Brood met schimmel smaakt niet

"Heb je de Top 2000 A Go Go gezien, Tom? Er zat iets over Bob Dylan in. Een leuk verhaaltje van die pop-professor, hoe heet 'ie ook al weer? Wat is die man toch knap, hè? Wat weet hij toch veel."
"Leo Blokhuis heet die man, 'Don Leo'... En nee, het is geen professor."
"Geen professor? Hoezo?"
"Professoren lullen niet uit hun nek."
"Nou, nou, nou, let een beetje op je taal, Tom."
"Maar die, die, die... nitwit! Die, die zogenaamde professor van jou die kletst maar wat! Het is echt onzin wat die man uit zijn strot perst!"
"Nou, ik vond 't best een leuk verhaal hoor. En het is ook zo'n charmante man... En wie zegt dat jij het niet fout hebt? Nou? Misschien is die professor Blokhuis wel slimmer dan jij. Misschien weet hij wel dingen die jij niet weet."
"Laat me niet lachen."
"Wat heeft hij dan gezegd wat volgens jou dan zo'n onzin is?"
"Allereerst beweert hij dat Bob Dylan 'It Ain't Me, Babe' in de kelder van Big Pink schreef."
"Ja, en?"
"Nou, de opnamen die gemaakt werden in Big Pink zijn van 1967."
"Ja?"
"Loop je even mee naar de platenkast? Kijk, hier staat Another Side Of Bob Dylan."
"Ja..."
"Kijk eens even in welk jaar die plaat uitkwam."
"1964 staat er op."
"En welk nummer staat daar op, dáár..."
"'It Ain't Me, Babe'..."
"Juist!"
"Nou ja zeg, mag die arme man ook een foutje maken. Alsof jij nooit fouten maakt."
"Weet je nog die foto die hij liet zien? Een foto waarvan hij beweerde dat die gemaakt is in de kelder van Big Pink?"
"Kijk, hier eens in dit boek. Hier staat die foto."
"Ja..."
"En welk jaar staat er bij die foto?"
"1974..."
"Juist!"
"Wat dom hè, dat ze dat fout in dat boek zetten."
"Het staat niet fout in dat boek!"
"Oh, nou, oké... Hij heeft twee foutjes gemaakt."
"Maar dat is nog niet alles..."
"Nog niet alles?"
"Nog niet alles nee."
"Wat dan?"
"Weet je nog dat jouw professor het had over een acetate?"
"Ja..."
"En wat zei hij over die acetate?"
"Dat daar de nummers die Bob Dylan had opgenomen op stonden zodat andere artiesten die konden horen en ook opnemen..."
"Ja, en wat zei hij nog meer..."
"Nog meer?"
"Ja, nog meer...."
"Ik weet 't niet meer..."
"Hij zei, houd je vast, dat andere artiesten die acetate konden beluisteren en dan de door Bob Dylan geschreven nummers konden opnemen nog voor Bob Dylan ze had opgenomen..."
"Maar, dat kan niet..."
"Precies!"
"Maar wat heeft dit laatste nou met Bob Dylan te maken?"
"Niet zo veel. Het bewijst vooral dat de professor niet alleen dom is als het om Bob Dylan gaat."
"Maar knap is hij wel..."

Het is lang geleden dat ik me zo geërgerd heb aan een uitzending op de Nederlandse buis. En ja, er is een simpele remedie: Gewoon niet meer kijken. Maar feit is dat ik vanavond wel heb gekeken. Meestal kijk ik rustig hangend in een stoel, als ik al televisie kijk. Dat lukte vanavond niet. Ik vond mezelf scheldend, vloekend en tierend midden in de kamer. Het schuim op de lippen. Waarom? Omdat 'Don Leo' het presteerde om de grootst mogelijke onzin uit te kramen. Je hoeft geen genie te zijn om te weten dat Bob Dylan "It Ain't Me, Babe" niet in 1967 schreef. Sterker nog, je hoeft er niet eens een Dylan-biografie voor te lezen. Een simpele zoekopdracht op het internet had de professor binnen een minuut kunnen vertellen dat "It Ain't Me, Babe" drie jaar vóór 1967 voor het eerst op plaat werd uitgebracht.
Je hoeft geen genie te zijn om te weten dat de getoonde foto niet uit 1967 maar uit 1974 is.

En dus vraag ik me af hoe het mogelijk is dat een man alom geprezen om zijn kennis zo de plank mis kan slaan. Gebrek aan voorbereiding? Gebrek aan inzicht? Kennis? Waarschijnlijk alle drie.
Het frustrerende is dat hele volksstammen de kennis van 'Don Leo' als zoete broodjes slikken, niet wetende dat de kennis van 'Don Leo' begroeid is met een dikke laag schimmel.
Brood met schimmel smaakt niet.