Tot mijn grote spijt lees ik net dat schrijver Paul Williams is overleden. Williams begon op 17-jarige leeftijd het tijdschrift Crawdaddy en groeide in de jaren daarna uit tot een van de beste schrijvers over muziek in het algemeen en Bob Dylan in het bijzonder. De kracht van Williams' schrijven zit vooral in de open geest waarmee hij de muziek tegemoet trad. Dylan - What happend? - Williams' boek over Dylans concerten na het uitbrengen van Slow Train Coming - is een klassieker in de Dylan-wereld. Het boek laat de lezer vooral zien / ervaren dat - wanneer je (Dylans) muziek maar met een open geest tegemoet treedt - je als luisteraar niet noodzakelijk achter de boodschap van de muziek hoeft te staan om waardering voor de muziek op te brengen en / of luisterplezier uit de muziek te halen.
Paul Williams is binnen de Dylan-wereld waarschijnlijk vooral bekend door zijn drie boeken in de Performing artist-serie. Drie boeken over Dylan-de-performer, met zoveel enthousiasme geschreven, dat de lezer onherroepelijk wordt aangestoken door datzelfde enthousiasme.
In 1995 was Paul Williams betrokken bij een ongeluk waarbij hij een hersenbeschadiging opliep. Door deze hersenbeschadiging kreeg hij op jong leeftijd last van Alzheimer. Williams had plannen voor een vierde deel van de Performing artist-serie, maar door de Alzheimer was hij niet meer in staat dit boek te schrijven.
Paul Williams is 64 jaar geworden.
Paul Williams' voornaamste geschriften over Bob Dylan:
- 'Understanding Dylan' (1966) (artikel in Crawdaddy. Williams schreef vele, zeer lezenswaardige artikelen over Bob Dylan. 'Understanding Dylan' was het eerste artikel. Een groot aantal artikelen werd opgenomen in het boek Watching the river flow)
- Dylan - what happend? (1980)
- Bob Dylan performing artist 1960 - 1973; the early years (1990)
- Bob Dylan performing artist 1974 - 1986; the middle years (1992)
- Bob Dylan Watching the river flow; observations on his art-in-progress 1966 - 1995 (1996)
- Bob Dylan performing artist 1986 - 1990 & beyond Mind out of time (2004)
gevonden
Terwijl ik door het raam naar buiten staar, aanvankelijk in het niets, luister ik. Ik heb een album uit het verleden uit de kast gepakt: Rattle and hum van U2, de muziek waarmee ik groot ben geworden. Bijna dan. Het is de muziek uit mijn jeugd, het is de muziek uit een verleden waarin ik nog zoekende was.
Rattle and hum, dit moet de eerste Dylan zijn geweest die ik gehoord heb. Ik had het toen niet in de gaten, maar toch, de eerste Dylan.
Ik draai niet het hele album, alleen de nummers die ik nu wil horen, ik ben op zoek naar de Dylan die ik toen niet hoorde, maar waarvan ik nu weet dat die zit opgesloten in Rattle and hum. Ik begin met 'All along the watchtower'. Als joch van veertien, vijftien vond ik dit fantastisch en leerde ik het spelen op mijn gitaar. Nu irriteert het me. Dit is zó over the top dat het kitsch is geworden. Nog voor het nummer is afgelopen, ga ik één nummer terug: 'Hawkmoon 269'. Best aardig.
Volgens de credits speelt Bob Dylan orgel op dit nummer. Ik luister aandachtig, maar hoor het eigenlijk niet echt. Het zit te veel in de mix opgesloten.
Tot slot 'Love rescue me', laatste kans, met een door Bono en Bob Dylan geschreven tekst. In mijn herinnering is dit het beste nummer van de drie. Nu ik het weer hoor, vind ik dat nog steeds.
Volgens de credits zijn de 'backing vocals' van Dylan.
Wanneer Dylan eindelijk inzet, achter de stem van Bono, klinkt hij helemaal niet als Dylan. Het is dat de credits mij zeggen dat het de stem van Dylan is, ik hoor het niet.
Maar dan zijn er die paar seconden, tussen 3 minuten, 10 seconden en 3 minuten, 20 seconden, héél even komt Dylan te voorschijn uit de schaduw en 'doet' hij zijn vocale gymnastiek.
Dan is het weer gebeurd, dan is het weer gewoon een album van U2, zoals ik het in mijn jeugd draaide, in de tijd dat ik nog zoekende was zonder dat ik wist wat ik moest vinden.
Ik loop weg bij het raam, vervang Rattle and hum door Blood on the tracks. Bij de eerste tonen is het weer vandaag geworden.
Ik heb gevonden.
Rattle and hum, dit moet de eerste Dylan zijn geweest die ik gehoord heb. Ik had het toen niet in de gaten, maar toch, de eerste Dylan.
Ik draai niet het hele album, alleen de nummers die ik nu wil horen, ik ben op zoek naar de Dylan die ik toen niet hoorde, maar waarvan ik nu weet dat die zit opgesloten in Rattle and hum. Ik begin met 'All along the watchtower'. Als joch van veertien, vijftien vond ik dit fantastisch en leerde ik het spelen op mijn gitaar. Nu irriteert het me. Dit is zó over the top dat het kitsch is geworden. Nog voor het nummer is afgelopen, ga ik één nummer terug: 'Hawkmoon 269'. Best aardig.
Volgens de credits speelt Bob Dylan orgel op dit nummer. Ik luister aandachtig, maar hoor het eigenlijk niet echt. Het zit te veel in de mix opgesloten.
Tot slot 'Love rescue me', laatste kans, met een door Bono en Bob Dylan geschreven tekst. In mijn herinnering is dit het beste nummer van de drie. Nu ik het weer hoor, vind ik dat nog steeds.
Volgens de credits zijn de 'backing vocals' van Dylan.
Wanneer Dylan eindelijk inzet, achter de stem van Bono, klinkt hij helemaal niet als Dylan. Het is dat de credits mij zeggen dat het de stem van Dylan is, ik hoor het niet.
Maar dan zijn er die paar seconden, tussen 3 minuten, 10 seconden en 3 minuten, 20 seconden, héél even komt Dylan te voorschijn uit de schaduw en 'doet' hij zijn vocale gymnastiek.
Dan is het weer gebeurd, dan is het weer gewoon een album van U2, zoals ik het in mijn jeugd draaide, in de tijd dat ik nog zoekende was zonder dat ik wist wat ik moest vinden.
Ik loop weg bij het raam, vervang Rattle and hum door Blood on the tracks. Bij de eerste tonen is het weer vandaag geworden.
Ik heb gevonden.
Dylan kort #1015
Boek: NRC Handelsblad, 22 maart. In een recensie van De dode arm van Allard Schröder, schrijft Elsbeth Etty: 'Hoewel de mythe van de eeuwige jeugd, die de protestgeneratie voor zichzelf creëerde, een Leitmotiv is in het boek, heeft Schröder zich juist in dat aspect van de culturele revoluties niet goed ingeleefd. Zo laat hij Ernst in 1970 op een bijeenkomst van links-radicale Duitse studenten zijn oren sluiten voor een song van Bob Dylan die pas in 1974 uitkwam.'
Twee dingen: iets in mij zegt dat die song uit 1974 'Forever young' is en sinds ik deze recensie gisteren las, blijf ik worstelen met de vraag of ik dit boek wil lezen.
Rare plaatsen: De afbeelding bij dit bericht valt in de categorie 'Dylan tegenkomen op onverwachte plekken'. De afbeelding is een scan van de achterzijde van de hoes van het album Endtroducing... van DJ Shadow. Wie goed zoekt, kan Bob Dylan vinden.
Natuurlijk heb ik Endtroducing... in de cd-speler geschoven, al is het alleen om een beeld te krijgen van de muziek op dit album. Na twee, drie minuten hield ik het voor gezien. Deze muziek is niet mijn ding.
Bringing it all back home
Hier zit ik dan, op mijn 55e verjaardag, in school. Hadden ze mij dat verteld toen ik veertien was, had ik iedereen voor gek versleten. Dat was immers een plaats waar je vandaan moest zien te komen, zo snel mogelijk, en gezien mijn spijbel percentage lukte het me al aardig dat vreselijke oord te ontwijken. En nu zit ik zelf op de gehate plek van leraar, al is het dan onder de verzachtende naam onderwijs assistent, het heeft zijn prijs wanneer je geen opleidingen afmaakt en je educatie zelf zoekt in de verderfelijke romans die je leest en de opruiende muziek die je luistert.
Terwijl de leerlingen zuchtend de opdracht maken die ik hen gaf, kijk ik even op de site van expecting rain en kom tot de ontdekking dat het ook de verjaardag is van Bringing it all Back Home. Dat dit feit aan me voorbij is gegaan al die tijd mag verbazingwekkend heten, want niet mijn ouders hebben mij opgevoed, maar Bob Dylan, zo ervaar ik het althans. Dat deze plaat, die ik als zijn belangrijkste beschouw hoewel ik in mijn top tien de eerste plek reserveer voor het volmaakte album Highway 61, uitgekomen is op dezelfde dag dat ik ooit zeven werd, heeft voor mij een magische waarde. Op die leeftijd ontdekte ik Dylan, middels de single Subterranean Homesick Blues, waarvan de B kant The Times het eerste nummer was dat ik ooit van hem hoorde. Zeven jaar later mocht ik kiezen welke elpee ik van hem zou ontvangen als verjaarskado van mijn opa.
De grotere broer die er voor had gezorgd dat het niet bij die single bleef en een hele verzameling van Dylan's werk had opgebouwd waarnaar ik geregeld mocht luisteren, was net rond die tijd tot het christendom van onze voorvaderen teruggekeerd, en had met het fanatisme van een bekeerling de hele collectie langs de snelweg gezet. Toen hij in berouw er naar terug fietste om ze toch nog maar te behouden, waren ze al weg. Maakte het voor hem makkelijker, was hij even van de gewetensstrijd af of hij naar zulke muziek mocht luisteren. Voor mij riep het een groot probleem op. Ik miste ze, voelde me een wees. De pijn die ik later door rouw heb ervaren, ik moet met enige schaamte haast bekennen dat die daarmee overeen kwam, al lijkt dat misschien overdreven.
Toen ik dus mijn verlanglijstje voor mijn opa schreef kon daar maar een ding staan. Ik wist dat ik van mijn ouders niets kon verwachten dat ik echt wenste, maar hij hield ervan mijn geheime verlangens te beantwoorden Hij zorgde er voor dat ik op voetbal kon, en hij wilde wel mijn verslaving aan wat hij die klere herrie noemde, stillen. Want hij hield van alle rebellie tegen zijn schoonzoon.
Een ding ja hoopte ik te krijgen van hem, een elpee van Bob, maar welke? The Times was me dierbaar als een vervangende moeder, die plaat hadden we grijs gedraaid, was een poos de enige toegang tot zijn universum geweest. Ik had mijn gezicht dezelfde uitdrukking proberen te geven als het dreigende indringende portret op de albumhoes, en ik had mezelf Engels geleerd aan de hand van de gedichten die op de achterkant en het inlegvel stonden, zodat ik ver vooruit was ten opzichte van mijn klasgenoten, zowel in spellingsfouten als woordenkennis. Highway 61 was de eigenlijk onbereikbare hemel voor me. Blonde on Blonde een mysterieuze minnares, voor zover ik wist wat dat betekende. Freewheelin' voedde mijn opstandigheid. John Wesley Harding troostte me, net als New Morning. Maar de elpee die ik vereerde als een heilige die wonderen verrichtte en me een nieuwe manier van denken en voelen en zien leerde, dat was Bringing it all Back Home. De rock er van nog zo primitief dat ze me tot op het hart raakte, de akoestische songs zo etherisch en lucide dat iedere strofe en iedere klank op mijn ziel geschreven werd.
Kortom. Dat werd hem. Bringing it all Back Home. Mijn eerste eigen album van Dylan. En uit de import, dus met de correcte titel! Niet Subterranean Homesick Blues! En in mono, dus met de hallucinante foto waarnaar ik uren kon staren, mooi in het midden van het maagdelijke wit, en een geluid zoveel beter dan ik gewend was! Alsof het mijn vriendinnetje was nam ik hem overal mee naar toe. Ik zat de explosieve hoestekst te lezen, alsof ik die al niet uit mijn hoofd kende, terwijl ik in de schoolbank zat. Zodat ik eruit werd gestuurd en ik de docent antwoordde: I accept chaos, I am not sure whether I accept you. Deze hele actie trok de aandacht van een Joods meisje uit mijn klas. Die rookte al shit wist ik en ik droomde van haar. Wel van dat moment af droomde zij ook van mij...
hans altena
Terwijl de leerlingen zuchtend de opdracht maken die ik hen gaf, kijk ik even op de site van expecting rain en kom tot de ontdekking dat het ook de verjaardag is van Bringing it all Back Home. Dat dit feit aan me voorbij is gegaan al die tijd mag verbazingwekkend heten, want niet mijn ouders hebben mij opgevoed, maar Bob Dylan, zo ervaar ik het althans. Dat deze plaat, die ik als zijn belangrijkste beschouw hoewel ik in mijn top tien de eerste plek reserveer voor het volmaakte album Highway 61, uitgekomen is op dezelfde dag dat ik ooit zeven werd, heeft voor mij een magische waarde. Op die leeftijd ontdekte ik Dylan, middels de single Subterranean Homesick Blues, waarvan de B kant The Times het eerste nummer was dat ik ooit van hem hoorde. Zeven jaar later mocht ik kiezen welke elpee ik van hem zou ontvangen als verjaarskado van mijn opa.
De grotere broer die er voor had gezorgd dat het niet bij die single bleef en een hele verzameling van Dylan's werk had opgebouwd waarnaar ik geregeld mocht luisteren, was net rond die tijd tot het christendom van onze voorvaderen teruggekeerd, en had met het fanatisme van een bekeerling de hele collectie langs de snelweg gezet. Toen hij in berouw er naar terug fietste om ze toch nog maar te behouden, waren ze al weg. Maakte het voor hem makkelijker, was hij even van de gewetensstrijd af of hij naar zulke muziek mocht luisteren. Voor mij riep het een groot probleem op. Ik miste ze, voelde me een wees. De pijn die ik later door rouw heb ervaren, ik moet met enige schaamte haast bekennen dat die daarmee overeen kwam, al lijkt dat misschien overdreven.
Toen ik dus mijn verlanglijstje voor mijn opa schreef kon daar maar een ding staan. Ik wist dat ik van mijn ouders niets kon verwachten dat ik echt wenste, maar hij hield ervan mijn geheime verlangens te beantwoorden Hij zorgde er voor dat ik op voetbal kon, en hij wilde wel mijn verslaving aan wat hij die klere herrie noemde, stillen. Want hij hield van alle rebellie tegen zijn schoonzoon.
Een ding ja hoopte ik te krijgen van hem, een elpee van Bob, maar welke? The Times was me dierbaar als een vervangende moeder, die plaat hadden we grijs gedraaid, was een poos de enige toegang tot zijn universum geweest. Ik had mijn gezicht dezelfde uitdrukking proberen te geven als het dreigende indringende portret op de albumhoes, en ik had mezelf Engels geleerd aan de hand van de gedichten die op de achterkant en het inlegvel stonden, zodat ik ver vooruit was ten opzichte van mijn klasgenoten, zowel in spellingsfouten als woordenkennis. Highway 61 was de eigenlijk onbereikbare hemel voor me. Blonde on Blonde een mysterieuze minnares, voor zover ik wist wat dat betekende. Freewheelin' voedde mijn opstandigheid. John Wesley Harding troostte me, net als New Morning. Maar de elpee die ik vereerde als een heilige die wonderen verrichtte en me een nieuwe manier van denken en voelen en zien leerde, dat was Bringing it all Back Home. De rock er van nog zo primitief dat ze me tot op het hart raakte, de akoestische songs zo etherisch en lucide dat iedere strofe en iedere klank op mijn ziel geschreven werd.
Kortom. Dat werd hem. Bringing it all Back Home. Mijn eerste eigen album van Dylan. En uit de import, dus met de correcte titel! Niet Subterranean Homesick Blues! En in mono, dus met de hallucinante foto waarnaar ik uren kon staren, mooi in het midden van het maagdelijke wit, en een geluid zoveel beter dan ik gewend was! Alsof het mijn vriendinnetje was nam ik hem overal mee naar toe. Ik zat de explosieve hoestekst te lezen, alsof ik die al niet uit mijn hoofd kende, terwijl ik in de schoolbank zat. Zodat ik eruit werd gestuurd en ik de docent antwoordde: I accept chaos, I am not sure whether I accept you. Deze hele actie trok de aandacht van een Joods meisje uit mijn klas. Die rookte al shit wist ik en ik droomde van haar. Wel van dat moment af droomde zij ook van mij...
hans altena
donderdag
Het is het verdelen van de aandacht en zoals zo vaak blijf ik achter met het gevoel dat er te weinig uren in mijn dag zitten. Dat is geen klacht, dat is een constatering.
Er is nog zoveel over Dylan dat ik wil lezen, er is nog zoveel dat ik over Dylan wil schrijven en een dag is niet rond wanneer ik niks van Dylans muziek gehoord heb.
De avond is nog jong. Er resten mij nog enkele uren waarin ik nog het een en ander van Dylans muziek kan 'wegluisteren'.
Terwijl 'Sara' - het laatste nummer van Desire - uit de boxen vloeit, danst dochterlief haar eigen, geïmproviseerde dans op de slepende klanken.
'Mevrouw Tom' mompelt, waarschijnlijk zonder dat ze het zelf doorheeft, mee met de tekst van 'Sara'. 'Dit is een mooi nummer,' zegt ze, 'moet je luisteren'. Zoonlief kijkt van zijn lego-bouwwerk op en luistert. Hij beaamt niet, maar ontkent ook niet. Ik beschouw dat als een goed teken, hij kan 'Sara' verdragen.
Nadat 'Sara' is afgelopen, vraagt 'zoonlief' niet om herhaling of meer, maar grijpt de kans aan om de televisie aan te zetten. ik laat hem maar, hij heeft genoeg Dylan moeten verdragen voor een dag.
De dans van dochterlief is klaar, ze schuifelt langzaam richting de beeldbuis.
En terwijl ik dit allemaal met de ogen in mijn achterhoofd bekijk, struin ik wat over de harde schijf van mijn computer. Mijn oog blijft hangen aan een scan, een heel klein stukje uit een krant. Welke krant, weet ik niet meer. Het jaar wel, 1984, vlak voor Bob Dylans concerten in Rotterdam.
Op bladzijde 9 van die krant staat meer over die aanstaande concerten. Daar heb ik geen scan van op mijn harde schijf staan. Ik heb wel de papieren versie, ergens in het archief.
Het nietje door Dylans voorhoofd / kapsel maakt die scan nou net even af. Daardoor ziet het nog absurder uit dan het al is.
Dylan kort #1014
Jodelen: Naast mij ligt een lang artikel uit de Telegraaf van 26 februari. Dat artikel gaat over jodelen. Ik citeer: 'Uurtje YouTube kijken met Bart Plantenga levert onvermoede geluiden op. In slaapliedjes en tot in Bollywoodfilms toe. Van Cecilia Bartoli tot Bob Dylan. Avant-gardistische zanger Leon Thomas doet een jodelsolo in de jazz, boven snoeiharde heavy metal stijgt een stem uit.'
Poster: De posters ter aankondiging van Dylans concerten variëren al jaren op hetzelfde thema. Des te verrassender is de poster ter aankondiging van Dylans concert op 19 april, zie hier.
Blogproblemen: Een vaste lezeres van deze blog heeft sinds een paar weken problemen met het bekijken van deze weblog. Wanneer ze naar deze weblog surft, wordt de pagina niet meer geheel geladen. Dit probleem doet zich zowel op haar iPad als op haar mobiele telefoon voor. Wanneer ik zelf de blog op een iPad bekijk, wordt de pagina wel geheel geladen.
Twee vragen:
Zijn er meer mensen die tegen dit probleem aanlopen?
Weet iemand wat de oorzaak van dit probleem zou kunnen zijn / een mogelijke oplossing voor dit probleem?
Reacties kunnen naar: tom_dylan@hotmail.com
Advertentie: De advertentie bij dit bericht komt uit de Telegraaf van 25 juni 1969. Voor meer over de Nederlandse première van Dont look back, zie Bob Dylan in Nederland 1965 - 1978 (blz. 69)
Bob Dylan - Most likely five believers
Ik heb eerder over de door Schaltone nv uitgegeven songboeken van Bob Dylan geschreven, onder andere in Bob Dylan in Nederland 1965 - 1978 (blz. 79) en in Luister je nou alweer naar Bobby (blz. 148). Je zou dit bericht kunnen zien als een aanvulling op en beeld bij dat stukje in Luister je nou alweer naar Bobby.
In het door Schaltone nv uitgegeven songboek van Blonde on blonde staat een van de in mijn ogen meest geestige fouten die er ooit is gemaakt in een songtitel van Bob Dylan. De samenstellers van dit boek hebben de songtitel 'Obviously 5 believers' uit elkaar getrokken en samengevoegd met een deel van de songtitel 'Most likely you go your way and I'll go mine' waardoor de 'nieuwe' songtitel 'Most likely five believers' is ontstaan. Onder deze titel publiceerde Schaltone nv in het songboek van Blonde on blonde de bladmuziek van 'Obviously 5 believers'.
Doordat de samenstellers van dit songboek de eerste twee woorden van de titel 'Most likely you go your way and I'll go mine' hebben afgeknipt en hergebruikt voor de nieuwe titel 'Most likely five believers', is het misschien wel aardig om te laten zien onder welke titel 'Most likely you go your way and I'll go mine' door Schaltone nv in het songboek van Blonde on blonde werd gepubliceerd. Je zou verwachten dat 'Obviously' uit 'Obviously 5 believers' opnieuw een plekje zou hebben gekregen waardoor een tweede nieuwe titel - 'Obviously you go your way and I'll go mine' - zou zijn ontstaan, maar dat is niet zo. Het woord 'Obviously' is volledig uit de songtitels van dit songboek verdwenen.
Er zijn wel meer details die bij het doorbladeren van dit songboek er uit springen. Zo staan in de inhoudsopgave de songtitels 'Rainy day woman' en 'Absolutely sweet Mary', terwijl deze twee songtitels - 'Rainy day women #12 & 35' en 'Absolutely sweet Marie' - wèl correct boven de bladmuziek in dit boek staan.
En wat te denken van het feit dat dit songboek de bladmuziek bevat van dertien nummers terwijl op het album Blonde on blonde veertien nummers staan. De bladmuziek van 'Sad eyed lady of the lowlands' ontbreekt in dit songboek. Is de reden daarvoor ruimtegebrek? Ik weet het niet.
Om het plaatje compleet te maken: In mij 2010 plaatste ik hier een foto van de door Schaltone nv uitgegeven songboeken.
In het door Schaltone nv uitgegeven songboek van Blonde on blonde staat een van de in mijn ogen meest geestige fouten die er ooit is gemaakt in een songtitel van Bob Dylan. De samenstellers van dit boek hebben de songtitel 'Obviously 5 believers' uit elkaar getrokken en samengevoegd met een deel van de songtitel 'Most likely you go your way and I'll go mine' waardoor de 'nieuwe' songtitel 'Most likely five believers' is ontstaan. Onder deze titel publiceerde Schaltone nv in het songboek van Blonde on blonde de bladmuziek van 'Obviously 5 believers'.
Doordat de samenstellers van dit songboek de eerste twee woorden van de titel 'Most likely you go your way and I'll go mine' hebben afgeknipt en hergebruikt voor de nieuwe titel 'Most likely five believers', is het misschien wel aardig om te laten zien onder welke titel 'Most likely you go your way and I'll go mine' door Schaltone nv in het songboek van Blonde on blonde werd gepubliceerd. Je zou verwachten dat 'Obviously' uit 'Obviously 5 believers' opnieuw een plekje zou hebben gekregen waardoor een tweede nieuwe titel - 'Obviously you go your way and I'll go mine' - zou zijn ontstaan, maar dat is niet zo. Het woord 'Obviously' is volledig uit de songtitels van dit songboek verdwenen.
Er zijn wel meer details die bij het doorbladeren van dit songboek er uit springen. Zo staan in de inhoudsopgave de songtitels 'Rainy day woman' en 'Absolutely sweet Mary', terwijl deze twee songtitels - 'Rainy day women #12 & 35' en 'Absolutely sweet Marie' - wèl correct boven de bladmuziek in dit boek staan.
En wat te denken van het feit dat dit songboek de bladmuziek bevat van dertien nummers terwijl op het album Blonde on blonde veertien nummers staan. De bladmuziek van 'Sad eyed lady of the lowlands' ontbreekt in dit songboek. Is de reden daarvoor ruimtegebrek? Ik weet het niet.
Om het plaatje compleet te maken: In mij 2010 plaatste ik hier een foto van de door Schaltone nv uitgegeven songboeken.
Bob Dylan's Greatest hits
Op 27 maart 1967 verscheen in Amerika het album Bob Dylan's greatest hits. De voorzijde van de hoes van dat album bevat een schitterende foto, gemaakt door Rowland Sherman. Bij de plaat zat ook een grote (opgevouwen) poster, met daarop het overbekende, door Milton Glaser gemaakte portret van Bob Dylan. (Zie hier) Dat album is de bovenste van de drie cd's op de afbeelding rechts. De tracklist van dit album bevat tien nummers:
01. Rainy day women #12 & 35
02. Blowin' in the wind
03. The Times they are a-changin'
04. It ain't me babe
05. Like a rolling stone
06. Mr. Tambourine man
07. Subterranean homesick blues
08. I want you
09. Positively 4th street
10. Just like a woman
Het opvallende aan die tracklist is dat de nummers min of meer in chronologische volgorde staan, met één grote uitzondering: 'Rainy day women #12 & 35', het eerste nummer van dit album. (Dat heeft mij altijd gestoord, maar dat is persoonlijk)
In Engeland verscheen in maart 1967 een Europese variant van Bob Dylan's greatest hits met een andere foto op de voorzijde van de hoes - gemaakt door Jerry Schatzberg - en een andere tracklist dan op de Amerikaanse release. Dat album is de onderste van de drie cd's op de afbeelding. Dit album werd ook in Nederland geperst (en uitgebracht), maar pas in 1969.
De tracklist van deze Europese versie van Bob Dylan's greatest hits bevat de volgende 12 nummers:
01. Blowin' in the wind
02. It ain't me babe
03. the Times they are a-changin'
04. Mr. Tambourine man
05. She belongs to me
06. It's all over now, baby blue
07. Subterranean homesick blues
08. One of us must know
09. Like a rolling stone
10. Just like a woman
11. Rainy day women #12 & 35
12. I want you
Ook de tracklist van de Europese Bob Dylan's greatest hits is min of meer chronologisch, maar in tegenstelling tot de Amerikaanse release is op deze release niet één nummer behoorlijk uit de chronologische context getrokken.
Toen dit album uitkwam, bleek het nogal wat verrassingen te bevatten. Zo is de eerste noot van 'Blowin' in the wind' weggevallen, en bevat dit album een 'unfaded', langere versie van 'One of us must know' en een sterk ingekorte versie (net 2 minuten in plaats van de ruim vierenhalve minuut zoals op Blonde on blonde) van 'Rainy day women # 12 & 35'. (Op een aantal latere persingen staat wèl de volledige versie van 'Rainy dat women #12 & 35' en om het nog gekker te maken: ik heb me laten vertellen dat er een versie van dit album op cassette is uitgebracht waarop 'Like a rolling stone' niet de versie van Highway 61 revisited is, maar van Self portrait).
Eind jaren tachtig werd Bob Dylan's greatest hits opnieuw in Nederland geperst. De hoes van die plaat is identiek aan de hoes van de eerdere Europese persingen (foto van Jerry Schatberg), alleen de songtitels staan nu niet meer op de voorzijde van de hoes. Meest verrassend aan deze release is dat er de tien nummers van de oorspronkelijke Amerikaanse release op staan.
Als tiener was deze heruitgave mijn eerste kennismaking met Bob Dylan's greatest hits.
En toen werd het album op cd uitgebracht. De eerste cd-versie van Bob Dylan's greatest hits die in Nederland in de winkels kwam te liggen - voor zover ik weet - was min of meer identiek aan de laatste Nederlandse release op elpee, dus met de Europese hoes, maar de Amerikaanse tracklist.
Later werd dit album opnieuw uitgebracht, maar nu met de Europese hoes en de Europese tracklist. Op de afbeelding is de uitgave van deze versie te zien die in 1997 werd uitgebracht, dertig jaar na de oorspronkelijke release.
Voor de verzamelaar valt er genoeg moois te beleven aan het verzamelen van de verschillende versies van Bob Dylan's greatest hits. Als ik me even beperk tot de Europese persingen, dan zijn er natuurlijk al twee verschillende tracklists op dit album te vinden. Daarnaast zijn er versies met ingekorte en volledige versies van 'Rainy day women #12 & 35'.
De Spaanse persingen van dit album bevatten de songtitels in het Spaans op de voorzijde van de hoes. Ook de kleur van de foto op deze Spaanse persingen wijkt wat af (niet ten goede) van bijvoorbeeld de Nederlandse en Engelse persingen.
De grote vraag is natuurlijk of de tien tracks op de Amerikaanse release en/of de twaalf tracks op de Europese release anno 1967 representatief waren voor Dylans oeuvre / hits. Bevat Bob Dylan's greatest hits een goede introductie tot Dylans muziek? Wat de conclusie ook is, het is goed om te onthouden dat er zijn nogal wat Dylan-liefhebbers zijn bij wie de liefde voor Dylans muziek begon na het horen van dit album.
Die wetenschap moet voldoende zijn om dit album met een zeker respect te bekijken, het heeft heel wat mensen ooit over de streep getrokken.
ingezonden mededeling
HARDE TRANEN...
... MET TUITEN Worden vergoten bij de afscheids- en kennismakingsrepetities van Hard Rain 1.2 en 2.0 voor komende zondag.
De meisjes van het ballet vergeten hun pasjes, de achtergrondzangeressen barsten nu en dan in snikken uit, de mannen van het licht wordt het mistig voor de ogen en zelfs de geharde veteranen van het Nijmeegse Bob Dylan Tribute-wezen pinken tersluiks een traantje weg.
Het is dan ook niet niks: vijf jaar de klassieke muziek van Bob Dylan spelen - zonder dat de Nobelprijs nog in het zicht is gekomen - voor de fijnste en trouwste fans die je je maar kunt wensen, en dan proberen te reïncarneren in een nieuw Hard Rain dat zich nóg verhevener doelen stelt. Plus de verkleining naar akoestische sets van onze individuele sterren - de zenuwen gieren ons door het lijf.
Kortom: ben er! Zing, vecht, huil, bid, lach, swing en donder!
Weet je niet meer waar en wanneer? Ach ja, je bent er natuurlijk ook geen 25 meer:
Zondag 17 maart, 15.30 u.
HARD RAIN OUD EN NIEUW REVUE
Café Trianon
Berg en Dalseweg 33 Nijmegen
Entree € 5,--
Je weet dat we ook op Facebook te vinden zijn?
En wil je vast 'inluisteren' (bedankt, Yvonne!):
Enkele clips staan op www.YouTube.com; zoek op ‘Hard Rain Nijmegen’,
en voor geluidsopnames check www.soundcloud.com, onder ‘Hard Rain’.
Seeya!
Rob
... MET TUITEN Worden vergoten bij de afscheids- en kennismakingsrepetities van Hard Rain 1.2 en 2.0 voor komende zondag.
De meisjes van het ballet vergeten hun pasjes, de achtergrondzangeressen barsten nu en dan in snikken uit, de mannen van het licht wordt het mistig voor de ogen en zelfs de geharde veteranen van het Nijmeegse Bob Dylan Tribute-wezen pinken tersluiks een traantje weg.
Het is dan ook niet niks: vijf jaar de klassieke muziek van Bob Dylan spelen - zonder dat de Nobelprijs nog in het zicht is gekomen - voor de fijnste en trouwste fans die je je maar kunt wensen, en dan proberen te reïncarneren in een nieuw Hard Rain dat zich nóg verhevener doelen stelt. Plus de verkleining naar akoestische sets van onze individuele sterren - de zenuwen gieren ons door het lijf.
Kortom: ben er! Zing, vecht, huil, bid, lach, swing en donder!
Weet je niet meer waar en wanneer? Ach ja, je bent er natuurlijk ook geen 25 meer:
Zondag 17 maart, 15.30 u.
HARD RAIN OUD EN NIEUW REVUE
Café Trianon
Berg en Dalseweg 33 Nijmegen
Entree € 5,--
Je weet dat we ook op Facebook te vinden zijn?
En wil je vast 'inluisteren' (bedankt, Yvonne!):
Enkele clips staan op www.YouTube.com; zoek op ‘Hard Rain Nijmegen’,
en voor geluidsopnames check www.soundcloud.com, onder ‘Hard Rain’.
Seeya!
Rob
ITALTLITATTC
Terwijl Highway 61 revisited door de kamer knalt, kom ik er achter dat Simon zo aardig is geweest om enkele regels uit de Volkskrant over te typen in een aan mij gerichte e-mail: 'Bob Dylan (71) behoort nu definitief tot de Amerikaanse kunstadel: de singer-songwriter is de eerste rockster die mag toetreden tot de zeer elitaire American Academy of Arts and Letters. Dylan is benoemd tot erelid net als artiesten als Meryl Streep en Woody Allen. Of Dylan aanwezig zal zijn bij de benoeming is nog maar de vraag. De zanger is voorlopig op tournee.'
Canoniseren nu het nog kan, nu Bob Dylan nog leeft en mogelijk, héél misschien komt opdraven, denkt de cynicus in mij. Natuurlijk is het mooi dat de man de eerbewijzen krijgt die hem toekomen, maar wordt zijn muziek beter van het ontvangen van prijzen? Natuurlijk niet, het blijft gewoon goed, zoals het altijd al was.
Ik ben een zeikerd, ik weet 't.
Gelukkig draait Highway 61 revisited, dat album is een van die redenen waarom Bob Dylan alle lof verdient die hem toegeschoven wordt, nu dus door de American Academy of Arts and Letters.
Als je dat afkort, krijg je AAoAaL, of AAAL. Afkortingen tikken wat makkelijker, al is het soms dan weer niet duidelijk waarnaar zo afkorting verwijst.
Als ik bijvoorbeeld schrijf dat ik naar H61R luister, dan zullen de meeste lezers nog wel weten welk album ik bedoel, maar als ik het heb over ITALTLITATTC, dan zal niet iedereen daar 'It takes a lot to laugh, it takes a train to cry' uithalen. En toch kom ik regelmatig dit soort afkortingen tegen op het internet in stukken die gaan over de muziek van Bob Dylan.
Sommige afkortingen kom ik zo vaak tegen - zoals LARS, AATW en TUIB - dat ik niet eens meer hoef na te denken om te weten dat achter deze afkortingen respectievelijk 'Like a rolling stone', 'All along the watchtower' en 'Tangled up in blue' schuilgaan, maar soms is het lastiger. Wie weet bijvoorbeeld waar WTRF voor staat? Of wat te denken van IBYBT.?
Zouden ze bij de AAAL wel weten dat achter deze twee afkortingen 'Watching the river flow' en 'I'll be your baby tonight' schuil gaan?
Genoeg, H61R is inmiddels afgelopen, ik twijfel nog of ik BIABH - met het schitterende SHB en IAONBB - of MT op zal zetten. Die laatste plaat heb ik al lang niet meer gedraaid en al vind ik het niet Dylans sterkste album, er staat wel TOTM en WB2 op, twee nummers die ik wel weer eens wil horen.
Weet je wat, ik doe eens gek, ik zet HR op, de MOV-persing.
Canoniseren nu het nog kan, nu Bob Dylan nog leeft en mogelijk, héél misschien komt opdraven, denkt de cynicus in mij. Natuurlijk is het mooi dat de man de eerbewijzen krijgt die hem toekomen, maar wordt zijn muziek beter van het ontvangen van prijzen? Natuurlijk niet, het blijft gewoon goed, zoals het altijd al was.
Ik ben een zeikerd, ik weet 't.
Gelukkig draait Highway 61 revisited, dat album is een van die redenen waarom Bob Dylan alle lof verdient die hem toegeschoven wordt, nu dus door de American Academy of Arts and Letters.
Als je dat afkort, krijg je AAoAaL, of AAAL. Afkortingen tikken wat makkelijker, al is het soms dan weer niet duidelijk waarnaar zo afkorting verwijst.
Als ik bijvoorbeeld schrijf dat ik naar H61R luister, dan zullen de meeste lezers nog wel weten welk album ik bedoel, maar als ik het heb over ITALTLITATTC, dan zal niet iedereen daar 'It takes a lot to laugh, it takes a train to cry' uithalen. En toch kom ik regelmatig dit soort afkortingen tegen op het internet in stukken die gaan over de muziek van Bob Dylan.
Sommige afkortingen kom ik zo vaak tegen - zoals LARS, AATW en TUIB - dat ik niet eens meer hoef na te denken om te weten dat achter deze afkortingen respectievelijk 'Like a rolling stone', 'All along the watchtower' en 'Tangled up in blue' schuilgaan, maar soms is het lastiger. Wie weet bijvoorbeeld waar WTRF voor staat? Of wat te denken van IBYBT.?
Zouden ze bij de AAAL wel weten dat achter deze twee afkortingen 'Watching the river flow' en 'I'll be your baby tonight' schuil gaan?
Genoeg, H61R is inmiddels afgelopen, ik twijfel nog of ik BIABH - met het schitterende SHB en IAONBB - of MT op zal zetten. Die laatste plaat heb ik al lang niet meer gedraaid en al vind ik het niet Dylans sterkste album, er staat wel TOTM en WB2 op, twee nummers die ik wel weer eens wil horen.
Weet je wat, ik doe eens gek, ik zet HR op, de MOV-persing.
Dylan kort #1013 (aflevering vol film en video)
'4 leerlingen uit de school van Bob Dylan vertellen', zie hier.
De trailer van Hearts of fire staat op YouTube, zie hier.
Het is een video-aflevering van 'Dylan kort' geworden, met dank aan Bert (eerste link), Dirk (tweede link) en Facebook (derde link).
De afbeelding bij dit bericht is niet willekeurig gekozen, die afbeelding hoort bij de tweede link.
Nu ik het toch over film / video heb: Hearts of fire is zeker niet de enige film waarin Bob Dylan als acteur te zien is. Ik denk bijvoorbeeld aan Pat Garrett and Billy the Kid, Masked and anonymous en Backtrack (waarin Dylan zeer kort te zien is als 'motorzaag-kunstenaar'). Daarnaast is er natuurlijk de aflevering 'Pay lady pay' van Dharma & Greg waarin Dylan te zien is. Die aflevering maakte deel uit van het derde seizoen van Dharma & Greg. Bij mijn weten zijn tot op heden alleen seizoen 1 en 2 op dvd uitgebracht. Weet iemand of er toevallig plannen zijn om ook seizoen 3 uit te brengen op dvd?
In het verlengde daarvan: in seizoen 2 van de Nederlandse serie Wet en waan zit - als mijn geheugen me niet in de steek laat - een aflevering vol Dylan (Dylan komt zelf niet in beeld, wel wordt er over Dylan gesproken en als ik me niet vergis is er een nummer van Dylan te horen [iets van Slow train coming???]). Seizoen 1 van deze serie is op dvd uitgebracht, seizoen 2 nog niet. Zelfde vraag: weet iemand of er plannen zijn om seizoen 2 van Wet en waan op dvd uit te brengen?
Ballad of a thin man - Etsen door Tommy Vandendriessche
Tommy Vandendriessche werkt aan een serie etsen, geïnspireerd door Bob Dylans 'Ballad of a thin man'. Gelijk nadat hij mij dit liet weten, vroeg ik aan hem of ik deze etsen op deze weblog zou mogen publiceren. Tot mijn grote genoegen mag dit. Ik verzocht Tommy Vandendriessche een paar woorden te schrijven bij zijn etsen, dat heeft hij gedaan (waarvoor dank). Genoeg van mijn hand, het woord (en beeld) is aan Tommy:
Beste Tom
ik stuur je enkele scans van een zevental etsen die ik
maakte, geïnspireerd op ‘Ballad Of A Thin Man’.
Ik spreek bewust niet over ‘illustraties’. Een song als
Ballad Of A Thin Man is eigenlijk niet te illustreren. Ik noem het liever ‘persoonlijke beeldende associaties’ bij de
song.
Songs van Dylan roepen bij mij heel vaak rijke, gelaagde
innerlijke beelden op. Het ene beeld
schuift dan, in mijn hoofd, als het ware voor het andere. Voortdurend in beweging, voortdurend vanuit
een ander perspectief, ‘gelaagd’ als het
leven zelf!
De reeks etsen zijn heel langzaam tot stand gekomen: een
reeks schetsen/krabbeltjes/voorontwerpen,
een geëtste aanzet op de koperplaat, … en dan aangevuld met tientallen
bewerkingen (krassen met een droge naald, materialen afdrukken in een zacht
vernis, scherpe lijnen door inbijtingen in ijzerchloride, grillige vlakken met
de suikeretstechniek, enz.).
Tijdens het werken beluisterde ik Ballad Of A Thin Man in
verschillende versies. In mijn beleving vervloeiden de krassende stem en de
krassende metalen pen op het metaal & de bijtende geëtste lijnen vormen een
echo van de bijtend-gezongen woorden.
Als ‘kleine’ beeldende kunstenaar heb ik niet de ambitie mij
te meten aan dit meesterwerk van de ‘grote’ Dylan. Ik verlang niet meer dan één perspectief toe
te voegen aan de gelaagdheid van de luisterervaring.
Lieve groet
Tommy Vandendriessche
Docent beeldopvoeding – Katholieke Hogeschool
Vives (lerarenopleiding Brugge)
Leerling Vrije Grafiek- DKO- Academie Roeselare
Mojo
In deze Mojo worden in korte stukken 100 muziekfilms (zéér) kort besproken, waaronder The Last Waltz en Masked and anonymous, alleen voor Dylan is wat meer aandacht (4 pagina's). Dat stuk over Dylan gaat voornamelijk over Dont look back en een beetje over Eat the document. In dit stuk komt regisseur / cameraman D.A. Pennebaker aan het woord. De citaten van Pennebaker worden afgewisseld met beschrijvingen van Dont look back.
Het meest interessante dat Pennebaker vertelt, is dat zijn eigen versie van Eat the document de titel You kown something's happening draagt en dat die film uitgebracht gaat worden (al is nog niet duidelijk wanneer dit zal gebeuren).
Verder is er in deze Mojo aandacht voor de Oscar die Bob Dylan in maart 2001 won voor zijn nummer 'Things have changed' (opgenomen voor de film Wonder boys).
Zoals inmiddels gebruikelijk, zit ook bij deze Mojo een cd. Op deze cd staan 15 nummers van soundtracks. Een van die nummers is 'Lonesome town' door Ricky Nelson, een nummer dat Bob Dylan in 1986 regelmatig tijdens concerten speelde. Bij aanschaf van deze Mojo kun je dus nu het origineel horen.
Is deze Mojo de moeite van de aanschaf waard? Een lastige vraag. Natuurlijk bevat dit blad vier pagina's over Dont look back (en Eat the document), maar in die vier pagina's heb ik niet tot nauwelijks iets nieuws gelezen. Het stuk over Dylans Oscar voor 'Things have changed' is aardig, maar zeker niet meer dan dat.
Kortom: deze Mojo is zeker geen essentieel leesvoer voor de Dylanliefhebber, maar wel aardig voor de verzamelaar.
tournieuws
Volgens een bericht hier is het gerucht dat Duke Robillard deel zal gaan uitmaken van Dylans tourband waar. Dat gerucht dook voor het eerst op in december jongstleden. Volgens dezelfde Robillard zullen Dylan en band in het najaar touren door Europa.
Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik kan wel weer een bezoek aan een Dylan-concert gebruiken. Van mij mogen Dylan en band dus wel weer deze kant opkomen. Het zal nog wel even duren voor duidelijk wordt of Dylan en band daadwerkelijk Europa zullen aandoen en als ze Europa aandoen, waar ze dan zullen spelen.
In april touren Dylan en band door Amerika, zie hier.
Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik kan wel weer een bezoek aan een Dylan-concert gebruiken. Van mij mogen Dylan en band dus wel weer deze kant opkomen. Het zal nog wel even duren voor duidelijk wordt of Dylan en band daadwerkelijk Europa zullen aandoen en als ze Europa aandoen, waar ze dan zullen spelen.
In april touren Dylan en band door Amerika, zie hier.
Nog een Lijstje
Tja, lijstjes samenstellen, een verleiding om te vermijden, want je blijft er in schrappen en aan toevoegen en nog geeft het niet compleet weer wat je over dingen denkt, steeds zie je weer dat er belangrijke bestanddelen missen. Om ze van anderen te lezen is evenwel telkens interessant, het confronteert je met persoonlijke keuzes die je aan het denken zetten over die van jezelf. De top vijftig die laatst op de site is verschenen spreekt wel heel bijzonder van een speciale invalshoek: het latere en vooral door christendom geïnspireerde werk wordt er prominent in vertegenwoordigt, wat verfrissend is, al kan ik zelf door een benauwende gereformeerde opvoeding me er minder in vinden. Hoezeer ik ook een plaat als Shot of Love zie als een intense plaat die ik vanwege de indringende zang soms toch op zet, ik kan de lyriek en muzikale originaliteit ervan niet erg hoog inschatten. Een bezwaar van veel songs van Dylan uit de tachtiger jaren is dat ze zo een dimensionaal hun boodschap brengen, en dat met uitzondering van Oh Mercy de albums worden geplaagd door een wat plat geluid. Mark Knopfler bracht dan wel een zekere sophisticated touch, die staat pal op wat Dylan zo boeiend maakt, zijn rauwe impulsieve manier van musiceren. Als ik hem zie spelen bij Letterman, ik geloof in 1984, met die paar punkers kan ik niet ontkomen aan de dwaze gedachte: wat zou het mooi zijn geweest wanneer hij daarmee Infidels had opgenomen, en hoe anders was het dan misschien gegaan met hem in de tachtiger jaren, want als die tv uitzending iets bewijst dan wel hoe geïnspireerd hij toen nog was. Later zou hij zijn religieuze beleving weer even boeiend en veelzijdig tot uitdrukking gaan brengen, dat hij daarvoor die lange weg door de dorre jaren tachtig moest gaan spreekt weer voor het feit dat nieuwe creatieve impulsen vaak worden gevonden door eerst in een donkere afgrond te dalen. Dylans zogenaamde bekering was zeker een van zijn moedigste uitingen van zijn drang zichzelf steeds te vernieuwen.
Toen ik in reactie me er toch aan bezondigde om ook een opsomming te geven van de nummers die ik het meest waardeer, stuitte ik overigens op het probleem van criteria: keek ik vooral naar de teksten, of ook de compositie, en in hoeverre liet ik meetellen wat me het meest in mijn hart raakte. Vooral dit laatste vond ik problematisch: platen als John Wesly Harding, New Morning , Oh Mercy en Time out of Mind roepen als geheel veel bij me op, maar de afzonderlijke songs daarvan missen voor een groot deel de magie van Dylan's poëtisch visionaire vermogen, ze drukken die eerder uit in samenhang met de rest. Die vier albums hebben ook gemeen dat ze me boven gemiddeld ontroeren, maar tekstueel bezitten ze een eenvoud die net niet de kracht heeft van bijvoorbeeld het mysterieuze en tegelijk spijkerharde realisme van het meesterwerk The Times they are A-Changing, in mijn ogen althans, om maar te zwijgen van albums als Bringing it all Back Home en Highway 61 die me wegblazen naar oorden waar het lijkt of je verlicht wordt. Kortom, ik kwam er achter dat mijn maatstaven deze waren: het literaire en esthetische gehalte, de inventiviteit en oorspronkelijkheid van de muziek, waarbij ik dan ook keek naar het eigene van Dylan die uit chaos iets moois weet te scheppen, en dan pas als laatste, mijn gevoelsbeleving, die immers weinig zegt over kwaliteit. Ook merkte ik dat ik eerst heel erg dacht in perioden: de belangrijkste en rijkste die van midden zestiger jaren, vervolgens die van het bezonken rood van de najaren, dan die van de folkperiode en ten slotte die van de zo creatieve maar voor mij wat achter de horizon verdwenen zeventiger jaren, die misschien net iets te esoterisch of ik-gericht waren. Dit had als gevolg wat statische blokken, die me er toe dwongen songs uit verschillende tijdvakken toch door elkaar te mengen, want al stamde de ene uit een periode die ik minder hoog aansloeg, toch kon dat lied uitstijgen boven die uit de hoogtijden.
1 It's allright Ma
2 Like a Rolling Stone
3 Desolation Row
4 Visions of Johanna
5 Ballad of a Thin Man
8 Gates of Eden
9 Sad Eyed Lady of the Lowlands
10 Tom Thumb's Blues
11 Across The Green Mountain
12 Red River Shore
13 Ain't Talking
14 Long Waisted Years
15 Scarlett Town
14 Pay in Blood
15 Subterranean Homesick Blues
16 Spanish Boots of Spanish Leather
17 North Country Blues
18 One Too Many Mornings
19 Hattie Carrol
20 Hollis Brown
21 Tomorrow is a Long Time
22 Dirge
23 Idiot Wind
24 Tin Angel
25 Nettie Moore
26 Man in the Long Black Coat
27 Love Minus Zero/No Limit
28 She Belongs to Me
29 Just Like a Woman
30 Simple Twist of Fate
31 Wedding Song
32 Mississippi
33 I Shall Be Released
34 Tears of Rage
35 My Back Pages
36 Don't Think Twice
37 Where are You Tonight
38 Tangled up in Blue
39 Jokerman
40 A Hard Rain's Gonna Fall
41 Masters of War
42 Not Dark Yet
43 All Along the Watchtower
44 Shelter from the Storm
45 You're a Big Girl Now
46 High Water
47 Memphis Blues Again
48 One More Cup of Coffee
49 Farewell Angelina
50 Floater
hans altena
Ansichtkaart
Terwijl dochterlief een lang geleden opgenomen Barbie-film kijkt, luister ik door de koptelefoon naar 'Idiot wind', niet één keer, maar een aantal malen. Verschillende versies.
Met de schoonheid van dat nummer nog in mijn hoofd, maak ik scans om te versturen naar een andere Dylan-liefhebber.
Na het maken van de laatste scan voor die andere Dylan-liefhebber komen de twee dingen samen: 'Idiot wind' en scans.
Het was even zoeken, ik moet het ding inmiddels jaren in huis hebben. Soms kijk ik er wel naar, om even te kunnen glimlachen. Het is dan ook te absurd voor woorden. Ik heb het over een in Polen gemaakte ansichtkaart waarover een dun laagje plastic zit. In dat dunne laagje plastic zitten groeven en wanneer je die groeven onder de naald van een platenspeler legt, zou je Dylans 'Idiot wind' moeten horen.
Ik heb deze ansichtkaart nog nooit onder een naald gelegd. Wel een andere, soortgelijke Poolse ansichtkaart. Het werkt niet echt lekker.
Stel je voor, je bent jarig en je vindt deze ansichtkaart in je brievenbus. Fantastisch toch? Dat lullige beestje op de voorzijde, met feestmuts en taart (één kaarsje...) en op de achterzijde de vermelding dat de groeven die over de buik van dat beestje lopen Dylans 'Idiot wind' bevatten.
Om niet in mijn eentje lol te beleven aan het staren naar deze ansichtkaart, leg ik 'm onder de scanner, voor- en achterzijde, zodat ik het ding hier kan laten zien.
Alvast gefeliciteerd, wanneer je dan ook jarig bent.
Dylan kort #1012
Ergens in die chaotische kop van mij vind ik een herinnering aan het lezen van een recensie van dit album. Die recensie werd in 1971 geschreven, maar ik las 'm vele jaren later (dat moet ook wel, in 1971 wist ik nog niet dat Bob Dylan bestond. Sterker nog: ik wist nog niet eens dat ik nog niet bestond). De recensent van dienst (naam? verdwenen uit het geheugen) prijst het album aan, maar klaagt over de slechte kwaliteit van de Nederlandse persing van dit album.
O ja, rond Pasen komt het boek Heart shoots uit. In dat boek is een bijdrage van Bob Dylan te vinden. De grote vraag is wat die bijdrage zal zijn. Ondanks het zoeken heb ik geen antwoorden. Ik weet het gewoonweg niet. Dat komt nog wel, later.
Vanmiddag kwam ik in een vers gekochte dichtbundel (van John Schoorl) Dylan tegen.
En dan was er nog het telefoontje van mijn vader, een dag of twee geleden. Hij meldde een stukje in de krant te hebben gelezen, iets over Dylan en jodelen. Hij heeft het voor me uitgeknipt, het ligt op mij te wachten.
En iets in mij zegt dat er meer is.
Had ik al geschreven over de man in de boekwinkel, een week of twee geleden, die vertelde dat er een nieuw boek over Dylan binnenkort zal verschijnen? (Natuurlijk heb ik gevraagd om welk boek het gaat, maar dat wist hij niet meer. Mijn gok: deel 2 van de Ian Bell-biografie)
En ik weet zeker dat er meer moet zijn, maar het wil maar niet boven komen drijven. Misschien morgen, misschien niet.
Om de chaos van de woorden een beetje te compenseren, nog maar een scan van een fanzine (net als bij 'Struinen', hieronder), dit keer uit de zomer van 1979.
Struinen
Het is struinen door wat in de loop der jaren mijn kant op is gevallen. Ik prijs mijzelf gelukkig.
Van al die fanzines heb ik er maar eentje uit 1977 gekozen ter illustratie bij deze paar regels. De foto op de voorzijde van dit fanzine is gemaakt door John Cohen. Een aantal foto's van dezelfde fotosessie zijn (in kleur) te vinden in het schitterende fotoboek Young Bob van John Cohen. O ja, en natuurlijk op de hoes van Self portrait en in het songboek van New morning.
Er zijn veel meer foto's van deze sessie hier en daar gebruikt. Schitterende foto's. En starend naar al die foto's, krijg ik de behoefte om iets dichter naar het heden te kruipen, om de nummers van de sessie met Happy Traum uit september 1971 te horen. Een aantal van die nummers zijn te vinden op More Bob Dylan's greatest hits. Het zijn nummers die zo makkelijk over het hoofd gezien worden (net als bijvoorbeeld George Jackson) omdat ze niet op een 'gewoon' album te vinden zijn. Ze behoren tot de in de openbaarheid verborgen songs.
Een aantal jaren geleden stond in drie opeenvolgende afleveringen van tijdschrift Record Collector een serie artikelen geheel over deze in de openbaarheid verborgen songs. (De nummers op More Bob Dylan greatest hits zijn niet in deze lijst opgenomen) Opnamen die 'verstopt' zijn op bijvoorbeeld een bonus-cd of alleen op single zijn uitgebracht. Zo uit mijn hoofd weet ik niet meer hoeveel van dit soort 'verborgen' nummers in die drie artikelen van Record Collector genoemd worden, maar het is een aanzienlijk aantal. Het zijn er in ieder geval zoveel, dat het niet haalbaar is om ze allemaal op een vrijdagavond te beluisteren terwijl je door een stapel oude fanzines bladert.
Maar dan, een aangename vrijdagavond is eerder haalbaar wanneer er intensief naar slechts een handvol nummers geluisterd wordt, dan wanneer er voor het slapen gaan nog een stapel van tientallen nummers beluisterd moet worden.
Zodra het luisteren een moeten wordt, is dat aangename verloren gegaan.
Abonneren op:
Posts (Atom)