niks

Ik ben vanochtend opgestaan met de dwingende gedachte dat er hoog nodig weer eens een bericht op de blog gezet moet worden, maar die dwingende gedachte gaat niet vergezeld van een verhaal. Het komt er op neer dat ik niks te vertellen heb.
Gelukkig heeft Arno me enigszins uit de brand geholpen met het sturen van een artikel uit Trouw [zie hieronder], maar hoe blij ik ook ben met het kunnen plaatsen van dit artikel, het stilt niet die dwingende gedachte in mijn hoofd.
Struinend over het internet kom ik geen berichten tegen die een te schrijven verhaal in mij losmaken. Het lijkt wel of het gewoon niet mag. Iedereen weet al dat het elfde deel van The Bootleg Series er aan zit te komen en de oplettende consument heeft ook gezien dat de prijs van de luxe editie van deze Basement Tapes-schat maar blijft zakken. Op dit moment zit daar geen verhaal voor mij in. Ik heb het al gezegd. Min of meer hetzelfde geldt voor The Art of McCartney, Lost On The River, het boek The Lyrics since 1962 en de heruitgave van het Basement Tapes-boek van Sid Griffin.
Overigens zou het hoog tijd worden dat de prijs van The Lyrics since 1962 net als de prijs van The Basement Tapes Complete gaat zakken. Niet dat ik verwacht dat dit gaat gebeuren. Toen mijn lokale boekenverkoper mij vertelde dat hij dit boek wel voor mij kon bestellen, maar dat ik ruim €170,- zou moeten neertellen, schrokken wij beiden. Zie daar het dilemma: aan de ene kant is er de drang om dat boek te bezitten, aan de andere kant is er het uitzicht op de bodem van de portemonnee. 'Mevrouw Tom' zegt dat ik het boek gewoon moet kopen, ondanks de prijs, omdat ik anders 'eeuwig spijt' krijg. Ik twijfel. Mezelf kennende zal ik waarschijnlijk uiteindelijk naar 'mevrouw Tom' luisteren. Zij is tenslotte verstandiger dan ik ben.
Wat me nog meer stoort dan de prijs van dit boek is de cover. Die cover is grijs met in het midden - in een bruine cirkel - een harpje met daaromheen een laurierkrans. In gouden letters staat boven het harpje The Lyrics. - met een punt! - en onder het harpje Bob Dylan. In zeer kleine letters onder de laurierkrans staat nog since 1962.
Ik weet het, het draait niet om de cover, het gaat om de inhoud van het boek. De inhoud is de reden om dit boek te willen hebben. Maar toch, die cover is wel het presenteerblaadje waarin de inhoud is verpakt. En dat presenteerblaadje ziet er uit alsof het in elkaar is geknutseld door een derderangs fröbelaar die met succes de kleuterschool heeft doorlopen met ontheffing voor knippen en plakken.
Gelukkig ziet het ontwerp voor de posters ter aankondiging van Dylans aanstaande tournee door Amerika er een stuk beter uit. Dat ontwerp stemt mij een stuk vrolijker dan het zien van de cover van The Lyrics since 1962. Op die poster zien we een recente foto van een op een piano leunende Dylan. Aan de linker- en rechterkant gekleurde strepen en de op (bijna) iedere concertposter terugkerende gouden sterren. Wat ik mis op deze poster is dat dwingende zinnetje: "don't you dare miss it!", maar ook zonder dat zinnetje is het een prima poster.
Ik ben opgestaan met de dwingende gedachte dat ik een bericht op de blog moet zetten, maar het verhaal ontbreekt. Nu ik een paar uur uit bed ben is dat verhaal er nog steeds niet. Ik kwebbel maar wat in de hoop die dwingende gedachte tot stilte te manen.
Het lukt niet. De gedachte dat ik nog moet blijft zeuren.