NRC Handelsblad

Zoals ik in het bericht hieronder schreef bevat NRC Handelsblad van vandaag een recensie van The Basement Tapes complete. Die recensie is te vinden in het Cultureel Supplement van de krant. De voorkant van het Cultureel Supplement ziet er goed uit: Een grote, mooie foto van Bob Dylan in kleur en onder de titel "Bob Dylans Basement Tapes" de tekst: "Legendarische opnames Dylan na 47 jaar eindelijk compleet op cd en Elvis Costello zet oude Dylanteksten op muziek".
Dat belooft veel goeds. Blijkbaar besteedt NRC Handelsblad niet alleen aandacht aan The Basement Tapes Complete, maar ook aan Lost On The River, het project onder leiding van T-Bone Burnett waarbij onder andere Elvis Costello, Marcus Mumford en Jim James oude songteksten van Bob Dylan uit de Basement Tapes-periode van nieuwe muziek hebben voorzien.
Bij het openslaan van het Cultureel Supplement denk ik echter aan de tekstregels die volgens Dante op de poort naar de hel te lezen zijn: "Laat alle hoop varen, gij die hier binnengaat."
Natuurlijk is het buiten alle proporties om bij het openslaan van een krant te denken aan Dante's hel. Ik ben mij terdege bewust van mijn overdrijving. Echter, ik overdrijf met reden. De aandacht die in NRC Handelsblad wordt gegeven aan Lost On The River in vergelijking met de aandacht die The Basement Tapes Complete krijgt is werkelijk buiten alle proporties.
The Basement Tapes Complete krijgt ongeveer een kwart pagina terwijl Lost On A River ongeveer anderhalve pagina krijgt.
Hoe prijzenswaardig de uitgave van Lost On The River ook is, het heeft bij lange na niet de historische omvang als de uitgave van de complete Basement Tapes. En toch, starend naar pagina 2 en 3 van het Cultureel Supplement krijg ik de indruk dat niet The Basement Tapes Complete maar Lost On The River het culturele evenement is van de herfst van 2014.
En de tekst? Tsja, NRC Handelsblad was en is een kwaliteitskrant, maar dat neemt niet weg dat ook NRC Handelsblad journalisten in dienst heeft die domme fouten maken. Het in "Dylan kort #1045" aangehaalde citaat van Jan Vollaard staat niet alleen op de website van NRC Handelsblad, maar ook in de papieren versie van deze krant.

Dylan kort #1045

Setlists: (beide avonden wederom "Stay With Me"): 28 oktober en 29 oktober.
The Basement Tapes Complete: Op de website van NRC Handelsblad zijn 12 nummers van het binnenkort te verschijnen elfde deel van The Bootleg Series te beluisteren. Zie hier. Volgens datzelfde bericht zal een door Jan Vollaard geschreven recensie in NRC Handelsblad van vandaag staan. Echter, de kleine voorpublicatie van deze recensie op de website belooft weinig goeds: "Van de 138 tracks is er slechts één niet eerder op bootleg verschenen: het incomplete ‘Edge of the Ocean’ waar de opnameknop te laat werd ingedrukt." Onzin natuurlijk. The Basement Tapes Complete bevat veel meer nooit eerder op bootleg verschenen opnamen dan alleen "Edge Of The Ocean".
"Soms kunnen covers toch iets goeds brengen": Het bericht over Marty Brown (hieronder) die "Make You Feel My Love" speelt zorgde voor nogal wat reacties. Zowel reacties op de blog als via de e-mail. Floater wees mij op het feit dat Billy Joel dit nummer opnam voor Time Out Of Mind verscheen. Een aardig stukje film van Billy Joel die praat over Bob Dylan staat hier (kijken vanaf 5:40). [met dank aan Floater] Henk liet me weten ook van de cover van Marty Brown te hebben genoten. Verder wees hij me op de versie van Sertab van "One More Cup Of Coffee" op Masked and Anonymous. Die cover ga ik vandaag nog even beluisteren. [met dank aan Henk]

Soms kunnen covers toch iets goeds brengen

Na een lange dag werken stuit ik op Facebook op een filmpje. Ene Marty Brown speelt Dylans "Make You Feel My Love" tijdens een auditie voor America's Got Talent. Normaal gesproken probeer ik het beluisteren van Dylan-covers tot een minimum te beperken, zeker als zo'n cover wordt gespeeld tijdens zo'n afschuwelijke talentenjacht.
Waarom weet ik niet, maar vanavond klikte op 'play'. Ik heb het hele filmpje gekeken. Toen het filmpje was afgelopen, heb ik het gelijk aan 'mevrouw Tom' laten zien (en zelf stiekem meegekeken).
Ik ben niet van mijn geloof gevallen. Ik vind nog steeds dat 99,9% van de covers het niet halen bij het origineel van Bob Dylan. Marty Browns versie van "Make You Feel My Love" is goed, maar zeker niet zo goed als wanneer Bob Dylan het zingt. (Deze cover mag in de schaduw staan van het origineel.)
De reden dat ik dit filmpje twee keer heb gezien heeft dan ook veel meer met wat anders dan de kwaliteit van de cover te maken. Wat ik in dit filmpje zie is passie. Egoloze passie. Tijdens het zingen wordt Marty Browns stem het instrument om de liefde voor zijn vrouw te bezingen. Marty Brown lijkt er zelf niet meer te zijn. Er is alleen de compositie en de verhaaldragende stem. Meer niet.
Dit filmpje herinnert mij er aan waar het om draait in de muziek: verdwijnen in het moment. Er zijn - naast Dylan - maar weinig muzikanten die dat weten te bereiken. Marty Brown is daar tijdens zijn auditie in geslaagd.
Soms kunnen covers toch iets goeds brengen.

Dylan kort #1044

Setlists: De setlist van afgelopen zaterdag is naar verwachting, geen verrassingen (zie hier). De setlist van gisteravond is ook volgens verwachting, althans het 'hoofddeel'. De verrassing zat gisteravond in het staartje. Tijdens de encores speelde Dylan niet "All Along The Watchtower" en "Blowin' In The Wind", maar "Stay With Me" (zie hier).
Toen ik dit vanochtend zag, vroeg ik me af waar dit nummer vandaan kwam. Waarom speelde Dylan dit nummer? Ik weet dat (uiteraard) nog steeds niet, maar een mogelijke hint staat op Expecting Rain. Op deze website staat namelijk een link naar een YouTube-filmpje van "Stay With Me" door... Frank Sinatra. Je zou bijna denken dat het spelen van "Stay With Me" Dylans manier is om te wijzen op Shadows in The Night.
De Volkskrant van 25 oktober bevatte een kort bericht over een aantal songs van The Basement Tapes Complete die online te beluisteren zijn. (Zie afbeelding) [met dank aan Simon en Alja] Op de website van The Guardian zijn 12 tracks van The Basement Tapes Complete te beluisteren, maar het lukt mij niet om ze ook daadwerkelijk af te spelen. Wie lukt 't wel?
Oliviero Toscani in een interview met Arjen Ribbens: "Ik ben een kind van de jaren zestig. Ik werkte en werk veel voor modetijdschriften, maar ik heb nooit geloofd in traditionele modereportages, met beroemde modellen en zo. 'The Times They are-a-Changin', zong Bob Dylan. En daarom ging ik destijds de straat op. De minirok was een uiting van nieuwe energie. Dat moest iedereen zien, vond ik. Ik heb een hele serie reportages gemaakt over mijn generatie, over wie wij waren. Ik ben een mazzelkont, mijn generatie heeft ontdekt dat je ook 'jong' kon zijn, dat er zoiets als rock-'n-roll bestaat." ("Mama Mia, die middelmaat"; NRC DeLuxe, oktober 2014) [met dank aan Alja]

Dylan kort #1043

Na een paar dagen afwezigheid een inhaalslag:
Setlists: zondag, dinsdag, vrijdag. Geen echte verrassingen.
The Bootleg Series vol. 11: The Basement Tapes Complete: De promotie-machine voor deze nieuwe release komt meer en meer op gang. Zo kunnen er inmiddels een aantal nummers online beluisterd worden:
"900 Miles From My Home": hier.
"Tupelo": hier.
"Dress It Up, You Better Have It All": hier.
"Lo And Behold (take 1)": hier.
"Odds And Ends (alternate version)": hier.
"Ain't No More Cane (take 2)": hier.
"Yea! Heavy And A Bottle Of Bread": hier.
RTL Boulevard over deze songs, zie hier. [met dank aan Frans voor de tip]
Music on Vinyl brengt Dylans Modern Times opnieuw op vinyl uit. Deze release verschijnt op 24 november. (Zie hier) Een goede keuze. Als er een album is waarvan de cd-versie in vergelijking met de elpee-versie belabberd klinkt, dan is het Modern Times. Dit album komt op vinyl past echt tot z'n recht. [een goede tweede als het gaat om slecht klinkende cd-versies is de geremasterde cd-versie van John Wesley Harding]
Shadows In The Night: Andrew Muir over de nummers die voor dit album werden opgenomen, zie hier.
"Een Metaliger Klank": Nummer 54 in Gerts persoonlijke top 100: Bringing It All Back Home, zie hier.
Paul McCartney op twitter, lees de eerste tweet hier. [met dank aan Patrick voor de tip] Ik kijk uit naar Dylans bijdrage op The Art Of McCartney, wat jij?

Dylan kort #1042

Tournee: Vrijdag zijn Bob Dylan en band begonnen aan een nieuwe tour door Amerika. De setlists van vrijdag en zaterdag bevatten geen verrassingen. Zie hier en hier.
The Lyrics since 1962: Ik heb me laten vertellen dat alle exemplaren van de Amerikaanse druk in de voorverkoop inmiddels verkocht zijn, maar dat er van de Engelse druk nog enkele exemplaren beschikbaar zijn. Of dit waar is, weet ik niet. Ik schrijf maar op wat ik gehoord heb.
Rob de Nijs: Voor de liefhebbers van covers: het nieuwe album Nieuwe Ruimte van Rob de Nijs bevat het nummer "Je Zult Iemand Moeten Dienen" wat een bewerking is van Dylans "Gotta Serve Somebody". Zie hier. Verder kan ik er niks over zeggen. Ik heb het nummer niet gehoord (en ik wil het ook niet horen).
The Real... Bob Dylan is een 3 cd's tellende verzamelaar uit 2012. Ik heb begrepen dat deze uitgave bij Blokker voor een zacht prijsje te koop is (€6,99).
Afbeelding: De afbeelding bij dit bericht is een advertentie zoals die in Q werd gepubliceerd ten tijde van de release van Modern Times.

vlooienmarkt:
"Heb u ook platen van Bob Dylan?"
"Van wie?"
"Bob Dylan... BOB DY-LAN."
"Bots Willem... Jaha, ik dacht 't wel. Dan moet 'ie tussen de favoriete expres staan."
"Laat maar..."
"Wat?"
"LAAT MAAR!"
"U hoef nie zo te schreeuwen, hoor. We zijn hier allemaal voor de gezelligheid. Toch?"

The Comic book and me #10

Well, the comic book and me, just us, we caught the bus
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"

Met de gedachte aan de aanstaande release van het elfde deel van The Bootleg Series en de daarop verschijnende twee versies van "Yea! Heavy And A Bottle of Bread" stapte ik gisteren samen met zoonlief een winkel voor comics binnen. Ik ga zo'n winkel nooit binnen zonder een zoeklijst. Die zoeklijst bestaat deels uit titels van comics waarvan ik weet dat Bob Dylan of (een verwijzing naar) een songtekst van Dylan er in te vinden is. Op die lijst staat onder andere Thunderbolts #78.
Thunderbolts is geen comic-serie die ik normaal gesproken lees, maar toen ik het nummer van mijn lijstje vond, had ik een goed excuus om mijn eerste comic in deze serie te kopen.
De tekst "How does it feel?", ergens helemaal aan het begin van het verhaal, zou een verwijzing naar Dylans "Like A Rolling Stone" kunnen zijn, maar het zou ook gewoon de vraag "Hoe voelt het?", zonder enige Dylan-connectie, kunnen zijn. Het maakt niet uit. Voor een euro heb ik weer een comic van mijn zoeklijst kunnen schrappen.

Guy Swinnen over Bob Dylan

Luister hier: http://www.radio1.be/node/373369

Dylan, altijd en overal - door Simon

Ook tijdens de vakantie reist Dylan met me mee. September jongstleden heb ik samen met ‘mevrouw Simon’ een busreis gemaakt naar de drie Baltische Staten: Estland, Letland en Litouwen  -de volgorde vanuit het noorden gezien. Tevoren via internet gezocht naar platenzaken in de drie hoofdsteden, resp. Tallinn, Riga en Vilnius.
Na de rit door Duitsland met overnachting bij de Poolse grens en de twee overnachtingen in Polen zelf, was Vilnius de eerste Baltische hoofdstad. Prachtige barokke gebouwen, relaxte sfeer en uitstekend weer. Wat kun je nog meer wensen. O ja, een Dylan-vondst. Vilnius heeft twee interessante zaken. ‘Thelonious’  -vernoemd naar de bekende jazzmusicus-  en ‘Muzikamus’. Eerstgenoemde had één Dylan-lp: Een Nederlandse pressing van ‘Slow Train Coming’; die maar laten staan. Wel een leuk gesprek met de eigenaar. ‘Muzikamus’ had zelfs geen enkele lp, maar wel een dvd-verpakking met vier dvd’s: 'Broadcasting Live', 'The Folk Years', Changing Tracks' en 'Music In Review'. Die heb ik meegenomen. Toch leuk, in één verpakking.
Tallinn heeft een prachtig middeleeuws centrum. Ook hier twee platenzaken die volgens de informatie in het centrum te vinden waren. ‘RockRoad Music’ en ‘Raamatukoi Gramofon’.  Maar in Tallinn waren we op zondag. Waren die zaken wel open? Vooral de eerste was toch wel buiten het centrum van de Oude Stad. Het hotelpersoneel was zo vriendelijk om dit even te checken: ‘RockRoad Music’ in ieder geval gesloten. Van de andere winkel konden ze geen openingstijden vinden, maar die was in de Oude Stad en lag op onze wandelroute. De winkel zag er veelbelovend uit, maar de etalage meldde via een A4-tje dat ‘we tot 24 september op vakantie zijn’ en overigens ook op zondag gesloten. Jammer, maar helaas. ‘Raamatukoi Gramofon’ ziet er zeer veelbelovend uit, mocht je ooit die kant opgaan.

Riga staat bol van de Jugendstil gebouwen en er wordt ontzettend veel gerestaureerd. Ook hier in het oude centrum twee zaken gevonden: ‘Randoms’ en ‘Upe’. Van eerstgenoemde staan juichende recensies op internet, maar die zijn m.i. jaren verouderd. De zaak stelt niets meer voor en verkoopt voornamelijk kleding. ‘Upe’ daarentegen is een goed gesorteerde zaak met een uiterst behulpzame eigenaar. Veel nieuwe cd’s en lp’s in alle denkbare genres, maar ook een redelijke verzameling tweedehands. Ook hier gold overigens dat alle Dylan-lp’s ‘Made in Holland’ waren. Ik had gehoopt op de Russische ‘Slow Train Coming’, maar die was niet aanwezig. Ik heb de Nederlandse ‘Greatest Hits Vol. III’ gekocht met een twotone label.  
Naast de prachtige vakantie, afgesloten met de boottocht van 22 uur van Klajpeda in Litouwen naar het Duitse Kiel, is het altijd een genot om Dylan met je mee te nemen. En ik heb het grote geluk dat ‘mevrouw Simon’ trouw met me mee gaat naar de winkels en, zonder dat ik erom vraag  -of het in de gaten heb-  daar foto’s van maakt.

Simon

Spanish Mary

Na "Nothing to It", "Married To The Hack" en "When I Get My Hands On You" is "Spanish Mary" het vierde nummer van het in november uit te komen album Lost On The River dat prijsgegeven wordt. "Spanish Mary" heeft - zoals alle nummers op Lost On The River - een door Bob Dylan geschreven songtekst. De muziek van "Spanish Mary" is geschreven door Rhiannon Giddens. Het nummer kan beluisterd worden op de website van Rolling Stone, zie hier.
Van de inmiddels vier vrijgegeven nummers van Lost On The River vind ik "Spanish Mary" het meest geslaagd.

Drie akkoorden en de waarheid

Volgende maand verschijnt het boek Drie akkoorden en de waarheid van Rob van Scheers. Als dit boek net zo goed is als zijn boeken in de Parade-serie, dan is dit boek zeker de moeite van het lezen waard. O ja, die titel: komt dat niet uit de door U2 opgenomen versie van Dylans "All Along The Watchtower"? Is te horen op het album Rattle And Hum.
Zie ook hier: http://www.uitgeverijdekring.nl/drie-akkoorden-en-de-waarheid

niks

Ik ben vanochtend opgestaan met de dwingende gedachte dat er hoog nodig weer eens een bericht op de blog gezet moet worden, maar die dwingende gedachte gaat niet vergezeld van een verhaal. Het komt er op neer dat ik niks te vertellen heb.
Gelukkig heeft Arno me enigszins uit de brand geholpen met het sturen van een artikel uit Trouw [zie hieronder], maar hoe blij ik ook ben met het kunnen plaatsen van dit artikel, het stilt niet die dwingende gedachte in mijn hoofd.
Struinend over het internet kom ik geen berichten tegen die een te schrijven verhaal in mij losmaken. Het lijkt wel of het gewoon niet mag. Iedereen weet al dat het elfde deel van The Bootleg Series er aan zit te komen en de oplettende consument heeft ook gezien dat de prijs van de luxe editie van deze Basement Tapes-schat maar blijft zakken. Op dit moment zit daar geen verhaal voor mij in. Ik heb het al gezegd. Min of meer hetzelfde geldt voor The Art of McCartney, Lost On The River, het boek The Lyrics since 1962 en de heruitgave van het Basement Tapes-boek van Sid Griffin.
Overigens zou het hoog tijd worden dat de prijs van The Lyrics since 1962 net als de prijs van The Basement Tapes Complete gaat zakken. Niet dat ik verwacht dat dit gaat gebeuren. Toen mijn lokale boekenverkoper mij vertelde dat hij dit boek wel voor mij kon bestellen, maar dat ik ruim €170,- zou moeten neertellen, schrokken wij beiden. Zie daar het dilemma: aan de ene kant is er de drang om dat boek te bezitten, aan de andere kant is er het uitzicht op de bodem van de portemonnee. 'Mevrouw Tom' zegt dat ik het boek gewoon moet kopen, ondanks de prijs, omdat ik anders 'eeuwig spijt' krijg. Ik twijfel. Mezelf kennende zal ik waarschijnlijk uiteindelijk naar 'mevrouw Tom' luisteren. Zij is tenslotte verstandiger dan ik ben.
Wat me nog meer stoort dan de prijs van dit boek is de cover. Die cover is grijs met in het midden - in een bruine cirkel - een harpje met daaromheen een laurierkrans. In gouden letters staat boven het harpje The Lyrics. - met een punt! - en onder het harpje Bob Dylan. In zeer kleine letters onder de laurierkrans staat nog since 1962.
Ik weet het, het draait niet om de cover, het gaat om de inhoud van het boek. De inhoud is de reden om dit boek te willen hebben. Maar toch, die cover is wel het presenteerblaadje waarin de inhoud is verpakt. En dat presenteerblaadje ziet er uit alsof het in elkaar is geknutseld door een derderangs fröbelaar die met succes de kleuterschool heeft doorlopen met ontheffing voor knippen en plakken.
Gelukkig ziet het ontwerp voor de posters ter aankondiging van Dylans aanstaande tournee door Amerika er een stuk beter uit. Dat ontwerp stemt mij een stuk vrolijker dan het zien van de cover van The Lyrics since 1962. Op die poster zien we een recente foto van een op een piano leunende Dylan. Aan de linker- en rechterkant gekleurde strepen en de op (bijna) iedere concertposter terugkerende gouden sterren. Wat ik mis op deze poster is dat dwingende zinnetje: "don't you dare miss it!", maar ook zonder dat zinnetje is het een prima poster.
Ik ben opgestaan met de dwingende gedachte dat ik een bericht op de blog moet zetten, maar het verhaal ontbreekt. Nu ik een paar uur uit bed ben is dat verhaal er nog steeds niet. Ik kwebbel maar wat in de hoop die dwingende gedachte tot stilte te manen.
Het lukt niet. De gedachte dat ik nog moet blijft zeuren.

Trouw 30 september 2014

Met dank aan Arno

Ingezonden mededeling: Ernst Jansz

Donderdag 16 oktober 2014 - De Roma, Antwerpen
aanvang 20:30 uur
zie hier

Ernst Jansz' Dromen van Johanna

met: Eva De Roovere, Bert en Pieter Embrechts, Tim Knol, Twarres, Clean Pete

Op 16 oktober brengen Ernst Jansz en vrienden in De Roma vertolkingen van songs van Bob Dylan.

Ernst Jansz, bekend van Doe Maar, maakte de afgelopen jaren furore met zijn vertaalde Bob Dylan-songs.

Op deze avond doet hij dat samen met Vlaamse en Nederlandse muzikanten, die zijn liefde voor de muziek van Bob Dylan delen.

Afgelopen woensdag in De Wereld Draait Door, zie hier.

Zie ook deze clips van vertaalde Bob Dylan-songs van Ernst Jansz:

Ieder korrel zand/Every Grain Of Sand: zie hier

Uit Spanje Spaanse laarzen/Boots Of Spanish Leather: zie hier

Huiswaarts/Tomorrow Is A Long Time: zie hier

Als een vrouw/Just Like A Woman: zie hier

Voor Ramona/To Ramona: zie hier

Liefde min nul/Love Minus Zero: zie hier

De Wereld Draait Door van 8 oktober 2014

Gisteravond in De Wereld Draait Door mochten Ernst Jansz, Jim de Groot, Clean Pete en Nico Dijkshoorn met een Nederlandse vertaling van een nummer van Bob Dylan laten horen waarom Dylan de Nobelprijs voor de literatuur moet krijgen. De uitzending kan hier bekeken worden.
Vanmiddag om 1 uur wordt bekend gemaakt wie de Nobelprijs voor de literatuur 2014 krijgt.

Dylan kort #1041 [vijf tips en een boek]

Er zijn sinds het publiceren van de laatste "Dylan kort" vele tips van lezers binnengekomen. Voor vandaag vond ik niet tot nauwelijks de tijd om al die e-mails te beantwoorden en / of hier te plaatsen. Hierbij de belangrijkste tips die ik afgelopen week heb ontvangen.

De Standaard van 30 september: "Enkele onderzoekers van Karolinska Instituut in Stockholm maken er een sport van om in hun wetenschappelijk werk zoveel mogelijk te verwijzen naar de nummers van de Amerikaanse singer-songwriter Bob Dylan. (...) Wie voor zijn pensioen de meeste verwijzingen in zijn publicaties smokkelt, wint een etentje." [Met dank aan Bart]
The Washington Post over diezelfde wetenschappers, zie hier. [met dank aan Alja]
NPO Wetenschap over diezelfde wetenschappers, zie hier. [met dank aan Hans]
Een film van Joe Boyd die door de platencollectie van John Peel bladert. Best aardig, maar geen groot nieuws... tot Boyd een witte hoes met wat krabbels uit de kast trekt en vertelt over Dylans optreden op het Newport Folk Festival in 1965. En terwijl Boyd vertelt, denk ik alleen maar aan die plaat in zijn handen... Die plaat, die witte hoes. Dit moet je zien (vanaf 10:55). [met dank aan Dirk]
Adam en E.V.A. is een VPRO serie, ergens in de laatste twee afleveringen komt "Blowin' In The Wind" voorbij. [met dank aan Hilda]
Bill Murray die met Dylans "Shelter From The Storm" meezingt, zie hier. [met dank aan Ton] Er is in de afgelopen dagen veel geschreven over dit fragment uit de film St. Vincent. Een van de berichten over deze film / deze scène staat hier. [met dank aan Dirk]

Another Side Of Bob Dylan is een bijna 290 pagina's tellend boek met een wat vreemde ontstaansgeschiedenis. Victor Maymudes was jarenlang bevriend met en werkzaam voor Bob Dylan. Een paar jaar nadat de vriendschap tussen Victor Maymudes en Bob Dylan eindigde besloot Maymudes een boek te schrijven over zijn relatie met Bob Dylan. Maymudes greep niet naar pen en papier, maar naar een cassetterecorder. Op een serie cassettes sprak hij (delen van) zijn boek in. Voor Victor Maymudes zijn boek kon afmaken overleed hij.
Enkele jaren naar de dood van Victor Maymudes vielen de cassettes met delen van het boek in handen van zoon Jakob Maymudes. Jakob Maymudes besloot om, met behulp van de cassettes, het boek van zijn vader alsnog af te maken en te publiceren. Dat boek is Another Side Of Bob Dylan geworden.
Wie Another Side Of Bob Dylan koopt krijgt transcripties van de cassettes die Victor Maymudes heeft ingesproken. Deze transcripties worden ingeleid en aan elkaar geschreven door Jacob Maymudes.
Wie Another Side Of Bob Dylan leest met de verwachting alle ins en outs uit Dylans privéleven voor eens en voor altijd voorgeschoteld te krijgen door de man die het kan weten omdat hij er bij was, komt bedrogen is. Wat je ook van Victor Maymudes vindt, in zijn verhalen over Bob Dylan, zoals ze zijn opgenomen in Another Side Of Bob Dylan, is hij zeer discreet. Die discretie is een lovenswaardige eigenschap van Maymudes. Het probleem is dat Maymudes wat te zeer lijkt doorgeslagen in zijn discretie, in zijn loyaliteit aan Bob Dylan, waardoor Another Side Of Bob Dylan eigenlijk geen nieuwe informatie of inzichten te bieden heeft.
Dat maakt Another Side Of Bob Dylan niet tot waardeloos boek. Verre van zelfs. De transcripties van Victor Maymudes' opnamen zijn zeer lezenswaardig. Ze nemen de lezer mee in een blik op de Dylan-wereld van binnenuit. Maymudes vertelt aangenaam over vroege concerten, over een tourbus die hij voor Bob Dylan kocht en verbouwde, over concerten in het begin van de jaren negentig en nog veel meer. Victor Maymudes had een zeer lezenswaardig boek in zich, ware het niet dat hij overleed voor hij zijn boek kon afmaken.
En daarin schuilt de zwakte van dit boek. Na het dichtslaan van het boek heb ik de indruk slechts een deel gelezen te hebben. Door omstandigheden is dat helaas niet anders. Dat valt uiteraard niemand aan te rekenen.
Wat wel iemand valt aan te rekenen - en dan kijk ik als eerste naar zoon Jacob Maymudes - is in de eerste plaats de slordigheid waarmee de transcripties zijn gemaakt (er staan een een aantal domme, makkelijk te voorkomen fouten in) en in de tweede plaats de lang niet altijd zinnige en / of lezenswaardige stukken van Jacob Maymudes om de transcripties van de tapes in te leiden en aan elkaar te schrijven.
Another Side Of Bob Dylan is zeker een aardig boek, maar had zoveel beter kunnen zijn wanneer een goede redacteur door het manuscript was gegaan voor het boek werd gepubliceerd.

Het einde van een weekend

Nu alle visite weer weg is na een weekend vol verjaardagsfeesten, nu de bezem door de kamer is gegaan en besloten is dat de afwas ook morgen kan, verlang ik nog het meest naar muziek. Of misschien is het wel zo dat het verlangen uitgaat naar het ritueel van plaatjes draaien.
Het ritueel van plaatjes draaien begint met het bijschuiven van een stoel. Niet zo maar een stoel, maar een gemakkelijke stoel. Een stoel waarop ik zowel op het puntje kan gaan zitten als in onderuit kan zakken. Zo'n stoel. Mijn stoel.
De volgende stap is het uitzoeken van de muziek. Wat het ook gaat worden, ik weet al dat ik begin met "Can You Please Crawl Out Your Window?", de Engelse single, met op de flipside "Highway 61 Revisited". Wat er na die single volgt, zie ik dan wel weer.
Na het voorzichtig uit de kast pakken van die single staar ik eerst even naar het label. Ik kijk alsof ik het nog nooit heb gezien, ook al weet ik tijdens het kijken dat ik dit label al zo vaak heb bekeken. Ik herken het, maar kijk toch.
Daarna haal ik die single uit de schitterende hoes, een labelsleeve, gemaakt van dun papier. Dat moet voorzichtig gebeuren. Het papier waar het hoesje van gemaakt is scheurt snel.
Nadat de single op de draaitafel is gelegd, laat ik de naald voorzichtig in de aanloopgroef zakken. En dan, pas dan hoor ik wat ik horen wil.
"Can You Please Crawl Out Your Window?".

Aan het eind van het nummer til ik de naald voorzichtig op. Draai de single om en luister ook naar "Highway 61 Revisited".
En als ook dat nummer beluisterd is, verdwijnt de single - nadat 'ie weer voorzichtig in de hoes geschoven is - in de kast.
Of ik daarna nog wat anders draai weet ik nog niet. Soms is één single genoeg om de rust in mijn kop terug te krijgen.
Soms is er niet meer dan het ritueel nodig om de rust terug te vinden.

John Cohen - Here And Gone

Een paar dagen geleden tipte Arie mij over het fotoboek Here And Gone van John Cohen [waarvoor dank]. Nadat hij mij één foto uit dit boek liet zien, was ik verkocht en heb ik Here And Gone gelijk besteld. Vandaag ontving ik dit boek. Ik heb nog geen seconde spijt gehad van mijn aankoop.
Here And Gone bevat door John Cohen gemaakte foto's van onder andere Woody Guthrie, Ramblin' Jack Elliott, Jerry Garcia en Bob Dylan. Ik concentreer me hier op de Dylan-foto's.
Here And Gone bevat 53 foto's van Bob Dylan. Deze foto's zijn gemaakt in 1962 (21 stuks), 1968 (2 stuks) en 1970 (30 stuks). Door John Cohen gemaakte foto's van Bob Dylan werden eerder gepubliceerd op de hoes van Self Portrait, in het songbook van New Morning en in vele tijdschriften. Om een goed beeld te krijgen van wat Here And Gone te bieden heeft vergelijk ik hier de foto's in dit boek met de foto's in de twee eerder gepubliceerde fotoboeken van John Cohen vol foto's van Bob Dylan: Young Bob en Time Passes Slowly, het fotoboek bij de luxe-editie van Another Self Portrait.
Van de 21 in 1962 gemaakte foto's werden er 17 eerder in Young Bob gepubliceerd. Een foto die in Young Bob zeer klein werd afgedrukt (blz. 35) staat in Here And Gone groter afgedrukt (blz. 36). De foto's die in beide boeken te vinden zijn, zijn over het algemeen wat donkerder, maar ook scherper afgedrukt in Here And Gone.
Van de twee foto's uit 1968 werd er één eerder afgedrukt in Time Passes Slowly (blz. 43). Deze foto is in Here And Gone een stuk scherper afgedrukt. De andere foto uit 1968 in Here And Gone is misschien wel de voornaamste reden om dit boek te willen bezitten. Op deze foto toont een gehurkte Dylan het door hem gemaakte schilderij dat ooit de cover van Sing Out! sierde. (zie hier)
Van de 30 foto's uit 1970 werden er 27 eerder in Young Bob en / of Time Passes Slowly gepubliceerd. Dat lijkt niet veel, slechts 3 niet eerder gepubliceerde foto's uit 1970, maar eigenlijk alle foto's in Here And Gone zijn (veel) scherper in dit boek afgedrukt dan in Young Bob en vooral Time Passes Slowly. Alleen de kwaliteit van de afdrukken is al reden om Here And Gone te willen bezitten ook al ben je reeds in het bezit van Young Bob en Time Passes Slowly.
Van de 30 foto's uit 1970 werden er 22 eerder gepubliceerd in Time Passes Slowly. Opvallend daarbij is dat maar liefst 8 van deze 22 foto's ten opzichte van Time Passes Slowly gespiegeld staan afgedrukt in Here And Gone. (Dit geldt voor 1 foto in Young Bob (blz. 67), in Here And Gone op blz. 130) Verder is er één foto die in Time Passes Slowly (blz. 136) slechts deels staat afgedrukt terwijl in Here And Gone (blz. 115) de hele foto te zien is, Overigens zijn wel meer foto's anders afgesneden in de verschillende boeken, maar nergens zo extreem als bij de hier genoemde foto.
Wie de niet eerder in Young Bob en / of Time Passes Slowly gepubliceerde foto's in Here And Gone telt (7 stuks), zal niet snel de portemonnee trekken om dit nieuwe fotoboek van John Cohen aan te schaffen. Maar niet alleen deze 7 foto's maken Here And Gone tot een absolute aanwinst voor iedere Dylan-liefhebber. Het is met name de kwaliteit van de afdrukken in Here And Gone (en natuurlijk de kwaliteit van de fotograaf John Cohen) die dit boek tot een waar visueel genot voor iedere Dylan-liefhebber maakt.