Dylan kort #1081

"The whole damn world is gone apey" om de film O Brother, Where Art Thou? te citeren. Wat is er aan de hand? Op internet verschijnt het ene na het andere bericht dat we binnenkort een vervolg op Shadows In The Night - een tweede Sinatra-plaat - kunnen verwachten. (zie onder andere hier) Onzin! Die berichten zijn gebaseerd op interviews met Al Schmitt en Daniel Lanois. Beide heren zeggen echter alleen dat Bob Dylan voldoende nummers heeft opgenomen voor een tweede album, niet dat er een tweede album gaat komen. Het verhaal dat Bob Dylan voldoende nummers heeft opgenomen voor een tweede album is een eigen leven gaan leiden. Ik geloof er helemaal niks van dat we binnen nu en enkele maanden een Shadows In The Night 2 krijgen.

Cover: Frazey Ford speelt "One More Cup Of Coffee", zie hier. [met dank aan Marnix voor de tip]
Shadows In The Night recensie, zie hier.
Radio: 8 maart een aflevering van The Originals rond Bob Dylan en Frank Sinatra, zie hier.
Wim - de man achter menig recente bijdragen op deze blog - heeft een blog geschreven over José Carbajal met een kleine Dylan-verwijzing, zie hier.
Boek 1: Smiling Songs; humor in de muziek van Zaki bevat vijf bladzijden over aan Dylan-songs. Zie hier. [met dank aan Tommy]
Boek 2: Net verschenen: Een dichter in mijn voorgeslacht van Jan Kal. Deze bundel van Jan Kal bevat 29 Dylan-sonnetten. 27 sonnetten zijn vertalingen - of beter gezegd herdichten - van Dylan-songs. Daarnaast bevat Een dichter in mijn voorgeslacht sonnetten over concerten van Bob Dylan in 2007 en 2011. Een absolute aanrader!
Andere bundels van Jan Kal met Dylan-sonnetten: Fietsen op de Mont Ventoux; 222 sonnetten bevat 9 Dylan-sonnetten (deze zijn ook opgenomen in Kals 1000 Sonnetten) en Hun Zeggen met 2 Dylan-sonnetten.

Tip: Terwijl ik deze aflevering van "Dylan kort" samenstel, draait Tempest. Wat is dit toch een fantastisch album! Ik heb dit album al een tijd niet meer gedraaid, momenteel ontdek ik Tempest opnieuw. Uiteraard val ik weer voor "Tin Angel". Het verhaal van dat nummer, maar vooral de manier waarop Dylan dat verhaal voor de voeten van de luisteraar werpt. Natuurlijk word ik weer stil van "Scarlet Town" en "Pay In Blood". Maar ook valt me op hoe mooi "Duquesne Whistle", "Long And Wasted Years" en "Narrow Way" zijn.
De kans is groot dat ik na het wegsterven van de laatste noten van "Roll On John" weer opnieuw begin met dat heerlijke, aanstekelijke intro van "Duquesne Whistle".