MusiCares Person of the Year
Bob Dylan heeft gisteren zijn MusiCares Person of the Year 2015 award ontvangen uit handen van voormalig president Jimmy Carter. Na een concert van een keur aan door Dylan gekozen artiesten die door Dylan gekozen nummers van de man speelden, wist Bob Dylan iedereen te verbazen met een speech van zo'n 40 (!) minuten waarin hij onder andere sprak over een aantal van zijn eigen nummers (en citeerde), de lof zong over een aantal andere musici en de muziekcritici voor eens en voor altijd en repliek diende over hun eeuwige gezeik over Dylans stem (zie hier, pagina 3)[met dank aan Wim voor de link]
Meer over Dylans speech en de optredende artiesten, hier. [met dank aan Wim voor de link]
Ik hoop dat - zoals vaker gebeurd is - de MusiCares Person of the Year concert op dvd zal verschijnen, al is het alleen al om Dylans toespraak te kunnen zien.
Een tweede, korter filmpje, staat hier.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
6 opmerkingen:
Setlist:
Beck – “Leopard-Skin Pill-Box Hat”
Aaron Neville – “Shooting Star”
Alanis Morissette – “Subterranean Homesick Blues”
Los Lobos – “On A Night Like This”
Willie Nelson – “Señor (Tales Of Yankee Power)”
John Mellencamp – “Highway 61 Revisited”
Jack White – “One More Cup Of Coffee”
Tom Jones – “What Good Am I?”
Norah Jones – “I’ll Be Your Baby Tonight”
Dereck Trucks & Susan Tedeschi – “Million Miles”
John Doe – “Pressing On”
Crosby, Stills, & Nash – “Girl From The North Country”
Bonnie Raitt – “Standing In The Doorway”
Sheryl Crow – “Boots Of Spanish Leather”
Bruce Springsteen – “Knockin’ On Heaven’s Door”
Neil Young – “Blowin’ In The Wind”
De hele speech kun je hier nalezen:http://www.latimes.com/entertainment/music/posts/la-et-ms-grammys-2015-transcript-of-bob-dylans-musicares-person-of-year-speech-20150207-story.html#page=2
Een heel verhelderende toespraak. Je vraagt je bij Dylans teksten weleens af: "waar haalt ie het allemaal vandaan" en zijn antwoord is:"gewoon van al die liedjes die ik al tig keer gezongen em gespeeld heb".
Wel jammer dat het rijtje optredende artiesten een beetje voorspelbaar was.
Frans
Een stuitende toespraak van een oude zeur die, ofschoon er vrijwel geen artiest zo gelauwerd is als hij, op Calimerotoon jammert dat de critici altijd hem te grazen nemen en die een paar achterstallige rekeningen vereffent met zangers en componisten die het hebben gewaagd hem niet de Shakespeare van deze tijd te vinden. Nog erger zijn de Dylanfans die serieus menen dat alleen deze toespraak al Nobelprijswaardig is.
Om heel eerlijk te zijn, had ik dat gevoel soms ook. "Waarom motte jullie toch altijd mij hebbe?!" Het laat wel zien dat al die kritiek die hij alijd gekregen heeft over van alles en nog wat, hem wel degelijk wat doet. En dat is alleen maar menselijk. Stel je voor dat je je hele leven lang tegelijkertijd op een voetstuk wordt gehesen en afgebrand. Dan mag je van mij best wat terugzeggen, ouwe zeur of niet.
Frans
de humor spat van de toespraak af, ook waar hij de critici te lijf gaat, en het why me lord is een grappig citaat van zijn bevriende song writer die Nashville veranderde, zoals hij terecht opmerkt... bovendien, als je al die onzin hoort over je stem, van critici die tegelijk zullen buigen als Charley Patton of Howlin Wolf uit hun graf opstaan, dan mag je toch wel wat zeggen??? zeker als het zo hilarisch wordt gebracht... wie is hier zuur aan het zeuren... echt minder is Dylans steek naar Merle Haggard, maar tegelijk zegt hij dat hij die bewondert...
Een reactie posten