Johnny Cash - Forever Words
Was Johnny Cash een goede dichter? Ik denk daar niet iedere dag hetzelfde over. De meeste dagen denk ik niet dat Cash een groot dichter was, maar dan hoor ik weer "I Walk The Line" of "Folsom Prison Blues" en weet ik dat Cash zeker zijn momenten had.
Onlangs verscheen het boek Forever Words; The Unknown Poems van Johnny Cash. Lezend in dit boek kom ik tot dezelfde conclusie: Cash was geen groot dichter, maar hij had zeker zijn momenten.
Bob Dylan is vrij duidelijk over Johnny Cash: "The greatest of the great, then and now", zo staat het op de achterzijde van Forever Words.
Had Bob Dylan het over de dichter, de zanger of de muzikant Cash? Geen idee.
Wie Forever Words openslaat komt, naast citaten van onder andere Nick Cave en Leonard Cohen, nog een citaat van Bob Dylan tegen: "If we want to know what it means to be mortal, we need look no further than the Man in Black".
Beide citaten van Bob Dylan komen uit zijn bericht na het overlijden van Johnny Cash:
I was asked to give a statement on Johnny's passing and thought about writing a piece instead called "Cash Is King," because that is the way I really feel. In plain terms, Johnny was and is the North Star; you could guide your ship by him -- the greatest of the greats then and now. I first met him in '62 or '63 and saw him a lot in those years. Not so much recently, but in some kind of way he was with me more than people I see every day.
There wasn't much music media in the early Sixties, and Sing Out! was the magazine covering all things folk in character. The editors had published a letter chastising me for the direction my music was going. Johnny wrote the magazine back an open letter telling the editors to shut up and let me sing, that I knew what I was doing. This was before I had ever met him, and the letter meant the world to me. I've kept the magazine to this day.
Of course, I knew of him before he ever heard of me. In '55 or '56, "I Walk the Line" played all summer on the radio, and it was different than anything else you had ever heard. The record sounded like a voice from the middle of the earth. It was so powerful and moving. It was profound, and so was the tone of it, every line; deep and rich, awesome and mysterious all at once. "I Walk the Line" had a monumental presence and a certain type of majesty that was humbling. Even a simple line like "I find it very, very easy to be true" can take your measure. We can remember that and see how far we fall short of it.
Johnny wrote thousands of lines like that. Truly he is what the land and country is all about, the heart and soul of it personified and what it means to be here; and he said it all in plain English. I think we can have recollections of him, but we can't define him any more than we can define a fountain of truth, light and beauty. If we want to know what it means to be mortal, we need look no further than the Man in Black. Blessed with a profound imagination, he used the gift to express all the various lost causes of the human soul. This is a miraculous and humbling thing. Listen to him, and he always brings you to your senses. He rises high above all, and he'll never die or be forgotten, even by persons not born yet -- especially those persons -- and that is forever.
The Comic Book And Me #39
Well, the comic book and me, just us, we caught the bus
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"
Iron Man: Legacy #6
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"
Iron Man: Legacy #6
The Comic Book And Me #38 [Robert Crumb]
Well, the comic book and me, just us, we caught the bus
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"
Robert Crumb staat niet bekend als een liefhebber van Bob Dylans muziek. Crumb is - voor zover ik weet - een liefhebber en verzamelaar van oude muziek, muziek uit de jaren twintig en dertig. Des te opmerkelijker vond ik het toen ik twee keer vlak achter elkaar een tekening van Crumb tegenkwam die mij sterk aan Bob Dylan deed denken. Of Crumb ook aan Bob Dylan dacht tijdens het maken van deze twee tekeningen weet ik uiteraard niet. Misschien zie ik connecties die er niet zijn.
Oh, Mama, can this really be the end
To be stuck inside of Mobile
With the Memphis blues again
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"
Robert Crumb staat niet bekend als een liefhebber van Bob Dylans muziek. Crumb is - voor zover ik weet - een liefhebber en verzamelaar van oude muziek, muziek uit de jaren twintig en dertig. Des te opmerkelijker vond ik het toen ik twee keer vlak achter elkaar een tekening van Crumb tegenkwam die mij sterk aan Bob Dylan deed denken. Of Crumb ook aan Bob Dylan dacht tijdens het maken van deze twee tekeningen weet ik uiteraard niet. Misschien zie ik connecties die er niet zijn.
Oh, Mama, can this really be the end
To be stuck inside of Mobile
With the Memphis blues again
The Comic Book And Me #37
Well, the comic book and me, just us, we caught the bus
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"
Deze afbeelding ontving ik bij onderstaande e-mail van Frans:
Af en toe vind ik er ook eentje! Dit komt uit een strip getiteld Medea deel 2: De schat van Byzantium.
Onze held is gevangen genomen door een ouwe nazi en wil het er even inwrijven dat de muziek die ze horen gemaakt wordt iemand van Joodse komaf.
Frans
[met dank aan Frans]
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"
Deze afbeelding ontving ik bij onderstaande e-mail van Frans:
Af en toe vind ik er ook eentje! Dit komt uit een strip getiteld Medea deel 2: De schat van Byzantium.
Onze held is gevangen genomen door een ouwe nazi en wil het er even inwrijven dat de muziek die ze horen gemaakt wordt iemand van Joodse komaf.
Frans
[met dank aan Frans]
Hi Heel Sneakers
Barry Goldberg -- vocals and piano
Bob Dylan -- piano
Kenny Davern -- clarinet
Ken Pine -- electric guitar
Rick Marotta -- drums
Howard Johnson -- electric bass, tuba, horn arranger
Eddie Korvin -- producer, engineer, co-arranger
Met dank aan Eddie Korvin
Kraaien
Het moet rond 1990 geweest, rond de tijd dat het eerste album - Muts heette dat album - gepresenteerd werd. In die tijd greep ik iedere kans aan om de band Fratsen live te zien. Daar fietste ik soms enkele kilometers voor, maar dat maakte mij niet uit. Ik had er veel voor over om nummers als "Robin Hood", "Hemelvaart" en "Pand Van Janna" live te horen.
Het album Muts kocht ik niet, al snap ik nog steeds niet waarom. Het pand van Janna ben ik vaak geweest, ook om Fratsen te horen spelen.
Na het uiteenvallen van Fratsen ging André Manuel verder, soms solo, soms met de band Krang. Ik was Fratsen en Manuel toen allang uit het oog verloren, ik fietste niet meer om te horen.
Eind jaren negentig hoorde ik op de autoradio of ergens anders het nummer "Kraaien" van Krang. Na het horen van "Kraaien" is het nooit meer goed gekomen met mij.
Ik speurde platenzaken af op zoek naar "Kraaien" en uiteindelijk vond ik het album How! van Krang met daarop "Kraaien" en nog veertien nummers. Die cd staat op zolder en eens in de zoveel tijd haal ik die cd op om "Kraaien" te draaien, de andere nummers luister ik niet.
"Kraaien" eindigt met:
En als dan 's avonds heel de zon
In die bak met water dooft
Duw me dan de zee op
Zoals me is beloofd
Maak allemaal een fakkel
Steek het bootje in de brand
Ik zal mijn lied nog eenmaal zingen
Jullie dansen op het strand
Als indianen
Het album Muts kocht ik niet, al snap ik nog steeds niet waarom. Het pand van Janna ben ik vaak geweest, ook om Fratsen te horen spelen.
Na het uiteenvallen van Fratsen ging André Manuel verder, soms solo, soms met de band Krang. Ik was Fratsen en Manuel toen allang uit het oog verloren, ik fietste niet meer om te horen.
Eind jaren negentig hoorde ik op de autoradio of ergens anders het nummer "Kraaien" van Krang. Na het horen van "Kraaien" is het nooit meer goed gekomen met mij.
Ik speurde platenzaken af op zoek naar "Kraaien" en uiteindelijk vond ik het album How! van Krang met daarop "Kraaien" en nog veertien nummers. Die cd staat op zolder en eens in de zoveel tijd haal ik die cd op om "Kraaien" te draaien, de andere nummers luister ik niet.
"Kraaien" eindigt met:
En als dan 's avonds heel de zon
In die bak met water dooft
Duw me dan de zee op
Zoals me is beloofd
Maak allemaal een fakkel
Steek het bootje in de brand
Ik zal mijn lied nog eenmaal zingen
Jullie dansen op het strand
Als indianen
En altijd als ik dat hoor moet ik een brok van herkenning wegslikken. De zee is mijn thuis.
Ik heb net weer de cd How! van zolder gehaald en draai "Kraaien" keer op keer en dat op de dag dat ik eigenlijk Christmas In The Heart voor de eerste keer dit jaar zou moeten draaien.
Waarom vandaag, waarom nu luisteren naar "Kraaien"? Vanochtend kreeg ik een e-mail met een link naar een artikel op de website van Tubantia. Tubantia meldt mij dat André Manuel een Twentse vertaling heeft gemaakt van Bob Dylans "The Times They Are A-Changin'". Dat was de trigger om "Kraaien" te willen horen.
Waarom vandaag, waarom nu luisteren naar "Kraaien"? Vanochtend kreeg ik een e-mail met een link naar een artikel op de website van Tubantia. Tubantia meldt mij dat André Manuel een Twentse vertaling heeft gemaakt van Bob Dylans "The Times They Are A-Changin'". Dat was de trigger om "Kraaien" te willen horen.
The 1966 Live Recordings - een anti-recensie #11
Zoals vele concertopnamen in The 1966 Live Recordings staat de opname van Sheffield (16 mei) op 2 cd's. De cd met Dylans solo-set is in stereo en opgenomen door Mike Claydon. De cd met het Hawks-deel is in mono en opgenomen door Richard Alderson. Dat zorgt er voor dat Sheffield het eerste concert in The 1966 Live Recordings-box is waarbij de overgang van solo-set naar Hawks-set alles behalve soepel voor de oren is. Beter is het voor de luisteraar om tussen de sets een pauze in te lassen, zo verschillend klinken de opnamen van Claydon en Alderson.
Dylans solo-set werd opgenomen door Mike Claydon. Op deze opname is de concertzaal te horen zoals nog niet eerder op een opnamen in The 1966 Live Recordings. Wanneer je tijdens het luisteren je ogen sluit kun je ongeveer de concertzaal uittekenen.
Het is mooi om te horen hoe het publiek met (zenuwachtig? onzeker?) gegiechel reageert op "Fourth Time Around". "Fourth Time Around"was vijftig jaar geleden grappiger dan vandaag, al zegt dat waarschijnlijk meer over hoe er nu naar Dylan geluisterd wordt ten opzichte van vijftig jaar geleden dan over "Fourth Time Around".
Het concert begon natuurlijk met "She Belongs To Me", mooie harmonica-solo's. Dylan is scherp in Sheffield, ieder woord lijkt overwogen te zijn voor hij het zijn mond laat verlaten tijdens het eerste deel van dit concert. Luister naar "Visions Of Johanna", luister naar zijn spel van accenten met zijn stem en accenten met zijn gitaar.
En ook om "Visions" moet het publiek soms lachen, een beetje. Luister hoe hij het laatste vers weifelend begint om vervolgens sterker terug te komen. Mooi, mooi, mooi.
Ik houd nu al van Sheffield, van Dylans solo-set aldaar.
Een langzame "It's All Over Now, Baby Blue". Bedachtzaam, dat is misschien het woord om Dylans solo-set in Sheffield te definiëren. "It's All Over Now, Baby Blue" is in ieder geval bedachtzaam.
Dylan lijkt iets te dicht bij de microfoon te zingen waardoor een lichte vervorming van zijn stem ontstaat.
"Desolation Row" krijgt een lang instrumentaal intro. Het eerste couplet wordt wat vlak gebracht, maar daarna komt Dylan helemaal los en vertelt hij zijn verhaal vol vervreemding.
And then the kerosene
Is brought down from the factories
By insurance men who go
Check to see that nobody is escaping
To Desolation Row
Er is geen ontsnappen aan de schoonheid van Dylans solo-set in Sheffield. Van al Dylans solo-sets van tour '66 die ik tot nu toe gehoord heb is de solo-set van Sheffield als geheel mij het liefst. (Als het om individuele nummers gaat, weet ik het nog niet.)
Luister naar de harmonica-solo aan het eind van "Desolation Row".
En dan "Just Like A Woman". Dylan begint, stopt met spelen om een harmonica in het rek om zijn nek te doen en begint opnieuw.
Sssssssst. Niks zeggen, alleen luisteren.
mooi, hè?
Fragiel, dat is deze "Just Like A Woman".
"This never happens to my electric guitar," zegt Dylan tijdens het stemmen van zijn gitaar vlak voor hij "Mr. Tambourine Man", het laatste nummer van zijn solo-set, inzet.
En weer die mondharmonica aan het begin, ondersteund door nooit eerder gehoorde klanken van de gitaar. Dagdromen, verdwijnen door de rookgordijnen van de geest. En het gaat maar door en door en door. Heerlijk.
Dylans solo-set werd opgenomen door Mike Claydon. Op deze opname is de concertzaal te horen zoals nog niet eerder op een opnamen in The 1966 Live Recordings. Wanneer je tijdens het luisteren je ogen sluit kun je ongeveer de concertzaal uittekenen.
Het is mooi om te horen hoe het publiek met (zenuwachtig? onzeker?) gegiechel reageert op "Fourth Time Around". "Fourth Time Around"was vijftig jaar geleden grappiger dan vandaag, al zegt dat waarschijnlijk meer over hoe er nu naar Dylan geluisterd wordt ten opzichte van vijftig jaar geleden dan over "Fourth Time Around".
Het concert begon natuurlijk met "She Belongs To Me", mooie harmonica-solo's. Dylan is scherp in Sheffield, ieder woord lijkt overwogen te zijn voor hij het zijn mond laat verlaten tijdens het eerste deel van dit concert. Luister naar "Visions Of Johanna", luister naar zijn spel van accenten met zijn stem en accenten met zijn gitaar.
En ook om "Visions" moet het publiek soms lachen, een beetje. Luister hoe hij het laatste vers weifelend begint om vervolgens sterker terug te komen. Mooi, mooi, mooi.
Ik houd nu al van Sheffield, van Dylans solo-set aldaar.
Een langzame "It's All Over Now, Baby Blue". Bedachtzaam, dat is misschien het woord om Dylans solo-set in Sheffield te definiëren. "It's All Over Now, Baby Blue" is in ieder geval bedachtzaam.
Dylan lijkt iets te dicht bij de microfoon te zingen waardoor een lichte vervorming van zijn stem ontstaat.
"Desolation Row" krijgt een lang instrumentaal intro. Het eerste couplet wordt wat vlak gebracht, maar daarna komt Dylan helemaal los en vertelt hij zijn verhaal vol vervreemding.
And then the kerosene
Is brought down from the factories
By insurance men who go
Check to see that nobody is escaping
To Desolation Row
Er is geen ontsnappen aan de schoonheid van Dylans solo-set in Sheffield. Van al Dylans solo-sets van tour '66 die ik tot nu toe gehoord heb is de solo-set van Sheffield als geheel mij het liefst. (Als het om individuele nummers gaat, weet ik het nog niet.)
Luister naar de harmonica-solo aan het eind van "Desolation Row".
En dan "Just Like A Woman". Dylan begint, stopt met spelen om een harmonica in het rek om zijn nek te doen en begint opnieuw.
Sssssssst. Niks zeggen, alleen luisteren.
mooi, hè?
Fragiel, dat is deze "Just Like A Woman".
"This never happens to my electric guitar," zegt Dylan tijdens het stemmen van zijn gitaar vlak voor hij "Mr. Tambourine Man", het laatste nummer van zijn solo-set, inzet.
En weer die mondharmonica aan het begin, ondersteund door nooit eerder gehoorde klanken van de gitaar. Dagdromen, verdwijnen door de rookgordijnen van de geest. En het gaat maar door en door en door. Heerlijk.
~ * ~ * ~ * ~
Er wordt beleefd geklapt, maar dan hebben de mannen op het podium nog geen noot gespeeld.
En het begint eigenlijk redelijk braaf. "Tell Me, Momma" zal best hard in de zaal hebben geklonken op die dag in mei '66 in Sheffield, maar nu luisterend naar een opname van die "Tell Me, Momma" valt het allemaal wel mee.
Robertsons gitaar komt er af en toe heerlijk doorheen snerpen. Goede mix.
Na "Tell Me, Momma" is het publiek al niet meer zo beleefd.
En ook in het Hawks-deel van het Sheffield-concert klinkt Dylans stem zo nu en dan vervormd. "I Don't Believe You" gaat enigszins de mist in, met name door Dylans ondermaatse harmonicaspel.
Dat maakt hij gelijk weer goed met een mooie "Baby Let Me Follow You Down". De opname van Alderson miste hoorbaar het begin van "Baby Let Me Follow You Down". Dat is opgelost door het gebruik van een andere opname voor het begin van dit nummer. De gebruikte opname is - denk ik - de CBS-opname van Claydon.
Waarom is Sheffield niet geheel in de opname van Claydon in The 1966 Live Recordings te vinden? Vermoedelijk omdat de opname van Claydon van het Hawks-deel overstuurd klinkt.
Dylans sprookje over de schilder Tom Thumb voor "Just Like Tom Thumb's Blues" is langer en geestiger dan ooit. Een mooie "Just Like Tom Thumb's Blues" volgt. Volg vooral Manuels pianospel in deze opname. En natuurlijk Dylans onnavolgbare wijze van accenten leggen met zijn stem.
Niemand kan stil blijven zitten tijdens "Leopard-Skin Pill-Box Hat", toch? De mannen op het podium vieren feest terwijl het publiek een verhalenverteller verwacht, zo klinkt het.
Het publiek gaat tekeer, is niet tevreden met wat Dylan en The Hawks brengen. Terwijl er allerlei verwensingen richting podium geroepen worden mompelt Dylan in de microfoon, net zo lang tot het publiek uit nieuwsgierigheid stil valt. Op dat moment verandert het gemompel in woorden: "when I was just a baby".
Na een herhaling ("Remember, when I was just a baby") zetten de mannen "One Too Many Mornings" in. Het is een mooie, ietwat rustige (voor '66-begrippen) versie van dit nummer.
Bob Dylan neemt plaats achter de piano, "no boos?" vraagt hij het publiek. En dan gaat de woede niet alleen meer van publiek naar podium, maar ook van podium naar publiek: "Ballad Of A Thin Man".
Het begint betrekkelijk rustig, netjes, maar al snel ontstaat er een opzwepend spel tussen Hudsons orgel en Dylans zang. Heerlijk. Het hoogtepunt van het Hawks-deel.
En nu de remmen ontmanteld zijn kunnen Dylan en The Hawks met dezelfde overdonderende drang door en wordt "Like A Rolling Stone" het publiek in geslingerd.
Met dank aan Cas voor de afbeelding.
Dylan kort #1194
Trouw (14 december) bevatte een schitterende column van Wim Boevink over Patti Smiths optreden tijdens de uitreiking van de Nobelprijzen. Boevink: "Een zangeres zong een lied en maakte een fout; ze was haar tekst kwijt. Niet zomaar een zangeres en niet zomaar een lied. En was ze haar tekst kwijt, of raakte ze erdoor overmand?" en: "Er liepen tranen over wangen, terwijl Patti Smith, haar lange grijze haar langs haar gezicht, zong over bergen en oceanen en een jong kind naast een dode pony." [met dank aan Silvester]
Patti Smith in New Yorker over haar optreden tijdens de Nobel-uitreiking, zie hier. Zéér de moeite van het lezen waard. [met dank aan Gerbrand]
Top 2000: The Untold Stories van 17 december bevat een aardig stuk over Traveling Wilburys, zie hier. [met dank aan Henk, de foto bij deze "Dylan kort" is door Henk gemaakt in Parijs in 2007 (Hard Rock Café)]
Bert Deben schreef een nieuwsgedicht, met een beetje Dylan, zie hier.
Patti Smith in New Yorker over haar optreden tijdens de Nobel-uitreiking, zie hier. Zéér de moeite van het lezen waard. [met dank aan Gerbrand]
Top 2000: The Untold Stories van 17 december bevat een aardig stuk over Traveling Wilburys, zie hier. [met dank aan Henk, de foto bij deze "Dylan kort" is door Henk gemaakt in Parijs in 2007 (Hard Rock Café)]
Bert Deben schreef een nieuwsgedicht, met een beetje Dylan, zie hier.
Nobeltasje
Eind november tipte Bert mij al over het Nobeltasje. Dit tasje had Bert ontvangen bij een online bestelling van boekwinkel Broese in Utrecht. Hij stuurde mij een foto van het tasje. Op het tasje staat een citaat uit Dylans "Lay Lady Lay" en de vermelding van het winnen van de Nobelprijs voor de literatuur 2016 door Bob Dylan. Zou het door Bert ontvangen tasje het enige ontwerp zijn of zouden er ook tasjes zijn met andere citaten? Geen idee eigenlijk. Het voornemen een mailtje te sturen nar boekwinkel Broese schoof ik op de lange baan. "Komt wel, eerst andere zaken," was de gedachte en dus - zo gaat het altijd bij uitstellen - kwam er niks meer van het sturen van die e-mail.
Met het mailtje van Bert in mijn achterhoofd tipte ik een andere Dylan-liefhebber over het tasje, maar gek genoeg vergat ik Berts foto op de blog te zetten.
En met het binnenstromen van tientallen andere e-mails vergat ik het mailtje van Bert en het voornemen om daar nog iets mee te doen.
Tot vanochtend.
Vanochtend bij het doorbladeren van de krant stuitte ik op een advertentie vol kerstsfeer en.... Het paarse Nobeltasje met Dylan-citaat. Het tasje wordt - zo lang de voorraad strekt - bij iedere online bestelling weggegeven. Het gaat dan om niet alleen bij Broese, maar om bij Libris gedane bestellingen.
Ik pieker me nu al de hele ochtend suf welk boek ik ga bestellen.
Met het mailtje van Bert in mijn achterhoofd tipte ik een andere Dylan-liefhebber over het tasje, maar gek genoeg vergat ik Berts foto op de blog te zetten.
En met het binnenstromen van tientallen andere e-mails vergat ik het mailtje van Bert en het voornemen om daar nog iets mee te doen.
Tot vanochtend.
Vanochtend bij het doorbladeren van de krant stuitte ik op een advertentie vol kerstsfeer en.... Het paarse Nobeltasje met Dylan-citaat. Het tasje wordt - zo lang de voorraad strekt - bij iedere online bestelling weggegeven. Het gaat dan om niet alleen bij Broese, maar om bij Libris gedane bestellingen.
Ik pieker me nu al de hele ochtend suf welk boek ik ga bestellen.
The 1966 Live Recordings - een anti-recensie #10
In mijn herinnering is Leicester legendarisch, maar het eerste deel van Dylans solo-set onderscheidt zich niet echt van eerdere concerten.
Moet het legendarische nog komen?
Is mijn geheugen defect?
Begin ik met te hoge verwachtingen aan het luisteren?
Maakt niet uit, ik moet gewoon luisteren en niet vergelijken (valt niet mee om niet te vergelijken).
Het nummer in Dylans solo-set tijdens tour ’66 waar ik tot nog toe het minste aandacht aan geschonken heb is, denk ik, “It’s All Over Now, Baby Blue”. Van de zeven nummers die Bob Dylan in ’66 tijdens zijn solo-set speelde is dit dan ook het nummer waar ik het minst mee heb. Ik geef de voorkeur aan de dromerigheid van een “Visions Of Johanna”, een “Fourth Time Around” of een “Desolation Row”, de breekbaarheid van een “Just Like A Woman”. Dat wil niet zeggen dat ik “It’s All Over Now, Baby Blue” niet goed vind, het zegt alleen dat ik een aantal andere nummer nog beter vind.
Dylan-liefhebbers zijn rare kwasten.
De “Desolation Row” in Leicester lijkt met wat meer vaart dan tijdens voorgaande concerten gespeeld te worden. Ondanks de vaart zingt Dylan de woorden wel zorgvuldig. Er is geen sprake van haast.
Dylans harmonicaspel in “Just Like A Woman” begint bedachtzaam. Dat duurt maar even, dan laat Dylan de klanken heerlijk ontsporen. Het had allemaal best veel langer mogen duren. Voor de echt aangename klankontsporing is er natuurlijk “Mr. Tambourine Man” aan het eind van de solo-set. Heerlijk.
Hoor ik het nou goed? Daagde Bob Dylan vlak voor “I Don’t Believe You” het publiek uit om harder “boe” te roepen? Tijdens een deel van “Baby, Let Me Follow You Down” is Dylans zang niet of nauwelijks te horen. Zong Bob Dylan – al dan niet bewust – niet in de microfoon? Waren er technisch problemen?
Garth Hudsons orgelspel in “Just Like Tom Thumb’s Blues” klinkt anders dan tijdens eerdere concerten. Minder langgerekte noten.
Ook het Hawks-deel van Leicester klinkt wat matter, wat trager dan voorgaande concerten en dat terwijl het publiek in Leicester flink van zich laat horen. Ook na “Just Like Tom Thumb’s Blues” is er weer veelvuldig boe-geroep vanuit het publiek te horen.
Door hard te klappen en te scanderen probeert het publiek te voorkomen dat Bob Dylan “Leopard-Skin Pill-Box Hat” kan aankondigen. Bob Dylan sust het publiek door te zeggen dat het een folk-song is.
En dan komt “Ballad Of A Thin Man”. Bob Dylan lijkt genoeg te hebben van het gezeik en gezeur van het publiek en dat is te horen. Het concert in Leicester breekt met “Ballad Of A Thin Man” pas echt open. Met dezelfde woede, met hetzelfde venijn gooien Bob Dylan & de Hawks vervolgens “Like A Rolling Stone” De Montfort Hall in.
Let vooral ook even op het pianospel van Richard Manuel, helemaal aan het eind van “Like A Rolling Stone”.
En als de laatste noten wegsterven is voor het eerst vanuit het publiek tijdens het Hawks-deel van dit concert meer waardering dan afkeur te horen.
Bob Dylan: twee concerten in Amsterdam
Bob Dylan en band geven op 16 en 17 april 2017 concerten in de Heineken Music Hall (AFAS Live) in Amsterdam. De kaarten (prijzen vanaf €75,-) gaan donderdag 15 december om 12 uur in de verkoop. Er zijn alleen zitplaatsen.
Jochen Markhorst - Blonde On Blonde, het kwikzilveren meesterwerk van Bob Dylan
Deze week is het boek Blonde On Blonde, het kwikzilveren meesterwerk van Bob Dylan van Jochen Markhorst verschenen. Het boek bevat naast 14 beschouwingen over de 14 songs van Bob Dylans sprankelende meesterwerk ook essays over de outtakes "I Wanna Be Your Lover", “Can You Please Crawl Out Your Window”, “She’s Your Lover Now”en "I’ll Keep It With Mine".
De lezers van deze blog kennen het frisse, onconventionele licht dat Jochen Markhorst op bekende en vooral minder bekende songs van Bob Dylan weet te werpen. Eerder werden veel van zijn beschouwingen al gebundeld in Joker, Dief en Eskimo en in Meneer de Tamboerijnman en de Regenachtige Vrouwen, maar de meeste beschouwingen in Blonde On Blonde werden nog niet eerder gepubliceerd, ook niet op deze blog. Daarvan springen met name de opmerkelijke, rijke verhandelingen over “Sad-Eyed Lady Of The Lowlands” (twaalf pagina’s lang!) en “She’s Your Lover Now” in het oog. Markhorst laat zich niet verblinden door de glans van die meesterwerken en beschikt over de schrijfvaardigheid om de magische kracht van deze en andere hoogtepunten te verwoorden. Ook in de andere songs ontbloot de auteur weer verrassende lijnen. Naar Amadeus en Mick Jagger, naar Picasso en Sonny Bono, naar Goethe, Marcel Duchamp en Dr. Seuss - om maar een paar voorbeelden te noemen.
In Blonde On Blonde worden de liedverhandelingen daarnaast afgewisseld met uiteenzettingen en anekdotes rondom de totstandkoming van de hoes, de titel van het album, de dames die inspireerden en de mannen achter de noten. Wie herinnert zich Col. Jubilation B. Johnston & His Mystic Night Band and Street Singers nog?
Het werk is weer schitterend uitgegeven en rijk geïllustreerd, een nieuwe aanwinst voor de Nederlandstalige Dylanbibliotheek.
Lees dat boek.
Jochen Markhorst – Blonde On Blonde. Het kwikzilveren meesterwerk van Bob Dylan.
Uitgeverij: Brave New Books
ISBN: 9789402155846
Prijs € 20,00
Pagina's: 155
De lezers van deze blog kennen het frisse, onconventionele licht dat Jochen Markhorst op bekende en vooral minder bekende songs van Bob Dylan weet te werpen. Eerder werden veel van zijn beschouwingen al gebundeld in Joker, Dief en Eskimo en in Meneer de Tamboerijnman en de Regenachtige Vrouwen, maar de meeste beschouwingen in Blonde On Blonde werden nog niet eerder gepubliceerd, ook niet op deze blog. Daarvan springen met name de opmerkelijke, rijke verhandelingen over “Sad-Eyed Lady Of The Lowlands” (twaalf pagina’s lang!) en “She’s Your Lover Now” in het oog. Markhorst laat zich niet verblinden door de glans van die meesterwerken en beschikt over de schrijfvaardigheid om de magische kracht van deze en andere hoogtepunten te verwoorden. Ook in de andere songs ontbloot de auteur weer verrassende lijnen. Naar Amadeus en Mick Jagger, naar Picasso en Sonny Bono, naar Goethe, Marcel Duchamp en Dr. Seuss - om maar een paar voorbeelden te noemen.
In Blonde On Blonde worden de liedverhandelingen daarnaast afgewisseld met uiteenzettingen en anekdotes rondom de totstandkoming van de hoes, de titel van het album, de dames die inspireerden en de mannen achter de noten. Wie herinnert zich Col. Jubilation B. Johnston & His Mystic Night Band and Street Singers nog?
Het werk is weer schitterend uitgegeven en rijk geïllustreerd, een nieuwe aanwinst voor de Nederlandstalige Dylanbibliotheek.
Lees dat boek.
Jochen Markhorst – Blonde On Blonde. Het kwikzilveren meesterwerk van Bob Dylan.
Uitgeverij: Brave New Books
ISBN: 9789402155846
Prijs € 20,00
Pagina's: 155
Dylan kort #1193
Inside the Bob Dylan Archive: in de uitzending van CBS Sunday Morning (11 december) aandacht voor Dylans Nobelprijs en het Dylan archief, zie hier.
de Wereld Draait Door draaide gisteren om het (muziek-)jaar 1966 en dus was er (uiteraard) aandacht voor Bob Dylans album Blonde On Blonde. De uitzending kan hier bekeken worden.
Nieuwe data Europese tour:
6 april Kopenhagen, Denemarken
7 april Kopenhagen, Denemarken
12 april Oslo, Noorwegen
de Wereld Draait Door draaide gisteren om het (muziek-)jaar 1966 en dus was er (uiteraard) aandacht voor Bob Dylans album Blonde On Blonde. De uitzending kan hier bekeken worden.
Nieuwe data Europese tour:
6 april Kopenhagen, Denemarken
7 april Kopenhagen, Denemarken
12 april Oslo, Noorwegen
Europese tournee voorjaar 2017
1 april Stockholm, Zweden
2 april Stockholm, Zweden
9 april Lund, Zweden
24 april Antwerpen, België
3 mei Cardiff, Wales
4 mei Bournemouth, Engeland
5 mei Nottingham, Engeland
7 mei Glasgow, Schotland
8 mei Liverpool, Engeland
9 mei Londen, Engeland
11 mei Dublin, Ierland
Bovenstaande data komen van Bob Dylans website. Bob Dylan gaat dus naar Zweden om zo middels een concert de noodzakelijke Nobel-lezing te geven, zo lijkt het.
Er zijn nog meer dan voldoende data tussen 1 april en 11 mei beschikbaar om een of enkele concerten in Nederland te plannen....
2 april Stockholm, Zweden
9 april Lund, Zweden
24 april Antwerpen, België
3 mei Cardiff, Wales
4 mei Bournemouth, Engeland
5 mei Nottingham, Engeland
7 mei Glasgow, Schotland
8 mei Liverpool, Engeland
9 mei Londen, Engeland
11 mei Dublin, Ierland
Bovenstaande data komen van Bob Dylans website. Bob Dylan gaat dus naar Zweden om zo middels een concert de noodzakelijke Nobel-lezing te geven, zo lijkt het.
Er zijn nog meer dan voldoende data tussen 1 april en 11 mei beschikbaar om een of enkele concerten in Nederland te plannen....
Marc Stakenburg over Bob Dylan
Een aantal maanden geleden had ik het genoegen om in de lokale boekwinkel een lezing van Marc Stakenburg over het ontstaan van de popmuziek bij te wonen. De Big Bang van de Popmuziek heette die lezing.
Maandag 12 december geeft Marc Stakenburg een lezing in een boekwinkel in Klazienaveen, dit keer niet over de Big Bang van de Popmuziek, maar over Bob Dylan, de Big Bang van Bob.
Afgaande op de lezing van Marc Stakenburg die ik bijwoonde kan ik een bezoek aan de lezing over Bob Dylan alleen maar aanraden.
Dylan kort #1192
When I started writing songs as a teenager, and even as I started to achieve some renown for my abilities, my aspirations for these songs only went so far. I thought they could be heard in coffee houses or bars, maybe later in places like Carnegie Hall, the London Palladium. If I was really dreaming big, maybe I could imagine getting to make a record and then hearing my songs on the radio. That was really the big prize in my mind. Making records and hearing your songs on the radio meant that you were reaching a big audience and that you might get to keep doing what you had set out to do.
- Bob Dylan
Dylans dankspeech, waar bovenstaand citaat uit komt, voor de Nobelprijs staat hier.
Beeld bij de dankspeech staat hier.
Dylans Nobel Prize (film), zie hier. [met dank aan Gerbrand]
Dylan Nobel diploma, zie hier.
"'Vervanger' Bob Dylan blundert tijdens uitreiking Nobelprijs", zie hier.
"Nobelprijzen uitgereikt: Feringa glundert, verklaring Bob Dylan", zie hier.
"Dylan grote afwezige bij uitreiking Nobelprijs", zie hier.
"Patti Smith overmand door zenuwen tijdens uitreiking Nobelprijzen", zie hier.
"Patti Smith eert Bob Dylan op uitreiking Nobelprijzen", zie hier.
"Patti Smith haalt namens Bob Dylan Nobelprijs voor de literatuur op", zie hier.
"Bob Dylan vereerd om 'zo'n prestigieuze prijs te mogen ontvangen'", zie hier.
"Feringa: Toen ze de song van Dylan speelden, werd ik heel emotioneel", zie hier.
"Patti Smith verslikt zich in Dylan 'Hard Rain'", zie hier.
Op 5 december plaatste Patti Smith het volgende bericht op Facebook:
In September while attending the opening of my photographic exhibition at the Stockholm House of Culture, I was approached by a member of the Nobel Committee to sing at the ceremony.
At that time the laureates were not announced and I had planned to perform one of my own songs with the orchestra. But after Bob Dylan was announced as the winner and he accepted, it seemed appropriate to set my own song aside and choose one of his.
I chose A Hard Rain because it is one of his most beautiful songs. It combines his Rimbaudian mastery of language with a deep understanding of the causes of suffering and ultimately human resilience.
I have been following him since I was a teenager, half a century to be exact. His influence has been broad and I owe him a great debt for that.
I had not anticipated singing a Bob Dylan song on December 10, but I am very proud to be doing so and will approach the task with a sense of gratitude for having him as our distant, but present, cultural shepherd.
Het is dus niet Bob Dylan geweest - zoals ik tot nu toe dacht - maar het Nobelcomité die haar vroeg op te treden tijdens de uitreiking van de Nobelprijs.
"Manuscript Dylan en bril van Lennon geveild", zie hier.
- Bob Dylan
Dylans dankspeech, waar bovenstaand citaat uit komt, voor de Nobelprijs staat hier.
Beeld bij de dankspeech staat hier.
Dylans Nobel Prize (film), zie hier. [met dank aan Gerbrand]
Dylan Nobel diploma, zie hier.
"'Vervanger' Bob Dylan blundert tijdens uitreiking Nobelprijs", zie hier.
"Nobelprijzen uitgereikt: Feringa glundert, verklaring Bob Dylan", zie hier.
"Dylan grote afwezige bij uitreiking Nobelprijs", zie hier.
"Patti Smith overmand door zenuwen tijdens uitreiking Nobelprijzen", zie hier.
"Patti Smith eert Bob Dylan op uitreiking Nobelprijzen", zie hier.
"Patti Smith haalt namens Bob Dylan Nobelprijs voor de literatuur op", zie hier.
"Bob Dylan vereerd om 'zo'n prestigieuze prijs te mogen ontvangen'", zie hier.
"Feringa: Toen ze de song van Dylan speelden, werd ik heel emotioneel", zie hier.
"Patti Smith verslikt zich in Dylan 'Hard Rain'", zie hier.
Op 5 december plaatste Patti Smith het volgende bericht op Facebook:
In September while attending the opening of my photographic exhibition at the Stockholm House of Culture, I was approached by a member of the Nobel Committee to sing at the ceremony.
At that time the laureates were not announced and I had planned to perform one of my own songs with the orchestra. But after Bob Dylan was announced as the winner and he accepted, it seemed appropriate to set my own song aside and choose one of his.
I chose A Hard Rain because it is one of his most beautiful songs. It combines his Rimbaudian mastery of language with a deep understanding of the causes of suffering and ultimately human resilience.
I have been following him since I was a teenager, half a century to be exact. His influence has been broad and I owe him a great debt for that.
I had not anticipated singing a Bob Dylan song on December 10, but I am very proud to be doing so and will approach the task with a sense of gratitude for having him as our distant, but present, cultural shepherd.
Het is dus niet Bob Dylan geweest - zoals ik tot nu toe dacht - maar het Nobelcomité die haar vroeg op te treden tijdens de uitreiking van de Nobelprijs.
"Manuscript Dylan en bril van Lennon geveild", zie hier.
Patti Smith - A Hard Rain's A-Gonna Fall
Ik heb net naar de ceremonie rond de Nobelprijzen gekeken. Ik zal niet de enige zijn die toch nog even stiekem hoopte dat Bob Dylan uit de coulissen tevoorschijn zou komen om zijn prijs in ontvangst te nemen. Dat deed hij niet. Hij had Patti Smith gevraagd in zijn plaats te gaan. Ze stond er, al viel het haar niet makkelijk.
Ze raakte de woorden van "A Hard Rain's A-Gonna Fall" kwijt, de woorden die ze eigenlijk wel kende, maar nu, uitgerekend nu lieten die woorden haar tong struikelen. "Het zijn de zenuwen," zei ze. "Het spijt me."
Ik had zo met haar te doen.
Maar ze gaf niet op, ze ging verder, worstelde zich nog twee, drie keer door een moeilijk moment en haalde het eind van het nummer.
Ik heb nu drie keer naar Patti Smith gekeken en alle keren brak ik. Ik voel niets dan respect voor de vrouw die daar toch maar stond.
Ze raakte de woorden van "A Hard Rain's A-Gonna Fall" kwijt, de woorden die ze eigenlijk wel kende, maar nu, uitgerekend nu lieten die woorden haar tong struikelen. "Het zijn de zenuwen," zei ze. "Het spijt me."
Ik had zo met haar te doen.
Maar ze gaf niet op, ze ging verder, worstelde zich nog twee, drie keer door een moeilijk moment en haalde het eind van het nummer.
Ik heb nu drie keer naar Patti Smith gekeken en alle keren brak ik. Ik voel niets dan respect voor de vrouw die daar toch maar stond.
Dylan kort #1191
"Kees 't Hart over Bob Dylan" op Woest en Ledig, zie hier. Voor het artikel in Dagblad van het Noorden, zie hier. [met dank aan Arie]
"De bijzondere songteksten van Bob Dylan" op RTL Live, zie hier.
De uitzending van Kunststof over Bob Dylan (uitzending was gisteren) kan hier beluisterd worden.
Roland Vonk kiest Nederlandstalige covers van Bob Dylan, zie hier.
Dylan-tribuut in Diepenheim vanavond, zie hier.
"Een Dylan uithalen" door Maarten Asscher op de website van Financieel Dagblad, zie hier.
Lisbeth Gruwez danst vanavond Dylan in Antwerpen, zie hier.
"The times they are a-changing! Voor wanneer zijn de betere tijden?" door Gie Goris, zie hier.
12 december in Klazienaveen: Marc Stakenburg over Bob Dylan, zie hier.
Arjan Peters in de Volkskrant van vandaag: "Poëzie van de meester is met gein vertaald", zie hier.
Tom Willems op de website van de Volkskrant: "Waarom Bob Dylan vandaag terecht de Nobelprijs krijgt", zie hier.
Vincent Bongers in Mare: "Wat Bob zou (kunnen) zeggen", zie hier.
Maaike Borst op de website van Dagblad van het Noorden: "Nobelweek blog: De man die er niet is", zie hier.
"Amsterdam eert Bob Dylan" op de website van de Telegraaf, zie hier.
"De bijzondere songteksten van Bob Dylan" op RTL Live, zie hier.
De uitzending van Kunststof over Bob Dylan (uitzending was gisteren) kan hier beluisterd worden.
Roland Vonk kiest Nederlandstalige covers van Bob Dylan, zie hier.
Dylan-tribuut in Diepenheim vanavond, zie hier.
"Een Dylan uithalen" door Maarten Asscher op de website van Financieel Dagblad, zie hier.
Lisbeth Gruwez danst vanavond Dylan in Antwerpen, zie hier.
"The times they are a-changing! Voor wanneer zijn de betere tijden?" door Gie Goris, zie hier.
12 december in Klazienaveen: Marc Stakenburg over Bob Dylan, zie hier.
Arjan Peters in de Volkskrant van vandaag: "Poëzie van de meester is met gein vertaald", zie hier.
Tom Willems op de website van de Volkskrant: "Waarom Bob Dylan vandaag terecht de Nobelprijs krijgt", zie hier.
Vincent Bongers in Mare: "Wat Bob zou (kunnen) zeggen", zie hier.
Maaike Borst op de website van Dagblad van het Noorden: "Nobelweek blog: De man die er niet is", zie hier.
"Amsterdam eert Bob Dylan" op de website van de Telegraaf, zie hier.
De onmacht van een Dylancriticus; een reactie op Ilja Leonard Pfeijffer
Onder de titel "Kan hij zich meten met grote dichter?" publiceerde Ilja Leonard Pfeijffer een commentaar op de toekenning van de Nobelprijs voor de literatuur aan Bob Dylan, zie hier.
Hierbij mijn reactie.
De onmacht van een Dylancriticus
Ilja Leonard Pfeijffer vindt niet dat Bob Dylan de Nobelprijs voor de literatuur verdient. (NRC, 8 december) Dat mag hij vinden, niet iedereen kan tenslotte een goede smaak hebben. In zijn beargumentering slaat Pfeijffer de plank echter volledig mis. Pfeijffer lijkt eerst nog het beste met Bob Dylan voor te hebben. Dat doet hij door er op te wijzen dat het feit dat Bob Dylan zijn teksten zingt geen reden is om deze teksten niet als literatuur te bestempelen.
Vervolgens presteert Pfeijffer het drie keer mis te slaan om daarmee zichzelf als criticus volledig buiten spel te zetten.
Misslag 1: Pfeijffer schrijft dat Bob Dylan niet kan zingen. Dit is niet relevant voor een oordeel over de al dan niet terechte toekenning van de Nobelprijs voor de literatuur aan Bob Dylan.
Misslag 2: Voor een oordeel over Bob Dylans poëzie richt Pfeijffer zich op één van de ruim zeshonderd songteksten van Bob Dylan, reduceert de inhoud van deze song tot de soundbite “Het is een lied over een kutleven in een kutwereld” om aan de hand hiervan en enkele slecht gekozen citaten Dylans gehele oeuvre naar de prullenbak te verwijzen.
Misslag 3: Aan het eind van zijn kritiek suggereert Pfeijffer dat de Nobelprijs beter niet naar Bob Dylan had kunnen gaan, omdat hij er al zo warmpjes bij zit. De prijs had, aldus Pfeijffer, moeten gaan naar een schrijver “van wie het grote publiek nog nooit heeft gehoord en die dan een ontdekking kan blijken te zijn”.
Het is vreemd dat naamsbekendheid – zoals Pfeijffer oppert – of de financiële situatie van een schrijver moeten meewegen bij het al dan niet toekennen van een literaire prijs. Bij de toekenningen van de Nobelprijs moet het gaan om de kwaliteit van de literatuur.
Pfeijffer concludeert: “Duizenden dichters dichten beter dan Dylan en daarom is de bekroning belachelijk.” Hij heeft mij hier niet van weten te overtuigen vooral omdat hij met non-argumenten en vooroordelen jegens de winnaar van de Nobelprijs voor de literatuur op de proppen komt.
Zo’n twee maanden geleden werd bekend gemaakt dat de Nobelprijs voor de literatuur naar Bob Dylan gaat. In die twee maanden heb ik in verschillende kranten commentaren gelezen op de toekenning van de prijs aan Bob Dylan, maar helaas nog geen een artikel waarin ingegaan wordt op de literaire kwaliteiten van Bob Dylans oeuvre. Ik kijk uit naar de dag waarop het eerste inhoudelijk sterke artikel over de toekenning van de Nobelprijs voor de literatuur aan Bob Dylan in een Nederlandse krant zal verschijnen.
Tom Willems
Hierbij mijn reactie.
De onmacht van een Dylancriticus
Ilja Leonard Pfeijffer vindt niet dat Bob Dylan de Nobelprijs voor de literatuur verdient. (NRC, 8 december) Dat mag hij vinden, niet iedereen kan tenslotte een goede smaak hebben. In zijn beargumentering slaat Pfeijffer de plank echter volledig mis. Pfeijffer lijkt eerst nog het beste met Bob Dylan voor te hebben. Dat doet hij door er op te wijzen dat het feit dat Bob Dylan zijn teksten zingt geen reden is om deze teksten niet als literatuur te bestempelen.
Vervolgens presteert Pfeijffer het drie keer mis te slaan om daarmee zichzelf als criticus volledig buiten spel te zetten.
Misslag 1: Pfeijffer schrijft dat Bob Dylan niet kan zingen. Dit is niet relevant voor een oordeel over de al dan niet terechte toekenning van de Nobelprijs voor de literatuur aan Bob Dylan.
Misslag 2: Voor een oordeel over Bob Dylans poëzie richt Pfeijffer zich op één van de ruim zeshonderd songteksten van Bob Dylan, reduceert de inhoud van deze song tot de soundbite “Het is een lied over een kutleven in een kutwereld” om aan de hand hiervan en enkele slecht gekozen citaten Dylans gehele oeuvre naar de prullenbak te verwijzen.
Misslag 3: Aan het eind van zijn kritiek suggereert Pfeijffer dat de Nobelprijs beter niet naar Bob Dylan had kunnen gaan, omdat hij er al zo warmpjes bij zit. De prijs had, aldus Pfeijffer, moeten gaan naar een schrijver “van wie het grote publiek nog nooit heeft gehoord en die dan een ontdekking kan blijken te zijn”.
Het is vreemd dat naamsbekendheid – zoals Pfeijffer oppert – of de financiële situatie van een schrijver moeten meewegen bij het al dan niet toekennen van een literaire prijs. Bij de toekenningen van de Nobelprijs moet het gaan om de kwaliteit van de literatuur.
Pfeijffer concludeert: “Duizenden dichters dichten beter dan Dylan en daarom is de bekroning belachelijk.” Hij heeft mij hier niet van weten te overtuigen vooral omdat hij met non-argumenten en vooroordelen jegens de winnaar van de Nobelprijs voor de literatuur op de proppen komt.
Zo’n twee maanden geleden werd bekend gemaakt dat de Nobelprijs voor de literatuur naar Bob Dylan gaat. In die twee maanden heb ik in verschillende kranten commentaren gelezen op de toekenning van de prijs aan Bob Dylan, maar helaas nog geen een artikel waarin ingegaan wordt op de literaire kwaliteiten van Bob Dylans oeuvre. Ik kijk uit naar de dag waarop het eerste inhoudelijk sterke artikel over de toekenning van de Nobelprijs voor de literatuur aan Bob Dylan in een Nederlandse krant zal verschijnen.
Tom Willems
Dylan kort #1190
Na het plaatsen, vanochtend, van mijn stuk over de opnamen van Dylans concert in Liverpool in de boxset The 1966 Live Recordings hieronder realiseerde ik me dat het ook tijd is voor een nieuwe "Dylan kort". Er is voldoende nieuws.
Tour: Zoals verwacht komt Bob Dylan volgend jaar naar Europa voor een aantal concerten. Er staan inmiddels zes concerten in het Verenigd Koninkrijk op het programma (zie hier). Er zullen ongetwijfeld binnen afzienbare tijd nog meer data aan deze Europese tour toegevoegd worden. Of dit ook betekent dat Bob Dylan een of meerdere concerten in Nederland zal geven is nog niet duidelijk. [met dank aan Arjan]
Nobel & Dylans afwezigheid: Bob Dylan zal zijn Nobelprijs morgen niet ophalen. Dat is reeds bekend. Hij liet het Nobelcomité weten niet onder eerder gemaakte afspraken uit te kunnen komen. Zoiets roept bij veel mensen de vraag op wat dat dan voor afspraak is. Re:Create Magazine oppert de mogelijkheid van een opnamesessie met Daniel Lanois, zie hier.
De Nobelceremonie kan morgen hier gevolgd worden. [met dank aan Wim]
Uncut op herhaling: Met de Nobelprijs in het achterhoofd - zo lijkt het - moeten de mannen en vrouwen van Uncut gedacht hebben dat het de hoogste tijd is voor een nieuw tijdschrift geheel gevuld met Bob Dylan. Het lijkt er op dat dit de special is die vorig jaar ook al verscheen, met een nieuwe kaft en aangevuld met stukken over Fallen Angels en mogelijk The Cutting Edge. De Dylan-special van Uncut ligt binnenkort in de schappen. [met dank aan Gerbrand]
de Laatste Vuurtorenwachter over het kapen van "The Times They Are A-Changin'" door Filip Dewinter, zie hier. [met dank aan Flor]
World Gone Wrong: Deze tip al een half jaar geleden ontvangen, maar toen vergeten (excuses), een recensie van World Gone Wrong door Music On Vinyl, zie hier. [met dank aan Harry]
The Bridge: In "Dylan kort #1110" berichtte ik over Dylans "Ballad Of A Thin Man" in The Bridge. Vandaag stuurde tipgever van toen, Wim, mij de volgende aanvullende informatie: "Lang geleden (mei 2014) meldde ik dat Dylan in de scandinavische detective serie The Bridge langs zou komen. Ik loop een beetje achter met kijken, maar kan je melden dat in de 5e aflevering van seizoen 3 'Ballad of a thin man' voorbijkomt. 'Nice music' zegt de man die een jonge zwangere vrouw uit een auto ontvoerd en haar vriendje ontredderd achterlaat.
'Ballad of a thin man' wijkt echt af van de soundtrack van deze serie. Het is een heel duidelijke inwilliging van het verzoek van Dylan."[met dank aan Wim]
Kunststof: Vanavond vanaf 19:00 uur een Dylan-special in het programma Kunststof, zie hier. [met dank aan Herman]
Twee maal de Volkskrant van afgelopen weekend [met dank aan Alja]:
"Een avond met Bob Dylan", zie hier. [met dank aan Dirk]
Dagblad van het Noorden, 22 oktober [met dank aan Coen]:
Tour: Zoals verwacht komt Bob Dylan volgend jaar naar Europa voor een aantal concerten. Er staan inmiddels zes concerten in het Verenigd Koninkrijk op het programma (zie hier). Er zullen ongetwijfeld binnen afzienbare tijd nog meer data aan deze Europese tour toegevoegd worden. Of dit ook betekent dat Bob Dylan een of meerdere concerten in Nederland zal geven is nog niet duidelijk. [met dank aan Arjan]
Nobel & Dylans afwezigheid: Bob Dylan zal zijn Nobelprijs morgen niet ophalen. Dat is reeds bekend. Hij liet het Nobelcomité weten niet onder eerder gemaakte afspraken uit te kunnen komen. Zoiets roept bij veel mensen de vraag op wat dat dan voor afspraak is. Re:Create Magazine oppert de mogelijkheid van een opnamesessie met Daniel Lanois, zie hier.
De Nobelceremonie kan morgen hier gevolgd worden. [met dank aan Wim]
Uncut op herhaling: Met de Nobelprijs in het achterhoofd - zo lijkt het - moeten de mannen en vrouwen van Uncut gedacht hebben dat het de hoogste tijd is voor een nieuw tijdschrift geheel gevuld met Bob Dylan. Het lijkt er op dat dit de special is die vorig jaar ook al verscheen, met een nieuwe kaft en aangevuld met stukken over Fallen Angels en mogelijk The Cutting Edge. De Dylan-special van Uncut ligt binnenkort in de schappen. [met dank aan Gerbrand]
de Laatste Vuurtorenwachter over het kapen van "The Times They Are A-Changin'" door Filip Dewinter, zie hier. [met dank aan Flor]
World Gone Wrong: Deze tip al een half jaar geleden ontvangen, maar toen vergeten (excuses), een recensie van World Gone Wrong door Music On Vinyl, zie hier. [met dank aan Harry]
The Bridge: In "Dylan kort #1110" berichtte ik over Dylans "Ballad Of A Thin Man" in The Bridge. Vandaag stuurde tipgever van toen, Wim, mij de volgende aanvullende informatie: "Lang geleden (mei 2014) meldde ik dat Dylan in de scandinavische detective serie The Bridge langs zou komen. Ik loop een beetje achter met kijken, maar kan je melden dat in de 5e aflevering van seizoen 3 'Ballad of a thin man' voorbijkomt. 'Nice music' zegt de man die een jonge zwangere vrouw uit een auto ontvoerd en haar vriendje ontredderd achterlaat.
'Ballad of a thin man' wijkt echt af van de soundtrack van deze serie. Het is een heel duidelijke inwilliging van het verzoek van Dylan."[met dank aan Wim]
Kunststof: Vanavond vanaf 19:00 uur een Dylan-special in het programma Kunststof, zie hier. [met dank aan Herman]
Twee maal de Volkskrant van afgelopen weekend [met dank aan Alja]:
"Een avond met Bob Dylan", zie hier. [met dank aan Dirk]
Dagblad van het Noorden, 22 oktober [met dank aan Coen]:
The 1966 Live Recordings - een anti-recensie #9
Eén cd van ruimzeventig minuten bevat alle opnamen die er zijn van Bob Dylans concert in Liverpool op 14 mei 1966. Twaalf nummers in totaal, de eerste drie nummers van Dylans solo-set ontbreken. Voor de luisteraar anno 2016 begint het concert met “It’s All Over Now, Baby Blue”.
Liverpool is synoniem met The Beatles, dat is collectief geheugen.
Van dit concert in Liverpool werd een opname van “Just Like Tom Tumb’s Blues” in 1966 op de flipside van de single “I Want You” uitgebracht. Bijna twee decennia was dit de enige officieel uitgebrachte opname van tour ’66.
In 2005 werd “Tell Me, Momma” van het Liverpool-concert op The Band boxset A Musical History gezet. Tot zover de administratie.
“Desolation Row” begint wat vreemd, het lijkt haast of Dylan de melodie voor dit nummer nog moet ontdekken. Na wat onzeker gitaarspel duikt Dylan volledig in het lange nummer en brengt hij een van de mooiste versies van “Desolation Row” die ik ken. Zijn zang is scherp van toon, zijn harmonicaspel uitvoerig en aangenaam.
Met ieder concert lijkt “Just Like A Woman” trager gespeeld te worden. Dit klinkt niet als een man die er geen zin in heeft – zoals soms beweerd wordt over Dylans solo-set tijdens tour ’66 – hij neemt de tijd, de ruimte om de breekbaarheid van het verhaal dat “Just Like A Woman” vandaag vertelt aan het publiek in Liverpool te tonen.
Zoveel moois moet ik delen met Rob. Ik weet dat hij Liverpool nog niet gehoord heeft.
Hallo Rob,
Als de rest van de cd met Liverpool net zo mooi is als de "Desolation Row" en de "Just Like A Woman" die ik net gehoord heb, dan vrees ik dat ik doormidden breek van pure ontroering.
Groet,
Tom
Juist door de schoonheid van “Just Like A Woman” is de Liverpool-“Mr. Tambourine Man” in eerste instantie enigszins een tegenvaller. Op een ander moment, een andere dag, moet ik nog maar eens naar deze “Mr. Tambourine Man” luisteren, maar dan geïsoleerd, zonder eerst “Just Like A Woman” van deze cd te horen. Pas dan zal ik goed kunnen oordelen over deze “Mr. Tambourine Man”, denk ik.
Tweede helft: “Tell Me, Momma” rommelt en schudt, zoals het nummer behoort te doen. Is dit zo ‘hard’ zodat het publiek met een klap wakker geschud wordt? Gelijk na “Tell Me, Momma” komt er al commentaar uit het publiek.
Tijdens “I Don’t Believe You” blijkt de microfoon Dylans stem te vervormen, waarschijnlijk doordat Dylan te dicht bij en / of te hard in de microfoon zingt.
Robbie Robertson pakt nogal wat momenten om minisolo’s tussen Dylans coupletten te wringen. Die minisolo’s geven de muziek iets venijnigs, zeker niet onaangenaam.
Na “Just Like Tom Thumb’s Blues” wordt het protest vanuit de zaal een stuk heftiger. Zou dit protest de reden zijn geweest om juist een opname van dit nummer op single uit te brengen?
“I just wanna talk to you…” begint Dylan door het geschreeuw vanuit het publiek. Hij mompelt en dwingt daarmee het nieuwsgierige publiek tot stilte. In de stilte kondigt hij het volgende nummer aan: “Leopard-Skin Pill-Box Hat”. Is er iemand die stil kan blijven zitten tijdens “Leopard-Skin Pill-Box Hat”? Ik in ieder geval niet.
In de onrust tussen “One Too Many Mornings” en “Ballad Of A Thin Man” reageert Dylan op een (onverstaanbare) roep uit het publiek: “There’s a fellow up there looking for the savior,” zegt Dylan. “The savior is backstage, we have a picture.”
Vervolgens wordt door Dylan & the Hawks de verbale middelvinger “Ballad Of A Thin Man” met een verterende felheid over het verre van onschuldige publiek uitgestrooid. Standpunten worden ingenomen, verwijtende vingers worden gewezen, dat is “Ballad Of A Thin Man” in Liverpool. Vijftig jaar na dato krijg ik er nog steeds de neiging om het hoofd in schaamte te laten hangen van.
Luid applaus en vervolgens de felste verbale uitvallen van de avond richting podium. Er rest Dylan & the Hawks nog één ding: “Like A Rolling Stone” spelen en wegwezen.
Er zit een ongekende woede in deze “Like A Rolling Stone”. Dylan gaat volledig op in de muziek en schreeuwt bij tijd en wijle de woorden uit. Het is niet zozeer mooi, maar wel fel. Een bal energie, een muzikale klap voor je donder, dat is het.
Liverpool is synoniem met The Beatles, dat is collectief geheugen.
Van dit concert in Liverpool werd een opname van “Just Like Tom Tumb’s Blues” in 1966 op de flipside van de single “I Want You” uitgebracht. Bijna twee decennia was dit de enige officieel uitgebrachte opname van tour ’66.
In 2005 werd “Tell Me, Momma” van het Liverpool-concert op The Band boxset A Musical History gezet. Tot zover de administratie.
“Desolation Row” begint wat vreemd, het lijkt haast of Dylan de melodie voor dit nummer nog moet ontdekken. Na wat onzeker gitaarspel duikt Dylan volledig in het lange nummer en brengt hij een van de mooiste versies van “Desolation Row” die ik ken. Zijn zang is scherp van toon, zijn harmonicaspel uitvoerig en aangenaam.
Met ieder concert lijkt “Just Like A Woman” trager gespeeld te worden. Dit klinkt niet als een man die er geen zin in heeft – zoals soms beweerd wordt over Dylans solo-set tijdens tour ’66 – hij neemt de tijd, de ruimte om de breekbaarheid van het verhaal dat “Just Like A Woman” vandaag vertelt aan het publiek in Liverpool te tonen.
Zoveel moois moet ik delen met Rob. Ik weet dat hij Liverpool nog niet gehoord heeft.
Hallo Rob,
Als de rest van de cd met Liverpool net zo mooi is als de "Desolation Row" en de "Just Like A Woman" die ik net gehoord heb, dan vrees ik dat ik doormidden breek van pure ontroering.
Groet,
Tom
Juist door de schoonheid van “Just Like A Woman” is de Liverpool-“Mr. Tambourine Man” in eerste instantie enigszins een tegenvaller. Op een ander moment, een andere dag, moet ik nog maar eens naar deze “Mr. Tambourine Man” luisteren, maar dan geïsoleerd, zonder eerst “Just Like A Woman” van deze cd te horen. Pas dan zal ik goed kunnen oordelen over deze “Mr. Tambourine Man”, denk ik.
Tweede helft: “Tell Me, Momma” rommelt en schudt, zoals het nummer behoort te doen. Is dit zo ‘hard’ zodat het publiek met een klap wakker geschud wordt? Gelijk na “Tell Me, Momma” komt er al commentaar uit het publiek.
Tijdens “I Don’t Believe You” blijkt de microfoon Dylans stem te vervormen, waarschijnlijk doordat Dylan te dicht bij en / of te hard in de microfoon zingt.
Robbie Robertson pakt nogal wat momenten om minisolo’s tussen Dylans coupletten te wringen. Die minisolo’s geven de muziek iets venijnigs, zeker niet onaangenaam.
Na “Just Like Tom Thumb’s Blues” wordt het protest vanuit de zaal een stuk heftiger. Zou dit protest de reden zijn geweest om juist een opname van dit nummer op single uit te brengen?
“I just wanna talk to you…” begint Dylan door het geschreeuw vanuit het publiek. Hij mompelt en dwingt daarmee het nieuwsgierige publiek tot stilte. In de stilte kondigt hij het volgende nummer aan: “Leopard-Skin Pill-Box Hat”. Is er iemand die stil kan blijven zitten tijdens “Leopard-Skin Pill-Box Hat”? Ik in ieder geval niet.
In de onrust tussen “One Too Many Mornings” en “Ballad Of A Thin Man” reageert Dylan op een (onverstaanbare) roep uit het publiek: “There’s a fellow up there looking for the savior,” zegt Dylan. “The savior is backstage, we have a picture.”
Vervolgens wordt door Dylan & the Hawks de verbale middelvinger “Ballad Of A Thin Man” met een verterende felheid over het verre van onschuldige publiek uitgestrooid. Standpunten worden ingenomen, verwijtende vingers worden gewezen, dat is “Ballad Of A Thin Man” in Liverpool. Vijftig jaar na dato krijg ik er nog steeds de neiging om het hoofd in schaamte te laten hangen van.
Luid applaus en vervolgens de felste verbale uitvallen van de avond richting podium. Er rest Dylan & the Hawks nog één ding: “Like A Rolling Stone” spelen en wegwezen.
Er zit een ongekende woede in deze “Like A Rolling Stone”. Dylan gaat volledig op in de muziek en schreeuwt bij tijd en wijle de woorden uit. Het is niet zozeer mooi, maar wel fel. Een bal energie, een muzikale klap voor je donder, dat is het.
aantekening #6186
In De Wereld Draait Door, uitzending van 5 december, draagt tafeldame Dieuwertje Blok een Bob Dylan-shirt. Het komt dus wel goed met de wereld.
Dylan kort #1189
Vlak na plaatsing van de achtste anti-recensie over The 1966 Live Recordings, vanochtend, stuitte ik op een tweet van het Nobelcomité over een door Bob Dylan geschreven speech. Na het plaatsen van die tweet schreef ik nog een kort stuk na aanleiding van de aanschaf van een Lenny Bruce-boek, zie hieronder, en nu - voorlopig tot slot - stuit ik op een nieuw bericht van het Nobelcomité op Facebook. Volgens dat bericht zal Patti Smith zaterdag op de Nobel-dag "A Hard Rain's A-Gonna Fall" zingen en een door Bob Dylan geschreven speech zal worden voorgelezen.
Het bericht van het Novelcomité (deels): On December 10 The Royal Stockholm Philharmonic Orchestra, under the baton of conductor Marie Rosenmir, will provide musical interludes during the Nobel Prize award ceremony. Patti Smith will perform A Hard Rain’s A-Gonna Fall by Bob Dylan, the 2016 Nobel Laureate in Literature, in an arrangement by Hans Ek. Patti Smith will also take part in the Nobel Week Dialogue seminar on 9 December to discuss the importance of role models.
Towards the end of the Nobel banquet on December 10, one Laureate in each category will give a speech of thanks. This year’s Laureate in Literature, Bob Dylan, will not be participating in the Nobel Week but he has provided a speech which will be read at the banquet. It will be also be published here on Facebook.
In de nieuwe Mojo een interview met Kate Bush:
Isn't it great that Dylan got the Nobel Prize?
I think it's absolutely brilliant. He deserves it.
He's a poet, isn't he? Him and Paul Simon are the great pop poets.
[met dank aan Frans]
W.H. Auden en "As I Went Out One Morning" door Flor Vandekerckhove, zie hier.
Vertaalwedstrijd: Deelnemers aan de scholierenprijsvraag moeten "All Along The Watchtower" vertalen, zie hier. Het zal geen toeval zijn dat Bindervoet en Henkes in de jury zitten. [met dank aan Alja]
Nijgh & Van Ditmar heeft een Dylan-folder online gezet, zie hier. [met dank aan Tjeerd]
Bob Dylan & Lenny Bruce (een vreemd toeval)
Wie mij een beetje kent weet dat ik het album Shot Of Love erg hoog aansla. Op Shot Of Love staat "Lenny Bruce", Bob Dylans eerbetoon aan de gelijknamige komiek en conventiebreker.
Veel Dylan-liefhebbers vinden "Lenny Bruce" maar zoetsappig, niet accuraat en sentimenteel. Misschien ben ik een sentimentele druif, maar ik vind "Lenny Bruce" juist mooi en dan vooral die ene regel die perfect aansluit bij het beeld dat ik van Lenny Bruce heb. Ik heb het over de regel "He just took the folks in high places and he shined a light in their beds".
Mijn beeld van Lenny Bruce (1925 - 1966) was op niks gefundeerd. Ik had geen album van Bruce gehoord, geen boek van of over de man gelezen en toch had ik een beeld van de komiek. Vreemd.
Uit Dylans compositie blijkt dat hij respect voor Bruce had, maar of Bruce ooit van Dylan had gehoord was mij nooit duidelijk. Ik ging er altijd van uit dat het eenrichtingsverkeer was en misschien was dat ook wel zo.
Dylans "Lenny Bruce" had me nieuwsgierig gemaakt, ik wilde meer weten over die man.
Afgelopen april las ik How To Talk Dirty And Influence People, de autobiografie van Lenny Bruce. Een aardig, maar zeker geen groots boek. Helemaal achterin dit boek geeft Bruce een lijst van mensen die hun naam hebben gezet onder een "public protest" tegen een "obscenity trial" dat tegen Bruce was aangespannen. Een van de mensen op die lijst is Bob Dylan.
Ik weet niet of ik nu door het lezen van How To Talk Dirty And Influence People echt zoveel meer te weten ben gekomen over Lenny Bruce. En toch bleef ik nieuwsgierig naar de man en zijn werk.
Gisteren vond ik bij een antiquair het door John Cohen samengestelde boek The Essential Lenny Bruce. Ik heb alleen nog maar een beetje in dit boek zitten bladeren, lezen komt nog wel, ooit.
Tijdens dat bladeren zag ik achterin het boek reclame voor een aantal andere boeken van de uitgever. Tussen die lijst met boeken staat Bob Dylans Tarantula. Een vreemd toeval dat er voor zorgt dat in de twee Lenny Bruce-boeken die ik bezit Bob Dylan te vinden is, al maakt hij geen echt deel uit van het verhaal dat in dat boek te lezen is.
Veel Dylan-liefhebbers vinden "Lenny Bruce" maar zoetsappig, niet accuraat en sentimenteel. Misschien ben ik een sentimentele druif, maar ik vind "Lenny Bruce" juist mooi en dan vooral die ene regel die perfect aansluit bij het beeld dat ik van Lenny Bruce heb. Ik heb het over de regel "He just took the folks in high places and he shined a light in their beds".
Mijn beeld van Lenny Bruce (1925 - 1966) was op niks gefundeerd. Ik had geen album van Bruce gehoord, geen boek van of over de man gelezen en toch had ik een beeld van de komiek. Vreemd.
Uit Dylans compositie blijkt dat hij respect voor Bruce had, maar of Bruce ooit van Dylan had gehoord was mij nooit duidelijk. Ik ging er altijd van uit dat het eenrichtingsverkeer was en misschien was dat ook wel zo.
Dylans "Lenny Bruce" had me nieuwsgierig gemaakt, ik wilde meer weten over die man.
Afgelopen april las ik How To Talk Dirty And Influence People, de autobiografie van Lenny Bruce. Een aardig, maar zeker geen groots boek. Helemaal achterin dit boek geeft Bruce een lijst van mensen die hun naam hebben gezet onder een "public protest" tegen een "obscenity trial" dat tegen Bruce was aangespannen. Een van de mensen op die lijst is Bob Dylan.
Ik weet niet of ik nu door het lezen van How To Talk Dirty And Influence People echt zoveel meer te weten ben gekomen over Lenny Bruce. En toch bleef ik nieuwsgierig naar de man en zijn werk.
Gisteren vond ik bij een antiquair het door John Cohen samengestelde boek The Essential Lenny Bruce. Ik heb alleen nog maar een beetje in dit boek zitten bladeren, lezen komt nog wel, ooit.
Tijdens dat bladeren zag ik achterin het boek reclame voor een aantal andere boeken van de uitgever. Tussen die lijst met boeken staat Bob Dylans Tarantula. Een vreemd toeval dat er voor zorgt dat in de twee Lenny Bruce-boeken die ik bezit Bob Dylan te vinden is, al maakt hij geen echt deel uit van het verhaal dat in dat boek te lezen is.
Nobeltweet
Tweet van het Nobelcomité: "Bob Dylan (#NobelPrize in Literature 2016) has provided a speech which will be read at the Nobel banquet in Stockholm December 10."
zie hier.
zie hier.
The 1966 Live Recordings - een anti-recensie #8
Afgelopen vrijdag verscheen The Real Royal Albert Hall 1966 Concert! op cd en elpee. Die cd en elpee hadden eigenlijk een week eerder moeten verschijnen, maar door wat problemen bij de productie werd het afgelopen vrijdag. Ik heb die uitgave inmiddels in huis, maar dwing mezelf nog niet te luisteren. Ik luister de grote '66-box op volgorde en ben nog lang niet bij de Royal Albert Hall, maar nieuwsgierig naar dat concert ben ik wel.
Opvallend aan The Real Royal Albert Hall 1966 Concert! is dat Sony vergeten is om op de hoes te vermelden dat "Visions Of Johanna" in 1985 al op Biograph werd uitgebracht. Dat was mij nog niet opgevallen, Hans wees mij hier op. [dank Hans!] Uiteraard heb ik gelijk even gekeken naar het boekwerkje bij de grote box en ook daar is dezelfde fout gemaakt, geen vermelding van "Visions Of Johanna" op Biograph terwijl de twee andere '66-opnamen op Biograph wel keurig in het boekwerkje genoemd worden.
Goed, ik ben nog niet in Londen. Ik ben nog in Birmingham, het is 12 mei 1966. Afgelopen woensdag luisterde ik voor de eerste keer naar Dylans solo-set uit Birmingham en kreeg toen het gevoel dat Dylan er die dag niet helemaal bij was, dat hij niet op de toppen van zijn kunnen speelde.
Na het beluisteren van die cd heb ik het een aantal dagen (noodgedwongen) zonder Dylan moeten stellen. Vanochtend heb ik wederom de cd met Dylans solo-set uit Birmingham in de speler geschoven. Met de luisterervaring van afgelopen woensdag begon ik met een wat lager verwachtingspatroon aan deze cd, maar al luisterend kom ik op mijn eerste indrukken terug. De solo-set van Birmingham is wel degelijk boven-het-maaiveld-goed. Alles lijkt wat meer ingetogen te gaan tijdens de solo-set in Birmingham.
Opvallend is het mondharmonicaspel in opener "She Belongs To Me". Zowel in "Visions Of Johanna" als in "Desolation Row" - de enige twee incomplete nummers op deze cd - lijkt Dylan ieder woord eerst nog even te overdenken voor hij het uit zijn mond laat glijden. In "Desolation Row" gaat dat zelfs zo ver dat Dylan soms meer lijkt te praten dan te zingen.
"Just Like A Woman" is zoals altijd breekbaar en "Mr. Tambourine Man" lijkt opgewekt te beginnen, maar was dat in '66 nooit en eindigt in een harmonicasolo om bij weg te zweven in een dagdroom.
"Dirt," zegt Dylan na "Just Like A Woman". Er ligt vuiligheid op het podium en het publiek lacht.
Het duurt bijna een volle 20 seconden voor "Tell Me Momma" echt losbarst, dat doet het met iets te veel nadruk op Hudsons orgel. "Tell Me Momma" is ieder concert uniek. Hoeveel setjes tekst, intonatie en intentie had Dylan voor het openingsnummer van het Hawks-deel tijdens tour '66 klaar liggen?
Lag er in Birmingham een tamboerijn vlakbij een microfoon?
Het moet nogal een schok geweest zijn voor de man of vrouw die in 1966 naar een concert van folk-Dylan dacht te gaan om achtereenvolgens de nooit eerder gehoorde geluidsorgie “Tell Me Momma”, de folk-Dylan compositie “I Don’t Believe You” en de oude folksong “Baby, Let Me Follow You Down” door de mathematische musici Dylan & the Hawks op volle kracht het publiek in geslingerd te horen worden.
Na een wat rommelige "Just Like Tom Thumb's Blues" is er voor het eerst het protest van een enkeling te horen. "Leopard-Skin Pill-Box Hat" doet wat het moet doen. Sterk gitaarspel van Robertson.
Met de oren van 2016 is het niet meer te begrijpen dat mensen vijftig jaar geleden boos de zaal uit liepen.
Het lijkt wel alsof zo rond "One Too Many Mornings" de vermoeidheid bij Dylan toeslaat. Het lijkt wat langzamer te gaan, wat minder scherp.
Luisteren naar "Ballad Of A Thin Man" is een onderdompelen. Adem inhouden en geraakt worden, ook al is dit niet de mooiste versie van dit nummer. Voor een beeld van hoe Dylan de tekst van "Ballad Of A Thin Man" regelmatig iets aanpaste tijdens tour '66 om richting publiek te wijzen doet men er goed aan Judas! van Clinton Heylin te lezen.
En dan wordt het publiek nog een keer terug in de stoelen geblazen met "Like A Rolling Stone", wie kende het niet anno 1966? Nou dan! Klaag niet en luister!
"Thank you very much..."
Applaus en de boe van een enkeling.
Opvallend aan The Real Royal Albert Hall 1966 Concert! is dat Sony vergeten is om op de hoes te vermelden dat "Visions Of Johanna" in 1985 al op Biograph werd uitgebracht. Dat was mij nog niet opgevallen, Hans wees mij hier op. [dank Hans!] Uiteraard heb ik gelijk even gekeken naar het boekwerkje bij de grote box en ook daar is dezelfde fout gemaakt, geen vermelding van "Visions Of Johanna" op Biograph terwijl de twee andere '66-opnamen op Biograph wel keurig in het boekwerkje genoemd worden.
Goed, ik ben nog niet in Londen. Ik ben nog in Birmingham, het is 12 mei 1966. Afgelopen woensdag luisterde ik voor de eerste keer naar Dylans solo-set uit Birmingham en kreeg toen het gevoel dat Dylan er die dag niet helemaal bij was, dat hij niet op de toppen van zijn kunnen speelde.
Na het beluisteren van die cd heb ik het een aantal dagen (noodgedwongen) zonder Dylan moeten stellen. Vanochtend heb ik wederom de cd met Dylans solo-set uit Birmingham in de speler geschoven. Met de luisterervaring van afgelopen woensdag begon ik met een wat lager verwachtingspatroon aan deze cd, maar al luisterend kom ik op mijn eerste indrukken terug. De solo-set van Birmingham is wel degelijk boven-het-maaiveld-goed. Alles lijkt wat meer ingetogen te gaan tijdens de solo-set in Birmingham.
Opvallend is het mondharmonicaspel in opener "She Belongs To Me". Zowel in "Visions Of Johanna" als in "Desolation Row" - de enige twee incomplete nummers op deze cd - lijkt Dylan ieder woord eerst nog even te overdenken voor hij het uit zijn mond laat glijden. In "Desolation Row" gaat dat zelfs zo ver dat Dylan soms meer lijkt te praten dan te zingen.
"Just Like A Woman" is zoals altijd breekbaar en "Mr. Tambourine Man" lijkt opgewekt te beginnen, maar was dat in '66 nooit en eindigt in een harmonicasolo om bij weg te zweven in een dagdroom.
"Dirt," zegt Dylan na "Just Like A Woman". Er ligt vuiligheid op het podium en het publiek lacht.
Het duurt bijna een volle 20 seconden voor "Tell Me Momma" echt losbarst, dat doet het met iets te veel nadruk op Hudsons orgel. "Tell Me Momma" is ieder concert uniek. Hoeveel setjes tekst, intonatie en intentie had Dylan voor het openingsnummer van het Hawks-deel tijdens tour '66 klaar liggen?
Lag er in Birmingham een tamboerijn vlakbij een microfoon?
Het moet nogal een schok geweest zijn voor de man of vrouw die in 1966 naar een concert van folk-Dylan dacht te gaan om achtereenvolgens de nooit eerder gehoorde geluidsorgie “Tell Me Momma”, de folk-Dylan compositie “I Don’t Believe You” en de oude folksong “Baby, Let Me Follow You Down” door de mathematische musici Dylan & the Hawks op volle kracht het publiek in geslingerd te horen worden.
Na een wat rommelige "Just Like Tom Thumb's Blues" is er voor het eerst het protest van een enkeling te horen. "Leopard-Skin Pill-Box Hat" doet wat het moet doen. Sterk gitaarspel van Robertson.
Met de oren van 2016 is het niet meer te begrijpen dat mensen vijftig jaar geleden boos de zaal uit liepen.
Het lijkt wel alsof zo rond "One Too Many Mornings" de vermoeidheid bij Dylan toeslaat. Het lijkt wat langzamer te gaan, wat minder scherp.
Luisteren naar "Ballad Of A Thin Man" is een onderdompelen. Adem inhouden en geraakt worden, ook al is dit niet de mooiste versie van dit nummer. Voor een beeld van hoe Dylan de tekst van "Ballad Of A Thin Man" regelmatig iets aanpaste tijdens tour '66 om richting publiek te wijzen doet men er goed aan Judas! van Clinton Heylin te lezen.
En dan wordt het publiek nog een keer terug in de stoelen geblazen met "Like A Rolling Stone", wie kende het niet anno 1966? Nou dan! Klaag niet en luister!
"Thank you very much..."
Applaus en de boe van een enkeling.
The Comic Book And Me #36
Het is al weer even geleden (april) dat de laatste aflevering van "The Comic Book And Me" hier verscheen. De hoogste tijd voor een nieuwe aflevering.
Well, the comic book and me, just us, we caught the bus
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"
Op de tekening staat een peervormig figuurtje. Op zijn hoofd, net boven zijn zwarte ogen, rust een muts. In zijn handen draagt hij een scherm met het cijfer nul er op (of is het de letter o?). Hij staat op een stapel stenen, zo lijkt het. Naast dit figuurtje zweeft een praatwolkje met de regel "Black is the coloure ...none is the number". Dit doet wel erg denken aan die ene regel uit Bob Dylans "A Hard Rain's A-Gonna Fall": "Where black is the color, where none is the number". O, en het is natuurlijk een nul op dat schermpje, want: "none is the number".
De tekening van het peervormige mannetje is rond 1968 gemaakt door Rick Griffin (1944 - 1991) en te vinden in Zap Comics No. 2. Rick Griffin is de kunstenaar van - naar mijn smaak - misschien wel de mooiste albumcover ooit: Aoxomoxoa van Grateful Dead (zie hier). Ook is hij - en daar zullen Dylan-liefhebbers Griffin van kennen - de kunstenaar verantwoordelijk voor de hoes van Dylan & the Dead.
Griffin heeft vaker aan Bob Dylan gedacht tijdens het tekenen. Een tekening van Rick Griffin met een duidelijke verwijzing naar een bekende foto die Daniel Kramer van Bob Dylan (en Joan Baez) maakte staat hier. Ook maakte Rick Griffin een tekening voor de hoes van het album Down In The Groove, al werd deze tekening (helaas) nooit voor het album gebruikt, zie hier.
In dezelfde aflevering van Zap Comics kwam ik in een verhaal van S. Cuy Wilson nog een tekening tegen van een figuur die mij wel erg aan Bob Dylan anno 1966 deed denken. Of de tekenaar ook Bob Dylan in gedachten had bij het maken van de tekening blijkt niet uit het verhaal. Mogelijk zie ik in dit geval Bob Dylan waar hij helemaal niet is.
Well, the comic book and me, just us, we caught the bus
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"
Op de tekening staat een peervormig figuurtje. Op zijn hoofd, net boven zijn zwarte ogen, rust een muts. In zijn handen draagt hij een scherm met het cijfer nul er op (of is het de letter o?). Hij staat op een stapel stenen, zo lijkt het. Naast dit figuurtje zweeft een praatwolkje met de regel "Black is the coloure ...none is the number". Dit doet wel erg denken aan die ene regel uit Bob Dylans "A Hard Rain's A-Gonna Fall": "Where black is the color, where none is the number". O, en het is natuurlijk een nul op dat schermpje, want: "none is the number".
De tekening van het peervormige mannetje is rond 1968 gemaakt door Rick Griffin (1944 - 1991) en te vinden in Zap Comics No. 2. Rick Griffin is de kunstenaar van - naar mijn smaak - misschien wel de mooiste albumcover ooit: Aoxomoxoa van Grateful Dead (zie hier). Ook is hij - en daar zullen Dylan-liefhebbers Griffin van kennen - de kunstenaar verantwoordelijk voor de hoes van Dylan & the Dead.
Griffin heeft vaker aan Bob Dylan gedacht tijdens het tekenen. Een tekening van Rick Griffin met een duidelijke verwijzing naar een bekende foto die Daniel Kramer van Bob Dylan (en Joan Baez) maakte staat hier. Ook maakte Rick Griffin een tekening voor de hoes van het album Down In The Groove, al werd deze tekening (helaas) nooit voor het album gebruikt, zie hier.
In dezelfde aflevering van Zap Comics kwam ik in een verhaal van S. Cuy Wilson nog een tekening tegen van een figuur die mij wel erg aan Bob Dylan anno 1966 deed denken. Of de tekenaar ook Bob Dylan in gedachten had bij het maken van de tekening blijkt niet uit het verhaal. Mogelijk zie ik in dit geval Bob Dylan waar hij helemaal niet is.
The 1966 Live Recordings - een anti-recensie #7
Twee dagen geleden ontving ik van Jimmy een e-mail met de mededeling dat Dylans allerlaatste concert van tour '66 ook het allerbeste concert is. "Tsjongejonge wat is dit goed!" schrijft Jimmy over dit concert en ik ben geneigd hem onmiddellijk te geloven waardoor de drang om een groot aantal cd's ongedraaid in de box te laten zitten en gelijk over te gaan naar het beluisteren van Royal Albert Hall, Londen, 27 mei 1966 nog maar moeilijk te beteugelen is. Het enthousiasme van Jimmy wordt nog eens versterkt door wat Clinton Heylin in Judas! over dit concert schrijft (koop dat boek!).
Maar ik houd me in. Alles op z'n tijd. Ik ben bij Cardiff.
De opname van Cardiff is gemankeerd: alleen van de Hawks-helft van dit concert is er een soundboard-opname.
Dat halve concert zette me aan het denken: het algemene beeld over tournee '66 en de twee concerthelften is dit: in 1966 was het bezoek onder de indruk van het solodeel, maar voor het Hawks-deel haalden ze hun neus op, met scheldpartijen, gesprongen zeepbellen en voortijdig vertrek uit de concertzaal tot gevolg.
In de jaren ná 1966 ontstond steeds meer het beeld dat Dylan zich tijdens het solodeel stierlijk verveelde, er zich vanaf maakte en dat de ware schoonheid van tour '66 in het Hawks-deel te horen is.
In beide verhalen kan ik me niet vinden, geef mij alles maar. Gewoon twee helften.
Dat ontbreekt in Cardiff dus. In Cardiff - voor de oren van nu - is er alleen het Hawks-deel. De Cardiff-cd bevat de mooiste "Leopard-Skin Pill-Box Hat" die ik tot nu toe gehoord heb. Het heeft een aangename swing, meer dan tijdens eerdere concerten. En vooral Richard Manuels pianospel doet het nummer veel goeds.
In Cardiff lijkt niemand te klagen over het volume dat Dylan & the Hawks de zaal in sturen. Klaagt niemand of wil ik het niet horen? Dat laatste.
Wat zegt Dylan nou aan het begin van "Ballad Of A Thin Man"? Het gaat over de piano. Nog een keer luisteren.
En nog steeds geen idee.
Garth Hudsons orgel jaagt jankende spoken tussen Dylans woorden in "Thin Man". Wie niet bang is wordt het alsnog. Mooi, mooi, mooi.
Is er ooit een "Thin Man" tijdens tour '66 niet goed overgekomen?
Na "Thin Man", voor het concert afgesloten kan worden met een rustig begonnen, maar met steeds meer vuur gespeelde "Like A Rolling Stone", komt er toch wat protest, klein protest uit het publiek.
Het protest wordt de mond gesnoerd met muziek, pudding-dikke klanken. Dylan schreeuwt het uit, wie zijn ogen dichtdoet ziet de man op het podium, daar in Cardiff, druk gebaren makend, wijzend en afwisselend triomfantelijke en geërgerde blikken het publiek in werpend.
"Like a complete unknown..."
Maar ik houd me in. Alles op z'n tijd. Ik ben bij Cardiff.
De opname van Cardiff is gemankeerd: alleen van de Hawks-helft van dit concert is er een soundboard-opname.
Dat halve concert zette me aan het denken: het algemene beeld over tournee '66 en de twee concerthelften is dit: in 1966 was het bezoek onder de indruk van het solodeel, maar voor het Hawks-deel haalden ze hun neus op, met scheldpartijen, gesprongen zeepbellen en voortijdig vertrek uit de concertzaal tot gevolg.
In de jaren ná 1966 ontstond steeds meer het beeld dat Dylan zich tijdens het solodeel stierlijk verveelde, er zich vanaf maakte en dat de ware schoonheid van tour '66 in het Hawks-deel te horen is.
In beide verhalen kan ik me niet vinden, geef mij alles maar. Gewoon twee helften.
Dat ontbreekt in Cardiff dus. In Cardiff - voor de oren van nu - is er alleen het Hawks-deel. De Cardiff-cd bevat de mooiste "Leopard-Skin Pill-Box Hat" die ik tot nu toe gehoord heb. Het heeft een aangename swing, meer dan tijdens eerdere concerten. En vooral Richard Manuels pianospel doet het nummer veel goeds.
In Cardiff lijkt niemand te klagen over het volume dat Dylan & the Hawks de zaal in sturen. Klaagt niemand of wil ik het niet horen? Dat laatste.
Wat zegt Dylan nou aan het begin van "Ballad Of A Thin Man"? Het gaat over de piano. Nog een keer luisteren.
En nog steeds geen idee.
Garth Hudsons orgel jaagt jankende spoken tussen Dylans woorden in "Thin Man". Wie niet bang is wordt het alsnog. Mooi, mooi, mooi.
Is er ooit een "Thin Man" tijdens tour '66 niet goed overgekomen?
Na "Thin Man", voor het concert afgesloten kan worden met een rustig begonnen, maar met steeds meer vuur gespeelde "Like A Rolling Stone", komt er toch wat protest, klein protest uit het publiek.
Het protest wordt de mond gesnoerd met muziek, pudding-dikke klanken. Dylan schreeuwt het uit, wie zijn ogen dichtdoet ziet de man op het podium, daar in Cardiff, druk gebaren makend, wijzend en afwisselend triomfantelijke en geërgerde blikken het publiek in werpend.
"Like a complete unknown..."
Bob Dylan – De avond van de Nobelprijs
Bob Dylan – De avond van de Nobelprijs
De Melkweg / Max, zaterdag 10 december 20:00 uur
Bob Dylan heeft ‘verplichtingen elders,’ maar op 10 december, de avond dat hij de Nobelprijs aangeboden krijgt, is er een feestelijke avond in de Melkweg. Een keur aan Nederlandse dichters en artiesten brengt een eerbetoon aan de grootste singer-songwriter van deze tijd. Naast de originele uitvoeringen staan ook de schitterende vertalingen van Bindervoet & Henkes op het programma. Een gepast feest voor de man die volgens de jury van de Nobelprijs nieuwe poëtische uitingen heeft gecreëerd in de rijke Amerikaanse muziekgeschiedenis.
Met optredens van o.a. Henk Hofstede, Roos Rebergen, Hans Vandenburg, Wouter Planteijdt, Rini Dobbelaar, Jan Eilander, Beatrice van der Poel, Jan O., Coen Bardelmeijer, Bob Fosko, Stella Bergsma, Wilma Bakker, Pierre van Duijl, Friedrich Hlawatsch, Maurits Westerik, Lucretia van der Vloot, Mieke Stemerdink, John Schoorl, Kees ‘t Hart, met het orkest onder leiding van Jan Robijns. Presentatie: Vic van de Reijt en Sjoerd de Jong.
Entree € 19,95 – deuren open 19:00 uur.
https://www.melkweg.nl/nl/agenda/dylan-vic-vd-reijt-10-12-2016/
Organisatie Uitgeverij Nijgh & Van Ditmar i.s.m. The School of Life en NRC Handelsblad
Bij Nijgh & Van Ditmar zijn verschenen:
De Melkweg / Max, zaterdag 10 december 20:00 uur
Bob Dylan heeft ‘verplichtingen elders,’ maar op 10 december, de avond dat hij de Nobelprijs aangeboden krijgt, is er een feestelijke avond in de Melkweg. Een keur aan Nederlandse dichters en artiesten brengt een eerbetoon aan de grootste singer-songwriter van deze tijd. Naast de originele uitvoeringen staan ook de schitterende vertalingen van Bindervoet & Henkes op het programma. Een gepast feest voor de man die volgens de jury van de Nobelprijs nieuwe poëtische uitingen heeft gecreëerd in de rijke Amerikaanse muziekgeschiedenis.
Met optredens van o.a. Henk Hofstede, Roos Rebergen, Hans Vandenburg, Wouter Planteijdt, Rini Dobbelaar, Jan Eilander, Beatrice van der Poel, Jan O., Coen Bardelmeijer, Bob Fosko, Stella Bergsma, Wilma Bakker, Pierre van Duijl, Friedrich Hlawatsch, Maurits Westerik, Lucretia van der Vloot, Mieke Stemerdink, John Schoorl, Kees ‘t Hart, met het orkest onder leiding van Jan Robijns. Presentatie: Vic van de Reijt en Sjoerd de Jong.
Entree € 19,95 – deuren open 19:00 uur.
https://www.melkweg.nl/nl/agenda/dylan-vic-vd-reijt-10-12-2016/
Organisatie Uitgeverij Nijgh & Van Ditmar i.s.m. The School of Life en NRC Handelsblad
Bij Nijgh & Van Ditmar zijn verschenen:
Kronieken 1 Liedteksten 1962-1973 Liedteksten 1974-2001
9789038803920, €19,99 9789038803937, €29,99 9789038803944 €29,99
The 1966 Live recordings - een anti-recensie #6
Bladerend door een dikke stapel onlangs op de kop getikte oude tijdschriften stuitte ik in Mojo van januari 1995 op een aantal regels van Greil Marcus over zijn muziekvoorkeuren in het jaar 1994. Marcus eindigt zijn stuk met: "(...) the best, Bob Dylan, 'Mr. Tambourine Man', from Leicester '66 (BD bootleg), abysmal live sound suddenly clearing for nine minutes of a performance in which vocals are only roads to harmonica solos, which open into worlds not glimpsed since, except maybe on Everything, All At Once, Forever."
Hoewel ik met het beluisteren van de cd's in The 1966 Live Recordings nog niet in Leicester ben aangekomen, herken ik wel iets van wat Marcus bijna 22 jaar geleden schreef. "a performance in which vocals are only roads to harmonica solos". Geldt dat niet voor zoveel opnames van Dylans solo-sets tijdens tournee 1966? Ik heb het al veel gehoord en ik ben nog lang in Leicester.
Ik ben in Bristol.
Dylans solo-set uit Bristol is te vinden op cd 9 van The 1966 Live Recordings, de nummers op deze cd staan niet in de volgorde waarin ze gespeeld werden. Daar is een goede reden voor. De cd begint met de enige twee songs waar een soundboard-opname van is: "Fourth Time Around" en "Mr. Tambourine Man". Daarna volgens opnamen afkomstig van een audience tape van de overige vijf nummers.
De gebruikte audience tape is - zeker voor de tijd waarin de opnamen werden gemaakt - zeer goed van geluid. En overal op deze cd is de harmonica waar Marcus het begin 1995 over had te horen.
Het Hawks-deels van het concert in Bristol is helemaal afkomstig van een soundboard-opname. Tijdens eerdere concerten leek soms Hudsons orgel en soms Robertsons gitaar erg voor in de mix te zitten. Op de Bristol-opname is - zonder dat dit ten koste gaat van het orgel of de gitaar van Robertson - Richard Manuels pianospel erg goed te horen. Op nog geen opname in deze box was die piano zo goed te horen.
Geen idee of het een bewuste keuze is geweest, maar het bevalt me wel die verschillen in de mixen op de cd's in The 1966 Live Recordings.
Luister bijvoorbeeld eens goed naar het huppelen van Manuels piano in "Leopard-Skin Pill-Box Hat" en de subtiele pianoriedeltjes rond Dylans zang in "One Too Many Mornings". Helaas ontbreekt het begin van "One Too Many Mornings" op deze opname.
Tussen "One Too Many Mornings" en "Ballad Of A Thin Man" laat het publiek voor het eerst echt - in negatieve zin - van zich horen.
"Ballad Of A Thin Man" lijkt langzamer dan tijdens eerdere concerten te starten. Met "Ballad Of A Thin Man" is het concert al weer bijna voorbij, alleen "Like A Rolling Stone" volgt dan nog.
En ik heb nog niks geschreven over bijvoorbeeld "Tell Me, Momma" of "Just Like Tom Thumb's Blues", om nog maar te zwijgen over de nummers uit Dylans solo-set. Dat gaat me vandaag ook niet meer lukken, helaas.
En dan helemaal aan het eind, na een vlammende, rammelende alles verslindende "Like A Rolling Stone" komen er geen klachten meer uit het publiek. Er klinkt geklap en zelfs een wanhopige roep om meer.
Het was goed om voor even in Bristol te zijn.
elders: Dylan op de brug bij Bristol, zie hier.
Dylan kort #1188
De Bindervoet & Henkes-vertalingen zijn - zoals ik al eerder meldde - opnieuw uitgegeven. Beide boeken hebben een nieuwe coverfoto gekregen. De foto voor het eerste deel (1962 - 1973) is goed gekozen, zie hier. De foto voor het tweede deel is naar mijn smaak minder goed gekozen aangezien het gaat om een foto uit 1966 terwijl het boek de periode 1974 - 2001 beslaat, zie hier.
Naast deze twee delen zal er in februari een derde deel - de periode 2002 - 2012 - verschijnen, zie hier. [met dank aan Tjeerd]
Nobelprijs: alternatieve dankwoorden in Leiden op 10 december, zie hier.
Naast deze twee delen zal er in februari een derde deel - de periode 2002 - 2012 - verschijnen, zie hier. [met dank aan Tjeerd]
Nobelprijs: alternatieve dankwoorden in Leiden op 10 december, zie hier.
The 1966 Live Recordings - een anti-recensie #5
In de vorige aflevering van deze serie had ik het over een stukje film. Dat stukje film heb ik inmiddels gevonden. Het gaat om het eind van de film I'm Not There, zie hier. Nu ik dat stukje film weer zie vraag ik me sterk af of dit Dublin is.
Goed, cd 7: het eerste deel van Belfast 6 mei 1966. "It's All Over Now, Baby Blue" ontbreekt. Vreemd. Het publiek klinkt zo beleefd op deze opname. Netjes klappen wanneer een nummer voorbij is. Hoe zag dat er uit? Op 1 oktober 2015 zond ene Leslie een foto van Dylans optreden (met Hawks) in Belfast in 1966 via twitter de wereld in. (zie hier)
Voor het verschijnen van The 1966 Live Recordings circuleerde niks, met uitzondering van "I Don't Believe You", van het concert in Belfast onder verzamelaars. "I Don't Believe You" werd in 1985 op Biograph uitgebracht. En zoals bij iedere versie van "Mr. Tambourine Man" in deze box die ik tot nog toe gehoord heb, vind ik de harmonicasolo briljant.
Het Hawks-deel van het concert in Belfast (cd 8) begint met een vlotte "Tell Me Momma". Bij alle nummers in het tweede van het concert in Belfast lijkt het tempo hoger te liggen dan in bijvoorbeeld Dublin.
Let even op de paar korte solostukjes van Robbie Robertson (hoge tonen) in "Tell Me Momma", dit is nieuw. Hudsons orgel lijkt in de eerste twee nummers niet tot nauwelijks aanwezig. Pas in "Baby Let Me Follow You Down" wordt het orgel echt hoorbaar.
Geen sprookje over de schilder Tom Thumb in Belfast, of is Dylans inleiding tot "Just Like Tom Thumb's Blues" voor deze boxset van de opname geknipt? Lijkt me niet waarschijnlijk aangezien op een aantal andere opnamen het sprookje wel te horen is.
In "One Too Many Mornings" wordt het volume van Hudsons orgel flink opgeschroefd. Wat kan die man toch spelen, heerlijk.
Ik heb het al vaker opgeschreven en ik schrijf het nogmaals op: het gaat er niet alleen om wat Dylan zingt, maar vooral ook hoe Dylan het zingt. Met zijn stem, met zijn accenten vertelt hij wel welke woorden vandaag de aandacht verdienen. In Belfast ging dat ongeveer zo:
You hand in your money
to go watch the géék
Who suddenly walks up to you
when he hears you speak
Saying, “How does it feel to
be such a freak?”
And you say, “Impossible” as he hands you a bone
You know something is happening
But you just don’t know what it is
Do you, Mister Jones?
Goed, cd 7: het eerste deel van Belfast 6 mei 1966. "It's All Over Now, Baby Blue" ontbreekt. Vreemd. Het publiek klinkt zo beleefd op deze opname. Netjes klappen wanneer een nummer voorbij is. Hoe zag dat er uit? Op 1 oktober 2015 zond ene Leslie een foto van Dylans optreden (met Hawks) in Belfast in 1966 via twitter de wereld in. (zie hier)
Voor het verschijnen van The 1966 Live Recordings circuleerde niks, met uitzondering van "I Don't Believe You", van het concert in Belfast onder verzamelaars. "I Don't Believe You" werd in 1985 op Biograph uitgebracht. En zoals bij iedere versie van "Mr. Tambourine Man" in deze box die ik tot nog toe gehoord heb, vind ik de harmonicasolo briljant.
Het Hawks-deel van het concert in Belfast (cd 8) begint met een vlotte "Tell Me Momma". Bij alle nummers in het tweede van het concert in Belfast lijkt het tempo hoger te liggen dan in bijvoorbeeld Dublin.
Let even op de paar korte solostukjes van Robbie Robertson (hoge tonen) in "Tell Me Momma", dit is nieuw. Hudsons orgel lijkt in de eerste twee nummers niet tot nauwelijks aanwezig. Pas in "Baby Let Me Follow You Down" wordt het orgel echt hoorbaar.
Geen sprookje over de schilder Tom Thumb in Belfast, of is Dylans inleiding tot "Just Like Tom Thumb's Blues" voor deze boxset van de opname geknipt? Lijkt me niet waarschijnlijk aangezien op een aantal andere opnamen het sprookje wel te horen is.
In "One Too Many Mornings" wordt het volume van Hudsons orgel flink opgeschroefd. Wat kan die man toch spelen, heerlijk.
Ik heb het al vaker opgeschreven en ik schrijf het nogmaals op: het gaat er niet alleen om wat Dylan zingt, maar vooral ook hoe Dylan het zingt. Met zijn stem, met zijn accenten vertelt hij wel welke woorden vandaag de aandacht verdienen. In Belfast ging dat ongeveer zo:
You hand in your money
to go watch the géék
Who suddenly walks up to you
when he hears you speak
Saying, “How does it feel to
be such a freak?”
And you say, “Impossible” as he hands you a bone
You know something is happening
But you just don’t know what it is
Do you, Mister Jones?
En dan volgt alleen nog "Like A Rolling Stone", dat Bob Dylan aan de Taj Mahal opdraagt.
Na het eerdere gemor vanuit het publiek wordt "Like A Rolling Stone" verrassend genoeg met gejuich ontvangen.
Dylan kort #1187
Op 2 december verschijnt niet alleen The Real Royal Albert Hall 1966 Concert - een 'los' album uit de boxset The 1966 Live Recordings, maar ook de dubbelelpee Live in Sydney 1966, zie hier.
Judas! het nieuwe boek van Clinton Heylin lijkt maar niet in Nederland leverbaar te zijn (behalve dan vorig weekend op de platenbeurs in Utrecht en voor een belachelijk hoge prijs via een derde partij op bol.com). Wie dit boek - en het is een aanrader - wil kopen is dus aangewezen op bijvoorbeeld Amazon. Zie ook hier.
Judas! het nieuwe boek van Clinton Heylin lijkt maar niet in Nederland leverbaar te zijn (behalve dan vorig weekend op de platenbeurs in Utrecht en voor een belachelijk hoge prijs via een derde partij op bol.com). Wie dit boek - en het is een aanrader - wil kopen is dus aangewezen op bijvoorbeeld Amazon. Zie ook hier.
Dylan kort #1186 [2 zaken]
Dylans Nobel-lezing wordt mogelijk een concert in het voorjaar, zie hier. Ik voorzie een (korte) Europese tournee, met een beetje mazzel inclusief 1 of meerdere concerten in Nederland.
De releasedatum van The Real Royal Albert Hall 1966 Concert is verschoven van 25 november naar 2 december in verband met productieproblemen.
De releasedatum van The Real Royal Albert Hall 1966 Concert is verschoven van 25 november naar 2 december in verband met productieproblemen.
The 1966 Live Recordings - een anti-recensie #4
Op cd's 5 en 6 staan de opnamen van Dylans concert in Dublin. 5 mei 1966 was dat. In mijn achterhoofd spookt het 'feitje' dat er ergens in een film een paar seconden beeld zitten van een mondharmonica spelende Bob Dylan, die beelden zouden in Dublin in 1966 gemaakt zijn. Hoezeer ik ook peins, ik kan niet bedenken om welke film het gaat (en of het überhaupt wel klopt).
Twee cd's voor 1 concert: het solodeel van voor de pauze op een cd, het tweede deel van het concert, het deel met the Hawks en de weerstand uit het publiek op een tweede cd. Ik las afgelopen week ergens het commentaar dat alle muziek in The 1966 Live Recordings makkelijk op minder dan 36 cd's had gepast. Dat klopt, gezien de speelduur van de cd's, maar dan hadden er delen van verschillende concerten op één cd gestaan. Dan zou een cd bijvoorbeeld beginnen met opnamen uit Melbourne en eindigen met een deel van de opnamen uit Kopenhagen. Ik heb het liever zoals het nu is: ieder concert een eigen cd of set van 2 cd's.
Met ieder nieuw concert lijken Dylan en the Hawks beter op elkaar ingespeeld. "Tell Me Momma" schokschouderde in Dublin in het juiste ritme. Heerlijke versie. In de mix is Hudsons orgel dieper weggestopt dan op de voorgaande cd's van The 1966 Live Recordings, met als grote uitzondering "Ballad Of A Thin Man". Dat was George D. Hodnett (Irish Times, 6 mei 1966) ook al opgevallen: "in 'Ballad of the Lampshade' [sic] Dylan took over the piano. Here the backing-group (piano, drums, electric organ, two guitars) were quite good, the organ 'remarks' being notable, though most of the group-numbers were rather a blur. Also, there was some over-amplification." Doordat Hudsons orgel wat dieper in de mix ligt komt Robertsons gitaar beter tot z'n recht. (Luister maar naar bijvoorbeeld "Baby Let Me Follow You Down" en de spetterende solo in "Just Like Tom Thumb's Blues".)
Natuurlijk moet ik nog even wijzen op de harmonica-solo tijdens en vooral aan het eind van "Mr. Tambourine Man". Het gaat maar door en door en biedt mogelijkheden om je als luisteraar volledig in te verliezen.
En er zijn in ieder geval nog twee opmerkelijke zaken aan deze opnamen / dit concert die ik wil vermelden: de opname van "Visions Of Johanna" mist het laatste stukje - en daarmee de reactie van het publiek - en tegen het eind van "I Don't Believe You" stopt Dylan ineens voortijdig met zingen. Reden onbekend.
Twee cd's voor 1 concert: het solodeel van voor de pauze op een cd, het tweede deel van het concert, het deel met the Hawks en de weerstand uit het publiek op een tweede cd. Ik las afgelopen week ergens het commentaar dat alle muziek in The 1966 Live Recordings makkelijk op minder dan 36 cd's had gepast. Dat klopt, gezien de speelduur van de cd's, maar dan hadden er delen van verschillende concerten op één cd gestaan. Dan zou een cd bijvoorbeeld beginnen met opnamen uit Melbourne en eindigen met een deel van de opnamen uit Kopenhagen. Ik heb het liever zoals het nu is: ieder concert een eigen cd of set van 2 cd's.
Met ieder nieuw concert lijken Dylan en the Hawks beter op elkaar ingespeeld. "Tell Me Momma" schokschouderde in Dublin in het juiste ritme. Heerlijke versie. In de mix is Hudsons orgel dieper weggestopt dan op de voorgaande cd's van The 1966 Live Recordings, met als grote uitzondering "Ballad Of A Thin Man". Dat was George D. Hodnett (Irish Times, 6 mei 1966) ook al opgevallen: "in 'Ballad of the Lampshade' [sic] Dylan took over the piano. Here the backing-group (piano, drums, electric organ, two guitars) were quite good, the organ 'remarks' being notable, though most of the group-numbers were rather a blur. Also, there was some over-amplification." Doordat Hudsons orgel wat dieper in de mix ligt komt Robertsons gitaar beter tot z'n recht. (Luister maar naar bijvoorbeeld "Baby Let Me Follow You Down" en de spetterende solo in "Just Like Tom Thumb's Blues".)
Natuurlijk moet ik nog even wijzen op de harmonica-solo tijdens en vooral aan het eind van "Mr. Tambourine Man". Het gaat maar door en door en biedt mogelijkheden om je als luisteraar volledig in te verliezen.
En er zijn in ieder geval nog twee opmerkelijke zaken aan deze opnamen / dit concert die ik wil vermelden: de opname van "Visions Of Johanna" mist het laatste stukje - en daarmee de reactie van het publiek - en tegen het eind van "I Don't Believe You" stopt Dylan ineens voortijdig met zingen. Reden onbekend.
Onzin en stemmingmakerij
In september 2012 publiceerde Rolling Stone een interview van Michael Gilmore met Bob Dylan. Toen Gilmore vroeg naar het (vermeende) plagiaat zei Bob Dylan onder andere dit: "Oh, yeah, in folk and jazz, quotation is a rich and enriching tradition. That certainly is true. It's true for everybody, but me. I mean, everyone else can do it but not me. There are different rules for me."
Ook nu, vier jaar later, lijken er nog steeds andere regels te gelden voor Bob Dylan. Dit keer gaat het niet over het citeren of parafraseren van werk van anderen in eigen werk, maar om het reageren op het winnen van een prijs, de Nobelprijs voor de literatuur, om precies te zijn.
Eerst was er het 'drama' - want dat werd er in de media van gemaakt - van Bob Dylans niet vlot genoeg reageren op het winnen van de Nobelprijs. Dit lokte lid van het Nobelcomité Per Wastberg uit tot Bob Dylan "onbeleefd en arrogant" te noemen. Een en andere zette ik eerder hier op een rijtje.
Op 29 oktober, 16 dagen nadat bekend werd dat Bob Dylan de Nobelprijs voor de literatuur krijgt, kreeg de wereld te horen dat Bob Dylan inmiddels contact had gezocht met het Nobelcomité, zie hier.
Daarna bleef het even stil rond Bob Dylan en zijn Nobel, al hing de vraag "gaat 'ie 'm ophalen?" in de lucht hangen.
Twee dagen geleden werd bekend gemaakt dat Bob Dylan, wegens eerder aangegane verplichtingen, op 10 december zijn Nobelprijs voor de literatuur niet zal ophalen.
En wederom explodeerde de wereld, zo leek het. Op sociale media leek iedereen een mening te hebben over Bob Dylan en het niet ophalen van de prijs. En al die meningen lijken op hetzelfde neer te komen: Bob Dylan is arrogant, hij houdt geen rekening met zijn fans, hij liegt, hij heeft gewoon geen zin, hij heeft het prijzengeld toch niet nodig, enzovoort, enzovoort, enzovoort.
Nou is Facebook sowieso een plek geworden waar door velen vooral aandacht getrokken wordt door zo hard mogelijk van leer te trekken tegen van alles en nog wat. Dat er op Facebook ongefundeerd tekeer gegaan wordt, tsja... Mag je anders verwachten?
Voor het echte nieuws, voor de nuance moet je bij de echte media zijn, de kranten en zo. Toch?
Onder de kop "Wie denkt Bob Dylan wel dat hij is?" schrijft Luc De Roy op redactie.be onder andere: "En dus is het best mogelijk dat de 'eerder geplande verplichtingen' op hetzelfde niveau staan als wanneer het mooiste meisje van de klas een uitnodiging van een nerd afslaat, omdat ze 'haar haar moet wassen'..."
Of wat te denken van het tussenkopje "Mopperige man" in een stuk van Steven Musch? Zie hier.
Nog zo'n eentje, Mark den Blanken gebruikt in AD het tussenkopje "Onbeschoft".
Maar het dieptepunt wordt toch wel bereikt met het stuk van Rens Kuijten in de Telegraaf. "Bob Dylan zegt af met smoes", staat er boven zijn stuk. Blijkbaar heeft Rens Kuijten contact met Bob Dylan gehad.
Het is allemaal onzin en stemmingmakerij.
Hoeveel ophef was er toen Harold Pinter zijn Nobelprijs in 2005 niet kwam ophalen? Welke storm raasde er door de media toen Doris Lessing in 2007 niet naar Stockholm ging?
Het bleef rustig.
In 2012 zei Bob Dylan het al: "There are different rules for me."
Er wordt met twee maten gemeten.
Waar het uiteindelijk op neer komt is dit:
Bob Dylan krijgt de Nobelprijs voor de literatuur 2016. Op 10 december worden de Nobelprijzen in Stockholm uitgereikt. Bob Dylan is, tot zijn spijt, verhinderd om bij de uitreiking aanwezig te zijn.
Dat is de stand van zaken op dit moment, niet meer en niet minder.
Ook nu, vier jaar later, lijken er nog steeds andere regels te gelden voor Bob Dylan. Dit keer gaat het niet over het citeren of parafraseren van werk van anderen in eigen werk, maar om het reageren op het winnen van een prijs, de Nobelprijs voor de literatuur, om precies te zijn.
Eerst was er het 'drama' - want dat werd er in de media van gemaakt - van Bob Dylans niet vlot genoeg reageren op het winnen van de Nobelprijs. Dit lokte lid van het Nobelcomité Per Wastberg uit tot Bob Dylan "onbeleefd en arrogant" te noemen. Een en andere zette ik eerder hier op een rijtje.
Op 29 oktober, 16 dagen nadat bekend werd dat Bob Dylan de Nobelprijs voor de literatuur krijgt, kreeg de wereld te horen dat Bob Dylan inmiddels contact had gezocht met het Nobelcomité, zie hier.
Daarna bleef het even stil rond Bob Dylan en zijn Nobel, al hing de vraag "gaat 'ie 'm ophalen?" in de lucht hangen.
Twee dagen geleden werd bekend gemaakt dat Bob Dylan, wegens eerder aangegane verplichtingen, op 10 december zijn Nobelprijs voor de literatuur niet zal ophalen.
En wederom explodeerde de wereld, zo leek het. Op sociale media leek iedereen een mening te hebben over Bob Dylan en het niet ophalen van de prijs. En al die meningen lijken op hetzelfde neer te komen: Bob Dylan is arrogant, hij houdt geen rekening met zijn fans, hij liegt, hij heeft gewoon geen zin, hij heeft het prijzengeld toch niet nodig, enzovoort, enzovoort, enzovoort.
Nou is Facebook sowieso een plek geworden waar door velen vooral aandacht getrokken wordt door zo hard mogelijk van leer te trekken tegen van alles en nog wat. Dat er op Facebook ongefundeerd tekeer gegaan wordt, tsja... Mag je anders verwachten?
Voor het echte nieuws, voor de nuance moet je bij de echte media zijn, de kranten en zo. Toch?
Onder de kop "Wie denkt Bob Dylan wel dat hij is?" schrijft Luc De Roy op redactie.be onder andere: "En dus is het best mogelijk dat de 'eerder geplande verplichtingen' op hetzelfde niveau staan als wanneer het mooiste meisje van de klas een uitnodiging van een nerd afslaat, omdat ze 'haar haar moet wassen'..."
Of wat te denken van het tussenkopje "Mopperige man" in een stuk van Steven Musch? Zie hier.
Nog zo'n eentje, Mark den Blanken gebruikt in AD het tussenkopje "Onbeschoft".
Maar het dieptepunt wordt toch wel bereikt met het stuk van Rens Kuijten in de Telegraaf. "Bob Dylan zegt af met smoes", staat er boven zijn stuk. Blijkbaar heeft Rens Kuijten contact met Bob Dylan gehad.
Het is allemaal onzin en stemmingmakerij.
Hoeveel ophef was er toen Harold Pinter zijn Nobelprijs in 2005 niet kwam ophalen? Welke storm raasde er door de media toen Doris Lessing in 2007 niet naar Stockholm ging?
Het bleef rustig.
In 2012 zei Bob Dylan het al: "There are different rules for me."
Er wordt met twee maten gemeten.
Waar het uiteindelijk op neer komt is dit:
Bob Dylan krijgt de Nobelprijs voor de literatuur 2016. Op 10 december worden de Nobelprijzen in Stockholm uitgereikt. Bob Dylan is, tot zijn spijt, verhinderd om bij de uitreiking aanwezig te zijn.
Dat is de stand van zaken op dit moment, niet meer en niet minder.
Abonneren op:
Posts (Atom)