Het einde van een weekend

Nu alle visite weer weg is na een weekend vol verjaardagsfeesten, nu de bezem door de kamer is gegaan en besloten is dat de afwas ook morgen kan, verlang ik nog het meest naar muziek. Of misschien is het wel zo dat het verlangen uitgaat naar het ritueel van plaatjes draaien.
Het ritueel van plaatjes draaien begint met het bijschuiven van een stoel. Niet zo maar een stoel, maar een gemakkelijke stoel. Een stoel waarop ik zowel op het puntje kan gaan zitten als in onderuit kan zakken. Zo'n stoel. Mijn stoel.
De volgende stap is het uitzoeken van de muziek. Wat het ook gaat worden, ik weet al dat ik begin met "Can You Please Crawl Out Your Window?", de Engelse single, met op de flipside "Highway 61 Revisited". Wat er na die single volgt, zie ik dan wel weer.
Na het voorzichtig uit de kast pakken van die single staar ik eerst even naar het label. Ik kijk alsof ik het nog nooit heb gezien, ook al weet ik tijdens het kijken dat ik dit label al zo vaak heb bekeken. Ik herken het, maar kijk toch.
Daarna haal ik die single uit de schitterende hoes, een labelsleeve, gemaakt van dun papier. Dat moet voorzichtig gebeuren. Het papier waar het hoesje van gemaakt is scheurt snel.
Nadat de single op de draaitafel is gelegd, laat ik de naald voorzichtig in de aanloopgroef zakken. En dan, pas dan hoor ik wat ik horen wil.
"Can You Please Crawl Out Your Window?".

Aan het eind van het nummer til ik de naald voorzichtig op. Draai de single om en luister ook naar "Highway 61 Revisited".
En als ook dat nummer beluisterd is, verdwijnt de single - nadat 'ie weer voorzichtig in de hoes geschoven is - in de kast.
Of ik daarna nog wat anders draai weet ik nog niet. Soms is één single genoeg om de rust in mijn kop terug te krijgen.
Soms is er niet meer dan het ritueel nodig om de rust terug te vinden.