The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"
Afbeelding uit Young Liars #6 van David Lapham.
The Comic Book And Me #32
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"
Afbeelding uit Young Liars #6 van David Lapham.
The Groom’s Still Waiting at the Altar (1981) - door Jochen
The Groom’s Still Waiting at the Altar (1981)
Roy Orbison is stapelverliefd op de tiener Claudette Frady en schrijft het liedje “Claudette” voor haar. Sam Phillips van Sun Records ziet er wel wat in en laat de Everly Brothers erop los, die het uiteindelijk als B-kantje voor een van hun vele nr. 1-hits gebruiken: “All I Have To Do Is Dream” (1957). Met de royalty’s kan Orbison een aanbetaling doen voor zijn eerste, heuse echte Cadillac én met zijn Claudette trouwen. Lang en gelukkig is het huwelijk niet. The Big O is even later een ster, een eenzame Claudette gaat vreemd en ze scheiden in november ’64, als “Oh, Pretty Woman” aan beide kanten van de oceaan nog hoog in de hitlijsten staat. Maar ja, ze is nog steeds the greatest girl that I’ve ever met en als ze hem een paar maanden later in het ziekenhuis bezoekt, na een klein motorongeluk in Engeland, verzoenen ze zich weer en in augustus ’65 zijn ze alweer getrouwd. Nu duurt het hervonden geluk nog korter. Bij een gezamenlijk motortochtje, 6 juni 1966, klapt Claudette op een pick-up truck en ze overlijdt ter plekke. Dylan memoreert deze tragedie in 2007, nadat hij de originele demo-opname van Orbisons “Claudette” heeft gedraaid in zijn Theme Time Radio Hour (episode 35: Women’s Names).
Claudette is, kortom, niet een naam die je zomaar gebruikt. Een zelfverklaarde, doorgewinterde Orbisonfan als Dylan (“There wasn’t anything else on the radio like him. I’d listen and wait for another song, but next to Roy the playlist was strictly dullsville…gutless and flabby” - Chronicles) heeft zeker associaties bij de naam – en dan eerder met noodlot en rampspoed dan met rozengeur en maneschijn.
Rampspoed en noodlot genoeg dan ook, in de tekst van dat wonderlijke, fascinerende en meanderende “The Groom’s Still Waiting At The Altar”. Apocalyptische visioenen die rechtstreeks uit Openbaringen, een van Dylans geliefde Bijbelboeken, lijken geleend: het afslachten der onschuldigen, brandende steden en vermoorde nonnen… en om de horreur te vervolmaken kan hij het lichtknopje niet vinden en heeft hij Claudette al sinds januari niet meer gezien. Op zich is dit een doordeweeks rozen verwelken, schepen vergaan-scenario, het contrasteren van wereldschokkende catastrofes met intiem leed, maar Dylan verheft het cliché.
Claudette is, kortom, niet een naam die je zomaar gebruikt. Een zelfverklaarde, doorgewinterde Orbisonfan als Dylan (“There wasn’t anything else on the radio like him. I’d listen and wait for another song, but next to Roy the playlist was strictly dullsville…gutless and flabby” - Chronicles) heeft zeker associaties bij de naam – en dan eerder met noodlot en rampspoed dan met rozengeur en maneschijn.
Rampspoed en noodlot genoeg dan ook, in de tekst van dat wonderlijke, fascinerende en meanderende “The Groom’s Still Waiting At The Altar”. Apocalyptische visioenen die rechtstreeks uit Openbaringen, een van Dylans geliefde Bijbelboeken, lijken geleend: het afslachten der onschuldigen, brandende steden en vermoorde nonnen… en om de horreur te vervolmaken kan hij het lichtknopje niet vinden en heeft hij Claudette al sinds januari niet meer gezien. Op zich is dit een doordeweeks rozen verwelken, schepen vergaan-scenario, het contrasteren van wereldschokkende catastrofes met intiem leed, maar Dylan verheft het cliché.
Dylan kort #1144
The Bridge: Ik heb het hier al eerder geschreven: The Bridge is een zeer lezenswaardig fanzine over Bob Dylan. Het tijdschrift (A5, 100+ pagina's) verschijnt drie keer per jaar. Het meest recente nummer is grotendeels gevuld met artikelen over The Cutting Edge. Meer informatie staat hier.
De Volkskrant: De 50 beste platen van 2015. #17: The Cutting Edge. Zie hier.
The Cutting Edge 1965 - 1966: Deluxe Edition #15: 27 januari 1966 en datum onbekend
27 januari 1966 Studio A, Columbia Recording Studio New York City en datum onbekend
1. Lunatic Princess – Take 1 Incomplete The Cutting Edge
2. Leopard-Skin Pill-Box Hat – Takes 1-2 False start, incomplete
3. Leopard-Skin Pill-Box Hat – Insert
4. I’ll Keep It With Mine – Rehearsal The Bootleg Series, Vol.1-3
De opnamesessie van 27 januari 1966 is een mysterie in een raadsel. Volgens de tracklist van The Cutting Edge: Collector’s Edition nam Bob Dylan tijdens deze sessie eerst “Lunatic Princess” – een schets voor een nummer – op, waarna – na een valse start (take 1) - een bijna complete take van “Leopard-Skin Pill-Box Hat” (take 2) werd opgenomen. Om deze tweede take van “Leopard-Skin Pill-Box Hat” compleet te maken werd er nog een insert opgenomen.
Tel even mee:
“Lunatic Princess” duurt 1 minuut en twintig seconden.
De valse start en take 2 van “Leopard-Skin Pill-Box Hat”, inclusief wat geklets tussendoor, duren zo’n 3 minuten.
De insert voor “Leopard-Skin Pill-Box Hat” duurt ongeveer een minuut.
Dat is alles bij elkaar, inclusief valse start, geklets en instrumenten stemmen iets meer dan vijf minuten. Is het echt zo dat een studio geboekt werd, muzikanten opgetrommeld werden en de opnameapparaten in werking werden gezet voor een paar minuten muziek?
Het lijkt er wel op.
Zou het misschien zo zijn dat er wel degelijk plannen waren om tijdens deze sessie meer nummers op te nemen, maar dat gedurende de sessie bleek dat het ‘m niet ging worden? Zou Bob Johnston na die insert voor “Leopard-Skin Pill-Box Hat” met zijn voorstel zijn gekomen om de sessies in Nashville voort te zetten? De sessie van 27 januari is tenslotte de laatste opnamesessie voor Blonde On Blonde in New York. En zou na dat voorstel de sessie maar gelijk afgebroken zijn?
Het zou zo maar kunnen.
Hoe zit het dan met “I’ll Keep It With Mine”?
1. Lunatic Princess – Take 1 Incomplete The Cutting Edge
2. Leopard-Skin Pill-Box Hat – Takes 1-2 False start, incomplete
3. Leopard-Skin Pill-Box Hat – Insert
4. I’ll Keep It With Mine – Rehearsal The Bootleg Series, Vol.1-3
Tel even mee:
“Lunatic Princess” duurt 1 minuut en twintig seconden.
De valse start en take 2 van “Leopard-Skin Pill-Box Hat”, inclusief wat geklets tussendoor, duren zo’n 3 minuten.
De insert voor “Leopard-Skin Pill-Box Hat” duurt ongeveer een minuut.
Dat is alles bij elkaar, inclusief valse start, geklets en instrumenten stemmen iets meer dan vijf minuten. Is het echt zo dat een studio geboekt werd, muzikanten opgetrommeld werden en de opnameapparaten in werking werden gezet voor een paar minuten muziek?
Het lijkt er wel op.
Zou het misschien zo zijn dat er wel degelijk plannen waren om tijdens deze sessie meer nummers op te nemen, maar dat gedurende de sessie bleek dat het ‘m niet ging worden? Zou Bob Johnston na die insert voor “Leopard-Skin Pill-Box Hat” met zijn voorstel zijn gekomen om de sessies in Nashville voort te zetten? De sessie van 27 januari is tenslotte de laatste opnamesessie voor Blonde On Blonde in New York. En zou na dat voorstel de sessie maar gelijk afgebroken zijn?
Het zou zo maar kunnen.
Hoe zit het dan met “I’ll Keep It With Mine”?
Het is goed zo
Nu het de dag voor kerstmis is krijg ik toch een gevoel van urgentie. Die kerstsfeer moet maar eens tot mij doordringen, als het vandaag niet lukt, dan gaat het dit jaar helemaal niet meer lukken. Ik ken mezelf een beetje. En dus zet ik Christmas In The Heart op, voor het eerst dit jaar, in een poging om die sfeer af te dwingen. Het werkt. Bij de eerste tonen van "Here Comes Santa Claus" begint het te sneeuwen in mijn hoofd en tijdens "Hark The Herald Angels Sing" hoor ik mezelf tegen 'mevrouw Tom' zeggen dat ik dat als jochie van een jaar of tien nog gezongen heb, in de kerk als een van de stemmen in een kerstkoor. Ik zie mezelf weer richting de repetities lopen, een grote bontmuts met flappen voor over de oren op mijn hoofd.
Veel belangrijker is dit:
Vlak voor die herinnering door mijn hoofd schiet gebeurt een waar kerstwonder. Het is dertien minuten voor negen, tijdens "Winter Wonderland" leggen de kinderen hun schermen aan de kant en maken ze samen een dansje. Spontaan en vrijwillig.
Na "Winter Wonderland" worden de telefoon en de iPad weer opgepakt, gaan de verhalen over te bouwen werelden en te winnen gevechten weer verder. Ik snap niks van die verhalen, maar dat is oké. Het is goed zo. Dat is de essentie: het is goed zo.
The Cutting Edge 1965 - 1966: Deluxe Edition #14: 25 januari 1966
25 januari 1966 Studio A, Columbia Recording Studio New York City
1. Leopard-Skin Pill-Box Hat – Take 1 The Bootleg Series, Vol. 7
2. Leopard-Skin Pill-Box Hat – Take 2 Complete
3. One Of Us Must Know (Sooner Or Later) – Take 1 Rehearsal
4. One Of Us Must Know (Sooner Or Later) – Take 2 Rehearsal The Cutting Edge
5. One Of Us Must Know (Sooner Or Later) – Take 3 Fragment
6. One Of Us Must Know (Sooner Or Later) – Take 4 Rehearsal The Cutting Edge
7. One Of Us Must Know (Sooner Or Later) – Take 5 Rehearsal
8. One Of Us Must Know (Sooner Or Later) – Takes 6-8 Rehearsal
9. One Of Us Must Know (Sooner Or Later) – Take 9 Rehearsal
10. One Of Us Must Know (Sooner Or Later) – Takes 10-14 Rehearsal
11. One Of Us Must Know (Sooner Or Later) – Take 15 Complete
12. One Of Us Must Know (Sooner Or Later) – Takes 16-17 False starts
13. One Of Us Must Know (Sooner Or Later) – Take 18 Complete
14. One Of Us Must Know (Sooner Or Later) – Rehearsal
15. One Of Us Must Know (Sooner Or Later) – Take 19 Complete The Cutting Edge
16. One Of Us Must Know (Sooner Or Later) – Takes 21-22 Breakdown
17. One Of Us Must Know (Sooner Or Later) – Take 23 Complete
18. One Of Us Must Know (Sooner Or Later) – Take 24 Blonde On Blonde
19. One Of Us Must Know (Sooner Or Later) – Master take, guitar (BD) and organ
20. One Of Us Must Know (Sooner Or Later) – Master take, vocal
21. One Of Us Must Know (Sooner Or Later) – Master take, piano and drums
22. One Of Us Must Know (Sooner Or Later) – Master take, guitar and bass
In fanzine The Bridge (issue 53, winter 2015) begint Ged Keilty zijn artikel over “One Of Us Must Know (Sooner Or Later)” met: “Here’s the best thing on The Bootleg Series 12 (18cd version) in my view. The life story of ‘One Of Us Must Know (Sooner Or Later)’, from its entrance into the world, mewling and puking in its infant form, to its strut upon the stage, holding its head high and standing pround alongside the best of Dylan’s creations.”
Keilty slaat de spijker op zijn kop. Waar ik bij het voor het eerst zien van de tracklist van de Collector’s Edition van The Cutting Edge – in september 2015 – mijn twijfels had over hoe interessant het zou kunnen zijn om ongeveer een uur te luisteren naar al die verschillende takes van “One Of Us Must Know (Sooner Or Later)” moet ik nu na het horen van de Collector’s Edition concluderen dat al mijn twijfels onterecht waren. Het is een waar genot – niet alleen vanuit een historisch perspectief – om een nummer als “One Of Us Must Know (Sooner Or Later)” te horen groeien van een eerste, voorzichtige take tot definitieve versie.
Om de koper van de Deluxe Edition van The Cutting Edge een beeld van die ontwikkeling te geven zijn er drie takes van “One Of Us Must Know (Sooner Or Later)” op de 6 cd’s tellende editie van The Bootleg Series vol. 12 gezet.
1. Leopard-Skin Pill-Box Hat – Take 1 The Bootleg Series, Vol. 7
2. Leopard-Skin Pill-Box Hat – Take 2 Complete
3. One Of Us Must Know (Sooner Or Later) – Take 1 Rehearsal
4. One Of Us Must Know (Sooner Or Later) – Take 2 Rehearsal The Cutting Edge
5. One Of Us Must Know (Sooner Or Later) – Take 3 Fragment
6. One Of Us Must Know (Sooner Or Later) – Take 4 Rehearsal The Cutting Edge
7. One Of Us Must Know (Sooner Or Later) – Take 5 Rehearsal
8. One Of Us Must Know (Sooner Or Later) – Takes 6-8 Rehearsal
9. One Of Us Must Know (Sooner Or Later) – Take 9 Rehearsal
10. One Of Us Must Know (Sooner Or Later) – Takes 10-14 Rehearsal
11. One Of Us Must Know (Sooner Or Later) – Take 15 Complete
12. One Of Us Must Know (Sooner Or Later) – Takes 16-17 False starts
13. One Of Us Must Know (Sooner Or Later) – Take 18 Complete
14. One Of Us Must Know (Sooner Or Later) – Rehearsal
15. One Of Us Must Know (Sooner Or Later) – Take 19 Complete The Cutting Edge
16. One Of Us Must Know (Sooner Or Later) – Takes 21-22 Breakdown
17. One Of Us Must Know (Sooner Or Later) – Take 23 Complete
18. One Of Us Must Know (Sooner Or Later) – Take 24 Blonde On Blonde
19. One Of Us Must Know (Sooner Or Later) – Master take, guitar (BD) and organ
20. One Of Us Must Know (Sooner Or Later) – Master take, vocal
21. One Of Us Must Know (Sooner Or Later) – Master take, piano and drums
22. One Of Us Must Know (Sooner Or Later) – Master take, guitar and bass
Keilty slaat de spijker op zijn kop. Waar ik bij het voor het eerst zien van de tracklist van de Collector’s Edition van The Cutting Edge – in september 2015 – mijn twijfels had over hoe interessant het zou kunnen zijn om ongeveer een uur te luisteren naar al die verschillende takes van “One Of Us Must Know (Sooner Or Later)” moet ik nu na het horen van de Collector’s Edition concluderen dat al mijn twijfels onterecht waren. Het is een waar genot – niet alleen vanuit een historisch perspectief – om een nummer als “One Of Us Must Know (Sooner Or Later)” te horen groeien van een eerste, voorzichtige take tot definitieve versie.
Om de koper van de Deluxe Edition van The Cutting Edge een beeld van die ontwikkeling te geven zijn er drie takes van “One Of Us Must Know (Sooner Or Later)” op de 6 cd’s tellende editie van The Bootleg Series vol. 12 gezet.
Spanish Harlem Incident (1964) - door Jochen
Spanish Harlem Incident (1964)
Het is een mythisch stukje stad, het gedeelte van Harlem tussen East 96th en 110th Street. Officieel is het East Harlem, maar na bijnamen als Negro Harlem en Italian Harlem (in de tijd dat een Al Pacino er geboren wordt) zet zich vanaf de jaren ’50 Spanish Harlem door. De Wet van de Grote Getallen – de Hispanics overheersen, vandaar. Zelf geven de Spaanstaligen overigens de voorkeur aan El Barrio.
Het is wel een fikse wandeling, vanaf Dylans West 4th Street. Twee uurtjes stevig doorstappen, over 7th Avenue, Central Park doorsteken naar East 79th en dan nog een aardig eind over 2nd Avenue. Met de metro ben je ook al gauw zo’n drie kwartier onderweg. Niet een buurt waar je bij een ommetje toevallig langskomt, dus. Sowieso is East Harlem in de jaren ’60 een weinig aantrekkelijk afstekertje. Hele huizenblokken liggen plat vanwege de vele, eindeloze stadsvernieuwingsprojecten, de overige huizenblokken zijn dus overbevolkt, misdaad en drugs tieren welig, brandstichting is de populairste vorm van verzekeringsfraude en bendegeweld verstoort de avond- en nachtrust.
Het is wel een fikse wandeling, vanaf Dylans West 4th Street. Twee uurtjes stevig doorstappen, over 7th Avenue, Central Park doorsteken naar East 79th en dan nog een aardig eind over 2nd Avenue. Met de metro ben je ook al gauw zo’n drie kwartier onderweg. Niet een buurt waar je bij een ommetje toevallig langskomt, dus. Sowieso is East Harlem in de jaren ’60 een weinig aantrekkelijk afstekertje. Hele huizenblokken liggen plat vanwege de vele, eindeloze stadsvernieuwingsprojecten, de overige huizenblokken zijn dus overbevolkt, misdaad en drugs tieren welig, brandstichting is de populairste vorm van verzekeringsfraude en bendegeweld verstoort de avond- en nachtrust.
Dylan kort #1143
Bij de nieuwe HP zit een bijlage met de titel "25 jaar HP / De Tijd-bijlage" met in die bijlage een artikel Matt Dings met de titel "Bob Dylan - de vroege jaren" dat in februari 1993 al eens in HP werd afgedrukt. [met dank aan Herman]
Tournee 2016: Bob Dylan en band gaan volgend jaar naar Japan, de nog niet officieel bevestigde concertdata tot nog toe:
4, 5 en 6 april: Tokio
11 en 12 april: Osaka
18, 19, 25 en 26 aptil: Tokio
28 april: Yokohama
The Cutting Edge 1965 - 1966: Deluxe Edition #13: 21 januari 1966
21 januari 1966 Studio A, Columbia Recording Studio New York City
“Pain sure brings out the best in people, doesn’t it?”
(Bob Dylan – “She’s Your Lover Now”)
1. She’s Your Lover Now – Take 1 Breakdown The Cutting Edge
2. She’s Your Lover Now – Take 2 Rehearsal
3. She’s Your Lover Now – Take 3 Breakdown
4. She’s Your Lover Now – Take 4 Incomplete
5. She’s Your Lover Now – Take 5 Rehearsal
6. She’s Your Lover Now – Take 6 Complete The Cutting Edge
7. She’s Your Lover Now – Take 7 False start
8. She’s Your Lover Now – Take 8 Rehearsal
9. She’s Your Lover Now – Take 9 Rehearsal
10. She’s Your Lover Now – Takes 10-11 Rehearsal
11. She’s Your Lover Now – Take 12 Rehearsal
12. She’s Your Lover Now – Take 13 Rehearsal
13. She’s Your Lover Now – Take 14 Breakdown
14. She’s Your Lover Now – Take 15 The Bootleg Series, Vol. 1-3, The Cutting Edge
15. She’s Your Lover Now –Rehearsal
16. She’s Your Lover Now – Take 16 Complete The Cutting Edge
Op 21 januari 1966 dook Bob Dylan Studio A te New York in om “She’s Your Lover Now” op te nemen. Dat moet een frustrerende dag geweest zijn. Luisterend naar de opnamen van deze sessie wordt duidelijk dat Bob Dylan met een visie, een beeld van “She’s Your Lover Now” de studio in is gegaan, maar dat het maar niet lukte om dat wat hij in zijn hoofd had op tape te krijgen. Luisteren naar deze sessie is luisteren naar falen.
Falen heeft nog nooit zo mooi geklonken.
De sessie van 21 januari 1966 wordt op The Cutting Edge: Deluxe Edition tekort gedaan. Deze sessie moet niet ingekort worden, deze sessie moet van de eerste tot de laatste noot beluisterd worden om de lange worsteling te horen die uiteindelijk leidt tot de emotionele ontlading in de allerlaatste opname: take 16.
Wie de Collector’s Edition van The Cutting Edge tot zijn beschikking heeft kan alles horen. De eigenaren van de Deluxe Edition moeten het doen met vier takes van “She’s Your Lover Now”, een van Dylans grote verloren songs.
1. She’s Your Lover Now – Take 1 Breakdown
Op de vraag van producer Bob Johnston hoe het op te nemen nummer heet antwoordt Bob Dylan, na even nagedacht te hebben: “Just A Little Glass Of Water”. Het is onder deze titel, op de bootleg Thin Wild Mercury Music, dat ik voor het eerst geconfronteerd werd met de schoonheid van wat wij nu kennen als “She’s Your Lover Now”.
Deze eerste take is nog redelijk ingetogen, braaf zo je wilt, in vergelijking met latere takes. Let op de piano.
“Pain sure brings out the best in people, doesn’t it?”
(Bob Dylan – “She’s Your Lover Now”)
1. She’s Your Lover Now – Take 1 Breakdown The Cutting Edge
2. She’s Your Lover Now – Take 2 Rehearsal
3. She’s Your Lover Now – Take 3 Breakdown
4. She’s Your Lover Now – Take 4 Incomplete
5. She’s Your Lover Now – Take 5 Rehearsal
6. She’s Your Lover Now – Take 6 Complete The Cutting Edge
7. She’s Your Lover Now – Take 7 False start
8. She’s Your Lover Now – Take 8 Rehearsal
9. She’s Your Lover Now – Take 9 Rehearsal
10. She’s Your Lover Now – Takes 10-11 Rehearsal
11. She’s Your Lover Now – Take 12 Rehearsal
12. She’s Your Lover Now – Take 13 Rehearsal
13. She’s Your Lover Now – Take 14 Breakdown
14. She’s Your Lover Now – Take 15 The Bootleg Series, Vol. 1-3, The Cutting Edge
15. She’s Your Lover Now –Rehearsal
16. She’s Your Lover Now – Take 16 Complete The Cutting Edge
Falen heeft nog nooit zo mooi geklonken.
De sessie van 21 januari 1966 wordt op The Cutting Edge: Deluxe Edition tekort gedaan. Deze sessie moet niet ingekort worden, deze sessie moet van de eerste tot de laatste noot beluisterd worden om de lange worsteling te horen die uiteindelijk leidt tot de emotionele ontlading in de allerlaatste opname: take 16.
Wie de Collector’s Edition van The Cutting Edge tot zijn beschikking heeft kan alles horen. De eigenaren van de Deluxe Edition moeten het doen met vier takes van “She’s Your Lover Now”, een van Dylans grote verloren songs.
1. She’s Your Lover Now – Take 1 Breakdown
Op de vraag van producer Bob Johnston hoe het op te nemen nummer heet antwoordt Bob Dylan, na even nagedacht te hebben: “Just A Little Glass Of Water”. Het is onder deze titel, op de bootleg Thin Wild Mercury Music, dat ik voor het eerst geconfronteerd werd met de schoonheid van wat wij nu kennen als “She’s Your Lover Now”.
Deze eerste take is nog redelijk ingetogen, braaf zo je wilt, in vergelijking met latere takes. Let op de piano.
The Cutting Edge 1965 - 1966: Deluxe Edition #12: 30 november 1965
30 november 1965 Studio A, Columbia Recording Studio New York City
1. Visions Of Johanna – Take 1 Rehearsal The Cutting Edge
2. Visions Of Johanna – Take 2 Rehearsal
3. Visions Of Johanna – Take 3 Rehearsal
4. Visions Of Johanna – Take 4 Complete
5. Visions Of Johanna – Take 5 Complete The Cutting Edge
6. Visions Of Johanna – Take 6 Rehearsal
7. Visions Of Johanna – Take 7 Complete The Cutting Edge
8. Visions Of Johanna – Take 8 Complete The Bootleg Series, Vol.7, The Cutting Edge
9. Visions Of Johanna – Takes 9-12 False starts
10. Visions Of Johanna – Take 13 Breakdown
11. Visions Of Johanna – Take 14 Complete The Cutting Edge
12. Can You Please Crawl Out Your Window? – Take 1 False start
13. Can You Please Crawl Out Your Window? – Take 2 False start, rehearsal
14. Can You Please Crawl Out Your Window? – Take 3 False start
15. Can You Please Crawl Out Your Window? – Take 4 False start, rehearsal
16. Can You Please Crawl Out Your Window? – Take 6 Complete The Cutting Edge
17. Can You Please Crawl Out Your Window? – Take 7 Breakdown
18. Can You Please Crawl Out Your Window? – Take 8 Complete
19. Can You Please Crawl Out Your Window? – Take 9 False start
20. Can You Please Crawl Out Your Window? – Take 10 Complete single
Tijdens de opnamesessie van 30 november werkte Bob Dylan aan het vastleggen van twee nummers: “Visions Of Johanna” en “Can You Please Crawl Out Your Window?”. Het opnemen van “Visions Of Johanna” lijkt er op te wijzen dat Bob Dylan tijdens deze sessie daadwerkelijk begon aan het vastleggen van de nummers voor het album na Highway 61 Revisited. Geen enkele opname van de sessie van 30 november zou uiteindelijk op dit album terecht komen, maar de intentie was er wel. Of “Can You Please Crawl Out Your Window?” in Dylans gedachten ook ooit bedoeld was voor dat album valt te betwijfelen. Take 10 van dit nummer werd in januari 1966 op single uitgebracht en niet in oktober 1965, zoals de tracklist van de Collector’s Edition van The Cutting Edge vermeldt. Een raar foutje. Hoe kan een nummer dat op 30 november 1965 is opgenomen in oktober 1965 op single worden uitgebracht?
Er zit nog een foutje in de tracklist van The Cutting Edge wat nader onderzoek verdient. Volgens de tracklist van The Cutting Edge: Deluxe Edition zoals die in september 2015 op Bob Dylans website gepubliceerd werd bevat deze boxset zowel take 5 als 6 van “Can You Please Crawl Out Your Window?”. Zowel de Deluxe Edition als de Collector’s Edition van The Cutting Edge bevatten alleen take 6. Op geen van deze twee edities van The Cutting Edge staat take 5. De meest logische conclusie is dat take 5 niet bestaat en dat de tracklist van The Cutting Edge: Deluxe Edition zoals die in september 2015 gepubliceerd werd op Bob Dylans website een tikfoutje bevatte, maar… Michael Krogsgaard vermeldt in zijn Bob Dylan: The Recording Sessions wel een take 5 van “Can You Please Crawl Out Your Window?”. Deze take zou, aldus Krogsgaard, niet veel meer zijn dan een valse start. Is take 5 dan misschien het korte instrumentale ‘probeersel’ aan het eind van take 4 op de Collector’s Edition van The Cutting Edge? Ik weet het niet zeker, maar het lijkt er op dat de tracklist van The Cutting Edge: Collector’s Edition, cd 10 er als volgt had moeten uitzien:
1. Visions Of Johanna – Take 1 Rehearsal The Cutting Edge
2. Visions Of Johanna – Take 2 Rehearsal
3. Visions Of Johanna – Take 3 Rehearsal
4. Visions Of Johanna – Take 4 Complete
5. Visions Of Johanna – Take 5 Complete The Cutting Edge
6. Visions Of Johanna – Take 6 Rehearsal
7. Visions Of Johanna – Take 7 Complete The Cutting Edge
8. Visions Of Johanna – Take 8 Complete The Bootleg Series, Vol.7, The Cutting Edge
9. Visions Of Johanna – Takes 9-12 False starts
10. Visions Of Johanna – Take 13 Breakdown
11. Visions Of Johanna – Take 14 Complete The Cutting Edge
12. Can You Please Crawl Out Your Window? – Take 1 False start
13. Can You Please Crawl Out Your Window? – Take 2 False start, rehearsal
14. Can You Please Crawl Out Your Window? – Take 3 False start
15. Can You Please Crawl Out Your Window? – Take 4 False start, rehearsal
16. Can You Please Crawl Out Your Window? – Take 6 Complete The Cutting Edge
17. Can You Please Crawl Out Your Window? – Take 7 Breakdown
18. Can You Please Crawl Out Your Window? – Take 8 Complete
19. Can You Please Crawl Out Your Window? – Take 9 False start
20. Can You Please Crawl Out Your Window? – Take 10 Complete single
Er zit nog een foutje in de tracklist van The Cutting Edge wat nader onderzoek verdient. Volgens de tracklist van The Cutting Edge: Deluxe Edition zoals die in september 2015 op Bob Dylans website gepubliceerd werd bevat deze boxset zowel take 5 als 6 van “Can You Please Crawl Out Your Window?”. Zowel de Deluxe Edition als de Collector’s Edition van The Cutting Edge bevatten alleen take 6. Op geen van deze twee edities van The Cutting Edge staat take 5. De meest logische conclusie is dat take 5 niet bestaat en dat de tracklist van The Cutting Edge: Deluxe Edition zoals die in september 2015 gepubliceerd werd op Bob Dylans website een tikfoutje bevatte, maar… Michael Krogsgaard vermeldt in zijn Bob Dylan: The Recording Sessions wel een take 5 van “Can You Please Crawl Out Your Window?”. Deze take zou, aldus Krogsgaard, niet veel meer zijn dan een valse start. Is take 5 dan misschien het korte instrumentale ‘probeersel’ aan het eind van take 4 op de Collector’s Edition van The Cutting Edge? Ik weet het niet zeker, maar het lijkt er op dat de tracklist van The Cutting Edge: Collector’s Edition, cd 10 er als volgt had moeten uitzien:
VPRO-Gids
In VPRO-Gids (#51-52) staat een aardig artikel over producer Tom Wilson, inclusief een schitterende foto van Tom Wilson en Bob Dylan in de studio. Deze VPRO-Gids ligt nu in de winkel. [met dank aan Herman voor de tip]
Farewell Angelina (1965) - door Jochen
Farewell Angelina (1965)
Van papegaaien houdt ze niet, Joan Baez, dat moge inmiddels wel duidelijk zijn. Als ze zich samen met zus Mimi en Judy Collins aan Donovans “Legend Of The Girl Child Linda” waagt (1967), husselt ze de coupletten door elkaar, meeuwen en duiven mogen blijven, maar de versregel met de papegaai, where parrots are talking their words with such ease, is verdwenen. Een paar jaar later is Baez de eerste artiest die een cover van “Simple Twist Of Fate” opneemt. In het vierde couplet schakelt ze eventjes over naar een geestige parodie op Dylans nasale zangstijl, waardoor in het vijfde couplet bijna niet opvalt dat ze de originele tekstregel and walks along with a parrot that talks listigjes verandert in small waves whisper to the rocks. In toeval hoeven we nu niet meer te geloven – de papegaaienallergie is met terugwerkende kracht al in 1965 zichtbaar, als Baez het grote geluk heeft dat Dylan haar “Farewell Angelina” toewerpt. Uiterlijk sedert 1991, sinds The Bootleg Series 1-3, weten we zeker dat Joan ook uit dat lied regels verworpen heeft: inderdaad, het couplet met the camouflaged parrot. Waar de aversie vandaan komt, is onduidelijk. In haar autobiografie And A Voice To Sing With wijdt Baez uitbundig uit over haar ziektes, neuroses en angsten, maar psittacose of ornithofobie vermeldt ze niet.
Dylan kort #1142
Jan Bletz over Bob Dylan in Carré, zie hier.
Dylan-biograaf Ian Bell is op 59-jarige leeftijd overleden. Zie hier. De recensie van Once Upon A Time: The Lives Of Bob Dylan staat hier. De recensie van Time Out Of Mind: The Lives Of Bob Dylan staat hier.
Isis issue 183 lag gisteren op de deurmat. Ik kijk vooral uit naar het lezen van het stuk van Ian Woodward. Ik mis nog steeds Woodwards nieuwsbrief The Wicked Messenger. Dat was voor mij dè bron voor Dylan-nieuws. Helaas is Woodward een aantal jaren geleden gestopt met The Wicked Messenger, maar gelukkig publiceert hij nog regelmatig schitterende artikelen in Isis. Voor meer informatie over Isis, zie hier.
The Cutting Edge 1965 - 1966: Deluxe Edition #11: 5 oktober 1965
5 oktober 1965 Studio A, Columbia Recording Studio New York City
1. Medicine Sunday – Take 1 Incomplete The Cutting Edge
2. Medicine Sunday – Take 2 Incomplete
3. Jet Pilot – Take 1 Biograph, The Cutting Edge
4. I Wanna Be Your Lover – Rehearsal
5. Can You Please Crawl Out Your Window? – Take 1 Fragment
6. Can You Please Crawl Out Your Window? – Take 2 Fragment
7. I Wanna Be Your Lover – Take 1 Fragment The Cutting Edge
8. I Wanna Be Your Lover – Take 1 Edit 1 Complete
9. I Wanna Be Your Lover – Take 1 Edit 2 Complete
10. I Wanna Be Your Lover – Take 2 Complete
11. I Wanna Be Your Lover –Rehearsal
12. I Wanna Be Your Lover – Take 3 Complete
13. I Wanna Be Your Lover – Take 4 Complete
14. I Wanna Be Your Lover – Take 5 Complete
15. I Wanna Be Your Lover – Take 6 Complete The Cutting Edge
16. I Wanna Be Your Lover – Take 6 (mis-slate) Biograph
17. Instrumental – Take 1 Fragment
18. Instrumental – Take 2 Complete The Cutting Edge
1965: in januari nam Bob Dylan Bringing It All Back Home op, in de zomer volgden de opnamen voor Highway 61 Revisited en in de herfst begon hij aan het opnemen van wat uiteindelijk Blonde On Blonde zou worden. Vijftig jaar later lijkt dat gekkenwerk. Ondoenlijk, maar Bob Dylan deed het.
Echter, voor alle nummers van Blonde On Blonde op tape stonden, werden de opnamesessies verplaatst van New York naar Nashville en was 1966 begonnen.
De eerste opnamesessie voor Blonde On Blonde was op 5 oktober 1965, van alle composities die tijdens deze sessie opgenomen werden kwam er niet een op Blonde On Blonde terecht. Het geluid, het gevoel dat je als luisteraar krijgt bij het horen van de sessie van 5 oktober ligt dichter bij de songs van Highway 61 Revisited dan bij Blonde On Blonde. Het lijkt er op dat Bob Dylan tijdens de sessie van 5 oktober nog zoekende was naar wat Blonde On Blonde moest worden.
De tracklist van The Cutting Edge: Collector’s Edition leert ons dat er tijdens de sessie van 5 oktober helemaal geen zeven pogingen werden gedaan om “Jet Pilot” op te nemen, zoals Michael Krogsgaard beweert in zijn Bob Dylan: The Recording Sessions. Het bleef bij één take.
1. Medicine Sunday – Take 1 Incomplete The Cutting Edge
2. Medicine Sunday – Take 2 Incomplete
3. Jet Pilot – Take 1 Biograph, The Cutting Edge
4. I Wanna Be Your Lover – Rehearsal
5. Can You Please Crawl Out Your Window? – Take 1 Fragment
6. Can You Please Crawl Out Your Window? – Take 2 Fragment
7. I Wanna Be Your Lover – Take 1 Fragment The Cutting Edge
8. I Wanna Be Your Lover – Take 1 Edit 1 Complete
9. I Wanna Be Your Lover – Take 1 Edit 2 Complete
10. I Wanna Be Your Lover – Take 2 Complete
11. I Wanna Be Your Lover –Rehearsal
12. I Wanna Be Your Lover – Take 3 Complete
13. I Wanna Be Your Lover – Take 4 Complete
14. I Wanna Be Your Lover – Take 5 Complete
15. I Wanna Be Your Lover – Take 6 Complete The Cutting Edge
16. I Wanna Be Your Lover – Take 6 (mis-slate) Biograph
17. Instrumental – Take 1 Fragment
18. Instrumental – Take 2 Complete The Cutting Edge
Echter, voor alle nummers van Blonde On Blonde op tape stonden, werden de opnamesessies verplaatst van New York naar Nashville en was 1966 begonnen.
De eerste opnamesessie voor Blonde On Blonde was op 5 oktober 1965, van alle composities die tijdens deze sessie opgenomen werden kwam er niet een op Blonde On Blonde terecht. Het geluid, het gevoel dat je als luisteraar krijgt bij het horen van de sessie van 5 oktober ligt dichter bij de songs van Highway 61 Revisited dan bij Blonde On Blonde. Het lijkt er op dat Bob Dylan tijdens de sessie van 5 oktober nog zoekende was naar wat Blonde On Blonde moest worden.
De tracklist van The Cutting Edge: Collector’s Edition leert ons dat er tijdens de sessie van 5 oktober helemaal geen zeven pogingen werden gedaan om “Jet Pilot” op te nemen, zoals Michael Krogsgaard beweert in zijn Bob Dylan: The Recording Sessions. Het bleef bij één take.
Empire Burlesque in (te?) volle glorie
Hai Tom
Wil ik herinnerd worden aan de tachtiger jaren? Nee! Teveel van wat ons nu teistert begon in die jaren, de terugkeer van de mentaliteit van de jungle, het recht van de sterkste met een schaamteloze aanbidding van rijkdom, en wie niet wint heeft dat aan zichzelf te danken, verder de digitalisering en daarmee ontmenselijking die zelfs tot in de poriën van het mooiste, de muziek doordrong, terwijl in dat decennium ook de zaden werden geplant voor het extremer worden van het zogenaamd islamitische terrorisme middels de strijd in Afghanistan, wat Dylan tot eindtijd visioenen bracht. Tja, en daarmee is zijn naam genoemd. Ook daarom was het een donkere tijd, want de meester presteerde het om eerst zijn verdieping van zijn religieuze beleving in te zwart wit beelden op ons af te slingeren, alsof hij nooit zich had verzet tegen 'finger pointing topical songs', en daarna een paar albums te versjteren door er de mooiste nummers niet op te zetten en vervolgens een album met echt goede liedjes de nek om te draaien door er een discosaus over te gieten, waarna hij zichzelf zo kwijt raakte dat hij zijn geloof in door hemzelf geschreven werk een tijdlang verloor. Tja, en daarmee zijn we beland bij Empire Burlesque dat door MOV tot onze verrassing, of moet ik zeggen verbijstering, is heruitgebracht op vinyl. Met lood in de schoenen haalde ik hem bij mijn onvolprezen platenboer van Velvet Music in Ede, de plaat ontbrak in mijn collectie, omdat ik hem destijds onder, jawel het waren de tachtiger jaren, diep sombere omstandigheden bij een goede vriendin had achtergelaten die hem in tegenstelling tot ikzelf wel mooi vond. Ik oordeelde uit respect dat ik hem een herkansing moest schenken, kon hem altijd nog weer een keer weggeven, nu onder een gelukkiger gesternte. Wat ik me er tegen mijn wil van herinnerde was de felheid van de zang en meeste teksten die evenwel werd gehinderd door het vreselijke opgepompte geluid van de drums, waarbij het leek of er steeds water opspatte van niet gestemde vellen als het al niet die achthoekige nepdingen waren met hun dimensieloze doffe klappen, en dan had je de synthesizer saus, waarbij geen mooie nieuwe sound weerklonk, maar een slechte imitatie van echte instrumenten of breed uitwaaierende keyboarduitbraaksels, wat de gitaarpartijen bedolf of verstoorde.
Wil ik herinnerd worden aan de tachtiger jaren? Nee! Teveel van wat ons nu teistert begon in die jaren, de terugkeer van de mentaliteit van de jungle, het recht van de sterkste met een schaamteloze aanbidding van rijkdom, en wie niet wint heeft dat aan zichzelf te danken, verder de digitalisering en daarmee ontmenselijking die zelfs tot in de poriën van het mooiste, de muziek doordrong, terwijl in dat decennium ook de zaden werden geplant voor het extremer worden van het zogenaamd islamitische terrorisme middels de strijd in Afghanistan, wat Dylan tot eindtijd visioenen bracht. Tja, en daarmee is zijn naam genoemd. Ook daarom was het een donkere tijd, want de meester presteerde het om eerst zijn verdieping van zijn religieuze beleving in te zwart wit beelden op ons af te slingeren, alsof hij nooit zich had verzet tegen 'finger pointing topical songs', en daarna een paar albums te versjteren door er de mooiste nummers niet op te zetten en vervolgens een album met echt goede liedjes de nek om te draaien door er een discosaus over te gieten, waarna hij zichzelf zo kwijt raakte dat hij zijn geloof in door hemzelf geschreven werk een tijdlang verloor. Tja, en daarmee zijn we beland bij Empire Burlesque dat door MOV tot onze verrassing, of moet ik zeggen verbijstering, is heruitgebracht op vinyl. Met lood in de schoenen haalde ik hem bij mijn onvolprezen platenboer van Velvet Music in Ede, de plaat ontbrak in mijn collectie, omdat ik hem destijds onder, jawel het waren de tachtiger jaren, diep sombere omstandigheden bij een goede vriendin had achtergelaten die hem in tegenstelling tot ikzelf wel mooi vond. Ik oordeelde uit respect dat ik hem een herkansing moest schenken, kon hem altijd nog weer een keer weggeven, nu onder een gelukkiger gesternte. Wat ik me er tegen mijn wil van herinnerde was de felheid van de zang en meeste teksten die evenwel werd gehinderd door het vreselijke opgepompte geluid van de drums, waarbij het leek of er steeds water opspatte van niet gestemde vellen als het al niet die achthoekige nepdingen waren met hun dimensieloze doffe klappen, en dan had je de synthesizer saus, waarbij geen mooie nieuwe sound weerklonk, maar een slechte imitatie van echte instrumenten of breed uitwaaierende keyboarduitbraaksels, wat de gitaarpartijen bedolf of verstoorde.
Dylan kort #1141
Reünie uitzending 6 december, inclusief een flits van Bob Dylan in de Kuip (1978), zie hier (2 minuut 30). [met dank aan Alja]
Rolling Stone: De Dylan-special van Rolling Stone (zie afbeelding) ligt inmiddels in Nederland in de kiosk. [met dank aan Gerbrand voor de tip]
Lisbet Gruwez danst op Dylan: filmbeelden, zie hier. [met dank aan Dirk]
Empire Burlesque: De heruitgave door Music On Vinyl van dit album ligt inmiddels in de winkels, zie hier.
The Comic Book And Me #31
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"
Nightside #1, mensen staan in de rij om een club binnen te komen. Het volgende deel uit een conversatie trekt mijn aandacht:
"It's always busy here. Fools rush in..."
"Where angels fear to tread. You sure you want to go inside?"
Ik denk aan "Jokerman" van Infidels, al weet ik - met dank aan Jochen - dat deze regel niet van Dylans eigen hand is.
Buitenbeentje
"One Of Us Must Know" is natuurlijk een nummer van Blonde On Blonde, het is het buitenbeentje op dit album. Waarom dat zo is kom ik nog wel op terug in een van de stukken over The Cutting Edge 1965 - 1966: Deluxe Edition, de nog lopende serie stukken op deze blog.
Het is uitermate fascinerend om "One Of Us Must Know" te horen veranderen van het door piano gedreven open nummer in driekwartsmaat in het in orgeltonen zwellende meesterwerk zoals het op Blonde On Blonde terecht kwam. En hoewel vele takes van "One Of Us Must Know" verre van compleet zijn, is het een genot om te luisteren. Het geeft een kijkje in het proces van een eerste idee naar resultaat. De twijfels, de probeersels, de geniale invallen. Heerlijk. En het overleg onderling.
Hoe lang duurt deze take? Dat moet korter.
Doe dat basloopje maar niet. Dat soort zaken.
Nu ik er over nadenk is "One Of Us Must Know" niet het enige buitenbeentje op Blonde On Blonde, het is misschien juist wel de aanwezigheid van al die buitenbeentjes waarom Blonde On Blonde me maar blijf fascineren.
And then you told me later, as I apologized
That you were just kiddin’ me, you weren’t really from the farm
An’ I told you, as you clawed out my eyes
That I never really meant to do you any harm
Sweetheart Like You (1983) - door Jochen
Sweetheart Like You (1983)
De Britse gitarist Steve Howe (Londen, 1947) heeft naast zijn indrukwekkende muzikale vaardigheden een benijdenswaardig talent om op het juiste moment op de juiste plaats te zijn. Met zijn eerste bandje mag hij al met de fameuze producer Joe Meek de studio in (voor een ietwat knullige opname van Chuck Berry’s “Maybelline”, 1964), als Swingin’ London in de greep van de psychedelica raakt, staat Howe vooraan met de legendarische one-hit-fly Tomorrow (van de undergroundhit “My White Bicycle”, 1968) en op de vooravond van hun wereldroem neemt hij de uitnodiging aan om Yes te versterken. The Yes Album, de eerste Yes-plaat waarop hij meespeelt, is de commerciële doorbraak, opvolger Fragile (1971) het artistieke hoogtepunt. In de jaren ’80 vult hij dan nog stadions met de ‘supergroep’ Asia, daarna rommelt Howe genoeglijk wat in het rond. Soloprojectjes hier, reünietjes daar en af en toe een opmerkelijk gastoptreden – zo is hij de enige gitarist ooit (behalve Brian May, uiteraard) die op een plaat van Queen mag meespelen; die flamencosolo op “Innuendo” is Steve Howe.
Een imponerende carrière, kortom, maar ogenschijnlijk geen raakvlakken met het Dylanuniversum.
Verrassend is dan ook Howe’s liefdesverklaring uit 1999: Portraits Of Bob Dylan, een respectvolle fanverzameling van twaalf Dylancovers. Opgenomen met een sterrencast aan gastmuzikanten, waarvan vooral de zanger van The Hollies, Allan Clarke, in het oog springt. Na het desastreuze Hollies Sing Dylan (1968) was de stilzwijgende afspraak eigenlijk dat Clarke nóóit meer in de buurt van een Dylansong mocht komen. Hier zingt hij Don’t Think Twice, en hij revancheert zich niet – de lezing is al net zo zouteloos als de rest van de plaat.
Deze vaardigheid dan, de vaardigheid om een Dylansong op pakkende wijze te vertolken, heeft Howe helaas dus niet. Echter: de liefde is echt en Dylan zit diep in zijn systeem. Zijn eerste kind noemt hij Dylan, bijvoorbeeld, en in interviews strooit hij graag en gemakkelijk met citaten. Zoals op de vraag wanneer Yes nou eindelijk eens zal worden opgenomen in The Rock and Roll Hall Of Fame: “Ik lig er niet wakker van. Ik heb een hele stapel gouden platen, ik kan best trots zijn en ben erg tevreden over hetgeen we hebben gedaan. Zoals Dylan zegt: I wouldn’t crawl across cut glass to make a deal.”
Een imponerende carrière, kortom, maar ogenschijnlijk geen raakvlakken met het Dylanuniversum.Verrassend is dan ook Howe’s liefdesverklaring uit 1999: Portraits Of Bob Dylan, een respectvolle fanverzameling van twaalf Dylancovers. Opgenomen met een sterrencast aan gastmuzikanten, waarvan vooral de zanger van The Hollies, Allan Clarke, in het oog springt. Na het desastreuze Hollies Sing Dylan (1968) was de stilzwijgende afspraak eigenlijk dat Clarke nóóit meer in de buurt van een Dylansong mocht komen. Hier zingt hij Don’t Think Twice, en hij revancheert zich niet – de lezing is al net zo zouteloos als de rest van de plaat.
Deze vaardigheid dan, de vaardigheid om een Dylansong op pakkende wijze te vertolken, heeft Howe helaas dus niet. Echter: de liefde is echt en Dylan zit diep in zijn systeem. Zijn eerste kind noemt hij Dylan, bijvoorbeeld, en in interviews strooit hij graag en gemakkelijk met citaten. Zoals op de vraag wanneer Yes nou eindelijk eens zal worden opgenomen in The Rock and Roll Hall Of Fame: “Ik lig er niet wakker van. Ik heb een hele stapel gouden platen, ik kan best trots zijn en ben erg tevreden over hetgeen we hebben gedaan. Zoals Dylan zegt: I wouldn’t crawl across cut glass to make a deal.”
Bob Dylan: All The Songs - The Story Behind Every Track
We zijn inmiddels enkele weken verder en ik ben pas net voorbij bladzijde 100. Ik kom er niet door, ik moet mezelf steeds dwingen om verder te lezen.
Hoe kan dat nou? Allereerst stoor ik me aan de titel: dit boek bevat helemaal niet stukken over alle songs. Toegegeven, wel veel, maar niet alles. Oké, het feit dat het boek niet biedt wat de titel belooft, daar kan ik nog wel overheen komen. Net zoals ik me dan misschien wel stoor aan de domme foutjes die ik zo nu en dan in de tekst tegenkom, maar ook daar kan ik me overheen zetten. Iedereen vergist zich wel eens. Ik kan me niet herinneren ooit een Dylan-boek zonder fouten gelezen te hebben.
The Cutting Edge 1965 - 1966: Deluxe Edition #10: 4 augustus 1965
4 augustus 1965 Studio A, Columbia Recording Studio New York City
1. Desolation Row – Take 1 Rehearsal
2. Desolation Row – Take 2 Rehearsal The Cutting Edge
3. Desolation Row – Take 1 Complete (with insert) The Cutting Edge
4. Desolation Row – Take 5 Complete master without acoustic guitar overdub
5. Desolation Row – Take 6 Guitar overdub
6. Desolation Row – Take 7 Guitar overdub
7. Tombstone Blues – Take 1 Harmonica overdub
Tijdens de allerlaatste opnamesessie voor Highway 61 Revisited werd er vooral gewerkt aan het opnemen van “Desolation Row”. Dat nummer veranderde van een song-met-band tijdens voorgaande sessies naar een akoestisch gespeeld epos tijdens de sessie van 4 augustus 1965.
Volgens Michael Krogsgaard in zijn Bob Dylan: The Recording Sessions was de opnamesessie van 4 augustus een overdub session. Dat klopt deels. Tijdens deze sessie nam Bob Dylan de “Desolation Row” zoals we die kennen van Highway 61 Revisited op, waarna er tijdens deze sessie een gitaar overdub aan toegevoegd werd. Verder sluit de sessie van 4 augustus af met een (afgebroken) poging om een mondharmonica overdub aan “Tombstone Blues” toe te voegen. Van de zeven opnamen die er tijdens deze sessie zijn gemaakt zijn alleen de laatste drie overdubs.
Opvallend is, wanneer je kijkt naar bovenstaande lijst, dat de takes 3 en 4 van “Desolation Row” lijken te ontbreken, terwijl er twee keer een take 1 genoemd wordt. Ook Michael Krogsgaard in zijn Bob Dylan: The Recording Sessions noemt geen takes 3 en 4, maar zijn lijstje met takes van “Desolation Row” ziet er wel iets anders uit dan bovenstaande lijst:
1. Desolation Row – Take 1 Rehearsal
2. Desolation Row – Take 2 Rehearsal The Cutting Edge
3. Desolation Row – Take 1 Complete (with insert) The Cutting Edge
4. Desolation Row – Take 5 Complete master without acoustic guitar overdub
5. Desolation Row – Take 6 Guitar overdub
6. Desolation Row – Take 7 Guitar overdub
7. Tombstone Blues – Take 1 Harmonica overdub
Volgens Michael Krogsgaard in zijn Bob Dylan: The Recording Sessions was de opnamesessie van 4 augustus een overdub session. Dat klopt deels. Tijdens deze sessie nam Bob Dylan de “Desolation Row” zoals we die kennen van Highway 61 Revisited op, waarna er tijdens deze sessie een gitaar overdub aan toegevoegd werd. Verder sluit de sessie van 4 augustus af met een (afgebroken) poging om een mondharmonica overdub aan “Tombstone Blues” toe te voegen. Van de zeven opnamen die er tijdens deze sessie zijn gemaakt zijn alleen de laatste drie overdubs.
Opvallend is, wanneer je kijkt naar bovenstaande lijst, dat de takes 3 en 4 van “Desolation Row” lijken te ontbreken, terwijl er twee keer een take 1 genoemd wordt. Ook Michael Krogsgaard in zijn Bob Dylan: The Recording Sessions noemt geen takes 3 en 4, maar zijn lijstje met takes van “Desolation Row” ziet er wel iets anders uit dan bovenstaande lijst:
een likje verf
Ik denk dat ik wel tevreden ben, al moet het nieuwe beeld nog even beklijven. Mocht je minder tevreden zijn met hoe Bob Dylan in (het) Nederland(s) je nu voorgeschoteld wordt, dan hoor ik dat graag.
Ondertussen luister ik gewoon nog even verder naar wat nooit Blonde On Blonde heeft gehaald.
Kwartiertje later: ik ben niet tevreden. Ik ga terug naar twee kolommen...
The Comic Book And Me #30
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"
Sinterklaas was zo goed om mij te verrassen met enkele comics, waaronder Deadpool (2015) #2. De titel van deze aflevering van Deadpool is "The more we give, the more we have". Met dank aan de Dylan-gekte moest ik bij het zien van die titel gelijk denken aan "Pay In Blood" van Tempest:
The more I take, the more I give.
The more I die, the more I live.
Het is een connectie die waarschijnlijk alleen in mijn hoofd bestaat. Datzelfde zal opgaan voor die andere connectie tussen deze aflevering van Deadpool (zie afbeelding) en Dylans "Desolation Row":
The beauty parlor is filled with sailors
The circus is in town
De overeenkomst is in ieder geval dat het circus in zowel Deadpool als "Desolation Row" weinig te maken heeft met clowns, fietsende honden en andere zaken om je vanaf de tribune aan te vergapen.
50th Anniversary Collection: 1965
Soms is het even schrikken wanneer je in de ochtend van zo maar een zaterdag je mailbox bekijkt en het internet afstruint op zoek naar nieuws over Bob Dylan, zoals deze ochtend. Zowel mijn mailbox als het internet staan vol met het meest recente nieuws, en wat voor een nieuws!
Er is een 50th Anniversary Collection: 1965 verschenen.
Er is een 50th Anniversary Collection: 1965 verschenen.
Dylan kort #1140
Bob Dylan veiling op Catawiki, zie hier.
Stuck in love (film): aan tafel wordt over een uitgeverij gepraat, dochter zegt tegen vader dat is de uitgeverij waar F. Scott Fitzgerald is uitgebracht en 'Bob fucking Dylan' (scribner). [met dank aan Alja]
You’ve been through all of
F. Scott Fitzgerald’s books
You’re very well read
It’s well known
The Cutting Edge 1965 - 1966: Deluxe Edition #9: 3 augustus 1965
3 augustus 1965 Studio?
1. Tombstone Blues – Take 1 Complete Vocal overdub
2. Tombstone Blues – Take 2 Complete Vocal overdub
3. Tombstone Blues – Take 3 Complete Vocal overdub
De sessie van 3 augustus 1965 op The Cutting Edge is een verrassing. Een verrassing omgeven met mysteries:
1. Michael Krogsgaard noemt in zijn Bob Dylan: The Recording Sessions deze sessie niet. En ook Clinton Heylin noemt deze sessie niet in zijn boek Behind Closed Doors. Voor het verschijnen van The Cutting Edge had ik nog nooit van deze sessie gehoord.
2. Zoals de bovenstaande tracklist aangeeft werd tijdens deze sessie een vocal overdub aan een eerder opgenomen versie van “Tombstone Blues” toegevoegd. Het gaat om een koortje - de Chambers Brothers - tijdens de refreinen. Waarschijnlijk waren alleen de mannen die de overdub inzongen bij deze sessie aanwezig.
3. Aangezien Michael Krogsgaard geen recording sheet van deze sessie heeft gevonden (punt 1) en de aanwezigheid van Bob Dylan of de andere muzikanten die op Highway 61 Revisited te horen zijn zeer te betwijfelen is (punt 2), is het maar de vraag of deze overdubs werden opgenomen in de Columbia Recording Studio in New York. Ze kunnen overal opgenomen zijn.
Kortom: ik weet eigenlijk niks over deze sessie.
1. Tombstone Blues – Take 1 Complete Vocal overdub
2. Tombstone Blues – Take 2 Complete Vocal overdub
3. Tombstone Blues – Take 3 Complete Vocal overdub
1. Michael Krogsgaard noemt in zijn Bob Dylan: The Recording Sessions deze sessie niet. En ook Clinton Heylin noemt deze sessie niet in zijn boek Behind Closed Doors. Voor het verschijnen van The Cutting Edge had ik nog nooit van deze sessie gehoord.
2. Zoals de bovenstaande tracklist aangeeft werd tijdens deze sessie een vocal overdub aan een eerder opgenomen versie van “Tombstone Blues” toegevoegd. Het gaat om een koortje - de Chambers Brothers - tijdens de refreinen. Waarschijnlijk waren alleen de mannen die de overdub inzongen bij deze sessie aanwezig.
3. Aangezien Michael Krogsgaard geen recording sheet van deze sessie heeft gevonden (punt 1) en de aanwezigheid van Bob Dylan of de andere muzikanten die op Highway 61 Revisited te horen zijn zeer te betwijfelen is (punt 2), is het maar de vraag of deze overdubs werden opgenomen in de Columbia Recording Studio in New York. Ze kunnen overal opgenomen zijn.
Kortom: ik weet eigenlijk niks over deze sessie.
The Cutting Edge 1965 - 1966: Deluxe edition #8: 2 augustus 1965
2 augustus 1965 Studio A, Columbia Recording Studio New York City
1. Highway 61 Revisited – Take 1 False start
2. Highway 61 Revisited – Take 2 False start
3. Highway 61 Revisited – Take 3 Complete The Cutting Edge
4. Highway 61 Revisited – Take 4 False start
5. Highway 61 Revisited – Take 5 Complete The Cutting Edge
1. Highway 61 Revisited – Take 1 False start
2. Highway 61 Revisited – Take 2 False start
3. Highway 61 Revisited – Take 3 Complete The Cutting Edge
4. Highway 61 Revisited – Take 4 False start
5. Highway 61 Revisited – Take 5 Complete The Cutting Edge
Dylan kort #1139
The Cutting Edge: Deluxe Edition: Eerder schreef ik al over de prijs van deze box. Gerbrand was zo goed mij tot twee keer toe een link te sturen naar Amazon (eerst Italië, later Frankrijk) waar deze boxset zeer tijdelijk voor €70,- werd aangeboden. Beide aanbiedingen zijn inmiddels voorbij, maar voor wie met de prijs van de box worstelt kan het de moeite lonen om verschillende internet-winkels in de gaten te houden. [met dank aan aan Gerbrand]
"Geen moer aan mij": Een vertaling van "What Good Am I" door Ans Bouter, zie hier. [met dank aan Ans]
"Geen moer aan mij": Een vertaling van "What Good Am I" door Ans Bouter, zie hier. [met dank aan Ans]
Abonneren op:
Posts (Atom)