(bijna) vergeten boeken

Staand voor de boekenkast vol boeken van en over Bob Dylan, viel mijn oog net op twee Duitse pockets. Bob Dylan und die sechziger Jahre van Mathias R. Schmidt en Bob Dylan van Fredrik Hetmann. De boeken staan gebroederlijk naast elkaar in de kast.
Beide boeken heb ik jaren geleden gekocht, niet tegelijkertijd, maar wel redelijk kort na elkaar. Vraag me niet welke van de twee boeken ik het eerste kocht, dat weet ik niet meer.
Beide boeken bevatten een paar foto's in zwart-wit. De kaften van beide boeken lenen zich uitstekend voor de starende blik. Schitterende kaften, kinderen van hun tijd.
Bob Dylan und die sechziger Jahre verscheen in 1983 bij Fischer, Bob Dylan verscheen in 1976 bij Rowohlt (in 1980 werd dit boek nogmaals uitgegeven met een andere foto op de cover). Het boek van Fredrik Hetmann is een Jugendbuch - een jeugdboek voor kinderen vanaf 12 jaar. Het boek van Mathias R. Schmidt is dat zeker niet.
Op de achterkant van Bob Dylan staat nog een 'geinige' cartoon waarin naast Bob Dylan een roze vos, een op Jolly Jumper lijkend paard, een beer met een hoed, een olifant, een haas en een teckel een rol spelen. Die cartoon zal wel bedoeld zijn om de jeugdige boekenkoper over de streep te trekken.
Achterop Bob Dylan und die sechziger Jahre geen cartoon, maar enkele regels, voornamelijk kreten, om de potentiële koper over te halen de portemonnee te trekken: 'Bürgerrechtsbewegung, Kuba-Krise, Raketen-Angst, Vietnamkrieg, Generationskonflikt, Gegenkultur und schließlich desillusionierte Abkehr. In Dylans Liedern spiegelt sich die Geschichte einer ganzen Generation-der "rebellischen" Jugend der sechziger Jahre.'
Goed. Genoeg. Nu moet de aap maar uit de mouw komen: ik heb een probleem met deze twee boeken. De kern van het probleem is dat mijn geheugen mij in de steek heeft gelaten. Ik weet namelijk niet meer of ik deze boeken gelezen heb. Iets in mij zegt dat ik een van deze boeken al gelezen heb, maar ik weet niet meer welke en omdat ik niet meer weet welke ik dan gelezen zou hebben, begin ik weer te twijfelen of ik überhaupt wel een van de twee gelezen heb.
Dat probleem is er inmiddels al jaren, meestal denk ik er niet eens aan. Alleen soms, zoals eerder vandaag, vind ik mijzelf voor de boekenkast en valt mijn oog op deze boeken. En dan, ja dan komt die twijfel weer boven.
Ik kan natuurlijk gewoon beide boeken lezen en daarmee het probleem oplossen, maar daarmee ontneem ik mijzelf de mogelijkheid om te twijfelen. En twijfelen kan soms best aangenaam zijn.

boeken

Na het uitlezen van Verdwenen tijd van Thomas Verbogt (schitterend boek), zet ik het boek in de kast vol romans, poëziebundels, en dergelijke waarin Bob Dylan een of meerdere malen voorbij komt. Terwijl mijn ogen dwalen langs de schappen, pak ik er zo nu en dan een boek uit.
Na Valentijn van Esther J. Ending, Een lekker leven van Theodor Holman en zo nog wat boeken pak ik uit de kast, blader er even in om ze daarna weer terug te zetten.
Eenmaal beneden, met flarden uit Verdwenen tijd nog in mijn kop, struin ik het internet af op zoek naar nieuws over Bob Dylan. Tijdens het zoeken stuit ik op dit bericht. Er is nog zo veel dat ik nog niet heb gelezen, zoals Wij en ik van Saskia de Coster. Op dit moment heb ik niet het geld om Wij en ik aan te schaffen. Dat boek moet dus nog even wachten.
Is er iemand die Wij en ik heeft gelezen? Zo ja, laat even weten of 't wat is.
Ik heb overigens niet de illusie dat die kast vol romans, poëziebundels, en dergelijke waarin Bob Dylan voorbij komt ooit compleet zal zijn. Er zijn simpelweg te veel boeken om ze allemaal te kunnen lezen.
Dat geeft niet, ik ben tevreden. Er staan juweeltjes in die kast, zoals Een aangename postumiteit van Herman de Coninck, Vijf bijlen van A.L. Snijders en vooral De Leeghwaters van Pim Hofstra.
Sinds vandaag staat Verdwenen tijd er bij.

[O ja, Alja, 1000 sonnetten van Jan Kal staat ook in die kast. Mooi boek.]

Rectificatie

In 'Dylan kort #1025' ben ik vergeten te vermelden dat Arie mij tipte over de heruitgave van de twee Spivey-elpees. Excuses daarvoor.
Dank voor de tip Arie!
Mag ik overigens iedereen aanraden deze beide platen aan te schaffen. Nog afgezien van Dylans bijdragen op beide platen - reden genoeg om ze te willen horen - zijn Three kings and the queen en Kings and the queen twee fantastische platen.

Dylan kort #1025

de Volkskrant / Clive Davis: In de Volkskrant van afgelopen zaterdag stond een uitvoerige recensie van The Soundtrack of my life, de autobiografie van Clive Davis. Zowel in die recensie als ik het boek komt Bob Dylan uitvoerig voorbij. Uit de recensie begrijp ik dat Davis nogal een opsnijder is, een man die uitblinkt in het veren in eigen reet steken. Voorlopig laat ik The Soundtrack of my life maar even aan mij voorbij gaan. (met dank aan Simon en Peter voor de e-mails en Alja voor het knipsel dat gisteren door mijn brievenbus viel)
Spivey: De twee Spivey-elpees waarop Dylan op enkele nummers meespeelt - Three kings and a queen en Kings and the queen - zijn opnieuw op elpee uitgebracht, zie hier en hier. 
The Freewheelin' Bob Dylan 50 jaar jong: zie hier.
Reisverslag: 'Like a rolling stone', zie hier.

Ik moet bekennen dat ik vandaag nog geen noot muziek heb gehoord (zonder daar last van te hebben, dat is misschien nog wel het meest wonderlijk). Dat komt wel goed, dat haal ik vanavond wel weer in. Er ligt nog een stapeltje nog te beluisteren geluidsdragers naast de stereo-installatie. Dat is niks nieuws, zo'n stapeltje ligt er eigenlijk altijd wel. De vraag is waar te beginnen met luisteren.... (bovenaan de stapel is te gemakkelijk...)

The Freewheelin' Bob Dylan

Op 27 mei 1963, vandaag 50 jaar geleden, drie dagen na Bob Dylans 22ste verjaardag, verscheen zijn eerste meesterwerk: The Freewheelin' Bob Dylan.
Hoe meer ik er over nadenk, hoe absurder het klinkt. De man was 20, 21 jaar toen hij de nummers voor dit album schreef en opnam. Net 22 toen dit album op de markt kwam. Een broekie was hij nog en toch geldt dit album van hem als een klassieker, als een hoogtepunt in het singer/songwriter genre. Een album vol songs die uitgroeiden tot hoogtepunten, niet alleen in Dylans oeuvre, maar in de muziekgeschiedenis. The Freewheelin' Bob Dylan bevat niet alleen 'Blowin' in the wind', maar ook 'A Hard rain's a-gonna fall', 'Don't think twice, it's all right', 'Girl from the north country' en 'Masters of war'. Er zijn maar weinig songschrijvers die zoveel klassiek geworden songs op hun naam hebben staan en bij Bob Dylan zijn al de genoemde klassiekers te vinden op één album: The Freewheelin' Bob Dylan.
Het is terecht dat dit album niet alleen hier maar ook elders (en vaak) het stempel 'klassieker' krijgt, kijk alleen al naar die eerder genoemde songtitels. En toch zijn het niet die vijf overbekende songs waar ik als eerste aan dacht toen ik me vanochtend realiseerde dat het vandaag 50 jaar geleden is dat The Freewheelin' Bob Dylan uit kwam. Het eerste waar ik aan dacht, waren de songs 'Oxford town' en 'Talking world war III blues'.

'Oxford town' is een korte en krachtige song. Nergens in de tekst wordt James Meredith - de eerste Afro-Amerikaan die werd toegelaten tot de Universiteit van Mississippi (in Oxford) - genoemd en toch lijkt het overduidelijk dat 'Oxford town' gaat over Merediths strijd om toegelaten te worden tot die universiteit. Voorwaarde is natuurlijk wel dat je bekend bent met het verhaal van James Meredith.
Toen ik als tiener voor het eerst The Freewheelin' Bob Dylan - en dus ook 'Oxford town' - hoorde, had ik nog nooit van James Meredith gehoord. En toch had ik toen al een vaag vermoeden waar 'Oxford town' over ging. Ik kon het niet koppelen aan een stuk geschiedenis, simpelweg omdat ik het verhaal niet kende, maar dat 'Oxford town' te maken had met de rassenstrijd in Amerika, had ik wel door.
Daarin ligt de kracht van 'Oxford town' - van veel van Dylans composities. Dylan schets een verhaal dat ook buiten de context van de aanleiding begrepen kan worden. Daarom was 'Oxford town' in mei 1963 al een sterke song en nu, 50 jaar later, nog steeds een sterke song. Het overstijgt de aanleiding.

Aan 'Talking world war III blues' moest ik vanochtend gelijk denken vanwege een discussie op deze blog - al weer een tijdje geleden - onder andere over in hoeverre Dylans studio-opnamen blauwdrukken zijn voor zijn latere live-versies. Toen die discussie nog in volle gang was, dacht ik niet aan 'Talking world war III blues', nu wel.
Dit nummer is misschien wel een uitgelezen voorbeeld van de studio-versie als blauwdruk. 'Talking world war III blues' is een uitermate grappige song. Die song wordt alleen maar grappiger wanneer hij live gebracht wordt en het publiek reageert op, lacht om wat ze voorgeschoteld krijgt.
In de film Dont look back zitten een aantal fragmenten van 'Talking world war III blues' en in die live-versie in die film blijkt Donovan ineens in de kast te zitten. Het publiek lacht hier om. Die regel in an sich al grappig, maar met de tekst van de studio-versie van 'Talking world war III blues' in het achterhoofd (waar Donovan niet in voorkomt) - zoals waarschijnlijk het overgrote deel van Dylans publiek tijdens dat concert wel had - wordt die verandering in de tekst alleen nog maar geestiger.
Het is een grap tussen Dylan en zijn publiek, een grap die in de studio verloren zou gaan. Een grap ook die Dylan alleen op dat moment in Engeland kon maken. Dáár immers schreef de pers over de 'strijd' tussen Dylan en Donovan.

Het is vandaag 50 jaar geleden dat The Freewheelin' Bob Dylan verscheen. Er zijn maar weinig albums die na 50 jaar nog steeds fris en opmerkelijk klinken. Die nog steeds de luisteraar aan het denken zetten of weten te inspireren. The Freewheelin' Bob Dylan is die uitzondering. The Freewheelin' Bob Dylan klinkt nog steeds fris en opmerkelijk. Het weet nog steeds de luisteraar aan te zetten tot denken en te inspireren. Dat maakt de wetenschap dat dit album al weer 50 jaar oud is zo onwezenlijk. Het klinkt niet oud en gedateerd, maar nog steeds fel, komisch, ontroerend en krachtig.
En zo zal The Freewheelin' Bob Dylan over nog 50 jaar nog steeds klinken.

Dylan kort #1024

Aangezien Bob Dylan gisteren jarig was, staat het internet vol met recente berichten over de man en zijn muziek (en zijn verjaardag). Veel lijstjes met 'de beste songs'.
Van alle markten thuis, zie hier.
Revolver's Lust for life, zie hier.
Classic rock magazine, zie hier.
Modern times, zie hier.
AtelierIboJan, zie hier.
In de ban van, zie hier.
Focus Knack, zie hier.
Er zijn ongetwijfeld meer gisteren gepubliceerde berichten over Bob Dylan op het internet te vinden. Bovenstaande zijn de zeven links die ik bij een snelle zoekrondje vond.

Brief aan meneer D.

Geachte meneer D,

U kent mij niet. Ik ken u hooguit een beetje. Ik luister naar uw werk, ik lees de boeken die er over u en uw werk geschreven worden. Eigenlijk ken ik u dus helemaal niet, ik ken uw werk (en zelfs dat durf ik te betwijfelen).
Aangezien wij elkaar niet kennen, vraag ik me sterk af waarom ik u schrijf. Ik zou het echt niet weten. Ik kan u natuurlijk als een gillende bakvis via deze weg bedanken voor de muziek die u in de afgelopen ruim vijftig jaar heeft gemaakt, muziek waar ik mezelf dagelijks in onderdompel. Maar waarom? Ik stuur de monteur die onlangs de verwarmingsketel hier in huis weer aan de praat heeft gekregen ook geen briefje om hem te bedanken (en toch geniet ik iedere dag van het warme water dat er dankzij die reparatie uit de ketel komt). Ik betaal zijn rekening en daarmee basta. Net zoals ik betaal voor de platen waar uw muziek op te vinden is.
Morgen bent u jarig, dat zou natuurlijk een goede reden zijn om u te schrijven. Maar eigenlijk vind ik dat mensen als ik u op uw verjaardag nou eens met rust moeten laten. Op uw verjaardag moet u gewoon vader en opa kunnen zijn, niet de vereerde muzikant. En toch kan ik het niet laten om u via deze weg alvast van harte te feliciteren met uw 72ste verjaardag. Verder houd ik daar nu over op.
Ik heb nog wel een vraag voor u. De concerten die u tussen zomer 1988 en eind 2012 gaf, kenmerkten zich door steeds wisselende setlists. De concerten die u tot nog toe dit jaar gaf, laten daarentegen een (bijna) onveranderlijke setlist zien, avond aan avond. Waarom?
O ja, voor ik het vergeet: mijn complimenten voor Tempest. Dat is een plaat om stil van te worden. Vooral 'Tin angel' is mooi. U zou mij - en ik denk een heleboel met mij - een groot plezier doen wanneer u nog zo'n sterk album weet te maken.

Met vriendelijke groet,

Tom Willems

PS: Mocht u tijdens het touren de hotelkamers een keer beu zijn, ik heb op zolder nog een veldbed staan waar u zo gebruik van kunt maken.

Dylan kort #1023

Dylan compleet: Uit de vandaag ontvangen nieuwsbrief van fanzine Isis heb ik begrepen dat de box met Dylans volledige back catalog - ik heb hier al een aantal keer eerder over deze aanstaande release geschreven - waarschijnlijk in september zal verschenen. De box zal bestaan uit 50 cd's, de liner notes zijn geschreven (of worden geschreven) door Clinton Heylin.
'Wagon wheel': Darius Rucker - voorheen zanger van Hootie and the Blowfish heeft de eerste plaats bereikt in de Amerikaanse country charts met het nummer 'Wagon wheel'. Ik zou hier niet over schrijven wanneer hier geen Dylan-tintje aan hangt. Tim Dunn in zijn boek The Bob Dylan copyright files 1962 - 2007 over 'Wagon wheel': Ketch Secor wrote new lyrics (but kept the chorus), altered the melody, and retitled Dylan's February 1973 Pat Garrett & Billy the Kid outtake "Rock me mama" for his band Old Crow Medicine Show (...). With the permission of Special Rider Music (plus co-composer credit and co-ownership to Dylan), Secor's radically rewritten and newly titled "Wagon Wheel" was included on the group's album O.C.M.S.'
Samenvattend: 'Wagon wheel' is een herschreven versie Dylans 'Rock me mama', voor het eerst opgenomen door Old Crow Medicine Show. Recentelijk heeft Darius Rucker 'Wagon wheel' ook opgenomen. Zijn versie heeft inmiddels de eerste plaats in de Amerikaanse country charts bereikt.
De versie van Old Crow Medicine Show van 'Wagon wheel' staat hier, de versie van Darius Rucker kun je hier beluisteren. [met dank aan Simon voor de tip!]
Darius Rucker - toen nog zanger van Hootie and the Blowfish, zong ooit de woorden:

Put on a little Dylan
Sittin' on a fence
I said, "That line is great" you asked me what it meant by
Said I shot a man named Gray
Took his wife to Italy
She inherited a million bucks, and when she died it came to me
I can't help it if I'm lucky
I only wanna be with you
Ain't Bobby so cool
I only wanna be with you
Yeah I'm tangled up in blue
I only wanna be with you
You can call me a fool
Only wanna be with you

Voor het volledige nummer, zie hier.

Amour fou

Met de aflevering 'Amour fou' (seizoen 3, aflevering 12) van The Sopranos nog in mijn achterhoofd, gisteravond gezien, vind ik mezelf voor de platenkast. Er is ruimte om muziek te draaien, maar kiezen is moeilijk.
Na lang twijfelen pak ik Pure Dylan uit de kast, alleen om 'Spanish is the loving tongue' te draaien.
Mooie opname.
Maar na die paar minuten schoonheid, sta ik weer voor diezelfde kast, gegrepen door diezelfde twijfel.
Tijd verstrijkt, ik schenk nog een kop koffie in. Er is te veel schoonheid in de kast. De keuze voor het ene album is de afwijzing van een ander album. Zo gaat dat, besluiteloze geest.
Ik loop weg, struin door het huis. Lees een bladzijde of twee Martin Bril. Drink de koffie en schenk nogmaals in.
Wie denkt dat ik het zwaar heb, moet ik teleurstellen. Ik geniet van mijn eigen twijfel.
Zo lang ik twijfel, zijn er nog mogelijkheden. Opties.
In de tuin loop ik langs wat struiken met de snoeischaar in de aanslag.
Er verstrijkt steeds meer tijd in een steeds trager tempo.
Ik denk aan 'Amour fou' en loop naar de platenkast om 'Return to me' op te zetten, maar terwijl ik de soundtrack van The Sopranos uit de kast wil pakken, valt mijn oog op Tempest. Zonder verder na te denken pak ik dat album uit de kast, zak in een stoel en luister.
Tempest is nog geen jaar oud en ik was dit album al weer bijna vergeten. Dat bijna vergeten is goed, het is deel van het proces. Deel van de route van 'nieuw album' naar 'deel van een oeuvre'.
Een nieuw album draai ik de eerste weken, maanden bijna dagelijks. Daarna komt de periode van het vergeten. Na het vergeten volgt het herontdekken, het opnieuw vinden van wat eens een nieuwe plaat was.
Ik heb Tempest vanochtend opnieuw gevonden.

Kom binnen

Een gitarist vertelde mij ooit: 'Het is niet zozeer belangrijk wat je speelt, maar wat je niet speelt. De stiltes in de muziek zijn belangrijker dan de noten.'
Dat 'ooit' is zo'n kwart eeuw geleden. Ik heb hem daarna nooit meer gesproken. In de jaren ben ik zijn naam en foto nog wel eens tegen gekomen in Oor en andere tijdschriften. Maar ook dat is al weer een tijd geleden.
Vanochtend denk ik aan zijn woorden, voor het eerst in een eeuwigheid, terwijl ik luister naar 'Shelter from the storm'.
Er staan versies van 'Shelter from the storm' op Blood on the tracks, Hard rain en Bob Dylan at Budokan, maar ik luister vanochtend naar de alternatieve take die The Best of Bob Dylan afsluit. Een schitterende versie, die van alles heeft, maar geen stiltes.
Waarom duikelt mijn kop die boven geciteerde woord op terwijl ik luister naar 'Shelter from the storm', een opname waarvoor de stilte eerder een dooddoener dan een aanvulling zou zijn? Misschien heeft het te maken met de stilte voor de storm. Ik roep maar wat.
Naast mij liggen twee briefjes van tien euro, voor later. Voor benzine in de auto. Het is niet zozeer benzine om weg te rijden, maar om thuis te kunnen komen.
De muziek is inmiddels afgelopen, in mijn hoofd zingt het door. Er is geen ruimte voor de stilte, niet nu, niet vandaag. We hebben allemaal wel eens een schuilplaats tegen de storm nodig. Een deur die dichtgetrokken kan worden voor de wind ons de adem afsnijdt.
Het zal wel nooit meer stil worden, dat geeft niet. Het is goed zo.
Laat maar razen. Het blaast de haren tot klitten en knopen. Tot dwarsverbanden die er nooit hadden moeten zijn.

Bob Dylan... best klinkend #6 - door Cas

Hallo Tom

Hieronder deel 6.

Mei maand: Dylan maand.
Elke maand is Dylan maand.

Eerst even een correctie op een van de vorige aflevering: eerder had bloglezer Hans Altena al gewezen op het bestaan van een in de befaamde Londense Abbey Road geremasterde Planet waves, uitgebracht door het Engelse reissue label Simply Vinyl in 2002 (herkenbaar aan een zilverkleurige sticker op de plastic buitenhoes om de plaat). Inmiddels heb ik deze release mogen horen, en ben nu ook zelf tot de conclusie gekomen dat de Simply Vinyl versie de best klinkende is.

We sluiten de jaren '70 af met Slow train coming. Dit album is geremixed en geremasterd voor de surround SACD uit 2003 (tevens de huidige winkelversie), maar in tegenstelling tot de andere surround remixen is deze minder geslaagd. De muzikale backing is naar voren getrokken en Dylan's zang in het midden geplaatst maar tegelijkertijd achteraan gezet. De scherpte in de zang is afgezwakt tot bijna dof. De originele, analoge mix klinkt daarom natuurlijker op een schoon exemplaar van de LP, maar voor mij klinkt dit album verreweg het mooist op de reel to reel tape die in de VS uitgebracht is (Columbia 1R1 7095). Deze unieke release staat niet op SFAG.

Ik blijf even bij Dylan's reel to reel tape releases, want bij het beluisteren en vergelijken van de diverse media (vinyl LP, CD, tape) viel op hoe krachtig, zuiver en vooral natuurlijk deze officieel uitgebrachte Columbia reel tapes klinken. Van in totaal 10 albums bestaan er reel tape versies, waarschijnlijk richtte Columbia zich met deze releases op de audiofiele markt. Het merendeel van deze tapes moest afgespeeld worden op de standaard snelheid van 3¾ inch per seconde; drie releases werden ook uitgebracht in een versie die met dubbele snelheid (7½ ips) afgespeeld kon worden, met als resultaat een natuurlijk klinkend, vol, analoog geluid. De genoemde drie releases waren de Amerikaanse Greatest hits (Columbia CQ 1019), John Wesley Harding (Columbia CQ 997) en Bringing it all back home (Columbia CQ 729). Het is niet bekend wanneer deze tapes uitkwamen, mogelijk was dat later dan de oorspronkelijke vinyl releases, omdat het reel tot reel tape deck pas tegen het eind van de jaren '60 en vooral in de jaren '70 een breder luisterpubliek bereikte.

Dit verhaal over de Columbia reel tapes dient als inleiding op mijn volgende correctie, namelijk dat ik van de Amerikaanse (oer) Greatest hits niet langer meer de vorig jaar door Steve Hoffman geremasterde gold CD de best klinkende vind, echter de bovengenoemde Columbia reel tape.

Saved
Shot of love
Tot op heden zijn deze albums niet geremasterd (op twee tracks na: 'Solid rock' van Saved, op de geremasterde "Super Bit Mapping" versie van Biograph; 'Every grain of sand' van Shot of love, eveneens op dezelfde Biograph). Beide albums verschenen tegelijkertijd, in juni 1990, op CD (in de VS waren dit de eerste Dylan CD's geperst in de omgebouwde perserij van Columbia in de plaats Pitman, New Jersey).
Gek genoeg klinken deze CD's nog steeds het best, in ieder geval klinken ze hetzelfde als de originele LP's. Ook de twee 12" promo's (elk met een selectie van 4 tracks) klinken niet beter.

Shot of love zou wel veel mooier kúnnen klinken als het album zou worden geremixd (zoals dat in 1999 ook met Street-legal is gebeurd), getuige de Shot of love outtake 'Don't ever take yourself away' die recentelijk op de soundtrack CD van de TV serie Hawaii Five-0 is uitgebracht. Draai dit nummer maar eens flink hard, dan hoor je hoe Shot of love behoort te klinken, maar je hoort dan ook de pure Bob Dylan sound, de 'Dylan rammel' zoals Tom het zo treffend heeft weten te duiden.

In 1981 werd de Dylan liefhebber blij verrast met twee singles met een unieke non-album B-kant. In Europa verscheen 'Heart of mine' met op de achterkant 'Let it be me', echter in de VS kwam 'Heart of mine' uit met als B-kant 'The groom's still waiting at the altar'.
'Let it be me' is nooit heruitgebracht op CD, dus ben je aangewezen op de single. 'The groom's still waiting at the altar' is wél te vinden op CD, aanvankelijk eerst op de heruitgave van Shot of love zelf, vervolgens op compilaties, en klinkt nu het best op de geremasterde DYLAN CD compilatie uit 2007.
[Er is ook nog een live track uit 1981, 'Dead man, dead man' uitgebracht; deze vind je het best op de Japanse compilatie CD Live 1961-2000 (2001)].

Infidels
Ondanks dat dit album volledig digitaal opgenomen is (Dylans enige), werd er voor de geremasterde SACD uit 2003 geen aparte surround mix vervaardigd. De remaster klinkt niet opvallend mooier dan de originele release op vinyl in 1983, desondanks heb ik een lichte voorkeur voor de CD.

In 1983 verscheen er ook weer een non-album B-kantje op single: 'Angel flying too close to the ground'. Ondanks dat vanaf het begin van de jaren '80 veel singles zowel op 7"als op 12" werden uitgebracht, bleef het bij deze single alleen 7".
Sindsdien niet meer op CD heruitgebracht, dus ben je aangewezen op een gaaf exemplaar van de single.

Real Live
Voor dit album maakt het niet zoveel verschil of je de LP of de CD draait, ze klinken vrijwel hetzelfde. Wél zijn er jaren later een paar tracks geremasterd, en klinken daardoor een stuk beter. Deze zijn:
- 'It ain't me babe' op de Amerikaanse compilatie CD Live Classics (2007).
- 'Tangled up in blue' op de 4 track promo CD DYLAN Live EP (2007).

Wordt vervolgd.

Met een luisterend oor,
Cas

16 mei

Het is 16 mei en bij het horen van die datum zijn er nogal wat Dylan-liefhebbers wiens hersenpannen gelijk beginnen te rammelen. Allereerst is er al jaren onduidelijkheid over de precieze releasedatum van Blonde on blonde. Dylans officiële website heeft jaren de releasedatum 16 mei 1966 voor Blonde on blonde gegeven (tegenwoordig staan er geen releasedata meer op die site, of kijk ik niet goed?).
Ik heb het dan over de release van Blonde on blonde in Amerika.
Persoonlijk denk ik dat Blonde on blonde later op de markt kwam, in juni 1966. Daar heb ik al eerder over geschreven (zie Luister je nou alweer naar Bobby, bladzijde 223 t/m 226).
Daarnaast is er Dylans concert in Sheffield op 16 mei 1966 waarvan opnamen gemaakt zijn die - aldus Olof's files - bedoeld waren voor een officieel live-album van tournee 1966.

Maar uiteindelijk is het nu 'gewoon' 16 mei 2013 en niet 1966. Ik realiseer me nu, nu ik op het punt sta om een aflevering van The Sopranos in de dvd-speler te schuiven, dat ik vandaag natuurlijk Blonde on blonde had moeten draaien. Of iets van tournee 1966. Beide heb ik niet gedaan. Ik heb naar het eerste deel van een documentaire over Bob Dylan gekeken. Een documentaire waarin Chuck Plotkin vertelt over de opnamen voor Shot of love en Sly & Robbie over de sessies voor Infidels.
Misschien draai ik morgen wel Blonde on blonde of deel 4 van The Bootleg series.
Een datum is ook maar een datum. De oren (en ogen) hebben een eigen wil.

aankondiging

MELKWEG CINEMA PRESENTEERT: BOB DYLAN

Van 23 t/m 29 mei staat Melkweg Cinema in het teken van Bob Dylan, met zeven documentaires en biopics rondom deze iconische en invloedrijke artiest.

do 23 mei
BOB DYLAN: I'M NOT THERE
€8,00 / 7,00 (korting)
Een onconventionele biopic over het bewogen leven van Bob Dylan.
Een aantal gerenommeerde acteurs, zoals Cate Blanchett en Heath Ledger, kruipen in zijn huid om de verschillende periodes uit zijn leven weer te geven.

vr 24 mei
BOB DYLAN: NO DIRECTION HOME
€8,00 / 7,00 (korting)
Gerenommeerd regisseur Martin Scorsese schets een intiem beeld van Bob Dylan tijdens zijn roerige beginperiode. De regisseur kreeg toegang tot nooit eerder vertoond filmmateriaal, inclusief een aantal unieke live optredens en beelden van Dylan in de studio tijdens de opnames van enkele van zijn beste albums.

Za 25 mei
BOB DYLAN: FENNO DRAAIT DOOR
€7,00 / 6,00 (korting)
‘Collectionneur par excellence’ Fenno Werkman (o.a. Top 2000) vertoont uniek filmmateriaal en concert opnames van Bob Dylan uit zijn archief.

Ma 27 mei
DOUBLE BILL: DYLAN IN THE MADHOUSE + DYLAN'S FOLK: THE PURE, THE BAD AND THE HOLY
€8,00 / 7,00 (korting)
Twee Dylan films voor de prijs van één. ‘Dylan in the Madhouse’ verteld over de zoektocht naar obscuur Bob Dylan archiefmateriaal van zijn deelname aan het BBC-drama ‘Madhouse on Castle Street’. ‘Dylan's Folk: The Pure, The Bad and the Holy’ is een documentaire over de Amerikaanse folk-revival waaruit Dylan voortkwam, met het Newport Folk Festival als middelpunt.

Di 28 mei
BOB DYLAN: DONT LOOK BACK
€8,00 / 7,00 (korting)
Een portret van Bob Dylan als jonge artiest. In de lente van 1965 tourt de dan 23 jaar oude enigmatische troubadour Bob Dylan door Engeland. Na een paar maanden verruild Dylan zijn akoestische gitaar voor een Fender Stratocaster om rock ’n roll te kunnen spelen. Pennebaker vangt Dylan precies op het moment van deze radicale carrière switch.

Wo 29 mei
BOB DYLAN: THE OTHER SIDE OF THE MIRROR - LIVE AT THE NEWPORT FOLK FESTIVAL
€8,00 / 7,00 (korting)
Een aantal legendarische Bob Dylan optredens op het Newport Folk Festival (1963-1965), inclusief materiaal van zijn beroemde optreden waarop hij naar de elektrische gitaar greep en werd bijgestaan door een heuse rock band. Deze keuze zorgde voor een enorme rel binnen de folk gemeenschap.

Namens Melkweg, Amsterdam bovenstaande aankondiging.
Meer informatie op de website van Melkweg, Amsterdam.

Dylan kort #1022

Légion d'Honneur: Marine Le Pen ziet liever niet dat Dylan de Légion d'Honneur krijgt, zie hier. [met dank aan Floater voor de tip]
Dylan tribute 17 mei in Dikkelvenne, zie hier.

In de kringloopwinkel kocht ik afgelopen week het boek De straten van Amsterdam van Martin Bril. de straten van Amsterdam is een verzamelbundel met daarin de boeken Etalagebenen, Stadsogen en Hollandse luchten.
Tijdens het bladeren kwam ik de volgende passage tegen: 'Ooit mocht ik meemaken hoe [Jan] Cremer in geuren en kleuren vertelde over de bar van dat inmiddels aftandse hotel. Toen werd opgemerkt dat het sinds jaren niet meer mogelijk is in het Chelsea een borrel te drinken, ontstak Jan in onbegrijpelijke woede. Hij had een week daarvoor nog in de bar (links van de lobby en dan een gangetje door, het zijn altijd de details die het hem doen) met Bob Dylan doorgehaald, een zeikerig ventje overigens, dat eens een voorbeeld aan Jan Cremer zou moeten nemen, dan was hij ook nooit van zijn motorfiets gevallen en had hij een lekker wijf getrouwd.
Zucht.'
Bovenstaand citaat komt uit de column 'Cremer', uit het boek Stadsogen. Stadsogen moet ik ooit al eens gelezen hebben - het staat in de kast - maar ik kan mij niet herinneren bovenstaande ooit eerder gelezen te hebben. Ik lees te veel om alles te kunnen onthouden, laat ik het daar maar op houden.

Bij dezelfde kringloopwinkel kocht ik de elpee Midnight special van Harry Belafonte (Duitse persing). Op het titelnummer van die elpee speelt Bob Dylan mondharmonica.
Boek en elpee samen: €1,65.
Een andere kringloopwinkel leverde nog de elpee The Best of Bette van Bette Midler op. Op die plaat staat 'Buckets of rain', een duet van Bette Midler en Bob Dylan.

Bakvis

'Waar denk je aan? Je bent zo afwezig.'
'Een bakvis.'
'Een wat?'
'Een bakvis.'
'Een bakvis? Hoezo een bakvis?'
'Je weet wel, die bakvis in Dont look back, onder Dylans hotelraam.'
'Oooh, ja... Die... Wat zegt ze ook al weer?'
'Uuuhm, ja, wat was 't ook al weer.'
'Als ze met haar handen haar haren gladstrijkt.'
'Ja... Uhmmm... wacht.... Wat was 't nou ook al weer?'
'Iets met knijpen...'
'"Pinch me, pinch me. Me dream's come true," dat is 't!'
'Dat is 't, ja.'
'Fantastisch stukje.'
'Ja, fantastisch.'
'...'
'Wat zou er eigenlijk van haar geworden zijn?'
'Van wie?'
'Die bakvis.'
'Geen idee, joh.'
'Tsja.'
'Mooi stukje film.'
'Mmm, ja. Mooi stukje inderdaad.'

Luisteren is meer dan alleen oren open zetten

Laat ik maar gelijk de knuppel in het hoenderhok gooien: het beste album dat Bob Dylan in de jaren tachtig maakte is Saved. Saved is beter dan Infidels of Oh mercy of welk ander album van Dylan dan ook uit de jaren tachtig.
Niet gelijk wegrennen of je koffiemok tegen het beeldscherm gooien - ik meen het wel, maar lees nou eerst even verder.
Saved is het beste album van de jaren tachtig, althans vandaag. Morgen zou zomaar Shot of love of Dylan & The Dead het beste album van de jaren tachtig kunnen zijn, maar vandaag is het dus Saved.
Hoe dat komt? Dat komt doordat ik gisteravond in opperste concentratie naar Saved heb zitten luisteren en nummers als 'Solid rock', 'In the garden' en 'Pressing on' me bij mijn strot grepen. Ik werd zelfs zo door dit album gegrepen, dat ik er slecht van heb geslapen. Mijn hoofd bleef tot in de kleine uurtjes maar tollen rond wat ik eerder op de avond had gehoord.
In essentie is bovenstaande voor mij de manier om naar muziek te luisteren. Ik wil luisteren naar een album alsof er geen andere muziek bestaat. Een album (een nummer) moet beluisterd (en beoordeeld) worden alsof er geen oeuvre is waar het deel van uitmaakt.
De reden daarvoor is simpel. Wanneer ik naar bijvoorbeeld naar Saved luister en denk aan Dylans gehele oeuvre, dan is de kans groot dat de gedachten bepalen dat bijvoorbeeld Blonde on blonde beter is. Door die gedachte zal ik het album waar ik op dat moment naar luister niet meer horen.
Ja, ik vind Blonde on blonde beter dan Saved, maar die wetenschap zal mij niet helpen tijdens het luisteren en dus parkeer ik die wetenschap wanneer ik luister. Zo lang het niet lukt om die gedachte te parkeren, loop je het risico nooit meer iets anders te draaien dan 'het beste' waardoor je een heleboel muzikale schoonheid zult mislopen.
Wat ik eigenlijk wil zeggen is dit: doe jezelf een plezier en draai eens één van Dylans zogenaamd 'mindere' albums. De kans is groot - wanneer het je lukt om daadwerkelijk te luisteren en niet te denken - dat het 'mindere' veel 'meer' blijkt te bevatten dan je voor mogelijk had gehouden.

Saved is het voor mij vandaag helemaal. En jij? Waar luister jij vandaag naar?

Dylan kort #1021

Légion d'Honneur: Deze Franse onderscheiding lijkt aan Dylans neus voorbij te gaan. Onderstaande e-mail ontving ik vanochtend - inclusief scan van een bericht uit De Standaard van vandaag - van Bart [waarvoor dank!]

dag Tom

,,Fransen leren het nooit af. Pakken ze vorig jaar uit met een fijne Dylan-expo in Cité de la Musique en tal van randactiviteiten, dan vindt Jean-Louis Georgelin, de grootkanselier van het Légion d'honneur onze favoriete bard vandaag een onderscheiding van die eerbiedwaardige instelling onwaardig.
Het Légion, dat in 1802 door Napoleon Bonaparte werd ingesteld, beloont wat de Fransen zelf "eminente verdiensten" noemen. Buitenlanders kunnen er per definitie geen lid van worden. Een onderscheiding kan dan weer wel. Ministers stellen kandidaten voor, die nadien door de grootkanselier worden gewogen.
Dat de Franse minister van Cultuur Aurélie Filipetti Dylan voordroeg voor een onderscheiding hoeft niet te verwonderen. Eerder werden al ex-Beatle Paul McCartney, de zangeressen Axelle Red en Lisbeth List, schrijfster Hella Haasse en de dirigenten Philippe Herreweghe en Willem Mengelberg met een erelintje onderscheiden.
Of Georgelin, ex-stafchef van het Franse leger zich persoonlijk aangesproken voelde door nummers als Masters Of War of eerder aanstoot nam aan Dylans gebruik van cannabis is niet bekend. Vast staat wel dat het Franse satirische blad La Canard Enchainé (de Geketende Eend) stelde dat Dylan te "cool" is voor een dergelijke onderscheiding."

stevige groet
B

Bob Dylan - enneagram type 4: Zie hier.
Bob Dylan Bootleg Tour: Een tribute, zie hier.
Dont look back: Deze film is (onder andere) te zien op 23 mei (21.40 uur) op Holland Doc 24, zie hier.

De invloed van een gitarist

Niet lang nadat Jimi Hendrix' cover van 'All along the watchtower' tot de hitlijsten doordrong, bracht CBS Nederland Dylans versie van 'All along the watchtower' op single uit. (zie Bob Dylan in Nederland 1965 - 1978, blz. 68, 69) Ik ben er van overtuigd dat het succes van Hendrix' single mede reden is geweest voor het uitbrengen van Dylans versie op single.
Daar moest ik aan denken toen ik een e-mail kreeg - enkele dagen geleden al weer - van Hans. Hans schrijft dat Brainbox in een grijs verleden Dylans 'Down along the cove' opnam en dat deze opname onlangs voor het eerst is uitgebracht op de 3 cd box Mythology. Zonder dat ik daar ook maar enig hard bewijs voor heb, dacht ik bij het lezen van Hans' mail gelijk 'dat is de invloed van het succes van Jimi Hendrix'.
Waarom ik dat dacht? Nou, beide nummers komen immers van Dylans John Wesley Harding.
Overigens heb ik de paar seconden van 'Down along the cove' door Brainbox die beluisterd kunnen worden op de website van bol.com gehoord en ik moet bekennen dat ik niet onder de indruk ben.
Nog erger maakte Janis Joplin het. Ik heb de zangeres Janis Joplin erg hoog zitten, laat daar geen misverstand over bestaan, maar haar versie van 'Dear landlord' - wederom een nummer van John Wesley Harding - is werkelijk tenenkrommend. Joplin nam 'Dear landlord' op 17 juni 1969 op. Deze opname werd pas in 1993 voor het eerst uitgebracht op de boxset Janis. In 1999 werd deze opname nogmaals uitgebracht - als bonustrack - op de heruitgave van het album I got dem ol' kozmic blues again mama!
De invloed van het succes van Jimi Hendrix' versie van 'All along the watchtower' reikt ver, zo lijkt het.
Wanneer je diep in mijn hart kijkt, heb ik vooral de pest in dat Bob Dylan zijn live-versie van 'All along the watchtower' sinds 1974 baseert op Hendrix' versie. Die versie van Hendrix is best aardig hoor, daar niet van, maar vergeleken bij Dylans origineel op John Wesley Harding verschrompelt het tot een bak herrie. Dat geldt ook voor Brainbox' versie van 'Down along the cove' en helemaal voor Joplins versie van 'Dear landlord': aardig om eens te horen, maar vergeleken bij het origineel zoals het te horen is op John Wesley Harding is het niks.

De Wereld draait door

Met dank aan een tip via de telefoon zag ik net een deel van De Wereld draait door met daarin Melle Dielesen die Dylans volgende maand te veilen tekst 'Go away you bomb' op muziek heeft gezet en zingt. Melle Dielesen heeft een aangename stem en doet geen enkele moeite om Dylans stem te imiteren (wat voor hem spreekt).
De bewuste uitzending van De Wereld draait door staat op het moment van schrijven nog niet online, maar daar zal in de komende uren wel verandering in komen. Mocht je Melle Dielesens interpretatie van 'Go away you bomb' willen horen, dan kun je het best naar de website van De Wereld draait door gaan.
(zie ook Dylan kort #1020 hieronder)

De jacht

Ik ben vanochtend, met 'mevrouw Tom' en de kinderen, naar Duitsland gereden. Dat is niet zo ver. Dat doen we vaker. Naast de gebruikelijke boodschappen die we wel vaker in Duitsland doen, wilde ik zoeken naar twee dingen: het boek Code on the road; Dylan interpretiert van Knut Wenzel en enkele heruitgaven van Dylans albums door Mobile Fidelity Sound Lab. In de boekwinkel geen Knut Wenzel, in de platenzaak geen platen van Mobile Fidelity Sound Lab. Soms loopt het anders dan je van te horen had gehoopt.
In de platenzaak kwam ik echter wel een aantal elpees van Bob Dylan tegen, voornamelijk door Music on Vinyl geperste platen (maar die heb ik al, die hoef ik dus niet meer te kopen). Dat ik platen van Music on Vinyl tegenkwam in de platenzaak, vind ik niet verrassend. Ik zie die persingen eigenlijk altijd wel in Duitsland liggen. Wat ik wel verrassend vond, was dat ik zowel Blonde on blonde als Nashville skyline in een persing van Sundazed tegenkwam in die platenzaak. Blonde on blonde van Sundazed heb ik al, over de aanschaf van Nashville skyline heb ik staan twijfelen. Mijn ervaringen met persingen van Sundazed zijn niet altijd positief geweest. De Sundazed-persing van Self portrait vind ik erg mooi, maar Highway 61 revisited van diezelfde Sundazed vind ik beschamend slecht. Na lang twijfelen heb ik Nashville skyline niet gekocht. Wat ik me nu wel afvraag, is of de aangeboden platen Blonde on blonde en Nashville skyline uit de oude voorraad komen, of dat Sundazed deze platen weer opnieuw perst.
Enfin, de verrassing kwam niet in de platenzaak, maar in de boekwinkel. Daar vond ik een Rolling Stone, op het eerste oog identiek aan de Amerikaanse speciale uitgave rond Dylan (althans, dat denk ik, de Amerikaanse uitgave heb ik nog niet gezien), maar nu in het Duits. En ja, die heb ik natuurlijk meegenomen. Ik heb er alleen nog maar in zitten bladeren, schitterende foto's. 122 pagina's volledig over Dylan, Dylan en niets anders dan Dylan.
Zo'n vondst is de kers op de taart van de dag.
En dan schijnt de zon ook nog.

Dylan kort #1020

'Go away you bomb': Het manuscript van Dylans 'Go away you bomb' wordt volgende maand geveild. Het internet staat bol van de berichtgevingen over deze aanstaande veiling. Ik geef hier de twee links die ik ontving via de e-mail: Het Parool [met dank aan Peter] en Nu.nl [met dank aan Marnix].
Street-legal: Deric Raven ontdekt Street-legal (en is onder de indruk), zie hier.
Mojo: Wat ik in een eerder bericht met een recente aflevering van Uncut deed - Dylan zoeken in non-Dylan-artikelen - is ook mogelijk (maar in minder sterke mate) met Mojo. Naast mij lig 234 van dit tijdschrift. In dit tijdschrift geen artikelen over Bob Dylan, maar wel de volgende vermeldingen van Bob Dylan:
bladzijde 12: Twee ingezonden brieven van lezers, één over The Last Waltz, de ander over de aandacht voor Dont look back in een eerdere aflevering van Mojo. De eerste twee zinnen van die tweede brief: 'So, D.A. Pennebaker's Dont look back isn't meant to have an apostrophe after all. Fascinating stuff.'
bladzijde 18: Een aankondiging van Record Store Day (20 april) in enkele regels. Uiteraard krijgt Dylan een vermelding (maar er staat niet bij wat er van Dylan op Record Store Day werd uitgebracht).
bladzijde 53: In een stuk ver The Animals: 'Their hard-charging 1964 version of "The House of the rising sun" was folk-rock's first hit, forcing Bob Dylan - who had recorded the traditional ballad, solo acoustic-style, on his debut LP - to get so excited when he heard The Animals' version on the radio that he "jumped out of his car seat".'
Een bladzijde verder, over hetzelfde nummer: '"It's fuckin' wild!" marvelled Dylan. "Blew my mind."'
bladzijde 89: Uit een kort interview met Steve Earl: 'Going on the road is one of my favourite things, but I'm travelling around in a bus that costs more than most people's houses - more than my house! - and it's a pretty good way to travel. But what I'm seeing out the window is becoming more and more desperate. I come from a job description that Bob Dylan sort of invented, based on Woody Guthrie to a large degree, and all of us, including Bob, have grown up singing songs about, or copying music made in, the Depression. But none of us had ever experienced that ourselves, until now. It's tough out there.'

Levi's & Uncut

'De nieuwe brand president, James Curleigh, afkomstig van het Canadese schiereiland Nova Scotia met zijn rotsen, baaien en dennen en getrouwd met zijn highschool-liefje Jackie, noemt zichzelf een hippie, surfer, snowboarder en vooruit, ook een beetje rock star. Hij zong ooit in een band genaamd The Big Fish en werd aangesteld "to put some rock 'n roll into Levi's". "De eerste vergadering, op the fourth of July, ben ik zingend begonnen. Met het nummer 'The Times they are a-changin'' van Bob Dylan. Levi's is een iconisch merk en we zijn een eind gekomen in honderdvijftig jaar eruit zien? En waar beter te beginnen dan bij de 501, ons flagship item, leider in elke markt? Om de 140ste verjaardag van de 501 te vieren, lanceren we nu de allereerste non-denim Levi's 501-collectie. Een breuk met de traditie, maar met behoud van de true essence en tijdloze geest van het product."'
Bovenstaand citaat komt uit een mij onbekend tijdschrift, Alja stuurde het me via de e-mail (waarvoor dank). Een tijdens vergaderingen zingende brand president, kan hij wel zingen? Ik heb deze Curleigh nog nooit gehoord. Mocht je mij overigens ooit zoeken, kijk dan uit naar de 501 aan mijn kont, maar altijd de denim-variant, ik geloof niet in die nieuw te lanceren non-denim collectie.

Terwijl 'mevrouw Tom' werkt, dochterlief met haar knuffels vanaf de bank naar de tv kijkt en zoonlief een speel speelt op zijn Nintendo, blader ik door een onlangs van Cas gekregen aflevering van Uncut (waarvoor dank). Er staat geen artikelen over Bob Dylan in deze aflevering, maar het is opmerkelijk hoe vaak je Dylan tegenkomt in een Dylanloos-tijdschrift als deze Uncut (take 192).
Ik begin maar met de cd die bij dit tijdschrift zit. De eerste twee tracks op deze cd hebben namelijk een Dylan-connectie. De cd begint met het door Dylan geschreven nummer 'Mr. Tambourine man' in een uitvoering van The Flowers of Hell. Het is een wat bevreemdende ervaring, The Flowers of Hell lijken er alles aan te hebben gedaan om het geluid van The Velvet Underground & Nico te kopiëren. De stem die 'Mr. Tambourine man' vakkundig om zeep helpt, lijkt veel op de stem van Nico. De begeleidende muziek is een kruising tussen 'All tomorrow's parties ' en 'Venus in Furs' van The Velvet Underground Nico.
Ik heb een zwak voor Dylan (geen verrassing) en een zwak voor het album The Velvet Underground & Nico, maar de combinatie van twee, zoals The Flowers of Hell presenteren, is hooguit curieus.
Het tweede nummer op deze cd is 'Ride on the train' van het bandje Hollis Brown. Inderdaad, zo begrijp ik uit een stuk over deze cd in Uncut, heeft deze band zich vernoemd naar een nummer van Dylan. 'Ride on the train' is - naar mijn smaak - muzikaal totaal niet interessant.
Goed, tot zover de cd, nu het tijdschrift.
bladzijde 9: Onder de titel 'The Freewheelin' Coen Brothers' schrijft Michael Bonner over de aanstaande release van de film Inside Llewyn Davis, een film gebaseerd op de autobiografie van Dave van Ronk.Uiteraard speculeert Bonner in dit stuk over een mogelijk op Bob Dylan gebaseerd karakter in Iside Llewyn Davis, zie hier.
bladzijde 9: Onder de titel 'A Quick one' lees ik het volgende: 'Bob Dylan's next release looks likely to be The Bootleg Series - Volume 10, drawing on the spring 1970 sessions for Self Portrait. A 7" taster, which features "Wigwam" and "Thirsty Boots", is released for Record Store Day on April 20. Meanwhile Dylan's latest road trip starts on April 5 at the Alumni Arena in Buffalo, NY.'
bladzijde 11: Uit de lijst 'The Uncut playlist' op deze bladzijde blijkt dat The Black Crows Dylans 'Tonight I'll be staying here with you' hebben opgenomen.
bladzijde 50: Muzikant Matthew E. White heeft Dylans Chronicles in de kast staan. Uit hetzelfde artikel over White (blz. 53): 'At high school in Virginia Beach, White was taught art by a woman who, he says, partied with Dylan and was "just too much to handle" for the Christian establishment.'
bladzijde 56: 'Album by album Jeff Lynne' en met zo'n titel moeten The Traveling Wilburys natuurlijk ook voorbij komen (blz. 58). Helaas besteedt het stuk alleen aandacht aan Volume one en is het stuk over dit album grotendeels gebaseerd op de herinneringen van Lynne. Die herinneringen komen niet helemaal overeen met wat we al wisten over het opnemen van het eerste album van The Traveling Wilburys.
bladzijde 64: Een recensie van het album 'Til your river runs dry van Eric Burdon: 'At 71, that voice sounds remarkably well preserved. To hear him declaim and roar on "Old habits die hard", a number with a touch of late-Dylan about it - ruminative, defiant, bluesy - brings favourable comparison with the ruined growl of his contemporary.'
bladzijde 68: In een recensie van Bottom of the world van Terry Allen: 'And Dave Alvin rates Juarez alongside Blood on the tracks and Randy Newman's Good old boys as the best songwriter album of the '70's.'
bladzijde 122: 'My life in music: Steve Earl'. Een van de acht door Steve Earl gekozen platen is The Freewheelin' Bob Dylan. Earl: 'The first Dylan I heard was Highway 61... but this legitimised what I wanted to do, just me and an acoustic guitar. I ran away from home a couple of times, looking for coffee houses that would let a kid of 14 play. My father tracked me down when I ended up on the local TV news playing "Feel like I'm fixin' to die" at an ant-Vietnam protest in front of the fuckin' Alamo!'