De hoezen #7 - door Patrick Roefflaer

10 – Nashville Skyline
Uitgebracht: 9 april 1969
Fotograaf Elliott Landy
Hoestekst Johnny Cash
Fotograaf achterzijde Al Clayton
Art-director ?


Van op de hoes van Nashville Skyline lacht Dylan ons vrolijk groetend toe. 

Opnieuw is de hoesfoto quasi toevallig tot stand gekomen. Het oorspronkelijke opzet was zelfs helemaal anders. Het was de bedoeling dat de foto die nu op de achterzijde staat,  op de voorzijde zou prijken.

Al Clayton

In 1956 is Al Clayton een derdejaars student geneeskunde bij de Navy, wanneer hem een fototoestel in handen wordt gestopt om een operatie in beeld te brengen. Hij blijkt er talent voor te hebben en zet zijn opleiding verder aan de U.S. Navy Medical Photography School om zo medisch fotograaf te worden. Na zijn ontslag uit het leger gaat hij verder studeren aan de kunstschool van Los Angeles en vestigt zich dan in 1963 als fotograaf in Nashville.

In het midden van de jaren zestig trekt hij door de Mississippi Delta, oostelijk Kentucky, Georgia en Alabama, waar hij de armoede documenteert. In juli ’67 worden zijn foto’s gebruikt  om senatoren aan te sporen een armoedebestrijdingsprogramma op te starten. Twee jaar later verschijnen de foto’s in boekvorm: Still Hungry In America.

Johnny Cash is onder de indruk van het boek en raakt bevriend met de fotograaf. Zo komt het dat Clayton er bij is wanneer Cash, midden februari 1969, een feestje geeft in zijn huis aan Cumberland River in Nashville. Onder de gasten: Kris Kristofferson, Mickey Newbury en Bob Dylan. Die is in de stad om er de songs voor zijn volgende elpee op te nemen. “Bob en Sara en de kinderen verbleven bij mij thuis terwijl hij die plaat aan het opnemen was,” verklapt Cash.

Clayton tracht Dylan te benaderen, maar dat is niet makkelijk: “Dylan was ongewoon. Mijn eerste indruk was dat hij extreem timide was. Op het randje van paranoïde, bevreesd zelfs.[…] Ik probeerde met hem te praten, maar telkens ik over iets begon, reageerde hij met: ‘Daar weet ik niets van.’ Hij was erg gesloten en op zich zelf.”

Toch kan Clayton hem enkel foto’s van de skyline van de stad bezorgen. Dylan kiest er een uit voor de hoes. Meteen heeft hij ook een titel voor de plaat: Nashville Skyline – soms kan het leven makkelijk zijn. 


Elliott Landy

Johnny Cash levert een gedicht aan, dat zal worden afgedrukt op de achterhoes. Er blijft nog wat plaats over en de platenfirma vraagt een portret van de zanger. Vooral ook omdat de voorzijde toch wel erg anoniem is.

De keuze valt op Elliot Landy, een man die sinds kort in de buurt van Dylan woont, in Woodstock. Hij bracht er onder andere het beroemde festival in beeld. Maar het zijn de foto’s die Landy voor de debuutelpee van The Band maakte, die de aandacht van Dylan trokken.

In zijn boek Woodstock Vision (1994) vertelt Elliott Landy hoe de foto tot stand kwam. “[Dylan] had de foto voor de voorzijde al gekozen  - een beeld van de horizon van Nashville, waar hij de plaat had opgenomen.
Vooraf hadden we geen idee wat we zouden doen – er was geen concept. Hij stelde voor om naar de lokale bakker te gaan, waar we foto’s maakten met zijn  zoon Jesse en twee toevallige passanten uit Woodstock. […]”
Dylan heeft zijn bril op, een pluizig baardje en draagt zijn lederen vest – dezelfde die hij ook droeg op de hoezen van Blonde on Blonde en John Wesley Harding.
“Hij had het nog steeds moeilijk om te poseren en daardoor voelde ik mij ook ongemakkelijk om hem te fotograferen. Maar we hielden vol. We maakten wat foto’s aan de bakkerij en trokken dan naar mijn huis. Daar maakten we nog wat foto’s.”

Maar Dylan bedenkt zich. Hij heeft liever niet dat zijn zoontje in beeld komt.
“Hij was erg gelukkig”, meent Landy. “Verliefd op zijn lieflijke en bevallige vrouw Sara en zijn familie. Hij verstopte zich voor de buitenwereld, om er te genieten van de magische ervaring jonge kinderen te hebben. Dat weerhield mij er jarenlang van om deze foto’s te publiceren. Hij is erg gehecht aan privacy.”

Dus wordt er een nieuwe afspraak geregeld. Dit keer mag de fotograaf Dylan thuis  gaan bezoeken, in Byrdcliff. (Een wist-je-datje: Dylans huis, Hi Lo Ha, is nu eigendom van Donald Fagen van Steely Dan.)

Die ochtend heeft het stevig gesneeuwd, maar na de middag is de zon doorgebroken. Daarom stelt de fotograaf voor om naar buiten te gaan. Omdat het nat is, trekt Dylan laarzen aan. Bij het naar buiten gaan grijpt hij een gitaar die hij van George Harrison cadeau heeft gekregen en een hoed. “Kunnen we deze gebruiken?”

Ze trekken naar het bos achter zijn huis op zoek naar een leuke locatie.
“Opeens bleef Dylan staan,” schrijft Landy in zijn boek. “Hij had blijkbaar een idee. ‘Probeer hier eens,’ zie hij en wees naar de grond. Terwijl ik wou gaan zitten, merkte ik dat het modderig was, maar ik zette door.
‘Denk je dat ik deze moet opzetten?’ vroeg hij, terwijl hij zijn hoed naar zijn hoofd bracht. Hij lachte omdat hij zich inbeeldde hoe hij er zou uitzien met die belachelijke ouderwetse hoed.
Geen idee, zei ik, terwijl ik afdrukte.
Het ging allemaal razendsnel. Had ik even geaarzeld, dan was ik de foto gemist die op de hoes zou komen.”

Wanneer Dylan het resultaat ziet, beslist hij dat dit de hoesfoto wordt. Hij vraagt uitdrukkelijk dat er niets bij geschreven zou worden – geen naam, geen titel, niets.
Desondanks zet CBS het logo in de linker bovenhoek. Landy is behoorlijk ontgoocheld: “Hoewel dit een kleine en onbelangrijke toevoeging lijkt, verknoeit het toch het drie dimensionele beeld. Probeer het eens uit: bedek het logo, neem je hand weg en bedek het opnieuw. Het beeld gaat van twee naar drie dimensies en terug.”


Eric von Schmidt

De pose van Dylan op de albumhoes doet denken aan die van Eric von Schmidt op The Folk Blues of Eric von Schmidt. Het feit dat die elpee uit 1963 te zien is als een van de voorwerpen op de hoes van Bringing It All Back Home, wijst erop dat Dylan vertrouwd was met het beeld. De keuze voor net deze foto kan dus geen toeval zijn. Vandaar misschien ook het lachje van Dylan op het moment dat hij  suggereerde de foto te maken.



Dylans bewondering voor de zanger bleek eerder al uit de name check die hij gaf bij het gesproken intro van “Baby Let Me Follow You Down” op zijn debuutelpee.

Bovendien schrijft Dylan later in 1969 de hoestekst voor Von Schmidts elpee Who Knocked the Brains Out of The Sky?. Hij noemt hem: “… a man who can sing the bird off the wire and the rubber off the tire.” Om te besluiten met “he is also a hell of a guy.” – een duidelijke verwijzing naar het gedicht van Cash op zijn eigen Nashville Skyline waarin de Man in Black Dylan roemt als “a hell of a poet.”