 2011 (los) door Music On Vinyl.

Van de originele stereo mix uit 1966 circuleert op het net een 24bit/96khz needledrop van een mint exemplaar die perfect klinkt. Blonde On Blonde werd in 1992 geremixed door Mark Wilder (later bekend van het door Sony Legacy opnieuw geremasterde complete oeuvre van Miles Davis) en verbeterd met de toen revolutionaire SuperBit Mapping techniek van Columbia/Sony. Uitgebracht in de zgn. Mastersound Series, deze Mark Wilder versie van het album lijkt op de stereo LP, en klinkt uitmuntend.

De best klinkende versie van Blonde On Blonde is echter de 5.1 surround sound remix van Michael Brauer uit 1999 (Brauer remixte ook het Manchester "Judas" concert, het jaar daarvoor uitgebracht op The Bootleg Series Vol.4: Live 1966 The Royal Albert Hall Concert. Zijn unieke 5.1 remix van Blonde On Blonde kwam uit op SACD in 2003.

Groet Cas

fotograaf

Doe mij een lol en pak de cd Time out of mind eens uit de kast. Haal het boekje uit het doosje en sla het open. Kijk eens naar de credits op de rechter bladzijde. Staan achter 'Photography' drie of vier namen?
Sla het boekje maar weer dicht. Kijk nu eens naar de voorzijde van het boekje. Staat linksboven een catalogusnummer?
Er zijn boekjes waarin de namen van drie fotografen worden genoemd, er zijn boekjes waarin de namen van vier fotografen worden genoemd.
Er zijn boekjes met en zonder catalogusnummer op de voorzijde.
Antwoorden kunnen op een briefkaart naar... of nee, laat maar een reactie achter bij dit bericht. Dat is makkelijker. Bij voorbaat dank!
(Ja, de muziek op al die verschillende cd's is precies hetzelfde)

Bob Dylan... best klinkend - een reactie

Hallo Cas,

Ik heb in de paar jaar dat we elkaar inmiddels kennen geleerd om volledig op jouw oren te vertrouwen. Daar heb ik nog nooit spijt van gekregen. Ik ben dan ook zeer blij met je serie 'Bob Dylan... best klinkend'. Ik merk dat ik na het lezen van een aflevering gelijk de kast induik en ga luisteren. Zo draai ik nu een Amerikaanse mono-persing van Bringing it all back home.
Wat een heerlijk album is dit toch! Als deze plaat is afgelopen, stap ik gelijk over naar een stereo-persing van dit album (tenzij 'mevrouw Tom' helemaal gek van mij wordt).
Heerlijk ook hoe je out of the box denkt. Zo zou ik zelf nooit op het idee zijn gekomen om de cd-versie van Dylans debuut met behulp van een programmaatje over te zetten naar mono om zo de best klinkende mono-versie van dit album te verkrijgen.
En ondertussen, zo merk ik, gaan de gedachten al weer verder, naar de komende afleveringen van 'Bob Dylan... best klinkend'. Ik vraag me nu al af wat je bijvoorbeeld gaat schrijven over Blonde on blonde, New morning en Shot of love, om er eens drie te noemen. Natuurlijk kan ik van sommige albums al wel aardig voorspellen (althans dat denk ik) wat volgens jou de best klinkende versie is, maar daar staan ook een aantal albums tegenover waarbij al mijn 'voorspellende gaven' mij in de steek laten.
Enfin, wat ik eigenlijk wilde zeggen is dit: dank voor een schitterende serie. Ik kijk uit naar de komende afleveringen.

groet,
Tom

PS: Het lijkt er op dat Dylan op zijn oude dag weer eens zijn kont tegen de krib gooit en het tegenovergestelde doet van wat van hem verwacht wordt. De setlist is al drie concerten op rij ongewijzigd. Het is al weer heel wat jaren geleden dat hij dat voor het laatst deed.

Bob Dylan... best klinkend #2 - door Cas

Hallo Tom

Hierbij deel 2 van de serie.*

The Times They Are A-Changin'
De m.i. best klinkende stereo versie is niet de overigens prima geremasterde CD uit 2005 (de nu gangbare, huidige release), maar die vind je op vinyl, namelijk de Mobile Fidelity Sound Lab release uit 1983 (MFSL 1-114).

De beste mono versie is de geremasterde mono CD uit 2010 (van de Original Mono Recordings box), of de speciaal voor vinyl geremasterde MOV LP, eveneens uit 2010. Deze is zelfs opnieuw gemixed omdat de originele master van de mono LP onvindbaar was, en om deze reden zouden de puristen onder ons liever naar een origineel exemplaar van de Amerikaanse mono LP uit 1964 willen luisteren, bij voorkeur de eerste persing met "Garanteed High Fidelity" op het label, of zelfs een white label promo van eind 1963.

Another Side Of Bob Dylan
Voor de best klinkende stereo versie zou ik verwijzen naar de recente (eind 2011) re-release op Mobile Fidelity op dubbel-LP, die je af moet spelen op 45 toeren. Daarnaast biedt echter de SACD release uit 2003 een 5.1 surround mix die elders niet te krijgen is. Het album is overigens speciaal voor dit doel opnieuw gemixed van de multitrack tapes.

Het is bekend dat de originele stereo LP nauwelijks een echt stereo geluid heeft.

De mono versie klinkt het beste op de mono CD uit 2010, waarvoor de originele mono master is gebruikt, dus je hoeft niet op zoek te gaan naar een mono LP uit 1964.

Bringing It All Back Home
Dit album is drie keer gemixed in stereo: voor de originele stereo LP (1965), vervolgens voor de eerste CD release (1987) en nog eens voor de geremasterde versie op SACD (2003). De SACD release bevat een nieuwe, unieke 5.1 surround mix.
De naar mijn mening best (en prachtig) klinkende stereo versie is de originele mix (die uit 1965 dus, toen het album uitkwam) is te vinden op de stereo 4-track 7ips reel-to-reel tape die Columbia in maart 1965 uitbracht (Columbia CQ 729).

Voor de best klinkende mono versie verwijs ik naar een gaaf exemplaar van de mono LP uit 1965, waarbij een vroege Amerikaanse persing mijn voorkeur heeft. In Engeland besteedde CBS vanwege capaciteitsgebrek de productie aanvankelijk uit aan EMI en Philips; graag zou ik luisterervaringen van bezitters van een EMI of Philips persing (zie SFAG) willen vernemen.

De volgende keer: Highway 61 Revisited en Blonde On Blonde.

Groet,
Cas

* Voor deel 1, zie hieronder

Het leven zit vol verrassingen...

Het leven van de Dylan-liefhebber zit vol verrassingen. Zo is de setlist van Dylans concert van gisteravond identiek aan de setlist van het concert van afgelopen zaterdag. Het is een paar dagen geleden dat dat voor het laatst gebeurde.
Inmiddels heb ik een opname van het concert van 6 april gehoord en ik moet bekennen dat ik onder de indruk ben. Een mooi concert waarbij opvalt dat met name de akoestische gitaar Stu Kimball en Dylans piano erg goed te horen zijn in de mix. De gitaar van Duke Robillard verdrinkt wat in de mix. Doordat de nadruk zo ligt op de akoestische gitaar, klinkt dit concert anders dan bijvoorbeeld de concerten uit 2012.
Positieve uitschieters zijn voor mij onder andere 'Visions of Johanna', 'Blind Willie McTell' en vooral 'What good am I?'. Vooral dit laatste nummer nodigt uit tot opnieuw luisteren.
Onvoorstelbaar maar waar: het publiek tijdens het concert van 6 april meende ritmisch te moeten meeklappen met 'What good am I?', een nummer dat daar totaal niet toe uitnodigt en / of geschikt voor is. Ik mag hopen dat dat eenmalig was.
Verder is er natuurlijk nog een verjaardagsfeestje: Nashville skyline werd in Amerika op 9 april 1969 uitgebracht, dat is vandaag 44 jaar geleden.

Bob Dylan... best klinkend #1 - door Cas

Hallo Tom,

Vanaf vandaag ga ik je met enige regelmaat "bestoken" met een opsomming van wat naar mijn mening de best klinkende versie (release) is van Dylans albums.
Dit is niet zozeer bedoeld als definitief, en uiteraard ook zwaar subjectief. Ik ga hier dan ook beslist niet de betweter uithangen.
Ik heb gebruik gemaakt van mijn eigen bescheiden collectie en vooral van needle drops (of digitale transfers [1, zie voetnoot]) van anderen, inclusief van jou.
De lijst geeft weer op welke medium het betreffende album m.i. het meeste luisterplezier geeft. Niet in alle gevallen is dat vinyl, vaak wel. Ik ga niet teveel zeuren over lage matrixnummers [2], en dat promo persingen per definitie altijd de beste zijn (vaak wel, overigens).
Je kunt het eventueel ook opnemen op je blog, zodat ook andere liefhebbers kunnen reageren.

We beginnen met Bob Dylan.
De vrijwel best klinkende versie van Dylans debuutalbum is volgens mij de Amerikaanse mono LP, geperst in 1962, maar... ik ken niemand die hiervan een exemplaar heeft die de tand des tijds goed heeft doorstaan, m.a.w. een digitale transfer levert ook de bekende bijgeluiden op. Het liefst zou ik een transfer horen van het "demonstration - not for sale" exemplaar met de 1A matrix afgebeeld op SFAG [3], of een Canadese mono persing uit 1962 (waarvan SFAG beweert dat die - vanwege het label  - pas later in 1962 zou zijn uitgebracht).
De beste bron is daarom de stereo CD uit 1990, maar... alleen als je deze mono afspeelt! Dit kan: 1) via een ouder type tuner/versterker waarop nog een mono knop zit, of 2) m.b.v. een geluidsbewerkingsprogramma op de computer omzetten naar mono.
Ongeloofwaardig, maar als je 'm vergelijkt met de CD uit 2005, of zelfs met de mono CD uit 2010, hoor je hoe goed hij klinkt.
Wil je al deze toestanden niet, en je hebt geen exemplaar uit 1962, dan is de mono MOV LP [4] het beste alternatief.

Ik sluit af met The Freewheelin' Bob Dylan. Voor de mono versie is dit wat lastiger. Ik geef de MOV LP release uit 2010 het voordeel van de twijfel boven de mono CD, omdat deze speciaal voor vinyl is geremasterd. Vinyl verzamelaars geven echter de voorkeur aan de originele (mono) releases uit de jaren '60, omdat deze in veel gevallen zgn. tube-mastered zijn, en daarom een mooier geluid hebben (naast het feit dat ze authentiek zijn en niet een heruitgave vervaardigd met latere, moderne techniek).
De beste stereo versie is de recente Mobile Fidelity dubbel-LP die je op 45 toeren moet afspelen (zoals met 12" singles vroeger).

Voor de 4 later vervangen tracks: tja, de beste bron voor de stereo mix van deze tracks is een needledrop van de stereo LP :-) [5], maar er zijn enkele alternatieven:
'Rocks and gravel (Solid road)': op de geremasterde versie van de bootleg The Genuine Bootleg Series (RMW 801).
'Let me die in my footsteps' (unedited [6]): ... (De edited versie klinkt het beste op de geremasterde The Bootleg Series Live & Unreleased 1961-1991 uit 1997).
'Gamblin' Willie ('s dead man's hand)': idem.
'Talkin' John Birch Society (paranoid) blues': ...

Wil je zo dicht mogelijk bij de bron komen voor de mono mixen van de 4 'deleted' tracks, dan ben je aangewezen op een needledrop van de gelukkig minder obscure mono persing.

Tenslotte dan nog kort de 'Mixed up confusion' single. De mono versie klinkt het best op een gaaf exemplaar van de vinyl single, maar zelf geef ik de voorkeur aan de stereo mix op de geremasterde heruitgave van Biograph uit 1997. De zgn. 'overdub'[7] versie (ook bekend als de Masterpieces versie) staat het best op de originele Biograph uit 1985 (LP en CD klinken hetzelfde). Dezelfde take staat dus ook op Masterpieces echter 10% te langzaam, het beste op de geremasterde 3-CD heruitgave uit 1991.

(Van The 50th Anniversary Collection hebben we maar één bron, dus die sla ik over. Overigens klinken alle beschikbare versies - origineel, download (FLAC [8]) en bootleg/pirate [9] - allemaal gelijk).

Volgende keer meer.

Groet,
Cas

[1] needle drop = Een digitale kopie (op cd gezet)  van een elpee of single.
[2] matrixnummer = Het nummer in de uitloopgroef van een elpee. Hoe lager het matrixnummer, hoe vroeger de persing van bewuste elpee (en dus dichter bij de 'bron').
[3] SFAG = Afkorting voor de website Searching for a gem: www.searchingforagem.com
[4] MOV LP = Afkorting voor Music on Vinyl elpee.
[5] Er zijn slechts twee exemplaren bekend van deze stereo-elpee, onmogelijk dus om ooit te pakken te krijgen.
[6] edit = ingekorte versie van een nummer (unedited = niet ingekort).
[7] overdub = Het later toevoegen en / of vervangen van instrumenten en / of zang aan een eerder gemaakte opname.
[8] FLAC = bestandsformaat om muziekbestanden in te pakken.
[9] Het verschil tussen een bootleg en een pirate is niet altijd even duidelijk. Een bootleg bevat niet eerder uitgebrachte muziek, een pirate is een kopie van een officiële release.

Ondergewaardeerde Liedjes

 Namens de blog Ondergewaardeerde Liedjes plaats ik met alle genoegens van dien onderstaande oproep. Ik doe mee, jij ook?

Tom Willems

Wat is het meest ondergewaardeerde Dylan-liedje?

Vraag een willekeurige voorbijganger op straat om een liedje van Bob Dylan te noemen, en de kans is groot dat het antwoord Blowin' In The Wind, The Times They Are a-Changin', Like A Rolling Stone, Knockin' On Heaven's Door of Hurricane is.

Ondergewaardeerde Liedjes is een blog waarop liedjes aan bod komen die juist niét zo bekend zijn bij het grote publiek, maar die misschien nog wel mooier zijn dan de grote hits. En een zanger met een oeuvre als Dylan mag daar niet op ontbreken. Daarom willen we de lezers van Bob Dylan in (het) Nederland(s) oproepen om mee te schrijven aan een Ondergewaardeerde Battle.

In principe mag je alle liedjes van Dylan kiezen: als je maar kunt onderbouwen waarom je vindt dat dit ondergewaardeerd is. Wel aardig om te weten trouwens is dat Dylan maar tien keer (solo) de Top 40 heeft gehaald en de laatste keer was alweer in 1971. Dit ware zijn meest succesvolle singles:

1.    Wigwam (nr. 3 in 1970)
2.    Like A Rolling Stone (nr. 7, 1965)
3.    Rainy Day Women Nos. 12 & 35 (nr. 9, 1966)
4.    George Jackson (nr. 12, 1972)
5.    I Threw It All Away (nr. 16, 1969)
6.    Positively 4th Street (nr. 24, 1965)
7.    I Want You (nr. 24, 1966)
8.    Watching The River Flow (nr. 24, 1971)
9.    Subterranean Homesick Blues / The Times They Are A-changin' (nr. 26, 1965)
10.    Just Like A Woman (nr. 30, 1966)

Hoe werkt het? Je schrijft een stukje van maximaal 500 woorden (minder mag ook) over je favoriete, ondergewaardeerde Dylan-liedje. Neem eerst contact op met mij via de mail, om er zeker van te zijn dat het liedje van je keuze niet al door iemand anders is geclaimd. De deadline is 21 april.

Blog ze :)!

Dylan kort #1018

Setlist 6 april, Amherst: Bij een eerste blik op de setlist van gisteravond, dacht ik even dat deze volledig identiek is aan de setlist van 5 april, maar bij een nadere bestudering blijkt dat toch niet helemaal waar te zijn. De setlist van gisteravond laat - in vergelijking met de setlist van eergisteravond (zie hieronder) - slechts twee kleine veranderingen zien: 'Blind Willie McTell' en 'Thunder on the mountain' hebben van plek verwisseld, en 'Highway 61 revisited' is vervangen door 'All along the watchtower'.
Blood on the tracks als boek: Ik ontving gisteren twee mailtjes over Blood on the tracks als boek. Het eerste mailtje kwam van Peter die mij een fictief boekomslag stuurde van Blood on the tracks. Uit die mail begrijp ik dat die afbeelding uit een artikel - over ontwerpers die van hun favoriete plaat een boekomslag hebben gemaakt - van de onlineversie van NRC komt. Even later ontving ik een mail van Hans die mij wees op een mindmap over Blood on the tracks als boek. In het hart van die mindmap staat de eerder van Peter ontvangen afbeelding.
Uiteraard heb ik het bewuste artikel - nieuwsgierig als ik ben - daarna op de website van NRC opgezocht, zie hier.
Iets in mij zegt dat ik deze boekcover eerder heb gezien, na wat speuren vind ik 'm onder andere hier. Het meest idiote is misschien nog wel dat ik deze afbeelding ooit in een artikel ben tegengekomen - een artikel dat ik helaas niet meer terug kan vinden - waarin het gaat over mogelijke inspiratiebronnen van Bob Dylan, dus alsof die boekcover de inspiratie is geweest voor de albumtitel Blood on the tracks.
[met dank aan Peter en Hans]
Bob Dylan's Greatest hits vol. II gouden cd: Ik heb begrepen dat de releasedatum van de geremasterde versie van Bob Dylan's Greatest hits vol. II is verschoven van 16 april naar ergens halverwege mei.
Fanzine Isis: Gisteren lag aflevering 167 van Isis op de deurmat. Bij het doorbladeren springen er gelijk twee artikelen, in positieve zin, uit. Dat zijn de artikelen van Ian Woodward (over Freewheelin' sessies) en Les Kokay (Blood on the tracks).

Buffalo 5 april 2013

Gisteren speelden Bob Dylan en zijn band het eerste concert van 2013. Dat concert vond plaats in Buffalo. In de tourband is gitarist Charlie Sexton vervangen door Duke Robillard. Starend naar de setlist zijn er twee dingen die echt opvallen. Vorig jaar eindigde bijna ieder concert met achtereenvolgens 'Thunder on the mountain', 'Ballad of a thin man', 'Like a rolling stone' en 'All along the watchtower', waarna nog 'Blowin' in the wind' als encore gespeeld werd. Van deze vijf nummers stonden er gisteren nog maar twee op de setlist: 'Thunder on the mountain' en 'Ballad of a thin man'. Vooral de afwezigheid van concertfavorieten 'Like a rolling stone' en 'All along the watchtower' is opvallend. De vraag is of dit eenmalig is, of dat de komende concerten zal blijken dat dit een nieuw patroon is.
Het tweede dat opvalt is dat maar liefst vier van de zestien gespeelde nummers afkomstig zijn van het album Tempest. De setlist van gisteravond bevat sowieso veel recente songs. Drie nummer uit de jaren zestig, één nummer uit de jaren zeventig, twee nummers uit de jaren tachtig, één nummer uit de jaren negentig en negen nummers uit de eenentwintigste eeuw.
Meest verrassende song op de setlist: 'What good am I?'

De setlist, Buffalo 5 april 2013:
01. Things have changed
02. Love sick
03. High water (for Charley Patton)
04. Soon after midnight
05. Early Roman kings
06. Tangled up in blue
07. Pay in blood
08. Visions of Johanna
09. Spirit on the water
10. Blind Willie McTell
11. Beyond here lies nothin'
12. What good am I?
13. Thunder on the mountain
14. Scarlet town
15. Highway 61 revisited
- encore -
16. Ballad of a thin man

Dylan kort #1017

Tournee 2013: Vanavond geven Bob Dylan en band een concert in Buffalo. Dit is het eerste concert van 2013.
Bob Dylan: Fenno draait door: Op 25 mei in de Melkweg. (Ik moet eerlijk bekennen dat ik me hier weinig bij kan voorstellen. Ik meld alleen dat 't er is.) Zie hier.
Quote: Jan de Bruijn denkt aan Dylan terwijl hij de verkeerschaos in Bangkok ziet. Zie hier.

In de ban van

Ik ben momenteel in de ban van twee albums, een van die albums is Bob Dylan's greatest hits vol. II. In de ban zijn betekent voor mij dat ik bewust(e) album(s) bovengemiddeld vaak draai (zonder daarbij andere albums in de steek te laten). Dat ik in de ban ben van Bob Dylan's Greatest hits vol. II, heeft alles te maken met de aanstaande heruitgave van dit album. Het gaat niet om zomaar een heruitgave, maar om een heruitgave die - afgaande op eerdere ervaringen - met open armen ontvangen moet worden. Ik heb het over de remaster van dit album door Steve Hoffman.
16 april komt die cd op de markt en nee, hij is niet goedkoop, maar ik verwacht wel dat hij die prijs meer dan waard is.
De advertentie rechts is voor het oorspronkelijke album. Het is wel aardig om te zien hoe een collectie als Bob Dylan's greatest hits vol. II in november 1971 werd aangeprezen: 'Twenty-one songs that have changed the course of music forever.' Vervolgens worden alle songtitels opgesomd, daarna de tekst: 'Bob Dylan's new album has 16 songs that you already know by heart. And five unreleased greatest hits.'
Dit album ontdekte ik pas járen nadat het voor het eerst uitkwam. Dat is ook niet zo vreemd aangezien ik - toen dit album uitkwam - nog niet geboren was. Aanvankelijk vond ik het - bij de ontdekking van dit album - vreemd dat 'George Jackson' er niet op staat. Achteraf gezien natuurlijk een wat domme gedachte van mij. 'George Jackson' werd op 4 november 1971 opgenomen, de tracklist voor Bob Dylan's greatest hits vol. II stond toen al lang vast, dit album kwam namelijk op 17 november 1971 uit. 'George Jackson' had er niet eens op kunnen staan, simpelweg omdat het te laat is opgenomen.
Des te opmerkelijker vond ik het - toen ik deze advertentie voor het eerst onder ogen kreeg - dat voor de advertentie van Bob Dylan's greatest hits vol. II in Amerika precies dezelfde foto (of liever drie foto's) is gebruikt als voor de hoes van de Nederlandse persing van 'George Jackson'. (zie hier)
Dit album draagt - zoals zoveel verzamelaars - ook een risico in zich. Menig luisteraar zal geneigd zijn om van dit album alleen de nummers te draaien die op geen enkel ander album te vinden zijn. Menig verzamelalbum is ook daadwerkelijk niet meer dan dat: een verzameling nummers, ongeveer zoiets als (vroeger) zelf een cassettebandje vullen met nummers van verschillende platen. Bob Dylan's greatest hits vol. II is echter de uitzondering, dit is wel degelijk een album (en niet alleen een verzameling nummers). Wie luistert zal vroeg of laat ontdekken dat er wel degelijk over de volgorde waarin de nummers op dit album staan is nagedacht.
Het is nog even wachten, maar dan hebben we een mooie heruitgave van Bob Dylan's greatest hits vol. II - van begin tot eind - om door de kamer te laten knallen.

Dylan kort #1016

Phil Ramone - producer van onder andere Blood on the tracks - is afgelopen zaterdag overleden op 79-jarige leeftijd. Zie hier.
Dialogen: Een aantal dialogen uit songs van Bob Dylan in een mindmap, zie hier. Overigens is de dialoog uit 'Joey' - in het hart van de mindmap - geen Dylan-original. Deze dialoog komt uit het boek Ringolevio van Emmett Grogan, zie hier.
Goud: Op 16 april verschijnt de door Steve Hoffman geremasterde versie van Bob Dylan's greatest hits vol. II, zie hier. Dat is een heruitgave waar ik echt naar uit kan kijken.
Goedkoop: Volgens de folder van de Aldi wordt in die supermarkt vanaf aanstaande woensdag de dubbel-cd The Essential Bob Dylan verkocht voor €7,99.