ruimte

Bij het binnenlopen van de kantoorboekhandel zie ik dat de nieuwe Revolver's Lust for life inmiddels in de verkoop is gegaan. Na wat bladeren stuit ik op een door Chris van Oostrom geschreven recensie van Tempest. Van Oostrom schrijft veel, zoals 'hoewel niemand het meer van de inmiddels 71-jarige roerganger had mogen verwachten, heeft hij waarachtig opnieuw een ijkpunt aan zijn oeuvre toegevoegd: dit is zijn beste album sinds Time out of mind ('97).' Ik heb wat moeite met de titel 'roerganger' & de zinsnede 'Live is de man soms amper verstaanbaar', maar dat neemt niet weg dat het een mooie (lees: 'positieve') recensie is. Tempest krijgt vier (van de maximaal vijf?) sterren.
In dezelfde Revolver's Lust for life schrijft dezelfde Chris van Oostrom onder de titel 'Just like a woman!' over de film Factory girl, je weet wel, de film over Edie Sedgwick. Natuurlijk komen de nummers 'Just like a woman' & 'Leopard-skin pill-box hat' voorbij & natuurlijk gaat het over Dylans bezwaren tegen deze film: 'Dylan had laten weten dat de filmmakers een proces wegens smaad tegemoet konden zien wanneer hij met naam en toenaam geportretteerd zou worden. Wellicht vreesde hij dat de vermeende abortus van hun kind in het script verwerkt zou worden - wat overigens niet gebeurde.'
Om het plaatje compleet te maken, moet ik nog even vermelden dat in deze Revolver's Lust for life ook nog een recensie staat van de verzamelaar Make it your sound, Make it your scene - Vanguard records & the 1960's musical revolution. Op deze cd staat natuurlijk Dylans 'North country blues', opgenomen tijdens het Newport Folk Festival van 1963. Ook deze release krijgt van de recensent vier sterren. Overigens wordt in deze recensie Dylan welles waar bij naam genoemd, maar meer ook niet.

Voor ik naar de kantoorboekhandel reed ben ik stout geweest. Ik heb namelijk het te verzetten werk in de hoek gesmeten om - hangend in een luie stoel - Tempest te beluisteren. Twee keer. Wie denkt dat ik nu, achteraf, spijt heb van mijn daden, moet ik teleurstellen. Het was héérlijk. Bovendien is het te verzetten werk inmiddels klaar, een paar uur eerder zelfs nog dan ik aanvankelijk had ingeschat.

Ik had zelfs tijd over om over het internet te struinen & tot de conclusie te komen dat ik eerder vandaag, in de meest recente 'Dylan kort', een link ben vergeten.
Elders, want immers altijd verder zoeken, lees ik: 'Tempest is een meer dan aardige toevoeging aan het Dylan-oeuvre voor wie reeds alles van de man in de kast had staan, maar wie hier een meesterwerk in hoort, wil wel erg graag deugen, of dementeert gewoon.'
Ik maak mij zorgen, ik vergeet nogal eens wat, zoals in welke aflevering van 'Dylan kort' nou ook al weer die link naar dat stuk van Jan Mertens stond dat ik volgens Floater moest lezen. Ik weet in ieder geval nog dat ik dat stuk wil lezen, het zal dus allemaal wel weer meevallen met mij. Ik zal wel gewoon graag willen deugen.
Dat zal het zijn.
Tussendoor lees ik nog over 'Ome Bob en tante Irene', een titel die me aanvankelijk nogal tegenstaat, maar tijdens het lezen wordt de weerzin al snel minder. Beweren dat het een feest van herkenning is, is misschien wat overdreven - ik heb geen iPad & ik at na de aanschaf van Biograph een week lang geen pindakaas maar gebraden gehakt op brood.

'Duquesne whistle' draaide & zoonlief zat te swingen op zijn stoel. Benen, handen, hoofd, alles was in beweging. Misschien dat ik later vandaag nog toekom aan nogmaals Tempest, van begin tot eind.
Ik zie wel, het is een mooie dag & de koffie is klaar.
En in gedachten blijf ik maar wachten op 2 oktober. Er is nu niets meer dat ik kan doen. De drukker is nu aan zet.
Ik heb nu de ruimte om het wachten op te vullen.