Floater beschrijft in zijn e-mail de uitzending en deze mail lezende wordt het - denk ik - duidelijk hoe tenenkrommend de uitzending van DWDD was.
Floater: 'Eigenlijk weet je het al van tevoren. Een item bij DWDD over de nieuwste plaat van Dylan is gedoemd te mislukken. Het fenomeen Dylan is nu eenmaal te complex om binnen pakweg 7 minuten te bespreken. Zijn nieuwste album Tempest wordt momenteel door de schrijvende pers over de hele wereld vrijwel unaniem de hemel in geprezen. Daar wil de redactie van DWDD graag op inspelen. Maar hoe leg je dit uit aan een miljoenenpubliek, waarvan pakweg de helft nauwelijks beseft dat de man überhaupt nog in leven is?
Om de kijkers toch een indruk te geven hoe goed Tempest is zul je er natuurlijk stukjes van moeten laten horen. Dan stuit je al op een groot probleem: zijn stem. Dat vormt een bijna onoverkomelijke barrière voor een kijkerspubliek dat de afgelopen 10 jaar voortdurend is blootgesteld aan talentenjachten waarbij een zanger als Bob Dylan, zelfs in zijn hoogtijdagen, niet eens door de voorselectie zou komen. Dus wat gebeurt er? Na ongeveer één minuut zit Mart Smeets, één van de pleitbezorgers van Tempest, ons uit te leggen dat het publiek tijdens een recent concert van Dylan in de Heineken Music Hall nog massaal de zaal verliet vanwege diens stem.
Matthijs van Nieuwkerk stelt voor om ons aan de hand van enkele videofragmenten te laten horen hoe die stem in de loop der jaren is veranderd en inmiddels is verworden tot het gekras van een zieke roek. Het deel van de kijkers dat Bob Dylan nog niet kende is nu voorbereid op het ergste, als ze al niet hebben weggezapt naar een andere zender. Tja die Dylan, legt Matthijs nog uit, dat is een muziekgrootheid die vlak voor de zomer nog werd gelauwerd door de Amerikaanse president Obama. Daarbij hield hij zowaar zijn zonnebril op zijn neus. Een schande! Aldus Jan Donkers, de andere pleitbezorger van de nieuwe Dylan-plaat. Na enkele beelden vertoond te hebben van de ceremonie, waarbij Matthijs de muziekheld nog even wegzet als een oud dametje moet Smeets ook nog even een duit in het zakje doen. Hij vergelijkt Dylan met een mummie als hij aan diens ontmoeting met de paus refereert.
Eindelijk komen we dan toe aan de nieuwe plaat Tempest. Allereerst wil men ons trakteren op het openingsnummer "Duquesne Whistle". Jan Donkers vindt dat we dan ook de bijbehorende videoclip moeten laten zien, want die is schandelijk gewelddadig. Na luttele seconden wordt de clip al weer stopgezet en wil Jan nog even vermelden dat Dylans gezicht er wel heel merkwaardig uitziet, alsof hij een botox behandeling heeft ondergaan.
Vervolgens krijgen we nog twee nummers van de nieuwe plaat voorgeschoteld. Allereerst "Roll On John", waarvan Jan Donkers vindt dat Dylan er 32 jaar te laat mee komt aanzetten. Bovendien vindt hij het niet sterk van Dylan dat hij zomaar leentjebuur speelt bij de Beatles. Zou hij ons op die manier willen duidelijk maken dat het hier om John Lennon gaat? We zien Mart instemmend knikken. Die vraagt zich hardop af of Dylan niet seniel aan het worden is. Beide heren hadden inmiddels moeten weten dat er ook elders op dit album wordt verwezen naar klassieke popsongs. Hierna volgt nog een kort fragment uit het titelnummer. Smeets is van mening dat het "not done" is om een nummer van maar liefst een kwartier op een plaat te zetten. Maar ja, er is nu eenmaal altijd iets geks aan de hand op een plaat van Dylan, aldus Mart.
Emiel Roemer, vandaag tafelheer, wil nog even laten weten dat men het vroeger op zijn middelbare school voortdurend over Dylan had. Dat is een grote meneer uit de popmuziek. Als Emiel de voor hem tamelijk catastrofaal verlopen uitzending nog enigszins kan redden dan grijpt hij die mogelijkheid met beide handen aan. Desnoods wordt Bob Dylan in de strijd gegooid. Niets is hem nog te gek. Maar Mart heeft daar helemaal geen boodschap aan. Hij wil weten wat Dylan vandaag de dag op de middelbare school voorstelt. En het antwoord moet direct komen, want Mart is streng en duldt geen tegenspraak. Matthijs hoeft hier echt geen week voor uit te trekken. Mart vraagt het terstond aan twee tieners uit het publiek. De enigszins beduuste meisjes kennen Bob Dylan wel, maar nee, ze geloven niet dat ze zijn nieuwe plaat gaan aanschaffen. Wie zal het ze na deze vertoning kwalijk nemen...?'
Ik heb gisteravond ook gekeken, samen met 'mevrouw Tom' en zoonlief. Zoonlief is bijna tien en had wel enigszins de pest in dat hij niet naar Nickelodeon mocht kijken. Tijdens de filmfragmentjes van de jonge Dylan hoorde ik hem zeggen 'dat liedje luister jij ook vaak, toch?' en dat is ook zo.
Ik heb lang tijdens de uitzending gedacht 'het wordt nog wel beter, er is nog tijd' en aanvankelijk vond ik wat Jan Donkers vertelde best aardig, in tegenstelling tot de inbreng van Mart Smeets en Matthijs van Nieuwkerk. Vooral het gezeur over Dylans stem van deze twee heren heb ik mij mateloos aan zitten ergeren. Of wat te denken van de opmerkingen dat Bob Dylan geen bekende naam meer is onder jongeren (lees onder de 30 jaar)?
Ik ben blij dat ik niet iedere man of vrouw onder de dertig die wèl weet wie Dylan is een euro hoef te geven, het zou me een fortuin kosten. Maar zelfs wanneer niet één man of vrouw van onder de dertig zou weten wie Dylan is, dan nog is het een geheel niet ter zake doende opmerking. Simpelweg omdat de leeftijd van de luisteraar niks zegt over de kwaliteit van de muziek.
En dat is nou net waar het om draait, dat is - naar mijn idee - de kern van het verhaal van Floater: in de uitzending van DWDD is niet tot nauwelijks gesproken over de kwaliteit - of het gebrek daaraan - van Tempest.
Er is gesproken over Dylans recente concerten, Dylans verleden, Dylans citeren, Dylans naamsbekendheid (of het gebrek daaraan) bij jongeren, Dylans ontvangst van de Presidential Medal of Freedom, enzovoort, maar er is niet tot nauwelijks gesproken over de kwaliteit van Tempest en daar zit 'm de crux waarom de uitzending van DWDD veel te wensen overliet.
Gisteravond na de uitzending ben ik met opzet niet gelijk achter mijn computer gekropen om over die uitzending hier te schrijven. Ik ben de stilte van de tuin in gelopen, ik heb een sigaret opgestoken en ik heb me afgevraagd of ik knettergek ben. Of ik de uitzending met verkeerde ogen heb gezien.
Ben ik inmiddels zo 'verweven' met het bewonderen van Dylans muziek dat ik geen kritiek op zijn werk kan verdragen?
Na lang nadenken ben ik tot de conclusie gekomen dat dat niet zo is. Het zal me werkelijk waar worst wezen of mensen Tempest al dan niet goed vinden. Ik had het prima gevonden wanneer gisteravond Tempest in DWDD met de grond gelijk was gemaakt, zolang het maar was gegaan om waar het om zou moeten gaan: het te bespreken album.
De enige die gisteravond daadwerkelijk wat over het album heeft gezegd, is Jan Donkers. Zo heb ik Donkers horen zeggen dat hij Tempest goed vindt, maar dat hij het niet Dylans beste plaat vindt. Dat is - aldus Donkers - Blonde on blonde. Verder heb ik Donkers horen zeggen dat hij het album vier en geen vijf sterren zou hebben gegeven. En ik heb Donkers horen zeggen dat Dylans stem mooi voorin de mix zit.
Vervolgens heeft Jan Donkers - althans in mijn beleving - zich mee laten slepen in het geneuzel van Smeets en Van Nieuwkerk. Dat is jammer, ik ben er van overtuigd dat Jan Donkers prima in staat is om een goed verhaal over Tempest af te steken. Het is jammer dat Jan Donkers niet alleen aan de tafel zat.
Gisteravond laat, elders, schreef ik op 'misschien moet ik maar niet meer kijken'. Misschien moet ik dat inderdaad maar niet meer doen.
Met dank aan alle mannen en vrouwen die mij een e-mail stuurden, mij vandaag aanspraken of een reactie op de blog achterlieten naar aanleiding van de uitzending van DWDD.
Frits over de uitzending van DWDD, hier.
Reactie op Twitter, hier, hier, hier [deze twitteraar heeft duidelijk nooit Eat the document gezien of een biografie over Dylan gelezen...], hier :-), hier, hier, hier, hier, hier, hier :-)
De uitzending van DWDD kan hier bekeken worden.
Luisterpost: Tempest: Zie hier. [met dank aan Dirk voor de tip]
Vinyl versus cd: Dirk heeft de elpee van Tempest vergeleken met de cd en is tot de conclusie gekomen dat de elpee veel beter klinkt, zo liet hij mij via de e-mail weten. Ik ben zelf - door drukte - nog niet toegekomen aan het draaien van de elpee. Zodra ik dat heb gedaan zal ik mijn bevindingen hier publiceren.
iTunes: Tempest staat op #2 in de Nederlandse albumlijst van iTunes, zo heb ik van Hans begrepen via de e-mail.
8weekly: Recensie Tempest, hier.
Written in music: Recensie Tempest, hier.
Gazet van Antwerpen: Recensie Tempest, hier.
Skyline reviews: Recensie Tempest, hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten