Na een lange dag werken stuit ik op Facebook op een filmpje. Ene Marty Brown speelt Dylans "Make You Feel My Love" tijdens een auditie voor America's Got Talent. Normaal gesproken probeer ik het beluisteren van Dylan-covers tot een minimum te beperken, zeker als zo'n cover wordt gespeeld tijdens zo'n afschuwelijke talentenjacht.
Waarom weet ik niet, maar vanavond klikte op 'play'. Ik heb het hele filmpje gekeken. Toen het filmpje was afgelopen, heb ik het gelijk aan 'mevrouw Tom' laten zien (en zelf stiekem meegekeken).
Ik ben niet van mijn geloof gevallen. Ik vind nog steeds dat 99,9% van de covers het niet halen bij het origineel van Bob Dylan. Marty Browns versie van "Make You Feel My Love" is goed, maar zeker niet zo goed als wanneer Bob Dylan het zingt. (Deze cover mag in de schaduw staan van het origineel.)
De reden dat ik dit filmpje twee keer heb gezien heeft dan ook veel meer met wat anders dan de kwaliteit van de cover te maken. Wat ik in dit filmpje zie is passie. Egoloze passie. Tijdens het zingen wordt Marty Browns stem het instrument om de liefde voor zijn vrouw te bezingen. Marty Brown lijkt er zelf niet meer te zijn. Er is alleen de compositie en de verhaaldragende stem. Meer niet.
Dit filmpje herinnert mij er aan waar het om draait in de muziek: verdwijnen in het moment. Er zijn - naast Dylan - maar weinig muzikanten die dat weten te bereiken. Marty Brown is daar tijdens zijn auditie in geslaagd.
Soms kunnen covers toch iets goeds brengen.
4 opmerkingen:
Niemand zingt Dylan...(enz.) Maar nu we het er toch over hebben: wat vind je eigenlijk van covers DOOR Dylan?
Frans
Hoi Frans,
Door Dylan gespeelde covers zijn in mijn oren vaak prima. De kracht van Dylans muziek, voor mij, is vooral te vinden in de zanger Dylan. Natuurlijk zijn de composities belangrijk, maar het is vooral de manier waarop Dylan die composities zingt waarin ik de schoonheid van zijn muziek vind.
Tom
Okay. Zelf vind ik ze mooi als hij er een eigen draai aan geeft, zoals Early Roman Kings of Someday Baby. Platen als World Gone Wrong of Self Portrait beschouw ik toch een beetje als tussendoortjes.
Hoewel ik Bobs versie van People Get Ready net zo mooi vind als die van Curtis.
F.
En ja, covers zijn gevaarlijk, maar bewijzen vaak of iemand de juiste intentie en intensiteit te pakken heeft... De intensiteit van Dylan is zelden te evenaren, zijn intenties moet je niet proberen te achterhalen maar naar jezelf toe halen wanneer je een lied van hem doet... Met de clichématige anonieme reactie op je vorige blog nog in mijn hoofd, denk ik dan aan het door Frank Sinatra bekend gemaakte lied Stay with me, dat Dylan nu verrassend gebruikt om zijn optreden af te sluiten... Ik schreef elders al dat het me ontroerde, ondanks dat het wiebelend op de dunne draad wordt gebracht, een trapeze act die je de adem beneemt... het wordt mooi gezongen want toegewijd en vol emotie, de ritmiek spannend, de moeite om bepaalde noten te halen omgezet in dramatiek... Geen hond die het hem na doet!
Een reactie posten