Wanneer ik zo objectief mogelijk probeer te luisteren naar Shadows In The Night dan hoor ik een uitstekend album. Met de oren van de objectieve luisteraar heb ik gisteren mijn recensie van Shadows In The Night proberen te schrijven (zie hieronder). Een stuk waar ik nog steeds achter sta.
Maar ik worstel.
Dit is de worsteling: Shadows In The Night is een uitstekend album, het is alleen (nog) niet mijn album.
Ik mis de Dylan-rammel op Shadows In The Night. Ik mis het vocale gevecht van Dylan-de-zanger tussen aan de ene kant de melodielijn en aan de andere kant de hoeveelheid woorden die nodig zijn om het verhaal te vertellen. Ik mis het kauwen van de woorden.
Het is allemaal wel te vinden op Shadows In The Night, maar niet in die mate die ik zou willen.
Wanneer je Picasso een kleurplaat had gegeven met de opdracht die kleurplaat in te kleuren, dan zou je de best ingekleurde kleurplaat terugkrijgen. Maar het blijft een kleurplaat. Zo is het in mijn oren ook met de nummers op Shadows In The Night. Het zijn kleurplaten, werkelijk schitterend door Bob Dylan en band ingekleurd, maar het blijven kleurplaten.
Nogmaals: Shadows In The Night is een uitstekend album dat je zeker moet kopen (al is het alleen al om zelf een oordeel te kunnen geven), maar het is (nog) niet mijn album.
8 opmerkingen:
Dat de Dylan rammel er meer in had gemogen, de plaat met teveel reverentie is gemaakt, hij niet zo spannend uit de hoek komt als bij andere cover albums, daar zou je een punt kunnen hebben... Tot mijn verbazing vond mijn vrouw het een plaat waar ze de emotie van Dylan niet in hoorde. Mijn oordeel hoor je nog, ik broed er op, dus ja ook ik worstel ermee al ben ik al wel door dit album gepakt. Ik luister ademloos, maar dat heeft ook te maken met dat ik soms ergens tegen aan schuur, en niet op de klassieke manier van het luisteren naar Dylan. Hij heeft het weer eens geflikt ons in het stof te laten bijten terwijl hij met een nieuw paard er vandoor sprint.
Ik probeer het album zo veel mogelijk los te zien van de 'reguliere' albums van Bob. Hij zingt niet met de stem die we al die jaren hebben zien groeien. Maar dat is juist hetgeen wat dit album voor mij zo goed maakt. Dylan heeft zichzelf weer eens vernieuwd, en dat kan niet slecht zijn. Nee, Dylan moet deze zangstijl niet voortzetten. Het past niet bij hem, maar voor die ene keer met tien nummers vind ik het een geweldig initiatief.
Mooie beeldspraak van Tom (kleurplaat) en Hans (nieuw paard). Ik heb Shadows nog niet, maar als zulke doorgewinterde Bobologen er al moeite mee hebben, betwijfel ik of het ook mijn plaat gaat worden. Daar komt bij dat als Dylan-de-schrijver vakantie heeft en we het alleen moeten doen met Dylan-de-zanger, de niet-rammelende Dylan zich moet gaan meten met andere zangers. Lucky Old Sun vind ik een prachtig liedje, maar ik zou er niet aan ontkomen om het te gaan vergelijken met Ray Charles en die is op zijn zachtst gezegd niet makkelijk te evenaren. Maar goed, deze plaat hoort er nou eenmaal bij, het geeft je toch weer een nieuw inzicht in wie Dylan is en wat hem bezighoudt, dus ik zal 'm uiteindelijk wel aanschaffen.
Overigens, jongens, maak het jezelf niet te moeilijk: niemand (Dylan zelf al helemaal niet) zegt dat je alles wat hij maakt goed MOET vinden.
Frans
De plaat ( groot woord voor iTunes mp-3tjes) valt me eerlijk gezegd erg mee! Ik was bang voor een soort Dylan kerst album, maar dan zonder humor... Het resultaat is echter toch heel sfeervol en zeker de moeite waard. Vandaag enig vergelijk gedaan. Dylan song het lied " THE lucky old son" al tijdens zijn jaren 80, en onderschatte, tournee met Tom Petty. Bij het terug beluisteren van een bootleg uit die periode viel het me op dat ik die uitvoering beter vond!
Beste Hans, hoewel die toer met Tom Petty wisselvallig was (ik heb een zeer slechte editie meegemaakt, maar de concertopname op film, een andere editie dus, toont wat ik gemist heb), kon Dylan in die tijd soms nog de toppen van zijn stem bereiken, en een ongemene felheid vertonen, dus het verbaast me niet wat je zegt... Maar ik vind de uitvoering op Shadows hartveroverend, juist ook vanwege die finale waar hij met alle macht probeert het onderste uit de kapotte kan te halen, en je hem wat verloren achter hoort blijven terwijl de laatste prachtige tonen van het koper weerklinken... Voor mij trekt hij het lied flink naar zich toe al kan ik me indenken dat sommigen toch de versie van Ray Charles blijven prefereren... En dat hij het destijds in de tachtiger jaren al zong bewijst hoezeer hij dit materiaal was toegewijd, al heel lang... Vandaar mooi dat hij het nog in de groeven heeft gekregen... Autumn leaves vind ik overigens een nummer dat hij zich wel helemaal heeft toegeëigend, zelfs de fenomenale versie van Sinatra raakt me niet zo als deze... Hoewel het niet goed vergelijken is...
Ik vind de match met Christmas in the Heart passend. Niet de Dylan die je een twee drie zou verwachten. Je moet er van houden......
Als, dat durf ik wel te zeggen, echte Dylan liefhebber van den beginne kon ik ook niet wachten hem te beluisteren. Ik al wat wat live uitvoeringen beluisterd. Die deden mijn verwachtingen goed. Dit kon wel eens heel leuk zijn... vooral zijn band.. De band die ik de eerste jaren niet echt geweldig vond... Toen beluisterd; "play it f*cking loud" dacht ik na de eerste keer... Aan het eind: de bandleden zijn, op de steel en blazers na, niet of nauwelijks te horen. Dylan is naar verhouding te luid...?
het is of hij sinds Tempest streeft naar een geluid van de band als een soort versmeltend geheel zonder teveel solo activiteit, dat sferisch zijn stem omlijst en ruimte geeft voor de kleinste accenten daarin, want daar moet hij het nu van hebben sinds die zo qua bereik ingeperkt is geraakt... en zeker hier lijkt me dat op zijn plaats, ook bij Sinatra was de begeleiding puur gericht op het naar voren brengen van de stem... maar dit genre moet je wel liggen...
Een reactie posten