Toen ik dit vanochtend zag, vroeg ik me af waar dit nummer vandaan kwam. Waarom speelde Dylan dit nummer? Ik weet dat (uiteraard) nog steeds niet, maar een mogelijke hint staat op Expecting Rain. Op deze website staat namelijk een link naar een YouTube-filmpje van "Stay With Me" door... Frank Sinatra. Je zou bijna denken dat het spelen van "Stay With Me" Dylans manier is om te wijzen op Shadows in The Night.
De Volkskrant van 25 oktober bevatte een kort bericht over een aantal songs van The Basement Tapes Complete die online te beluisteren zijn. (Zie afbeelding) [met dank aan Simon en Alja] Op de website van The Guardian zijn 12 tracks van The Basement Tapes Complete te beluisteren, maar het lukt mij niet om ze ook daadwerkelijk af te spelen. Wie lukt 't wel?
Oliviero Toscani in een interview met Arjen Ribbens: "Ik ben een kind van de jaren zestig. Ik werkte en werk veel voor modetijdschriften, maar ik heb nooit geloofd in traditionele modereportages, met beroemde modellen en zo. 'The Times They are-a-Changin', zong Bob Dylan. En daarom ging ik destijds de straat op. De minirok was een uiting van nieuwe energie. Dat moest iedereen zien, vond ik. Ik heb een hele serie reportages gemaakt over mijn generatie, over wie wij waren. Ik ben een mazzelkont, mijn generatie heeft ontdekt dat je ook 'jong' kon zijn, dat er zoiets als rock-'n-roll bestaat." ("Mama Mia, die middelmaat"; NRC DeLuxe, oktober 2014) [met dank aan Alja]
4 opmerkingen:
Dit belooft weinig goeds voor het nieuwe album. Afschuwelijk, wat een huiveringwekkend kattengejank. Hoewel, da's nog te veel eer voor de kat. Laten we zeggen, een hond die vast zit in het prikkeldraad. Stuitend, geen wonder dat de mensen hem uitjouwen.
Beste anoniem,
Misschien ben je verbaasd dat ik je reactie heb geplaatst. Dat zou ook terecht zijn. Dit soort reacties verdwijnen normaal gesproken gelijk de prullenbak in, zeker als ze door een anoniem gebleven klager zijn achtergelaten.
Je reactie riekt naar dom schoppen: "kijk eens wat ik durf. Wedden dat 'ie 'm niet op de blog durft te plaatsen. Lachuh man!"
Ik plaats je reactie dus wel. De reden daarvoor is simpel: je reactie dient als voorbeeld voor al diegene die zo nu en dan dit soort reacties achterlaten. Dit soort reacties raakt kant nog wal. Het is gewoon zielig.
Mogelijk denk je nu "Oh, die Tom kan niet tegen een beetje kritiek op Bob Dylan." Verkeerd gedacht: onderbouwde, niet anoniem geplaatste kritiek is altijd welkom. Ik ben het vaak oneens met de reacties die hier achter gelaten worden en die ik wel plaats. Nou en? Ik heb niet de illusie dat mijn beeld van Bob Dylan het enige juiste beeld is. Een beetje tegengas is meer dan welkom.
Het zal mij werkelijk aan mijn reet roesten wat mensen van Dylans muziek vinden. Ik luister er graag naar en dat is genoeg voor mij. Waar ik echter niet tegen kan is mensen die dom klagen en jammeren om het klagen en jammeren.
Mocht je een serieuze, onderbouwde bijdrage aan deze blog willen leveren, dan ben je meer dan welkom. Het geneuzel dat je nu hebt achtergelaten is niet welkom.
Tom
Nou Tom, ik vind het best een strakke reactie hoor. En ja, ook ik houd mijn hart vast voor dat album. Kat en hond, een rake vergelijking. En een originele gedachte, dat mag ook wel eens op dit blog.
Want laten we eerlijk zijn, jouw stukjes zijn vaak ook behoorlijk zeikerig. Net als je reactie hierboven trouwens. Ik lees en waardeer je blog omdat het bij vlagen informatief is. Echter zelden origineel, en door de bank genomen meestal slechts “onderbouwd” door jouw eigen muzieksmaak, die niet veel verder reikt dan Bob Dylan, en niets dan Bob Dylan. Vrolijk conclusies trekkend, geen enkele gemeenplaats mijdend, je opwindend over allerlei futiliteiten. Maar zo werkt het natuurlijk niet.
Persoonlijk denk ik niet dat je de muziek van Bob Dylan kunt begrijpen buiten de context van de moderne muziekgeschiedenis, waar natuurlijk ook de muziek van nu bij hoort.
Hoe dan ook, je dient een reageerder van repliek door te stellen dat het onderbouwd moet zijn, om vervolgens zelf het beresterke argument “Het is gewoon zielig” aan te voeren. Maar zo werkt het natuurlijk niet.
Het triggert mij in ieder geval om dit even neer te schrijven. Want hetzelfde vind ik van de stukjes die je schrijft wanneer iemand het waagt een covertje te maken. Niet goed! Verkeerd stukje in de VARA gids? Verontwaardiging alom! Artikel te groot, artikel te klein, verkeerd jaartal erbij? Wee je gebeente! Kijk, dat zal míj nou aan m’n reet roesten. Waar maak je je in vredesnaam druk om? Ga lekker muziek luisteren, en neem het allemaal niet zo serieus.
In datzelfde kader zou ik mezelf ook nooit de autoriteit durven toedichten van recensent. Immers is dat een beroep, terwijl jij een blogger bent.
Iets minder zelfbevestiging, wat meer originele gedachten, én iets vaker andere muziek luisteren : het zou dit blog enorm opfrissen.
Hopelijk is het bovenstaande onderbouwd cq. opbouwend genoeg.
Vr gr,
Kroko Dylan
Beste Kroko Dylan (mooi pseudoniem),
Dank voor je reactie. Daar kan ik iets mee. Natuurlijk heb je gelijk wanneer je schrijft: 'Hoe dan ook, je dient een reageerder van repliek door te stellen dat het onderbouwd moet zijn, om vervolgens zelf het beresterke argument “Het is gewoon zielig” aan te voeren. Maar zo werkt het natuurlijk niet.'
Dat was niet sterk van mij. ik geef het onmiddellijk toe. Ik heb geen verdediging, het was zwak.
Dat ik mij regelmatig stoor door wat er over Dylans muziek in bijvoorbeeld de VARA Gids of verschillende kranten geschreven wordt, klopt ook. Ik stoor mij vooral wanneer er fouten zijn gemaakt in makkelijk te controleren feiten. Ik kies er voor om hier vervolgens melding van te maken op deze weblog. De reden daarvoor is dat ik mij stoor. Dat kun je vervelend vinden. Blijkbaar - althans zo lees ik je reactie - is er bij jou het beeld ontstaan dat ik me altijd stoor wanneer iemand anders iets over Dylan schrijft, bijvoorbeeld in VARA Gids of krant. Dat is niet zo. De fout die ik de laatste maanden misschien wel heb ik gemaakt is dat ik op de blog te veel de aandacht heb gevestigd op wat mij stoort. Die realisatie geeft mij in ieder geval het voornemen om daar wat alerter op te zijn.
Op de vraag of ik een recensent ben kan ik alleen antwoorden dat het niet mijn beroep is. Dat wil zeggen dat ik er geen salaris voor ontvang. Maar dat wil ook zeggen dat ik geen rekening hoef te houden met een hoofdredacteur of de beschikbare ruimte in bijvoorbeeld een krant. In mijn recensies - ik ben zo vrij om mijn besprekingen van platen of boeken toch zo te noemen - heb ik de vrije hand. In dat opzicht zal ik nooit de gelijke zijn van een echte recensent. Ik heb ook niet de illusie dat ik met eenzelfde objectiviteit een boek of plaat kan bespreken als een echte recensent. Ik schrijf mijn stukken vanuit een ander referentiekader dan de echte recensent. Daar zit het grote verschil.
Dat mijn muzieksmaak zich beperkt tot de muziek van Bob Dylan is een misverstand. Ja, ik schrijf bijna uitsluitend over Dylans muziek. Ja, 90% van de tijd dat ik naar muziek luister, luister ik naar Dylan. Maar dat neemt niet weg dat ik heel wat andere muziek (al dan niet met plezier) hoor. Dit is een blog over Dylan, geen blog over de muziekgeschiedenis waar Dylan een deel van is.
Tot slot: Ik ben mij terdege bewust van mijn tekortkomingen. Mede daarom heb ik in het verleden lezers opgeroepen om een bijdrage aan deze blog te leveren. Ik zou het alleen maar toejuichen wanneer anderen bijdragen aan deze blog leveren. Hoe meer meningen over Dylans muziek op deze blog, hoe beter.
Nogmaals dank voor je reactie,
Met vriendelijke groet,
Tom
Een reactie posten