Bringing it All Back Home 50 jaar (deel 2)

Naast mijn bed staan drie boekenkasten. Een reikt bijna tot het plafond. De andere twee kasten zijn net iets hoger dan mijn heup. Op een van die twee lagere kasten staat een houten kistje en op de deksel van dat kistje staat de foto van de hoes van Bringing It All Back Home. Iedere avond voor ik in bed stap, leg ik mijn bril op dat kistje. En iedere ochtend pak ik mijn bril weer van dat kistje om 'm op mijn neus te zetten. Het eerste dat ik iedere ochtend scherp zie is die foto van Bringing It All Back Home op dat kistje.
Zondagochtend, ik ben vroeg opgestaan om in alle rust Bringing It All Back Home te draaien. Het is tenslotte vandaag vijftig jaar geleden dat dit album verscheen. Maar ondanks het vroege uur ben ik te laat. Dochterlief is al wakker. Ze kijkt televisie en kletst. Dat is prima, al verandert dat wel mijn plannen. Bringing It All Back Home luisteren stel ik uit tot later vandaag.

Op 13 januari 1965 stapte Bob Dylan de Columbia Recording Studio in New York binnen om te beginnen aan de opnamen voor Bringing It All Back Home. Op 15 januari rond zes uur 's avonds waren alle nummers voor dat album opgenomen. Wanneer je bedenkt dat Dylan tussendoor ook nog moest eten en slapen, dan is de conclusie dat Bringing It All Back Home beangstigend snel is opgenomen.
Fotograaf Daniel Kramer was bij de sessies, hij schrijft hierover in zijn boek Bob Dylan onder andere: "The first time I attended a Dylan recording session was in January of 1965 at Studio A in the Columbia Records building at 799 Seventh Avenue in New York City. Bob had retired to Woodstock to write new material for an album, and when he walked into the session two weeks later he brought eigtheen new songs with him. The record was eventually titled Bringing It All Back Home."

Nu het beluisteren van Bringing It All Back Home nog even is uitgesteld, probeer ik dichter bij dat album te komen door te bladeren in het fotoboek van Daniel Kramer. Hier en daar lees ik een stukje, maar vooral staar ik naar de foto's. En dan zijn er nog de door Bob Dylan geschreven liner notes op de achterzijde van de hoes.
Ik moet die liner notes al tientallen keren gelezen hebben en toch, wanneer ik ze nu weer lees, springen de woorden fris als een hoentje van het karton mijn ogen in.
"i have given up at making any attempt at perfection / the fact that the white house is filled with leaders that've never been t the apollo theater amazes me. why allen ginsberg was not chosen t read poetry at the inauguration boggles my mind / if someone thinks norman mailer is more important than hank williams, that's fine, i have no arguments an i never drink milk" En zo gaat het maar door. Woorden om in te verdrinken. Het maakte mij, als jonge lezer toen ik deze woorden voor het eerst las, nieuwsgierig naar Allen Ginsberg en Hank Williams en al die anderen die genoemd worden. Was dat Dylans opzet?

En dan zijn er nog die foto's op de achterzijde van de hoes. Natuurlijk zien we een jonge Bob Dylan op die foto's, maar ook een gladgeschoren Allen Ginsberg, Een Joan Baez met een mondharmonica in haar mond, maar zonder houder (de liner notes: "i would rather model harmonica holders than discuss aztec anthropology"), Peter of Paul - ik haal die twee altijd door elkaar - van Peter, Paul & Mary en de vrouw die Dylans screen test filmde in Andy Warhols Factory, maar dat was later.
Wat heeft het allemaal te betekenen? Of moet ik helemaal niet zoeken naar een betekenis en die foto's gewoon accepteren als een beeld van een tijd?

Terug naar de muziek, nog een keer de liner notes: "my songs're written with the kettledrum in mind". Daarmee moeten we het doen. Probeer maar eens te luisteren naar Bringing It All Back Home met die "kettledrum" in je achterhoofd. Zelfs dan klinkt het album nog goed.

Bringing It All Back Home verscheen in Amerika op 22 maart 1965. De Nederlandse uitgave volgde enkele maanden later.
"Bringing It All Back Home 50 jaar (deel 1)" staat hier.