Ik heb lang zitten twijfelen over een geschikt citaat uit 'Bedenkingen bij twee zelfportretten' dat ik hier wilde plaatsen, maar ik doe het niet. Een citaat zal het geheel geen recht doen.
Didden beschrijft hoe hij 'All the tired hores' en 'Wigwam' bewondert, maar is minder positief over 'The Boxer'. Laat 'The Boxer' in mijn oren nou een van de meest uitnodigende, meest uitdagende nummers van Self Portrait zijn. Ik weet dat ik een roepende in de woestijn ben. Maar ik blijf - tegen beter weten in - roepen.
En nee, het is geen grap. 'The Boxer' niet en mijn liefde voor deze opname ook niet.
Het is de ultieme overdub, twee keer Bob Dylan! De man duelleert met zichzelf. Twee maal dezelfde stem, of liever: twee stemmen uit dezelfde strot kronkelend over elkaar, schurend langs elkaar heen, vechtend om de aandacht van de luisteraar.
Een ruwe diamant vol karakter gevende butsen en schrammen.
Er zijn weken dat ik minstens twintig keer naar 'The Boxer' luister voor het weekend kan beginnen. En na al die honderden keren luisteren in de jaren achter mij verbaas ik me nog steeds over die buitelende stemmen.
Honderden keren dook in mijn kop tijdens het luisteren dezelfde vraag op: 'Wie is nou Bob Dylan?' Om de vraag gelijk weer aan de kant te schuiven. Er is geen antwoord, er zijn twee Bob Dylans.
Er is geen onderscheid tussen die twee stemmen te maken, het is twee keer dezelfde persoon en toch blijft de neiging opduiken, zoals het in het origineel van Simon & Garfunkel zo makkelijk te zeggen is. 'Dit is Simon, die andere Garfunkel'.
En hoewel die stemmen van Simon & Garfunkel makkelijk van elkaar te onderscheiden zijn, zingen ze beiden keurig binnen de lijntjes. Glijden ze over elkaar heen.
Het absurde - het aantrekkelijk absurde - van Dylans versie van 'The Boxer' is nou juist dat twee dezelfde stemmen niet over elkaar heen glijden.
Doe mij nou een plezier en pak Self Portrait uit de kast. Zet alleen 'The Boxer' op, verder niks. Doe dat niet één keer, maar een keer of vijf, zes.
Laat je binnentrekken, 'The Boxer' in, door die aantrekkelijke absurditeit.
Dit is Dylan die je hoort zingen, die andere is Dylan.
3 opmerkingen:
dit lied was zo ongevraagd duidelijk, als een ongenode gast, en sloeg zo in het gezicht, dat haast niemand meer kon luisteren naar de pijn erin, de (zelf)spot, de melancholie, het verlangen naar een uitweg meer nog dan een weg terug... als jongen greep het me bij de keel terwijl het tegelijk klonk als een vriend die een schijngevecht voor me hield en me nodigde... ik begreep de walging niet die er over werd uitgegoten, maar begreep wel dat er iets mis was... en nog steeds heeft het dat mysterie,al kan ik er nu soms ook om glimlachen, vooral als ik mezelf in de spiegel zie... nee ik zet hem vanavond niet op Tom, er zijn momenten dat dit teveel is van het goede...
In het stuk van Didden staat dat hij €115 betaald heeft voor de limited edition. Ik zelf heb €55 betaald... Woekerwinsten of mis ik iets?
Bij de voorverkoop kon je dergelijke prijzen treffen, daarna zit het vanaf 85 ongeveer. Maar inderdaad zijn er winkels die al vanaf begin veel meer vroegen, mijn eigen echt goede platenboer weet het aan de distributeur waar hij afhankelijk van was... iemand sleept hier geld binnen ja, en niet de winkeleigenaar in dit geval (anders had hij mij wel discount kunnen geven, nu heb ik hem moeten vertellen dat ik mijn toevlucht zocht bij Platomania, uiteindelijk heb ik daar spijt van, want nu kon ik mijn miserabele vinyl versie niet inruilen (niet dat dit zin zou hebben gehad, ik ben nog niemand tegengekomen met een gaaf exemplaar, vraag me af hoe Columbia hiervan op de hoogte gebracht kan)
Een reactie posten