The Love that faded

Vanmiddag, bij thuiskomst, ligt er een pakje op de mat. In het pakje The Lost notebooks of Hank Williams.
Zo nu & dan draai ik een cd'tje van Hank Williams. Het feit dat ik überhaupt naar Hank Williams luister, heeft te maken met Jip Golstein, hij schreef ooit over een krat bier, een fles tequila en 40 Greatest hits van Hank Williams. Na het lezen van dat stuk heb ik 40 Greatest hits van Hank Williams gekocht. Heel soms draai ik het, meestal een paar losse nummer. Daar zitten altijd wel Lost highway, Ramblin' man, You win again, Jambalaya en de fantastische tearjerker I'm so lonesome I could cry bij.
De muziek van Hank Williams is... Tsja, de muziek van Hank Williams. De ene dag irriteert het mierzoete country geneuzel me (en knal ik de cd weer snel uit), de andere keer zing ik uit volle borst, vol opgepompt zelfmedelijden, mee.
Nu is er dus The Lost notebooks of Hank Williams met daarop Bob Dylans versie van The Love that faded, een songtekst van Hank Williams op muziek gezet door Dylan.
The Love that faded klinkt als onvervalste, pure Hank Williams' schone kitsch, de ene dag zal het me irriteren, terwijl ik de volgende dag uit volle borst... enz.
The Love that faded is een aanwinst voor de Dylan-catalogus, maar geen aanwinst waar ik wildenthousiast van word. Het is aardig, meer niet.

Dylan kort #739

Het internet stroomt vol met berichten vol knip- & plakwerk over Dylans gebruik van foto's voor het maken van de schilderijen uit the Asia series. Plagiaatplegers (knippers & plakkers) heffen het vingertje, meer wil ik er niet over kwijt. Wat ik te zeggen heb staat er al (o.a. hieronder) & ik verdom het om links op te nemen naar 1 of meerdere van steeds dezelfde berichten.
Wel van belang: een interview met Dylan, uit de catalogus van the Asia series, is te lezen op Dylans officiële website.

'Op reis met Bob' op A daily shot of... (in gedachten vul ik op de puntjes 'love' in)
Records zijn er om gebroken te worden: goed gedaan Tony Bennett! (met dank aan Frits voor de tip)
Traveling Wilburys op Just Music. Wat me eraan doet herinneren dat de nieuwe release George Harrison: Living in a material world twee niet eerder uitgebrachte Dylangerelateerde opnamen bevat: een demoversie het door Dylan & Harrison geschreven 'I'd have you any time' en een demoversie van 'Mama you been on my mind'. Het zou zomaar kunnen zijn dat op één of beide nummers Dylan ook te horen is, maar het zou ook zomaar niet kunnen zijn... Nog even afwachten dus.

bomen die boven het gras...

Het geweten van de goegemeente schreeuwt moord & brand, steeds harder. En als het geweten van de goegemeente schreeuwt & het zelfs in vette letters op krantenpapier drukt, wie zijn jij & ik dan om nog zelf te denken?
Laat ons kwasten & verf grijpen, richting de galerie des verderfs togen om de muren te bekalken met 'moord!' & 'brand!'
Hij heeft het over zichzelf afgeroepen, had hij maar niet naar foto's moeten kijken. De schilder is een dief, een charlatan!
Kalk het op de muren!!
Actie!
NU!

Ik ken een aardige vrouw. Ze verdient al het goede in de wereld, maar gerechtigheid is soms ver te zoeken. Het is een tijdje slecht met haar gegaan, heel slecht. Op het dieptepunt kreeg ze het advies om te gaan tekenen, dat heeft haar gered. Ze merkte dat, wanneer ze tekende, haar gedachten als vanzelf wegdreven van de ellende.
Maar tekenen kon ze niet. Niet echt althans.
En al snel begon ze plaatjes uit de Libelle & de Margriet na te tekenen, in het natekenen kon ze haar technische onkunde verbloemen.
Steeds vaker werden haar tekeningen geprezen, eerst alleen door familie & 'goede vriendinnen', en iedere keer dat haar werk geprezen werd, groeide ze een beetje.
Langzaam klom ze uit haar dal. Tekenen had haar van het randje van de afgrond gehaald.
Maar op een gegeven moment kende ze de plaatjes uit de Libelle & de Margriet wel, zoveel variatie in beeld hebben deze bladen niet te bieden.
En dus stapte ze over National Geographic & Atelier.
Ze stapte over van potlood naar olieverf.
En voor ze het doorhad, had ze haar eerste schilderij verkocht. Al snel volgde een tweede & een derde.
Niet lang daarna hingen haar schilderijen in het lokale grand café, prijskaartje in de linker benedenhoek.
Als warme broodjes.
Het zijn maar plaatjes in verf gevangen, dat weet ze zelf ook wel.
Maar haar naam heeft al in het huis-aan-huis-blaadje gestaan, met een foto nog wel.
En zelfs de burgemeester was bij de opening van haar eerste echte tentoonstelling. De copy shop op de markt heeft zelfs een soort van catalogus gemaakt, daarvoor moest ze wel zelf de foto's van haar schilderijen aanleveren.
Er zijn mensen in het dorp die haar 'de kunstenares' noemen & een beetje wereldvreemd vinden.
Ze is nog nooit zo gelukkig geweest.
'Laat haar toch,' fluisteren de mensen achter haar rug, 'het ging zo slecht met haar, en zie nu eens.'

Wat is diefstal nog in deze wereld?
Een brood bij de bakker meenemen zonder te betalen, dat is diefstal.
Maar wanneer jij mij een tip stuurt via de e-mail & ik plaats het hier op de blog zonder je naam te vermelden, ben ik dan een dief-van-gedachten?
Is Marcel Duchamps 'Mona-Lisa-met-snorretje' diefstal of kunst?
Ik weet het niet.
Ik weet wel dat de ophef over Dylans gebruik van foto's voor het maken van de schilderijen uit The Asia series meer te maken heeft met Dylans bekendheid dan met diefstal.

Bomen die boven het gras uitgroeien vangen veel wind en volgens mij is het in dit geval ook zo.
(ik weet het, dit klopt niet, ik heb deze zin ook maar gestolen...)

The Bridge school dvd trailer

Dylan kort #738

Reacties: Met dank aan Cas voor het erop wijzen dat 'Trouble in mind' voor het eerst op cd zal verschijnen (en ja, ik hoop ook op een ongeknipte versie) & Paul voor de link.
Een paar dagen gelden berichtte ik over de column in Vrij Nederland, inmiddels heb ik de column kunnen lezen (dank Ton) & ondanks, of misschien juist wel dankzij het feit dat Dylans naam nergens in deze column valt, kan ik eenieder aanraden deze column op te scharrelen & te lezen.
Bob Dylan Liefhebbers! door Rinie Altena.
Terugkijken op het NoordNederlandsDYLANfestivaL, hier.
En Richard, hier. Ik vond het erg leuk om dit bericht te lezen. Dat zit als volgt: regelmatig controleer ik hoeveel bezoekers deze blog dagelijks krijgt. Zo waren er maandag 121 bezoekers & gisteren 140. Dat is niet veel meer dan een cijfer. Sommige bezoekers ken ik inmiddels bij naam doordat ze een e-mail stuurden en / of een reactie plaatsten, maar dit is slechts een klein percentage van het totale aantal bezoekers. Dat is uiteraard prima, eenieder moet zelf weten of hij / zij al dan niet willen bijdragen / reageren.
Dankzij het bericht Richard heeft één van die bezoekers een naam gekregen.

Op deze zonovergoten middag dwarrelt een opname van het concert van 19 oktober 1981 mijn oor in, de eerste paar nummers: 'Gotta serve somebody', 'I believe in you' en 'Like a rolling stone'. Deze laatste begint met een valse start, waarna Dylan & band opnieuw beginnen aan wat uiteindelijk een van de meest verrassende live-versies welke ik ooit gehoord heb van 'Like a rolling stone' blijkt te zijn.
Het leven zit vol verrassingen, de zon schijnt nog wel even.

Pure Dylan

En wéér een nieuwe release....
Wie houdt de tel nog bij?
Het gaat releases regenen in oktober. Even denken, zo uit het hoofd: The Lost notebooks of Hank Williams, vinyl uitgave van Hard rain, de soundtrack van Hawaii five-o, de 3 dvd The Bridge school benefit, de verzamelaar Beyond here lies nothin', en daar nu nog een verzamelaar bij, al moet ik zeggen dat dit een veel interessantere verzamelaar is dan Beyond here lies nothin'.

De titel Pure Dylan. Het gaat om een enkele cd met 17 tracks, en nou eens niet de standaard-tracklist, maar verrassende keuzes, zoals Billy 1, Tommorow night en Percy's song. Maar meest verrassend is nog het nummer Trouble in mind, in 1979 (in Nederland) op de b-kant van de single Precious angel verschenen, Spanish is the loving tongue - ik vermoed de b-kant de single Watching the river flow, en niet de versie van het album Dylan - en een live-versie van Moonshiner (van Live at the Gaslight 1962???)

Voor de volledige tracklist, zie hier.

The Bridge school benefit

Op 4 december 1988 speelde Dylan een akoestische set tijdens The Bridge School benefit concert. Dylans set bestond uit de volgende zes nummers:
01. San Francisco bay blues
02. Pretty boy Floyd
03. With God on our side
04. Girl from the north country
05. Gates of eden
06. Forever young
Op 24 oktober komt een dubbel cd en een 3 dvd boxset uit onder de titel The Bridge school concerts 25th anniversary edition. Dylan zal niet te vinden zijn op de dubbel cd, maar op de 3 dvd boxset zal Dylans Girl from the North country te vinden zijn. Zie hier.
ik heb werkelijk nog geen flauw idee of deze release alleen in Amerika zal verschijnen, of een wereldwijde release zal krijgen (denk aan de regiocode op dvd's).

Dylan kort #737

Foto's van de tentoonstelling the Asia series, hier.
The Reader is een online / pdf-magazine (waar ik voor vandaag niet eerder van gehoord had). Geen idee of The Reader nog bestaat. In issue 3 uit 2005 een stuk over Dylan & Dylan op de cover, zie hier.
Frits over het NoordNederlandsDYLANfestivaL, wat gisteren plaatsvond, hier.

oproep / informatie gezocht: In het najaar van 1987 tourde Dylan door Europa. Tijdens deze concerten werd hij begeleid door Tom Petty & the Heartbreakers. In het voorprogramma speelde Roger McGuinn. Deze drie-dubbel-concerten onder de naam Temples in flames kenden de volgende opbouw:
1. Roger McGuinn solo
2. Roger McGuinn + Tom Petty & the Heartbreakers
3. Tom Petty & the Heartbreakers
4. Bob Dylan + Tom Petty & the Heartbreakers
De setlists van Dylans deel van deze concerten zijn wel bekend. Maar wat speelden Roger McGuinn (met en zonder TP & H.) en Tom Petty & the Heartbreakers tijdens deze concerten?
Nou heb ik eerder vandaag een uurtje gezocht in oude krantenberichten, fanzines, boeken en op het internet. Ik heb ook wel het een & ander gevonden, maar nog niet genoeg.
Wie o wie kan mij helpen aan een of meerdere volledige setlists van Temples in flames-concerten van Roger McGuinn en / of Tom Petty & the Heartbreakers? Setlists kunnen naar tom_dylan@hotmail.com (namens Cas - van wie de vraag oorspronkelijk kwam - en mij: bij voorbaat dank!)

Van Alja - de vrouw achter Atelier9en40 - heb ik begrepen dat de Bob Dylan aantekeningen sinds gisteravond volledig uitverkocht is. Of er een tweede druk gaat komen, zal afhankelijk zijn van de vraag naar de Bob Dylan aantekeningen.
Het voelt heerlijk om uitverkocht te zijn!

Dylan kort #736

De discussie gemiddeld / notoir gaat verder. Zie het bericht hieronder & de reacties van Peter & Cas bij Dylan kort #735.
In de Vrij Nederland staat een column van Marente de Moor over Dylan. In deze column noemt ze echter niet een keer bij naam. (met dank aan Ton voor de tip!)

Huub vd Lubbe in het Noord Hollands Dagblad van vandaag: “De realiteit is natuurlijk dat de kaarten al jaren geleden geschud en uitgedeeld zijn,” zegt Van der Lubbe. “De hoofdprijs hebben we niet weggesleept. Maar er is niets om teleurgesteld over te zijn: we hebben wel geleefd!”. Nee, hij doelt niet op de commerciële successen van De Dijk. Hij doelt op de vergankelijkheid, zegt hij. De vergankelijkheid als gegeven dat je moet accepteren. “Kijk, ik ben van de generatie van net na Dylan. Ik heb nooit geloofd dat je de wereld kunt veranderen door het ‘The times they are a-changin’ te zingen. Maar wel dat er iets zou gebeuren (….)" (met dan kaan Alja voor de tip!)

De Volkskrant van vandaag bevat een paginagrote advertentie voor het Dylan-boxje. De wervende tekst: 'De Volkskrant maakt de Bob Dylan serie compleet met zijn vijf beste studioalbums uit de jaren 1980-2010.' Het woord 'compleet' lijkt mij grootspraak.
In dezelfde Volkskrant leest ik dat er een boek is uitgekomen van Lisa Randall met de titel Knocking on heaven's door, maar na het lezen van de eerste twee zinnen van de recensie weet ik al zeker dat dit boek niks met Dylan te maken heeft. Feit is wel dat zonder Dylan Randalls boek waarschijnlijk een andere titel had gekregen.

Van de Bob Dylan aantekeningen is slechts nog één exemplaar beschikbaar. Mocht je interesse hebben in dit laatste exemplaar, klik dan even op de afbeelding in de rechter kolom.

the Lost notebooks of Hank Williams: een fragment van 30 sec. van Dylans 'The Love that faded' kan hier beluisterd worden. En een podcast over The Lost notebooks of Hank Williams van een half uur kan hier beluisterd worden (de moeite waard).
Misschien is het je opgevallen dat ik in de laatste paar berichten regelmatig advertenties voor Dylans muziek en / of optredens als illustratie gebruik. Ik ben momenteel naarstig op zoek naar allerlei advertenties voor Dylans muziek en / of optredens. Mocht je advertenties hebben, scans zijn meer dan welkom! (tom_dylan@hotmail.com)

Gemiddeld of Notoir - door B

dag Tom

interessante vraag die je daar stelde op je blog: gemiddelde liefhebber of notoire fan.

Als een fan (of afficionado) een enthousiast bewonderaar of liefhebber is dan is er geen enkele reden om te vallen over de term "fan". Dat staat immers los van bakvisachtige handelingen zoals fanmail, handtekeningenjacht en ga zo maar door. Hoewel het "tastbare" voor sommigen wellicht ook zijn waarde heeft. Ik vind je eigen definitie eigenlijk wel goed gevonden. Ze staat immers los van al het materiële en de individuele koopkracht van de liefhebber. Misschien toch een suggestie tot aanvulling: denk je aan de muziek (ok), haal je er voor jezelf zaken uit (tekstueel) die je toepast op diverse situatie die je tegenkomt? (citaten, ...)

Noem me dan gerust een fan.

Veel plezier met je blog!

stevige groet

B

Dylan kort #735 - gemiddeld of notoir & meer

In Dylan kort #734 stelde ik twee vragen:
1. wat is het verschil tussen een 'gemiddelde' Dylan-liefhebber en een notoire fan?
2. wat ben jij, een 'gemiddelde' Dylan-liefhebber of een notoire fan?
Hieronder staan de vijf e-mails met antwoorden die ik heb ontvangen. Ook zijn nog wat reacties n.a.v. deze vragen te vinden bij Dylan kort #734. Allereerst dank aan allen die een antwoord hebben gestuurd.
Een aantal schrijvers geven aan te vallen over het woord 'fan', daar kan ik me helemaal in vinden. Bij het woord 'fan' denk ik aan gillende bakvissen. De termen "'gemiddelde' Dylan-liefhebber" en "notoire fan" komen niet van mij, maar uit de recensie van ABC Dylan (zie Dylan kort #734).
Uiteraard kan ik het niet laten om er zelf ook iets van te vinden. Opvallend vind ik dat een aantal de grens tussen gemiddeld en notoir trekken bij hoeveel cd's, platen en boeken er in de kast staan en / of hoeveel concerten er bezocht zijn. Persoonlijk zou ik daar niet voor kiezen, de hoeveelheid cd's, platen, enz. zal mede afhankelijk zijn van het budget & de leeftijd. In mijn ogen mogen beide niet bepalend zijn voor de grens. Het kan niet zo zijn dat iemand die moet leven van een bijstandsuitkering per definitie niet een notoire fan zou kunnen zijn, terwijl de man / vrouw met een dik betaalde baan als vanzelf de grens van gemiddeld naar notoir oversteekt.
Voor mij is de grens te trekken door een simpele vraag te beantwoorden: gaat er wel eens een dag voorbij dat je niet aan Dylans muziek denkt?
Indien het antwoord op deze vraag 'nee' is, ben je in mijn ogen een notoire 'fan'. Of ik een notoire 'fan' ben? Volgens mij eigen definitie wel.
Inzendingen blijven overigens meer dan welkom! Je kunt ze sturen naar tom_dylan@hotmail.com.

Ander nieuws:
nieuwe release: jawel, in Dylan kort #734 heb ik het een en ander m.b.t. nieuwe releases op een rijtje gezet. Daar komt nog een cd bij: de soundtrack van Hawaii Five-O (release 4 oktober) zal het niet eerder officieel uitgebrachte nummer 'Don't ever take yourself away' van Bob Dylan bevatten.
'Don't ever take yourself away' werd onlangs in een bewerkte versie van Nikki Jean uitgebracht, nu krijgen we dus Dylans versie. Dylan nam 'Don't ever take yourself away' op tijdens sessies voor het album Shot of love.
Eén van de door Dylan opgenomen versies van 'Don't ever take yourself away' circuleert al jaren, de vraag is of het deze of een andere versie van dit nummer is welke op de soundtrack van Hawaii Five-O zal verschijnen.

#DesertIslandBob op L.A.R.S. (Met je dit lezen? Ja, dit moet je lezen!) De afbeelding bij dit bericht is uitgezocht bij #DesertIslandBob.

Gemiddeld of Notoir - door Floater

Beste Tom,

Laat ik eerst even ingaan op de tweede vraag: Ben ik een gemiddelde Dylan-liefhebber of een notoire fan?

Binnen mijn familie, schoonfamilie en ook bij mijn vrienden, kennissen en collega’s sta ik al jaren te boek als verstokte Dylan-fan.

Zijn reguliere albums heb ik eerst allemaal op lp aangeschaft en daarna ook op cd en sacd. Toen vorig jaar de eerste 8 albums van Dylan in mono werden uitgebracht heb ik ook die direct gekocht. Verder ben ik in het bezit van een enorme collectie bootlegs en een behoorlijke collectie boeken en fanzines. Daarmee kan ik stellen dat ik een notoire fan ben en dus geen gemiddelde Dylan-liefhebber.

Hiermee heb ik al enigszins aangegeven wat het verschil is tussen de 'gemiddelde' en de notoire fan.

Al meer dan 10 jaar geleden heb ik de website van de gebroeders Fink bezocht die een komisch overzicht hebben samengesteld over de “ware” Bob Dylan fan. Dat was nog in de tijd dat ik vrijwel uitsluitend naar Dylan luisterde. Zeer vermakelijk, maar ook confronterend, deze website over de Dylan fan die de realiteit en de wereld om zich heen een beetje verloren is.

De website begint met de zin “You Know You’re A Dylan Fan If…”. Vervolgens krijg je een hele reeks vervolgzinnen die natuurlijk tamelijk absurd zijn, maar in veel gevallen ook heel grappig.

Sommigen waren destijds voor mij ook wel herkenbaar. Zo ben ik eens naar een stad in Nederland gereden om kaartjes voor een concert van Dylan te kopen in de voorverkoop. Dat was nog in de tijd dat je tickets niet via Internet kon bestellen. Je moest toen nog echt in de rij staan voor een kaartje. Ik arriveerde op de plaats van bestemming, uren voordat de betreffende winkel werd geopend. Vervolgens stond ik daar heel lang als enige te wachten. Ik was op van de zenuwen toen de deur van de winkel uiteindelijk geopend werd, want ik had me de voorbijgaande uren afgevraagd of ik wel bij de juiste winkel stond en of de voorverkoop wel was begonnen en of de kaartjes mogelijk al uitverkocht waren. Het bleek dat ik me voor niets had druk gemaakt. De kaartverkoop vond inderdaad in die winkel plaats en was ook daadwerkelijk die dag begonnen. Maar ik was kennelijk de enige die op een grote toeloop had gerekend…

Hieronder de link naar de website van de broertjes Fink:

http://youknowif.homestead.com/files/unoif.htm

Groet,

Floater

Gemiddeld of Notoir - door Ton

Dag Tom,

Dat was een goede vraag, die je stelde op je blog. Waar zit de overgang van gemiddelde liefhebber naar notoire fan?
Ik schaar mezelf maar onder het kopje "notoir". Al laat ik het woord "fan" dat je erachter zet wel weer weg. Een fan is voor mij iemand die alles mooi vindt, of goed vindt. Kritiekloos zit voor mij opgesloten in het woord "fan". En kritiekloos ben ik zelden als het over Dylan gaat. Natuurlijk, soms is een track meesterlijk, helemaal goed. Maar juist de net niet helemaal gelukte dingen zijn het boeiendst. Denk ik dan. En misschien is dat denken dan wel weer wat me "notoir" maakt.
Dylan is, met wat jazzmuzikanten, de enige muzikant waar ik naar luister en waar ik op reageer, in mn hoofd. Tussen mij en de muziek van Dylan is interactie. Gemopper over keuzes, of de manier van zingen, bewondering als de man tijdens een verder leuk maar niet bijzonder concert een nummer plots laat leven, of nieuw leven geeft.
Maar goed, misschien hebben gemiddelde liefhebbers dat ook wel hoor, die interactie.
De overgang zit, voor mij dan, bij het concert dat Dylan gaf in 1996 in Utrecht. Dat was een grote belevenis. Maar ik werd er nog niet notoir door. Dat gebeurde toen ik ergens op het internet een concert dat hij gaf in Stanhope, ergens in 2000 oid, kon downloaden. Dat downloaden was niet bijzonder maar het horen van dat, en vele concerten daarna, deed me realiseren dat de regulier verkrijgbare opnames van Dylan alleen maar momentopnames zijn. De echte kracht van Dylan zit in zijn live uitvoeringen. Die de ene avond goed, en dan weer mediocre zijn. Dat steeds verschuiven, dat niet voldoen aan verwachtingen, het spelen met teksten, het veranderen, inslikken, het mentaal jennen van zijn band en misschien het publiek, dat alles zorgt ervoor dat de liedjes die je al kent elke keer weer anders zijn, een nieuwe betekenis krijgen. Dat besef, dat maakte mij tot "notoir".

groeten
Ton

Gemiddeld of Notoir - door Yvon

Hallo Tom,

Op je vraag of iemand een gemiddelde of een notoire fan is ... geen idee, eigenlijk ik heb nooit zo over na gedacht , volgens mijn familie en vrienden is mijn Dylan verslaving een obsessie, voor mij is het niet meer dan een uit de hand gelopen hobby.

Groeten,
Yvon

Gemiddeld of Notoir - door Peter

Gemiddelde Dylan-liefhebber: kent Dylan's belangrijkste werk uit de jaren '60 en '70 en wellicht ook Time out of Mind / Make you feel my love. Volgt de berichten als Dylan mainstreamnieuws is. Is de afgelopen jaren wel een keer naar een concert geweest, maar draait thuis voornamelijk Blonde on Blonde.

Noitoire fan: heeft de meeste albums (op misschien Saved en Knocket out loaded na), zelfs Christmas in the heart. Bezoekt regelmatig websites om iets over Dylan en zijn werk te weten te komen , koopt zo nu en dan een boek en heeft meerdere concerten bezocht.
Ondanks dat ik de kerst-CD niet heb, reken ik mijzelf hier toe. Vind mezelf echter geen fan (dat is meer iets met betrekking tot tieneridolen), maar liefhebber/bewonderaar.

Geobsedeerde bewonderaar: die gaat nog een stapje verder en verzamelt alles wat hij over Dylan te pakken kan krijgen.

groeten,
Peter

Gemiddeld of Notoir - door Frits

Notoir of gemiddeld

'Bobcats' worden ze genoemd, de fans van Bob Dylan die behoorlijk ver gaan in hun fan-zijn. Zoals Sara, een vrouw die zoveel mogelijk Dylan achterna reist bij diens concerten. En die man, waar Dylan tijdens een concert naar wees: “He saw more shows than I.”
Dit zijn de extreme voorbeelden, en deze mensen zijn de notoire fans. Je hebt dan ook de gemiddelde Dylan-liefhebbers. Waar de grens tussen die twee zit, is moeilijk te zeggen. Tegelijk is het een bijzonder interessant thema om eens bij langs te gaan waar die grens zit. En uiteraard waar ik zelf bij hoor.

Te beginnen bij de gemiddelde Dylan-liefhebber. Deze persoon heeft 'ook wel een Dylan-cd thuis'. Doorgaans een verzamel-cd met voornamelijk hits uit de jaren zestig. Blowin' in the wind, The Times they are a-changin', Masters of War, dat materiaal. Ook is deze persoon wel eens bij een concert geweest, in Dylan's nadagen begin jaren negentig.
“Leeft Dylan dan nog?” is een veelgehoorde reactie bij de gemiddelde Dylan-liefhebber. Net als herinneringen aan de basisschool, de middelbare school en het eerste vriendinnetje, is Dylan jeugdsentiment, iets van vroeger. Maar zijn muziek blijft uiteraard tijdloos, haast de gemiddelde Dylan-liefhebber te zeggen.

De notoire fan is veel moeilijker te omschrijven. Want er bestaan nogal wat gradaties. De gemene deler is toch dat de notoire fan alle muziek van Dylan heeft (zeker op cd), en ook zijn zelfgeschreven boeken. Er is minstens één biografie over Dylan in de boekenkast te vinden.
Of de notoire fan álle Nederlandse concerten zal bezoeken, is niet altijd even duidelijk. Wel zal hij zijn gezicht laten zien als Dylan weer naar de Nederlandse bodem komt. Maar bij een reeks van twee of drie concerten, wil de notoire fan nog wel eens verstek laten gaan.
Maar niet zijn tweelingbroer, die wel naar alle Nederlandse Dylan-concerten gaat. En het liefst ook nog naar Duitsland en/of België, als het even kan.
Die concerten vormen dus al een nuance-verschil bij de notoire fan. Maar ook de muziek. De één wil in ieder geval alle Dylan-muziek op cd hebben, de ander wil alles zowel op cd als elpee. De elpee-versies moeten zo compleet mogelijk zijn. Dus de eerste persing, de Nederlandse persing, buitenlandse persingen, en zo verder.
De ene fan houdt het bij alleen Dylan-materiaal (Dylan op zijn smalst), de ander gaat ook voor muziek waar Dylan bij heeft meegewerkt, zoals Carolyn Hester.
De één heeft alle bootlegs gedownload van de concerten van de afgelopen vijftig jaar, de ander houdt het bij bootlegs van zijn eigen bijgewoonde optredens.
De één wil ook de covers van Dylannummers, de ander walgt ervan. De één volstaat met één biografie over Dylan, de ander heeft minimaal anderhalve meter aan Dylan-litaratuur.
En zo is er veel te zeggen over de notoire Dylan-fan. Want niet elke fan is hetzelfde.

Waar hoor ik zelf bij? Ik beschouw me als een notoire fan. Niet alle concerten van Dylan in Nederland ga ik bij langs, wel ga ik naar Dylan als hij in Nederland is. Ik heb anderhalve meter aan Dylan-literatuur, heb alles op cd en spaar alles op elpee. Voor mij hoeven die elpee-persingen niet de eerste te zijn, als het maar elpee is.
Ik houd van Dylan, maar vind interpretaties via vertalingen interessant. Komt misschien ook door mijn liefde voor de Nederlandse taal.
Een notoire fan, maar ik waak ervoor om een Bobcat te worden. Je moet immers ook je verantwoordelijkheid weten.

Is your love in vain? - reactie van Yvon

Hallo tom ,

Ik heb het stukje gelezen van “is your love in vain”en de gelijkenis met “A whiter shade of pale” ik kan helaas geen gelijkenis vinden in de twee songs maar wie ben ik de één hoort het misschien wel en de andere niet , helaas ik hoor het niet .
Onlangs heb ik wat oude Blues platen op de kop getikt, de platen zijn van de jaren 1925 tot en met ergens in de jaren 1950 een leuke collectie .
Ik kwam dit nummer tegen “Good morning little schoolgirl” van Sonny Boy Williamson als ik het goed heb stamt dit nummer uit 1937, maar wat mij opviel is dat ik het mij heel bekent voor komt en na even de Dylan collectie te hebben door gesnuffeld kom ik bij het album Blonde on Blonde uit en het nummer “Obviously Five Believers” de teksten zijn wel anders maar de muziek is het zelfde ().. grappig en zo zijn er nog wat nummer wat mij sterk doet denken aan Dylan’s muziek .
Nu weet ik dat hij zijn inspiratie uit platen van vroegere jaren haalt en het stoort mij geen zins , ben ik hier de enigste in , ik hoor zo vaak negatieve dingen van plagiaat en stelen ,maar doet 75% van de muziekwereld dat niet en waarom wordt er zoveel ophef van gemaakt als Dylan dat doet, misschien ben ik wel te nuchter daar voor ... ik heb nog nooit iemand horen klagen over Andre Hazes met zijn nummer “zij geloofd in mij” dat is toch ook gejat van Kenny Rogers (“She believes in me” geschreven door Steve Gibb) en hij maakt nog een documentere met deze tittel ook , als Dylan dit zou doen breekt de derde wereld oorlog uit ben ik bang .
Mij maakt het niet uit of hij nou zelf wat in elkaar flanst of wat leent van zijn overleden collega's, laat die ouwe bok maar lekker schuiven want hij is toch de laatste die lacht .

Groeten,
Yvon

Dylan kort #734

Pak er even een kop koffie bij, of thee als daar je voorkeur ligt, want Bob Dylan komt volgende maand (& die maand daarna) voor een aantal concerten naar Europa. Dat zal geen nieuws zijn. Sterker nog, degene die plannen hebben om één of meerdere concerten te bezoeken zullen de kaarten al in huis hebben. Maar wanneer Dylan naar Europa komt, kunnen verzamelaars de portemonnee trekken, zo leert de ervaring. Er komt altijd wel 'iets' op de markt. Een dag of twee geleden meldde ik hier al dat de Volkskrant, net als in 2009 en 2010, een boxje met cd's van Dylan op de markt heeft gebracht (zie ook hier). Daarnaast doet Dylans platenmaatschappij ook nog een duit in het zakje: op 10 oktober verschijnt de dubbel-cd Beyond here lies nothin'. Verwacht nou niet iets nieuws te horen, zoals het zich nu laat aanzien, gaat het 'gewoon' om een verzamelaar met uitsluitend eerder uitgebrachte opnamen. (Zie ook de tracklist onderaan dit bericht)
Ondertussen lijkt Music on vinyl door te gaan met het heruitgeven van Dylans albums op vinyl. Volgens bol.com brengt Music on vinyl op 10 oktober een heruitgave van Hard rain uit. (Eerder dit jaar was Music on vinyl verantwoordelijk voor de heruitgave van Before the flood). Ik schrijf met opzet 'lijkt' aangezien bol.com de heruitgave van Hard rain al wel te koop aanbiedt, terwijl de website van Music on vinyl nog geen melding maakt van deze heruitgave.

Inmiddels heb ik de recensie van ABC Dylan, het boek van Bert van de Kamp, uit OOR gelezen (dank Sjon!). Recensent Jasper van Harskamp schrijft o.a. 'Goed, dit boek is vooral een aanwinst voor de "gemiddelde" Dylan-liefhebber, de notoire fans zullen van de meeste beschrijvingen niet echt opkijken.' en 'Die 160 pagina's waren in anderhalf uur uit, en de lezer was in dit geval een hoop kennis rijker. En nu? Nu staat ABC Dylan in de kast, om af en toe tijdens poptrivia-avondjes weer te voorschijn gehaald te worden, als handig naslagwerk. Een aanwinst. En dat mag, met een hele bibliotheek aan reeds geschreven materiaal over Bob Dylan, best een prestatie heten.'
Geen onaardige recensie moet ik zeggen, ik kan me er wel redelijk in vinden. Wel vind ik het jammer dat de recensent totaal geen aandacht besteed aan de werkelijk schitterende foto's in ABC Dylan. Niet alleen zijn de foto's goed gekozen, maar ook nog eens bijzonder goed afgedrukt in dit boek.
Tot slot vraag ik me n.a.v. deze recensie af wat een 'gemiddelde' Dylan-liefhebber is. Waar zit de overgang van 'gemiddelde' Dylan-liefhebber naar notoire fan? Ik heb daar zelf wel gedachten bij, maar ik ben vooral benieuwd hoe lezers van deze blog dat zien. Twee vragen:

1. wat is het verschil tussen een 'gemiddelde' Dylan-liefhebber en een notoire fan?
2. wat ben jij, een 'gemiddelde' Dylan-liefhebber of een notoire fan?

Antwoorden kun je sturen naar tom_dylan@hotmail.com. De ontvangen antwoorden zal ik op de blog plaatsen (tenzij je in je e-mail aangeeft hier bezwaar tegen te hebben).

tracklist Beyond here lies nothin':
cd 1:
The Times they are a-changin'
Blowin' in the wind
Boots of Spanish leather
It ain't me babe
To Ramona
Mr. Tambourine man
Subterranean homesick blues
It's all over now, baby blue
Like a rolling stone
I want you
Just like a woman
Tombstone blues
Desloation row
All along the watchtower
One of us must know (sooner or later)
Watching the river flow
I threw it all away

cd 2:
Lay, lady, lay
You ain't goin' nowhere
The man in me
Knockin' on heaven's door
Tangled up in blue
Simple twist of fate
Hurricane
Jokerman
Changin' of the guards
Groom's still waiting at the altar
Ring them bells
Brownsville girl
Po' boy
Thunder on the mountain
Make you feel my love
Beyond here lies nothin'

Dylan kort #733

Allereerst dank aan allen die gereageerd hebben op het stuk over 'Is your love in vain?'. Via de e-mail ontving ik nog de volgende aanvulling:

Beste Tom,

Leuk bericht op je blog vandaag! Ik vind 'Señor' verschrikkelijk dramatisch. Het nummer 'We Better Talk This Over' daarentegen vind ik heerlijk, ik hoor daarin zéker wel Dylan de zanger! Verder moet ik ook niet zo veel van die plaat hebben ...

Over die tevergeefse liefde en 'A Whiter Shade of Pale': het 6/8 of 12/8 ritme en het begin van de akkoordenprogressie is hetzelfde: dat van C naar Am met tussenin een B in de bas. Maar goed, zo zijn er duizenden popnummers. Ik begrijp wel dat het nummer je eraan doet denken, als je ze allebei in dezelfde week hoort of iets dergelijks.

Er is dus zeker gelijkenis, maar niet verbazingwekkend veel meer als met andere willekeurige popnummers, en ik vind de vergelijking dus een beetje vergezocht.

Groeten,

Boris

En van Floater kreeg ik, ook via de e-mail, nog de tip om op wikipedia te kijken. Volgens deze pagina is er nogal wat Bach te vinden in 'A Whiter shade of pale'.
Beide dank voor de e-mails!

Zoals je je misschien kunt herinneren, bracht de Volkskrant in april 2009 het boxje The Bob Dylan 60's collection en in april 2010 het boxje The Bob Dylan 70's collection uit. Beide boxjes bevatten 10 cd's.
In april 2011 nam ik contact op met de Volkskrant om eens te peilen in hoeverre er plannen waren voor een (logisch) vervolg: The Bob Dylan 80's collection in april 2011, dacht ik zelf. De medewerkster van de Volkskrant liet mij toen weten dat er geen plannen waren in die richting.
Eigenlijk had ik de hoop al een beetje opgegeven. Tot ik van Peter hoorde. Peter meldde mij net - via de e-mail (waarvoor dank!) - dat er wel degelijk een vervolg op de twee eerdere boxjes is uitgekomen: Not Dark Yet; het beste van Dylan 1980 - 2010. Dit keer dus niet het werk uit een periode van 10 jaar in een boxje, maar het werk uit maar liefst 30 jaar. Wauw! Dat moet een dik doosje zijn!
Niet dus. De Volkskrant heeft in al haar wijsheid besloten om alleen 'het beste' van Dylan uit die dertig jaar in een boxje te stoppen.
En wat is dan 'het beste' - aldus de Volkskrant? Schrik niet: Oh mercy, World gone wrong, Time out of mind, "Love and theft" en Together through life.
Dat is het, vijf albums uit dertig jaar.
Geen Shot of love, geen Infidels, geen under the red sky, geen Good as I been to you, geen Modern times.
En dan heb ik het nog niet over ..., enfin, je snapt 'm. Ik heb een andere definitie van 'het beste'.
Dit Volkskrant boxje is, net als de voorgaande twee boxjes, absurd goedkoop. Een buitenkansje dus. Zie hier.

Nog geen plannen voor zondag? Misschien kun je naar 't Kerkje van Ellesdiek, zie hier.

Is your love in vain?

Afgelopen vrijdag kreeg ik een e-mail van Arno over het nummer 'Is your love in vain?' van het album Street legal. Arno schrijft:
Ik zal vast niet de eerste zijn die het nummer , waar ik nu naar aan het luisteren ben, " Is your love in Vain?" erg veel vind lijken op "Whiter shade of pale" van PH . Is daar nog iets over te vermelden?
Ik heb Arno diezelfde dag nog een e-mail teruggestuurd, met daarin o.a.:
Ik moet bekennen dat er niet meteen bellen van herkenning afgaan. Daarmee bedoel ik dat ik me niet kan herinneren ooit eerder over de overeenkomst te hebben gehoord / gelezen.
Ik vind de gedachte wel intrigerend, ik zal in de komende dagen eens wat zoekwerk verrichten.

Ik moet bekennen dat ikzelf nooit eerder een overeenkomst heb gehoord tussen 'A Whiter shade of pale' van Procul Harum & Dylans 'Is your love in vain?' Dat neemt niet weg dat Arno, naar mijn idee, wel een aardig punt aansnijdt. Ik hoor de overeenkomst niet, maar dat zegt niks. Mijn oren zijn verstopt met Dylan.
Maar wanneer ik alleen op mijn eigen oren af zou gaan, zou het antwoord op Arno's e-mail afgedaan kunnen worden met een simpel 'Ja, ik hoor het' of 'Nee, ik hoor het niet' & dat is - naar mijn idee - niet interessant. Wèl interessant is Arno's 'Ik zal vast niet de eerste zijn...'
Zijn er andere luisteraars die een link hebben gelegd tussen 'Is your love in vain?' en 'A Whiter shade of pale'?
Ik ben op zoek gegaan, eerst in de stapel artikelen uit 1978. Opvallend aan die stapel artikelen is dat het gros van die artikelen gaan over de film Renaldo and Clara en de tournee van 1978. Slechts een handvol van de artikelen uit de stapel zijn recensies van Street legal, het album waarop 'Is your love in vain?' te vinden is. Niet één van die recensies maakt melding van overeenkomsten tussen 'A Whiter shade of pale' en 'Is your love in vain?'

Dan maar de boekenkast induiken. De eerste gedachte: het boek A darker shade of pale; a backdrop to Bob Dylan van Wilfrid Mellers. In dit boek wel enkele regels over 'Is your love in vain?', maar nergens een link met 'A Whiter shade of pale'.
In dit boek sowieso niks over 'A Whiter shade of pale', alleen de titel refereert aan dit nummer van Procul Harum.
En ook in andere boeken over Dylan vind ik niks over een overeenkomst tussen 'A Whiter shade of pale' en 'Is your love in vain?' Kortom, voor zover ik heb kunnen nagaan is Arno de eerste die een overeenkomst hoort.
Laat mij (& Arno) weten wat je vindt van Arno's conclusie. Heeft hij gelijk? Waarom wel / niet?
(bijdragen kunnen naar tom_dylan@hotmail.com)

Daarmee is de kous nog niet af. In mijn zoektocht door de boekenkast ben ik nog wel het een & ander tegengekomen dat ik vermeldenswaardig vind over 'Is your love in vain?'
Begin 1978 werd de maatschappij Special Rider Music opgericht voor het vastleggen van copyright. De allereerste song waarvoor, door Special Rider Music, copyright werd aangevraagd, was 'Is your love in vain?'
Echter, er ging iets fout. Copyright werd eind maart 1978 aangevraagd voor 'Is her love in vain?' Deze fout werd eind mei 1978 hersteld.
Wanneer je in de Dylan-literatuur zoekt naar 'Is your love in vain?', zijn er twee zaken die steeds weer terugkomen. Ten eerste de regel 'Can you cook and sew, make flowers grow'. Veel schrijvers vinden dit vrouwonvriendelijk / niet van 'deze' [=1978] tijd. Het lijkt wel of er niet over 'Is your love in vain?' geschreven kan worden zonder hieraan te refereren.
Het tweede is dat veel schrijvers beweren - mogelijk terecht - dat Dylan de titel 'Is your love in vain?' heeft ontleend aan Robert Johnsons 'Love in vain'. Michael Gray, in Song & dance man III voegt daar 'All my love in vain' van Sonny Boy Williamson II aan toe.

Tot slot, & misschien wel het meest interessante gezien de zoektocht naar een connectie tussen 'Is your love in vain?' en 'A Whiter shade of pale', is wat Ken Brooks schrijft. Hij schrijft over een (muzikale) connectie tussen 'Is your love in vain?' en een ander nummer & dat andere nummer is niet 'A Whiter shade of pale':
'The tune [van "Is your love in vain?"] is similar to Elvis Presley's "Can't Help Falling In Love", Hugo (Peretti) and Luigi (Creatore) registered it as their's in 1961. Bob [Dylan] has changed the melody to create one of his most melodious songs.' (Ken Brooks - The Man in him, blz. 162)

Een persoonlijke noot: tijdens het schrijven van dit stukje heb ik aan één stuk door 'Is your love in vain?' gedraaid. Ik draai het album Street legal niet zo vaak & als ik het draai, is het vooral 'Señor' waar ik naar luister.
Street legal, m.u.v. 'Señor', wil mij maar niet raken, niet ècht althans. Ik vraag me al jaren af waarom. Door het herhaalt luisteren naar 'Is your love in vain?' heb ik het antwoord gevonden - denk ik - althans voor dit nummer.
Ik hoor niet Dylan-de-zanger, maar een Dylan die keurig netjes binnen de melodie zijn woorden zingt. Ik mis het versnellen & vertragen, het kauwen op woorden, het leggen van accenten. In 'Is your love in vain?' komt slechts één keer Dylan-de-zanger bovendrijven. Dat is in de regels

'Well I’ve been to the mountain and I’ve been in the wind
I’ve been in and out of happiness'

Ik weet het, het barst van de Dylan-liefhebbers die Street legal hoog aanslaan & mogelijk schop ik met bovenstaande tegen schenen. Als dat zo is, dan spijt mij dat, maar ik kan mijn eigen oren niet onder stoelen of banken steken.
Misschien moet ik nog leren luisteren naar Street legal, & hoewel ik dat zelf betwijfel, zal ik het proberen.
Ik zal vaker luisteren.

The Lost notebooks of Hank Williams

The Lost Notebooks of Hank Williams EPK from Columbia Records on Vimeo.

Nog een week of twee & dan zal The Lost Notebooks of Hank Williams in de winkel liggen. Ter voorbereiding, bovenstaand filmpje (waarin Dylan opmerkelijk afwezig is)

Dylan kort #732

Aan de tournee van Bob Dylan & Mark Knopfler door Europa zijn drie data toegevoegd. Op 19, 20 & 21 november geven de heren concerten in de Hammersmith Apollo in Londen.
Meer informatie over deze drie extra concerten is te lezen op de website van fanzine Isis.

Ik heb mij laten vertellen dat in de nieuwe Oor een recensie staat van het boek ABC Dylan van Bert van de Kamp. Als iemand mij een scan kan sturen van deze recensie, dan zal ik daar zeer dankbaar voor zijn (tom_dylan@hotmail.com)

De foto links is van 15 juli 2009, heb ik mij laten vertellen. Dylan speelde op 15 juli 2009 alleen tijdens de eerste twee nummer - Rainy day women #12 & 35 en Stuck inside of Mobile with the Memphis blues again - gitaar. De volledige setlist van dit concert in New Britain staat (uiteraard) op Olof's files.

een foto & een citaat

'If I didn't write this stuff, I'd go nuts. I've got all these thoughts inside me and I gotta say 'em. Most people can't say 'em. They keep it all inside. It's for these people that I write my songs.
Man, I don't work my songs out, I burp 'em out.' (Bob Dylan, 1963)

Dat ik de foto links hier kan plaatsen, dank ik aan Patrick. Hij wees me vanochtend op deze & nog een aantal foto's.
Het bovenstaande citaat staat al een aantal dagen in een aantekenboek klaar om hier over te nemen, maar tot op heden had ik er de aanleiding nog niet voor gevonden. Nu combineer ik die twee maar. Een foto & een citaat.
Het kan slechter.

Die foto.
In 1982 bracht Columbia de sampler Electric lunch uit. De site Searching for a gem over deze sampler: 'This 12" mini-album has three tracks each from the former Asylum/Island albums Planet Waves and Before The Flood. It was prepared for the "Superstars Radio Network" to mark the albums' move to the Columbia label.'
Van Planet waves gaat het om de nummers 'You angel you', 'On a night like this' en 'Forever young', van Before the flood staan 'All along the watchtower', 'Highway 61 revisited' en 'Stage fright' op Electric lunch.
Op de achterzijde van de hoes van Electric lunch staat een foto van Dylan & the Band (zie hier) welke tijdens dezelfde fotosessie gemaakt moet zijn als de foto bij dit bericht.
Informatie over waar & wanneer deze foto's zijn gemaakt ontvang ik graag, net als meer foto's uit dezelfde sessie (tom_dylan@hotmail.com).

Bob Dylan in Nederland (1965 - 1978) aanvulling #2: Wigwam in Moskou

Aanvulling #2? Waar is #1 dan?
De foto in het bericht 'zondagsonrust' zou je als aanvulling #1 kunnen zien.
(Er volgen er ongetwijfeld nog meer)

In Bob Dylan in Nederland (1965 - 1978) schrijf ik op een aantal plaatsen over Dylans grootste hit in Nederland, 'Wigwam'. Zo staat er op blz. 10 'Wie kocht anno 1970 in vredesnaam die single?' en 'Het liefst zou ik "Wigwam" vergeten.'
Ik ben geen liefhebber van 'Wigwam', zoveel mag duidelijk zijn.
Ik heb me ook nooit kunnen voorstellen dat Dylan achteraf met trots op 'Wigwam' heeft teruggekeken. Het is een niemendalletje. Die moeten er natuurlijk ook zijn, maar het blijft een niemendalletje.
Opnemen & vergeten, zo klinkt 'Wigwam' in mijn oren.

Net komt mij een artikel uit de International Herald Tribune van 27 juli 1985 onder ogen. Het gaat over Dylans optreden in Moskou op 25 juli 1985 tijdens een samenkomst van dichters. In dit artikel kom ik de volgende alinea tegen: "Shortly after he arrived Wednesday, Dylan said he heard on the radio an instrumental he had once written. 'It was the flip side of a single - "Wigwam", I think,' he said. 'Halfway through I thought "This sounds familiar," and then I recognised it as something I wrote. It was spectacular: It sounded like Tchaikovsky.'"

Eerst is er bij mij de verbazing over de herinnering - in 1985 - aan het componeren van 'Wigwam' & vervolgens de nog grotere verbazing over de vergelijking met Tchaikovsky. Die link zou ik nooit gelegd hebben.
Of het een terechte vergelijking is? Ik weet het niet, daarvoor heb ik te weinig Tchaikovsky gehoord.
Vanavond toch nog maar eens naar 'Wigwam' luisteren, kijken of ik Tchaikovsky er in kan horen.

Volgens het boven aangehaalde bericht speelde Dylan in Moskou: 'Blowin' in the wind', 'A Hard rain's a-gonna fall' en een onbekende derde.
De website Olof's files maakt geen melding van dit optreden in Moskou. Ook in de boeken Tangled en Master on the tracks niks over dit optreden.
Wat die derde song dan geweest is? Volgens Clinton Heylin in zijn Bob Dylan Day by day is het derde nummer mogelijk 'The Times they are a-changin''.
Niets staat vast.

Dylan kort #731

Eigenlijk maar twee links vandaag, waarvan de eerste tragikomisch: niet iedere vrouw laat zich verleiden door een goedbedoelde serenade. Ik vraag me af welk nummer van Dylan de romanticus speelde. Als het maar niet One too many mornings was.
De tweede link: een kort stukje over ABC Dylan van Bert van de Kamp.

oproep: bijdragen aan deze blog zijn altijd welkom. Denk aan teksten (kort & lang), links naar websites, maar ook scans van ticketstubs, foto's, bijzondere platen / singles, enz. enz. Bijdragen kun je sturen naar tom_dylan@hotmail.com

Het concert van Bob Dylan & Mark Knopfler in Ahoy' Rotterdam op 20 oktober is nog niet uitverkocht.

Dylan kort #730

Een stukje over The Lost notebooks of Hank Williams, hier.
Bob Dylan als schilder, hier.
Rinie Altena over Bob Dylan, hier.
Een kleine verandering in de instellingen van deze blog zal ervoor zorgen dat de blog makkelijker / sneller geladen zal worden wanneer je er op je mobiele telefoon naar surft (met dank aan Ton voor de tip).

Ik ga het niet laat maken vanavond, nog even een paar mailtjes versturen & naar wat Dylan luisteren. Mogelijk nog een kleine aantekening maken & dan is het wel weer klaar. Je moet niet iedere dag het beste uit de dag willen halen, soms is een beetje minder ook genoeg.

Tot slot: gisteren las ik een citaat waar ik geweldig om heb moeten lachen. Ian Woodward schreef, vlak voor Dylan het podium van Live aid beklom (het tijdstip is belangrijk), het volgende op: 'if we get Dylan with members of The Stones, who will complain?'

Tip: luister nog eens naar Dylans optreden tijdens Live aid, wedden dat het beter klinkt dan de reputatie doet vermoeden.

Dylan kort #729

Met plezier en trots heb ik net de recensie van Bob Dylan in Nederland (1965 - 1978) op L.A.R.S. gelezen. Dank Ton!
Op 20 september opent in New York de tentoonstelling van Dylans schilderijen uit the Asia series. Als het goed is, zal er ook weer een catalogus verschijnen, maar tot op heden heb ik deze nog niet aangeboden zien worden.
Rob Schimmert over 'All along the watchtower' (in de uitvoering van Jimi Hendrix).
The Lost notebooks of Hank Williams kan inmiddels gereserveerd worden bij bol.com. Het meest verrassende is nog dat bol.com - aldus de site - de cd al op 30 september kan leveren. Voor de tracklist van deze cd, zie hier.

zondagsonrust

Sinds het opstaan, zijn er twee zaken die door mijn kop spoken:
1. De foto links. Die foto is een aanvulling op Bob Dylan in Nederland (1965 - 1978), blz. 153.
2. De regel 'do Not create anything, it will be misinterpreted' uit Dylans 'Advice for Geraldine on her miscellaneous birthday'.

Er is geen connectie tussen de foto & het citaat, behalve dan dat ze beide in mijn kop zitten. Er hoeft niet altijd een connectie te zijn.

Het is zondag, het is half elf. Omdat het zondag is, is dat nog redelijk vroeg in de ochtend.
Ik kende vroeger een gezin dat iedere zondag in de stad ging brunchen. Ik heb dat nooit begrepen. Eten is een noodzakelijk kwaad, zonde van de tijd. Tijd die beter besteed kan worden.

Het is zondag. Ik brunch niet. Ik heb tijd te besteden. Naast de computer ligt een stapel oude afleveringen van Hitweek, NME, Rolling stone, enz. enz. In iedere aflevering staat Dylan, ik moet het allemaal nog verwerken. Daar zou ik mijn tijd aan kunnen besteden.

Ik moet nog eens schrijven over de foto's in de songboeken van Shot of love en Knocked out loaded. Dat voornemen is er sinds gisteravond, gisteravond zijn beide songboeken door mijn vingers gegaan.

Gisteren is er veel door mijn vingers gegaan, zoals de zin 'the Shot of love alternative tape has not only additional words to "Watered down love" and an additional take of "Heart of mine", but a cello on "Lenny Bruce"!' (TWM 178) Zo'n zin roept de behoefte op om te horen.

Het is zondag. Ik heb tijd te besteden. Maar tijd is net geld, je kunt het maar een keer uitgeven.
Voor ik beslissingen neem, staar ik nog even naar die foto & denk ik aan het advies aan Geraldine.

een gesmeerde vingeroefening

Op 10 september 2001 reed ik, direct na werktijd naar de platenzaak. Daar lag "Love and theft" voor mij klaar. Vier dagen eerder, op 7 september las ik in NRC Handelsblad dat "Love and theft" niet veel meer was dan 'een gesmeerde vingeroefening'.
Hester Carvalho kon van mij opsodemieteren & op de weg naar buiten een gesmeerde middelvingeroefening krijgen.
Ik had in de week voor de release al enkele nummers van "Love and theft" gehoord, op radio 2 waar deze plaat 'album van de week' o.i.d. was. Ik herinner mij 'Moonlight' op de autoradio in de vroege ochtend. Afgaande op wat ik al gehoord had, moest "Love and theft" wel meer zijn dan 'een gesmeerde vingeroefening'.

Vandaag ben ik tien jaar ouder & een stuk milder. Het zal me werkelijk een worst wezen wat Hester Carvalho van "Love and theft" vindt. Al hoop ik voor haar dat ze verstandiger is geworden, ze zou zo veel moois missen door niet naar "Love and theft" te luisteren.

Slechts één keer in mijn achtendertigjarige leven heb ik een brief naar een krant gestuurd. Die brief ging over een recensie van "Love and theft". Niet het stukje van Hester Carvalho was de aanleiding voor mij om me zó kwaad te maken dat ik besloot in de pen te kruipen, maar een stuk van Stan Rijven in Trouw (13 september 2001). Rijven begint zijn recensie ('Sentimenteel zwaktebod') met: 'Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: het enige memorabele aan Bob Dylans nieuwste album is de release-datum. Uitgerekend op de dag dat Amerika in de brand staat verschijnt "Love and Theft".'
Nog afgezien van het feit dat "Love and theft" in Nederland op 10 september verscheen - en Rijven schrijft ten slotte voor een Nederlandse krant - en niet op 11 september zoals in Amerika, struikelde ik vooral over het woordje 'Uitgerekend'.
'Uitgerekend' suggereert een al dan niet bewust gezochte connectie - door platenmaatschappij Columbia en / of Dylan - tussen de release van "Love and theft" en de aanslag op het WTC.
Er is geen connectie & het is werkelijk te gek voor woorden - ja, ik word weer kwaad, des duivels zelfs - dat ik die vier woorden 'Er is geen connectie' überhaupt moet opschrijven.

Die ingezonden brief is nooit in Trouw verschenen.
Er is geen enkele ingezonden brief over Rijvens recensie in Trouw verschenen.
Ik heb me nooit afgevraagd waarom. Toen ik de brief schreef, wist ik al dat de redactie 'm niet zou plaatsen.

Na 10 jaar luisteren klinkt "Love and theft" nog steeds verrassend fris.

Dylan kort #728

Waarschijnlijk staat dit al langer op het net, maar ik kom het nu pas tegen. De H. Hartschool heeft een aantal Yurls over Dylan op het net staan. Het is wel aardig om te zien wat de leerlingen over Dylan aangeboden krijgen. Vier pagina's: 1, 2, 3, 4.
Leven in de rook van Dylan op Annales 2000.
Net in de RAMSJ gekocht (10 euro), het door Leon Verdonschot samengestelde boek De Beste muziekverhalen van 1945 tot nu. In die duizend pagina's moet toch ergens Dylan te vinden zijn?
Of over The Traveling Wilburys? (zie foto links)
Ik vind Volume one van The Traveling Wilburys werkelijk een schitterend album, als ik dat hoor, word ik meteen vrolijk. Volume three vond ik de eerste keer luisteren wat tegenvallen & eigenlijk vind ik dat nog steeds. Alsof de spontaniteit is doodgeslagen.
In het verlengde daarvan: ik verwacht binnenkort het lang verwachte vervolg op Chronicles volume one (2004) eindelijk te kunnen lezen. De titel? Ik houd het op Chronicles volume three. Niet dat ik meer weet dan jij, het is allemaal giswerk, maar het zou me niet verbazen wanneer Chronicles volume three tussen nu & een maand wordt aangekondigd voor een release rond de kerst.
Het zou me overigens ook niet verbazen als er nooit meer een vervolg op Chronicles volume one komt, bij Dylan kun je alles verwachten (behalve volume two...)

Dylan kort #727

Vergeet niet de bijdrage van Frits en de tip van Ference hieronder te bekijken. (dank aan beide!) Tips & bijdragen zijn altijd welkom.
De e-mail - zie het bericht 'ik accepteer chaos...' hieronder - lijkt weer te werken. Da's mooi.

Ben Hoogeboom schrijft op Nurks een aardig stuk over John Wesley Harding, zeer de moeite waard. Daarnaast (dank!) laat hij zich lovend uit over deze blog. Ik heb gelijk John Wesley Harding weer eens opgezet. En ja, het is een geweldige plaat! (Eén van mijn favoriete nummer: 'Dear landlord'...)
In de popquiz vandaag aandacht voor 'Mr. Tambourine man', zie hier.

Forever young - tip van Ference

Kronieken - door Frits

Kronieken

Deze dagen breng ik door bij mijn broer. Mijn jongste broer, die overigens wel bijna vier jaar ouder is dan ik. Broer heeft mijn hulp nodig, deze week. In praktische zin. Maar daarover wijd ik niet verder uit.
Broer heeft op het dressoir Kronieken liggen van Dylan. De Nederlandse editie, de vertaling door Bindervoet en Henkes. In een paperback-editie, waar op de voorkant de foto staat die bij de hardcover op de achterkant staat. De editie, waar op de voorkant ook alle loftuitingen staan vermeld.
Het was ooit een bedankje, die Broer kreeg namens zijn zwager. Het juiste verband weet ik niet meer. Ik meende dat Broer de ceremoniemeester was op Zwagers huwelijk. Zoiets moet het geweest zijn.
Vanzelfsprekend heb ik Kronieken gelezen. Ik heb me verbaasd over dat 'Volume one', dat toch zichtbaar op de cover van Chronicles staat, niet is overgenomen. Verbazingwekkend, omdat het volgens mij toch onderdeel is van het verhaal. Bij het verschijnen van Chronicles, volume one werd al gesproken over een driedelige autobiografie van de Amerikaanse bard.
Ik kocht Chronicles in de originele hardcover-editie van Simon & Schuster. Het exemplaar kenmerkte zich door de wat rafelige papier, wat niet goed gesneden was. Alsof de uitgever dat vergeten was om te doen.
De Nederlandse editie kreeg ik een jaar later ongeveer cadeau van mijn oudste broer. Eveneens hardcover, en qua opmaak en lettertype vergelijkbaar met de Amerikaanse editie. Met dit verschil, dat Nijgh & van Ditmar wél de papieren hadden gesneden.
Ook qua inhoud vond ik de twee versies van elkaar verschillen. Zonder dat ik iets kon aanwijzen, vond ik de Amerikaanse versie een stuk mooier. Dylan op zijn smalst was beter onder woorden gebracht, dan dat het vertaalkunstje van de twee 'Neerlandici' konden opbrengen.
Chronicles, Kronieken, ik verheug me op de volgende twee delen van de autobiografie.

ik accepteer chaos...

De linernotes van John Wesley Harding vliegen door mijn kop met klapperende vleugels. Te pas & te onpas kruipen steeds dezelfde paar regels uit die linernotes van mijn hersenpan naar mijn tong & en mompel ik voor mezelf uit '"And just how far would you like to go in?" he asked and the three kings all looked at each other. "Not too far but just far enough so's we can say that we've been there," said the first chief.'
Dat komt niet uit de lucht vallen. Ik vraag me af of ik met het stuk 'Protest against the rising tide of conformity', hieronder niet een beetje te ver 'naar binnen' ben gegaan. De inhoud van dit stuk schurkt tegen de randen van het luisteren naar Dylans muziek. Heeft 'Protest against the rising tide of conformity' nog wel voldoende met Dylan & zijn muziek te maken om er een stuk over te schrijven? Om er überhaupt tijd in te steken?
Toen ik het schreef, vond ik dat wel, maar nu heb ik wel mijn twijfels. Ik vind het leuk om het soort absurde details als in dat stuk te weten, maar dan, wie ben ik?

Huishoudelijke mededeling: Momenteel zijn er wat problemen met Hotmail, waardoor het zomaar zou kunnen zijn dat wanneer je mij een e-mail hebt gestuurd (tom_dylan@hotmail.com), deze niet is aangekomen. Het kan noodzakelijk zijn om je e-mail opnieuw te sturen. Maar wacht daar nog maar even mee, de problemen zijn nog niet helemaal opgelost.

Nog een citaat van een hoestekst, deze zit aan de binnenzijde van mijn hersenpan getatoeëerd: 'i accept chaos. I am not sure whether it accepts me.'
Ik ben een chaoot eersteklas, dus om het een beetje dragelijk te houden, moet ik wel accepteren.
Naast mij ligt een boek vol aantekeningen, notities & eerste aanzetten die nog verder uitgewerkt moeten worden - allemaal over Dylan. In huis liggen enkele van dit soort boeken verspreid. Genoeg werk om maanden te vullen. Als ik maar ooit het lef vind om er aan te beginnen.
Natuurlijk sijpelt er af & toe wel iets door naar berichten op deze blog, maar het is maar een fractie van wat genoteerd staat.

En nog steeds geen woord over de muziek.
Tsja, de muziek. Gisteren vond ik Shot of love beter dan Blonde on blonde, maar vandaag denk ik daar weer anders over. Het is een stom & onzinnig spel, dat vergelijken van het ene album met het andere. Het leidt tot niets, behalve verschraling.
Die verschraling ontstaat doordat het op rij zetten van albums - van goed naar minder goed (of zelfs slecht) - al snel bijna uitsluitend nog de albums met het label 'goed' beluisterd worden. Moet je even nagaan hoeveel albums hierdoor buiten de boot vallen.
Eens in de zoveel tijd ga ik voor de platenkast staan, laat ik mijn ogen langs de titels glijden & trek ik er de titels uit die ik al lang niet meer gedraaid heb.
Dan hoor ik soms verrassende dingen.

Wanneer heb jij voor het laatst Under the red sky gedraaid? Of Real live?
En wat te denken van misschien wel Dylans beste live-plaat Hard rain? Heb je dat deze week al gedraaid? Deze maand misschien?
Maar toch zeker al wel dit jaar?
Infidels?
Unplugged?
Nashville skyline?
Knocked out loaded dan misschien?
Together through life?
Good as I been to you?
Another side of Bob Dylan?
Down in the groove?

Trek nou vandaag of morgen eens een album uit de kast dat je al lang (maanden?) niet meer gehoord hebt & luister. En laat me (& de lezers van deze blog) dan weten wat je hebt gehoord (door bijvoorbeeld een reactie te plaatsen). Misschien herontdek je een plaat, misschien valt het tegen. In alle gevallen wil ik het weten.

Hoe ben ik in hemelsnaam van de linernotes van John Wesley Harding hier terecht gekomen? Het zal de chaos wel zijn.

protest against the rising tide of conformity

Doe mij even een lol: pak voor dat je verder leest het fotoboek van Daniel Kramer uit de kast & kijk naar de foto's op blz. 112 en 113. Heb je het boek niet? De foto op blz. 112 staat hier.
Schitterende foto's. Kijk eens goed naar die poster op de foto. 'Protest against the rising tide of conformity' staat er op te lezen. Vrij vertaald: protest tegen het rijzende tij van de gelijkluidendheid.
Ik heb dit altijd ironisch gevonden, Dylan bij een poster beginnend met 'Protest', op een foto gemaakt in een tijd dat Dylan zich meer & meer distantieerde van de zogenaamde protestsongs.
Kijk nog eens goed naar die poster. Rechts & onderaan zit een nogal brede witte rand. Waarom? Is de poster niet goed in de lijst gehangen?
Wat is dit voor een poster? 'Protest against the rising tide of conformity' staat er op. En? Waar slaat dit op?
Vragen waar ik gisteren het antwoord op gevonden heb.
De poster is ontworpen door Seymour Chawst, het is reclame voor Booth's House of Lords gin. De poster is oorspronkelijk in kleur, iets wat je niet zou verwachten wanneer je naar de foto's van Daniel Kramer kijkt. Het reclame-deel is in de oorspronkelijke poster te vinden in die twee brede witte randen, aan de onderkant en rechterkant van de poster.
Wat ik me eigenlijk nooit eerder heb gerealiseerd, is dat Daniel Kramer de foto's bewerkt heeft om ze in zijn boek op te kunnen nemen. Het reclamedeel is eruit gehaald waardoor er een wat vreemd ogende poster over blijft met een statement om nog eens goed over na te denken: 'Protest against the rising tide of conformity'.
Wie op het internet zoek, komt overigens ook foto's van Dylan uit deze serie tegen, waarbij de poster niet ontdaan is van de reclame. (zie o.a. hier)

Kanttekening: waarom wil ik dit weten? Waarom vind ik het vinden van een afbeelding van de originele reclame poster van Booth's House of Lords gin voldoende reden om een dansje door de kamer te wagen? Ik weet het niet. Ik ben niets wijzer geworden over de muziek van Dylan. Welbeschouwd is het overbodige kennis. Aangenaam, maar overbodig.
Kanttekening 2: ik heb altijd aangenomen dat deze foto van Dylan in de tweede helft van 1964 is genomen. Ik ben daar niet uniek in. De website Bob Dylan picture archive plaatst de foto's uit deze serie ook in 1964. Echter: de informatie die ik heb gevonden over deze poster, vertelt mij dat deze poster pas in 1965 gedrukt is.
Dat levert weer nieuwe vragen op.

Abandoned love

My patron saint is fighting with a ghost
He's always off somewhere when I need him most

Vandaag in de uren bij de baas, bij gebrek aan een radio, m.b.v. youtube geluisterd naar de dagelijkse dosis Dylan, waaronder 'Abandoned love'.
In het rijtje in de rechterkolom op youtube zag ik dat George Harrison ooit ook een versie van 'Abandoned love' heeft opgenomen. Dat wist ik niet. Dankzij youtube een stukje wijzer geworden. Wat ik van Harrisons versie vind?
Die vraag beantwoorden brengt mij in moeilijkheden, ik kan niks lelijks zeggen over good old George Harrison.
Dylans 'Abandoned love' is natuurlijk in een studiotake te vinden op Biograph, maar de versie die je ècht wilt horen, werd opgenomen in The Other End. De geluidskwaliteit is matig, maar de muziek zo mooi.
Ik kan dit niet horen zonder kippenvel op mijn lijf te voelen. Ik voel me nietig, tranen achter de ogen, aangeslagen door de schoonheid. De woorden, maar vooral ook Dylans manier van zingen. Deze man leeft zijn woorden. Het is geen mooipraterij, geen trucje. Deze man knalt zijn gehele ziel & zaligheid voor de voeten van de aanwezigen in The Other end.
Schuif een stoel bij, luister mee.
Laat eerst de muziek, de stem over je heen walsen, doe dat een aantal maal & ga dan pas de woorden, de gezongen tekst meelezen.
Deze avond wordt niet meer gewoon, ik heb 'Abandoned love' gehoord, ingezogen & tot mij genomen. Het vreet me op.

Het kan vreemd lopen, ik ging achter de computer zitten om enkele regels te schrijven over Bob Dylan & George Harrison, een klein stukje van het grote verhaal Dylan & Harrison, maar gegrepen door 'Abandoned love' is George Harrison nauwelijks aan bod gekomen.
Dat moet dan maar een andere keer, al voel ik me niet capabel een stuk te schrijven over Harrison. Ik luister niet naar Harrisons muziek, ondanks dat ik de man hoog heb zitten.

Dylan & Harrison, ooit moet ik nog eens wat op papier zetten. Niet zozeer de waarheid, de waarheid kan iedereen uit zijn vingers laten glijden.
Niet de waarheid, hooguit mijn eigen verwrongen werkelijkheid.
Vandaag heb ik geen woorden meer - het moet wachten - vandaag word ik opgevroten door 'Abandoned love' & daar is niks meer aan te doen.

Nikki Jean - Steel and feathers (don't ever)

In februari - het lijkt al tot het grijze verleden te behoren, maar het was echt in februari - schreef ik in Dylan kort#654 over The Nikki Jean Project.
Niet lang daarna las ik een opmerkelijk bericht op het net, op de website Searching for a gem om precies te zijn: Nikki Jean zou op haar debuutalbum Pennies in a jar het nummer 'Steel and feathers (don't ever)' zetten. Nou lijkt dat niks bijzonders, er komen wel vaker debuutalbums uit met daarop nummers met vreemde titels.
Ik hoor je al denken 'wat heeft dit met Dylan te maken? Waar gaat dit naar toe?'
Het antwoord is eenvoudig: 'Steel and feathers (don't ever)' zou geschreven zijn door Nikki Jean, samen met Bob Dylan.
Rond de tijd dat ik dit voor het eerst las, heb ik gelijk de iTunes store afgezocht, zonder resultaat.
Ik vergat Nikki Jean, tot Isis issue 157 door de brievenbus viel. Daarin staat namelijk een stuk over Nikki Jean & 'Steel and feathers (don't ever)' met veel meer relevante informatie, maar daarover later meer. Enfin, na het lezen van deze Isis wederom tevergeefs in de iTunes store gezocht. Ik wil zo'n nummer eerst horen voor ik er iets meer dan een beetje over schrijf.
En wederom vergat ik Nikki Jean, tot vanavond, vanavond kreeg ik een e-mail van Gus (dank!) met daarin o.a. de vraag hoe het nou zit met Nikki Jean & 'Steel and feather (don't ever)'. En wederom heb ik tevergeefs gezocht in de iTunes store.
Aangezien het album waarop 'Steel and feather (don't ever)' terecht zou komen al op 12 juli verschenen zou moeten zijn, besloot ik om eens verder te kijken dan de iTunes store & - lo and behold! - niet alleen vind ik een Nikki Jean-website, een Nikki Jean-facebookpagina, maar ook 'Steel and feather (don't ever)' op youtube (waar het al het sinds 25 mei op staat... Verkeerd gezocht...)
Ga eerst maar even luisteren, daarna klets ik wel verder, ik wacht wel even.

Gehoord?
Okee.
Isis issue 157: 'A young Minnesotan singer, Nikki Jean (...) has recorded her version of the previously unreleased Bob Dylan song "Don't Ever Take Yourself Away". Dylan originally recorded the song at Rundown Studios, Santa Monica on April 23, 1981, during the Shot Of Love sessions. The song was not released, but it was copyrighted in 1982.
(...) It's not clear how Nikki Jean came by the song but according to Entertainment Weekly, she was sent the "unfinished" Bob Dylan song and given "permission to finish it".'
Vervolgens meldt Isis dat Dylans song wel degelijk 'finished' klinkt, maar misschien niet geheel tot Dylans tevredenheid was. En dat het onduidelijk is welk aandeel Nikki Jean in het herschrijven heeft gehad.

Nu ik 'Steel and feathers (don't ever)' een keer gehoord heb, is de conclusie dat 'Steel and feathers (don't ever)' muzikaal een kopie is van 'Don't ever take yourself away', alleen dan gladgestreken (koortje er tegenaan gesmeten... bah!).
En dan nu de tekst: Om deze te vergelijken, heb ik de tekst van 'Don't ever take yourself away', zoals weergegeven in het boekje Some other kind of songs... I'm not there (1986), vergeleken met wat Nikki Jean zingt in 'Steel and feathers (don't ever)'. Het refrein is onveranderd gebleven. De coupletten zijn volledig herschreven / nieuw (het werk van Nikki Jean, naar ik aanneem).
Had ze dat nou maar niet gedaan... De herschrijvingen zijn een achteruitgang (& flink ook!).
Die nieuwe titel - 'Steel and feathers' - komt uit het tweede (herschreven) couplet.

Eindconclusie: het is aardig om 'Steel and feathers (don't ever)' een keer te horen, maar het is véél beter om naar Dylans 'Don't ever take yourself away' te luisteren, zowel qua tekst als qua muziek.

The Lost notebooks of Hank Williams - update

Zoals ik eerder hier gemeld heb, komt op 4 oktober The Lost notebooks of Hank Williams uit. Voor deze cd heeft Dylan het nummer 'The Love that faded' opgenomen. Allemaal niks nieuws.
Wat wel nieuw is, is het artwork van The Lost notebooks of Hank Williams, vanmorgen ergens op het net gevonden.
Als ik zou zeggen dat ik stijl achterover sla van enthousiasme bij het zien van het artwork, dan zou ik liegen. Ik vind het een beetje een tegenvaller. Het oogt als een rammelende verzamelaar van een of andere duister platenmaatschappijtje.
Misschien moet ik nog wennen aan het beeld.
ik had verwacht dat er een portret van Hank Williams in de hoes verwerkt zou zijn, zoals bijvoorbeeld bij Timeless, die andere cd met nummers van Hank Williams, gespeeld door andere artiesten. De enige verwijzing naar notebooks in dit artwork, zijn de lijntjes zoals je die in een schriftje kunt vinden. Waarom niet het handschrift van Hank Williams zoals dat in de notebooks te vinden moet zijn verwerkt in het ontwerp?
Ach, waar heb ik het over. Uiteindelijk gaat het natuurlijk om de muziek.
Het kost me moeite om nog te moeten wachten tot 4 oktober, ik wil 'The love that faded' horen.