de Groene Amsterdammer: In de nieuwe
de Groene Amsterdammer - vanaf vandaag in de schappen - staat inderdaad onder de titel 'Prachtige slijtage' een stuk over Dylan. Of nee, laat ik dat wat nuanceren: onder de kop 'Prachtige slijtage' staat een gecombineerde recensie van
Tempest van Bob Dylan en
La Futura van ZZ Top, geschreven door Leon Verdonschot. Verdonschot schrijft over Dylans uithaal in
Rolling stone naar de plagiaat-roepers, over de clip bij 'Duquesne whistle' en ook nog een beetje over Dylan. Het is een (positieve) dertien in een dozijn-recensie. Niks opmerkelijks. Het Dylan-deel van de tekst beslaat hooguit een derde van een bladzijde. Geen foto van Dylan of
Tempest, wel van ZZ Top. Tegen het eind van de recensie denk ik dat Verdonschot zonder grote blunders zijn stukje heeft weten te schreven, maar helaas, onderaan de recensie staat: 'Bob Dylan,
Tempest, label: Universal'.
Echt waar, het staat er echt: 'Universal'.
Tsja.
Cat Power: Ik heb niet goed uit mijn doppen gekeken, Senne wees mij er terecht op dat naast
New morning er nog een Dylan-release te zien is op de foto van Cat Power (zie 'Dylan kort #942'). Floater liet mij weten dat het nog wel mee valt met mijn geheugen: Cat Power heeft inderdaad 'Paths of victory' opgenomen. Dat nummer is te vinden op de verzamelaar
Hard rain vol. one.
Dylan-ruimte: Arno stuurde mij een foto van het net geplukt van een 'Bob Dylan space' - een 'Dylan-ruimte' - zeg maar de plek waar Dylan beluisterd wordt. Op mijn verzoek stuurde hij ook nog een foto van zijn eigen 'Dylan-ruimte' en de suggestie om lezers van de blog te vragen om foto's te sturen van hun eigen 'Dylan-ruimte'. Goede suggestie, dus bij deze: stuur die foto's maar op!
John Wesley Harding: Vanochtend heb ik - na
Tempest - dit album gedraaid en weer viel mij op, misschien nog meer dan anders, hoe slecht de geremasterde cd-versie uit 2003 van dit album is. Dat het mij opviel, is natuurlijk mijn eigen schuld, ik had natuurlijk gewoon de elpee moeten draaien. Eigen schuld.
Daar gaat het nu even niet om. Waar het me wel om gaat, is dat ik weer eens overvallen werd door de schoonheid van dit album in het algemeen en 'All along the watchtower' - véél beter dan Hendrix - en 'Dear landlord' - véél beter dan Janis Joplin - in het bijzonder. Ik denk niet dat ik deze twee nummers vandaag nog uit mijn hoofd krijg. Niet dat dat erg is.
Wel de behoefte om weer in mijn 'Dylan-ruimte' te kruipen en alleen deze twee nummers te draaien, nog één keer om dan pas te doen wat ik moet doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten