Covers van nummers van Dylan zijn per definitie onder de maat. Daar is voor mij geen speld tussen te krijgen. Héél soms weet iemand in de buurt te komen, zoals Triggerfinger. Draai het volume volledige open en klik op 'play':
Dylan kort #769
Gisteravond vluchtig het stukje over How many roads op de blog gezet & niet meer de tijd gevonden om even verder te speuren. Simon heeft wel het net afgezocht. Hij stuurde mij zijn bevindingen per e-mail (waarvoor dank!) Er zijn inderdaad twee versies van How many roads, zie hier. De versie in de bioscoop bevatte - t.o.v. de versie die op het IDFA werd vertoond - 'nieuwe' stukken over 'de soldaat' en 'de rapper'. Daarnaast werd de film voor de bioscoop opnieuw gemonteerd. How many roads is hier te bekijken.'Positively 4th street' door Frits.
Paul heeft nog meer Dylan gekocht (vooral doorgaan met kopen!)
De EP 'Blowin' in the wind' op Muziekjes en verhaaltjes.
'Dylan-producer Don de Vito (72) overleden' op vk.nl. Meer hier. De Vito was producer van de albums Desire, Hard rain, Street legal en At Budokan. (niet van Blood on the tracks, zoals ik ergens las) Om maar even de twee studio-albums uit dit rijtje eruit te pikken, in de linernotes van Desire staat: 'This record could have been produced by Don DeVito' & in de linernotes van Street legal heet het: 'Captain in charge: Don De Vito'.
Het absurde is dat Desire prima klinkt, terwijl de muziek op Street legal - met name de persingen van voor de geremasterde cd uit 1999 - klinkt alsof de muziek zich eerst door een laag natte kranten moet worstelen voor het de oren raakt.
Hard rain is - naar mijn smaak - Dylans best klinkende live-album, mede met dank aan Don de Vito. Don de Vito is 72 jaar geworden.
Peter Bollen over The Freewheelin' Bob Dylan, hier.
'Dylan en Crosby: de tijden veranderen' op Zoggel.
How many roads
Struinend door het archief kwam ik bovenstaande stuk uit de Volkskrant (1 juni 2006) over de film How many roads van Jos de Putter tegen. In How many roads portretteert Jos de Putter een aantal (Amerikaanse) Dylan-liefhebbers. Ik heb How many roads in de bioscoop gezien, of liever: een filmhuis. Een aardige film, niet wereldschokkend, maar vermakelijk. Je moet 'm niet zien, maar je zou jezelf er wel een plezier mee kunnen doen.
Later heb ik How many roads nogmaals gezien, op televisie. Tot mijn stomme verbazing bleek de versie van How many roads op televisie iets af te wijken van de versie die ik in de bioscoop heb gezien. Blijkbaar zijn er twee versies van deze ene film.
Ik heb nooit kunnen achterhalen waarom. Het verhaal achter de twee versies is voor mij een groot vraagteken gebleven.
Inmiddels is het jaren geleden dat ik How many roads twee keer vlak achter elkaar heb gezien. Daarna heb ik de film nooit meer gezien. Eigenlijk wel jammer.
Ik heb werkelijk geen idee of de film ooit op dvd is verschenen, bol.com heeft de film op dit moment in ieder geval niet in het assortiment.
Misschien is het ook wel goed dat er alleen de herinnering is. Niet de kans om te herbekijken.
Mocht je de kans ooit nog krijgen om How many roads te zien, grijp 'm dan. Eén of twee keer is genoeg.
de avond is nog jong
‘“Blonde on Blonde” wordt Dylan’s [sic] beste LP, er staat echter meer beat op dan folkmusic. Er staat een parodie van “Norwegian wood” op (“4th time around”) en een formidabele uitvoering van “Rainy day women”. Wanneer deze plaat uit komt, zul je dat in HW lezen…’
Bij het opruimen van een stapeltje oude tijdschriften, stuit ik op bovenstaand citaat uit een Hitweek van augustus 1966. Dat is genoeg om me voor te nemen Blonde on blonde te draaien.
Maar door toeval, duizend dingen die gedaan moeten worden & het zoeken in de platenkast, loopt alles anders. Mijn vingers blijven haken achter een andere cd.
Een alternatieve take van Shot of love maakt mij onrustig vandaag. Als de opname maar draait, dan gaat het wel, maar na iets meer dan drie&halve minuut, na de fade out, komt de onrust terug.
Te lang heb ik dit niet gehoord, helemaal vergeten dat het in de kast staat. Schande!
Nu heb ik het weer gevonden.
Wanneer de oude tijdschriften zijn opgeruimd, keurig in de juiste map in het archief, merk ik tot mijn grote schrik dat de deur van de archiefkast niet meer dicht kan. Ik heb te veel knipsels om nog achter deze deur te verbergen. En nu? Nog een kast kopen?
Ik zou niet weten waar ik 'm neer moet zetten.
Het archief uitdunnen? Dat nooit! Ik weet de oplossing nog niet, komt wel.
Gisteravond, het programma waar 'mevrouw Tom' naar kijkt wordt onderbroken door een reclameblokje met daarin een commercial voor '50 classic albums'. Eén van die 'classic albums' is Dylans Blonde on blonde.
Ik heb nog gezocht naar die commercial, op het internet, maar zonder succes.
Tijd voor een kop koffie, de avond is nog jong.
Bij het opruimen van een stapeltje oude tijdschriften, stuit ik op bovenstaand citaat uit een Hitweek van augustus 1966. Dat is genoeg om me voor te nemen Blonde on blonde te draaien.
Maar door toeval, duizend dingen die gedaan moeten worden & het zoeken in de platenkast, loopt alles anders. Mijn vingers blijven haken achter een andere cd.
Een alternatieve take van Shot of love maakt mij onrustig vandaag. Als de opname maar draait, dan gaat het wel, maar na iets meer dan drie&halve minuut, na de fade out, komt de onrust terug.
Te lang heb ik dit niet gehoord, helemaal vergeten dat het in de kast staat. Schande!
Nu heb ik het weer gevonden.
Wanneer de oude tijdschriften zijn opgeruimd, keurig in de juiste map in het archief, merk ik tot mijn grote schrik dat de deur van de archiefkast niet meer dicht kan. Ik heb te veel knipsels om nog achter deze deur te verbergen. En nu? Nog een kast kopen?
Ik zou niet weten waar ik 'm neer moet zetten.
Het archief uitdunnen? Dat nooit! Ik weet de oplossing nog niet, komt wel.
Gisteravond, het programma waar 'mevrouw Tom' naar kijkt wordt onderbroken door een reclameblokje met daarin een commercial voor '50 classic albums'. Eén van die 'classic albums' is Dylans Blonde on blonde.
Ik heb nog gezocht naar die commercial, op het internet, maar zonder succes.
Tijd voor een kop koffie, de avond is nog jong.
Highway 61 revisited
In 2005, vlak voor de release van The Bootleg series vol. 7; No direction home - the soundtrack schreef ik een stuk over Highway 61 revisited. Ik was eigenlijk al lang vergeten dat ik het ooit heb geschreven - inmiddels al weer zes jaar geleden - maar tijdens het struinen door oude bestanden, vond ik het terug. Ik plaats het hier.Inmiddels hebben we natuurlijk de alternatieve takes van een aantal nummers van Highway 61 revisited die op The Bootleg series vol. 7 zijn verschenen kunnen horen, maar toen ik onderstaande schreef, had ik deze alternatieve takes nog niet gehoord.
Highway 61 revisited
'I’m not going to be able to make a record better than that one. Highway 61 is just too good. There’s a lot of stuff on that record I would listen to.' (Bob Dylan)
Op 30 augustus 1965 verscheen het album Highway 61 revisited van Bob Dylan – één van de meest revolutionaire albums ooit gemaakt, vol surrealistische teksten, springerige blues en rock ’n roll. Het album nam Dylan in de zomer van 1965 op met een messcherpe back-up band met o.a. Mike Bloomfield, Al Kooper en Charlie McCoy. Highway 61 revisited was Dylans eerste volledig electrische album.
Na veertig jaar klinkt Highway 61 revisited nog steeds fris. Al veertig jaar proberen fans de code te breken tot 'Desolation row'. Na veertig jaar is nog steeds niet duidelijk wie Mister Jones is.
Op 30 augustus 2005 – precies veertig jaar na de release van Highway 61 revisited verschijnt van Bob Dylan de dubbel-cd The Bootleg Series vol. 7: No direction home; the soundtrack met daarop alternatieve versies van vijf van de negen songs van Highway 61 revisited. Reden genoeg voor een herbeluistering – track voor track:
Like a rolling stone
'Like a rolling stone' werd in juli 1965 op single uitgebracht – een muzikale waterval van ruim zes minuten, in die tijd ongehoord lang voor een single. De song begint zoals menig sprookje begint: 'Once upon a time..' om daarna, zoals Dylan heeft gezegd '[to tell] someone something they didn’t know. Revenge.' De vraag wie deze someone is, heeft al meerdere theorieën opgeleverd. Zo zou deze someone achtereenvolgens Joan Baez, Dylan-side-kick Bobby Neuwirth en Bob Dylan zelf zijn.
Dylan heeft een gedetailleerde beschrijving gegeven van het ontstaan van 'Like a rolling stone'. Terugkerend naar Amerika, na de Britse tournee van 1965, begon Dylan in het vliegtuig te schrijven, 'this song, this story, this long piece of vomit about twenty pages long, and out of it I took "Like a rolling stone".' Later draait Dylan dit enigszins terug: '"Like a rolling stone", man was very vomitific in it’s structure… It seemed like twenty pages, but it was really six.' En ook het verhaal van het vliegtuig bleek niet te kloppen: 'My wife and I lived in a little cabin in Woodstock, which we rented from Peter Yarrow’s mother. I wrote the song [Like a rolling stone] there, in this cabin. We had come up from New York, and I had about three days off up there to get some stuff together. It just came, you know. It started off with that La Bamba riff.'
Op 15 juli 1965 dook Dylan Columbia studio A in New York in om 'Like a rolling stone' op te nemen, zonder veel succes. Een dag en vele takes later werd de versie zoals die op Highway 61 revisited zou verschijnen opgenomen met Al Kooper op orgel, een instrument dat hij nog nooit eerder had bespeeld. Al zoekende, zoals hij zelf omschreef 'like a little kid fumbling in the dark for a light switch', vond hij het juiste deuntje.
Wat de inspiratie voor 'Like a rolling stone' is geweest, is al jaren onderwerp van debat. De meest waarschijnlijke kandidaat is 'Lost highway' van Hank Williams met daarin de tekst 'I’m a rolling stone, all alone and lost'. De film Dont look back bevat een scène waarin Dylan 'Lost highway' zingt. Ook het nummer 'Rolling stone' van Muddy Waters en de uitdrukking a rolling stone gathers no moss worden wel genoemd, naast natuurlijk de 'La Bamba' riff waar Dylan zelf op heeft gewezen.
Eén alternatieve versie van 'Like a rolling stone' verscheen op The Bootleg series vol. 1 – 3; rare and unreleased (1991), een hele serie takes verscheen op de cd-rom Highway 61 interactieve (1995).
'Like a rolling stone' is één van de weinige songs uit de popmuziek waar een geheel boek, geschreven door Greil Marcus, aan gewijd werd.
Tombstone blues
'Tombstone blues' is een snelle blues shuffle met een Chuck Berry gevoel en fantastisch gitaarwerk van Mike Bloomfield. In bijna zes minuten tijd komen o.a. Jack the Ripper, John the Baptist, Gypsy Davey, Galileo, Cecil B. DeMille, Ma Rainey en Beethoven voorbij in een absurdistisch verhaal met memorabele regels als 'The sun’s not yellow it’s chicken' en 'the National Bank at a profit sells road maps for the soul'.
'Tombstone blues' is de eerste song waarvan een alternatieve take, mogelijk de versie met the Chambers Brothers, zal verschijnen op The Bootleg series vol. 7.
It takes a lot to laugh, it takes a train to cry (werktitel: 'Phantom engineer')
Een langzame blues met een grote rol voor de piano, opgenomen op 29 juli 1965. 'It takes a lot to laugh, it takes a train to cry' werd voor het eerst live gespeeld, net als 'Like a rolling stone', tijdens het legendarische Newport folkfestival van 1965. Dylan gebruikt de regels 'Don’t the clouds look lonesome shining across the sea / Don’t my gal look good when she’s coming after me?' van Brownie McGee en Leroy Carr’s 'Solid road' voor zijn eigen 'It takes a lot to laugh, it takes a train to cry'.
De song werd eerder op 15 juni 1965 in een snellere versie opgenomen onder de werktitel 'Phantom engineer'. Deze versie verscheen in 1991 op The Bootleg series vol. 1 – 3; rare and unreleased. Op The Bootleg series vol. 7 zal nog een andere alternatieve versie verschijnen.
From a buick 6 (werktitel: 'Lunatic princess')
'From a buick 6' is een stuk rock ’n roll als een ritje in de achtbaan met een bloedstollende harmonica-solo en een tekst vol humor over een vrouw, een junkyard angel, die loopt als Bo Diddley.
Door een fout verscheen op vroege Amerikaanse en Japanse persingen van Highway 61 revisited een alternatieve take van 'From a buick 6', wat deze platen zeer geliefd maakt bij verzamelaars.
Door Dylanologen wordt, als inspiratiebron voor 'From a buick 6', gewezen naar 'Milk cow blues' van Sleepy John Estes.
Ballad of a thin man
Een put-down song met een afterbite, opgenomen op 2 augustus 1965. De song gaat over Mister Jones die niets van het hippe wereldje waarin Dylan verkeerde heeft begrepen. Al veertig jaar wordt er onder fans gespeculeerd over de ware identiteit van Mister Jones. Rolling Stone Brian Jones was er van overtuigd dat de song over hem ging, commentatoren hebben gewezen naar Joan Baez (Ms Joan), Judson Manning, de journalist van Time uit de film Dont look back, de student Terry Ellis uit dezelfde film en journalist Jeffrey Jones die Dylan in 1965 voor Time interviewde. Dylan zelf is nooit behulpzaam geweest bij de zoektocht naar de ware identiteit van Mister Jones, zo antwoordde hij tijdens een interview op de vraag wie Mister Jones was: 'He’s a real person. You know him, but not by that name… I saw him come into the room one night and he looked like a camel. He proceeded to put his eyes in his pocket. I asked this guy who he was and he said, "That’s Mr. Jones".'
Het is niet waarschijnlijk dat de ware identiteit van Mister Jones ooit achterhaald zal worden, wat de mythische werking van de song alleen maar versterkt. Het zoeken naar de ware identiteit van Mister Jones gaat zelfs zo ver dat absurdistische theorieën boven komen drijven. Zo zou Ballad of a thin man een drug-song zijn aangezien Jones slang is voor een drugsverslaving of een homo-erotische song, Jones is ook slang voor penis. Door aanhangers van de laatste theorie wordt er nog gewezen op de regels: 'Well, the sword swallower, he comes to you / And then he kneels.'
Mister Jones vormde zelf de inspiratie voor twee andere songs, 'Yer blues' van the Beatles met de tekst 'I feel so suicidal / Just like Dylan’s Mr. Jones' uit 1968 en 'Mr. Jones' uit begin jaren negentig van the Counting Crows.
Het idee voor de titel vond Dylan – een filmliefhebber - bij de film Song of the thin man uit 1947 van regisseur Edward Buzzell, de laatste in een serie van zes Thin man-films.
Queen Jane approximately
'Queen Jane approximately' is een bluesy tussendoortje, opgenomen op 2 augustus 1965. Voor de ware identiteit van Queen Jane wordt al snel gewezen naar, wederom, Joan Baez, the queen of folk music. Een waarschijnlijker inspiratiebron is de vroeg zestiende-eeuwse Engels-Schotse ballade 'The death of Queen Jane' (Child-ballad no. 170). Dylan loste het probleem op Dylanesque wijze op door op de vraag wie Queen Jane is te antwoorden met 'Queen Jane is a man.'
Highway 61 revisited
Highway 61 is de weg die vanuit het noorden van Amerika – Minnesota, de staat waar Dylan werd geboren en grootgebracht – loopt naar het zuiden tot de golf van Mexico. Deze weg fungeerde voor Dylan als de ontsnappingsroute.
De song begint met een hippe hervertelling van het bijbelverhaal over het offeren van Izaäk door Abraham, om daarna nog vier verhalen in vier verzen te vertellen, allemaal ongeveer met dezelfde strekking.
De song is een springerig stuk rock ’n roll met, naast de gebruikelijke instrumenten, een fluitje, volgens de muzikantencredits op de hoes een policecar bespeeld door Dylan.
Een alternatieve versie van 'Highway 61 revisited' zal verschijnen op The Bootleg series vol. 7.
Just like Tom Thumb’s blues
Een song over vervreemding en eenzaamheid, gesitueerd in Juarez, Mexico. De titel is een verwijzing naar het gedicht 'Ma Bohème' van Arthur Rimbaud. Veel in de tekst doet denken aan de boeken On the road, Tristessa en Desolation angels (de zinsnede over 'Housing project hills') van Jack Kerouac. Ook is de song vergeleken met 'The love song of J. Alfred Prufrock' van T.S. Eliot, de dichter die in de volgende song van Highway 61 revisited zal terugkomen.
Een alternatieve versie van 'Just like Tom Thumb’s blues' zal verschijnen op the Bootleg series vol. 7.
Desolation row
De laatste song van het album, 'Desolation row' - soms omschreven als het moderne broertje van Dante’s hel of Allen Ginsbergs 'Howl' – is er één om de tanden in vast te bijten. De titel ontleende Dylan aan Desolation angels van Jack Kerouac en Cannery row van John Steinbeck. Uit Desolation angels ‘leende’ hij de regels 'perfect image of a priest' en 'her sin is her lifelessness.'
De openingszin, 'They’re selling postcards of the hanging', lijkt absurd, maar in de jaren twintig van de twintigste eeuw werd in Duluth, Minnesota – de geboorteplaats van Dylan – een ansichtkaart verkocht met daarop de verhanging van drie zwarte mannen. En dit is nog maar het begin. In ruim elf minuten tijd, onder het genot van een dromerige melodie en een tekst die meer aan een nachtmerrie doet denken, trekt een stoet bekende en minder bekende karakters, vaak in absurdistische situaties, voorbij, onder wie Cinderella, Romeo, Cain & Abel, The Hunchback of Notre Dame, Ophelia, Einstein vermomd als Robin Hood, the phantom of the opera, Casanova, Ezra Pound en de eerder genoemde T.S. Eliot.
Deze song met een geheel ander instrumentarium dan de andere songs op Highway 61 revisited – twee gitaren, geen drums, bas, piano of orgel – past desalniettemin goed in het geheel en is de perfecte afsluiter van het album.
Ook van 'Desolation row' zal een alternatieve versie verschijnen op The Bootleg series vol. 7.
de hoes
De foto van Daniel Kramer op de voorzijde van de hoes is een portret van een zittende Dylan in kleur. Wat bij beter kijken opvalt is dat achter Dylan een man staat – alleen zijn benen en middel zijn zichtbaar – met in zijn hand een fotocamera. Een plaatje dat menig familiealbum, door het afgeknipte beeld, niet zou hebben gehaald, maar als albumhoes werkt het, het roept vragen op als wie is die man die klaar staat om de toeschouwer te fotograferen? De hoes kijkt, via de camera, terug.
De achterzijde van de hoes bevat drie foto’s en een hoestekst van de hand van Dylan (de Engelse persing heeft slechts één foto en een iets afwijkende hoesttekst) – een prozagedicht met een luisteradvies voor Highway 61 revisited: 'the songs on this specific record are not so much songs but rather exercises in tonal breath control ….. the subject matter – tho meaningful as it is – has something to do with the beautiful Strangers ….. the beautiful strangers, Vivaldi’s green jacket & the holy slow train'
Misschien moet de lezer bovenstaande maar allemaal vergeten en Highway 61 revisited opnieuw opzetten en op zoek gaan naar the beautiful strangers ……
Chimes of freedom
Al een tijdje is de cd Chimes of freedom; the songs of Bob Dylan, honoring 50 years of Amnesty International in de maak. En nu is er eindelijk meer duidelijkheid over deze release. Het gaat maar liefst om vier cd's, volledig gevuld met nummers van Dylan. Het gros van de nummers is speciaal voor deze release opgenomen. Een uitzondering op deze regel - helaas - is Dylans enige eigen bijdrage: 'Chimes of freedom' is 'gewoon' de versie van Another side of Bob Dylan. Chimes of freedom komt op 24 januari in Amerika en op 30 januari in de rest van de wereld uit. De opbrengsten uit de verkoop van Chimes of freedom zullen ten goede van Amnesty international komen. De vier cd's bevatten in totaal maar liefst 72 nummers, de digitale versie heeft nog 3 extra tracks. De prijs - aldus USA Today - zal zo'n $25 bedragen.Officiële persbericht, hier.
Oor over deze release (met dank aan Ton), hier.
de tracklist:
CD1
Raphael Saadiq 'Leopard-Skin Pill-Box Hat'
Patti Smith 'Drifter's Escape'
Rise Against 'Ballad of Hollis Brown'
Tom Morello The Nightwatchman 'Blind Willie McTell'
Pete Townshend 'Corrina, Corrina'
Bettye LaVette 'Most of the Time'
Charlie Winston 'This Wheel's On Fire'
Diana Krall 'Simple Twist of Fate'
Brett Dennen 'You Ain't Goin' Nowhere'
Mariachi El Bronx 'Love Sick'
Ziggy Marley 'Blowin' in the Wind'
The Gaslight Anthem 'Changing of the Guards'
Silversun Pickups 'Not Dark Yet'
My Morning Jacket 'You're A Big Girl Now'
The Airborne Toxic Event 'Boots of Spanish Leather'
Sting 'Girl from the North Country'
Mark Knopfler 'Restless Farewell'
CD2
Queens Of The Stone Age 'Outlaw Blues'
Lenny Kravitz 'Rainy Day Woman # 12 & 35'
Steve Earle & Lucia Micarelli 'One More Cup of Coffee' (Valley Below)
Blake Mills 'Heart Of Mine'
Miley Cyrus 'You're Gonna Make Me Lonesome When You Go'
Billy Bragg 'Lay Down Your Weary Tune'
Elvis Costello 'License to Kill'
Angelique Kidjo 'Lay, Lady, Lay'
Natasha Bedingfield 'Ring Them Bells'
Jackson Browne 'Love Minus Zero/No Limit'
Joan Baez 'Seven Curses' (Live)
The Belle Brigade 'No Time To Think'
Sugarland 'Tonight I'll Be Staying Here With You' (Live)
Jack's Mannequin 'Mr. Tambourine Man'
Oren Lavie '4th Time Around'
Sussan Deyhim 'All I Really Want To Do'
Adele 'Make You Feel My Love' (Recorded Live at WXPN)
CD3
K'NAAN 'With God On Our Side'
Ximena Sariñana 'I Want You'
Neil Finn with Pajama Club 'She Belongs to Me'
Bryan Ferry 'Bob Dylan's Dream'
Zee Avi 'Tomorrow Is A Long Time'
Carly Simon 'Just Like a Woman'
Flogging Molly 'The Times They Are A-Changin'
Fistful Of Mercy 'Buckets Of Rain'
Joe Perry 'Man Of Peace'
Bad Religion 'It's All Over Now, Baby Blue'
My Chemical Romance 'Desolation Row' (Live)
RedOne featuring Nabil Khayat 'Knockin' on Heaven's Door'
Paul Rodgers & Nils Lofgren 'Abandoned Love'
Darren Criss featuring Chuck Criss and Freelance Whales 'New Morning'
Cage the Elephant 'The Lonesome Death of Hattie Carroll'
Band of Skulls 'It Ain't Me, Babe'
Sinéad O'Connor 'Property of Jesus'
Ed Roland and The Sweet Tea Project 'Shelter From The Storm'
Ke$ha 'Don't Think Twice, It's All Right'
Kronos Quartet 'Don't Think Twice, It's All Right'
CD4
Maroon 5 'I Shall Be Released'
Carolina Chocolate Drops 'Political World'
Seal & Jeff Beck 'Like A Rolling Stone'
Taj Mahal 'Bob Dylan's 115th Dream'
Dierks Bentley 'Senor (Tales of Yankee Power)' (Live)
Mick Hucknall 'One Of Us Must Know (Sooner Or Later)'
Thea Gilmore 'I'll Remember You'
State Radio 'John Brown'
Dave Matthews Band 'All Along the Watchtower' (Live)
Michael Franti 'Subterranean Homesick Blues'
We Are Augustines 'Mama, You Been On My Mind'
Lucinda Williams 'Tryin' To Get To Heaven'
Kris Kristofferson 'Quinn The Eskimo (The Mighty Quinn)'
Eric Burdon 'Gotta Serve Somebody'
Evan Rachel Wood 'I'd Have You Anytime'
Marianne Faithfull 'Baby Let Me Follow You Down' (Live)
Pete Seeger 'Forever Young'
Bob Dylan 'Chimes Of Freedom'
Dylan kort #768
Een tip van Hans: 'Forever young', het allerlaatste nummer van het allerlaatste concert van 2011. Let even op het gebaar van Knopfler & de reactie van het publiek. Met dank aan Hans voor de tip. Zie ook hier.Nummer van de dag: 'I want you'.
Zelf een muzikaal eerbetoon aan Dylan brengen? Misschien is dit iets voor je. [Ik sla een rondje over, ben bang dat als mijn mond open doe de zaal leeg zal lopen... In tegenstelling tot Dylan, kan ik daadwerkelijk niet zingen.]
'Komt de protestsong terug?' Eén keer raden wiens naam als eerste genoemd wordt. Ik schrijf nog eens een protestsongs tegen het koppelen van Dylans naam aan de protestsong. [Ik zal 'm niet zelf zingen... zie item hierboven.]
Een goede reden om 'Hurricane' te draaien: je meisie naar huis brengen.
Dylan kort #767
setlist 21 november: Leopard-skin pill-box hat* / It's all over now, baby blue* / Things have changed* / Spirit on the water / Honest with me / Forgetful heart / The Levee's gonna break / Man in the long black coat / Highway 61 revisited / Desolation row / Thunder on the mountain / Ballad of a thin man / All along the watchtower / Like a rolling stone / Forever young*
* Mark Knopfler op gitaar
Het concert van gisteravond in Londen, was het laatste concert van de Europese tournee. De 'winterstop' is begonnen voor Dylan & band.
Op Expecting rain staat een link naar een aantal werkelijk schitterende foto's van het concert van 20 november. De foto's zijn hier te bekijken.
Verder is er momenteel weinig nieuws te melden. Daarom nog maar een nummer van Wolgang's vault hieronder, 'She belongs to me' opgenomen op 14 februari 1974.
Listen to more Bob Dylan & The Band at Wolfgang's Vault.
* Mark Knopfler op gitaar
Het concert van gisteravond in Londen, was het laatste concert van de Europese tournee. De 'winterstop' is begonnen voor Dylan & band.
Op Expecting rain staat een link naar een aantal werkelijk schitterende foto's van het concert van 20 november. De foto's zijn hier te bekijken.
Verder is er momenteel weinig nieuws te melden. Daarom nog maar een nummer van Wolgang's vault hieronder, 'She belongs to me' opgenomen op 14 februari 1974.
Listen to more Bob Dylan & The Band at Wolfgang's Vault.
Dylan kort #766
setlist 20 november: Leopard-skin pill-box hat* / It's all over now, baby blue* / Things have changed* / Tryin' to get to heaven* / Honest with me / Tangled up in blue / Summer days / Blind Willie McTell / Highway 61 revisited / Desolation row / Thunder on the mountain / Ballad of a thin man / All along the watchtower / Like a rolling stone
* Mark Knopfler op gitaar
(voor al diegene die de setlists een beetje zat zijn: bovenstaande is de voorlaatste setlist van dit jaar)
Spaans leren? Probeer het met 'Blowin' in the wind'! Zie hier.
Gisteren plaatste ik hier een scan van de hoes van John Wesley Harding (zie hieronder). Het antwoord is gevonden, met dank aan Arie. De tekst 'Bob Dylan: "John Wesley Harding"' in de linker bovenhoek en het catalogusnummer in de rechterbovenhoek had niet op de voorzijde van de hoes gedrukt moeten worden, maar op de 'spine', de bovenkant van de hoes. [Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik daar niet aan gedacht heb...] De gekochte plaat is dus een misdruk.
In de Volkskrant van zaterdag stond een recensie van het boek No satisfaction - Hoe we werden wie we zijn van Chris van Esterik. De recensie - geschreven door Aleid Truijens - begint met 'Hoe de standenmaatschappij in de Betuwe via Bob Dylan, Hitweek en de gebleekte spijkerbroek als sneeuw voor de zon verdween.' Ik heb vorige week op het punt gestaan om dit boek te kopen. Waarom ik het niet gekocht heb, weet ik niet meer. Nu ik de recensie gelezen heb, heb ik daar wel spijt van, moet ik bekennen. [met dank aan Alja voor het opsturen van de recensie!]
13 november, alweer ruim een week geleden, was er een Dylan-feestje in Brugge onder de titel 'The roots of Bob Dylan'. Ik kon daar zelf helaas niet bij aanwezig zijn. Mocht je wel in Brugge zijn geweest op 13 november, dan is een (kort) stuk over de festiviteiten voor deze blog meer dan welkom.
* Mark Knopfler op gitaar
(voor al diegene die de setlists een beetje zat zijn: bovenstaande is de voorlaatste setlist van dit jaar)
Spaans leren? Probeer het met 'Blowin' in the wind'! Zie hier.
Gisteren plaatste ik hier een scan van de hoes van John Wesley Harding (zie hieronder). Het antwoord is gevonden, met dank aan Arie. De tekst 'Bob Dylan: "John Wesley Harding"' in de linker bovenhoek en het catalogusnummer in de rechterbovenhoek had niet op de voorzijde van de hoes gedrukt moeten worden, maar op de 'spine', de bovenkant van de hoes. [Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik daar niet aan gedacht heb...] De gekochte plaat is dus een misdruk.
In de Volkskrant van zaterdag stond een recensie van het boek No satisfaction - Hoe we werden wie we zijn van Chris van Esterik. De recensie - geschreven door Aleid Truijens - begint met 'Hoe de standenmaatschappij in de Betuwe via Bob Dylan, Hitweek en de gebleekte spijkerbroek als sneeuw voor de zon verdween.' Ik heb vorige week op het punt gestaan om dit boek te kopen. Waarom ik het niet gekocht heb, weet ik niet meer. Nu ik de recensie gelezen heb, heb ik daar wel spijt van, moet ik bekennen. [met dank aan Alja voor het opsturen van de recensie!]
13 november, alweer ruim een week geleden, was er een Dylan-feestje in Brugge onder de titel 'The roots of Bob Dylan'. Ik kon daar zelf helaas niet bij aanwezig zijn. Mocht je wel in Brugge zijn geweest op 13 november, dan is een (kort) stuk over de festiviteiten voor deze blog meer dan welkom.
Dylan kort #765 [nieuwe releases & platenbeurs-editie]
setlist 19 november: Leopard-skin pill-box hat* / Don't think twice, it's all right* / Things have changed* / Mississippi* / Honest with me / The Lonesome death of Hattie Carroll / Ballad of Hollis Brown / Make you feel my love / Highway 61 revisited / A Hard rain's a-gonna fall / Thunder on the mountain / Ballad of a thin man / All along the watchtower / Jolene / Like a rolling stone* Mark Knopfler op gitaar
Volgens de website Searching for a gem brengt Mobile Fidelity opnieuw uit op SACD en vinyl. Het gaat om The Freewheelin' Bob Dylan, Another side of Bob Dylan, Bringing it all back home, Blonde on blonde, Blood on the tracks en The Basement tapes. Al deze albums, m.u.v. van The Basement tapes werden in 2003 al op SACD uitgebracht, maar deze nieuwe SACD's zijn opnieuw gemixt van de originele mastertapes. Op het nog mooier / absurder te maken: de vinyl-persingen van The Freeheelin' Bob Dylan, Another side of Bob Dylan, Bringing it all back home en Blonde on blonde zullen gedraaid moeten worden op 45 toeren. Dit betekent dat The Freewheelin' Bob Dylan, Another side of Bob Dylan en Bringing it all back home op dubbel-elpee uitgebracht zullen worden, en Blonde on blonde als een 4 elpee-set (!)
Op de website van Mobile Fidelity heb ik overigens nog niks kunnen vinden over deze nieuwe releases.
Dit weekend - gisteren en vandaag - is de grote platenbeurs in de jaarbeurs in Utrecht. Gisteren ben ik geweest & zoals altijd ben ik met een volle tas & dik tevreden thuis gekomen. Meestal heb ik van te voren wel een idee van wat ik zou willen vinden, maar eigenlijk altijd kom ik met andere platen thuis. Dat is voor mij ook wel de charme van de platenbeurs in Utrecht: het onverwachte vinden.
Terwijl ik een 'Club-edition' van Infidels uit de bak trok, zag ik vanuit mijn ooghoek Ed langs lopen. Nou kende ik Ed alleen nog maar van het e-mailverkeer tussen hem en mij, waarbij ooit een foto zat waar ik hem van herkende. Onder het genot van een kop koffie hebben we wat zitten praten, over Dylan, over andere zaken. Ook dit soort toevallige ontmoetingen is een reden om naar de platenbeurs te gaan. (dank Ed!)
Ik ben niet van plan om mijn aankopen hier één voor één te noemen / beschrijven, dat heeft geen enkele meerwaarde. Wel wil ik er twee uitpikken.
Ik heb jarenlang dat ik wel zo'n beetje alle Nederlandse persingen van John Wesley Harding ken, maar gisteren op de beurs liep wel tegen een raar, mij nog onbekend, exemplaar aan. John Wesley Harding met zogenaamde rode 'nineties'-labels op Columbia. Wat deze release vreemd maakt, is de hoes. Op de voorzijde van de hoes, naast de gebruikelijke foto en tekst, staat linksboven in kleine letters "Bob Dylan: 'John Wesley Harding'" en rechtsboven het catalogusnummer. Vooral wat linksboven staat vind ik bevreemdend aangezien - op de gebruikelijke plaats - al Dylans naam en de titel van het album staan. De elpee is geperst in Nederland, op de hoes staat niet vermeld waar deze gedrukt is. Ik heb deze plaat van een Scandinaviër gekocht, het zou me dan ook niet verbazen wanneer het hier om een export-exemplaar gaat. Maar uiteindelijk is dit niet meer dan giswerk. Is er iemand die deze persing eerder heeft gezien / in zijn bezit heeft en er mij meer over kan vertellen? Het deze persing ooit in Nederland in de winkels gelegen? (Zie ook de afbeelding onderaan dit bericht, reacties kunnen naar tom_dylan@hotmail.com)
De tweede die ik er uit pik, is de single 'George Jackson'. Deze single is in een groot aantal landen uitgegeven & in een groot aantal landen (niet in alle landen) werd deze single in een voor dat land uniek hoesje uitgegeven. Op deze hoesjes siert bijna altijd een foto van Dylan gemaakt tijdens The Concert for Bangla Desh. Sinds gisteren ben ik de gelukkige eigenaar van de persing van 'George Jackson' uit Joegoslavië in een werkelijk schitterend hoesje. (zie de scan bij dit bericht)
Dylan kort #764
setlist 16 november: Leopard-skin pill-box hat* / It ain't me babe* / Things have changed* / Mississippi* / Honest with me / Not dark yet / Jolene / Man in the long black coat / Highway 61 revisited / A Hard rain's a-gonna fall / Thunder on the mountain / Ballad of a thin man / All along the watchtower / Like a rolling stone / Blowin' in the wind* = Mark Knopfler op gitaar
platen draaien:
Ik ben alleen thuis, ik heb de kans aangegrepen om veel Dylan te draaien. De tweede elpee die ik vanochtend onder de naald legde, was een Amerikaanse mono-persing van Bringing it all back home & wederom word ik verrast door 'It's all over now, baby blue' op deze persing. Vergeet de cd, de sacd, de geremasterde cd, om 'It's all over now, baby blue' te horen, moet je bij een Amerikaanse mono-persing zijn. De door William Lee bespeelde basgitaar is op deze plaat veel harder in de mix 'gezet', waardoor een geheel andere 'It's all over now, baby blue' te horen is. Beangstigend mooi.
Later nog de Nederlandse mono-persing gedraaid, die komt aardig in de buurt. Maar voor het echte werk, raad ik je de Amerikaanse mono-persing aan.
[Nu ligt de Nederlandse mono-persing van Highway 61 revisited onder de naald. Is het goed? Absoluut! Luister naar 'Queen Jane approximately' & je zult begrijpen wat ik bedoel.]
De foto bij dit bericht - van Dylans eerste concert in Nederland - is de vijfde (en laatste) foto uit de collectie van en gemaakt door Simon.
Dylan kort #763
setlist 15 november: Leopard-skin pill-box hat* / Don't think twice, it's all right* / Things have changed* / Mississippi* / Honest with me / Tangled up in blue / Summer days / John Brown / Highway 61 revisited / Visions of Johanna / Thunder on the mountain / Ballad of a thin man / All along the watchtower / Like a rolling stone / Blowin' in the wind*** = Mark Knopfler op gitaar
** het is mij niet duidelijk of 'Blowin' in the wind' - zoals tijdens een aantal eerdere concerten - als encore werd gespeeld, of deel uitmaakte van de 'gewone' set.
Vanavond spelen Dylan en band in Zürich waarna nog drie concerten in Londen volgen. En dan is de huidige Europese tournee al weer ten einde.
De 1000 beste platen ooit gemaakt, aldus Dirk, met op nummer 887 Dylans Street legal, zie hier.
Bladerend door oude aantekeningen kwam ik een stukje tegen dat ik heb overgeschreven uit Billboard van 28 november 1964: 'Bob Dylan on Nov. 6 appeared at Rosse Hall, Kenyon College, Gambier, Ohio. The audience included students students [sic] from nearby Denison, Ohio State, Ohio Weslyan and Oberlin and other colleges. Billboard campus correspondent George H. Craig stated that although the concert was not a financial success, Dylan drew more than other noted acts. Kenyon students paid $1.50 and students from other colleges, $2.50.
Mrs. George Sultzer of the College Bookstore, reported strong sales of Dylan's albums. Station WKCO-Radio plugged the Dylan albums twice daily for two weeks prior to the concert.'
Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik word acuut vrolijk van dit soort oude berichten. Uiteraard heb ik nog even gezocht in 'Olof's files' en in Clinton Heylins boek Day by day, maar in beide heb ik niks gevonden over een concert op 6 november 1964.
De foto bij dit bericht is de vierde van een serie van vijf, gemaakt door Simon tijdens Dylans eerste concert in Nederland.
Dylan kort #762
Setlist 14 november: Leopard-skin pill-box hat* / It's all over now, baby blue* / Things have changed* / Spirit on the water / Honest with me / Tangled up in blue / The Levee's gonna break / Desolation row / Highway 61 revisited / Simple twist of fate / Thunder on the mountain / Ballad of a thin man / All along the watchtower / Like a rolling stone* = Mark Knopfler op gitaar
Alja Spaan zet het nummer 'Lone pelgrim' tussen een foto en een tekst, onder de titel 'schuilen voor meer', zie hier.
Schijtsoep, een verhaal van Robbert Meijntjes begint en eindigt met Dylans 'Buckets of rain'.
Quest, een opname voor de Canadese televisie uit 1964, hier.
De foto bij dit bericht is de derde uit een serie van vijf foto's die Simon maakte tijdens Dylans eerste concert in Nederland.
Listen to more The Rolling Thunder Revue at Wolfgang's Vault.
Dylan kort #761
Eerst maar het goede nieuws: Isis issue 158 viel vanmiddag op de deurmat, wat later dan verwacht door een foutje van de Royal Mail. Ook deze aflevering van Isis ziet er weer geweldig uit met o.a. artikelen over The Asia Series en uiteraard aandacht voor recente concerten en nieuws. Nog geen abonnement? Ik blijf het zeggen, het is de moeite waard, zie hier.Wat Rex van Beuningen te melden heeft, is op z'n zachtst gezegd tenenkrommend. Het is zelfs zó tenenkrommend, dat ik niet eens de moeite wil nemen om er verder aandacht aan te besteden.
Afgelopen zondag, om aan te geven dat het kwart voor twee was, speelde het carillon van de Martinitoren in Groningen een stukje van 'Mr. Tambourine man', zo liet Tjeerd mij via de e-mail weten. Mijn vraag: was dit een uitzondering of speelt het carillon van de Martinitoren vaker nummers van Dylan?
Alja Spaan koppelt onder de titel 'de verte' Dylans 'Father of night' aan twee andere berichten met dezelfde titel, zeer de moeite waard om te lezen (zoals eigenlijk altijd).
De foto bij dit bericht is nummer 2 uit een serie van 5 foto's gemaakt door Simon tijdens Dylans eerste concert in Nederland.
Listen to more Bob Dylan & The Band at Wolfgang's Vault.
setlist 12 november
Leopard-skin pill-box hat* / Don't think twice, it's all right* / Things have changed* / Spirit on the water / Honest with me / The Lonesome death of Hattie Carroll / Ballad of Hollis Brown / Desolation row / Highway 61 revisited / Forgetful heart / Thunder on the mountain / Ballad of a thin man / All along the watchtower / Like a rolling stone // Blowin' in the wind
* = Mark Knopfler op gitaar
* = Mark Knopfler op gitaar
Dylan kort #760
setlist 11 november: Leopard-skin pill-box hat* / Girl of the north country* / Things have changed* / Spirit on the water / Honest with me / Tangled up in blue / The Levee's gonna break / Desolation row / Highway 61 revisited / Forgetful heart / Thunder on the mountain / Ballad of a thin man / All along the watchtower / Like a rolling stone* = Mark Knopfler op gitaar
In de nieuwe Lust for life - het blad dat nu in de winkels ligt - staat een recensie van Bob Dylan in Nederland (1965 - 1978). Robert Haagsma, de recensent van dienst, schrijft, naast een algemene schets van de inhoud van het boek, o.a. 'Willems schetst hoe hippe muziekliefhebbers toch zwichten voor de karakteristieke stem, de soms abstracte teksten en de mysterieuze persoonlijkheid.' en 'Het is materiaal die Tom Willems met de precisie van een boekhouder te lijf gaat. Droog is zijn relaas echter nooit, dankzij zijn zwierige pen en oprechte enthousiasme.'
Je zult begrijpen dat ik zeer ingenomen ben met deze recensie. Uitgeverij Free Musketeers heeft de recensie inmiddels online gezet.
Paul over Biograph, hier. De antwoorden op zijn twee vragen: 'Up to me' is een outtake van Blood on the tracks, Blood on the tracks werd in 1974 opgenomen en begin 1975 uitgebracht. 'The Groom's still waiting at the altar' stond aanvankelijk niet op Shot of love. Dit nummer verscheen in Amerika op de b-kant van de single 'Heart of mine'. Later werd dit nummer aan de tracklist van Shot of love toegevoegd.
The amazing Bob Dylan - concert impressie door Astrid.
De foto bij dit bericht is gemaakt tijdens Dylans eerste concert in Nederland op 23 juni 1978. Simon was zo vriendelijk om mij vijf door hem gemaakte foto's te sturen. Vandaag dus de eerste foto uit deze serie van vijf, in de komende tijd zal ik ook de resterende vier hier publiceren. De foto's werden 33 jaar geleden gemaakt en worden nu voor het eerst gepubliceerd. Met dank aan Simon!
Dylan kort #759
Uiteraard heb ik gisteravond, als boetedoening, Hard rain door de kamer laten knallen (op 10 tijdens 'Idiot wind'). Hoe is het toch mogelijk dat ik dit album - Dylans beste live-album, als je het mij vraagt - vergat in de lijst in het bericht hieronder. [denk je nu 'waar gaat dit over?', lees dan even de reacties bij het bericht hieronder.] Het was een aangename boetedoening...setlist 9 november: Leopard-skin pill-box hat* / It ain't me babe* / Things have changed* / Mississippi* / Honest with me / Tangled up in blue / The Levee's gonna break / Desolation row / Highway 61 revisited / Man in the long black coat / Thunder on the mountain / Ballad of a thin man / All along the watchtower / Like a rolling stone
* = Mark Knopfler op gitaar
Bob Dylan en Harry Kuiter: afgeserveerd... op de blog van Rinie.
10 platen die het leven van Stefaan Decroos beïnvloedden (verleden tijd, niet meer dus, denk ik...) Een van die tien is Dylan, maar kijk eens naar die 9 platen rond Dylan, een opmerkelijke lijst.
Een interview, uit 1981, met Doug Sahm, hier. Na het lezen van dit stuk heb ik gelijk Texas tornedo maar weer eens opgezet. Geweldige plaat.
woensdag (Dylan kort #758)
Het is woensdag, de inhaalslag.setlist 6 november: Leopard-skin pill-box hat* / Don't think twice, it's all right* / Things have changed* / Tangled up in blue* / Honest with me / Not dark yet / Jolene / Visions of Johanna / Highway 61 revisited / Sugar baby / Thunder on the mountain / Ballad of a thin man / All along the watchtower / Like a rolling stone // Blowin' in the wind
setlist 7 november: Leopard-skin pill-box hat* / It's all over now. baby blue* / Things have changed* / Mississippi* / Honest with me / Tangled up in blue / The Levee's gonna break / Desolation row / Highway 61 revisited / Man in the long black coat / Thunder on the mountain / Ballad of a thin man / All along the watchtower / Like a rolling stone
setlist 8 november: Leopard-skin pill-box hat* / Shooting star* / Things have changed* / Mississippi* / Honest with me / Tangled up in blue / Summer days / John Brown / Highway 61 revisited / Visions of Johanna / Thunder on the mountain / Ballad of a thin man / All along the watchtower / Like a rolling stone // Blowin' in the wind
* = Mark Knopfler op gitaar
In mei 2001, in het kader van Dylans zestigste verjaardag, bevatte NRC Handelsblad een vier pagina's tellend katern geheel over Dylan. Simon, een lezer van de blog heeft een exemplaar van dit katern over voor de belangstellende. Degene die als eerst mij een e-mail stuurt met daarin zijn naam en adres [tom_dylan@hotmail.com], zal van Simon dit katern krijgen. (Met dank aan Simon voor dit genereuze aanbod!) [21:40 uur: ik heb het adres van de eerste mailer net doorgegeven aan Simon.]
Traveling wilburys op de blog van Willem en Sonja.
Waarschijnlijk kun je je nog wel het stuk van Lodewijk Dros herinneren dat vorige week zaterdag in Trouw gepubliceerd werd. In de Trouw van maandag 31 oktober stonden twee ingezonden brieven (met dank aan Ed voor het opsturen van bewuste pagina uit Trouw). Ik kan het niet laten om hier uit beide brieven te citeren. De eerste brief, van René Rosmolen: 'Als Lodewijk Dros al gelijk heeft met zijn "Please stop Bob" (Letter & Geest zaterdag) dan is het het zure gelijk van een buitenstaander. (...) De 70-jarige Dylan treedt dit jaar wereldwijd op. Waarom stoppen? Grote kunstenaars kunnen niet stoppen.'
De tweede brief, van Piet van Die: 'Lodewijk Dros, of liever: zijn vrouw, had moeite met het herkennen van de nummers die Dylan zong. (...) Een beetje fan herkende ze echter feilloos. (...) Trouw, stuur voortaan een echte pop-recensent?'
Hoe ik over Dros' artikel denk, heb ik hier vorige week zaterdag al neergeschreven. Het zal mij moeite kosten Dros ooit nog serieus te nemen. Case closed.
De afgelopen twee dagen heb ik al mijn uren moeten steken in werken, slapen en eten, waardoor er niet alleen geen tijd overbleef om hier berichten te plaatsen, maar ook vond ik niet de tijd om naar muziek te luisteren. 'Tuurlijk, tijdens het werk, de paar schaarse momenten tussendoor dat het kon, heb ik wat muziek gehoord (fragmenten van het album The Times they are a-changin'), maar daarmee was het dan ook wel gedaan. Ik kan me nu dan ook al verheugen op de inhaalslag van vanavond. Vanavond zal de muziek weer door huize Willems schallen, al weet ik nog niet goed met welk album ik zal beginnen.
Er is zoveel Dylan dat mijn aandacht verdient. Er is zo veel Dylan waarnaar ik uitkijk om het weer eens te horen. En dan te bedenken dat ik, in al die jaren Dylan luisteren, nog nooit al Dylans albums, van de eerste tot de laatste, op volgorde heb gedraaid.
Dat op volgorde draaien zou natuurlijk een uitputtingsslag worden wanneer het niet over meerdere dagen uitgesmeerd zou worden. Ga maar na:
Bob Dylan
The Freewheelin' Bob Dylan
The Timest they are a-changin'
Another side of Bob Dylan
Bringing it all back home
Highway 61 revisited
Blonde blonde
Greatest hits
John Wesley Harding
Nashville skyline
Self portrait
New morning
More Bob Dylan greatest hits
Pat Garrett and Billy the kid
Dylan
Planet waves
Before the flood
Blood on the tracks
The Basement tapes
Desire
Street legal
Bob Dylan at Budokan
Slow train coming
Saved
Shot of love
Infidels
real live
Empire burlesque
Biograph
Knocked out loaded
Down in the groove
Dylan & the Dead
Oh mercy
Under the red sky
The Bootleg series volumes 1 - 3
Good as I been to you
World gone wrong
Greatest hits vol. 3
MTV Unplugged
Time out of mind
The Bootleg series vol. 4 Live 1966
"Love and theft"
The Bootleg series vol. 5 live 1975
The Bootleg series vol. 6 live 1964
The Bootleg series vol. 7 No direction home
Modern times
The Bootleg series vol. 8 Tell tale signs
Together through life
Christmas in the heart
The Bootleg series vol. 9 The Witmark demos 1962 - 1964
En dan heb ik het nog niet eens over The 30th anniversary concert, The Essential Bob Dylan, Brandeis, Masked and anonymous, Live at the Gaslight 1962, de mono-box, de twee albums van The Traveling Wilburys, Pure Dylan, enz. enz. enz.
mededeling
Door verplichtingen zal het me vandaag (en waarschijnlijk ook morgen) niet lukken om de weblog bij te werken. Excuses voor het ongemak.
Ik hoop woensdag weer de tijd te vinden om hier berichten te plaatsen.
Ik hoop woensdag weer de tijd te vinden om hier berichten te plaatsen.
twee boeken
Zondagochtend, allereerst een welkom aan Bonne - een vaste lezer op de zondagochtend - en natuurlijk alle andere lezers van deze blog. Zonder lezers is er misschien wel een blog, maar kun je vraagtekens zetten bij het bestaansrecht van diezelfde blog.Allen welkom dus.
Gistermiddag ben ik naar de kringloopwinkel gereden, zo nu & dan doe ik dat. In een kringloopwinkel valt altijd wel wat te vinden & het aardige van een kringloopwinkel is dat je van te voren nooit weet waar je tegen aan zult lopen. Na een half uurtje zoeken ben ik met vier boeken - samen drie euro - naar huis gegaan. Eén van die boeken is een Nederlandse vertaling van High fidelity van Nick Hornby. De eerste zin van de achterflap: 'Rob Fleming is vijfendertig, verslaafd aan popmuziek en eigenaar van een slecht lopende platenzaak.'
Dit boek is verfilmd & ergens herinner ik mij een avond waarop 'mevrouw Tom' deze film zat te kijken & ik gedwongen werd om van mijn boek op te kijken door een discussie - in de film - over Blonde on blonde. Ik heb dan slechts wat flitsen van de verfilming gezien, maar ik heb wel de soundtrack in de kast staan. Op die soundtrack - uit 2000 - staat een geremasterde versie van 'Most of the time', toen nog uniek, maar inmiddels 'ingehaald' door de SA-CD & geremasterde cd-versie van Oh mercy uit 2003 & 2004.
Iets in mij zei, gisteren in de kringloopwinkel, dat ik High fidelity al gelezen heb, maar voor 50 eurocent kon ik het boek gisteren niet laten liggen. Eenmaal thuis bleek ik het boek nog niet te hebben (of ik heb niet goed in de boekenkast gekeken...)
Alles in mij zegt dat Dylan ergens in dit boek moet voorkomen.
Een tweede boek dat ik heb gekocht, heb ik lang over getwijfeld. Gebonden, stofomslag, gedrukt op glanzend papier en voorzien van matige tekeningen. Het oogt eerder als een poging tot het maken van een 'mooi' voorwerp, dan als een boek. Dat is niet mijn soort boek. In het boek wordt een poging gedaan om bohemiens te definiëren d.m.v. het beschrijven van de leefstijl, de kleding, de eetgewoontes, enz. enz. Een gruwel, het boek is in mijn ogen het tegenovergestelde van bohemien. En toch heb ik er een euro voor neergeteld, na héél lang twijfelen. Al bladerend kwam ik een aantal malen Dylan tegen, dat trok me over de streep.
Eenmaal thuis sloeg ik het boek open & viel mijn mond open. Helemaal voorin het boek staat een Engelse vertaling van 'Ma Bohème' van Arthur Rimbaud. Dit gedicht ken ik in het oorspronkelijke Frans - dat ik niet zozeer kan lezen, hooguit verklanken - en in een Nederlandse vertaling. De eerste keer dat ik 'Ma Bohème' las, kreeg ik de welbekende adrenaline-rush. Dagen ben ik van slag geweest, steeds weer 'Ma Bohème' herlezend.
Veel later las ik over de invloed van Rimbauds poëzie op Dylans denken & schrijven in het algemeen & de (mogelijke) invloed van 'Ma Bohème' op 'Just like Tom Thumb's blues' in het bijzonder. Dylan zal Rimbaud in een Engelse vertaling hebben gelezen. Die invloed van 'Ma Bohème' op 'Just like Tom Thumb's blues' laat zich het best zien door het lezen van 'Ma Bohème' in een Engelse vertaling. Dankzij een drol van een boek heb ik nu die (een?) Engelse vertaling gevonden:
MY BOHEMIA
A Fantasy
And so off I went, fists thrust in the torn pockets
Of a coat held together by no more than it's name.
O Muse, how I served you beneath the blue;
And oh what dreams of dazzling love I dreamed!
My only pair of pants had a huge hole.
- Like some dreaming Tom Thumb, I sowed
Rhyme with each step. My inn was the Big Dipper.
-My stars rustled in the sky.
Roadside on warm September nights
I listened as drops of dew fell
On my forehead like fortifying wine;
And there, surrounded by streaming shadows, I rhymed
Aloud, and as if they were lyres, plucked the laces
of my wounded shoes, one foot beneath my heart.
In hetzelfde boek kwam ik een uitspraak van Augustus John tegen: 'Talk! If you can't think of anything to say, tell a lie!' Ik raakte voor het eerst bekend met het werk van Augustus John in oktober 1999. 'Mevrouw Tom' & ik waren vier dagen in Londen. Na het kopen van Twenty years of recording; the Bob Dylan reference book van Michael Kroogsgaard in een tweedehands boekwinkel, doken 'mevrouw Tom' & ik een kroeg in. De wanden van die kroeg hingen vol met portretten val voormalige bezoekers, waaronder Dylan Thomas & Augustus John.
De naam Augustus John is blijven kleven sinds die dag in oktober 1999.
Het boek heeft vast nog meer te bieden, al blijft het ogen als een drol van een boek.
Dylan kort #757
setlist 4 november: Leopard-skin pill-box hat* / To Ramona* / Things have changed* / Tangled up in blue* / Honest with me / Make you feel my love / Summer days / Desolation row / Highway 61 revisited / Forgetful heart / Thunder on the mountain / Ballad of a thin man / All along the watchtower / Like a rolling stone // Blowin' in the wind
* Mark Knopfler op gitaar
What’s the matter with me
I don’t have much to say
Daylight sneakin’ through the window
And I’m still in this all-night café
* Mark Knopfler op gitaar
What’s the matter with me
I don’t have much to say
Daylight sneakin’ through the window
And I’m still in this all-night café
Dylan kort #756
Vergeet niet hieronder de aanvulling van Senne op het stuk over 'High water (for Charley Patton)' en het stuk van Floater over Planet waves te lezen. Dank aan beide!
setlist 3 november: Leopard-skin pill-box hat* / Girl of the north country* / Things have changed* / Tangled up in blue* / Honest with me / A Hard rain's a-gonna fall / High water (for Charley Patton) / Blind Willie McTell / Highway 61 revisited / Love sick / Thunder on the mountain / Ballad of a thin man / All along the watchtower / Like a rolling stone // Blowin' in the wind
* Mark Knopfler op gitaar.
Nathan over het concert op 19 oktober in Antwerpen, hier.
Gisteravond in De Wereld draait door draaide het laatste gesprek om de slechtste plaat ooit gemaakt. Al snel bleek het vooral te gaan om de slechtste plaat gemaakt door de muzikale 'held' van de aanwezige. Matthijs van Nieuwkerk opperde dat Christmas in the heart Dylans slechtste plaat is.
Dat kun je vinden.
Persoonlijk vind ik Christmas in the heart een matige Dylan-plaat (zeker niet zijn slechtste plaat), maar een goede kerstplaat.
Ik hoor je denken: 'nou en?' En inderdaad het is helemaal niet interessant om te weten wie welke plaat van Dylan de slechtste vindt, zeker niet wanneer een uitleg ontbreekt waarom de plaat slecht gevonden wordt. Zonder uitleg is het alleen maar 'ik vind...', 'ik vind...' & 'ik vind...'
Boeit niet.
setlist 3 november: Leopard-skin pill-box hat* / Girl of the north country* / Things have changed* / Tangled up in blue* / Honest with me / A Hard rain's a-gonna fall / High water (for Charley Patton) / Blind Willie McTell / Highway 61 revisited / Love sick / Thunder on the mountain / Ballad of a thin man / All along the watchtower / Like a rolling stone // Blowin' in the wind
* Mark Knopfler op gitaar.
Nathan over het concert op 19 oktober in Antwerpen, hier.
Gisteravond in De Wereld draait door draaide het laatste gesprek om de slechtste plaat ooit gemaakt. Al snel bleek het vooral te gaan om de slechtste plaat gemaakt door de muzikale 'held' van de aanwezige. Matthijs van Nieuwkerk opperde dat Christmas in the heart Dylans slechtste plaat is.
Dat kun je vinden.
Persoonlijk vind ik Christmas in the heart een matige Dylan-plaat (zeker niet zijn slechtste plaat), maar een goede kerstplaat.
Ik hoor je denken: 'nou en?' En inderdaad het is helemaal niet interessant om te weten wie welke plaat van Dylan de slechtste vindt, zeker niet wanneer een uitleg ontbreekt waarom de plaat slecht gevonden wordt. Zonder uitleg is het alleen maar 'ik vind...', 'ik vind...' & 'ik vind...'
Boeit niet.
Planet waves - door Floater
PLANET WAVES
Er zijn van die platen die je steeds over het hoofd ziet. Platen die het niet verdienen om over het hoofd gezien te worden. PLANET WAVES is zo’n plaat. Waarschijnlijk omdat er weinig klassiekers op staan. Forever Young is eigenlijk het enige nummer dat regelmatig terugkeert op Greatest Hits compilaties, een enkele keer vergezeld door On A Night Like This.
Dylan zelf laat het merendeel van de songs ook links liggen bij het samenstellen van de setlists voor zijn concerten. Forever Young is verreweg het vaakst live gespeeld (501 keer, het laatst in Lille op 16 oktober j.l.). Hieronder een overzicht van de keren dat de overige nummers van PLANET WAVES tijdens concerten gespeeld werden:
Going, Going, Gone (79 keer - 20 oktober 1978 voor het laatst)
Tough Mama (44 keer - 20 april 2009 voor het laatst)
Something There Is About You (26 keer - 20 februari 1978 voor het laatst)
Hazel (7 keer - 10 juni 2005 voor het laatst)
Wedding Song (9 keer - 11 februari 1974 voor het laatst)
You Angel You (2 keer - 8 februari 1990 voor het laatst)
Dirge (0 keer)
On A Night Like This (0 keer)
Never Say Goodbye (0 keer)
Zelf stop ik PLANET WAVES geregeld in de cd-speler, vooral op momenten dat ik de behoefte voel om naar Never Say Goodbye en Something There Is About You te luisteren. Voor mij zijn dat de prijsnummers van dit album. Maar de rest mag er absoluut wezen! In feite behoort PLANET WAVES samen met WORLD GONE WRONG tot de meest ondergewaardeerde albums uit Dylans oeuvre. Dus ik maak graag gebruik van de kans om een lans te breken voor dit kleinood.
De opening track, On A Night Like This is een liefdesliedje waar de wellust vanaf spat. De protagonist (laten we hem voor het gemak Dylan noemen) beschrijft de tegenstelling tussen de bittere kou buiten en de warmte en opwinding binnen in de oude hut, waar hij zich met zijn geliefde bevindt. Ideaal openingsnummer. Bob heeft er duidelijk zin in maar toont zijn kaarten vooralsnog niet.
Die kaarten worden echter gelijk bij het tweede nummer op tafel gelegd. Going, Going, Gone is voor mij is één van de hoogtepunten op deze plaat. Bloedstollende begeleiding door Robertson op gitaar. Geweldige openingszin ook:
I’ve just reached a place
Where the willow don’t bend
Muziek en tekst gaan hier hand in hand. Het handelt over een man die voor een belangrijke beslissing in zijn leven staat. Hij is letterlijk op het punt aangekomen waar de wilg niet zal buigen. Hij kan niet langer pappen en nathouden. De kogel moet door de kerk! Het zou me niet verbazen als dit over zijn huwelijk met Sara gaat.
Tough Mama bruist en rockt als in zijn beste jaren 60. De begeleiding van The Band is wederom fenomenaal. En Dylan zingt meesterlijk. Ook hier geeft hij te kennen dat hij klaar staat om nieuwe wegen in te slaan:
The prison walls are crumblin’, there is no end in sight
I’ve gained some recognition but I lost my appetite
Hazel is een ietwat lome song over een vrouw die zich niet gemakkelijk laat veroveren. Dit keer geen dark beauty (Tough Mama) maar een verleidelijke vrouw met vuil-blond haar. Het lijkt op het eerste gezicht een aardig tussendoortje. Maar de klasse druipt van dit nummer af. Weer een hoogtepunt!
Something There Is About You is het derde hoogtepunt van de plaat. Voor zijn doen een heel persoonlijk nummer. Met weemoed denkt Dylan terug aan de zorgeloosheid van zijn jeugd. Er is iets in zijn geliefde dat hem sterk doet denken aan die tijd in Duluth. Een lang vergeten waarheid. Dylan was 5 jaar oud toen het gezin Zimmerman uit Duluth vertrok en in een interview heeft hij al eens te kennen gegeven dat hij zich vrijwel niets meer herinnert uit die tijd, behalve de misthoorns... Dylan trekt in dit nummer nu eens geen rookgordijnen op en wenst zich niet te verstoppen achter metaforen. De zorgeloosheid duurt slechts 2 coupletten. Binnenkort zal hij het gevecht aangaan met de vrouw die hem gered heeft uit de wervelwind. Hij kan haar (Sara?) niet trouw blijven.
Dylan had van Forever Young al een half jaar eerder als een demo opgenomen, die ruim 12 jaar later op “Biograph” is terecht gekomen. Forever Young is naar het schijnt opgedragen aan de destijds 3-jarige Jakob, de jongste telg uit het gezin Dylan. Er zijn nogal wat takes van dit nummer opgenomen en het lijkt erop dat Dylan moeite had met het kiezen van de definitieve versie. Uiteindelijk zijn er twee versies van dit nummer op de plaat gekomen. Curieus natuurlijk. De eerste, langzame versie is subliem. De tweede, snellere versie heeft mij nooit kunnen bekoren en voegt wat mij betreft ook bar weinig toe. Op 10 november 1985 werden beide versies door Van Kooten en De Bie als achtergrondmuziek gebruikt voor hun item over de ‘oudere jongeren’ Koos Koets en Robbie Kerkhof. Titel van dit item was “Forever Young”.
Dirge, oorspronkelijk getiteld "Dirge for Martha" is een grimmige klaagzang en een ware beproeving om naar te luisteren. De stem van Dylan gaat door merg en been en de bitterheid van het lied wordt nog versterkt door de kale begeleiding op piano. Dylan trekt hier al zijn zang-registers open. Het gaat over eenzaamheid, onthechting en zelfhaat. Het is een wonder dat de protagonist kan leven met zichzelf. Je wordt er niet bepaald vrolijk van.
Het lichtvoetige You Angel You is een swingend tussendoortje dat je echt nodig hebt na de zware kost van het voorgaande nummer. Dylan is wederom prima bij stem. Degelijke begeleiding ook van The Band.
Never Say Goodbye is voor mij één van de allerbeste Dylan-songs ooit. De beginregels staan voor altijd in mijn geheugen gegrift. Het is een eenvoudig lied met een mooie opbouw. Goed gezongen en prachtig begeleid. Het ontroert me iedere keer weer als ik er naar luister. Ook van het dit nummer werd in juni 1973 in New York een demo opgenomen met een extra couplet:
Time is all I have to give,
you can have it if you choose
With me you can live,
never say goodbye
De afsluiter Wedding Song lijkt mij een afscheidsbrief aan zijn vrouw. Het is een krachtig nummer. Tussen de regels door proef je dat hij de vrouw die zijn leven verrijkt heeft zal gaan verlaten. Maar hij zal altijd van haar blijven houden.
PLANET WAVES is een plaat die nogal op zichzelf staat. Het is de enige studio-plaat waar de typische organische begeleiding van The Band prominent aanwezig is. Qua thematiek markeert het de overgang van de knusse geborgenheid van het gezinsleven naar het eenzame bestaan van het tourleven, waar Dylan zich tot op de dag van vandaag aan heeft overgeleverd.
Er zijn van die platen die je steeds over het hoofd ziet. Platen die het niet verdienen om over het hoofd gezien te worden. PLANET WAVES is zo’n plaat. Waarschijnlijk omdat er weinig klassiekers op staan. Forever Young is eigenlijk het enige nummer dat regelmatig terugkeert op Greatest Hits compilaties, een enkele keer vergezeld door On A Night Like This.
Dylan zelf laat het merendeel van de songs ook links liggen bij het samenstellen van de setlists voor zijn concerten. Forever Young is verreweg het vaakst live gespeeld (501 keer, het laatst in Lille op 16 oktober j.l.). Hieronder een overzicht van de keren dat de overige nummers van PLANET WAVES tijdens concerten gespeeld werden:
Going, Going, Gone (79 keer - 20 oktober 1978 voor het laatst)
Tough Mama (44 keer - 20 april 2009 voor het laatst)
Something There Is About You (26 keer - 20 februari 1978 voor het laatst)
Hazel (7 keer - 10 juni 2005 voor het laatst)
Wedding Song (9 keer - 11 februari 1974 voor het laatst)
You Angel You (2 keer - 8 februari 1990 voor het laatst)
Dirge (0 keer)
On A Night Like This (0 keer)
Never Say Goodbye (0 keer)
Zelf stop ik PLANET WAVES geregeld in de cd-speler, vooral op momenten dat ik de behoefte voel om naar Never Say Goodbye en Something There Is About You te luisteren. Voor mij zijn dat de prijsnummers van dit album. Maar de rest mag er absoluut wezen! In feite behoort PLANET WAVES samen met WORLD GONE WRONG tot de meest ondergewaardeerde albums uit Dylans oeuvre. Dus ik maak graag gebruik van de kans om een lans te breken voor dit kleinood.
De opening track, On A Night Like This is een liefdesliedje waar de wellust vanaf spat. De protagonist (laten we hem voor het gemak Dylan noemen) beschrijft de tegenstelling tussen de bittere kou buiten en de warmte en opwinding binnen in de oude hut, waar hij zich met zijn geliefde bevindt. Ideaal openingsnummer. Bob heeft er duidelijk zin in maar toont zijn kaarten vooralsnog niet.
Die kaarten worden echter gelijk bij het tweede nummer op tafel gelegd. Going, Going, Gone is voor mij is één van de hoogtepunten op deze plaat. Bloedstollende begeleiding door Robertson op gitaar. Geweldige openingszin ook:
I’ve just reached a place
Where the willow don’t bend
Muziek en tekst gaan hier hand in hand. Het handelt over een man die voor een belangrijke beslissing in zijn leven staat. Hij is letterlijk op het punt aangekomen waar de wilg niet zal buigen. Hij kan niet langer pappen en nathouden. De kogel moet door de kerk! Het zou me niet verbazen als dit over zijn huwelijk met Sara gaat.
Tough Mama bruist en rockt als in zijn beste jaren 60. De begeleiding van The Band is wederom fenomenaal. En Dylan zingt meesterlijk. Ook hier geeft hij te kennen dat hij klaar staat om nieuwe wegen in te slaan:
The prison walls are crumblin’, there is no end in sight
I’ve gained some recognition but I lost my appetite
Hazel is een ietwat lome song over een vrouw die zich niet gemakkelijk laat veroveren. Dit keer geen dark beauty (Tough Mama) maar een verleidelijke vrouw met vuil-blond haar. Het lijkt op het eerste gezicht een aardig tussendoortje. Maar de klasse druipt van dit nummer af. Weer een hoogtepunt!
Something There Is About You is het derde hoogtepunt van de plaat. Voor zijn doen een heel persoonlijk nummer. Met weemoed denkt Dylan terug aan de zorgeloosheid van zijn jeugd. Er is iets in zijn geliefde dat hem sterk doet denken aan die tijd in Duluth. Een lang vergeten waarheid. Dylan was 5 jaar oud toen het gezin Zimmerman uit Duluth vertrok en in een interview heeft hij al eens te kennen gegeven dat hij zich vrijwel niets meer herinnert uit die tijd, behalve de misthoorns... Dylan trekt in dit nummer nu eens geen rookgordijnen op en wenst zich niet te verstoppen achter metaforen. De zorgeloosheid duurt slechts 2 coupletten. Binnenkort zal hij het gevecht aangaan met de vrouw die hem gered heeft uit de wervelwind. Hij kan haar (Sara?) niet trouw blijven.
Dylan had van Forever Young al een half jaar eerder als een demo opgenomen, die ruim 12 jaar later op “Biograph” is terecht gekomen. Forever Young is naar het schijnt opgedragen aan de destijds 3-jarige Jakob, de jongste telg uit het gezin Dylan. Er zijn nogal wat takes van dit nummer opgenomen en het lijkt erop dat Dylan moeite had met het kiezen van de definitieve versie. Uiteindelijk zijn er twee versies van dit nummer op de plaat gekomen. Curieus natuurlijk. De eerste, langzame versie is subliem. De tweede, snellere versie heeft mij nooit kunnen bekoren en voegt wat mij betreft ook bar weinig toe. Op 10 november 1985 werden beide versies door Van Kooten en De Bie als achtergrondmuziek gebruikt voor hun item over de ‘oudere jongeren’ Koos Koets en Robbie Kerkhof. Titel van dit item was “Forever Young”.
Dirge, oorspronkelijk getiteld "Dirge for Martha" is een grimmige klaagzang en een ware beproeving om naar te luisteren. De stem van Dylan gaat door merg en been en de bitterheid van het lied wordt nog versterkt door de kale begeleiding op piano. Dylan trekt hier al zijn zang-registers open. Het gaat over eenzaamheid, onthechting en zelfhaat. Het is een wonder dat de protagonist kan leven met zichzelf. Je wordt er niet bepaald vrolijk van.
Het lichtvoetige You Angel You is een swingend tussendoortje dat je echt nodig hebt na de zware kost van het voorgaande nummer. Dylan is wederom prima bij stem. Degelijke begeleiding ook van The Band.
Never Say Goodbye is voor mij één van de allerbeste Dylan-songs ooit. De beginregels staan voor altijd in mijn geheugen gegrift. Het is een eenvoudig lied met een mooie opbouw. Goed gezongen en prachtig begeleid. Het ontroert me iedere keer weer als ik er naar luister. Ook van het dit nummer werd in juni 1973 in New York een demo opgenomen met een extra couplet:
Time is all I have to give,
you can have it if you choose
With me you can live,
never say goodbye
De afsluiter Wedding Song lijkt mij een afscheidsbrief aan zijn vrouw. Het is een krachtig nummer. Tussen de regels door proef je dat hij de vrouw die zijn leven verrijkt heeft zal gaan verlaten. Maar hij zal altijd van haar blijven houden.
PLANET WAVES is een plaat die nogal op zichzelf staat. Het is de enige studio-plaat waar de typische organische begeleiding van The Band prominent aanwezig is. Qua thematiek markeert het de overgang van de knusse geborgenheid van het gezinsleven naar het eenzame bestaan van het tourleven, waar Dylan zich tot op de dag van vandaag aan heeft overgeleverd.
High water (for Charley Patton) - aanvulling
Van Senne ontving ik via de e-mail onderstaande aanvulling op het stuk over 'High water (for Charley Patton)', waarvoor dank!
Beste Tom,
Ik weet niet persies waarom, maar heb het gevoel dat Dylan de naam van Bertha Mason heeft ontleend uit de novel Jane Eyre van Charlotte Brontë.
Meer info over haar hier: http://en.wikipedia.org/wiki/Jane_Eyre (en uiteraard ook in de boeken!)
In het hoofdstuk "characters" vind je nog een beetje info over 'Bertha Antoinetta Mason'.
Lijkt me meer zijn ding dan de taartenbakkende dame, en zoals de wiki-pagina het karakter beschrijft lijkt het ook in de tekst van Dylan te passen...
Bertha Mason shook it - broke it
Then she hung it on a wall
Says, "You're dancin' with whom they tell you to
Or you don't dance at all."
Greets,
Senne
Beste Tom,
Ik weet niet persies waarom, maar heb het gevoel dat Dylan de naam van Bertha Mason heeft ontleend uit de novel Jane Eyre van Charlotte Brontë.
Meer info over haar hier: http://en.wikipedia.org/wiki/Jane_Eyre (en uiteraard ook in de boeken!)
In het hoofdstuk "characters" vind je nog een beetje info over 'Bertha Antoinetta Mason'.
Lijkt me meer zijn ding dan de taartenbakkende dame, en zoals de wiki-pagina het karakter beschrijft lijkt het ook in de tekst van Dylan te passen...
Bertha Mason shook it - broke it
Then she hung it on a wall
Says, "You're dancin' with whom they tell you to
Or you don't dance at all."
Greets,
Senne
Dylan kort #755
setlist 2 november: Leopard-skin pill-box hat* / It ain't me babe* / Things have changed* / Mississippi* / The Levee's gonna break* / Desolation row / High water (for Charley Patton) / Simple twist of fate / Highway 61 revisited / Forgetful heart / Thunder on the mountain / Ballad of a thin man / All along the watchtower / Like a rolling stone* Mark Knopfler op gitaar
Onderstaande is een beetje een babbel-stuk geworden, excuses voor de wat hak-op-de-tak-stijl. Het is een lange & vermoeiende dag geweest.
Op 12 december 2009 plaatste ik hier Dylan kort #311. Dat is een behoorlijke tijd geleden. Des te opmerkelijker dat Simon, surfend over het internet, aan dit bericht dacht. In Dylan kort #311 vraag ik me af wat Dylan deed op 6 november 1965, Simon heeft mogelijk het antwoord gevonden, waarvoor dank! Zie hier en hier.
De recensie links, van het concert in Rotterdam, komt uit de Leeuwarder courant van 21 oktober. Met dank aan Bonne voor het opsturen van deze recensie! En ineens is er de realisatie dat het vandaag al weer 2 weken geleden is dat Dylan in Rotterdam speelde. Twee weken! (Klik op de afbeelding om de recensie te kunnen lezen)
Een groot aantal maanden geleden schreef ik hier over de aanstaande uitgave van een prentenboek (voor de Engelstalige allerkleinsten...) n.a.v. Dylans 'Blowin' in the wind'. Dat boek, met illustraties van John J. Muth, is inmiddels uitgegeven. Ik denk dat ik Sinterklaas maar eens lief aankijk :-)
Dank aan allen voor de (positieve) reacties op het stuk 'High water (for Charley Patton)'!
Vanavond op Arte een docu over vinyl-liefhebbers. Geen idee of Dylan in deze docu voorbij komt, maar de liefde voor vinyl zit bij ook erg diep. Vandaar de tip.
Vanavond spelen Dylan & band in Malmö.
High water (for Charley Patton)
Op de computer vond ik onderstaand stuk uit oktober 2009. Als mijn geheugen mij niet in de steek laat heb ik het ooit eerder - als pdf - hier gepubliceerd. Voor degene die het toen niet hebben kunnen lezen, hieronder nogmaals mijn stuk over 'High water (for Charley Patton)' zoals ik het 2 jaar geleden schreef. (De voetnoten zijn helaas weggevallen, maar zonder voetnoten is het volgens mij ook wel te volgen.)
I - "Love and theft"
In september 2001 verscheen het album "Love and theft", met daarop 'High water (for Charley Patton)', en sinds die release gaat de beoordeling van dit album vaak mank op drie punten:
1. "Love and theft" verscheen in Amerika1 op 11 september 2001, de dag waarop twee vliegtuigen het World Trade Centre invlogen. In een aantal recensies van "Love and theft" werd een parallel getrokken tussen de aanslagen in New York en de release van "Love and theft";
2. "Love and theft" wordt vaak vergeleken met voorganger Time out of mind. Platenmaatschappij Sony had het zelfs bij de release van Modern times in 2006 over de trilogie Time out of mind, "Love and theft" en Modern times;
3. "Love and theft" zou uit haar voegen barsten van de plagiaat, zowel in de teksten als in de muziek.
Het is jammer dat deze drie punten hun stempel drukken op de beoordeling van "Love and theft", ze verstoppen eerder de oren van de luisteraar dan dat ze nieuwe inzichten in "Love and theft" bieden.
Dat de release van "Love and theft" in Amerika gelijk viel met de aanslagen in New York is natuurlijk puur toeval en zegt niks over het album.
"Love and theft" is zowel muzikaal als tekstueel bijzonder ver verwijderd van Time out of mind. Waar de nummers op Time out of mind gebukt gaan onder de productie van Daniel Lanois en de teksten bespiegelend zijn, zijn de nummers op "Love and theft" veel 'opener', frisser van geluid en de teksten vol grappen, grollen, levenslust en one-liners.
"Love and theft" zit inderdaad barstensvol muzikale en tekstuele citaten, maar met al die citaten is een geheel nieuwe wereld gebouwd, een Dylaneque album vol liefde en diefstal - zoals de titel al aangeeft - een titel door Dylan geleend van de auteur Eric Lott en diens boek Love and theft: blackface minstrelsy and the American working class. Het is niet voor niks dat Dylans albumtitel tussen aanhalingstekens staat.
II
De eerste keer dat ik 'High water (for Charley Patton)' hoorde, werd ik overvallen door de op de banjo drijvende krachtige melodie en de tekstuele stortvloed van bekende namen als Big Joe Turner en Charles Darwin, en de regels verwijzend naar oude songs als 'The Cuckoo is a pretty bird' en 'I believe I'll dust my broom'. Ik heb 'High water (for Charley Patton)' gelijk nog zeker vijf keer gedraaid voor ik de rest van "Love and theft" beluisterd heb. 'High water (for Charley Patton)' zit sinds die dag in september 2001 in mijn achterhoofd opgesloten. Met de jaren heb ik voor mijzelf wel steeds duidelijker gekregen waarom deze song zo'n enorme indruk op mij heeft gemaakt, en blijft maken, maar helemaal de vinger heb ik er nooit achter gekregen. 'High water (for Charley Patton)' is zo'n song waar ik een leven lang naar kan luisteren zonder dat de fascinatie ooit verzadigd raakt.
Wat hierna volgt is dan ook vooral een zoektocht naar de oorsprong van die fascinatie, waarbij ik allereerst de in 'High water (for Charley Patton)' gebruikte namen en citaten langs ga.
III - wie is wie?
De eerste naam in 'High water (for Charley Patton)' is (uiteraard) Charley Patton, de muzikant aan wie het nummer is opgedragen. Charley (of Charlie) Patton (1891 - 1934) wordt door velen beschouwd als de vader van de delta blues. Er bestaat van Charley Patton slechts één foto en het is niet eens zeker dat de man op deze foto daadwerkelijk Patton is. Patton nam tussen 1929 en 1934 iets meer dan vijftig nummers op.
In interviews heeft Dylan regelmatig naar Patton verwezen, wanneer hem gevraagd werd naar welke muziek hij luisterde en / of welke muziek hem heeft beïnvloed. In een interview met John Pareles in september 1997 zegt Dylan dat hij een rif van Charley Patton heeft gebruikt voor zijn 'Highlands' van het album Time out of mind. Op ditzelfde album staat het nummer 'Dirt road blues', in 1929 nam Charley Patton het nummer 'Down the dirt road blues' op. In datzelfde jaar nam Patton 'High water everywhere part 1' en 'part 2' op.
'High water everywhere part 1' bevat de regels
Boy, I'm goin' to Vicksburg
Well, I'm goin' to Vicksburg,
for that high of mine
de plaats Vicksburg uit deze regels vindt een 'spiegel' in Dylans 'High water (for Charley Patton)' in de regels:
Water pourin' into Vicksburg, don't know what I'm going to do
"Don't reach out for me," she said
"Can't you see I'm drownin' too?"
Tijdens de persconferentie in Rome, in juli 2001, zei Dylan nog over Charley Patton en zijn eigen song 'High water (for Charley Patton)':
'Maybe you noticed that most of my songs are traditionally rooted. I don't do that on purpose. Charley Patton's 30's blues has made a deep impression on me and High water (for Charley Patton) is, in my opinion, the best song on this ["Love and theft"] record.'
De tweede naam die opduikt in 'High water (for Charley Patton)' is Big Joe Turner (1911 - 1985), een muzikant bekend van o.a. 'Shake, rattle and roll', een man die mede aan de wieg van de rock 'n roll heeft gestaan.
Big Joe Turner werd eind jaren dertig ontdekt door John Hammond, dezelfde Hammond die Dylan zijn eerste platencontract gaf, en nodigde Turner uit voor één van de befaamde From spiritual to swings concerts in Carnegie Hall, New York. Met name in de jaren vijftig scoorde Turner een groot aantal hits, o.a. met 'Honey hush', 'Flip flop and fly', 'Corrine Corrina' en het eerder genoemde 'Shake, rattle and roll'.
'Corrina Corrina' is natuurlijk bekend van de uitvoeringen door Dylan zelf. 'Flip flop and fly' is het meest bekend van Elvis Presley, hij vertolkte het tijdens zijn eerste “nationwide” TV optreden in de VS in 1956.
In Dylans 'High water (for Charley Patton)' wordt in de regels
Big Joe Turner lookin' East and West
From the dark room of his mind
He made it to Kansas City
Twelfth Street and Vine
ook nog verwezen naar de geboortestad, Kansas city, van Big Joe Turner. Daarnaast is 'Kansas city' - ook bekend onder de titel 'KC Lovin'' - een door Jerry Leiber en Mike Stoller geschreven song die o.a. werd opgenomen door Fats Domino, The Beatles, Dion en Wilbert Harrison. Dit nummer bevat de regels
I'll be standing on the corner
On the corner of Twelfth Street and Vine
I'm gonna be standing on the corner
On the corner of Twelfth Street and Vine
With my Kansas City baby
And a bottle of Kansas City wine.
En het is gelijk duidelijk waar Dylans 'Twelfth Street and Vine' vandaan komt.
De volgende naam die opduikt is Bertha Mason, een naam waar ik nog nooit van gehoord had. Zoeken in wikipedia levert niks op, maar na nog wat verder zoeken beland ik op de website www.berthamason.com. Bertha Mason lijkt, starend naar de genoemde website, nog het meest op een humoristisch bedoelde kruising tussen een dame van een brievenrubriek in een damesblad en de maakster van een gezellig kookprogramma op tv. Deze Bertha Mason heeft zelfs een radioprogramma: 'Wouldn't ya know it, Bertha loves to talk on the radio. From WCDO, the heartbeat of the tri-county area, Bertha shares recipes, gives advice, and homespun stories from the heart of the heartland.'
Of Dylan deze Bertha Mason voor ogen had toen hij 'High water (for Charley Patton)' voor schreef, weet ik niet. Ik kan zelfs op de website niet achterhalen of deze Bertha Mason al naam en faam maakte toen Dylan 'High water (for Charley Patton)' schreef.
Voor hetzelfde geld is het toeval, of is het precies andersom, heeft deze Bertha Mason haar naam in 'High water (for Charley Patton)' gevonden.
De volgende naam - George Lewis - geeft na een zoekopdracht juist weer vele mogelijkheden. Is het de Amerikaanse journalist George Lewis (1943), de jazz-klarinettist George Lewis (1900 - 1968), de trombonist, de acteur, de Engelse politicus? Allemaal heten ze George Lewis. Er is geen één antwoord.
De volgende naam, Charles Darwin, is makkelijker. Darwin (1809 - 1882) werd bekend als natuuronderzoeker, als auteur van o.a. On the origin of species en dankzij zijn evolutietheorie.
De volgende naam Fat Nancy is niet de bijnaam van een dikke dame, maar van een brug, ergens in Virginia. Op 12 juli 1888 bezweek Fat Nancy en zorgde voor een van de grootste treinrampen in Virginia. Op de plek waar ooit Fat Nancy lag staat nu een herdenkingsbord met onder de titel 'Wreck at the Fat Nancy' o.a. de tekst: 'Here, on 12 July 1888, occurred one of Virginia's largest train disasters, the wreck of the Virginia Midland Railroad's Train 52, the Pledmont Airline. As it crossed the 44-foot-high, 487-foot-long trestle, called the Fat Nancy for a local African American woman who served as a trestle watcher and reported problems, the trestle collapsed. Nine passengers were killed.'
Of is dit weer puur toeval? In 'High water (for Charley Patton)' zingt Dylan immers:
I asked Fat Nancy for something to eat, she said, "Take it off the shelf -
As great as you are a man,
You'll never be greater than yourself."
en dus is Fat Nancy in Dylans 'High water (for Charley Patton)' wel degelijk een vrouw en geen brug.
En toch, hoe absurd dit ook klinkt, ontkom ik niet aan de indruk dat Dylan gehoord moet hebben van 'Wreck at the Fat Nancy', het past ook perfect in 'High water (for Charley Patton)', zowel de muziek als de tekst doet mij regelmatig denken aan het Amerika van de 19de eeuw, de song zit vol rampspoed - denk aan het stijgende water - 'Wreck at the Fat Nancy', een brug - bij uitstek het middel om twee oevers te verbinden, om water te overbruggen - die het begeeft. Het is mijn verwrongen geest, ik hoor dingen die er niet zijn.
Maar dat is nou juist de kracht van 'High water (for Charley Patton)', het is een opeenstapeling van bekende namen, zinnen en kreten, van one-liners en scherpe woorden, ogenschijnlijk onsamenhangend, maar die te samen beelden oproepen bij de luisteraar.
Ik loop vooruit, terug.
IV - citaten en verwijzingen
'High water (for Charley Patton)' bevat niet alleen een handvol bekende en minder bekende namen, maar ook een aantal verwijzingen naar oude songs, met name folk en blues. Eerder noemde ik al 'High water everywhere part 1' en 'part 2' van Charley Patton en 'Kansas city'. De eerst volgende, 'I'm no pig without a wig' komt uit een oud kinderversje:
AS I went to Bonner,
I met a pig
Without a wig,
Upon my word and honour
De regel 'like balloons made out of lead' verwijst naar de uitdrukking 'to go down like a lead balloon', wat zoveel betekent als slecht ontvangen worden door een publiek.
'The Cuckoo is a pretty bird, she warbles as she flies' komt rechtstreeks uit de folksong 'The Cuckoo', ook bekend als 'The coo coo bird'. Begin jaren zestig stond dit nummer ook op het repertoire van Dylan en een uitvoering door Dylan is te vinden op de cd Live at the Gaslight 1962.
De regel
I'm getting' up in the morning - I believe I'll dust my broom
verwijst uiteraard naar de eerste twee regels van de van Elmore James en Robert Johnson bekende klassieker 'Dust my broom':
I'm gonna get up in the mornin',
I believe I'll dust my broom
De regel
Thunder rolling over Clarksdale, everything is looking blue
tot slot, verwijst naar Clarksdale, Mississippi. Niet alleen de geboorteplaats van o.a. Sam Cooke, Muddy Waters en John Lee Hooker, maar ook de plaats waar, aldus de legende, Robert Johnson zijn ziel aan de duivel verkocht. In Clarksdale staat het Delta blues museum. Clarksdale wordt gezien als de geboorteplaats van de blues.
Tot zover de (bekende) namen, verwijzingen en citaten. Het zou me niet verbazen als ik er nog een of twee over het hoofd heb gezien. Maar dan, de namen, verwijzingen en citaten hebben alleen een functie wanneer ze door de luisteraar opgepikt worden.
V - de tekst
De tekst van 'High water (for Charley Patton)' klinkt als de waarschuwing van een onheilsprofeet. De dreiging komt van het water, het stijgende water. Kijk maar naar de titel. Maar de dreiging komt niet alleen van het water, het stijgende water klinkt in mijn oren meer als een metafoor, een metafoor voor onheil, doem.
Dit stijgende water, deze naderende onheil, zal niet alleen alles blank zetten, maar voor armoede zorgen.
'Alles van waarde is weerloos', om met Lucebert te spreken:
High water risin' - risin' night and day
All the gold and silver are being stolen away
Er is geen ontsnappen aan, niet richting oost, niet richting west, zo lijkt Dylan met de daarop volgende regel te willen zeggen:
Big Joe Turner lookin' East and West
maar deze regel wordt direct gevolgd door
From the dark room of his mind
waardoor fantastische regels ontstaan:
… lookin' East and West
From the dark room of his mind
kijken richting oost en west in de donkere kamers van de geest. Er is geen weg uit, het onheil nadert.
In de regels die volgen wordt de link gelegd met de geboortestad van Big Joe Turner en de song 'Kansas city', waarna het eerste couplet sluit met nogmaals de bevestiging wat de luisteraar - ik - al vermoedde, er is geen uitweg:
High water everywhere
Ook het tweede couplet begint weer met de onheilsboodschap:
High water risin', the shacks are slidin' down
Folks lose their possessions - folks are leaving town
Let wel 'the shacks', de hutten, glijden en niet de huizen. ' Folks' en niet 'people' verliezen hun bezittingen, verlaten hun stad. Door dit soort woordkeuze, door het noemen van Big Joe Turner in het eerste couplet, krijg ik gelijk een tijdsbeeld voor ogen bij het luisteren naar 'High water (for Charley Patton)' en dit tijdsbeeld heeft niks met vandaag of gisteren te maken, maar veel eerder met de laatste decennia van de negentiende eeuw.
Vervolgens voert Dylan de eerder genoemde Bertha Mason op en deze Berha Mason gooit er een one-liner uit waar je u tegen zegt:
… "You're dancin' with whom they tell you to
Or you don't dance at all."
Er is geen keuze. Gij zult luisteren.
Wat wordt gevolgd door:
It's tough out there
High water everywhere
Zo op papier lijken deze twee regels een bekrachtiging van Masons woorden, maar zoals Dylan het zingt klinkt het eerder als ironie, als relativering.
In het derde couplet komt de vrouwenverleider aan het woord, de vrouwenverleider uit ergens in de jaren veertig, vijftig van de twintigste eeuw. Luister maar:
I got a cravin' love for blazing speed
Got a hopped up Mustang Ford
Jump into the wagon, love, throw your panties overboard
Mijn datering van de jaren veertig, vijftig heeft met woordkeuze, met de muziek te maken, niet met de auto. De eerste Ford Mustang dateert namelijk uit 1964.
In de twee regels die volgen weet Dylan door de eerste opschepperige regel, een regel uit een kinderversje net zo opschepperig te laten klinken:
I can write you poems, make a strong man lose his mind
I'm no pig without a wig
om vervolgens weer uit te komen bij de dreiging:
I hope you treat me kind
Things are breakin' up out there
High water everywhere
Het vierde vers wordt geheel beheerst door het stijgende, het dreigende water. En er vallen doden bij bosjes:
Coffins droppin' in the street
Like balloons made out of lead
Doodskisten vallen op straat als ballonnen gemaakt van lood. Die doodskisten vallen hard, het valt zwaar. Denk aan de eerder genoemde uitdrukking 'to go down like a lead balloon'.
Een naamloze 'she' bijt de zanger nog even toe dat hij niet op haar hulp hoeft te rekenen, dat ook zij bezig is te verdrinken. Ironie van de bovenste plank.
Na al dit onheil, na deze doden, na een gebrek aan hulp lijkt het volgende couplet met een grap, een mop te beginnen:
Well, George Lewis told the Englishman, the Italian and the Jew
maar niets is minder waar, het enig wat George Lewis de Engelsman (protestant), de Italiaan (katholiek) en de Jood te melden heeft, is weer een onvergetelijke one-liner en daar is niks grappigs aan:
"You can't open your mind, boys
To every conceivable point of view."
En dat het niet mogelijk is om de geest open te zetten voor ieder mogelijk gezichtspunt, blijkt wel uit de daarop volgende regels waarin Charles Darwin gevangen zit lang Highway five, een weg dwars door de zogenaamde Bible belt in het zuiden van Amerika. De evolutietheorie van Darwin zal geen geliefde theorie zijn in deze Bible belt, het is dan ook niet voor niks dat hij in 'High water (for Charley Patton)' gezocht wordt:
Judge says to the High Sheriff,
"I want him dead or alive
Either one, I don't care."
Het voorlaatste couplet begint met het eerder genoemde citaat uit 'The coo coo bird', direct gevolgd door woorden die nog het meest doen denken aan die van een doempredikant:
The Cuckoo is a pretty bird, she warbles as she flies
I'm preachin' the Word of God
I'm puttin' out your eyes
om verder te gaan met de one-liner van Fat Nancy.
Het laatste couplet begint wederom met een citaat uit een bekende song, om te vervolgen met een onconventionele kijk op de omgang met vrouwen:
I'm getting' up in the morning - I believe I'll dust my broom
Keeping away from the women
I'm givin' 'em lots of room
Vervolgens is het aan het onweren boven Clarksdale - home of the Deltablues - en is geluk niet mogelijk tenzij de ander ook gelukkig is:
Thunder rolling over Clarksdale, everything is looking blue
I just can't be happy, love
Unless you're happy too
Eind goed, al goed? Dacht het niet:
It's bad out there
High water everywhere
De tekst van 'High water (for Charley Patton)' is een samenraapsel van namen, citaten en one-liners, ogenschijnlijk lijken ze niks met elkaar te maken, maar samen roepen ze sterke beelden op. Beelden van een tijd, ergens eind negentiende, begin twintigste eeuw. Een tijd waarin het leven nog 'simpel' was, een tijd waarin de mens nog in kleine gemeenschappen woonde, waarin iedereen iedereen kende omdat de dagelijkse gang zelden verder reikte dan de grenzen van het eigen dorp.
Maar ook een tijd waarin de dreiging van natuurrampen deel uit maakte van het leven, waarin nog niet of nauwelijks te voorspellen was wanneer de natuur haar verwoestende werk over de mensheid zou uitstorten. Een tijd waarin een natuurramp, zoals een overstroming, werd gezien als de torn Gods.
'High water (for Charley Patton)' doet mij vaak denken aan de film O brother where art thou? (2000) van de gebroeders Coen. De beelden opgeroepen door 'High water (for Charley Patton)' en de beelden in O brother where art thou? lijken vaak naadloos op elkaar aan te sluiten. En ook de door banjo gedomineerde muziek van 'High water (for Charley Patton)' sluit naadloos aan bij de soundtrack van O brother where art thou?, bij de muziek uit een tijd ver verwijderd van de tijd waarin Dylan 'High water (for Charley Patton)' schreef.
En toch, is er het contrast. In O brother where art thou? komt de overstroming als een bevrijding, niet als een bedreiging.
'High water (for Charley Patton)' brengt de luisteraar voor een minuut of vier naar een wereld in het verleden.
Naar een wereld waarin Darwin de vijand is, een wereld waarin Charley Patton en Big Joe Turner nog klinkende namen zijn en iedereen 'Dust my broom', 'The coo coo bird' en andere 'standards' uit de folk en de blues kan fluiten. Een wereld waarin de dreiging van het stijgende water als een niet te keren noodlot boven de dagelijkse gang hangt.
It's tough out there
High water everywhere
I - "Love and theft"
In september 2001 verscheen het album "Love and theft", met daarop 'High water (for Charley Patton)', en sinds die release gaat de beoordeling van dit album vaak mank op drie punten:
1. "Love and theft" verscheen in Amerika1 op 11 september 2001, de dag waarop twee vliegtuigen het World Trade Centre invlogen. In een aantal recensies van "Love and theft" werd een parallel getrokken tussen de aanslagen in New York en de release van "Love and theft";
2. "Love and theft" wordt vaak vergeleken met voorganger Time out of mind. Platenmaatschappij Sony had het zelfs bij de release van Modern times in 2006 over de trilogie Time out of mind, "Love and theft" en Modern times;
3. "Love and theft" zou uit haar voegen barsten van de plagiaat, zowel in de teksten als in de muziek.
Het is jammer dat deze drie punten hun stempel drukken op de beoordeling van "Love and theft", ze verstoppen eerder de oren van de luisteraar dan dat ze nieuwe inzichten in "Love and theft" bieden.
Dat de release van "Love and theft" in Amerika gelijk viel met de aanslagen in New York is natuurlijk puur toeval en zegt niks over het album.
"Love and theft" is zowel muzikaal als tekstueel bijzonder ver verwijderd van Time out of mind. Waar de nummers op Time out of mind gebukt gaan onder de productie van Daniel Lanois en de teksten bespiegelend zijn, zijn de nummers op "Love and theft" veel 'opener', frisser van geluid en de teksten vol grappen, grollen, levenslust en one-liners.
"Love and theft" zit inderdaad barstensvol muzikale en tekstuele citaten, maar met al die citaten is een geheel nieuwe wereld gebouwd, een Dylaneque album vol liefde en diefstal - zoals de titel al aangeeft - een titel door Dylan geleend van de auteur Eric Lott en diens boek Love and theft: blackface minstrelsy and the American working class. Het is niet voor niks dat Dylans albumtitel tussen aanhalingstekens staat.
II
De eerste keer dat ik 'High water (for Charley Patton)' hoorde, werd ik overvallen door de op de banjo drijvende krachtige melodie en de tekstuele stortvloed van bekende namen als Big Joe Turner en Charles Darwin, en de regels verwijzend naar oude songs als 'The Cuckoo is a pretty bird' en 'I believe I'll dust my broom'. Ik heb 'High water (for Charley Patton)' gelijk nog zeker vijf keer gedraaid voor ik de rest van "Love and theft" beluisterd heb. 'High water (for Charley Patton)' zit sinds die dag in september 2001 in mijn achterhoofd opgesloten. Met de jaren heb ik voor mijzelf wel steeds duidelijker gekregen waarom deze song zo'n enorme indruk op mij heeft gemaakt, en blijft maken, maar helemaal de vinger heb ik er nooit achter gekregen. 'High water (for Charley Patton)' is zo'n song waar ik een leven lang naar kan luisteren zonder dat de fascinatie ooit verzadigd raakt.
Wat hierna volgt is dan ook vooral een zoektocht naar de oorsprong van die fascinatie, waarbij ik allereerst de in 'High water (for Charley Patton)' gebruikte namen en citaten langs ga.
III - wie is wie?
De eerste naam in 'High water (for Charley Patton)' is (uiteraard) Charley Patton, de muzikant aan wie het nummer is opgedragen. Charley (of Charlie) Patton (1891 - 1934) wordt door velen beschouwd als de vader van de delta blues. Er bestaat van Charley Patton slechts één foto en het is niet eens zeker dat de man op deze foto daadwerkelijk Patton is. Patton nam tussen 1929 en 1934 iets meer dan vijftig nummers op.
In interviews heeft Dylan regelmatig naar Patton verwezen, wanneer hem gevraagd werd naar welke muziek hij luisterde en / of welke muziek hem heeft beïnvloed. In een interview met John Pareles in september 1997 zegt Dylan dat hij een rif van Charley Patton heeft gebruikt voor zijn 'Highlands' van het album Time out of mind. Op ditzelfde album staat het nummer 'Dirt road blues', in 1929 nam Charley Patton het nummer 'Down the dirt road blues' op. In datzelfde jaar nam Patton 'High water everywhere part 1' en 'part 2' op.
'High water everywhere part 1' bevat de regels
Boy, I'm goin' to Vicksburg
Well, I'm goin' to Vicksburg,
for that high of mine
de plaats Vicksburg uit deze regels vindt een 'spiegel' in Dylans 'High water (for Charley Patton)' in de regels:
Water pourin' into Vicksburg, don't know what I'm going to do
"Don't reach out for me," she said
"Can't you see I'm drownin' too?"
Tijdens de persconferentie in Rome, in juli 2001, zei Dylan nog over Charley Patton en zijn eigen song 'High water (for Charley Patton)':
'Maybe you noticed that most of my songs are traditionally rooted. I don't do that on purpose. Charley Patton's 30's blues has made a deep impression on me and High water (for Charley Patton) is, in my opinion, the best song on this ["Love and theft"] record.'
De tweede naam die opduikt in 'High water (for Charley Patton)' is Big Joe Turner (1911 - 1985), een muzikant bekend van o.a. 'Shake, rattle and roll', een man die mede aan de wieg van de rock 'n roll heeft gestaan.
Big Joe Turner werd eind jaren dertig ontdekt door John Hammond, dezelfde Hammond die Dylan zijn eerste platencontract gaf, en nodigde Turner uit voor één van de befaamde From spiritual to swings concerts in Carnegie Hall, New York. Met name in de jaren vijftig scoorde Turner een groot aantal hits, o.a. met 'Honey hush', 'Flip flop and fly', 'Corrine Corrina' en het eerder genoemde 'Shake, rattle and roll'.
'Corrina Corrina' is natuurlijk bekend van de uitvoeringen door Dylan zelf. 'Flip flop and fly' is het meest bekend van Elvis Presley, hij vertolkte het tijdens zijn eerste “nationwide” TV optreden in de VS in 1956.
In Dylans 'High water (for Charley Patton)' wordt in de regels
Big Joe Turner lookin' East and West
From the dark room of his mind
He made it to Kansas City
Twelfth Street and Vine
ook nog verwezen naar de geboortestad, Kansas city, van Big Joe Turner. Daarnaast is 'Kansas city' - ook bekend onder de titel 'KC Lovin'' - een door Jerry Leiber en Mike Stoller geschreven song die o.a. werd opgenomen door Fats Domino, The Beatles, Dion en Wilbert Harrison. Dit nummer bevat de regels
I'll be standing on the corner
On the corner of Twelfth Street and Vine
I'm gonna be standing on the corner
On the corner of Twelfth Street and Vine
With my Kansas City baby
And a bottle of Kansas City wine.
En het is gelijk duidelijk waar Dylans 'Twelfth Street and Vine' vandaan komt.
De volgende naam die opduikt is Bertha Mason, een naam waar ik nog nooit van gehoord had. Zoeken in wikipedia levert niks op, maar na nog wat verder zoeken beland ik op de website www.berthamason.com. Bertha Mason lijkt, starend naar de genoemde website, nog het meest op een humoristisch bedoelde kruising tussen een dame van een brievenrubriek in een damesblad en de maakster van een gezellig kookprogramma op tv. Deze Bertha Mason heeft zelfs een radioprogramma: 'Wouldn't ya know it, Bertha loves to talk on the radio. From WCDO, the heartbeat of the tri-county area, Bertha shares recipes, gives advice, and homespun stories from the heart of the heartland.'
Of Dylan deze Bertha Mason voor ogen had toen hij 'High water (for Charley Patton)' voor schreef, weet ik niet. Ik kan zelfs op de website niet achterhalen of deze Bertha Mason al naam en faam maakte toen Dylan 'High water (for Charley Patton)' schreef.
Voor hetzelfde geld is het toeval, of is het precies andersom, heeft deze Bertha Mason haar naam in 'High water (for Charley Patton)' gevonden.
De volgende naam - George Lewis - geeft na een zoekopdracht juist weer vele mogelijkheden. Is het de Amerikaanse journalist George Lewis (1943), de jazz-klarinettist George Lewis (1900 - 1968), de trombonist, de acteur, de Engelse politicus? Allemaal heten ze George Lewis. Er is geen één antwoord.
De volgende naam, Charles Darwin, is makkelijker. Darwin (1809 - 1882) werd bekend als natuuronderzoeker, als auteur van o.a. On the origin of species en dankzij zijn evolutietheorie.
De volgende naam Fat Nancy is niet de bijnaam van een dikke dame, maar van een brug, ergens in Virginia. Op 12 juli 1888 bezweek Fat Nancy en zorgde voor een van de grootste treinrampen in Virginia. Op de plek waar ooit Fat Nancy lag staat nu een herdenkingsbord met onder de titel 'Wreck at the Fat Nancy' o.a. de tekst: 'Here, on 12 July 1888, occurred one of Virginia's largest train disasters, the wreck of the Virginia Midland Railroad's Train 52, the Pledmont Airline. As it crossed the 44-foot-high, 487-foot-long trestle, called the Fat Nancy for a local African American woman who served as a trestle watcher and reported problems, the trestle collapsed. Nine passengers were killed.'
Of is dit weer puur toeval? In 'High water (for Charley Patton)' zingt Dylan immers:
I asked Fat Nancy for something to eat, she said, "Take it off the shelf -
As great as you are a man,
You'll never be greater than yourself."
en dus is Fat Nancy in Dylans 'High water (for Charley Patton)' wel degelijk een vrouw en geen brug.
En toch, hoe absurd dit ook klinkt, ontkom ik niet aan de indruk dat Dylan gehoord moet hebben van 'Wreck at the Fat Nancy', het past ook perfect in 'High water (for Charley Patton)', zowel de muziek als de tekst doet mij regelmatig denken aan het Amerika van de 19de eeuw, de song zit vol rampspoed - denk aan het stijgende water - 'Wreck at the Fat Nancy', een brug - bij uitstek het middel om twee oevers te verbinden, om water te overbruggen - die het begeeft. Het is mijn verwrongen geest, ik hoor dingen die er niet zijn.
Maar dat is nou juist de kracht van 'High water (for Charley Patton)', het is een opeenstapeling van bekende namen, zinnen en kreten, van one-liners en scherpe woorden, ogenschijnlijk onsamenhangend, maar die te samen beelden oproepen bij de luisteraar.
Ik loop vooruit, terug.
IV - citaten en verwijzingen
'High water (for Charley Patton)' bevat niet alleen een handvol bekende en minder bekende namen, maar ook een aantal verwijzingen naar oude songs, met name folk en blues. Eerder noemde ik al 'High water everywhere part 1' en 'part 2' van Charley Patton en 'Kansas city'. De eerst volgende, 'I'm no pig without a wig' komt uit een oud kinderversje:
AS I went to Bonner,
I met a pig
Without a wig,
Upon my word and honour
De regel 'like balloons made out of lead' verwijst naar de uitdrukking 'to go down like a lead balloon', wat zoveel betekent als slecht ontvangen worden door een publiek.
'The Cuckoo is a pretty bird, she warbles as she flies' komt rechtstreeks uit de folksong 'The Cuckoo', ook bekend als 'The coo coo bird'. Begin jaren zestig stond dit nummer ook op het repertoire van Dylan en een uitvoering door Dylan is te vinden op de cd Live at the Gaslight 1962.
De regel
I'm getting' up in the morning - I believe I'll dust my broom
verwijst uiteraard naar de eerste twee regels van de van Elmore James en Robert Johnson bekende klassieker 'Dust my broom':
I'm gonna get up in the mornin',
I believe I'll dust my broom
De regel
Thunder rolling over Clarksdale, everything is looking blue
tot slot, verwijst naar Clarksdale, Mississippi. Niet alleen de geboorteplaats van o.a. Sam Cooke, Muddy Waters en John Lee Hooker, maar ook de plaats waar, aldus de legende, Robert Johnson zijn ziel aan de duivel verkocht. In Clarksdale staat het Delta blues museum. Clarksdale wordt gezien als de geboorteplaats van de blues.
Tot zover de (bekende) namen, verwijzingen en citaten. Het zou me niet verbazen als ik er nog een of twee over het hoofd heb gezien. Maar dan, de namen, verwijzingen en citaten hebben alleen een functie wanneer ze door de luisteraar opgepikt worden.
V - de tekst
De tekst van 'High water (for Charley Patton)' klinkt als de waarschuwing van een onheilsprofeet. De dreiging komt van het water, het stijgende water. Kijk maar naar de titel. Maar de dreiging komt niet alleen van het water, het stijgende water klinkt in mijn oren meer als een metafoor, een metafoor voor onheil, doem.
Dit stijgende water, deze naderende onheil, zal niet alleen alles blank zetten, maar voor armoede zorgen.
'Alles van waarde is weerloos', om met Lucebert te spreken:
High water risin' - risin' night and day
All the gold and silver are being stolen away
Er is geen ontsnappen aan, niet richting oost, niet richting west, zo lijkt Dylan met de daarop volgende regel te willen zeggen:
Big Joe Turner lookin' East and West
maar deze regel wordt direct gevolgd door
From the dark room of his mind
waardoor fantastische regels ontstaan:
… lookin' East and West
From the dark room of his mind
kijken richting oost en west in de donkere kamers van de geest. Er is geen weg uit, het onheil nadert.
In de regels die volgen wordt de link gelegd met de geboortestad van Big Joe Turner en de song 'Kansas city', waarna het eerste couplet sluit met nogmaals de bevestiging wat de luisteraar - ik - al vermoedde, er is geen uitweg:
High water everywhere
Ook het tweede couplet begint weer met de onheilsboodschap:
High water risin', the shacks are slidin' down
Folks lose their possessions - folks are leaving town
Let wel 'the shacks', de hutten, glijden en niet de huizen. ' Folks' en niet 'people' verliezen hun bezittingen, verlaten hun stad. Door dit soort woordkeuze, door het noemen van Big Joe Turner in het eerste couplet, krijg ik gelijk een tijdsbeeld voor ogen bij het luisteren naar 'High water (for Charley Patton)' en dit tijdsbeeld heeft niks met vandaag of gisteren te maken, maar veel eerder met de laatste decennia van de negentiende eeuw.
Vervolgens voert Dylan de eerder genoemde Bertha Mason op en deze Berha Mason gooit er een one-liner uit waar je u tegen zegt:
… "You're dancin' with whom they tell you to
Or you don't dance at all."
Er is geen keuze. Gij zult luisteren.
Wat wordt gevolgd door:
It's tough out there
High water everywhere
Zo op papier lijken deze twee regels een bekrachtiging van Masons woorden, maar zoals Dylan het zingt klinkt het eerder als ironie, als relativering.
In het derde couplet komt de vrouwenverleider aan het woord, de vrouwenverleider uit ergens in de jaren veertig, vijftig van de twintigste eeuw. Luister maar:
I got a cravin' love for blazing speed
Got a hopped up Mustang Ford
Jump into the wagon, love, throw your panties overboard
Mijn datering van de jaren veertig, vijftig heeft met woordkeuze, met de muziek te maken, niet met de auto. De eerste Ford Mustang dateert namelijk uit 1964.
In de twee regels die volgen weet Dylan door de eerste opschepperige regel, een regel uit een kinderversje net zo opschepperig te laten klinken:
I can write you poems, make a strong man lose his mind
I'm no pig without a wig
om vervolgens weer uit te komen bij de dreiging:
I hope you treat me kind
Things are breakin' up out there
High water everywhere
Het vierde vers wordt geheel beheerst door het stijgende, het dreigende water. En er vallen doden bij bosjes:
Coffins droppin' in the street
Like balloons made out of lead
Doodskisten vallen op straat als ballonnen gemaakt van lood. Die doodskisten vallen hard, het valt zwaar. Denk aan de eerder genoemde uitdrukking 'to go down like a lead balloon'.
Een naamloze 'she' bijt de zanger nog even toe dat hij niet op haar hulp hoeft te rekenen, dat ook zij bezig is te verdrinken. Ironie van de bovenste plank.
Na al dit onheil, na deze doden, na een gebrek aan hulp lijkt het volgende couplet met een grap, een mop te beginnen:
Well, George Lewis told the Englishman, the Italian and the Jew
maar niets is minder waar, het enig wat George Lewis de Engelsman (protestant), de Italiaan (katholiek) en de Jood te melden heeft, is weer een onvergetelijke one-liner en daar is niks grappigs aan:
"You can't open your mind, boys
To every conceivable point of view."
En dat het niet mogelijk is om de geest open te zetten voor ieder mogelijk gezichtspunt, blijkt wel uit de daarop volgende regels waarin Charles Darwin gevangen zit lang Highway five, een weg dwars door de zogenaamde Bible belt in het zuiden van Amerika. De evolutietheorie van Darwin zal geen geliefde theorie zijn in deze Bible belt, het is dan ook niet voor niks dat hij in 'High water (for Charley Patton)' gezocht wordt:
Judge says to the High Sheriff,
"I want him dead or alive
Either one, I don't care."
Het voorlaatste couplet begint met het eerder genoemde citaat uit 'The coo coo bird', direct gevolgd door woorden die nog het meest doen denken aan die van een doempredikant:
The Cuckoo is a pretty bird, she warbles as she flies
I'm preachin' the Word of God
I'm puttin' out your eyes
om verder te gaan met de one-liner van Fat Nancy.
Het laatste couplet begint wederom met een citaat uit een bekende song, om te vervolgen met een onconventionele kijk op de omgang met vrouwen:
I'm getting' up in the morning - I believe I'll dust my broom
Keeping away from the women
I'm givin' 'em lots of room
Vervolgens is het aan het onweren boven Clarksdale - home of the Deltablues - en is geluk niet mogelijk tenzij de ander ook gelukkig is:
Thunder rolling over Clarksdale, everything is looking blue
I just can't be happy, love
Unless you're happy too
Eind goed, al goed? Dacht het niet:
It's bad out there
High water everywhere
De tekst van 'High water (for Charley Patton)' is een samenraapsel van namen, citaten en one-liners, ogenschijnlijk lijken ze niks met elkaar te maken, maar samen roepen ze sterke beelden op. Beelden van een tijd, ergens eind negentiende, begin twintigste eeuw. Een tijd waarin het leven nog 'simpel' was, een tijd waarin de mens nog in kleine gemeenschappen woonde, waarin iedereen iedereen kende omdat de dagelijkse gang zelden verder reikte dan de grenzen van het eigen dorp.
Maar ook een tijd waarin de dreiging van natuurrampen deel uit maakte van het leven, waarin nog niet of nauwelijks te voorspellen was wanneer de natuur haar verwoestende werk over de mensheid zou uitstorten. Een tijd waarin een natuurramp, zoals een overstroming, werd gezien als de torn Gods.
'High water (for Charley Patton)' doet mij vaak denken aan de film O brother where art thou? (2000) van de gebroeders Coen. De beelden opgeroepen door 'High water (for Charley Patton)' en de beelden in O brother where art thou? lijken vaak naadloos op elkaar aan te sluiten. En ook de door banjo gedomineerde muziek van 'High water (for Charley Patton)' sluit naadloos aan bij de soundtrack van O brother where art thou?, bij de muziek uit een tijd ver verwijderd van de tijd waarin Dylan 'High water (for Charley Patton)' schreef.
En toch, is er het contrast. In O brother where art thou? komt de overstroming als een bevrijding, niet als een bedreiging.
'High water (for Charley Patton)' brengt de luisteraar voor een minuut of vier naar een wereld in het verleden.
Naar een wereld waarin Darwin de vijand is, een wereld waarin Charley Patton en Big Joe Turner nog klinkende namen zijn en iedereen 'Dust my broom', 'The coo coo bird' en andere 'standards' uit de folk en de blues kan fluiten. Een wereld waarin de dreiging van het stijgende water als een niet te keren noodlot boven de dagelijkse gang hangt.
It's tough out there
High water everywhere
Abonneren op:
Posts (Atom)