Suze Rotolo 1943 - 2011

Afgelopen vrijdag is Suze Rotolo overleden, ze is 67 jaar geworden.
Suze Rotolo is binnen de Dylan-wereld vooral bekend als het vriendinnetje van. Tussen 1961 en 1964 had ze een relatie met Bob Dylan. Ze staat voor eeuwig afgebeeld, als jonge, beeldschone vrouw, op de hoes van The Freewheelin' Bob Dylan, in innige omarming met Dylan.
In veel berichten op het internet over het overlijden van Suze Rotolo, lees ik dat Dylans vroege muze is overleden & hoe waar dit ook is, het voelt niet goed om Suze Rotolo alleen te herdenken als de muze van. Eén van de redenen waarom Suze Rotolo haar relatie met Dylan verbrak, was omdat ze niet alleen maar in de schaduw van Dylan wilde staan. Suze Rotolo was veel meer dan alleen de muze van.
Rotolo schilderde en schreef het fantastische A Freewheelin' time; a memoir of Greenwich Village in the sixties.
Omdat ik vooral vanuit een Dylanesque benadering denk, voel ik mij niet goed in staat om op gepaste wijze bij de dood van Suze Rotolo stil te staan. Haar jaren met Dylan zijn slechts een klein deel van haar leven.
N.a.v. haar boek A Freewheelin' time heb ik een handvol e-mails met haar uitgewisseld. Uit die e-mails komt zij naar voren als een zeer vriendelijke vrouw.
En toch, ik kan het niet helpen, blijft haar naam voor mij voor eeuwig verbonden met dat ene beeld. Het beeld zoals het ons al bijna vijftig jaar vanaf de hoes van The Freewheelin' Bob Dylan aanstaart. Die jonge vrouw is afgelopen vrijdag op 67 jarige leeftijd overleden. Ze laat haar man, Enzo Bartoccioli, met wie ze veertig jaar getrouwd was, achter.

Dylan kort #659

Another side of Bob Dylan staat ook bij Roel in de kast.
Twitter, een luistertip [alsof die nodig is :-)], hier.
Zoals je misschien weet, haal ik op zaterdag een door de boekwinkel weggelegd exemplaar van NRC Handelsblad van vrijdag, met name vanwege het cultureel supplement en de boekenbijlage. In de gisteren opgehaalde NRC lees ik: [...]eerder 'Hallelujah' van Leonard Cohen tot een veilige keuze voor Idols- en X-Factorkandidaten werd gedegradeerd. Ook Bob Dylans 'Make you feel my love' moest er aan geloven. Nadat de jonge Britse zangeres Adele er in 2008 een fraaie eigen interpretatie aan gaf, werd haar versie een blauwdruk voor de platte karaoke die er sindsdien met het lied wordt bedreven. (Jan Vollaard - Andermans stem; NRC Handelsblad 25/2/2011)
Nou is er sinds 2008 wel zo'n beetje minimaal een keer per maand de woordcombinatie 'Adele', 'Make you feel my love' en 'Idols' en / of 'X-factor' in de krant te vinden, maar gisteren, voor ik de bewuste krant kocht, zijn 'mevrouw Tom', de kinderen & ik naar een van de vele Media markten gereden om een nieuwe stofzuiger te kopen.
Het kopen van een stofzuiger is een noodzakelijk kwaad, nog enigszins aangenaam te maken door ook even te kijken op de muziekafdeling van de Media markt. In het schap met Dylan-cd's, vind ik alleen The Bootleg series volume 9, de heruitgave in jewelcase, zeven exemplaren, verder niks. Gelukkig heeft de media markt tegenwoordig ook een schap elpees & daaruit pluk ik Dylans debuut, de nieuwe persing in mono.
Met de elpee stevig onder mijn arm, zoek ik 'mevrouw Tom' weer op, een paar schappen verder. Ze heeft een cd in haar hand en vraagt: Hoe heet dat nummer ook al weer dat ik zo mooi vind? Ik werp een blik op de cd.... Adele.... & ik zeg Make you feel my love. Ik wil er nog aan toevoegen dat het origineel van Dylan is, dat dit origineel al veel beter is dan deze Adele, hoewel het origineel nou ook niet bepaald een hoogstandje is in het oeuvre van Dylan. Maar ik houd me in. 'Mevrouw Tom' vindt het mooi & dus is in dit huis, sinds gisteren, Make you feel my love in de uitvoering van Adele te vinden.
Die foto: afgelopen woensdag brak een stuk van een van mijn kiezen. Ik ben doodsbang voor de tandarts - een angst ontstaan doordat een tandarts zo'n twintig jaar geleden 'een foutje' maakte - & dus laat ik het maar even zo. Ik heb er geen last van, al vind ik mezelf wel twee, drie keer per dag voor de spiegel met een vinger in mijn mond, ongeveer zoals op de foto.

Dylan kort #658

Vergeet niet tournee 2011 - update hieronder te lezen.
Vergeet ook niet naar deze foto te kijken.
Volgens de statistieken werd Most likely you go your way (and I'll go mine) in de remix van Mark Ronson vanochtend voor het eerst op 3FM gedraaid.
En verder? Tsja, verder glijden de dagen weg met veel muziek.
Herinner je je deze coupon nog (zie hieronder)? Ik wel, met een soortgelijke coupon - uit de krant - reed ik naar de dichtstbijzijnde Free Record Shop. Nog voor ik een woord had kunnen zeggen, greep de jongeman achter de toonbank de bon uit mijn vingers en vroeg Welke wil je, de eerste of de tweede? Ik was dusdanig verbouwereerd dat ik even naar woorden moest zoeken, welke wilde ik? De tweede natuurlijk, de eerste had ik al. Maar de jongen achter de toonbank vatte mijn woorden anders op: Of heb je ze allebei nog niet? Hier neem maar mee, we hebben genoeg, zei hij, terwijl hij mij deel 1 & 2 in de handen drukte. Ik kon nog net dankjewel stamelen voor ik de winkel uit rende, bang dat hij zich zou bedenken...

tournee 2011 - update

Volgens de website van fanzine Isis zal Dylan waarschijnlijk na de tournee in Australië / Azië in juni, mogelijk tot begin juli, naar Engeland / Europa komen om op een aantal festivals op te treden. Deze festival-tournee zal gevolgd worden door een Amerikaanse tournee, waarvan reeds een datum bekend is: 15 juli in Costa Mesa. Vervolgens zijn er plannen voor opnieuw een tournee door Europa in het najaar.
Alles op een rijtje:

april Australië / Azië
juni - begin juli festivals in Europa / Engeland
juli (zomer) Amerika
najaar Europa

Het is nog te vroeg om te juichen en kaarten zijn zeker nog niet te krijgen voor de concerten in Europa. Niets is nog zeker, maar het lijkt er meer en meer op dat bovenstaande ongeveer het patroon zal zijn van tourjaar 2011.

Dylan kort #657

Allereerst dank aan Peter (2x), Peerke en Nanne voor de reacties bij Dylan kort #656, 75 eurocent en Protest!
Vergeet niet deel 2 van Martijn Muijs' Dylan 30 hieronder te lezen.
Vanochtend schreef ik in het stukje Tournee 2011 dat RTT gisteren met het nieuws kwam dat Dylan op 1 juli op het Hop Farm Festival zou spelen (en dat ik hierover wel wat twijfels had). Mijn twijfels blijken te kloppen, RTT heefti inmiddels de informatie van de website verwijderd. Zie hier.
Pure liefde bij Kamper Bobcats op de website van de Stentor. In Kampen wordt Dylans zeventigste verjaardag dus groots gevierd.
Frits kreeg gisteren een complimentje van Jan Stroop.

De Dylan 30 (aflevering 2) door Martijn Muijs

In Dylan kort #589 kondigde ik aan dat Martijn Muijs zijn Dylan 30 gereed zou maken voor publicatie hier. Vandaag de tweede aflevering met daarin de nummers 25 t/m 21. De radiouitzending van Martijn Muijs is iedere vrijdag te horen op KX radio tussen 13 en 14 uur.

25.
Het is 1999 als Denzel Washington mij vochtige ogen bezorgt in The Hurricane. Normaal blijf ik stoïcijns onder een gemiddelde Hollywoodproductie, zelfs een happy end brengt mij niet van m’n stuk. Noem het de strikte scheiding in het hoofd tussen feiten en fictie die me apathisch houdt voor alles wat door scriptschrijvers is bedacht, want hoe briljant ook, het is slechts een verhaal op papier. Maar presenteer vooraf op het witte doek de mededeling ‘based on a true story,’ en ik huiver bij Van God Los, ben uren van slag na Schindler’s List en pink een traantje weg bij The Hurricane.
Het verhaal over Rubin Carter, een succesvol bokser in het Amerika van de jaren 60. Het getal van zijn overwinningen is groter dan de knock outs die zijn tegenstanders hem toebrachten. Er is echter één tegenslag die groter is dan alle voorgaande. Eéntje die hem knock out slaat, bijna voorgoed knakt. Een typisch verhaal van wrong time, wrong place.
Als Rubin, bijgenaamd The Hurricane, Carter na één van zijn overwinningen zijn feestvreugde met wat vrienden gaat beproeven in de stad, vallen ze als kleurlingen in de door blanke bevolkte bars nogal op. Het is het zuiden van Amerika, we schrijven de racistische jaren 60. Wrong time, wrong place. Maar Rubin heeft geld, en voor geld valt er altijd te praten. Als het tegen sluitingstijd loopt en het gezelschap een paar biertjes verder is, besluiten ze dat het mooi is geweest voor die avond. Ze zijn nog niet weg of er stapt nog een persoon het café binnen. Een overvaller richt zijn pistool op de eigenaar en eist de inhoud van de kassa op. De caféhouder bedenkt zich geen moment, en pakt van onder de toonbank een pistool. Schiet. Van beide kanten wordt er gevuurd, een bloederig tafereel is het gevolg. De gevluchte bezoekers lichtten de politie in, die met gillende sirenes in de donkere nacht stand van zaken komt opnemen. Ooggetuigen verklaren twee zwarten te hebben gezien op de plek des onheils. Als even verderop een auto wordt aangehouden met daarin Rubin Carter is het zwaard van Damocles al gevallen: hij moet het gedaan hebben, hoe komt hij anders aan zoveel geld? Het helpt ook al niet mee dat hij bokser is, en sowieso: wat moest hij als zwarte in dat café? Wat volgt is een historie waarvan de uitkomst al vaststaat: voor een volledig blanke jury worden aannames, halve waarheden en hele leugens door de aanklager aan elkaar geregen, en het oordeel luidt: schuldig, levenslang.
Het is 1974 als Bob Dylan het boek The Sixteenth Round leest. Het boek dat Rubin Carter in de gevangenis schrijft. Waarin de bewijzen die hem vrijpleiten zich opstapelen. Hij beschouwt zichzelf als slachtoffer van corrupte, blanke agenten die erop uit zijn hem ten val te brengen. Ok, hij was vroeger misschien geen lieverdje en hij had de nodige ruzies met de cops van het corps, maar deze keer staat zijn onschuld vast, schrijft hij zelf. Bob leest het, en gelooft hem. Zoekt hem op in de gevangenis, en belooft een lied voor hem te schrijven. In 8 minuten vertelt hij het verhaal van Rubin Carter, alias The Hurricane.
Het is eind 2010 als ik, zoals elk jaar, in het eindejaarsoverzicht van Radio 2, tussen de 2000 titels speur naar die ene naam. Bob Dylan. Zijn hoogste notering vind je traditiegetrouw in de onderste regionen van de laatste honderd met het stempel der eeuwigheidswaarde bevorderde platen. Een liedje dat hij al ruim 25 jaar niet meer speelt, omdat de geschiedenis de werkelijkheid inhaalde. Pas in 1985, negen jaar nadat het onderzoek opnieuw werd geopend en met dezelfde vaart weer werd gesloten, komt Rubin Carter vrij. Al die tijd zat hij onschuldig vast. Racisme en rancune van één politieman stonden aan de basis van een dominospel waarbij alle steentjes één voor één omvielen en de bokser knock-out sloegen. Rubin Carter. The Hurricane.
PLAY: Hurricane (Desire)

24.
Ik heb het me vaak afgevraagd. Me geprobeerd er een voorstelling van te maken. Geprobeerd me in te leven in dat ene moment. Dat moment dat onherroepelijk komen gaat. Niemand heeft immers het eeuwige leven, en elke dag is er één dichter bij de dood. John Lennon, George Harrison, Johnny Cash, Michael Jackson, Solomon Burke. Zij gingen je voor. En elke keer dacht ik: misschien ben jij wel de volgende die gaat.
Ik heb besloten alle kranten van die dag te kopen. Alle journaals te kijken. Naar jouw naam te speuren. Tegelijkertijd ben ik bang dat je wordt weggestopt op pagina 6, in de rechterhoek van het buitenland nieuws, en de nieuwslezer van dienst even verschrikt opkijkt van zijn autocue terwijl ik in zijn ogen de gedachten lees: maar die was toch allang dood?
Abraham heb je al gezien. Je mag allang met pensioen. Had eigenlijk allang dood moeten zijn. Waarschijnlijk ben je net op tijd gestopt met het nemen van sfeerverhogende middelen, waardoor je naam niet voor eeuwig in één adem zou worden genoemd met Janis Joplin en Jimi Hendrix en Kurt Cobain. Jij bleef al die tijd doorbuffelen, in volle vaart afgaan op het onomkeerbare lot: dat van de dood. En ik verbaas me over de groeven in je gezicht, vraag me af hoe diep die nog kunnen worden, en je stem… hoeveel octaven die nog zakken kan, voordat hij zijn laatste kraak uitstoot en uitmondt in een eeuwige stilte.
Er is één troost. Eén troost voor jou. Voor mij en allen die met ons zijn: it’s not dark yet. But it’s getting there.
PLAY: Not Dark Yet (Time Out Of Mind)


23.
Al jaren wordt er over gedebatteerd, zijn er voors en tegens, menen de puristen dat een muzikant per definitie uitgesloten van deelname zou moeten zijn, en beweren de voorstanders dat de zeggingskracht probleemloos overeind blijft als je de muziek weglaat. Als er één ultiem argument zou moeten bestaan om Bob Dylan ooit de Nobelprijs voor de Literatuur ten deel te laten vallen, dan is het dit: Love Minus Zero/No Limit. De vijf woorden die de titel vormen, zijn de aankondiging van een literair meesterwerk; pure poëzie. Alleen die eerste zin al; zou zo op een trouwkaart kunnen. Niet geheel toevallig was het ook de tekst die op mijn huwelijksaankondiging stond. En de rest van de tekst. Eh… ik heb er geen woorden voor. Dus laat ik mijn mond maar houden, en de woorden voor zichzelf laten spreken. Daar is alles mee gezegd.

My love she speaks like silence

Without ideals or violence

She doesn’t have to say she’s faithful

Yet she’s true, like ice, like fire

People carry roses

Make promises by the hours

My love, she laughs like the flowers

Valentines can’t buy her



In the dime stores and bus stations

People talk of situations

Read books, repeat quotations

Draw conclusions on the wall

Some speak of the future

My love, she speaks softly

She knows there’s no success like failure

And that failure’s no success at all



The cloak and dagger dangles

Madams light the candles

In ceremonies of the horsemen

Even the pawn must hold a grudge

Statues made of matchsticks

Crumble into one another

My love winks, she doesn’t bother

She knows too much to argue of to judge



The bridge at midnight trembles

The country doctor rambles

Bankers’ nieces seek perfection

Expecting all the gifts that wise men bring

The wind howls like a hammer

The night blows cold and rainy

My love, she’s like some raven

At my window with a broken wing

PLAY: Love Minus Zero/No Limit (Bringin’ It All Back Home)

22.
We zijn meesters geworden in het voeren van oorlog. Want we weten: zonder oorlog geen vrede, en zolang we streven naar vrede zal er oorlog zijn. Vrede is niets meer dan een tijdelijke onderbreking van oorlog, vrede bestaat niet zonder oorlog vooraf. En terwijl we diep in ons hart verlangen naar vrede, maken we ruzie hoe die te bewerkstelligen. Onder gelijkgestemden is het niet zo moeilijk de vrede te bewaren, maar probeer maar eens een oorlog uit te stellen met je opponent. Iedereen heeft immers het gelijk aan zijn zijde. En we waren toch heel goed bezig in Afghanistan? Irak. Joegoslavië. Libanon. Vietnam. We’re gonna smoke them out of their holes, maar ondertussen is er nog steeds geen witte rook.
Zolang deze wereld bestaat zal vrede ver te zoeken zijn. De oudste hobby op aarde is immers ruzie maken. Eenmaal verdreven uit de eeuwige vrede van de hof, sloegen we buiten de poort elkaar de hersens in. Nu bouwen we raketschilden en leveren we wapens aan dictators en despoten. We dreigen met oorlog tegen naties die atoombommen maken en hertellen ondertussen ons eigen nucleaire wapenarsenaal. Vrede brengen we met geweld. Het zal zo zijn, zoals het altijd al is geweest. Wie keert nog de andere wang toe, als je eenmaal een klap hebt gekregen. Een betere wereld begint bij jezelf, roepen de geitewollensokken. Ondertussen wordt de achterban met een kluitje het riet ingestuurd; een vredige theorie op papier is deze keer echt geen oorlog in de praktijk, bezweert men.
Nero, Napoleon, Alexander de Grote, Stalin, Pol Pot, Sadam Hoessein, Charles Taylor, Radko Mladic, George W. Bush. Noem ze allemaal en je noemt er geen. Noem er geen en je noemt ze allemaal.
PLAY: Masters Of War (The Freewheelin' Bob Dylan)

21.
De tijden zijn veranderd. Elke generatie klaagt over de vorige en probeert zich aan het knellende tijdsgewricht te ontworstelen. Kun je je nu nog voorstellen dat ouders van toen zich verafschuwden over die afschuwelijk losbandige Beatles met die lange vrouwenharen of de lichamelijke obsceniteiten van Elvis Presley, nota bene in lederen jas gehuld!
Strikt genomen is de wereld pas echt veranderd in de jaren 50. Als je het tenminste over de wereld van de popmuziek hebt. Die bestond daarvoor niet. Een voorzichtige aanzet tot blues, jazz of bigband daargelaten was klassieke muziek de maatstaf in menig huiskamer. De generatie die zich al had moeten verzoenen met vliegtuigen en automobielen werd ineens overspoeld met gitaren, in sommige gevallen ook nog elektrisch! Zingen was niet langer in aria’s maar van love me do, please love me too.
De tijden zijn veranderd. Mensen van de jongste generatie hebben al nooit van ‘m gehoord, mensen van mijn generatie kennen ‘m van naam maar denken dattie al een jaar of wat dood is. Ik was ook nog maar net uit mijn eurohousehoekje gekropen toen ik de wijde wereld van de popmuziek inliep. Mijn drumleraar nam op een cassettebandje elke week een nieuw liedje op. 2 Unlimited werd gewist voor Ray Charles. Twenty 4 Seven moest plaats maken voor Dr John. Ik had het gevoel dat ik de tijd moest inhalen. Er was al zoveel goeds gedaan wat ik allemaal gemist had. Omdat ik had liggen slapen, of omdat ik nog niet eens geboren was. De Rolling Stones en The Beatles, want ik was van de generatie die vond dat je ze allebei goed mocht vinden, John Coltrane en Miles Davis, en dan waren er ook nog een hele rits soulhelden waarvan de helft allang onder de groene zoden lag, en de jaren 70 had ook mooie dingen voortgebracht. Ik kwam handen, voeten en oren tekort. En zakgeld ook vooral. Ondertussen kwam mijn drumleraar om de hoek, hij had net de nieuwste van Bob Dylan gekocht bij de plaatselijke platenwinkel. Bob Dylan, die stond ook nog op mijn lijstje van nog te ontdekken artiesten. Ik kende Blowin’ In The Wind, en dat was het dan wel zo’n beetje. Kun je blindelings kopen, zei hij.
En dus kocht ik Time Out Of Mind. Drie jaar later ging ik naar een eerste concert in de rij van velen die nog zouden volgen. Even over de grens, bij Oberhausen. Ik huiver van spanning, en als de lichten doven sta ik op mijn tenen om een eerste glimp op te vangen. Een man in wit kostuum, grijs krullend haar en puntige schoenen komt een beetje mal lopend het podium op. Ik zie Bob Dylan voor het eerst. Als ik na een nummer of wat enigszins gewend ben aan het ontmoeten van mijn nieuwe held, kijk ik eens om mij heen om te zien wie er nog meer met mij zijn. Ik verwacht mannen met baarden in spijkerjasjes. Grijzende slapen en een beetje een buik. Vrouwen die zich speciaal hebben mooi gemaakt voor vanavond, in een fleurige blouse en een iets te rode lippenstift, een beetje een kin en kraaienpoten. Ik zie ze. Maar tot mijn verbazing zie ik ook mensen van mijn leeftijd. En jonger. Een puberzoon die met z’n vader mee is. Drie vrienden van rond de twintig die aandachtig luisteren terwijl ze bier uit een plastic beker drinken. Jongens en meisjes op sneakers. De tijden zijn veranderd. En toch ook weer niet.
PLAY: The Times They Are A-Changin' (Live, MTV Unplugged)

tournee 2011

In Dylan kort #656 schreef ik al dat Dylan op 15 juli een concert geeft in Costa Mesa, California en dat met het bekend worden van deze datum een Europese tournee voor deze zomer van de baan lijkt. Inmiddels is er een tweede concert aangekondigd: 28 juli in Chicago. Dat lijkt dus een uitgemaakte zaak, echter...
RTT kwam gisteren met het nieuws dat Dylan op 1 juli speelt op het Hop Farm Festival in Engeland.
De website van Hop Farm Festival geeft al wel de naam van The Eagles, welke ook door RTT genoemd wordt, maar niet Dylan.
Ik heb zo mijn twijfels over Hop Farm. Dylan zal niet alleen voor dit festival naar Europa komen, maar er dan een serie concerten aan vastplakken. Deze zouden dan moeten plaatsvinden tussen het eind van de tour door Australië / Azië en het begin van de tournee door Amerika. Het laatste concert van de tournee 'down under' is op 30 april en de Amerikaanse tournee is in ieder geval al op 15 juli in Costa Mesa, mogelijk komen daar nog concerten voor.
Dat zou betekenen dat een Europese tournee, waar een optreden op Hop Farm deel van zal moeten uitmaken in mei en juni plaats zal moeten vinden. Dat is zeker mogelijk, maar iets in mij roept dat Hop Farm onzin is, dat RTT zich vergist & dat er iets had moeten staan als: Eagles komen naar Hop Farm waar Dylan vorig jaar ook speelde.
Het zou me niet verbazen als na de tournee door Australië / Azië Dylan & band een aantal weken niet spelen, waarna een tournee door Amerika van start gaat - waarschijnlijk eerder dan 15 juli beginnend - waarna Dylan & band in het najaar naar Europa komen.

Maar niks lijkt nog met enige zekerheid te zeggen.

Protest!

Heb je net gekeken naar De Wereld draait door? Ik wel, ik kijk graag. Aan het begin van de uitzending hoor ik iets over Armand, Constant Meijer & een nieuwe, vuistdikke bijbel over de protestsong.
Dan kun je natuurlijk op je klompen aanvoelen dat Dylan langskomt.
En Dylan komt langs.
Wat moet ik zeggen? Ik wil dat vuistdikke boek over de protestsong wel lezen, ooit. Maar dat neemt niet weg dat ik zo langzamerhand niet goed wordt van steeds maar weer dat beeld van Dylan-de-protestzanger. Hooguit maken protestsongs - een vreselijk woord - een marginaal deel uit van Dylans oeuvre. Pak Lyrics 1962 - 2001 uit de kast & ga maar tellen, je zult niet ver komen.
En toch is er - nog steeds - het beeld van Dylan-de-protest-zanger.
Dat beeld slaat de oren dicht.

Misschien moet ik niet meer zeuren hierover. Misschien moet ik maar aanvaarden dat het beeld van velen afwijkt van mijn beeld van Dylan.
Misschien moet ik maar 'ja' knikken & 'nee' denken wanneer voor de zoveelste maal Dylans oeuvre wordt gereduceerd tot een handvol 'protestsongs'.

Misschien ben ik blind voor het gemak van het labelen, als het om Dylan gaat. Misschien heb ik te veel Dylan gehoord om nog te kunnen oordelen.
Misschien moet ik mij maar van de domme houden, het maakt het leven zoveel gemakkelijker.
Misschien wel.

Don’t trust me to show you the truth
When the truth may only be ashes and dust
If you want somebody you can trust, trust yourself

Dylan kort #656

Allereerst dank aan Peerke, Ton en Alja voor de reacties bij verschillende berichten.
In Dylan kort #655 schreef ik o.a. over het verschil tussen de concertdata zoals gegeven op de website van Bill Pagel en zoals gegeven op Dylans officiële website. Daarnaast schreef ik over de speculaties over een Europese tournee in de zomer of in het najaar van 2011. Inmiddels zijn er wat ontwikkelingen: het concert van 12 april in Kowloon, Hong Kong staat sinds vandaag ook aangekondigd op Dylans officiële website & volgens the examiner geeft Dylan op 15 juli een concert in Costa Mesa, California. Dit laatste betekent dus geen tournee door Europa in de zomer.
Crawdaddy schrijft over de Brandeis-release, welke gepland staat voor aanstaande april.
Frits schreef gisteren over Theme Time Radio Hour.
Twitter: hier.
Bekijk hier de videoclip van het nummer Non 6 Bob Dylan van de band 883 (denk ik...) Of weet je wat, kijk ook maar niet. Dit is niet de moeite waard.

75 eurocent

Dylan arrived at the University of Minnesota on Highway 61, took byways, blind alleys, and detours, and left on Highway 12. (Robert Shelton - No direction home)
In een kringloopwinkel blader ik door een groot aantal oude afleveringen van National geographic. In de National geographic van november 1980 stuit ik op een kaartje van de Twin cities: Minneapolis en St. Paul (zie afbeelding hierboven). Op het kaartje is te zien waar precies de University of Minnesota ligt & dat de weg van St. Paul naar Duluth 147 mijl lang is. De weg naar Hibbing staat er helaas niet op.
Ik neem deze National geographic mee, na 25 eurocent betaald te hebben. Thuis speur ik de foto's van en de lange tekst over de Twin cities af, op zoek naar Dylan. Niets, helaas. Het kan niet altijd feest zijn.
Maar starend naar het eerder genoemde kaartje, valt mijn oog op een gebouw in Minneapolis: Guthrie Theater. Het zou toch niet zo zijn dat vlak bij de universiteit waar Dylan een blauwe maandag aanwezig is geweest een theater is dat vernoemd is naar Woody Guthrie, de man die Dylan later in New York zou gaan opzoeken?
Het staat er echt: Guthrie Theater. Nogmaals laat ik mijn ogen over de tekst glijden, op zoek naar Guthrie & verdomd ik vind Guthrie, al is het een andere Guthrie: Practically all professional theater in the United States was still in New York City when Irish director Sir Tyrone Guthrie arrived in Minneapolis in 1959, looking for an alternative to a Broadway more concerned with box office than serious theater. Civic leaders pledged earnest money, land was donated, and a corps of 1,200 volunteers fanned out to raise two million dollars to build the facilities.
In the two decades since, the Guthrie Theater has rewarded the cities with masterful productions of the major classics and with regular excursions into the experimental as well.
Overduidelijk een andere Guthrie dus. Het is zelfs maar de vraag of het theater er al stond toen Dylan uit Minneapolis vertrok.
In ieder geval weet ik nu dat het 147 mijl is van St. Paul naar Duluth.

Een paar jaar geleden kwam ik in een zaakje vol tweedehands platen Nashville skyline tegen. In de plastic hoes die om de plaat zat had de handelaar een single gestopt. Geen single van Dylan, maar zo'n goede-doelen-single van ergens halverwege de jaren 80. De onderste helft van de hoes bevatte een foto van een hele groep zangers & zangeressen, de bovenste helft van de hoes bevatte naast de titel, de naam van de gelegenheidsband en de namen van de zangers & zangeressen, de vlag van Suriname. Aangezien ik de aangeboden persing van Nashville skyline waar de single bij in zat al had, heb ik elpee & single laten staan. Pas na het verlaten van de zaak begon ik me af te vragen waarom uitgerekend deze single bij Nashville skyline was gestopt.
In de kringloopwinkel waar ik ook de National geographic vind, stuit ik bewuste single. Bij het zien van het hoesje weet ik gelijk dat het diezelfde single is die jaren geleden bij Nashville skyline was gevoegd door de eigenaar van een zaakje vol tweedehands platen.
Voor vijftig eurocent koop ik de single, thuis ga ik op mijn gemak wel kijken wat de connectie met Dylan is. Na jarenlang die kloppende vraag in mijn achterhoofd, heb ik nu het antwoord binnen handbereik.
Het gaat om de single Mi dren van de gelegenheidsformatie Sranang dren waar o.a. Mai Tai, Oscar Harris en Trafassi deel van uitmaken. Ik heb nu Mai Tai in huis!
Enfin, de single is uit 1986 & voor het goede doel opgenomen: De opbrengst van deze single is volledig bestemd voor HUMANITAIRE HULP aan de VLUCHTELINGEN OOST SURINAME, zo staat het op de achterzijde van de hoes. De single bevat dus het nummer Mi dren & volgens het label van de single is dit nummer geschreven door B. Dylan & A. Hunsel, zie daar de Dylan-connectie.
Nou is het niet zo dat B. Dylan samen met A. Hunsel ergens in een vakantiehuisje aan de kust drie dagen heeft doorgebracht om gezamenlijk Mi dren te componeren, al zou je starend naar de hoes / het label dat wel kunnen denken.
Als de naald op het vinyl zakt, wordt al snel duidelijk dat Mi dren niet meer is dan Dylans I shall be released met een nieuwe tekst van A. Hunsel.
Mi dren is een muzikaal dieptepunt - nee, dieper dan een dieptepunt - voor het goede doel.
En het mysterie is opgelost.

50 jaar in 3 minuten film

Dylan kort #655

Dank aan Erik voor zijn reactie bij De Grammys, nogmaals.
The Famous and the dead, een film waar ik niet eerder van heb gehoord, blijkt over een 16 jaar oude Bob Dylan fan te gaan, zo lees ik. Nu wil ik die film zien.
Volgens Dylans officiële website begint Dylans aanstaande tournee op 15 april in Singapore. Echter, elders op het internet zijn veel data, vóór 15 april, te vinden waarop Dylan concerten zal geven. Zo zijn de kaarten voor Dylans optreden in Taipei, Taiwan - op 3 april - reeds in de verkoop gegaan, als ik de informatie hier mag geloven.
Volgens Bill Pagels geweldige website, ziet het tourschema er zo uit:

3 april Taipei, Taiwai
6 april Beijing, China
8 april Shanghai, China
10 april Ho Chi Minh stad, Vietnam
12 april Hong Kong
15 april Singapore
17 april Fremantle, Australië
19 april Adelaide, Australië
20 april Melbourne, Australië
23 april Wollongong, Australië
25 april Byron Bay, Australië
26 april Byron Bay, Australië
27 april Sydney, Australië
30 april Aukland, Nieuw Zeeland

Het 'probleem' zit mogelijk in de concerten in China. Vorig jaar zou Dylan ook in China optreden, deze concerten gingen toen uiteindelijk niet door. Wat verder opvalt, is dat er nog hier en daar wat ruimte is voor eventueel extra concerten, zoals tussen 3 en 6 april, 12 en 15 april, 20 en 23 april, en 27 en 30 april.
Ik heb al meerdere malen geruchten gelezen over de concerten ná deze tournee & twee scenario's duiken steeds weer op. Scenario 1: concerten in Amerika in mei - augustus, concerten in Europa in september - oktober. Scenario 2: concerten in Amerika in mei - juni, concerten in Europa in de zomer.
Let wel: beide scenario's zijn nog niet meer dan speculatie, de tijd zal het leren. Of Dylan bij een eventuele tournee door Europa ook naar Nederland komt, is minstens net zo aan speculatie onderhevig.

The Times they are a-changin' in The White House

Bob Dylan speelde op 9 februari 2010 The Times they are a-changin' in The White House voor president Obama. Een briljante uitvoering, als je het mij vraagt, een Dylanesque hoogtepunt van 2010.
Al snel na het optreden circuleerde op het internet zowel audio als video van dit optreden in zéér goede kwaliteit & dus heb ik toen nooit verder gezocht. Bovendien, zo heb ik me laten vertellen, mag er aan opnames gemaakt in the White House geen geld verdiend worden & dus leek een commerciële release van The Times they are a-changin' uitgesloten.
Doordat ik nooit verder heb gezocht, ontdekte ik pas op 14 januari dat de website van het Witte Huis zowel audio als video van Dylans optreden aanbiedt, gratis en voor niks.
Daarmee leek de zaak rond, nooit meer verder gezocht.
Vandaag stuitte ik in de iTunes store een op podcast met de titel White House Music & Arts (audio) & inderdaad ook hier is wederom Dylans The Times they are a-changin' te downloaden, gratis & voor niks.
Hoewel ik deze The Times they are a-changin' al in vele gedaantes heb, haal ik ook deze weer binnen. Ik ben nieuwsgierig van aard, kan het ook niet helpen. Twee dingen zijn opmerkelijk: tijdens het beluisteren van deze podcast blijkt de opname verstoord te worden door getik, alsof ik naar een oude elpee zit te luisteren. Ik heb geen moeite met het getik van een oude elpee, alles behalve zelfs, maar hier past het niet. Waar komt dit getik vandaan?
Veel interessanter is, dat je bij de audio die je via iTunes download, ook artwork krijgt. Je leest het goed, artwork. Simpel, maar effectief. Zie de afbeelding bij dit bericht.
En omdat ik er niet genoeg van kan krijgen, hier nogmaals de video:

A Musical Retrospective tour

Wie moet ik nog vertellen over fanzine Isis? Niemand, naar ik aanneem. Meer dan 150 afleveringen zijn er inmiddels verschenen van Isis. Wie nog geen lid van de club is, kan ik alleen maar aanraden dit alsnog zo snel mogelijk te doen. Het loont de moeite.
Niet dat ik al zo lang lid van de club ben, pas enkele jaren. Eens in de zoveel tijd - om een inhaalslag te maken - koop ik oude afleveringen & lees ik deze stuk voor stuk van kaft tot kaft. Ik herhaal: het loont de moeite.
Vanochtend las ik in Isis issue 111 een stuk van Les Kokay over de zogenaamde A Musical Retrospective tour, de serie concerten die Dylan gaf tussen 9 november en 4 december 1980, beginnend met 12 concerten in de Fox Warfield Theatre in San Francisco. Les Kokay: this series of 19 concerts must surely rank as some of Dylan's finest concerts of all time. En iets verder: This was an important transitional period for Dylan as he emerged from his gospel period and rediscovered his older songs. His singing and passion, as well as some amazing songwriting, would never reach these heights again.
Er zijn schitterende momenten van muzikale genialiteit te vinden in de concerten van A Musical Retrospective tour, al denk ik dat Les Kokay het iets de dik aanzet, maar dat is niet meer dan een kwestie van smaak.
Ik heb te lang niks meer van deze tournee gehoord & dus maak ik nu een inhaalslag. Een goede manier om de zondag te vullen. Te beginnen met 17 november 1980 & een herschreven Simple twist of fate, een vlammende Convenent woman, een rokende Ain't gonna go to hell for anybody, en natuurlijk We just disagree, Lets keep it between us, en o ja, luister naar Just like Tom Thumb's blues...

Bob Dylan in de studio - door Frtis

Wat een heerlijk boek heeft Patrick Roefflaer geschreven! 'Bob Dylan in de studio' leest gemakkelijk weg voor een Dylan-fan. Want veel feiten en feitjes zijn bekend – maar veelal vanuit de Engelstalige literatuur over Dylan. Roefflaer heeft als eerste Nederlandstalige schrijver die informatie naar de Lage Landen gebracht en uitgegeven.
En op een compacte manier. Geen oeverloos gezever over wel of niet een bepaald onderwerp, maar kort aanhalen. Zoals de productie van David Zimmerman bij 'Blood on the tracks': op een korte manier is de invloed laten zien van Dylan's broertje.
Het formaat van het boek (vierkant) heeft me op geen enkele manier belemmerd tijdens het lezen, wat ik van te voren wel had gedacht. Misschien een reden voor andere uitgeverijen om boeken op deze wijze uit te geven?
Roefflaer had grotere ideeën dan diens uitgever. Misschien dat hij die overige ideeën alsnog wil uitvoeren voor een ander boek. Want ik wil meer van Roefflaer lezen in een boek!

Al Kooper met de lachers op zijn hand (en het verhaal wordt steeds mooier...)

Dylan kort #654

Steek je hand op wanneer je dacht, na het lezen van dank & verandering hieronder, dat er geen afleveringen van Dylan kort meer zouden verschijnen. Ik plaats hier nog wel afleveringen van Dylan kort, maar minder frequent. Daar naast probeer ik wat meer berichten over een onderwerp te plaatsen, zoals over de Dylan / Cash-sessies & de Grammys hieronder. (je mag je hand weer naar beneden doen hoor, ik heb het gezien..)
Allereerst dank aan Nanne, Hans en Peter voor de reacties bij De Dylan 30. Ik ben minstens net zo positief over dit stuk van Martijn Muijs. De komende vijf donderdagen verschijnen de resterende delen van deze serie.
Sinds gisteren Mama said knock you out in mijn kop zitten. Niet mijn muziek, wel een oorwurm. Dit terzijde, tijd voor de links:
Alja: 'pauwpauw' en 'pauwpauw'.
Frits: What's in a name?
Waarin celebrity ook niet alles blijkt te zijn, een recensie van Lapham's Quaterlyis.
Duizend tophits voor Amerikaanse Billboard, Dylan kwam nooit verder dan een tweede plaats.
Denk even terug aan The Nikki Jean project, Mama said knock you out, het youtube filmpje dat ik hier gisteren plaatste. Met dat in het achterhoofd lees ik net op RightWingBob dat Nikki Jean samen met Dylan een of meerdere nummers voor haar nieuwe album heeft geschreven. Luister / kijk vervolgens naar het youtube filmpje van Nikki Jean op RightWingBob. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik kan de twee nog niet helemaal bij elkaar brengen & toch is het twee maal Nikki Jean (project)... Ik ben in de war op deze zaterdagochtend.

boekennieuws

Er is een mooie recensie verschenen in Humo van Bob Dylan in de studio.
Een tijdje geleden heb ik hier gevraagd aan lezers om een recensie te schrijven over Bob Dylan in de studio. Het boek verdient het om gerecenseerd te worden. Dus klim in die pen / achter het toetsenbord & laat de andere lezers van deze blog weten wat jij vindt van Bob Dylan in de studio. Recensies kun je sturen naar: tom_dylan@hotmail.com.

Binnenkort verschijnt de Box of vision van Dylan, een werkelijk schitterende box met twee boeken en een map waar cd's in opgeborgen kunnen worden. (Zie het filmpje onderaan dit bericht). De prijs van deze Box of vision is nog niet bekend, maar waarschijnlijk zal er een mooi prijskaartje aanhangen. De Box of vision die eerder van John Lennon is gemaakt, kost ongeveer 100 Engelse ponden.

The Mammoth book of Bob Dylan, samengesteld door Sean Egan, zal (eerder gepubliceerde?) artikelen, interviews en recensies bevatten van schrijvers als John Bauldie, Michael Gray, Nat Henthoff en Jules Siegel. Dit boek zal in mei uitkomen en bevat ruim 600 bladzijdes.

bol.com biedt inmiddels The Gospel according to Bob Dylan van Michael J. Gilmour aan. Gilmour is de auteur van Tangled up in the bible. In hoeverre The Gospel according to Bob Dylan een geheel nieuw boek is, of een update van Tangled up in the bible, weet ik niet. Ik heb The Gospel according to Bob Dylan inmiddels besteld. Wanneer ik het boek gezien heb / gelezen heb, meer over dit boek.

De Grammys, nogmaals

Ik heb gisteren nogmaals gekeken / geluisterd naar Dylans optreden tijdens de Grammys van afgelopen zondag. Aanvankelijk vond ik het niet veel soeps, maar daar moet ik toch op terugkomen. Niet dat ik het nu geweldig vind, maar wel beter dan ik aanvankelijk vond. Dylan staat, armen zwaaiend, gebarend met zijn rug naar de muzikanten de kakofonie te dirigeren, zo lijkt het. Een oude man inmiddels het stembereik steeds beperkter, maar nog steeds de verhalenverteller die de schoonheid van de muziek zoekt in de stembuigingen, de versnellingen & vertragingen, de accenten.
Ik ben er van overtuigd dat het aantal medemuzikanten wat aan de hoge kant was & dat dit niet het nummer ten goede is gekomen. Desalniettemin staat hij er weer, weet hij mij uiteindelijk toch weer in te pakken.

Gitarist Harvey Mandel van Canned heat kreeg pas zaterdagochtend een telefoontje om op zondag, tijdens de Grammys, met Dylan te spelen. Nooit eerder had Mandel met Dylan gespeeld. Door Mandels bijdrage van Maggie's farm doken er gelijk suggesties op dat Mandel als vervanger van Charlie Sexton in Dylans tourband was aangetrokken. Deze mogelijkheid zal geen vaste vorm aannemen, zoals het zich nu laat aanzien, aldus Mandel.
Zie ook het interview met Mandel op de website van the Examiner.

The Nikki Jean project

Mama said knock you out, van The Nikki Jean project. Gewoon luisteren & goed opletten.



Dylan draaide Mama said knock you out tijdens de aflevering van Theme Time Radio Hour met de titel Mother. Dit was de tweede aflevering van Theme Time Radio Hour, de uitzending was op 10 mei 2006.
Dylans stem lijkt rechtstreeks uit deze uitzending te zijn geknipt. Ik heb nog geen vergelijking gemaakt tussen de uitzending van Theme Time Radio Hour en bovenstaande versie van Mama said knock you out, die vergelijking staat nog op de agenda.

De Dylan 30 (aflevering 1) door Martijn Muijs

In Dylan kort #589 kondigde ik aan dat Martijn Muijs zijn Dylan 30 gereed zou maken voor publicatie hier. Vandaag de eerste aflevering met daarin de nummers 30 t/m 26. De radiouitzending van Martijn Muijs is iedere vrijdag te horen op KX radio tussen 13 en 14 uur.

30.
Ik ben een Bobcat. Een Bobcat, voor de duidelijkheid, is naast een type graafmachine ook de aanduiding voor een Bob Dylan fan. Maar Bob Dylan fans bestaan niet, hoewel je misschien als je met een lantaarntje zoekt die ene iemand vindt, die dagelijks in een Bob Dylan shirt naar school fietst, op de Ipod uiteraard Bob Dylan, eenmaal op school aangekomen haar met Bob Dylan kaftpapier overtrokken boeken uit haar Bob Dylan rugzak haalt, het Bob Dylan potlood nog eventjes een extra keer aanscherpt met de Bob Dylan puntenslijper, terwijl ze in haar Bob Dylan agenda ziet dat het vandaag een vrije dag is, waarna ze weer naar huis fietst om onder haar Bob Dylan dekbed nog een paar verloren uurtjes nachtrust in te halen, natuurlijk pas nadat ze de Bob Dylan poster op de muur een kusje heeft gegeven en vervolgens in slaap valt, dromend over haar idool, Bob Dylan. Dat noem ik een Bob Dylan fan. Ik ben dus een Bobcat. Hoewel ik moet toegeven dat ik een paar Bob Dylan t-shirts heb. En een Bob Dylan plakboek bij hou. Maar daar heb ik al heel lang niet meer met schaar en pritt-stift aan gewerkt. En ik luister heus wel eens naar iets anders op m’n Ipod. Jimi Hendrix bijvoorbeeld. All Along The Watchtower. Zoals hij dat speelt, met die snerpende gitaren, beukende drums, haast apocalyptisch, oud-testamentisch, ik vind ‘m stiekem beter dan het origineel. Maar ik ben dan ook een waardeloze Bob Dylan fan.
PLAY: All Along The Watchtower (Liefst de versie zoals Dylan ’m sinds een jaar en dag speelt, gebaseerd op de versie van Hendrix, maar aangezien die nooit officieel is uitgebracht, dan toch maar de cover van Jimi. Op twee de live-versie van Bob Dylan & The Band op Before The Blood, op drie het origineel van John Wesley Harding.)

29.
De geschiedenis zal zich altijd blijven herhalen: we leren maar weinig van vroeger. Vroeger was alles beter. Of op z’n minst goed. Alle vlekken en rimpels strijken we glad, we vochten immers voor een hoger ideaal, dan telt alleen het resultaat. Of had je soms gewild dat die arme mensen nog steeds in de Middeleeuwen leefden? Goed nieuws moet gedeeld worden, desnoods met harde hand verspreid. En zo trokken we met fakkels en zwaarden oostwaarts om de boodschap van heil te brengen. En toen onze religie uitdoofde maakte ze plaats voor democratie. Of had je soms gewild dat die onwetende mensen nog steeds onder de tiran leefden? Vrijheid moet gedeeld worden, desnoods met tanks verspreid. En zo trokken we met bommen en granaten opnieuw oostwaarts om de boodschap van vrede te brengen.
Waarom weten we alles beter? Waarom willen wij de baas zijn? Waarom trekken wij ten strijde terwijl niemand ons aanvalt? Waarom helpen we de wereld de vernieling in en noemen het dan opbouwwerkzaamheden?
Omdat we denken dat we God zijn. May God bless us and America.
PLAY: With God On Our Side (Live, MTV Unplugged)

28.
Hee. Knocking On Heavens Door. Die is toch van Guns ‘n Roses? Ja, maar dit is de versie van die eh… hoe heet ‘ie ook alweer. Bob nogiets. Dylan bedoel je? Ja. Hoe lang is die nou al dood? Geen idee, jaar of 10 toch al zeker wel dacht ik. Waardeloze versie is dit ook hè. Zonder die gillende gitaarsolo op het end. En zo kort ook. Twee minuut nog wat, baf, weg. Ja, net zoals I’ll Be Your Baby Tonight. Oh ja, van UB40. Ja, en laatst nog, met dat liedje van Adele. Schijnt ‘ie ook een versie van te hebben gemaakt. Meen je dat nou? Die van Adele is toch prima? Uitstekend zelfs, dat mens kan tenminste wel zingen. Je bedoelt dat Bob Dylan dat liedje heeft gezongen? Ja, met z’n schorre stem. Vals jongen, vals. Dat meen je toch niet. Zo’n liedje, daar moet je toch met je tengels vanaf blijven. Maar ja, dat was al met Mr Tambourine Man, moest ‘ie ook zo nodig met z’n gitaar zelf nog eens een keertje laten horen dat hij dat liedje ook kende. Niet eens geld voor een fatsoenlijke band erbij. Ja, en heeft ‘ie een band, gaan ze zo zijig oeh-hoe-hoe-hoe-hoe doen. Hij vergeet ook helemaal ‘just like so many times before.’ Het is dat Axl nog niet dood is, anders zou hij zich ook omdraaien in z’n graf. Nee, doe mij maar die van Guns ’n Roses. Er gaat toch niks boven het origineel hè.
PLAY: Knockin’ On Heaven’s Door (Pat Garret & Billy The Kid)

27.
God is dood, aldus Nietzsche. Geloof het of niet; tweeduizend jaar geleden werd God mens, twintig eeuwen verder is de mens God geworden. God werd verwezen naar de eeuwige jachtvelden, we kunnen het nu zelf wel. Bedankt Heer voor alles wat U gedaan hebt, we hebben gelachen om die gekke beestjes onderin de oceaan, die overstromingen en aardbevingen waren wel iets minder tof, maar even goeie vrienden. Punt is alleen: we vinden dat we nu zo’n beetje wel op eigen benen kunnen staan. Ok, we hebben heel wat eeuwen maar wat lopen klooien in ons berenvel, maar zeg zelf; de uitvinding van het wiel was een goeie stap voorwaarts. En helemaal zelf bedacht hè. Hadden we U niet bij nodig. Vervolgens hebben we wat hiaatjes opgelost, hebben we her en der wat dijkjes aangelegd, en elektriciteit aangelegd niet te vergeten. En nu hebben we een world wide web met google als oplossing voor al onze levensvragen, dus eh… Toedeledoki!
Het is 1978. Tijdens een concert in San Diego wordt er een crucifix op het podium gegooid. Avond aan avond zijn er voorwerpen die richting de hoofdpersoon worden gegooid. Bloemen, brieven. Soms dwarrelen ze neer voor zijn voeten, schopt hij het weg, grist een roadie het mee, blijft het liggen. Deze keer is anders. Hij raapt het op. Een week later had hij het om tijdens een concert.
Op een avond in de kroeg zak ik door met iemand die alle platen van Bob Dylan heeft. Ik sta aan het begin van de ontdekkingsreis en stel triviale vragen. Wat is zijn beste plaat? Die is er niet begrijp ik, want elke dag draagt een andere stemming met zich mee en daarmee een andere voorkeur. Wel hoor ik dat ik de jaren 80 zoveel mogelijk moet mijden. Die gospelplaten bedoel je? Nee, die zijn hartstikke goed, wat de popencyclopediën en naslagwerken ook beweren. Tegenover me zit een gezworen atheist, en nu zegt hij dit. Ik weet van de ophef die Slow Train Coming veroorzaakte. Dat werd alleen maar erger met Saved, een plaat die tijdens de pauze van de EO Jongerendag niet zou misklinken uit de speakers. Ik bestel nog een biertje. Andere vraag dan maar. Wat vind jij zijn beste liedje? Hij kijkt me aan en zegt: raad maar. Ik begin te malen. Er is natuurlijk een verschil tussen het meest relevante liedje en wat je persoonlijk het mooist vindt. Begin jaren 60 is heel relevant, maar reken ik niet tot persoonlijke favoriet. Ik ben ingestapt bij Time Out Of Mind, in 1997 gekroond tot album van het jaar bij de Grammys, maar da’s meer een heel album dan één afzonderlijk liedje. Toch maar Like A Rolling Stone? Nee, te standaard voor een fanaticus. Tangled Up In Blue dan maar? Of toch iets onbekenders, zoals Man In The Long Black Coat? Of nee, wacht, die outtake met Mark Knopfler, hoe heet ie ook alweer… Blind Willie McTell! Mis mis mis, zegt hij. Dat kan er maar één zijn: het gaat over Het Leven, zijn leven, ons aardse bestaan en alles daarboven, de levensloop van geboren worden en doodgaan en weer verder leven, de ommekeer, het Er Is Meer. Nee, niet prekerig, maar eerlijk en oprecht. Zonder God te noemen, maar Hem niet doodverklaren. En trouwens, het publiek klapt weer uit alle macht bij het horen van de eerste tonen van dit lied. En dat terwijl ze destijds met spandoeken rondliepen met daarop ‘Jesus loves your old songs too.’ Ik kan het alleen maar met hem eens zijn. Het moet wel. Het is Every Grain Of Sand.
PLAY: Every Grain Of Sand (Shot Of Love)

26.
Heel even. Heel even maar. Doe je ogen dicht en laat je meevoeren. Vergeet alles om je heen. Vergeet de tijd. Vergeet honger. Vergeet dorst. Vergeet oorlog en vergeet vrede. Als je vergeet wat vrede is, ken je ook de oorlog niet meer. En vergeet alle vormen, alle regels, alles wat je geleerd hebt, zelfs de goeie dingen. Het zijn schoolse zaken, het doet er niet meer niet toe. Vergeet wie je bent, waar je woont, wat je doet. Vergeet je vrienden, vergeet alles wat je ooit gehoord en gezien hebt. Weet je wat, vergeet alles wat ik gezegd heb.
Een schone lei, een leeg vel papier. Beweeg je hand. En kleur het maar in. Beweeg je voet. En loop door de poort. Voetje voor voetje verken je de wereld. Een lege wereld. Vul het in. Bedenk wat je ziet en je ziet wat je bedenkt. Het is van jou, het levenslot ligt in jouw handen. Doe nu langzaam je ogen open. Knipper tegen het felle zonlicht, de zon die nooit meer dooft. Je vraagt je af waar je bent? In je eigen hof van Eden.
PLAY: Gates of Eden (Bringin’ It All Back Home)

17 februari 1969

Op 17 februari 1969, vandaag 42 jaar geleden, stuiterde Johnny Cash Columbia studio A in Nashville binnen waar Dylan op dat moment bezig was met de opname van nummers voor het album Nashville skyline. Dylan & Cash kregen het zalige idee om een aantal duetten op te nemen & de banden liepen.
Tijdens de sessies op 17 februari 1969 namen de heren One too many mornings, I still miss someone & Don't think twice it's all right / Understand your man op. Van deze opnamen is One too many mornings te horen in de film Johnny Cash: The man and his music. Geen andere opname van deze sessie circuleert.
Wat wel circuleert, zijn opnamen van een dag later, 18 februari 1969 & ook de Girl from the North country, zoals die te vinden is op Nashville skyline, is opgenomen tijdens de tweede sessie van Dylan & Cash.
Vanaf vlak na deze sessies zijn er nogal wat geruchten geweest dat deze opnamen officieel uitgebracht zouden worden. Vooral producer Bob Johnston heeft meerdere malen laten doorschemeren dat er plannen waren om de Dylan / Cash duetten uit te brengen. Ik vraag me sterk af in hoeverre het ooit concrete plannen zijn geweest, of dat dit eerder onder de wensdromen van Bob Johnston geschaard moet worden.
Vandaag of morgen ga ik nog eens luisteren naar de duetten, het geheugen opfrissen.

dank & verandering

Allereerst dank aan Ton de Kruyff en Yapyap voor de reacties bij Dylan kort #652 & #653.
Reacties en bijdragen van lezers maken deze blog een stuk interessanter. Bijdragen en reacties blijven dan ook meer dan welkom.
De laatste maanden ben ik voornamelijk bezig geweest met het samenstellen van afleveringen van Dylan kort & hoe zinvol - denk ik - deze afleveringen ook zijn, de opzet van deze weblog moet volgens mij meer zijn dan alleen het aanbieden van links naar berichten over Dylan op het net.
Ik ben dan ook van plan om wat meer andere stukken te plaatsen - zoals bijvoorbeeld het stuk over de release van de Brandeis-cd hieronder - die wat meer informatie / mening bevatten & wat minder verwijzing naar elders op het net.
Consequentie is dat er minder regelmatig afleveringen van Dylan kort zullen verschijnen - ik kan de uren die ik spendeer per dag aan de blog immers maar één keer invullen. Of deze verandering een vooruitgang zal betekenen, moet de tijd leren. Ik hoor dan ook graag van je - over een week of wat - of de nieuwe opzet al dan niet geslaagd is.

Bob Dylan in concert Brandeis university 1963 zal opnieuw uitgebracht worden

Eerder schreef ik hier al dat de release van de cd Bob Dylan in concert Brandeis universety 1963 door amazon is aangekondigd voor 12 april, sinds vandaag bevat Dylans officiële website meer informatie over deze aanstaande release.
Bob Dylan in concert Brandeis university 1963 werd in oktober 2010 weggegeven bij aankoop van The Original mono recordings of The Bootleg series volume 9. Deze 'gratis' cd kreeg - mede hier - meer aandacht in de media dan The Original mono recordings of The Bootleg series volume 9, omdat de Brandeis-cd, zoals die al snel kortweg werd genoemd, nu eenmaal in tegenstelling tot de twee andere releases, materiaal bevat dat nog niet eerder circuleerde onder verzamelaars.
Ik heb in de aanloop naar de releases in oktober behoorlijk wat moeite moeten doen om zeker te zijn van een Brandeis-cd, zo heb ik o.a. veel te veel geld betaald voor The Original mono recordings om een Brandeis-cd te pakken te krijgen. Niks 'gratis' cd dus.
Enfin, dat debacle hebben we inmiddels achter de rug.
Maar ik kan niet ontkennen dat ik me toch wel enigszins een melkkoe voel, nu de Brandeis-cd vanaf 12 april overal in de winkels zal liggen. Waarom heb ik in oktober zoveel moeite gedaan? Waarom heb ik toen - in verhouding tot de prijs nu - enkele tientjes (!) meer moeten betalen voor The Original mono recordings omdat er de 'gratis' Brandeis-cd bij zat.
Dat moest ik even kwijt.
Er zit uiteraard ook een andere, meer zonnige, kant aan het verhaal. Al die liefhebbers van Dylans muziek die in oktober niet de mazzel hadden om een exemplaar van de Brandeis-cd te pakken te krijgen, hoeven niet meer de absurde prijzen op bijvoorbeeld marktplaats te betalen om de muziek te pakken te krijgen. Ze hoeven alleen maar tot april te wachten, de Brandeis-cd krijgt namelijk een wereldwijde release & dit keer niet alleen op cd, maar ook als digitale download (iTunes?) en op elpee.
Ergens had ik gehoopt, gezien de lengte van de cd, dat aan de commerciële release van Bob Dylan in concert Brandeis university 1963 een aantal extra opnames toegevoegd zouden worden, bijvoorbeeld van het concert in Town Hall op 12 april 1963 - op de dag van release 48 jaar geleden - maar helaas, de nieuwe uitgave bevat alleen de opnames die ook al eerder op de 'gratis' cd stonden.
Voor de nieuwe uitgave heeft Michael Gray liner notes geschreven. Gray is natuurlijk vooral bekend als auteur van de 3 versies van Song & dance man en The Bob Dylan encyclopedia.
Tot slot wijkt het hoesje van de nieuwe release iets af. Het Columbia-logo staat niet meer rechtsonder afgebeeld, maar linksonder. Verder is er het woord "mono" aan toegevoegd.

Dylan kort #653

De volgende uitgave van Atelier 9en40 is de Bob Dylan aantekeningen 28/12/2010 t/m 12/02/2011, een boekje van mijn hand. Zodra er meer informatie is over wanneer de Bob Dylan aantekeningen in de verkoop gaat, waar het gekocht kan worden, enz. zal ik dat laten weten. De vrouw achter Atelier 9en40 is Alja Spaan, het doet mij goed dat zij de Bob Dylan aantekeningen zal uitgeven.
Een beknopt verslag van de Grammy's, hier. Meer over de Grammy's, hier.
His Bobness op Muziekgek.
Twitter: hier.
Romance in Durango op radio 2, voor Jan.
Met dank aan Yapyap, Thomas en Hans voor de reacties bij Motorpsycho nitemare & Dylan kort #652 - de grammy's.
In antwoord op Yapyaps reactie: zie het begin van dit bericht :-)
In antwoord op Thomas' en Hans' reacties: ik moet nog eens luisteren / kijken naar Maggie's farm. Dylan zou Dylan niet zijn als zijn muziek niet enige inspanning van de luisteraar vraagt. Laat me, net als Thomas & Hans, weten wat je vindt van Dylans optreden tijdens de Grammy's.

Dylan kort #652 - de grammy's

Allereerst dank aan André voor het sturen van twee links naar filmpjes van Dylans optreden tijdens de uitreiking van de Grammys.
Dylan zong dus Maggie's farm, ondersteund door leden van Mumford & sons, Avett Brothers en enkele leden van zijn eigen tourband. De meest prangende vraag is natuurlijk: was het goed? Ik worstel, moet ik eerlijk bekennen. Naar Grammy-maatstaf was het "fuckin' briljant", naar Dylan-maatstaf was het okee, niet meer. Door de 'kakofonie' aan instrumenten is er, naar mijn smaak, te weinig ruimte voor Dylan-de-zanger om volledig zijn ding te kunnen doen. Daar mag je het natuurlijk grondig mee oneens zijn & om een oordeel te kunnen vormen kun je hier of hier kijken. [Dylan komt na een minuut of vijf op]. Meer filmpjes circuleren op youtube & facebook & waarschijnlijk is dit nog maar het begin. Binnen nu en een week circuleert het filmpje in dvd-kwaliteit met dolby surround sound (hoop ik...).
Gisteren schreef Frits over de Grammys, zie hier.
Op de website van de Grammy's staat werkelijk een schitterende foto van Dylan, zie hier & Harold Lepidus heeft ook nog wel wat te melden over de Grammy's, zie hier en hier.
Op de website van NRC staat ook nog het een en ander, volg vooral ook de link in dit bericht voor nog een foto & artikel.

Twitter: hier.
Martijn Muijs over zijn Dylan Dertig - vanaf donderdag hier & daar te lezen - & de Grammy's. [Ik ben nogal content - zoals dat zo mooi heet - met het feit dat ik Martijn Muijs' Dylan dertig in zes delen mag publiceren. Eerste deel: aanstaande donderdag.]
The Times they are a-changin' op Plaksels.

Op het moment dat ik dit bericht wil publiceren, plonst er een e-mail mijn mailbox binnen. Een e-mail over de website American songwriter, op de website staat een bericht over Dylans Maggie's farm, zie hier.

Motorpsycho nitemare

Een tijd geleden ben ik begonnen met hier stukken plaatsen uit het manuscript dat inmiddels omgewerkt is tot een ander boek. Van de stukken die bij het omwerken gesneuveld zijn, plaats ik er zo nu en dan eentje hier. Zo ook onderstaande stuk.

Motorpsycho nitemare

I

Een handelsreiziger maakt zijn ronde op het platteland. Het begint al laat te worden en net wanneer hij naar huis wil gaan, begeeft zijn auto het.
In de verte ziet hij licht branden. Hij loopt in de richting van het licht en komt aan bij een boerderij. Nadat hij de boer heeft gevraagd of hij op de boerderij de nacht mag doorbrengen, zegt de boer: "dat is goed, maar er is één ding…"

Vul zelf maar aan, er zijn honderden varianten. En allemaal zijn het moppen met een baard, niet grappig meer, je ziet van een kilometer afstand de clou aankomen.
Misschien, héél misschien, kunnen één of twee varianten van de mop over de handelsreiziger, de boer en de dochter nog een glimlach op mijn gezicht toveren, maar meer zit er niet in. Het is het type mop dat beter vermeden kan worden, tenzij de moppentapper een flater wil slaan.
Dode grond.
Maar in dode grond zit een uitdaging.
Neem een mop met een baard, zo lang dat je bij iedere stap op de haren gaat staan en maak er een geslaagde song van.
Onmogelijk. Degene die de uitdaging aanneemt is gedoemd te falen.
Des te groter de uitdaging om het tòch te doen en er mee weg te komen.
Dylans Motorpsycho nitemare is de enige song die ik ken die gebaseerd is op de oude mop over de handelsreiziger, de boer en zijn dochter en, ja, Dylan weet er mee weg te komen.
Hij weet er mee weg te komen door ten eerste de mop niet letterlijk te gebruiken, door ten tweede de actualiteit te gebruiken en door ten derde de bekendheid met de mop over de handelsreiziger, de boer en zijn dochter, zowel bij de luisteraar als bij de personages in Motorpsycho nitemare, te gebruiken.
Motorpsycho nitemare - let op het woord psycho in de titel, dat komt nog terug - begint zoals de mop begint, met het aankloppen bij een boerderij:

I pounded on a farmhouse
Lookin' for a place to stay.
I was mighty, mighty tired,
I had gone a long, long way.

De ik uit Motorpsycho nitemare heeft de pech een boer te treffen die op z'n zachts gezegd wat achterdochtig is

Well, out comes a farmer,
He must have thought that I was nuts.
He immediately looked at me
And stuck a gun into my guts.

En zijn achterdocht wordt alleen maar versterkt doordat hij het feit dat er iemand op de deur van zijn boerderij klopt gelijk associeert met de mop van de handelsreiziger, de boer en zijn dochter:

He cocked his rifle
And began to shout,
"You're that travelin' salesman
That I have heard about."

De ik, onder bedreiging van het geladen geweer van de boer, ontkent in alle toonaarden die handelsreiziger te zijn, sterker nog, om in goede aarde bij de boer te vallen, beweert de ik een dokter te zijn en gestudeerd te hebben.
Vervolgens verschijnt de onvermijdelijke boerendochter - Rita - ten tonele, die de schoonheid van Anita Ekberg zou benaderen:

She looked like she stepped out of
La Dolce Vita.

Na nog wat geklets tussen de ik en de boer, mag de ik de nacht doorbrengen op de boerderij, uiteraard onder de voorwaarde

That you don't touch my daughter
And in the morning, milk the cow.

Tot zover niets bijzonders, alles - min of meer - volgens het boekje van de moppentapper. Maar dan wordt de mop op z'n kop gezet, door elkaar geschud en van een nieuwe clou voorzien.
De ik gaat slapen, tot hij wakker schrikt en Rita naast zijn bed ziet staat

Lookin' just like Tony Perkins

Wacht even, Tony Perkins, als in Anthony Perkins de acteur bekend van zijn rol in Hitchcocks Psycho, met die bloederige scène in de douche? Juist, die Anthony Perkins. En wat vraagt de Rita uit Motorpsycho nitemare die er uit ziet als Anthony Perkins? Je raadt het al:

Would you like to take a shower?

Paniek. De ik probeert er nog onderuit te komen door te zeggen

Oh, no! no!
I've been through this before

Zo staat het in Lyrics 1962 - 2001, maar in de enige versie van Motorpsycho nitemare, te vinden op het album Another side of Bob Dylan (1964), zingt Dylan

Oh, no! no!
I've been through this movie before

wat door de toevoeging van het woord movie natuurlijk alleen maar nog sterkere associaties oproept met de film Psycho.
De ik realiseert zich dat het de hoogste tijd is om 'm de smeren, de plaat te poetsen, zich de benen uit het lijf te rennen, weg van Rita, ware het niet dat hij de boer een belofte heeft gedaan, hij zou de koeien melken, en ja, belofte maakt schuld.
De enige manier, zo realiseert de ik zich, om onder zijn belofte uit te komen en dus van Rita weg te kunnen, is er voor te zorgen dat de boer hem wegstuurt.
Maar hoe krijgt hij de boer zo gek om hem weg te sturen? Het antwoord is snel gevonden:

I had to say something
To strike him very weird,
So I yelled out,
"I like Fidel Castro and his beard."

Dylan maakt voor zijn songtekst dankbaar gebruik van de haatgevoelens over en de angst voor de communisten in het algemeen en Fidel Castro in het bijzonder, in het Amerika van begin jaren zestig.
En ook bij de boer uit Motorpsycho nitemare rijzen de haren te berge bij het horen van de naam Fidel Castro. Hij dreigt de ik te vermoorden als hij niet binnen twee seconden weg is. En laat dat nou precies zijn, wat de ik wilde bereiken.
Terwijl de boer de ik de verwensing

You unpatriotic,
Rotten doctor Commie rat

naar het hoofd slingert, gevolgd door een Reader's Digest, en naar zijn geweer grijpt, springt de ik door het raam en neemt de benen.
En dan rest nog één vers, zoveel jaar later: de ik denkt er niet over ooit nog terug te gaan naar de boerderij, ook al is Rita inmiddels vertrokken. De boer kijkt nog steeds naar de ik uit en wil hem overdragen aan de F.B.I.
en dat laatste vers eindigt met de moraal. Een mop met een moraal? Ja zeker, en wat voor één:

Without freedom of speech,
I might be in the swamp.

Een moraal met een twist. Zonder vrijheid van meningsuiting had hij nooit I like Fidel Castro and his beard kunnen roepen en zou hij onder de douche zijn vermoord, waarna zijn lichaam, net als in de film Psycho, in een moeras zou zijn gedumpt.
Een moraal, over de vrijheid van meningsuiting, opgehangen aan een horrorfilm.

II

Zoals ik hierboven al schreef, nam Dylan Motorpsycho nitemare op voor het album Another side of Bob Dylan. Dit album werd in één lange sessie, op 9 juni 1964 opgenomen. Motorpsycho nitemare was de achtste song die Dylan die avond opnam, na drie afgebroken pogingen, nam Dylan het nummer in één take op.
Daarna zou hij het, voor zover bekend, nooit meer spelen. Dat is maar goed ook.
De enige versie van Motorpsycho nitemare, op het album Another side of Bob Dylan, is zo droogkloterig gezongen, dat het perfect past bij een droogkloterige mop.
Een betere versie dan de versie op Another side of Bob Dylan is niet mogelijk. Gespeeld en gezongen vanuit de losse pols, zoals men moppen hoort te tappen.
En de moppentapper mag uiteraard zelf niet in de lach schieten.
Werden daarom de eerste drie pogingen om het nummer op te nemen afgebroken? Omdat Dylan in de lach schoot? Ik weet het niet, maar ik kan het me zo voorstellen.
Slechts één opname dus van Motorpsycho nitemare. Stel je voor dat Dylan dit nummer tijdens een van zijn honderden, inmiddels duizenden concerten van zijn zogenaamde never ending tour zou spelen, het zou denk ik niet overkomen. Het zou gewoonweg niet werken, niet in de acoustisch gespeelde set zoals uit het begin van de never ending tour en ook niet, in een stevig rockend arrangement.
Een mop meer dan één keer horen is dodelijk voor een mop. Een mop is alleen de eerste keer grappig. Maar een moppentapper kan eenzelfde mop tientallen keren vertellen, met groot succes, als zijn toehoorders maar steeds 'vers' zijn, nog onbekend met de clou.
Bij Motorpsycho nitemare is het precies omgekeerd. De moppentapper - Dylan in dit geval - vertelt zijn mop maar één keer, tijdens de opname voor Another side of Bob Dylan, maar de luisteraar, in dit geval ondergetekende kan de mop honderden keren horen zonder dat het gaat vervelen.
Natuurlijk kan ik de clou inmiddels dromen, natuurlijk zie ik 'm van mijlen ver aankomen, maar toch blijft het boeien. Waarom?
Ik weet het niet.
Misschien omdat Motorpsycho nitemare veel meer een absurdistisch verhaal is waarin handig gebruik wordt gemaakt van de mop over de handelsreiziger, de boer en de dochter, dan dat het een mop is over de handelsreiziger, de boer, enz.
Misschien ook niet.

III

Motorpsycho nitemare is geen uitzondering in het oeuvre van Dylan. Dylans oeuvre, vooral uit de beginperiode van zijn carrière, zit vol humor. Luister maar eens naar Talkin' New York, van het album Bob Dylan (1962), Talkin' World War III blues en I shall be free van The Freewheelin' Bob Dylan (1963), I shall be free no. 10, net als Motorpsycho nitemare van het album Another side of Bob Dylan (1964), of Bob Dylan's 115th dream van het album Bringing it all back home (1965).
Maar al deze songs zijn niet, net als Motorpsycho nitemare, gebaseerd op een alom bekende mop. In dat opzicht is Motorpsycho nitemare uniek, althans tot 2001.
In 2001 bracht Dylan het album "Love and theft" uit met daarop het nummer Po' boy waarin niet alleen de handelsreiziger èn de boerendochter terugkeren, in de regels

My mother was a daughter of a wealthy farmer
My father was a travelling salesman, I never met him

wat de luisteraar al aan het denken zet, de ik is het kind van de handelsreiziger en de boerendochter! Maar ook nog een andere mop, de typisch Amerikaanse, zogenaamde knock-knock-joke:

Knockin' on the door, I say, "Who is it and where are you from?"
Man says, "Freddy!" I say, "Freddy who?" He says, "Freddy or not here I come"

De altijd serieus genomen, zogenaamde 'stem van een generatie' heeft wel humor. De meeste luisteraars vergeten alleen te lachen.
Overigens komen niet alleen de boerendochter en de handelsreiziger uit Motorpsycho nitemare later in Dylan's oeuvre terug, de melodie van Motorpsycho nitemare gebruikte Dylan opnieuw voor Bob Dylan's 115th dream (1965).

Dylan kort #651

Een bericht over de rehearsals voor de Grammys: Dylan, met als back-up band de leden van Mumford & sons en Avett Brothers, speelde Maggie's farm. Wacht even, Maggie's farm verscheen oorspronkelijk op kant 1 van Bringing it all back home. Ik zie nog niet de connectie met het eerbetoon aan de akoestische muziek dat Dylan & co tijdens de Grammys zouden brengen. We zullen zien. Voor het bericht, zie hier. Iets meer is hier te vinden. Zie ook het filmpje (matige kwaliteit) hier.
Flow, river flow op IJssellandmystiek.
De Grammys volgens NRC Next.
Dylans officiële website heeft inmiddels ook een bericht over de Grammys. Ondertussen doen ze gelijk maar aan geschiedvervalsing, bij het bericht staat 10 februari, maar het staat pas sinds gisteren op de website.
John Byrne Cooke recalls 1964 New England road trip with Bob Dylan part two, zie hier.
Twitter: hier.