Beste Tom,
Gods wegen zijn ondoorgrondelijk, die van Dylan evenzeer, maar Sony kan er ook wat van. Zo brengen ze allerlei elpees van Dylan weer uit, geremastered, maar de meeste daarvan zijn hier via Music on Vinyl reeds op de markt, we hadden het er al eens over, terwijl diegene die niet beschikbaar zijn niet worden gereleased.
Street Legal, Infidels, ik noem er maar een paar belangrijke,
Shot of Love... Laat die laatste nu dus toch bestelbaar zijn bij Amazon.de, hoewel niet bij de gewone platenboeren in den lande. Ik kon me ondanks mijn voorliefde voor de fysieke winkel niet bedwingen, want tja, het draait hier wel om de enige plaat van Dylan waar ooit een nummer aan is toegevoegd, en wat voor een bovendien, terwijl in Europa deze nieuwe editie nooit op vinyl verscheen.
Hij arriveerde vandaag, en ik heb hem beluisterd, beseffend dat anderen zich nog verdiepen in
Trouble no More, jij ook waarschijnlijk. Een van de dingen die over die box zijn gezegd, in het zo langzamerhand gebruikelijk initiële enthousiasme over de
Bootleg Series, kwam er op neer dat de live nummers daarvan de studio edities verre overtreffen. Wel, als eerste aantekening kan ik maken dat dit voor de nummers van
Shot of Love iets gecompliceerder ligt, zelfs niet altijd op gaat.
Zoals
Shot of Love, jij merkte het laatst terecht op, niet echt tot de Christelijke albums behoort, eerder de beginnende twijfel boekstaaft en het begin is van zijn diepere religieuze zoektocht die zich van georganiseerde religies niets meer aantrekt, zo is het geluid van dit kleine, misschien gemankeerde meesterwerk ook uitzonderlijk. En laat ik met de deur in huis vallen, deze schijf smijt dit in je gezicht, nee, hoe Dylan hier musiceert en zingt doet niet onder voor wat op
Trouble no More staat, zeker niet qua intensiteit, maar er zijn lichte aanmerkingen te maken op de remaster, die alles brengt met een scherper contrast. De persing is redelijk goed, niet zonder een klein zeldzaam spatje, toch qua kwaliteit echt aardig boven het lage gemiddelde van tegenwoordig, op het oog zelfs perfect. De drums klinken heel duidelijk en gedefinieerd, diep, het prachtig melodieuze en 'percussionistisch' gedetailleerde spel van Keltner komt prachtig uit, maar de stevige bas van Drummond zit daardoor lijkt het helaas iets lager in de mix en in "Trouble" hoor je hierdoor het tachtiger jaren soundje iets teveel zich aankondigen. De zangweergave evenwel is nog warmer dan origineel, en hoeveel beter zingt Dylan hier dan in de paar voorgaande jaren waar de emotie hem soms teveel werd en de schade van de zeventiger jaren zich vertaalde in een geknepen, geforceerde uithalen. De gitaren ook spatten er uit. "Watered Down Love" dat ik altijd wat minder vond blijkt zo funky! "Property of Jesus" is majestueus nu, op een Phil Spector manier. De keyboards lijken zo van
Blonde on Blonde geplukt. En de mondharmonica, prachtig, "Summertime" en "Every Grain of Sand" nog ontroerender (ik vind dit laatste nummer in deze uitvoering wel degelijk op zijn plaats, een geresigneerd troostrijk slot van een tumultueuze tocht)! Kortom, het totaal is een positieve verbetering volgens mij, hoewel ik er nog niet uit ben of de dimensies van de afzonderlijke partijen genoeg ruimte krijgen, de dynamiek voldoende is bewaard, iets, heel weinig, van de
loudness war schijnt hier toch zijn sporen na te laten, maar
Shot of Love moet uit je boxen stuiteren en dat gebeurt: "Groom" heb ik nog nooit zo gehoord en deze versie kan concurreren met die op
Trouble no More waar Santana zijn kunstjes onDylanachtig vertoont, de slide bijt. Laat ik daarbij direct ingaan op de toevoeging van dit nummer: voor mij maakt het de plaat beter, hoewel gezegd moet dat de overgang naar "Dead Man" je even enigszins uit balans brengt, waardoor je de kracht van dat nummer pas goed weer kunt ervaren na het intro, dat wat mager afsteekt tegen het voorgaande geweld.
Ach ik weet nog goed hoe het was
Shot of Love voor het eerst te horen op de radio, ik wist meteen: dit lag dichter bij wat ik altijd zo mooi vond bij Dylan, bijtende, humoristische, emotioneel rijke en vooral beeldende teksten en wat jij Tom de Dylan rammel noemt. Voor jou was dit de introductie, voor mij de terugkeer, hoewel ik achteraf
Slow Train en
Saved meer ben gaan waarderen, als een gedurfde stap en een onderdeel van zijn ontwikkeling, ondanks het wat krampachtige en een dimensionale aspect. Toen kwamen de kritieken. "Lenny Bruce" dat mij op de knieën had gekregen van ontroering, werd kinderachtig genoemd, alsof de simpelheid ervan niet door je ziel sneed. Er zou haat sluimeren achter alles, waar ik alleen innerlijke strijd hoorde. Het was een rommeltje, terwijl ik het rauw en eerlijk vond.
Erger, er kwamen nummers boven water die niet op de plaat waren verschenen, en dat bracht mij pas in verwarring, want de andere verwijten kon ik terzijde schuiven. Het gemis van de meesterlijke songs "Angelina", "Carribean Wind" en "Groom's still waiting at the Altar" schokte, deed de meeste andere songs wat verbleken, en wakkerde de twijfel over de geestelijke gesteldheid van Dylan weer aan, was hij toch de weg kwijt? Ik raakte gefrustreerd hierdoor, ondanks dat elke keer dat ik het album luisterde ik toch vooral op de tweede kant meegesleept werd, en dan hoe het allemaal begon! Het titelnummer was een
knock out van jewelste. Maar ik had liever kant een zien eindigen met respectievelijk "Angelina" en "Carribean Wind". En "Lenny Bruce" dan?
Nu wij die nummers in een andere constellatie toch kunnen beluisteren, en in een goed verband, geniet ik met volle teugen van deze uitstekende heruitgave. Er zijn weinig platen die me zo raken en verwarren en blij maken en verdrietig. Met "Groom" erbij tel ik toch echt als prijsnummers: "Shot of Love", "Property of Jesus" (echt gestegen in mijn achting), "Lenny Bruce", "Dead Man Dead Man", "Summertime" en "Every Grain of Sand", en de twee andere zijn gewoon goed... Fijne oogst toch. En een unieke sound!
(p.s. Het dedain over de hoes begrijp ik evenmin achteraf: de foto mooi, de illustratie pop art en in overeenstemming met het karakter van het album, al had ik liever het oorspronkelijke ontwerp gezien. De binnenhoes is echter nog hetzelfde, zonder vermelding van "Groom": een misser en bovendien niet geplastificeerd, wat de spatjes verklaard...)
groet hans altena
~ * ~ * ~ * ~ * ~
Hallo Hans,
Ik heb gelijk een bezoek gebracht aan de website van Amazon Duitsland, na het lezen van je stuk over de heruitgave Shot Of Love wil ik die plaat ook hebben. Tot mijn schrik biedt Amazon de plaat echter niet meer aan.
En dan te bedenken dat ik afgelopen zaterdag op de platenbeurs in Utrecht die persing nog in mijn handen had, maar niet kocht.
Shot Of Love hoorde ik voor het eerst ergens aan het eind van de jaren negentig. De eerste keer luisteren hoorde ik niet hoe mooi dit album is. Ik was zo dom geweest om te luisteren naar de boeken die ik had gelezen en dus verwachtte ik een ondermaats album. En omdat die verwachting er was, hoorde ik ook een ondermaats album. Pas bij de tweede of derde keer luisteren hoorde ik dat Shot Of Love beter is dan ik uit de boeken had geleerd. Shot Of Love leerde mij eigenwijs te zijn, zelf te luisteren.
In de loop der jaren is Shot Of Love alleen maar beter gaan klinken in mijn oren. Het is inderdaad die Dylan-rammel die het 'm doet.
Na nog wat speuren vond ik een andere webwinkel die mij de herpersing van
Shot Of Love wel wil verkopen. Gelukkig maar.
Vanavond draai ik
Shot Of Love, je enthousiasme dwingt mij te luisteren. Dat is verre van een straf. Ik luister nog niet naar die herpersing, dat zal nog wel een paar dagen duren voor ik die kan beluisteren.
Dank voor je stuk over de herpersing van misschien wel Dylans beste album van de jaren tachtig.
Groet,
Tom
Aanvulling: ik heb met mijn neus gekeken, Amazon biedt de plaat wel aan, zie
hier. [met dank aan Gerbrand en Johan]
