The Cutting Edge 1965 - 1966:Deluxe Edition #21: 9 en 10 maart 1966

9 en 10 maart 1966 Columbia Recording Studios Nashville

1. Most Likely You Go Your Way (And I’ll Go Mine) – Take 1 Complete The Cutting Edge
2. Most Likely You Go Your Way (And I’ll Go Mine) – Take 2 Rehearsal
3. Most Likely You Go Your Way (And I’ll Go Mine) – Take 3 Rehearsal
4. Most Likely You Go Your Way (And I’ll Go Mine) – Take 4 Rehearsal
5. Most Likely You Go Your Way (And I’ll Go Mine) – Take 5 Breakdown
6. Most Likely You Go Your Way (And I’ll Go Mine) – Take 6 Complete Blonde on Blonde
7. Temporary Like Achilles – Take 1 Complete
8. Temporary Like Achilles – Take 2 False start
9. Temporary Like Achilles – Take 3 Complete The Cutting Edge
10. Temporary Like Achilles – Take 4 Complete Blonde On Blonde
11. Rainy Day Women #12 & 35 – Rehearsal
12. Rainy Day Women #12 & 35 – Take 1 Complete Blonde On Blonde
13. Obviously Five Believers – Take 1 False start
14. Obviously Five Believers – Take 2 Breakdown
15. Obviously Five Believers – Take 3 Complete The Cutting Edge
16. Obviously Five Believers – Take 4 Complete Blonde On Blonde
17. Leopard-Skin Pill-Box Hat – Take 1 Complete Blonde On Blonde
18. I Want You – Rehearsal
19. I Want You – Take 1 Complete
20. I Want You – Take 2 Breakdown
21. I Want You – Take 3 Rehearsal, false start
22. I Want You – Take 4 Complete  The Cutting Edge
23. I Want You – Take 5 Complete Blonde On Blonde
24. I Want You – Take 5b Insert, guitar overdub

De allerlaatste sessie voor Blonde On Blonde begon om 6 uur ’s avonds en eindigde de volgende ochtend rond 7 uur. Een marathon-sessie van 13 uur waarbij gewerkt werd aan het opnemen van maar liefst zes verschillende composities. Van deze zes composities is er slechts één al eens eerder in de studio gespeeld: “Leopard-Skin Pill-Box Hat”.
Zes van de veertien tracks op Blonde On Blonde werden tijdens deze sessie opgenomen. Zo’n vijftig jaar na dato kunnen we alleen met ontzag naar de lijst met tijdens deze sessie opgenomen nummers kijken.

Volgens de tracklist van The Cutting Edge Collector’s Edition werden er 24 tracks opgenomen tijdens deze sessie. Van deze 24 tracks zijn er 12 compleet. Van deze 12 complete takes verschenen er dus 6 eerder al op Blonde On Blonde. Van de overgebleven 6 complete takes staan er 4 op The Cutting Edge Deluxe Edition.

Zou Bob Dylan bij het verlaten van de studio in de vroege ochtend van 10 maart 1966 zich gerealiseerd hebben dat hij zojuist de laatste opnamen voor een meesterwerk had afgerond?
Wanneer ontstond het in 1966 nog revolutionaire idee om Blonde On Blonde als dubbel-elpee uit te brengen? Dat moest toch wel voor deze laatste sessie zijn geweest, waarom stak Bob Dylan anders zoveel tijd in het opnemen van deze zes tracks?

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #40

In de rechtbank... Zie hier. [met dank aan Dirk]

Dylan kort #1148

Tienermagazine: de Beatles en Bob Dylan van 28 januari 1966, zeer de moeite van het bekijken waard, zie hier. [met dank aan Dirk]
T-shirt: zie hier. [met dank aan Dirk]
"Onder Bob Dylans arm": Het stuk dat ik hier plaatste riep nogal wat vragen op over de titel van het boek. Wie liever zelf zoekt kan beter niet op deze link klikken: zie hier. [met dank aan Dirk]
Dylan fietste door Groningen (of toch niet), zie hier.

Onder Bob Dylans arm

Ik realiseerde me net dat ik de afgelopen anderhalve week onbewust ben teruggegaan naar de dagen dat ik net Bob Dylans muziek ontdekte. Dat is grofweg een kwarteeuw geleden, ik was vijftien, zestien jaar.
Ik heb al wel vaker beschreven hoe ik schoolziek thuis Bob Dylan met "Blowin' In The Wind" op de radio voorbij hoorde komen, op mijn fiets sprong om in de lokale platenzaak een tweedehands exemplaar van Desire te kopen om thuis te ontdekken dat ten eerste de plaat deels niet te draaien was door een grote kras in het vinyl en ten tweede dat de Dylan van Desire toch wel echt anders klinkt dan de Dylan die ik op de radio had gehoord.
Dat verhaal vertel ik niet nog een keer. Het gaat me om iets later en vooral de herbeleving van dat iets later in de afgelopen dagen.

Goed, iets later dus.
Na het draaien van Desire was ik gegrepen, sprong ik weer op mijn fiets - diezelfde middag nog - om ook het enige andere album van Bob Dylan dat in de lokale platenzaak tweedehands werd aangeboden te kopen: Hard Rain.
Desire was een aangenaam begin van mijn Bob Dylan-afwijking, maar Hard Rain heeft me gevormd tot wie ik ben. Hard Rain was een muzikale klap in mijn gezicht waar ik vijfentwintig jaar later nog steeds beduusd van ben.
Ik heb de afgelopen dagen veel naar Hard Rain geluisterd. Het is een bittere plaat. Een plaat vol woede en pijn (luister maar naar "Idiot Wind"). Maar ook een plaat waarin de extase na de pijn hoorbaar is. Hard Rain maakt me bang, maar ook extatisch.

Terug naar toen, naar vijfentwintig jaar geleden.
Een paar maanden na de aanschaf van Hard Rain stapte ik op mijn fiets om een klasgenoot in het ziekenhuis te bezoeken, zeventien kilometer van huis. Ik ging niet alleen.
Waarom ik ging weet ik niet meer. Medemenselijkheid, denk ik. Ik heb die klasgenoot slechts één keer in mijn leven gesproken: in het ziekenhuis.
De naam van die klasgenoot weet ik niet meer. Wat ik nog wel weet is dat ik toen ik uit het ziekenhuis kwam doorfietste naar de platenzaak dicht bij dat ziekenhuis. Daar kocht ik Bob Dylan's Greatest Hits.

One of Us Must Know (Sooner or Later) (1966) - door Jochen

One of Us Must Know (Sooner or Later) (1966)

 “I always liked songs with parentheses in the title,” zegt gastheer Dylan in aflevering 47 van zijn radioshow Theme Time Radio Hour, bij de afkondiging van Sonny Stitts “Fools Rush In (Where Angels Fear To Tread)”. Dat zijn geen loze woorden: liefst 68 keer in de 104 afleveringen kiest de radiomaker voor een dergelijke songtitel. En in Dylans eigen catalogus staan ook al ruim twintig titels met haakjes, van “Suze (The Cough Song)” tot “High Water (For Charley Patton)”. Pas in de 21ste eeuw, na 2001, lijkt de grootmeester erop uitgekeken. Hoewel; ook in de autobiografie Chronicles (2004) is de dichter niet terughoudend. Gemiddeld één paar parenthesen per tien pagina’s, waarbij hij, overbodigerwijs, opmerkelijk vaak complete zinnen tussen haakjes plaatst. “Okay, we were going to forget about “Dignity” for a while. (We never did go back to it.)”, bijvoorbeeld.
Een systeem hanteert Dylan verder niet. Soms draagt de verklarend bedoelde toevoeging juist bij aan de ondoordringbaarheid, zoals bij “Señor (Tales Of Yankee Power)” en “I’m Not There (1956)”, een enkele keer verheldert het juist wel, zoals bij “High Water”, maar meestal staat een zinsnede uit het refrein of de stokregel tussen haakjes: “I Don’t Believe You (She Acts Like We Never Have Met)” of “Coming From The Heart (The Road Is Long)”.
En “One Of Us Must Know (Sooner Or Later)” natuurlijk, Dylans vijfde song with parentheses in the title.

Het is een van zijn lievelingsliedjes, verklaart de meester in het Rolling Stone interview in 1969, en eentje waarin, zeker voor Dylanbegrippen, uitzonderlijk veel liefde is gestoken. De twintig (!) pogingen, repetities, missers en alternatieven op disc 11 en 12 van het onvolprezen The Cutting Edge – Collector’s Edition (2015) illustreren dat op fascinerende wijze. Dat de begeleiding verandert in de loop van zo’n sessie is weinig verbazend, maar dat het lied zó radicaal ook op de andere fronten (tekst, melodie, tempo) uitwaaiert, is wel een eye-opener. De studiopraat, vooral in de eerste beide rehearsals, onthult intieme details over het scheppingsproces. Kennelijk heeft Dylan al een eerste pre-repetitie met Al Kooper achter de rug. Hij mist een blad, vindt het weer terug, vraagt hulpzoekend (vermoedelijk aan de pianospelende Kooper) “How is the chorus?”, zingt tastend een paar woorden mee die later zullen verdwijnen (“I’m glad it’s through, you’re mad it’s through”) en onderbreekt dan: “That’s not right, Al. I don’t get it.” Kooper antwoordt iets onverstaanbaars, Dylan vraagt “What’s the tempo?” en begint dan, behoorlijk langzaam, met het grondwerk van het eerste couplet zoals wij dat kennen: ”I didn’t mean to hurt you so bad.” Nauwelijks in het refrein aangekomen, onderbreekt Dylan weer en spreekt Kooper nogmaals aan: “Are you sure we played it in that tempo?” Het moet nóg langzamer… Over de eerste vier regels doet men vervolgens 47 seconden. Ter vergelijking: in de definitieve, 24ste take wordt dit eerste couplet elf seconden sneller gespeeld, in driekwart van de oorspronkelijke tijd dus.

Dylan kort #1147

"Shelter From The Storm" in Floortje naar het einde van de wereld (23:40), inclusief de hoes van het verkeerde album, zie hier. [met dank aan Simon en Hilda]
"Als er een Nobelprijs voor de muziek zou zijn...", zie hier. [met dank aan Dirk]

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #39

Hoi Tom,

Tijdens het bekijken van de videoclip van The Wombats - "Give me a Try" komt er in de schuifbeweging van nauwelijks één seconde op de telefoon (0:14 sec) een plaatje voorbij waarin ik gelijk Dylan denk te herkennen, wat denk jij?   ;-)

Henk

De videoclip van The Wombats staat hier.

The Cutting Edge 1965 - 1966: Deluxe Edition #20: 8 maart 1966

8 maart 1966 Columbia Recording Studios Nashville

1. Just Like A Woman – Take 1 Complete The Cutting Edge
2. Just Like A Woman – Take 2 Complete
3. Just Like A Woman – Take 3 Complete
4. Just Like A Woman – Take 4 Complete The Cutting Edge
5. Pledging My Time – Take 1 Breakdown The Cutting Edge
6. Pledging My Time –Rehearsal
7. Pledging My Time – Take 2 False start
8. Pledging My Time – Take 3 Complete Blonde On Blonde
9. Just Like A Woman – Take 5 False start
10. Just Like A Woman – Take 6 Breakdown
11. Just Like A Woman – Take 8 Complete The Cutting Edge
12. Just Like A Woman – Takes 9-10 False start, breakdown
13. Just Like A Woman – Takes 11-12 Rehearsal
14. Just Like A Woman – Take 13 Breakdown
15. Just Like A Woman – Takes 14-15 Rehearsal
16. Just Like A Woman – Take 16 Complete
17. Just Like A Woman – Take 17 Breakdown
18. Just Like A Woman – Take 18 Complete Blonde On Blonde

Tussen 7 en 10 maart 1966 werd het grootste deel van Blonde On Blonde opgenomen. Negen van de veertien tracks op Blonde On Blonde werden tijdens deze paar dagen in Nashville opgenomen. Het is wonderlijk om te zien dat na zo veel sessies die niets of weinig opleverden dat Dylan goed genoeg vond voor zijn volgende album er in een paar dagen de ene na de andere bruikbare take op band gezet werd. Bob Dylans ideeën en het vakmanschap van de sessiemuzikanten smolten samen in maart 1966.
Of is het juist het contrast tussen de droomwereld van de visionaire New York hipster die Dylan was aan de ene kant en het strakke, professionele vakmanschap van de Nashville-muzikanten aan de andere kant dat Blonde On Blonde tot een meesterwerk maakt?
De contrasten smolten samen, dat is misschien wel de essentie van Blonde On Blonde.
Dat dat niet altijd makkelijk ging bewijzen bijvoorbeeld wel de vele takes die nodig waren voor “Just Like A Woman” naar Dylans tevredenheid op band stond.
Tijdens de opnamesessie van 8 maart 1966 werd er gewerkt aan twee songs: “Just Like A Woman” en “Pledging My Time”. Het opnemen van “Just Like A Woman” kostte moeite. De eerste takes lijken muzikaal al sterk op het uiteindelijke nummer, maar blijkbaar moest de boel even losgegooid worden en dus werd er een geheel andere “Just Like A Woman” opgenomen, vlak voor dit nummer voor even met rust werd gelaten om eerst “Pledging My Time” op te nemen.
Het opnemen van “Pledging My Time” ging vlot en efficiënt. Met die blues op band werd er nog een tijdje gewerkt aan “Just Like A Woman”, net zo lang tot de take zoals we die al jaren kennen vastgelegd werd.

Schuilen

Iedereen heeft wel eens behoefte aan een schuilplaats, een plek om even weg te kruipen. Nu de kou tegen de muren van het huis slaat, nu de vermoeidheid in het lijf is gekropen is het heerlijk schuilen in "Shelter From The Storm".
Ik kruip vanavond niet in de bekende versie van Blood On The Tracks, ook niet in de live-versie van Hard Rain - hoe heerlijk deze versies ook zijn. Ik zoek vanavond onderdak bij de alternatieve take van "Shelter From The Storm" zoals die in 1996 op de soundtrack van de film Jerry Maguire en een jaar later op The Best Of Bob Dylan verscheen.
Keer op keer draai ik deze opname. Vijf, zes keer achter elkaar zonder tussendoor een woord te spreken of een gedachte af te maken. Ik onderga.
Ik onderga wat op het eerste gehoor solo-Dylan is: gitaar, mondharmonica en stem. Maar wie goed luistert ontdekt dat er ergens in de diepste tonen van deze opname een piano lijkt schuil te gaan. Alsof die piano op band stond, maar voor de uitgave van deze alternatieve take van "Shelter From The Storm" van de opname is gewist. Er is een klein beetje piano achtergebleven, zo lijkt het.
Of ben ik nou gek? Is er wel een piano te horen op deze opname?
Nog een keer luisteren.

Waarom vergeet ik deze opname toch zo vaak? Waarom zakt deze getergde schoonheid steeds weer uit mijn geheugen?
Het is zo'n opname die ik eens in de zoveel tijd uit de kast trek terwijl ik "o ja, die was er ook nog" voor me uit mompel.
Ik ben een mompelaar.
Een genietende mompelaar.

En ja, dan is er ook nog die maffe versie van The Best Of Bob Dylan - de verzamelaar waar de alternatieve take van "Shelter On The Storm" op staat - met dat gekke boekje, een boekje dat niet goed gedrukt lijkt te zijn. Op het fotootje in dit boekje lijkt Bob Dylan wel last van geelzucht te hebben. Dat vindt de verzamelaar in mij dan weer leuk.
Hoe heeft deze foute versie van The Best Of Bob Dylan de fabriek kunnen verlaten? Dit had toch nooit in de winkelschappen terecht mogen komen?
Klopt dit wel? Heb ik deze maffe versie van The Best Of Bob Dylan wel ooit in een winkel gekocht? Dat zal toch wel, hoe ben ik er anders aangekomen?

Nog maar een keer "Shelter From The Storm". Ik kan er nog geen genoeg van krijgen. Ik zie het maar als een inhaalslag, een goedmakertje voor al die keren dat ik voor mijn cd-kast stond en geen oog had voor de soundtrack van Jerry Maguire (slappe film, hoor) of The Best Of Bob Dylan.

En nog maar een keer. Het is nog lang geen tijd om onder de wol te kruipen. Laat mij voorlopig nog maar even schuilen in de muziek.
Het is er aangenaam warm.

The Cutting Edge 1965 - 1966: Deluxe Edition #19: 7 maart 1966

7 maart 1966 Columbia Recording Studios Nashville

1. Absolutely Sweet Marie –Rehearsal
2. Absolutely Sweet Marie – Take 1 Complete The Cutting Edge
3. Absolutely Sweet Marie – Take 2 False start
4. Absolutely Sweet Marie – Take 3 Complete Blonde On Blonde
5. Absolutely Sweet Marie – Insert

Toen Bob Dylan de Columbia Recording Studios te Nashville op 7 maart 1966 binnenliep was het zo’n drie weken geleden dat hij voor het laatst een opnamesessie voor Blonde On Blonde had bijgewoond. Wat deed hij in die drie weken?
In die drie weken gaf Bob Dylan in ieder geval een aantal concerten, zoals op 20 februari in Quebec en op 5 maart in Jacksonville, maar het zou me ook niet verbazen wanneer Bob Dylan deze drie weken gebruikte om de nog op te nemen songs voor Blonde On Blonde te schrijven: “Just Like A Woman”, “Pledging My Time”, “Most Likely You Go Your Way (And I’ll Go Mine)”, “Temporary Like Achilles”, “Rainy Day Women #12 & 35”, “Obviously 5 Believers”, “I Want You” en natuurlijk “Absolutely Sweet Marie”, de enige song waar tijdens de opnamesessie van 7 maart aan gewerkt werd.

De opnamesessie – afgaande op wat er op de Collector’s Edition van The Cutting Edge is verschenen – verliep zeer efficiënt. Na één keer oefenen, één complete take en één valse start werd de definitieve versie van “Absolutely Sweet Marie” opgenomen. De sessie werd afgesloten met het opnemen van een insert, geheel instrumenteel, waarvan ik me afvraag hoeveel er van gebruikt is voor Blonde On Blonde.

Dylan kort #1146

Gunther Ramysen over The Times They Are A-Changin', zie hier. [met dank aan Dirk]
Alja Spaan luistert sinds oudjaarsdag uitsluitend naar The Cutting Edge, met een voorkeur voor cd 6 vanwege "de swingende versie 'Just Like A Woman' en de allerswingendste 'Pledging My Time'." Zie hier.
Carolina (film, 2003) 1:07:26: "You know Bob Dylan's Jewish, right?"[met dank aan Alja]
Peter 't Lam over "Norwegian Wood", Haruki Murakami en "Fourth Time Around", zie hier. [met dank aan Peter]
Parodie: Jimmy Fallon doet Bob Dylan, zie hier. [met dank aan Sjon]
Dick Hovenga over The Cutting Edge, zie hier. [ik weet niet meer of ik hier eerder een link naar dit bericht heb geplaatst...]

Jeff Buckley - Just Like A Woman

Bovenstaande track is van het album You & I van Jeff Buckley. You & I verschijnt op 11 maart.

The Cutting Edge 1965 - 1966: Deluxe Edition #18: 17 februari 1966

17 februari 1966 Columbia Recording Studios Nashville

1. Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again – Take 1 Rehearsal The Cutting Edge
2. Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again – Rehearsal The Cutting Edge
3. Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again – Take 1 Breakdown
4. Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again – Takes 2-3 Rehearsal
5. Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again – Take 4 Breakdown
6. Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again – Take 4 (mis-slate) False start
7. Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again – Take 5 The Bootleg Series, Vol. 7, The Cutting Edge
8. Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again – Takes 6-8 False starts
9. Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again – Take 9 Breakdown
10. Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again – Take 10 False start
11. Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again – Takes 11-12 Breakdown
12. Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again – Take 13 Breakdown The Cutting Edge
13. Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again – Take 14 Complete The Cutting Edge
14. Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again – Take 15 Complete Blonde On Blonde

Volgens Michael Krogsgaard in Bob Dylan: The Recording Sessions verbleven Bob Dylan en de muzikanten in de nacht van 16 februari op 17 februari 1966 van 6 uur ’s avonds tot 7 uur ’s ochtends in de Columbia Recording Studios in Nashville. Alleen tussen 4 en 7 uur op de ochtend van 17 februari werden, aldus Krogsgaard, opnamen gemaakt. Het enige nummer waar aan gewerkt werd is “Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again”.
Is drie uur lang om een klassieker als “Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again” op te nemen?
Wat deed Bob Dylan tussen 6 uur ’s avonds en 4 uur ’s ochtends, tijdens de uren dat er niet opgenomen werd? Was hij aan het schrijven? Is in die tien uur “Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again” geschreven?
En de muzikanten? Waren ze al wel in de studio om 6 uur in de avond van de 16de februari? Zo ja, wat deden ze tijdens al die uren wachten? Handen wrijven aangezien ieder uur van aanwezigheid geld opleverde? Een kaartje leggen?
Ik weet het niet.

Drie uur waren er nodig om van de eerste voorzichtige poging om “Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again” op te nemen te komen tot de definitieve versie van dit nummer. Bob Dylan en de muzikanten moeten na dit staaltje doorzettingsvermogen in de vroege uren van 17 februari  de studio uitgelopen zijn, het duister van de ochtend in. De vermoeidheid in de botten, maar met de adrenaline van de overwinning nog pompend door het lijf.
Eén ochtend was er nodig om “Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again” op te nemen. Laat dat maar even op je inwerken.

Play Fuckin' Loud!

Absolutely Sweet Marie (1966) - door Jochen

Absolutely Sweet Marie (1966)

Tijdens de Food Riots in New York, februari 1917, valt Miss Ganz op omdat ze, aldus de New York Times, ‘de menigte met bittere taal toesprak en aldus verwarring stichtte’. Inspector Dwyer arresteert haar nadat hij Marie Ganz een groep vrouwen in het Jiddisch hoort toespreken, ‘en haar woorden leken hen op te winden’. De arrestatie valt niet goed. ‘Honderd of meer’ vrouwen trekken naar het politiebureau en scanderen dat Sweet Marie weer vrijgelaten moet worden, maar daarover beslist de rechter. Die is opmerkelijk soepel; Marie komt er vanaf met een voorwaardelijke straf, hoewel
ze geen onbekende is voor Justitie. De anarchistische activiste, voorvechtster voor vakbonden en vrouwenrechten, heeft al in de gevangenis gezeten. Op 23-jarige leeftijd, in 1914, stapt Marie het hoofdkantoor van Standard Oil op Broadway binnen en dreigt daar, met een geladen revolver in haar hand, John D. Rockefeller ‘af te schieten als een hond’ als hij geen einde maakt aan bloedige arbeidersonlusten in Colorado. Ze is honest, maar outside the law. Dat kost haar zestig dagen. Het anarchisme zweert ze later af, zoals te lezen valt in haar opmerkelijk goed geschreven, zeer onderhoudende autobiografie Rebels: Into Anarchy – And Out Again (1920), waarin ze ook vertelt dat ze plotseling als Sweet Marie bejubeld wordt tijdens een van haar vele, opruiende speeches. “Whenever I appeared in public afterward it was sure to be heard shouted at me sooner or later.” Een verklaring waarom ze nu juist dát vleiende voorvoegsel krijgt, heeft ze verder zelf ook niet.

Record Mirror 17 januari 1976

Dylan kort #1145

De film A Case of You (2013): Aan het eind van de film zitten achterin een taxi huilende mensen, op de autoradio is te horen: "he was singing with the top down 'Girl From The North' Dylan and Johnny Cash." Dit komt uit het nummer "Outlaws" van Joe Purdy, luister hier. (schitterend nummer) [met dank aan Alja]
Parenthood, seizoen 6, aflevering 3 begint met "Shelter From The Storm", aflevering 13 draagt de titel "May God Bless". Eerder heb ik hier al geschreven - met dank aan Alja - over Bob Dylan in eerdere afleveringen. De makers van Parenthood houden van Dylan, zo lijkt het (en geef ze eens ongelijk).
Pop is art - 1965, zie hier. [met dank aan Dirk]
Joe Boyd vanmiddag was Joe Boyd te horen in het programma van Ceres Matthews op BBC World Service. Boyd sprak veelvuldig over Dylan. Programma's van de BBC kunnen hier beluisterd worden. [met dank aan Wim]
"Foto's van de vrijheid": Foto's van Joe Alper (van o.a. Dylan) in Groningen, zie hier.
Lezing over Bob Dylan en de roerige jaren zestig in Oldenzaal, zie hier.
Twee artikelen uit De Standaard die tegen betaling gelezen kunnen worden, zie hier en hier.
Frank Boeijen op radio 2, onder andere over Dylan, luister hier.

The Cutting Edge 1965 - 1966: Deluxe Edition #17: 15 en 16 februari 1966

15 en 16 februari 1966 Columbia Recording Studios Nashville

1. I’ll Keep It With Mine (instrumental) – Take 1 Rehearsal
2. I’ll Keep It With Mine (instrumental) – Take 2 Rehearsal
3. I’ll Keep It With Mine (instrumental) – Take 3 Rehearsal
4. I’ll Keep It With Mine (instrumental) – Take 4 Rehearsal
5. I’ll Keep It With Mine (instrumental) – Take 5 Rehearsal
6. I’ll Keep It With Mine (instrumental) – Takes 6-7 Rehearsal
7. I’ll Keep It With Mine (instrumental) – Take 8 Rehearsal
8. I’ll Keep It With Mine (instrumental) – Take 8 again Complete
9. I’ll Keep It With Mine (instrumental) – Take 9 Complete
10. Sad-Eyed Lady Of The Lowlands – Take 1 Complete The Cutting Edge
11. Sad-Eyed Lady Of The Lowlands – Take 2 Rehearsal
12. Sad-Eyed Lady Of The Lowlands – Take 3 Complete
13. Sad-Eyed Lady Of The Lowlands – Take 4 Complete Blonde On Blonde

Een van de mythes rond de opnamesessies voor Blonde On Blonde gaat ongeveer zo: Bob Dylan gebruikt studiotijd niet alleen voor het opnemen van zijn songs, maar ook voor het schrijven, herschrijven en bijschaven van songteksten. Tijdens een sessie voor Blonde On Blonde werkt Bob Dylan uren achter elkaar aan de tekst van “Sad-Eyed Lady Of The Lowlands” terwijl de muzikanten zich (betaald) vervelen. Om de vele uren wachten wat te verzachten, spelen de muzikanten kaart, tafeltennis en werken ze aan een aantal (instrumentale) nummers. Na uren wachten is Bob Dylan eindelijk klaar om “Sad-Eyed Lady Of The Lowlands” op te nemen. Zo’n beetje de enige instructie die Dylan aan de muzikanten geeft is zoiets als: “Tijdens een couplet het nummer opbouwen om tijdens het refrein te knallen. Daarna weer wat rustiger.”
De muzikanten dachten aan een nummer van een minuut of drie op te nemen en dus begonnen ze rond de twee minuten spelen de muziek op te bouwen. Echter, er kwam nog een couplet waarna nogmaals, nog sterker opgebouwd moest worden. En daarna nog een, en nog een. Aan het eind van de take waren de muzikanten vol verbazing over de lengte van het nummer. De eerste (en enige) take is de take die op Blonde On Blonde te horen is.
Tot zover de mythe.

Met dank aan The Cutting Edge weten we nu dat die mythe deels waar is.

Desire

Het is vandaag veertig jaar geleden dat Desire verscheen. Toen dat album verscheen was ik twee jaar. Toch was Desire het eerste album van Bob Dylan dat ik ooit kocht. Een tweedehands exemplaar met een flinke kras over de eerste twee nummers van kant B. Dat bekraste exemplaar heb ik nog steeds. Ondanks dat ik inmiddels Desire ook wel zonder kras bezit kan ik van dat allereerste exemplaar geen afscheid nemen. Ik zie mijn vijftienjarige zelf nog op de vloer van mijn tienerkamer zitten, de rug tegen de muur, knieën opgetrokken, "Oh Sister" door de kamer schallend terwijl ik de gezongen tekst mee lees op het bij de plaat geleverde tekstvel.
Desire, het album met liner notes van Allen Ginsberg.
Het album met viool en een tweede stem.
Het album met de tarotkaarten op de hoes.
Ik kan uren praten over Desire.
Over de Quadraphonic-persing en de persing met iets te veel Emmylou Harris.
Over "Hurricane" en "One More Cup Of Coffee".
Over alles, maar vooral over die stem.

Het enige waar ik niet over had kunnen praten is Desire als toegangskaart tot Rusland, simpelweg omdat ik het was vergeten. Het stond in Record Mirror: Desire als toegangskaart. Ik vond het artikel net terug.

chaos

Vanavond ontving ik een e-mail van Wim over artikelen uit kranten en tijdschriften. Artikelen over Bob Dylan. Afgezien van het feit dat het altijd aangenaam is om e-mails van Wim te ontvangen, realiseerde ik me tijdens het lezen van die e-mail dat een reeds lang geleden genomen voornemen nog steeds op realisatie wacht: het in het archief steken van de artikelen die ik in de afgelopen maanden heb vergaard.
Dat zijn honderden artikelen. Het opbergen van honderden artikelen kost enkele uren. Op die stapel nog op te bergen artikelen liggen onder andere het artikel uit Humo van november 2013 (zie hieronder) en de schitterende foto van Bob Dylan die in Muziek.nl Magazine (nr. 5, 2014) werd afgedrukt. Die foto is gemaakt door Danny Clinch. Bij de foto staan een paar regels uitleg van Clinch over het maken van die foto.
Vanavond gaat dat opruimen niks meer worden. De plannen dus maar doorschuiven naar morgen, of het weekend. Ik zie wel.
Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik wel goed functioneer in de chaos om mij heen. De chaos van het verzamelen. Dat houdt de drang om op te ruimen wel enigszins tegen.
Het mooiste van chaos is misschien nog wel dat ik soms zaken vind waarvan ik vergeten was dat ik ze bezat, zoals dat artikel uit Humo, zoals de foto van Danny Clinch in Muziek.nl Magazine.
Een nieuw voornemen: meer scans van artikelen hier plaatsen. Dat kost tijd. Zolang het tijd kost heb ik een goede reden om het archiveren nog even voor me uit te schuiven.

En ja, hoe kan het ook anders, ik denk aan de liner notes van Bringing It All Back Home: "i accept chaos. i am not sure whether it accepts me."
Misschien moet ik dat opruimen nog maar een week opschuiven.

Humo 5 november 2013

Queen Jane Approximately (1965) - door Jochen

Queen Jane Approximately (1965)

The Andy Warhol Diaries verschijnt postuum (1987) en is een verzameling getranscribeerde (telefoon)gesprekken. Warhol heeft geen zin om daadwerkelijk een dagboek bij te houden, maar voelt wel een cultuurhistorische verantwoordelijkheid. Vriendin en gewaardeerde schrijfster Pat Hackett krijgt de eer: van november 1976 tot februari 1987, vlak voor Warhols dood, belt ze vrijwel dagelijks met de kunstenaar en daarna werkt ze het gesprek schriftelijk uit.
De transcripties bevestigen het beeld van de geldbeluste, zachtmoedige en vooral op een eigenaardige manier wereldvreemde kunstenaar. Van dat laatste getuigen ook de anekdotes over Dylan, met wie Andrew Warhola sowieso een ongemakkelijke relatie onderhoudt. In oktober ’77 bezoekt Warhol in New York een voetbalwedstrijd van de New York Cosmos (de afscheidswedstrijd van Pelé) en ontmoet daar behalve Robert Redford en Muhammed Ali ook Dylans oude manager Albert Grossman. “Hij vertelde me alweer dat hij mijn zilveren Elvis heeft, maar dat begrijp ik niet, want die heb ik aan Dylan gegeven, dus hoe zou Grossman die kunnen hebben?”

Het zit Warhol wel een beetje dwars. In mei 1978 spreekt Dylans oude kompaan van The Band, Robbie Robertson, hem aan op een feestje. Als Warhol de Dylanconnectie verneemt, vraagt hij meteen of Robertson iets weet van die Silver Elvis. Dat weet Robbie wel: “Dylan heeft hem geruild met Grossman, voor een sofa! (lacht) Dus dat was een dure sofa.”
Een maandje later ontmoet Warhol dan Dylan zelf weer eens, in Londen, na diens zesde en laatste concert in Earls Court. “Nona zei dat hij een schilderij van mij moest kopen en hij zei meteen dat hij er eentje had gehad – de Silver Elvis die ik hem gegeven had – en dat hij hem had geruild voor een sofa. Dus wat Robbie Robertson me een paar weken geleden had verteld, was waar. En toen zei Dylan dat als ik hem er ooit weer eentje zou geven, hij dat nooit meer zou doen.”
Dylans spijt zal wel meer financieel berouw dan artistieke inkeer zijn; Warhols zeefdrukken hebben inmiddels de miljoen-dollar-grens doorbroken.

The Cutting Edge 1965 - 1966: Deluxe Edition #16: 14 februari 1966

14 februari 1966 Columbia Recording Studios Nashville

1. Fourth Time Around – Take 1 Rehearsal
2. Fourth Time Around – Take 2 Breakdown
3. Fourth Time Around – Takes 3-4 Rehearsal
4. Fourth Time Around – Take 5 Complete
5. Fourth Time Around – Takes 6-7 Rehearsal
6. Fourth Time Around – Take 8 Rehearsal
7. Fourth Time Around – Takes 9-10 False starts
8. Fourth Time Around – Take 11 Complete The Cutting Edge
9. Fourth Time Around – Takes 12-13 False starts
10. Fourth Time Around – Takes 14-16 False starts
11. Fourth Time Around – Takes 17-18 False starts
12. Fourth Time Around – Take 19 Breakdown
13. Fourth Time Around – Take 19 again Complete Blonde On Blonde
14. Visions Of Johanna – Take 1 False start
15. Visions Of Johanna – Take 2 Breakdown
16. Visions Of Johanna – Take 3 False start
17. Visions Of Johanna – Take 4 Complete Blonde On Blonde
18. Leopard-Skin Pill-Box Hat – Takes 1-2 Rehearsal
19. Leopard-Skin Pill-Box Hat – Take 3 Complete The Cutting Edge
20. Leopard-Skin Pill-Box Hat – Takes 4-5 Rehearsal
21. Leopard-Skin Pill-Box Hat – Take 6 Breakdown
22. Leopard-Skin Pill-Box Hat – Take 6 again Rehearsal
23. Leopard-Skin Pill-Box Hat – Take 8 Complete The Cutting Edge
24. Leopard-Skin Pill-Box Hat – Take 9 Breakdown
25. Leopard-Skin Pill-Box Hat – Take 10 False start
26. Leopard-Skin Pill-Box Hat – Take 11 Breakdown
27. Leopard-Skin Pill-Box Hat – Take 12 False start
28. Leopard-Skin Pill-Box Hat – Take 13 Complete

Tijdens de opnamesessies in New York voor Blonde On Blonde lukte het Bob Dylan om één nummer voor dit album op te nemen: “One Of Us Must Know (Sooner Or Later)”. In februari 1966 gingen de sessies voor Blonde On Blonde, op aanraden van producer Bob Johnston, verder in Nashville. Daar, in het land van de countrymuziek, kreeg Blonde On Blonde pas echt vorm.
De eerste Nashville-sessie, op Valentijnsdag 1966, was niet alleen een lange, maar ook een succesvolle sessie. Er werd gewerkt aan het opnemen van drie nummers. Van twee van deze drie werd een definitieve versie voor Blonde On Blonde opgenomen tijdens deze allereerste sessie in Nashville.
Wat in New York niet lukte, lukte in Nashville wel, mede met dank aan The Nashville Cats, de in Nashville opererende studiomuzikanten.
Opvallend is hoe weinig van de opnamen van 14 februari 1966 op The Cutting Edge: Deluxe Edition terecht zijn gekomen. Van de 28 tracks die er van deze sessie op The Cutting Edge: Collector’s Edition staan, zijn er slechts 3 te vinden op The Cutting Edge: Deluxe Edition. Er van uitgaande dat op The Cutting Edge: Deluxe Edition vooral de complete takes verzameld worden die niet op Bringing It All Back Home, Highway 61 Revisited of Blonde On Blonde te horen zijn is de keuze redelijk logisch. Slechts twee complete takes van 14 februari 1966 zijn niet op The Cutting Edge: Deluxe Edition of Blonde On Blonde te horen: take 5 van “Fourth Time Around” en take 13 van “Leopard-Skin Pill-Box Hat”.

Shot Of Love

"Tom, geloof jij in de kracht van tradities?"
"Alleen in mijn zelf verzonnen tradities."
"Zoals?"
"Zoals het draaien van Shot Of Love op 1 januari."
"Draai jij dat album alleen op 1 januari?"
"Nee hoor, ik draai het wel vaker, maar ieder jaar begin ik wel met Shot Of Love."
"Waarom?"
"Geen idee. Het voelt goed."
"Doe je dat al lang?"
"Nee, nog niet zo lang. Paar jaar."
"Maar als 't zo kort is, is het toch geen traditie?"
"Wel als ik het zeg, het is tenslotte mijn traditie."