Maart 1965, ik stel me zo voor dat de wereld toen nog zwart-wit was. Mannen droegen pakken en moesten op zaterdagochtend nog werken, vrouwen droegen jurken of rokken. Jongens zaten vast aan de korte broek tot ze man genoeg waren voor de lange broek. De middelbare school, laat staan studeren was er voor velen niet bij. Wie de lagere school had afgesloten moest helpen met geld verdienen voor de huishoudportemonnee. Op het Nederlandse platteland bestond de gereformeerde geitenfokvereniging nog naast de hervormde geitenfokvereniging. En in die tijd zong Bob Dylan op
Bringing It All Back Home over "Maggie's Farm".
Alleen de voorzijde van de hoes van dit album moet in die dagen al als een vooraankondiging van de invasie van de Marsmannetjes geleken hebben. De werkelijk schitterende foto van Daniel Kramer waarop een jonge man - Bob Dylan - met een kat op schoot recht de camera in staart, rond hem een chaos van platen, tijdschriften, boeken en andere zaken welke een 'normaal mens' keurig in de kast had staan, als die 'normale mensen' al de centen hadden om die zaken aan te schaffen. Op de achtergrond een rokende dame in rood.
Nogmaals: Ik heb geen herinneringen aan het verschijnen van Bringing it All Back Home.
Ik kocht Bringing It All Back Home ergens aan het begin van de jaren negentig, de Nederlandse versie met de veel zwakkere titel Subterranean Homesick Blues. In die tijd was 'mevrouw Tom' nog gewoon mijn buurvrouw en werkte ze in het weekend in een boekwinkel met een paar platen om haar magere studiebeurs wat aan te vullen. Van haar kocht ik Bringing It All Back Home.
Ik herinner mij met die plaat terug te komen op mijn studentenkamer, de naald op de plaat te laten zakken en bij de eerste beluistering kant 1 van die plaat wel aardig te vinden. De schok kwam bij het omdraaien van de plaat. De vier nummers op kant 2 bliezen mij uit mijn vooringenomen sokken. Zoiets had ik nog nooit gehoord. Ik herinner mij dat ik me dagenlang opsloot in mijn studentenkamer, niet naar de colleges ging, simpelweg om de tijd te hebben om eindeloos, keer op keer die tweede kant van Bringing It All Back Home te draaien. College was niet meer nodig, zo dacht ik, alles wat ik van het leven moest weten was te vinden in die vier nummers op kant 2.
Hoewel ik in de ruim twintig jaar sinds het voor het eerst horen van Bringing It All Back Home wel wat verstandiger ben geworden, een diploma heb gehaald, de vrouw die mij ooit dat album verkocht trouwde en ook kant 1 van dit album ben gaan waarderen, merk ik dat ik in mijn donkerste momenten nog steeds grijp naar die vier nummers op kant 2 van Bringing It All Back Home om iets meer te begrijpen van (of misschien zelfs wel vat te krijgen op) de chaos die wij leven noemen.
Bringing It All Back Home verscheen in Amerika op 22 maart 1965. De Nederlandse uitgave volgde enkele maanden later.
2 opmerkingen:
Een leuke sfeertekening van 1965 Tom! Maar het was nog gekker. Ik was toen acht en mocht af en toe de Muziek Express kopen van mijn moeder, want wat daar in stond intrigeerde me meer dan de Donald Duck. Daar stonden verhalen in van populaire artiesten die ik niet kende (Herman Hermits, Dave Berry, Willy en Willeke Alberti) en waarvan ik ook geen idee had wat ze zongen. Want je hoorde op de radio helemaal niets van 'beatmuziek'. Twee keer per week was er op de Hilversumse zender afwisselend om 18.00 uur precies 10 minuten Stones en 10 minuten Beatles. Dat heb ik onthouden omdat we een hotel hadden en mijn moeder altijd om 18.00 uur de radio hard zette, als teken dat het diner begin. Twee keer per week ging dat dus van start met Beatles of Stones...
Misschien was er meer pop te horen op Radio Veronica, maar het bestaan daarvan kende ik toen nog niet. Een keer per maand was er Fanclub van de Vara. Daar zag en hoorde ik voor het eerst (in pyjama met gewassen haren) van mijn leven 'Strange Effect' van Dave Berry, maar toen was het al 1966… In 1965 bracht dit programma nog nauwelijks popmuziek en dat illustreert wel dat er in 1965 prachtige platen werden gemaakt, maar dat dit pas in 1966 en 1967 tot de Nederlandse media doordrong.
Dank voor je reactie Hans! Soms, op dromerige dagen, betreur ik het wel eens dat ik jaren als 1965 niet bewust heb meegemaakt. Dat komt dan vooral door het ideaal beeld dat is ontstaan door het lezen, het luisteren naar muziek etc. Er is zoveel moois verschenen in bijvoorbeeld 1965, zo leer ik uit boeken en van het luisteren, maar die boeken vertellen zelden in welke omstandigheden al dat moois verscheen. Volgens een boek dat ik onlangs las begonnen de 'echte' jaren zestig pas met het poëziefestival in de Royal Albert Hall op 11 juni 1965. Een voorzichtig begin waarvan, denk ik, nog maar weinig was doorgebroken tot Nederland. Wanneer verscheen de eerste Hitweek? Ik dacht september 1965. Nog zo'n begin.
Tom
Een reactie posten