Tweede Europese tournee #2

Acht dagen geleden schreef ik hier over een Europese tournee in het najaar. (Zie hier) In dat bericht noemde ik de volgende (verwachte) concerten:

1 oktober Olso, Noorwegen
2 oktober Oslo, Noorwegen
3 oktober Oslo, Noorwegen
5 oktober Stockholm, Zweden
6 oktober Stockholm, Zweden
8 oktober Kopenhagen, Denemarken
9 oktober Kopenhagen, Denemarken

Op Expecting Rain zijn daar inmiddels zes concerten in Engeland aan toegevoegd:

21 oktober Londen

22 oktober Londen

23 oktober Londen

27 oktober Manchester

28 oktober Manchester

29 oktober Cardiff

Een aankondiging voor een concert in Nederland ben ik nog niet tegengekomen, maar ik verwacht dat dat concert er wel gaat komen, ergens tussen 9 en 21 oktober.

30 april 1965

Het is 30 april 2015. Een paar jaar geleden was 30 april nog een feestdag in Nederland. Dat is geweest. 30 april 2015 is voor de meeste mensen een gewone werkdag.
Op een gewone werkdag is het makkelijk over het hoofd te zien dat 30 april 2015 ook een bijzondere dag is, althans in de Dylan-wereld. Op 30 april speelde Bob Dylan namelijk zijn eerste concert van de o zo belangrijke tournee door Engeland in het voorjaar van 1965. Dat concert gaf hij dus vandaag precies vijftig jaar geleden.
30 april 1965. Sinds vier dagen is Bob Dylan in Engeland. In die vier dagen heeft hij interviews en persconferenties gegeven. Hij heeft de vier Beatles ontvangen in zijn suite in het Savoy Hotel te Londen. En na vier dagen waarin de verwachtingen van het Engelse publiek (en media) alleen maar lijken te groeien, mag hij eindelijk doen waar hij goed in is: een concert geven.
Het is 30 april 1965. Bob Dylan geeft een concert in The Oval City Hall in Sheffield. Van dat concert is een opname van zeven nummers bewaard gebleven, meer niet. (zie hier) Filmfragmenten van "The Times They Are A-Changin'" en "To Ramona" zijn te zien in Dont Look Back. Een geluidsopname van "Love Minus Zero / No Limit" is als bonustrack te vinden op in 2000 uitgebrachte dvd-versie van Dont Look Back.
Het is 30 april 1965. Bob Dylan staat aan het begin van een ware triomftocht door Engeland. In zijn kielzog D.A. Pennebaker en zijn camera. Alles wat Bob Dylan tijdens deze tournee door Engeland doet wordt door de camera vastgelegd en later versneden tot een van de beste (zo niet de beste) muziekdocumentaires ooit gemaakt: Dont Look Back.
In de komende maand zal ik veel aan Bob Dylan en zijn tournee door Engeland in het voorjaar van 1965 denken. En ergens in die komende maand zal ik weer eens naar Dont Look Back kijken (en waarschijnlijk ook wel meer dan één keer) zodat ik voor even terug kan naar die wilde, grensverleggende dagen in het voorjaar van 1965, nu al weer vijftig jaar geleden.

Hoe lang duren Billy 4 en Billy 7 nou precies? Verwarrende labels - door Simon

Wie goed oplet, ziet soms vreemde dingen in het oog springen. Zo ook deze keer. Een net gekochte Nederlandse release van ‘Pat Garret & Billy the Kid’ uit midden jaren zeventig (S 69042 met twotone label) laat een vreemde hoes zien. Op de achterzijde rechtsboven een Y in een cirkel, daaronder 60 in een cirkel en daar weer onder CB 271 in een rechthoek. Zelfs het onvolprezen ‘Searching For A Gem’ noemt deze codering niet, al weet ik zo langzamerhand dat zelfs Alan Fraser niet alles weet en op zijn site heeft staan. Ik geef de codering aan Alan door.

Wat me echt ook opvalt, is kant 2 van de plaat.
Song nummer vier is ‘Billy 4’ met 2.01 minuten als duur; song nummer vijf is ‘Billy 7’ met een vermelde lengte 4.57 minuten. Met een schuin oog kijk ik naar de plaat zelf. Dat is gek, de twee minuten van ‘Billy 4’ zien er op de plaat veel langer uit dan de bijna vijf minuten van ‘Billy 7’. Zijn de titels omgedraaid? Waarschijnlijk niet, want de volgorde 4 > 7 staat ook op de hoes. Dan zijn de lengtes van de nummers dus omgedraaid. Foutje van deze release, waarschijnlijk. Toch even checken met de eerste release van 1973, ook een S 69042.
En die blijkt exact hetzelfde.

Nu word ik nieuwsgierig. Hoe zit het met de zeven andere, buitenlandse persingen in mijn kast?
De Spaanse persing (net als de Nederlandse een S 69042) is precies hetzelfde.

De eerste US release uit 1973 (KC32460) geeft voor ‘Billy 4’ een lengte van 4.57 minuten en laat ‘Billy 7’ maar 2.01 minuten duren. Dat is dus gelijk aan wat de plaat zelf laat zien. Normaal en zo hoort het, toch?

De eerste Canadese release (ook KC32460) doet dan meteen  weer aan het raadseltje mee en gooit er nog wat bovenop. De volgorde is ‘Billy 4’ en dan ‘Billy 7’, tenminste volgens het label. De plaat zelf denkt er anders over en geeft eerst ‘Billy 7’ aan de luidsprekers vrij en daarna ‘Billy 4’. Maar omdat het label voor #4 een duur van 2.01 minuten geeft en voor #7 de bijna vijf minuten, is het alsof de volgorde juist is. Immers, eerst draait de plaat een nummer dan 2 minuten duurt  -en dat klopt volgens het label. Het laatste nummer van de plaat duurt bijna vijf minuten en ook dat klopt volgens het label. En toch is het fout aan alle kanten.

Een Argentijnse persing uit 1982 geeft op het label geen tijdsduur van de nummers. Maar de volgorde op het label is gewoon ‘Billy 4’ en dan ‘Billy 7’ en de eerste heeft duidelijk meer groeven dan de tweede. De Argentijnen hebben het geluk dat ze niet aan songlengtes doen.
Een Italiaanse persing uit 1977 doet het anders. Daar heeft men gedacht  -wie weet?-  dat blijkbaar ‘Billy 7’ op de plaat vóór ‘Billy 4’ hoort te komen en dat dán de lengte van de nummers juist is weergegeven. En dus staat ‘Billy 7’ als song nummer 4 op kant 2 in plaats van ‘Billy 4’.  Ingewikkeld, want nu de songs zijn omgedraaid en met de juiste lengte worden vermeld op het label, klopt dat nog steeds niet met de plaat. Want daar is ‘Billy 4’ toch echt nog steeds het vierde nummer.

Een zucht van verlichting bij de beide Engelse persingen uit 1973 en 1978. ‘Billy 4’ als nummer vier op de plaat duurt volgens het label 4.57 minuten en ‘Billy 7’ de magere 2.01 minuten. Jay, da’s mooi!

Alleen de Amerikaanse en de beide  Engelse persingen zijn qua label dus goed. Én de Argentijnse, omdat ze geen duur van de nummers melden.

Toch grappig, wellicht zelfs interessant, dat je pas ruim veertig jaar na aanschaf van de eerste Nederlandse persing die labeliaanse anomalie in de gaten krijgt.

Alan Fraser meldt dat hij aan een bekende verzamelaar zal vragen hoe het nou precies met die labels zit.

Simon

To Ramona (1964) - door Jochen

To Ramona (1964)

Met Another Side Of Bob Dylan (1964) komen de eerste kritieken los dat het dan 23-jarige icoon de “zaak” verraadt. Een bewuste poging om zijn ongewilde rol als spokesman of the protest generation te saboteren, verraad aan de folk-scene, smakeloos…het liegt er niet om. Vijftig jaar later is het geloei wat moeilijk te volgen. Zó anders is het nu ook weer niet. Op The Times staan ook liedjes als ‘Boots Of Spanish Leather’ en ‘One Too Many Mornings’, van The Freewheelin’ zijn a-politieke liedjes als ‘The Girl From The North Country’ en ‘Don’t Think Twice’ klassiekers geworden. Dylan zelf begrijpt de commotie ook niet helemaal, en zal 50 jaar later nog – tamelijk geloofwaardig – beweren: “Last thing I thought of was who cared about what song I was writing. I was just writing them. I didn't think I was doing anything different.”
De titel van de plaat, ja – die staat hem tegen, verklaart hij in 1978. Verzonnen door de marketingjongens van Columbia en volgens Dylan too corny, te oubollig.
Hoe dan ook: Another Side is een plaat vol prachtige liedjes, waarvan minimaal de helft tijdloze klassiekers zijn geworden, mede dankzij covers van klinkende namen als Johnny Cash en The Byrds. En een van die tijdloze klassiekers is ‘To Ramona’.

Inderdaad, daarin moeten we de zure politicologische critici gelijk geven: geen spoortje maatschappijkritiek, het is niets meer dan een lyrische bespiegeling over een aanbedene. Zowel poëtisch als scherp – klakkeloos aanbidden doet de protagonist niet. Weliswaar is hij verliefd, maar niet blind verliefd. Haar zwakheden, zoals haar conformisme, haar holle praat en haar naïeve idealisme ziet de zanger ondanks zijn roze bril heel scherp. Behalve de onvermijdelijke Joan Baez is Mavis Staples een goede educated guess die je dan tegenkomt. Het jochie Bob was, in z’n bedje gekluisterd aan de radio, al verliefd op haar stem geworden (ze was de jongste van de gospelgroep The Staples Singers), de impact van ‘Uncloudy Day’ voelt hij bijna 60 jaar later nog, vertelt hij in het AARP interview in maart 2015, en hij herinnert zich ook nog de jeugdige overtuiging one day you’ll be standing there with your arm around that girl terwijl hij naar haar foto op de hoes van de gelijknamige LP uit 1959 staart. En zover komt het ook. Drie jaartjes later al. In het circuit komt hij The Staples Singers tegen, de bewondering is wederzijds. Behalve ‘Blowin’ In The Wind’ zingen de zusters en “Pops” nog vijf songs van de jonge Dylan, en een verliefde Dylan vraagt zelfs om de hand van Mavis. Jaren later heeft Mavis wel enige spijt dat ze weigerde, maar vrienden blijven ze. En volgens Mavis hadden ze toch ook nog wel een amoureuze periode, in die jaren. Maar trouwen, nee. Ook omdat, verklaart Mavis ietwat spijtig, ze dacht dat ds. Martin Luther King het vast niet leuk zou vinden als ze met een blanke zou trouwen. Een lijntje naar Ramona spoort daarmee: het meewarige making you feel that you must be exactly like them. En met enig duw- en trekwerk zijn er nog wel meer biografische sporen naar Mavis te vinden, maar erg belangrijk is dat niet – en al te overtuigend ook niet. Tekstueel is het Dylan duidelijk niet zozeer om waarheid als wel om poëzie te doen. De gezochte binnenrijm (breathlike - deathlike, a dream babe - a scheme babe, hype you - type you), de geslaagde alliteraties (magnetic - movements, from - fixtures - forces - friend), de vloeiende assonanties (pangs of your sadness – pass at your senses): allemaal stijlfiguurtjes waaruit liefde voor het spelen met taal spreekt.

De muziek is betoverend. Een wals, de melodie volgt traditionele Mexicaanse folk-clichés, de begeleiding is sober, de zang hangt opmerkelijk genoeg tegen het sneren aan, hoewel de tekst – ongebruikelijk voor Dylan’s doen – deels teder is. Dylan laat het lied ook niet los. Tot op de dag van vandaag blijft hij het met enige regelmaat spelen, soms overdadig gearrangeerd (en zeer geslaagd; tijdens de 1978-tour, bijvoorbeeld), vaker kaal en akoestisch, en altijd blijft de meester het wals-ritme trouw.    

Covers zijn er in overvloed; ‘To Ramona’ is sinds verschijnen populair bij de collega’s. En het lied blijft, net als ‘Not Dark Yet’, vrijwel altijd zijn kracht behouden – je kunt nauwelijks mis schieten, kennelijk. The Flying Burrito Brothers leveren een prachtige versie in 1971, David Gray presenteert nog steeds met regelmaat een intense ‘Ramona’, Lee Hazlewood, Humble Pie en zelfs de beukende These United States: allemaal mooi. Daarboven nog parelt een schitterende, liefdevolle, briljant georkestreerde interpretatie van de jonge Ierse Sinéad Lohan uit 1996. Maar de allermooiste is dertig jaar daarvoor door een andere oude meester op de plaat gezet: Alan Price, solo op piano (A Price On His Head, 1967). De Animals-toetsenist gelooft wél in de melancholie en de tederheid van het gedicht, en is natuurlijk ook gezegend met een stem om die gevoelens daarin te leggen.

To Ramona

Ramona, come closer
Shut softly your watery eyes
The pangs of your sadness
Will pass as your senses will rise
For the flowers of the city
Though breathlike
Get deathlike at times
And there’s no use in tryin’
T’ deal with the dyin’
Though I cannot explain that in lines

Your cracked country lips
I still wish to kiss
As to be by the strength of your skin
Your magnetic movements
Still capture the minutes I’m in
But it grieves my heart, love
To see you tryin’ to be a part of
A world that just don’t exist
It’s all just a dream, babe
A vacuum, a scheme, babe
That sucks you into feelin’ like this

I can see that your head
Has been twisted and fed
With worthless foam from the mouth
I can tell you are torn
Between stayin’ and returnin’
Back to the South
You’ve been fooled into thinking
That the finishin’ end is at hand
Yet there’s no one to beat you
No one t’ defeat you
’Cept the thoughts of yourself feeling bad

I’ve heard you say many times
That you’re better than no one
And no one is better than you
If you really believe that
You know you have
Nothing to win and nothing to lose
From fixtures and forces and friends
Your sorrow does stem
That hype you and type you
Making you feel
That you gotta be exactly like them

I’d forever talk to you
But soon my words
Would turn into a meaningless ring
For deep in my heart
I know there is no help I can bring
Everything passes
Everything changes
Just do what you think you should do
And someday maybe
Who knows, baby
I’ll come and be cryin’ to you

The Comic book and me #20

Well, the comic book and me, just us, we caught the bus
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"

Zoals waarschijnlijk bijna iedereen in Nederland die vandaag niet moest werken, liep ik aan het eind van de ochtend over een kleedjesmarkt. Heerlijk in het zonnetje.
Genoeg moois gezien, een paar dingen gekocht. Niks van Bob Dylan, of het moet de reclame zijn voor Before The Flood op de achterzijde van de hoes van een singletje van ene Andrew Gold.
Wat ik wel heb gekocht is een stapeltje comics. Pas bij thuiskomst zag ik dat op de cover van een van die comics vier woorden staan die te samen identiek zijn aan een van die heerlijke nummers op het album Volume 1 van Traveling Wilburys. Het gaat om dit nummer.
Bijvangst heet zo iets, als ik me niet vergis.

Tournee 2015 (setlists-inhaalslag)

Ik loop een beetje achter met het linken naar setlists van de huidige tournee. Daar komen ze: 19 april, 21 april, 22 april, 24 april en 25 april. Het zal je niet ontgaan zijn dat al die setlists identiek zijn. Dat is deze hele tournee al zo, tot gisteravond. Gisteravond speelde Bob Dylan één nummer meer: "Autumn Leaves". Zie hier: 26 april.

Het gaat helemaal nergens over

Met het uitlezen van The Bridge, gisterochtend kreeg ik even het gevoel weer een beetje bij te zijn. (Al is de stapel tijdschriften naast de computer nog net zo hoog als een week geleden.) En toen viel gisteren de nieuwe editie van Isis op de deurmat... Die heb ik in eerste instantie maar even aan de kant gelegd. Ik ben knetterdruk, maar dat is niet erg. Aangenaam druk, met alleen maar zaken die ik wil doen. Mij hoor je niet klagen.
De meeste tijd gaat zitten in een Dylan-project dat 'even' tussendoor komt en binnen nu en grofweg twee weken klaar moet zijn. Ik doe het mezelf aan, ik weet het, maar met genoegen.

Ondertussen zit ik te wachten op dit boek, omdat ik wil bladeren. Omdat ik nieuwsgierig ben.

Ergens vandaag hoop ik nog de tijd te vinden om een elpee op de draaitafel te leggen. En dan ook de rust te vinden om aandachtig te luisteren. Ik ben vanochtend opgestaan met het vrolijke "I Want You" in mijn hoofd. Misschien moet ik dat straks maar opzetten. Blonde On Blonde of de single "I Want You" met die schitterende versie van "Just Like Tom Thumb's Blues" op de flipside?
Misschien zet ik beide wel op, eerst Blonde On Blonde, daarna die single.
Maar nu eerst verder, het project lonkt.

The Comic book and me #19

Well, the comic book and me, just us, we caught the bus
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"

Op twee dagen na zitten er twee maanden tussen de vorige en deze aflevering van "The Comic book and me". Het is niet zo dat ik in die twee maanden geen comics heb gelezen. Eerder het tegenovergestelde. Ik heb tussen aflevering #18 en #19 van "The Comics book and me"zo'n 100 comics gelezen (en dat is een voorzichtige schatting), maar ben gewoon geen Dylan tegen gekomen in die comics.
Vanmiddag vond ik wel Dylan, in The Mighty Avengers #5, al denk ik niet dat de makers van deze comic met de woorden "If not for you" bewust verwijzen naar de gelijknamige Dylan-song. Het maakt ook eigenlijk niet zo veel uit. Ik moest gelijk aan Dylans "If Not For You" denken bij het zien van deze woorden in The Mighty Avengers en dat is voor mij genoeg.
Genoeg om mezelf in de afgelopen paar uur regelmatig te betrappen op het gedachteloos voor me uit zingen van dit nummer.

Tomorrow Is A Long Time (1962) - door Jochen

Tomorrow Is A Long Time (1962)

Als Dylan in 1997 het ziekenhuis verlaat na een infectie aan zijn hart, verklaart hij: “Ik ben alleen maar blij dat ik me weer beter voel. Ik dacht echt dat ik Elvis zou ontmoeten.” Dat zijn liefde voor Elvis echt en oprecht is, weten we inmiddels wel. In 1969 hebben we dat nog niet door. In een interview met Rolling Stone wordt Bob gevraagd of er artiesten zijn die hij graag covers van zijn songs hoort spelen. ‘Yeah, Elvis Presley. I liked Elvis Presley. Elvis Presley recorded a song of mine. That’s the one recording I treasure the most . . . it was called ‘‘Tomorrow Is a Long Time’’. I wrote it but never recorded it.’ Dat was een leuk grapje, werd destijds gedacht. De decadente entertainer Elvis stond zó mijlenver af van de coole kunstenaar Dylan, dat deze ontboezeming wel sarcastisch bedoeld moest zijn. Al te goed gedocumenteerd was het grapje ook al niet. Dylan beweert dat het op de plaat Kismet te vinden is. Die bestaat niet - de song ‘Kismet’ staat op Harum Scarum (1965), maar ‘Tomorrow Is A Long Time’ staat op Spinout (1966) - én hij vertelt interviewer Jann Wenner: “He did it with just guitar.” Klopt ook al niet; behalve twee gitaren horen we Bob Moore op de contrabas en een luie tamboerijn.

Dylan zelf heeft het lied maar langzaam echt leren waarderen, lijkt het. Een eerste huiskameropname dateert van augustus ’62, in december van dat jaar neemt hij een demo-versie voor Witmark op en na het nog vier keer te hebben gespeeld op het podium in 1963, kijkt hij er jaren niet meer naar om – sterker nog: in een interview in 1964 distantieert hij zich er zelfs van (“ik geloof er niet in, ik schaam me ervoor…het is pillow-soft, dat ben ik niet…”).
Odetta Holmes hoort de Witmark-opname en zingt dan een fraaie versie op Odetta Sings Dylan (1965). Dat is de versie waarmee Elvis kennismaakt, die de song opneemt als bonustoevoeging op het soundtrack album Spinout (1966). Tientallen anderen nemen het in de loop van de daaropvolgende jaren op, en kennelijk geïnspireerd door The King stoeit Dylan tijdens de opnames van New Morning (1970) met een bluesy interpretatie, maar op Bob Dylan’s Greatest Hits Vol. II (1971) kiest hij dan toch voor een live-opname uit 1963. Pas in 1978 verschijnt ‘Tomorrow Is A Long Time’ weer op de setlist van de meester zelf.
Over de correcte titel zijn we het inmiddels wel eens, overigens. In een radio-interview in februari 1963 noemt Dylan het nog ‘Tomorrow’s A Long, Long Time’, een jaar later ‘If Today Were Not A Crooked Highway’ en ook als ‘Tomorrow Is Such A Long Time’ komen we het regelmatig tegen.

Met ‘Don’t Think Twice’ en ‘Boots Of Spanish Leather’ behoort dit lied tot zijn mooiste liefdesliedjes, en ook dit keer bezingt hij Suze Rotolo, die nu voor een paar maanden in Italië zit – en daar ook nog ’s een leuke jongen ontmoet heeft (Enzo Bartoccioli, met wie ze in 1967 zal trouwen). Een kwijnende Dylan heeft het al geschreven als Suze hem telefonisch laat weten dat ze er nog een paar maandjes aan vastknoopt, daar in Perugia. Dylan kan het niet opbrengen om in het appartement te wachten en kruipt op het logeerbed van vriend Dave Van Ronk. Terri Van Ronk verklapt later dat hij daar dat lied speelt, “over and over again.” De eerste helft van 1963 zijn ze wel weer herenigd, maar in augustus verlaat Suze hun appartementje in West 4th Street. Misschien pakt Dylan het liedje de jaren daarna daarom niet meer op – te pijnlijk, wellicht.

De tekst is, zoals bij wel meer liedjes in die vroege jaren, deels ‘geleend’. Nu eens niet van een collega of van een Amerikaans folk-traditional, maar van een 16de-eeuws Engels gedicht, dat later de titel ‘Western Wind’ kreeg: ‘
“Western wind, when will thou blow / The small rain down can rain? / Christ, if my love were in my arms / And I in my bed again.” Volgens historici is de tekst zelfs nog enkele eeuwen ouder en is het ontleend aan een Middelengels gedicht ‘Westron Wynde’ (“Cryst, yf my lov wer in my armys / And I yn my bed agayne!”). Het diepe, ongelukkige verlangen, de Sehnsucht in het refrein maakt het Grote Leed klein en intiem, zeker na al die statige, marmeren metaforen in de voorafgaande coupletten, waarin de ontroostbare verteller zijn ellendige eenzaamheid verwoordt. Eindeloze autowegen en zilveren rivieren en ach, kon ik toch haar hart maar zachtjes horen kloppen, lag ze maar naast me.

Als Dylan de song dan in 1978 weer uit de kast haalt, gaat hij er niet al te zachtzinnig mee om. Blazers, achtergrondkoortje, steelgitaar, een knerpende gitaarsolo… The Ghost Of Electricity schiet weer eens mis. Daarna laat hij het weer een kleine tien jaar met rust. Vanaf 1987 speelt hij ‘Tomorrow Is A Long Time’ weer met enige regelmaat, maar nu gelukkig meestal weer in akoestische, ‘kleine’ arrangementen. Zoals het ook hoort, natuurlijk.

Van de vele, vele coverversies halen die van Nick Drake (1968) en Rod Stewart (1971) in ieder geval wel de Top 10 van versies-die-misschien-wel-net-zo-goed-zijn-als-Dylan. De obscure Andrew De Naray steekt daar nog bovenuit op de obscure verzamel-cd Positively Pikes Peak: The Pikes Peak Region Sings Bob Dylan (2007). Maar aangevoerd wordt dat lijstje natuurlijk door The King. Bob Dylan zal dat ook zonder valse bescheidenheid beamen.

Tomorrow Is A Long Time
If today was not an endless highway,
If tonight was not a crooked trail,
If tomorrow wasn't such a long time,
Then lonesome would mean nothing to you at all.
Yes, and only if my own true love was waitin',
Yes, and if I could hear her heart a-softly poundin',
Only if she was lyin' by me,
Then I'd lie in my bed once again.

I can't see my reflection in the waters,
I can't speak the sounds that show no pain,
I can't hear the echo of my footsteps,
Or can't remember the sound of my own name.
Yes, and only if my own true love was waitin',
Yes, and if I could hear her heart a-softly poundin',
Only if she was lyin' by me,
Then I'd lie in my bed once again.

There's beauty in the silver, singin' river,
There's beauty in the sunrise in the sky,
But none of these and nothing else can touch the beauty
That I remember in my true love's eyes.
Yes, and only if my own true love was waitin',
Yes, and if I could hear her heart a-softly poundin',
Only if she was lyin' by me,
Then I'd lie in my bed once again.

Tweede Europese tournee

De eerste (mogelijke) data voor een tweede Europese tournee in 2015 beginnen te verschijnen. Op Dylans officiële website staan inmiddels twee concerten in Kopenhagen aangekondigd. Op de website Expecting Rain staan daarnaast nog data voor concerten in Oslo en Stockholm. Dat geeft het volgende lijstje:

1 oktober Olso, Noorwegen
2 oktober Oslo, Noorwegen
3 oktober Oslo, Noorwegen
5 oktober Stockholm, Zweden
6 oktober Stockholm, Zweden
8 oktober Kopenhagen, Denemarken*
9 oktober Kopenhagen, Denemarken*

NB: Volgens Expecting Rain zijn de concerten op 8 en 9 oktober niet in Kopenhagen, maar in Frederiksberg.

De ervaring leert dat de kans groot is dat Bob Dylan en band tijdens deze tournee ook Nederland zullen aandoen voor een of meerdere concerten.Ik ga er voorlopig dan ook van uit dat binnenkort concerten in Nederland aangekondigd zullen worden.

[met dank aan Cas voor de tip]

Achterstand

Dat ik een groot liefhebber ben van de Dylaneske papierwinkel is geen geheim. Regelmatig ben ik in de krantenkiosk te vinden om kranten of tijdschriften met artikelen over Bob Dylan te kopen. Ook struin ik menig kringloopwinkel, rommelmarkt en boekenmarkt af om oude tijdschriften met artikelen over Bob Dylan op de kop te tikken. Leuk natuurlijk, alleen is het dan wel zaak om regelmatig even op te ruimen.
Nieuwe aanwinsten voor de Dylan-papierwinkel lees ik, om ze vervolgens in de boekenkast te leggen. Daar blijven ze liggen tot ik een redelijk stapeltje bij elkaar gespaard heb. Vervolgens ga ik met dat stapeltje bij de computer zitten, zet de nieuwe aanwinsten in een bestandje zodat ik weet wat ik heb en waar ik het later terug kan vinden, om vervolgens die tijdschriften, knipsels en folders in de archiefkast op zolder op te bergen.
Al met al een prima systeem dat al jaren goed werkt, als ik maar de tijd heb om regelmatig op te ruimen. Je voelt waarschijnlijk de bui al hangen.
De laatste maanden is niet helemaal gelukt om regelmatig al die tijdschriften en knipsels uit de boekenkast te halen, in het computerbestand te zetten en op te bergen in de archiefkast op zolder. Al een tijdje heb ik geen plek meer in de boekenkast om nieuwe aanwinsten neer te leggen en dus ben ik de laatst verworven tijdschriften en artikelen maar gaan opstapelen op de grond naast de tafel waar de computer staat. Ik heb al een aantal malen een poging tot een inhaalslag ondernomen, steeds begon ik dan met de tijdschriften en artikelen op de stapel naast de computer.
Maar ondanks die pogingen bleef ook die stapel maar groeien.

Enfin, vanmiddag wilde ik een aantal recent gekochte boeken in de kast zetten, maar om dat te kunnen doen moest ik eerst 'even' de tijdschriften en artikelen uit de boekenkast halen. Dat heb ik gedaan. Ik heb ze op een stoel gestapeld. De aanblik van die stapel deed me schrikken. Dat de achterstand zó groot was, had ik me nog niet gerealiseerd.
Van sommige van de tijdschriften en artikelen die uit de boekenkast kwamen, kon ik me al niet eens meer herinneren dat ik ze verworven had. Bij een groot deel andere tijdschriften en artikelen lag het 'ach ja, da's waar ook' op mijn lippen.

Nadat ik de recent gekochte boeken in de kast gezet had, heb ik al die tijdschriften en artikelen maar niet meer terug gelegd in de kast. Ik heb een grote doos gepakt en alles daar in gedaan. Daarna nog een doos. Die twee dozen staan nu naast mij op de grond. Onder die dozen ligt nog een stapel tijdschriften op de grond. De gehele stapel komt ongeveer tot mijn knie. Ik schat dat de gehele stapel zo'n tweehonderd artikelen - al dan niet uitgeknipt - bevat. Misschien meer.
Ik durf vanavond niet meer aan het archiveren te beginnen, bang dat ik halverwege het vijftiende of zestiende artikel dat ik in het overzicht op de computer zet in paniek tot de realisatie kom dat ik wat ik vandaag nog kan doen niet veel meer zal zijn dan een druppel op een gloeiende plaat.

En dus heb ik maar het enige gedaan wat voor vandaag nog wel zinnig lijkt. Ik heb wat foto's gemaakt van een paar tijdschriften. Die foto's plaats ik hier en schrijf er een verhaaltje bij. Zo kunnen de lezers van deze blog even meegenieten van wat recente vondsten, dat was de gedachte. Vandaag doe ik niks meer dat op opruimen lijkt. (Opruimen is niet een van mijn kwaliteiten, maar ik denk dat dat voor veel verzamelaars geldt.) Ik heb de recent gekochte boeken in de boekenkast gezet, ik heb een aantal boeken uit de overvolle boekenkast naar de eerste verdieping verplaatst. Daarvoor heb ik eerst ruimte op de planken van de boekenkasten op de eerste verdieping moeten maken door boeken die daar stonden nog een verdieping hoger te zetten.
En zo gaat het maar door.

Ik geniet van mijn papierafwijking. Iedere keer wanneer ik nieuwe aanwinsten in de dossiermappen in het archief steek, verlies ik ook wat tijd door even door de mappen te struinen. Even, héél even laat ik dan weer de tijdschriften en artikelen die ik al tientallen malen bekeken heb door mijn vingers glijden. Heerlijk vind ik dat. Van Dylanesk papier zal ik wel nooit genoeg krijgen.

Weekend

In het weekend gebeuren de maffe dingen, simpelweg omdat het weekend de tijd biedt om de maffe zaken toe te laten.
Gisteren was het Record Store Day, de dag waarop de platenzaken in het zonnetje worden gezet. Er komen op Record Store Day honderden speciaal voor die dag geperste platen op de markt. Vinyl-liefhebbers stromen en masse de platenzaken binnen om door de bakken met vers vinyl te struinen op zoek naar die ene uitgave terwijl de eigenaar van de platenzaak vrolijk rondhuppelt, hier en daar een praatje maakt en koffie ronddeelt. Record Store Day is de dag waarop we met z'n allen laten zien dat we de lokale platenzaak steunen, dat we trouw zijn, dat we niet willen dat er nog meer platenzaken uit het straatbeeld verdwijnen. Dat doen we door op Record Store Day in de vroege ochtend voor de nog gesloten deur van de lokale platenzaak samen te klonteren, wachtend op het moment dat de sleutel het slot opent en we toegang krijgen tot de lokale vinylhemel.
Ik stond gisterochtend een kwartje voor opening van de deur te blauwbekken. Ik was alleen. De deur ging een paar minuten eerder open. Er was medelijden met die arme ziel die daar in z'n uppie stond. Binnen tien minuten stond ik al weer buiten met een Record Store Day-tasje en de single "The Night We Called It A Day". Een mooie single, zeer toepasselijk geperst op blauw vinyl. Het hoesje oogt mooi. De single klinkt goed.
In de tweede lokale platenzaak vond ik die andere Dylan-release die ik graag wilde kopen: The Basement Tape op 180 grams vinyl. En ja, er werd mij koffie aangeboden, maar nee, nu even niet. Geen koffie. Die koffie paste niet zo goed bij de rare smaak die ik in mijn mond had. Die rare smaak werd vooral veroorzaakt door het gevoel dat wat ooit een feestdag voor de lokale platenzaak en de platenliefhebber was, is verworden tot een commercieel evenement dat binnen nu en enkele jaren het tegenovergestelde zal bereiken van wat ooit het doel van Record Store Day was. Als Record Store Day op de huidige voet verder gaat, zal het uiteindelijk alleen maar bijdragen aan de ondergang van de platenzaak.
De reden daarvoor is simpel: De prijzen voor de speciale RSD-uitgaven blijven stijgen. Het geld dat ik heb neergeteld voor The Basement Tape is op normale dagen afdoende om drie splinternieuwe elpees te kopen. Dat niet alleen, maar had ik diezelfde plaat bij een internetwinkel gekocht, dan was ik niet één of twee, maar zeventien euro goedkoper uit geweest. (Moet ik nog melden dat in een platenzaak mij ook een 200 grams persing van The Basement Tape werd aangeboden voor het absurde bedrag van €130,-? Ik kon er dan wel een kop koffie bij krijgen.)
Record Store Day is een mooi initiatief en ik ben een groot voorstander van het steunen van de lokale platenzaak, maar met dit soort bedragen (en de Dylan-releases zijn geen uitzondering op de regel) komt er een dag dat de consument het genoeg vindt en weg blijft.
Ik voel me nu een zuurpruim en ik wil helemaal geen zuurpruim zijn.

Goed, dat is er uit. Hoe The Basement Tape klinkt? Wel goed, aangenaam wel, dat mono. Maar laat ik ook eerlijk zijn: Recent geperst vinyl kan simpelweg niet tippen aan oud vinyl. Zo bevat recent geperst vinyl vaak wat vuil in de groeven waardoor bijgeluiden ontstaan. Moet ik dan eerst mijn nieuw gekochte plaat wassen voor ik 'm onder de naald leg?
Ben ik dan niet blij met mijn RSD-aankopen? Natuurlijk wel! Zeer blij. The Basement Tape is een goed klinkende aanwinst en de single "The Night We Called It A Day" is prachtig.
Genoeg over Record Store Day, vooral omdat ik met de botsende gevoelens na gisteren nog stoei.

Enfin, een weekend is meer dan alleen Record Store Day.
Een paar dagen geleden las ik het boekje Bob Dylan Thunders into Jack Kerouac's Lowell van Kevin Ring. Dat boekje is in maart uitgekomen in een oplage van 125 genummerde exemplaren. Wie net zo langzaam leest als ik, kan het binnen een half uur van kaft tot kaft lezen. Dat dit boekje maar zo weinig te lezen biedt, doet niks af aan dit boekje. Het suddert na. Ik merk dat ik keer op keer in gedachten blijf terugkeren naar dit boekje.
Kevin Ring is duidelijk bekender met Kerouacs leven en werk dan met Dylans leven en werk. Het bezoek van Dylan aan Lowell in 1975 wordt in dit boekje dan ook vooral vanuit de Kerouac-wereld belicht.
En er is altijd meer te lezen. Zo ben ik gisteren begonnen in de nieuwste editie van fanzine The Bridge. Mocht je nog geen abonnement op The Bridge hebben, mag ik je dan aanraden dat alsnog te doen?
Er is altijd meer te lezen, zoals het gisteren bij een kringloopwinkel gevonden boek van oud-politicus Pieter Winsemius over een top 100 voor managers. In die Winsemius-lijst komt Bob Dylan twee keer voorbij. Wat Winsemius over die twee Dylan-nummers te melden heeft, is te absurd voor woorden, maar hé, het is weekend. Ik heb tijd voor het maffe.
Tot slot, misschien wel het toppunt van maf: Muzikante Suzanne Vega moest optreden in het Bearville Theater en vond daar vlakbij het graf van voormalig Dylan-manager Albert Grossman. Ze zette dit graf op de foto en plaatste die foto op facebook.
Natuurlijk is dat maf, maar als ik heel eerlijk ben had ik die foto ook gemaakt als ik in de gelegenheid was.

Geniet van het staartje van je weekend.

Dylan kort #1090

Setlists: 14 april, 15 april, 17 april en 18 april.
Martin Lodwijk over Bob Dylan (vanaf minuut 40), zie hier en luister hier. [met dank aan Herman]
Vinyl: In de Volkskrant van afgelopen vrijdag stond een uitvoerig stuk over vinyl - als aanloopje naar Record Store Day, denk ik - met een lijstje van de vijf meest gewilde tweedehandsalbums volgens Bas Kleijn van platenzaak Homesick Records:
1. Fleetwood Mac - Rumors
2. Pink Floyd - Dark Side Of The Moon
3. Led Zeppelin - IV
4. The Beatles - 1962 - 1966 en 1967 - 1970 (de 'rode' en 'blauwe' compilatie)
5. Bob Dylan - Blonde On Blonde
Al deze albums heb ik ooit op vinyl gehad, het enige album van dit lijstje dat ik nu nog bezit is (uiteraard) Blonde On Blonde van Bob Dylan. [met dank aan Herman]
Meer over Homesick Records, hier.
Enkele quotes uit het AARP-interview, zie hier. [met dank aan Hilda]

RSD

vandaag

Señor (Tales of Yankee Power) (1978) door Jochen

Señor (Tales of Yankee Power) (1978)

Over de plaat Street Legal wordt sinds het verschijnen (1978) moeilijk gedaan. Gezaghebbend criticus Greil Marcus maakt er gehakt van. Dead air noemt hij het, de zang is nep, doods en irritant, de liedjes zijn slecht. De meeste Amerikaanse recensenten zijn het daarmee wel eens en het album verkoopt matig. In Europa is men stukken positiever, krijgt de plaat zelfs juichende recensies en bereikt hij ook de top van de hitlijsten. Over één ding is iedereen het echter wel eens: de geluidskwaliteit is belabberd. Dof, rommelig, onaf. Ook de meester zelf is terugblikkend niet al te trots en verontschuldigt zich met tijdnood en stress. Los daarvan lijkt hij ook niet al te content met de liedjes: Van de negen songs speelt hij er acht nooit meer na 1978. Alleen ‘Señor’ overleeft de twintigste eeuw – tot nu toe heeft Dylan dat lied 271 keer gespeeld. Terecht natuurlijk (het is een prachtig liedje), maar het negeren van die andere acht is toch wel merkwaardig. ‘Is Your Love In Vain?’, ‘Changing Of The Guards’ en ‘Where Are You Tonight?’ hebben de ongewone kwaliteiten van een gewone Dylan-klassieker en met de overige nummers is ook weinig mis. In 1999 komt er overigens een opgepoetste, geremasterde heruitgave uit en dat scheelt behoorlijk, inderdaad: er wordt wel een gordijn weggetrokken.
 
Muzikaal wijkt ‘Señor’ lichtjes af van de overige songs op Street Legal. Dylan werkt voor het eerst met een grote band en propt de songs nogal vol met blazers, achtergrondkoortje, percussie en toetsen. In ‘Señor’ beheerst hij zich. Hoewel ook hier de dames, de bongo’s, de toeters en zelfs een mandoline voorbijkomen, zit er in ieder geval ook nog lucht, nog ruimte tussen de noten.
Over de tekst zijn de meningen net zo verdeeld als over het hele album. De een ziet er een slechte imitatie van een quasi-diepzinnige Dylantekst in, anderen zien dat Dylan nog maar één stapje verwijderd is van zijn bekering tot christen. De Señor is dan de Heer, vandaar. Voor die interpretatie zijn nog wat hints te vinden – er zitten genoeg bijbelse verwijzingen in de tekst (Jezus die de tafels omvergooit, Armageddon, het kruisje aan haar hals) en op de hoes wordt Mary Alice Artes bedankt (met de mysterieuze functie-aanduiding “Queen Bee”), de dame die hem introduceerde bij de Vineyard Christian Fellowship. Überhaupt is Street Legal de brug tussen Sara en Jezus; de drie albums hierna zijn de gospelplaten Slow Train Coming, Saved en Shot Of Love.

Tijdens concerten in 1978 heeft Dylan een weinig verhelderend introductiepraatje bij de Tales Of Yankee Power. Een praatje dat naarmate het jaar vordert meer en meer uitwaaiert. Aanvankelijk verklapt Dylan slechts dat hij het in de trein schreef, op weg naar Mexico. De avonden daarna is het de trein van Monterrey naar San Diego, dan weer vertelt hij het in Chihuahua geschreven te hebben en allengs wordt het verhaal woester. In november vertelt hij dat hij onlangs ’s nachts in de trein naar Mexico zat. Bij een tussenstop in Monterrey stapt een oude Mexicaan in. “Hij was slechts gekleed in een deken en was minstens 150 jaar oud. Ik kon zien dat de vlammen uit zijn ogen sloegen. En er kwam rook uit zijn neus. Nou, dít was nou ‘s een man waarmee ik wel een praatje zou willen maken.” En dan begint Dylan te zingen. Tja.

Dan is zijn commentaar in het boekje bij de verzamelaar Biograph (1985) beter te volgen. Daaruit blijkt dat hij een soort ‘Just Like Tom Thumb’s Blues’ deel 2 voor ogen heeft. Het lied is weer zo’n border type thing, zegt hij. “Nuevo Laredo, Rio Bravo, Brownsville, Juarez, je weet wel, soort van een verloren yankee op een sombere zondagmiddag-carnaval-ambassade-achtig iets,” en nog meer beelden die we al kennen van Tom Thumb en diens inspiratiebron, Lowry’s Under The Volcano. Veel meer hoeven we er niet achter te zoeken, troost Dylan. “In een bepaald opzicht zie ik het als de nasleep van twee mensen die op elkaar leunden omdat geen van beiden het lef had om op eigen benen te staan, en die dan plotseling toch uit elkaar gaan… ik geloof dat ik me zo voelde toen ik het schreef.” Kan kloppen – Dylan schrijft de tekst in het najaar van 1977, kort na de scheiding van Sara (juli 1977).

De dichter kiest een ietwat exotisch, maar bekend decor en poëtische beeldspraak om dit gevoel te verwoorden, het rijmt lekker en zinnen als “Lincoln County Road or Armageddon” zijn krachtig en suggestief zonder al te veel te vertellen. Duiders vinden daarin, in Lincoln County, verwijzingen naar Dylan’s filmervaringen met Peckinpah, omdat Billy The Kid zijn naam vestigde in de zogeheten Lincoln County War van 1881. Het geografische feitje dat de roemruchte UFO-vindplaats Area 51 in Lincoln County gelegen is plaatst voor anderen het ondoorgrondelijke magnetic field in een betekenisvolle context en nog oppervlakkiger is de interpretatie dat Lincoln een metafoor is voor ‘iets goeds‘ (tegenover Armageddon als ‘iets slechts’). In de oer-versie is het overigens nog Portobello Road, en dat relativeert dan wel weer. Toch lijkt de Pat Garrett & Billy The Kid connectie de beste kandidaat; vóórdat Dylan met die treinreis en de vurige bejaarde Mexicaan op de proppen komt, kondigt hij het lied één keer aan met de woorden: “This song is inspired by a man named Harry Dean Stanton,” de acteur met wie hij op de set van Peckinpah’s film bevriend raakt – en met wie hij een driedaagse road-trip van Guadalajara naar Kansas City onderneemt (2563 km).

Wijlen Jerry Garcia is altijd een devote fan geweest, heeft vele geslaagde Dylan-covers gemaakt, ook en vooral met zijn Grateful Dead, waarmee hij ook nog ’s Dylan mocht begeleiden op een tournee (1987). Garcia’s versie van ‘Señor’ op de soundtrack van Masked And Anonymous (2003) is prima. Een andere voltreffer is te vinden op wederom een soundtrack: Willie Nelson & Calexico op I’m Not There (2007). Hoewel het border-gevoel bij Willie Nelson en Jerry Garcia natuurlijk sterker is, komt er in 2011 nog een mooie cover uit Slovenië, of all places. Ene Chris Eckman & The Frictions schurken gevaarlijk dicht tegen power-pop aan, maar scoren veel punten met rafelige gitaren en holle, spookachtige achtergrondzang.
 

Señor (Tales Of Yankee Power)

Señor, señor, do you know where we're headin'? 
Lincoln County Road or Armageddon? 
Seems like I been down this way before. 
Is there any truth in that, señor? 

Señor, señor, do you know where she is hidin'? 
How long are we gonna be ridin'? 
How long must I keep my eyes glued to the door? 
Will there be any comfort there, señor? 

There's a wicked wind still blowin' on that upper deck, 
There's an iron cross still hanging down from around her neck. 
There's a marchin' band still playin' in that vacant lot 
Where she held me in her arms one time and said, "Forget me not." 

Señor, señor, I can see that painted wagon, 
I can smell the tail of the dragon. 
Can't stand the suspense anymore. 
Can you tell me who to contact here, señor? 

Well, the last thing I remember before I stripped and kneeled 
Was that trainload of fools bogged down in a magnetic field. 
A gypsy with a broken flag and a flashing ring 
Said, "Son, this ain't a dream no more, it's the real thing." 

Señor, señor, you know their hearts is as hard as leather. 
Well, give me a minute, let me get it together. 
I just gotta pick myself up off the floor. 
I'm ready when you are, señor. 

Señor, señor, let's disconnect these cables, 
Overturn these tables. 
This place don't make sense to me no more. 
Can you tell me what we're waiting for, señor?

Dylan kort #1089

Setlists: 11 april en 12 april. (Geen verrassingen)
Gerucht: Op Facebook kwam ik net het gerucht tegen dat Bob Dylan in oktober naar Engeland komt voor een aantal concerten. Het zal mij niet verbazen wanneer er rond die tijd ook 1 of meerdere concerten in Nederland gegeven zullen worden,
Jan Kal en Bob Dylan: Zie hier. [met dank aan Alja]
Volkskrant Magazine, (afgelopen week): Arno Kantelberg bij een foto van André van Duin: "Volgens Bob Dylan is het ergste aan beroemd zijn dat mensen je herinneren aan wie je bent op hun voorwaarden. Ik kan me zo voorstellen dat in Nederland niemand daar zo veel last van heeft als André van Duin." Gekker moet 't toch niet worden... [met dank aan Alja]
Bob Dylan over Billy Graham: Zie hier.
Frits over Dylan: Zie hier.

Later deze week op deze blog weer een nieuwe bijdrage van Jochen, dit keer over "Señor".

Dagje verzamelen

Vinyl is hot. Overal waar je kijkt lijkt de goede, oude vinylschijf weer op te duiken. Lange artikelen in kranten vertellen over een revival, over tot voor kort tegen de ondergang worstelende platenzaken. De nadruk in die artikelen ligt op de woorden 'tot voor kort'. Zelfs DWDD deed afgelopen week mee. Wie geen kast vol vinyl in zijn woonkamer heeft staan is uit de tijd, dat lijkt de boodschap die we keer op keer voorgeschoteld krijgen.
Als groot liefhebber van vinyl juich ik die hernieuwde belangstelling voor het zwarte goud alleen maar toe. Hoe meer platendraaiers, hoe beter.
Ik had verwacht dat ik op de platenbeurs in Utrecht - gisteren - wel de weerslag van die hernieuwde belangstelling zou zien. Zo verwachtte ik een flinke stijging van de prijzen en vechtende klanten bij de bakken met vinyl. Beide verwachtingen bleken niet te kloppen. Ja, er waren meer dan ooit vinyl-jagers en ja, het aanbod van vinyl was volgens mij nog nooit zo groot, maar absurde vraagprijzen en vechtende vinyl-liefhebbers heb ik niet gezien.

Dat ik met een tas stampvol Dylan-vinyl weer naar huis ben gegaan aan het eind van een aangename beursdag, lag wel in de lijn der verwachting. Maar het meest aardige aan de beurs in Utrecht is dat ik altijd wel iets vind wat niet in de lijn der verwachting ligt. De verrassingen maken een bezoek aan de beurs extra aangenaam, iedere keer weer. Natuurlijk zijn er - naast veel 'gewone' aankopen - ook een of twee verrassingen in de vinyl-tas gegleden, maar om nou juist eens de aandacht te vestigen op het onverwachte laat ik de vinyl-aankopen even voor wat ze zijn.

Wat verwacht je tegen te komen op een platenbeurs? Geluidsdragers natuurlijk en gezien de huidige wederopstanding van het vinyl, vooral elpees en singles. Ik schat dan ook dat zo'n 70 à 80% van de aangeboden geluidsdragers op de beurs singles en elpees waren.
Des te verrassender dat ik uit een curverkratje op een van de kramen acht (!) Spaanstalige boeken van of over Bob Dylan vond. Zoiets verwacht je niet te vinden, tenminste ik niet. Ik heb ze alle acht meegenomen, voor een habbekrats.
Ja, ik kan de vraag bedenken die bij menig lezer op de lippen ligt: "Wat moet je er mee?" Het korte antwoord op die vraag is "niks". Ik kan die boeken immers niet lezen, alleen doorbladeren.
Het iets langere antwoord is "blij mee zijn" en blij ben ik met mijn acht Spaanse boeken. Het is verzamelwoede. Dat is niet uit te leggen. Wie gezegend is met diezelfde tik zal het gelijk begrijpen. Wie niet die hamsterdrang heeft zal ik het niet aan kunnen uitleggen.

Voor ik naar de tweede opmerkelijke vondst kijk, eerst nog even dit: De beurs in Utrecht is niet alleen een walhalla voor de platenverzamelaar, maar ook een uitgelezen kans om bij te praten met andere verzamelaars, mensen kijken en vooral veel zien. Zien, besnuffelen en bewonderen van wat er allemaal nog meer aangeboden wordt. Een dagje rondlopen op de grote beurs in Utrecht is ook een leerschool. Je ziet veel, heel veel persingen van platen die je niet vaak of nooit eerder hebt gezien. Een deel daarvan koop je, een ander deel hoop je ooit nog weer eens tegen te komen voor een iets redelijker prijs en / of in een betere staat.

Goed, ik ben schuldig. Ik ben een Dylan-verzamelaar. Ik koop graag boeken van en over Dylan in allerlei talen en persingen van Dylan-elpees, -singles en -cd's van over de hele wereld. Naast al die Dylan-albums en singles zijn er nogal wat albums van andere artiesten waarop Bob Dylan op een of meerdere nummers meespeelt en / of zingt. Die albums wil ik uiteraard ook hebben, maar bij het overgrote deel van die albums ben ik dik tevreden met één goed exemplaar. Bij het verzamelen richt ik me vooral op de 'echte' Dylan-uitgaven.
Op het album Street Angel van Stevie Nicks staat haar versie van Dylans "Just Like A Woman". Op deze opname speelt Bob Dylan gitaar en mondharmonica. Ik heb de cd Street Angel al een aantal jaren in de kast staan. Dat ene exemplaar vind ik genoeg. Ik vind de versie van "Just Like A Woman" door Stevie Nicks niet veel soeps (ondanks de bijdrage van Bob Dylan). Leuk om te hebben, Street Angel, maar veel meer ook niet.
Toch heb ik gisteren een tweede exemplaar van Street Angel gekocht, een exemplaar uit Zuid Afrika. De reden voor die aanschaf is niet zozeer het feit dat die cd in Zuid Afrika is gemaakt, maar het hoesje van die cd. Dat hoesje bevat namelijk en fout (en ik ben dol op geluidsdragers met foutjes). Op de voorzijde van de cd staat namelijk geen "Stevie Nicks", maar "Stevie Stevie". Absurd, maar waar.

Setlist 10 april

Things Have Changed / She Belongs To Me / Beyond Here Lies Nothin' / Workingman's Blues #2 / Duquesne Whistle / Waiting For You / Pay In Blood / Tangled Up In Blue / Love Sick

intermission

High Water (for Charley Patton) / Simple Twist Of Fate / Early Roman Kings / Forgetful Heart / Spirit On The Water / Scarlet Town / Soon After Midnight / Long And Wasted Years

encore

Blowin' In The Wind / Stay With Me

Starend naar bovenstaande setlist - de eerste van 2015 - lijkt het alsof Dylan en band verder gaan waar ze i december vorig jaar gestopt zijn. Bovenstaande setlist is identiek aan de setlist van het laatste concert van 2014 op één klein detail na: "Duquesne Whistle" en "Waiting For You" hebben van plek gewisseld.

Dylan kort #1088

Nog steeds bezig met de inhaalslag, het staartje. Kijk ook even naar de twee afleveringen van "Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is" hieronder.

Parenthood: De makers van deze serie zijn Dylan-liefhebbers, schrijft Alja. Ik denk dat ze gelijk heeft. Een tweede aanvulling (zie ook "Dylan kort #1086" en "Dylan kort #1087"):
seizoen 5, aflevering 7 (40:03 minuten): "I Threw It All Away" van Hard Rain.
seizoen 5, aflevering 13 (2:40 minuten) een door Lynn Goldsmith gemaakte foto van Bob Dylan komt voorbij. Zie hier. (De foto komt meerdere malen in deze aflevering voorbij)
seizoen 5, aflevering 22 (38:47 minuten) een cover-versie van "The Times They Are A-Changin'".
[Met dank aan Alja]
de Volkskrant 4 april: "Toen de studenten het Maagdenhuis bezeten, spoelde er een golf van nostalgie door Amsterdam. Gunning veranderde in een regent uit de jaren zestig. 'You better start swimming or you sink like a stone, cause the times they are a-changin'. " (Pieter Klok in gesprek met Louise Gunning) [met dank aan Alja]
David Chipperfield over Bob Dylan in de Volkskrant van 4 april, zie afbeelding. [met dank aan Simon, Jochen, Herman en Alja]
Cover: A Slice Of Dylan door Klaassen en Van Dijk, zie hier. Versies van "Corrina, Corrina", "Sweetheart Like You" en "Absolutely Sweet Marie" zijn via links hier te beluisteren. [met dank aan Arie]
Nieuwsuur, 2 april over de Engelse verkiezingen (het belang van de Schotse stemmers). Zie hieronder [met dank aan Hilda]

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #30

Langs de weg staan veel van dit soort borden.
Dit is bij Scheveningen en eronder staat denk ik "als je naar het strand gaat".
Erboven staat ook nog in grote gele letters "100% BOB".
Googlemaps heeft ivm. privacy een app die letters en cijfers wazig maakt.
Misschien zien anderen ook wel eens zo'n bord.
Ik moet dan altijd even aan onze Bob denken.

Ik moet ook nog ergens een sleutelhanger hebben liggen met het gele "BOB" -logo in piepschuim.
Die gebruik ik niet vanwege het voorspelbare commentaar.
Lang niet iedereen maakt dezelfde gedachtesprong    :-)

truck fish

Truck Fish,

Ik snap je associatie volledig, ervaar precies hetzelfde. Mijn dochter heeft een roze variant aan haar fietssleutel hangen.

Tom

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #29

Onderstaande e-mail ontving ik op 31 maart. Helaas vond ik niet eerder de tijd om 'm hier te plaatsen.
Met dank aan Simon!

Hoi,

Vanavond zag ik in de TV-gids een aankondiging die mij direct aan Dylan deed denken. Zie afbeelding.

Voor degenen die de bootleg niet kennen, is deze toevoeging wellicht nodig:

De bootleg van het gedelete livealbum van 1963.

Simon

Visions Of Johanna (1966) door Jochen

Visions Of Johanna (1966)

In 1978, het jaar waarin Dylan zijn allerberoerdst klinkende plaat Street Legal aflevert, verklaart de maestro in het grote Playboy-interview: "The closest I ever got to the sound I hear in my mind was on individual bands in the Blonde on Blonde album. It's that thin, that wild mercury sound. It's metallic and bright gold, with whatever that conjures up" – woorden die inmiddels misschien wel vaker geciteerd worden dan een gemiddeld populaire Bobsong.

Dat dunne, wilde kwikzilveren geluid hebben we te danken aan een ingeving van producer Bob Johnston. Na uitputtende, onbevredigende en veelal vruchteloze opnamesessies in de Columbia-studio’s in New York stelt Johnston voor om te verhuizen naar de CBS-studio’s in Nashville, en de opnames aldaar weer op te pakken met gelouterde sessiemuzikanten uit de countrywereld. Een onorthodoxe ingeving, om het maar ’s voorzichtig te stellen. De übercoole, New Yorkse hipcat Dylan musicerend met gemoedelijke, stetsondragende verandatijgers in houthakkershemden? Manager Albert Grossman voorziet een imagocatastrofe en ontbiedt de producer: 'If you ever mention Nashville to Dylan again, you're gone.' Maar Dylan ziet het wel zitten, en op Valentijnsdag 1966 beginnen de sessies. Met op dag één, na ‘Fourth Time Around’ meteen 'Visions Of Johanna', het lied dat hem al maanden bezig houdt – maar waarvoor hij de juiste je-ne-sais-quoi maar niet weet te vinden.
Het is meteen raak. Op No Direction Home staat een New York opname (take 8) en het verschil is, inderdaad, enorm. Blijft Dylan in New York hangen in scherpe, hardrockende, maar ook zeurderige versies, in Nashville daalt de dromerige, kwikzilverachtige schoonheid in.

De lyrische kracht van de tekst is onomstreden. Maar wat Dylan vertelt, daarover zijn we het na bijna 50 jaar nog steeds niet eens. Natuurlijk nodigt de rijkdom van de propvolle tekst ook van harte uit tot nijver spitwerk door ambitieuze Dylanduiders. Kijk, zegt Greil Marcus, de verwarmingsbuizen van het Chelsea Hotel kuchen ook vandaag de dag nog steeds. En er ís een revisie van de Mona Lisa gemaakt; ‘the one with the moustache’ is van dadaïst Marcel Duchamp. Johanna is de angelsaksische vertaling voor het Hebreeuwse woord voor de hel, Gehenna. En de juwelen en verrekijkers aan de ezel hebben inmiddels een schier spreekwoordelijke status gekregen – maar we zullen het wel nooit eens worden over de vraag wat dat spreekwoord uitdrukt.
Biografisch interpreteren blijft het populairst. Daarbij spitst de discussie zich toe op de vragen wie Louise is, en wie Johanna is. Joan Baez en Sara Lownds? Edie Sedgwick en Suze Rotolo? De dichter schetst in ieder geval een tegenstelling tussen een zinnelijke, aanwezige Louise en een onbereikbare, geïdealiseerde Johanna, en lardeert die schets met droombeelden, rijmelarij en impressionistische sfeertekeningen.
De werktitel van het lied is maandenlang ‘Seems Like A Freeze-Out’ geweest, en dat bevestigt inderdaad de gedachte dat Dylan hier een impressie wil schilderen – een schetsmatige weergave die een vluchtig moment uit een jachtig leven bevriest. “It’s so visual,” vindt ook de meester zelf (in het boekje bij Biograph, 1985).

Bovenal is het echter lyriek; de dichter verwoordt gevoelens. Invloed van de bewonderde poète maudit Rimbaud is aanwijsbaar; de desoriëntatie van de verteller, de chaos en zijn eenzaamheid, zijn melancholische inzicht dat hij iets verliest dat hij nooit gehad heeft. En, net als Rimbaud, is 'Visions' niet te duiden, maar het schurkt wel tegen epiek aan – de tekst suggeréért dat hier iets belangwekkends, iets intiems verteld wordt. Dylan de Dichter is hier op z’n best. Hij schiet ook wel ‘s mis met teksten die op de écriture automatique-piloot lijken te zijn geschreven ('No Time To Think', om maar ’s een voorbeeld te noemen) – weliswaar sfeervolle, beeldende, maar inhoudsloze aaneenrijgingen van onnavolgbare associaties, met uitschieters naar vermoeiende nevelpraat. Maar 'Visions' balanceert tussen vertellende lyriek en surrealistische Wortspielerei, 'Visions Of Johanna' is een fascinerend meesterwerk, de Renoir in Dylans catalogus.

Artiest Robyn Hitchcock beweert dat hij door 'Johanna' überhaupt songschrijver wilde worden, en hij is bepaald niet de enige die het lied op een voetstuk plaatst. Wijlen Jerry Garcia van de Grateful Dead benaderde de song bij elke uitvoering als een relikwie, Marianne Faithfull krabbelde in 1971 uit de goot, en liet daar heroïne en Mick Jagger achter om 'Visions Of Johanna' op te nemen. De meest geslaagde cover is van Chris Smither, op diens album Leave The Light On (2006). Smither zingt wat slonzig, en dat werkt heel poëtisch, speelt een lome, soepele gitaarpartij daaronder, en al doorkabbelend voegt producer David Goodrich meer gitaren, mandoline, accordeon aan de hypnotiserende wals toe, tot de melancholie uit de luidsprekerboxen druipt.

Dylan kort #1087

Europese tournee: De eerste elf concertdata van de aanstaande Europese tournee staan nu ook op Bob Dylans officiële website, zie hier. [Geen concerten in Nederland]
MusiCares, het evenement waarbij een keur aan artiesten nummers van Bob Dylan speelden en Dylan zelf een lange speech gaf, zal op dvd verschijnen. Of Dylans speech ook op de dvd terecht komt is nog de vraag, zie hier. [met dank aan Bert]
Parenthood: Dit is een aanvulling op het bericht in "Dylan kort #1086". "Forever Young" is de titelsong van iedere aflevering van Parenthood. In aflevering 9 van seizoen 2 is "Boots Of Spanish Leather" te horen. In seizoen 13, aflevering 18 zingt een gospelkoor "Make You Feel My Love". [met dank aan Alja]
Citaat: 'Ik hou ook van bijvoorbeeld Mozart, Vivaldi en van mijn generatiegenoot Bob Dylan, maar Afrikaanse muziek gaat rechtstreeks naar mijn hart.Ik functioneer op een erg basale en primitieve manier die heel goed aansluit bij die muziek.' (Oliviero Toscani in de Volkskrant van 28 maart) [met dank aan Alja]
Citaat 2: "Het is volgens Donkers een misverstand dat popmuziek 'het territorium van jongelui' is. 'Rock-'n-roll is allang niet meer de opstandige schreeuw van een jonge generatie in de richting van de ouderen.'
De nu 71-jarige Donkers schrijft het op en weinigen zullen hem tegenspreken. Hij beschrijft hoe rockers op leeftijd - Rod Stewart, Neil Young, Bob Dylan - omgaan met het ouder worden Ze spelen nog en hebben geen zin om met pensioen te gaan." (Si Meijer in NRC Handelsblad van 20 maart) [met dank aan Alja]
Phil Manzanera praat in Uncut (april 2015) onder andere over Dylans optreden het Guitar Legends festival in Sevilla: "So we went on stage - 'it's Bob Dylan!' - and of course he doesn't play any of the numbers we rehearsed. We're all looking at each other, wondering what key he was playing in... But you know, he's a genius. So who cares?" [met dank aan Theo]
Cover: "When The Ship Comes In" in plat Haags! (vrije vertaling) Zie / luister, hier. [met dank aan Wim]
Amersfoortse Courant van 27 maart bevat een groot artikel - geschreven door de in de Dylan wereld bekende Willem Meuleman - over Kees de Graaf, de man achter vele analyses van Dylan-teksten. [met dank aan Henk] De website van Kees de Graaf staat hier.
Kapot gemaakt op Twitter: onder andere over Jonah Lehrer, zijn gestuntel met Dylan-quotes en de gevolgen, zie hier.
Voor de liefhebber die alles wil hebben: een week of twee geleden verscheen de 3 cd's tellende verzamelaar The Greatest Singer-Songwriter Classics. Bob Dylan is op deze verzamelaar te vinden met "I Want You".

Zo, dat was de eerste stap van de grote inhaalslag (zie bericht hieronder). In de komende dagen zal ik hier in ieder geval nog bijdragen van Simon ("Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is") en Jochen (over "Visions Of Johanna") plaatsen.

De afbeelding bij dit bericht komt uit Oor van december 2007.

Ik ben er nog

Het heeft even geduurd, maar ik ben er weer. De reden daarvoor is simpel: Ik was ik druk met andere zaken en net toen ik weer tijd vond om hier een bericht te plaatsen, ging ik door mijn rug. Het herstel verloopt voorspoedig, al ben ik er nog niet helemaal. Ik kan inmiddels weer een uurtje achter de computer zitten (als ik daarna maar weer plat ga liggen). Goed, dat terzijde. Ik ben niet achter de computer gaan zitten om de zielenpoot uit te hangen. Ik ben achter de computer gaan zitten om jullie te laten weten dat ik er nog ben.
In de afgelopen paar dagen heb ik weer een aantal bijdragen voor deze blog mogen ontvangen. In de komende dagen hoop ik die bijdragen ook hier te publiceren. Ook hoop ik dan alle e-mails die ik heb ontvangen te kunnen beantwoorden. Mocht je wat gestuurd hebben: Dank! Antwoord volgt nog.
Goed, ik ben er dus nog.
Een paar dagen geleden vond ik in de kringloop een binnenhoes met reclame voor Before The Flood. Zoals volgers van deze blog weten heb ik wel iets met reclame op binnenhoezen. Ik heb daar al een paar keer op deze blog over geschreven, maar eigenlijk altijd ging het dan om reclame voor CBS-uitgaven. Nu heb ik dan ook een binnenhoes met reclame voor een Asylum-uitgave gevonden.
Dylan en reclame: Soms neemt het absurde vormen aan. Zo zag ik laatst op ebay een advertentie voor een CBS-binnenhoes met reclame voor een aantal albums voor Bob Dylan. De vraagprijs voor deze binnenhoes was net iets onder de dertig euro (en dan komen er nog verzendkosten bij). Diezelfde binnenhoes kom ik regelmatig in kringloopwinkels tegen. Met bijbehorende elpee erbij betaal ik dan een euro (of minder) voor zo'n binnenhoes. Als ik ook maar de geringste overtuiging zou hebben dat ik dit soort binnenhoezen voor bijna dertig euro per stuk via ebay zou kunnen verkopen, dan wist ik wel wat ik zou doen.
Goed, tot zover. Het is bijna klaar met zitten. Ik ga zo plat en zet Before The Flood op. Misschien dagdroom ik nog een beetje over het goudmijntje binnenhoezen.