Beste Tom
Ademloos
Ademloos, dat was ik vaak bij het luisteren naar Shadows dit weekend. Eerst vanwege de angst dat Dylan te hoog had gegrepen, zou zijn stem, die her en der duidelijk moeite moet doen, het dragen? Het stond het gevoel in de weg. Daarna, toen bleek dat ondanks wat vertederend onvaste momenten, de juiste toon werd geraakt, was daar het zoeken, waar de ongrijpbare tegendraadse Dylan, die we zo lief hebben, te vinden in deze zee van subtiliteit en reverentie, die je de adem benam? De bluesy jazz swing van de jonge Holiday, tot sofisticated frasering verheven door Sinatra, wordt hier niet geïmiteerd. Zijn eigen rammel, zoals jij Tom dat zo mooi noemt, weerklinkt evenmin. Kan ook niet. Deze songteksten hebben een metrum dat juist door hem naar de gallemiezen is geholpen in de zestiger jaren, waar Dylan over de regels heen liep. Maar die revolutie was niet mogelijk geweest zonder deze standards. En daaraan wil hij herinneren misschien, maar ook reikt hij weer verder! Hij trekt voor het eerst hun lyriek, die enkel een syncopische variatie leek te verdragen, weg uit de lounge, de wildernis in waar zijn folk geest rondwaart. Hij zingt ze recht toe recht aan, alsof hij weer een oude ballade aan de vergetelheid ontrukt, wel met onverwachte adempauzes, heerlijk duidelijk hoorbaar in hun lichamelijkheid, of langgerekte, soms fluisterende dan snerpende als in 66 elektrificerende uithalen, evenwel niet tot dans uitnodigend, het dwingt je in zijn directheid naar het verhaal te luisteren. Evenmin breekt zijn stem zoals bij de oudere Billie, als vanouds legt hij zijn gevoelens niet zomaar bloot, maar in iedere haast nonchalante nadruk, elke dwarse toonzetting, toont hij zijn scherm waarachter je de naakte emotie vermoed. Maar nee, grijp niet terug op de voorbeelden die hij hier eer bewijst, je zegt het met recht Tom, trek geen vergelijkingen, hij kijkt andermaal vooruit met eeuwenoude ogen. Zo ongehoord en kwetsbaar, dat je het met moeite tegemoet treedt. Zoals hij ook zelf zal hebben geworsteld met deze materie die hem al zo lang intrigeert. En dan komt het aan op de juiste benadering, als in een beginnende verliefdheid. Drinken we whisky met tien glazen tegelijk? Nee, je kiest een moment, waarin de geur kan neerdalen van de vervoering die geen dronkenschap of kater opwekt. Mijn vrouw miste de emotie, het Dylaneske, tot ik vanmiddag bij het eten haar de plaat liet horen terwijl we een chianti opentrokken. En "Lucky old sun", dat overweldigende einde, wat dacht je dat in onze ogen zat nadat allerlei herinneringen tussen ons waren opgeroepen door de zorgvuldig en tegelijk zo rauw gezongen poëzie?
met groet
hans altena
1 opmerking:
Een reactie posten