Dylan kort #1055

Het is vandaag een week geleden dat ik hier een bericht plaatste met de mededeling dat ik het wat rustiger aan ga doen. Dat bericht heeft vele bezoekers van deze blog bewogen tot reageren. Een groot aantal mensen hebben een reactie op de blog achtergelaten, een nog groter aantal bezoekers van deze blog hebben via de e-mail gereageerd op onderstaande mededeling.
Het heeft mij bijzonder goed gedaan om al die reacties te mogen ontvangen, daarom wil ik via deze weg iedereen hartelijk bedanken voor al die vriendelijke woorden! (Het beantwoorden van al die e-mails volgt nog)
De stand van zaken: nee, ik ben nog niet hersteld (en de verwachting is dat dit ook nog wel een tijdje gaat duren). Maar mede dankzij al die reacties heb ik wel weer de moed en de zin gevonden om de draad weer op te pakken.
Ik ga weer verder met deze blog, maar daarbij zal ik mezelf voorlopig wel wat meer in acht moeten nemen. Er zullen weer regelmatig berichten over alles aangaande Bob Dylan hier verschijnen, maar op gezette tijden. Voorlopig niet dagelijks, maar twee, drie keer per week. Dat is de opzet.
Een van de stukken die jullie binnenkort hier kunnen verwachten is een recensie van het boek Counting down Bob Dylan van Jim Beviglia.
Genoeg! Over naar de orde van de dag.

Complete album collection vol. 1 verschijnt - voor de Nederlandse markt - op 1 november (Engeland: 4 november, Amerika: 5 november). Bij de berichtgeving (zie hier) over deze boxset wil ik een aantal kanttekeningen plaatsen.
Het eerste dat opvalt is dat het album Dylan - al jaren niet meer leverbaar op cd - in deze boxset te vinden zal zijn. Het lijkt mij een goede zaak dat dit album weer beschikbaar zal zijn (ondanks dat de ontstaansgeschiedenis van dit album verre van fraai te noemen is).
Het tweede dat opvalt zijn de veertien albums die voor deze boxset geremasterd zijn. Twee zaken vallen daarin wat uit de toon: Self portrait zal volgens de berichtgeving een van de veertien speciaal voor deze box geremasterde albums zijn, terwijl dit album onlangs - in een geremasterde versie - in de luxe-editie van Another Self portrait werd uitgegeven.
Nog opvallender is het volgende: alle albums van voor 1995 die nooit eerder in een geremasterde versie op cd zijn uitgebracht, zullen in Complete album collection vol. 1 in een geremasterde versie zijn opgenomen. Eén uitzondering: Shot of love. Het gekke is dat - volgens diezelfde berichtgeving - Street legal (dat al eerder in geremasterde versie werd uitgebracht) wel voor Complete album collection vol. 1 opnieuw is geremasterd. Voorlopig ga ik er van uit dat het hier om een tikfoutje gaat, dat Shot of love wel in een geremasterde versie in de boxset zal zijn opgenomen en dat Street legal 'gewoon' de eerder uitgebrachte remaster zal blijken te zijn.
Dan de bonus: de dubbel-cd Side tracks. Ik weet niet hoe het jou vergaat, maar bij het zien van de tracklist van Side tracks ontschoot mij een vloek. Deze dubbel-cd blijkt geheel gevuld te zijn met nummers van Biograph en Bob Dylan's Greatest hits vol. II en vol. 3, aangevuld met 'George Jackson'.
Naar mijn smaak is dit een verkeerde keuze van de samensteller van deze box. Side tracks had - naar mijn idee - gevuld moeten worden met de echt obscure tracks, zoals 'Waitin' for you', 'I can't get you of off my mind' en 'Angel flying too close to the ground'.
Het goede nieuws is dat de vraagprijs van Complete album collection vol. 1 sinds de eerste aankondiging van deze box alleen maar verder is gezakt. Voor zover ik heb kunnen nagaan, is de prijs bij de meeste aanbieders inmiddels gezakt tot onder de €160,-
Het meest intrigerende aan deze aanstaande release is natuurlijk de toevoeging volume 1 aan de titel. Dat betekent - naar ik aanneem - dat we over een tijdje ook een volume 2 kunnen verwachten (gevuld met de afleveringen van The Bootleg series???)
Mood swings: Tijdens mijn afwezigheid, afgelopen week, werd de tentoonstelling Mood swings aangekondigd. Mood swings is een tentoonstelling van metalen sculpturen van de hand van Bob Dylan. De tentoonstelling is te zien van 16 november 2013 tot 25 januari 2014 in de Halcyon Gallery in Londen.
Het is dat ik niet de tijd en de financiële middelen heb, anders was ik zeker naar Londen gegaan om zowel Mood swings als Face value - die andere tentoonstelling van werken van Dylan - te gaan bekijken.
Bob Dylan illustrated is een nieuw boek van Theo Bogart (= Theo van den Boogaard). De boekpresentatie van dit boek is op 3 oktober bij Concerto te Amsterdam (zie hier). Ik hoop binnenkort ook dit boek hier te kunnen recenseren.

mededeling

In januari kreeg ik van mijn huisarts te horen dat ik het een tijdje rustiger aan moet doen. In februari heb ik een halfslachtige poging gedaan om de tijd die ik steek in deze weblog drastisch te verminderen. Dat is me slechts deels en tijdelijk gelukt. Op dit moment steek ik weer minstens net zoveel tijd in het bijhouden van deze weblog als voor januari. Daar is maar één persoon schuldig aan en dat ben ik zelf.
Ik stop voor onbepaalde tijd met deze weblog. Hoelang onbepaalde tijd is, weet ik niet. Dat kan een week zijn, een maand of nog langer. Feit is wel dat ik op dit moment voor mijn gezondheid een stap terug doe.
Deze weblog is niet dood, alleen tijdelijk uit de running.

Tom Willems

Another Self portrait - de losse eindjes na een maand luisteren

Het is inmiddels ongeveer een maand geleden dat Another Self Portrait van Bob Dylan uitkwam. Ondanks de aandacht die reeds gegeven is op deze weblog aan dit tiende deel van The Bootleg Series zijn er nog wat losse eindjes blijven liggen. 
Dit is dus niet mijn recensie van Another Self Portrait. Die recensie heb ik hier al eerder geplaatst. Mijn oordeel over de muziek op Another Self Portrait is sinds het verschijnen van die recensie niet wezenlijk veranderd. Another Self Portrait maakte bij de eerste keer luisteren een overdonderende indruk op mij en nu, na tientallen malen luisteren, doet dit album dat nog steeds.

‘Waarom dat misprijzende over het tiende (!) album?’
‘Dylan is niet van de coca cola af en is ook niet van zijn brommer gevallen dus stijltechnisch is hier alles mogelijk. Er is een uitstekend “Days of 49” (voor de puristen waarschijnlijk een van de weinige stukken die ermee door kunnen) (…) en zeer verschillende vertolkingen van “In search of little Sadie” (beide even aardig). In de overgevoelige traditie “Belle Isle” (heus wel mooi).’

Van Self Portrait naar Another Self Portrait
Bovenstaand citaten komen niet uit een van de recent verschenen lovende recensies van Another Self Portrait, maar uit een in Aloha (24 juli 1970) gepubliceerde recensie van Self Portrait. Die recensie eindigt met: ‘Vergeet nu alle andere recensies en ga die plaat kopen.’
Die aanbeveling geldt zowel voor Self portrait als voor Another Self portrait.
Het tiende deel van The Bootleg Series, Another Self Portrait is onlosmakelijk verbonden met Bob Dylans tiende album: Self Portrait. De overeenkomsten zijn er: de titel, het (zelf?) portret op de voorzijde van de hoes, de Isle of Wight-opnamen. Maar ondanks de overeenkomsten is Another Self Portrait verre van Self Portrait Revisited.
Een verschil: Another Self Portrait krijgt lovende kritieken, Self Portrait werd door de recensenten de grond in geboord.
Toch?
Als ik de recensenten van Another Self Portrait mag geloven wel, ja. Een kleine bloemlezing:

‘”What is this shit?” Het is misschien wel de beroemdste openingsregel van een albumrecensie uit de popgeschiedenis. Greil Marcus begon er in juli 1970 zijn recensie mee van de dubbel-lp Self Portrait van Bob Dylan.’ (Gijsbert Kamer – ‘Bobby’s safebox’; de Volkskrant, 23 augustus 2013)

‘Klassieke openingszin van de 7000 woorden tellende recensie (zo ging dat toen) die Greil Marcus in 1970 schreef voor het in die tijd zeer gezaghebbende tijdschrift Rolling Stone: “What is this shit?” Andere critici drukten zich diplomatieker uit, maar enthousiast was niemand over de plaat.’ (Peter van Brummelen – ‘Een beter zelfportret’; Het Parool, 29 augustus 2013)

‘”What is this shit?” Met die woorden begon criticus Greil Marcus in juli 1970 zijn recensie in Rolling Stone van de dubbelelpee Self Portrait. Marcus vond de collectie van coverversies, concertopnamen en kliekjes uit Dylans songarchief routinematig en levenloos, hoewel hij in het vier pagina’s lange artikel ook goede woorden voor het album over had.’ (Jan Vollaard – ‘Opgefriste songs van Bob Dylan uit 1970; NRC Handelsblad, 28 augustus 2013)

‘What is this great shit? What briljant box set, Dylan reclaims his weirdest record’ (David Fricke – ‘Dylan repaints Self Portrait’; Rolling Stone issue 1190, August 29, 2013)

‘This is sooooo not shit.’ (Mat Snow – ‘Now you see me…’; Mojo 239, october 2013)

‘”What is this shit?”, lautete die Frage, die der Kritiker Greil Marcus über seine Besprechung des Albums (Self Portrait) im Magazin Rolling Stone setzte.’ (Wolfgang Höbbel – ‘Magische Jukebox’; Der Spiegel; 19 augustus 2013)

Er zijn nog tientallen voorbeelden te geven, maar ik denk dat mijn punt wel duidelijk is. Er kan niet over Self Portrait (en sinds kort over Another Self Portrait) geschreven worden – zo lijkt het – zonder dat die vier woorden – ‘What is this shit?’ – van Greil Marcus aangehaald worden.
Ergens kan ik het de hierboven geciteerde recensenten niet eens kwalijk nemen. De woorden ‘What is this shit?’ lijken vergroeid te zijn met Self Portrait. Sla de Dylan-literatuur er maar op na. Er zijn maar weinig boeken over Bob Dylan geschreven waarin, zodra het over Self Portrait gaat, niet ook die ene zin van Marcus aangehaald wordt.
De vergroeiing van Self Portrait met Marcus’ ‘What is this shit?’ roept bij mij twee vragen op:
1. Hoeveel van de Marcus citerende schrijvers heeft zijn hele recensie van Self Portrait gelezen?
2. Hoeveel van de Marcus citerende schrijvers heeft andere dan de door Marcus geschreven recensie van Self Portrait gelezen?
Een tweede bloemlezing:

‘”All the tired horses” is a gorgeous piece of music, perhaps the most memorable song on this album.’

‘How does it sound? It sounds all right.’

‘”Days of ‘49” is a fine ballad. Dylan’s beginning is utterly convincing, as he slips past the years of the song (listen to the vaguely bitter way he sings “But what cares  I for praise?”)’

‘(…) the song (“In search of little Sadie”) is superb – it’s these kinds of songs that seem like the vague source of the music the Band makes – and what Dylan is doing with the tune, leading it on a switchback trail, has all sorts of possibilities.’

‘”Woogie boogie” is fun.’

‘”Copper kettle” is a masterpiece.’

‘”Living the blues” is a marvelous recording. (…) The singing is great – listen to the way Bob fades off “deep down insyyy-hide,” stepping back and slipping in that last syllable.’

‘”Mistrel boy” is the best of the Isle of Wight cuts; it rides easy.’

Al deze citaten komen uit de door Greil Marcus geschreven recensie van Self Portrait. Het probleem is dat al deze citaten na een keer lezen weer zijn vergeten. Wat blijft hangen is ‘What is this shit?’
Nogmaals: Self Portrait is vergroeid met Marcus’ ‘What is this shit?’ Er kan niet over Self Portrait geschreven worden, zo lijkt het, zonder dat ook deze vier woorden van Marcus aangehaald worden.
Die vergroeiing heeft bijgedragen aan de slechte reputatie van Self Portrait.
Het collectieve geheugen trekt de conclusie: Self Portrait is slecht, Greil Marcus noemde het niet voor niks ‘shit’. En Marcus schreef voor het gezaghebbende blad Rolling Stone dus moet het wel waar zijn.
Dat was het vertrekpunt bij de aankondiging van Another Self Portrait. Dat vertrekpunt is essentieel geweest voor de overwegend negatieve reacties op de aankondiging van Another Self Portrait. Vooral op het forum van Expecting rain verschenen kort na de aankondiging van Another Self Portrait de negatieve reacties sneller dan ik ze kon lezen. De ene schrijver op dat forum was nog verontwaardigder dan de andere. Hoe was het in godsnaam mogelijk dat Sony een aflevering van The Bootleg Series vulde met overblijfselen van Self Portrait?
Nu, nu Another Self Portrait daadwerkelijk verschenen is, buitelen diezelfde schrijvers op het forum van Expecting Rain over elkaar om de loftrompet te blazen over Another Self Portrait.
Dylan-liefhebbers zijn vreemde mensen.

De weg terug: van Another Self Portrait naar Self Portrait
Kort na de release van Another Self Portrait heb ik vele malen gehoord en gelezen dat dit tiende deel van The Bootleg Series een rehabilitatie van Self Portrait is.
Hoe meer ik hier over nadenk, hoe meer ik tot de conclusie kom dat dit klinkklare onzin is. Nog even afgezien van het feit of Self Portrait een rehabilitatie nodig heeft, is Another Self Portrait niet het toverstafje dat recht buigt wat krom was.
Niet Self Portrait is krom. Dat is het album nooit geweest. De oren van de luisteraar moeten bijgebogen worden om te horen wat Self Portrait te bieden heeft. De eerste stap van een rehabilitatie van Self Portrait is dan ook het vergeten van Marcus’ ‘What is this shit?’ De luisteraar zal zich los moeten schudden van het oordeel van een ander, van de vooroordelen over Self Portrait voor hij dit album daadwerkelijk kan horen en op waarde schatten.
Wat de waarde van Self Portrait is, zal per luisteraar verschillen. Er zullen luisteraars zijn die het album alsnog zullen omarmen, er zullen luisteraars zijn die het album zullen vervloeken. Het ene oordeel is niet beter dan het andere oordeel zolang het oordeel maar op grond van eigen oren is genomen.
Another Self Portrait is niet de rehabilitatie van Self Portrait, daarmee doe je zowel Another Self Portrait als Self Portrait te kort.
Another Self Portrait is een op zichzelf staande verzameling songs uit de periode 1969 – 1971. Songs die werden opgenomen tijdens de sessies voor Self Portrait, maar niet alleen Self Portrait, ook Nashville Skyline, New Morning, Bob Dylan’s Greatest Hits vol. II, het concert op het Isle of Wight, enzovoort.
De context van Another Self Portrait is veel breder dan alleen het album uit 1970 waar de titel naar verwijst: Self Portrait.

Waar komen al die nummers vandaan?
Another Self Portrait bevat – net als Self Portrait – vele niet door Bob Dylan geschreven nummers. Volgens Al Kooper nam Bob Dylan een aantal oude aflevering van Sing out! mee naar de opnamesessies. Deze oude afleveringen van Sing out! zouden – aldus Kooper – de bron zijn geweest voor veel nummers op Self Portrait en Another Self Portrait.
David Bromberg, aanwezig bij dezelfde sessies, herinnert het zich anders.
Naast mij ligt Sing out! vol. 14 no. 6 van januari 1965. In deze aflevering van Sing out! staat niet alleen de bladmuziek van Dylans ‘All I really want to do’, maar ook van ‘Copper kettle’ en ‘Little Sadie’, twee nummers die op zowel Self Portrait als Another Self Portrait te vinden zijn.
Toeval? Misschien.
Sing out! vol. 13 no. 3, zomer 1963. In deze aflevering van Sing out! de bladmuziek van twee nummers van Bob Dylan: ‘Masters of war’ en ‘Boots of Spanish leather’. Naast deze twee, bevat deze Sing out! ook de bladmuziek van ‘Lily of the west’, een nummer dat Bob Dylan tijdens de sessies voor New Morning opnam, maar dat uiteindelijk op het album Dylan terecht kwam.
Van de vier afleveringen van Sing out! die ik bezit, bevatten er twee nummers die Bob Dylan tijdens de sessies voor Self Portrait of New Morning opnam.
Maar dan, het kan ook gewoon toeval zijn.
Is het ook toeval dat Joan Baez in concert part 2, een album waarvoor Bob Dylan de linernotes schreef, ‘Railroad Bill’ bevat? Waarschijnlijk wel. Misschien vond Bob Dylan dit nummer wel in het boek American songbag van Carl Sandburg.
In ditzelfde boek staat overigens ook ‘Dis mornin’, dis evenin’, so soon’ dat Dylan opnam onder de titel ‘This evening so soon’.
‘Days of ‘49’ kan Bob Dylan gevonden hebben in het boek Folksong U.S.A. van John & Alan Lomax, maar het kan ook zomaar net weer even anders liggen.
Bovenstaande zijn maar wat slagen in de wind. Dat neemt niet weg dat Al Koopers opmerking over de stapel afleveringen van Sing out! mij wel op een zoektocht heeft gestuurd.
Nog een slag in de wind: vlak voor de release van Nashville skyline bracht Eric Andersen een bezoek aan Bob Dylan in Woodstock. Zou Dylan tijdens dit bezoek ‘Thirsty boots’ van Andersen hebben opgepikt?
Andersen: ‘He (Bob Dylan) was trying to be nice, when I saw him, saying nice things about my records, being very positive and sweet, but you could tell that behind it a lot of things were going on. Just before I left he stood in front of his door with his guitar, blocking the door, and he sang that one about the old worker who worked and toiled all his life, with “these old hands.” It was touching.’ (Anthony Scaduto – Bob Dylan an intimate biography, blz. 264)
Wacht even, heeft Eric Andersen het hier over ‘These hands’? Ook dat nummer is te vinden op Another Self Portrait.

Dylan
The Bootleg Series vol. 10 – Another Self Portrait (1969 – 1971) bevat – zoals de titel al aangeeft – opnamen uit de periode 1969 – 1971. Eén uitzondering: ‘Minstrel boy’.
Another Self Portrait bevat outtakes van de albums Nashville skyline, Self portrait, New morning en Bob Dylan’s greatest hits vol. II. Het album dat ontbreekt in dit rijtje albums is Dylan.
In november 1973 bracht platenmaatschappij Columbia, nadat Bob Dylan was overgestapt naar Asylum, het album Dylan op de markt. Dylan bevat outtakes van de albums Self portrait en New morning. Voor het album Dylan zijn dus nooit opnamesessies geweest, er zijn van dit album geen outtakes die op Another Self Portrait gezet hadden kunnen worden.
Wacht even, niet te snel.
Aanvankelijk had Columbia het plan om Dylan met een andere tracklist dan de tracklist die we nu kennen uit te brengen. Zo zouden op Dylan ook de nummers ‘Alligator man’ en ‘Runnin’’ komen te staan.
Toch is er niet voor gekozen om ‘Alligator man’ en ‘Runnin’’ op Another Self Portrait te zetten. Ik kan alleen maar gissen naar het waarom achter het ontbreken van deze twee nummers op Another Self Portrait, maar iets in mij zegt dat dit te maken heeft met de ontstaansgeschiedenis van Dylan.
Wat je ook van de muziek van Dylan vindt, er hangt een vieze smaak aan dit album. Dylan werd door Columbia – zonder Dylans toestemming – uitgebracht. Het is niet voor niks dat dit album al jaren niet meer op cd te koop is (en in Amerika zelfs nooit op cd is uitgebracht).
Mijn inschatting is dat het dan ook een bewuste keuze is geweest – met de ontstaansgeschiedenis van dit album in het achterhoofd – om ‘Alligator man’ en ‘Runnin’’ niet op Another Self Portrait te zetten.
Met bovenstaande in het achterhoofd heb ik vol verbazing door het boekwerk bij Another Self Portrait zitten bladeren. In dit boek wordt - niet in de tekst, maar wel in de afbeeldingen – meerdere keren gerefereerd aan Dylan.
Het boek bij de luxe-editie: op bladzijde 9 staat de bladmuziek van ‘Ballad of Ira Hayes’ en ‘A fool such as I’ afgebeeld. Op bladzijde 24 staat het hoesje van de Italiaanse persing van de single ‘Lily of the west’ afgedrukt.
Zowel in het fotoboek bij de luxe-editie, als in het boekje bij de standaard-editie staan de hoezen van de Italiaanse en Japanse persingen van de single ‘Lily of the west’ / ‘A fool such as I’ afgebeeld.
Er is in de bladzijden van de boeken behorende bij Another Self Portrait dus wel degelijk ruimte voor het album Dylan. Die ruimte is er niet op de tracklist van dit tiende deel van The Bootleg Series.

Boek
Ik moet zeggen dat ik het boekwerk bij de standaard-editie en de luxe-editie werkelijk fantastisch vind. Het boekwerk bij de elpee-editie is wat minder geslaagd doordat de afgedrukte foto’s dusdanig zijn ‘opgerekt’ dat een aantal foto’s korrelig zijn geworden.
Ik focus me hier op de afbeeldingen in de boeken, de twee essays in het boekwerk – in alle drie de versies identiek – spreken voor zich.
Er zijn wat kleine verschillen in de afbeeldingen tussen de boekwerken bij de verschillende edities van Another Self portrait. Die verschillen zitten niet alleen in de vormgeving, maar ook in wat er afgebeeld is. Overigens zijn deze verschillen minimaal.
Met de uitgave van de verzamelaar DYLAN in 2007 begon Sony met het afdrukken van memorabilia in de boekwerken bij cd’s en elpees. In de boekwerken bij DYLAN waren dat singles (waarbij grote verschillen op te merken zijn tussen de verschillende versies van deze verzamelaar), bij de luxe-editie van Tell tale signs (2008) zit een boekwerk met daarin single-hoezen afgebeeld, bij de luxe-editie van Tempest (2012) zit een wat knullig notitieboekje met covers van tijdschriften en nu – in het boekwerk van Another Self Portrait – komen we singles-hoezen, jukebox-strips, bladmuziek, advertenties en artikelen uit kranten en tijdschriften tegen. Het afdrukken van memorabilia is een trend die ik kan toejuichen.
Verder valt aan het boekwerk van Another Self Portrait op dat er veel ruimte is gebruikt om tapes en tapeboxen af te beelden. Ook in boekwerken van eerdere afleveringen van The Bootleg Series zijn dit soort zaken afgebeeld, maar nog nooit eerder werd dit zo uitgebreid gedaan als in het boekwerk bij Another Self Portrait.
Ik hoop dat Sony ook deze trend zal doorzetten. Niet alleen is het een schitterend gezicht, ook bieden deze afbeeldingen een schat aan informatie.
De foto’s van Bob Dylan in het boekwerk bij Another Self Portrait zijn zeer goed gekozen. Ik heb in het verleden al heel wat foto’s van Dylan uit de periode 1969 – 1971 gezien, maar het aantal niet eerder geziene foto’s in dit boekwerk is erg hoog. Speciale vermelding verdient de foto die gemaakt is in de tijd dat Bob Dylan de zogenaamde Basement Tapes opnam, foto’s uit deze periode zijn tot op heden nauwelijks te zien geweest (de enige uitzondering die ik zo kan bedenken is de heruitgave van het boek van Greil Marcus over de Basement Tapes).
Dan is er natuurlijk het werkelijk fantastische fotoboek bij de luxe-editie van Another Self Portrait, opgedeeld in vier delen: drie met foto’s – waarvan twee met foto’s van John Cohen – en een deel met memorabilia. Nog afgezien van de twee extra cd’s bij de luxe-editie, is het dit fotoboek dat de luxe-editie waarlijk tot ‘luxe’ maakt.
Opvallend aan het boekwerk bij de luxe-editie is wel dat de gegeven informatie bij een aantal nummers niet klopt terwijl deze informatie in het boekwerk bij de standaard-  en elpee-editie wel klopt.
Ook de opnamedatum voor het concert op het Isle of Wight – de derde cd – zoals gegeven in het boek bij de luxe-editie klopt niet, helaas.

Self Portrait remasterd
In de eerder op deze blog geplaatste stukken over Another Self Portrait heb ik al uitvoerig aandacht geschonken aan de eerste drie cd’s van de luxe-editie van dit album. Een paar regels schrijven over de geremasterde versie van Self Portrait was ik nog niet aan toe gekomen.
Van de vier cd’s in de luxe-editie van Another Self Portrait, heeft deze vierde cd van mij tot nog toe de minste (luister-) aandacht gekregen. Dat heeft niks te maken met de kwaliteit (of volgens sommigen: het gebrek daar aan) van Self portrait, maar simpelweg met het feit dat deze vierde cd als enige geen nieuwe muziek bevat, maar reeds gekende opnamen in een nieuw jasje.
Tijdens het luisteren naar deze geremasterde versie van Self Portrait word ik heen en weer geslingerd tussen een juichstemming en het gevoel met een tegenvaller te maken te hebben. Deze opgepoetste versie van Self portrait heeft zeker zijn momenten waarop de muziek beter klinkt dan ooit. Ik denk hierbij vooral aan de wat rustiger nummers. Maar er zijn ook momenten op deze cd die mij doen verlangen naar het horen van een eerdere mix van dit onderschatte album.
Deze remaster is zeker niet zo dramatisch – verre van zelfs – als de eerdere remasters van bijvoorbeeld John Wesley Harding en New Morning, maar het is ook niet alles waar ik op gehoopt had.
Tot slot moet ik nog even melding maken van de glitch – een korte, digitale storing – tijdens ‘Copper kettle’ op deze geremasterde versie van Self Portrait. Met name op Facebook en het forum van Expecting rain heeft dit nogal wat discussie opgeleverd.
Ja, er zit een foutje op de cd. En ja, die is storend. De grote vraag is waar die storing vandaan komt en of er – bij aankomende heruitgaven (bijvoorbeeld in de box The Complete Columbia Album Collection) – iets aan gedaan kan worden.
Ik heb, ter vergelijking, een aantal tot mijn beschikking staande persingen van Self Portrait beluisterd en ben tot de conclusie gekomen dat ze allemaal, op één na, een kleine storing hebben in ‘Copper kettle’ (die storing was alleen op eerdere persingen minder duidelijk hoorbaar dan op deze geremasterde versie van Self portrait). Conclusie: het probleem bestaat al veel langer en is niet ontstaan, maar wel versterkt, tijdens het maken van deze geremasterde versie van Self portrait.
De uitzondering: de Amerikaanse persing uit 1970.

Another Self Portrait op elpee
Het boekwerk van deze uitgave heb ik hierboven al kort besproken. De elpeehoezen zijn wekelijk schitterend gedaan. Maar daar draait het natuurlijk niet om, het draait om de muziek.
Tot mijn grote spijt moet ik zeggen dat de elpee-persing van Another Self portrait wisselvallig is. De platen zijn simpelweg niet goed genoeg geperst. Het geluid is op een deel van de platen wat onder de maat, terwijl op een ander deel van de platen het geluid juist weer fantastisch is, véél beter dan op cd. Deze uitgave zet mijn oren op een wipwap, balancerend tussen lof en matig enthousiast.

Tot slot
Om niet op een moppertoon (geremasterde Self portrait, de elpee-versie) te eindigen moet ik zeggen dat Another Self portrait bij eerste beluistering mijn stoutste verwachtingen ruimschoots overtrof. Na ongeveer een maand luisteren naar dit tiende deel van The Bootleg series is dit oordeel niet veranderd. Luisteren naar Another Self portrait is buitelen van de ene uitmuntende opname in de volgende. Het knappe is dat de samenstellers van een serie losse opnamen een geheel, een album hebben weten te maken.
De luxe-editie is – in tegenstelling tot bijvoorbeeld de luxe-editie van Tempest – ook daadwerkelijk luxe. Niet alleen krijgt de koper van deze editie een schitterend fotoboek extra, maar ook nog eens een cd met het volledige optreden van Bob Dylan op het Isle of Wight en de geremasterde versie van Self portrait.
Op verschillende plekken op het internet heb ik gelezen dat de bonus-cd met daarop het Wight-concert het absolute hoogtepunt is van Another Self portrait. Ik kan me daar wel aardig in vinden, de Wight-cd is in ieder geval – naar mijn smaak – het meest opzienbarende deel van de luxe-editie van Another Self portrait.
Daarbij wil ik wel aantekenen dat de eerste twee cd’s, de muziek waar het eigenlijk op deze release om draait, tot het beste behoren dat The Bootleg series ons tot nog toe gebracht heeft.
Als Another Self portrait een voorbode is voor wat ons nog aan toekomstige afleveringen van The Bootleg series te wachten staat, dan mogen wij onze handjes dichtknijpen met de samenstellers van deze serie.

John Hughes - Invisible now: Bob Dylan in the 1960s

De immer uitdijende Dylan-bibliotheek is gevuld met vele soorten boeken. Er zijn boeken die na enkele bladzijden lezen de lezer zo grijpen dat ze in één ruk uitgelezen moeten worden, er zijn boeken die om de vijf bladzijden van pure frustratie in de hoek gesmeten worden. Er zijn boeken die minstens één keer per maand opgeslagen worden om een feit te checken en er zijn boeken die niets aan de kennis van de lezer weten toe te voegen, maar gewoon aangenaam weglezen.
Invisible now: Bob Dylan in the 1960s van John Hughes valt in geen van bovenstaande categorieën. Dit boek vormt (bijna) een categorie op zichzelf: het boek dat gelezen en vooral herlezen moet worden.
Invisible now is een pittig boek, het vraagt een betrokkenheid, een investering van de lezer. Dat Invisible now een pittig boek is om te lezen, mag de toekomstige lezer niet afschrikken. De lezer die bereid is om de benodigde investering te doen, zal hiervoor rijkelijk beloond worden door de inhoud van dit boek.
Voor lezers van fanzine The Bridge zal John Hughes een bekende naam zijn. Een aantal stukken uit Invisible now werden eerder in The Bridge gepubliceerd.

Hughes doel tijdens het schrijven van Invisible now was - zoals ik het begrijp uit Hughes' voorwoord - het 'traceren van de kwalitatieve verschuivingen van Bob Dylans artistieke gevoeligheid' waarbij Hughes zich beperkt tot de jaren 60.
Invisible now: Bob Dylan in the 1960s bestaat uit twee delen. Het eerste deel - 'Themes' - bevat zeven hoofdstukken die elk over een ander thema, een ander aspect van de te traceren verschuivingen handelen. In dit eerste deel komen onder andere thema's als 'Continual becoming', 'Humour', 'Photographs' en 'Inspiration' voorbij. Van deze zeven hoofdstukken is vooral het stuk over humor - een zeer onderbelicht thema rond Bob Dylans werk - zéér de moeite van het lezen waard.
In het tweede deel - 'The 1960s' - gaat Hughes in zes hoofdstukken op zoek naar voorbeelden van de verschuivingen. Hierbij behandelt hij de negen albums die Bob Dylan uitbracht in de jaren 60, plus The Basement Tapes in chronologische volgorde. Vooral de stukken over The Basement Tapes en Nashville skyline zijn eye-openers, het zijn stukken waarvan ik nu al weet dat ik het nog vele malen met genoegen zal herlezen.

 Met dank aan het lezen van Invisible now ben ik er achter gekomen dat Dylans 'verschuivingen' in de jaren '60 - van Bob Dylan tot en met Nashville skyline - op sommige gebieden (bijna) een cirkel maken. Ik denk hierbij bijvoorbeeld aan de invloed van Woody Guthrie op Dylans muziek. Een invloed die op Dylans eerste twee albums - Bob Dylan en The Freewheelin' Bob Dylan  - en op Dylans laatste twee albums van de jaren '60 - John Wesley Harding en Nashville skyline - duidelijk aanwezig is.
Hughes weet in Invisible now de lezer mee te nemen door Dylans werk in de jaren 60 en steeds aan te stippen waar Bob Dylan van het ene op het volgende album zich ontwikkeld heeft.

Zoals ik al eerder schreef, is Invisible now een pittig boek. Dit boek vraagt wat van de lezer. In de eerste plaats is Hughes taalgebruik voor een lezer van wie Engels niet de moedertaal is erg pittig. Daarnaast bewandelt Hughes Bob Dylans werk in de pagina's van Invisible now niet volgens de gebaande paden. Keer op keer weet hij nieuwe inzichten op Dylans werk naar voren te brengen in de pagina's van dit boek. De lezer kan hierdoor minder vertrouwen op eerder opgedane kennis en wordt regelmatig geconfronteerd met nieuw te verwerken informatie. Begrijp me niet verkeerd: met betrekking op dit laatste punt is er van mijn kant alleen maar lof voor Invisible now: Bob Dylan in the 1960s (en het feit dat Engels niet mijn moedertaal is, kan ik Hughes uiteraard onmogelijk aanrekenen).

Invisible now: Bob Dylan in the 1960s is een boek dat ik zeker zal herlezen. Niet vanwege het leesplezier, maar vanwege het feit dat ik er van overtuigd ben geraakt dat in de pagina's van dit boek voldoende nieuwe inzichten op het werk van Bob Dylan in de jaren 60 zitten, dat ik ook bij een tweede (en derde) lezing weer op het puntje van mijn stoel zal zitten en het allemaal zal proberen in te zuigen.

Ik ben er dan ook van overtuigd dat iedere Dylan-liefhebber zichzelf een plezier kan doen met de aanschaf van Invisible now: Bob Dylan in the 1960s, niet om dit boek in één ruk uit te lezen om het daarna voor altijd in de kast te zetten, maar langzaam. Stukje bij beetje om na een eerste lezing het boek nog vele malen opnieuw uit de kast te pakken om het te herlezen.

John Hughes - Invisible now: Bob Dylan in the 1960s; Ashgate 2013, 238 blz. (hardcover €66,99, ebook €71,99)

Dylan kort #1054

Music on Vinyl brengt op 23 september het album Roger McGuinn van - hoe kan het ook anders - Roger McGuinn uit. Dit album is voor de Dylan-liefhebber vooral interessant vanwege het eerste nummer op deze plaat: 'I'm so restless'. Niet alleen worden in dit nummer 'Mr. D.' (Dylan), 'Mr. L.' (Lennon) en 'Mr. J.' (Jagger) aangesproken, maar ook speelt Bob Dylan mondharmonica op dit nummer. Voor meer informatie, zie hier.
De column 'Bob Dylan 2.0' van Mart Smeets (zie ook hieronder) staat inmiddels online, zie hier.
Covers: De band 100% Bob speelt volgende week zondag in Wijk bij Duurstede, zie hier.
'Dient de Here met lijden (7): Bob Dylans "Neighborhood bully"' op Verfrisme.

Dylan kort #1053

The Complete Columbia Album Collection: Een paar dagen geleden betwijfelde ik nog dat deze box op 5 november in de winkels zal liggen. Daarmee heb ik flink de plank misgeslagen. Amazon biedt inmiddels The Complete Columbia Album Collection aan. Releasedatum: 5 november.
Recensie Another Self Portrait op Wanderlust, zie hier.
'Gelsomina volgt Mr. Tambourine man' is een column over Fellini en Dylan. Zeer de moeite van het lezen waard, zie hier.
Ochtendhumeur en brede opklaringen over 'Pretty Saro', zie hier. [met dank aan Josse voor de tip]
Dylan en Smeets: Onderstaande bericht over de column van Mart Smeets in de VARA-Gids roept nogal wat reacties op (met dank aan iedereen die reactie achter heeft gelaten!). Via de e-mail ontving ik een reactie van Ed op de column van Smeets. Deze reactie heeft hij naar de redactie van de VARA-Gids gestuurd. Ed was zo vriendelijk om mij de mogelijkheid te geven zijn reactie hier alvast te plaatsen. Bij deze (met dank aan Ed):

Smeets en Dylan
Mart  Smeets verzuurt. Wat hij vindt van Dylan, moet hij helemaal zelf weten, maar een man die zichzelf niet meer vernieuwt en al jaren hetzelfde paternalistische deuntje mompelt op televisie en in de gedrukte media, kan ik op dit terrein niet meer serieus nemen. Dan nog even de feiten, waarmee Smeets een loopje neemt: het laatste concert van Dylan was niet in Amsterdam, maar twee jaar geleden in Ahoy Rotterdam. Ik stond erbovenop en ik heb Dylan niet een keer met zijn rug naar het publiek zien zingen. In Amsterdam gaf hij, in de Heineken Music Hall, drie concerten in april 2009. Drie concerten, vijftig verschillende songs, driemaal uitverkocht.  Eind oktober staat Dylan wederom tweemaal  in de HMH. Ik zal er zijn en ben blij dat ik deze grumpy old Smeets daar in elk geval niet tegenkom. Om met Dylan te eindigen: That He Not Busy Being Born Is Busy Dying.
Ed van Tellingen , Meppel

Het gekleurde universum

Hallo Tom,
Het was te verwachten dat Mart Smeets in zijn cd-rubriek in de VARA-gids een stukje zou wijden aan Another Self Portrait, en dat is in de editie van deze week dan ook het geval. Of beter geformuleerd wellicht: het heeft de Grote Smeets behaagt om een stukje hierover te schrijven. Bijgevoegd een scan van het stukje, waarvan ik hoop dat je niet ontploft voor het laatste woord is gelezen. Dat ging mij vrij moeilijk af eerlijk gezegd. Tuurlijk, als Dylan-liefhebbers (en soms nog een beetje meer misschien) zijn we niet altijd even objectief, maar de toon die meneer Smeets hier aanslaat tart toch elke beschrijving. Van elke objectiviteit gespeend, en dat mag - het is immers zijn stukje, maar hij beschrijft een zulke andere werkelijkheid dan die waar ik me in bevind, en nogmaals: mijn universum is ook gekleurd, hoewel vrolijker gekleurd dan dat van Mart, dat ik me afvraag -en daarbij de al vaak aangehaalde woorden uit Greil Marcus' recensie van Self Portrait parafraserend- heeft die man stront in zijn oren? Ja, die man heeft stront in zijn oren. En mag ik dat zo zeggen? Ja, dat mag ik zo zeggen, want mijn naam begint ook met Mart.

Groeten,
Martijn

Hallo Martijn,
Terwijl ik de column van Smeets lees bevind ik me zo'n dertig kilometer van de Duitse grens. Menige Oosterbuur zal even gedacht hebben dat het onweer vanuit het westen kwam aandrijven toen ik mijn in een oerkreet gevatte reactie op Smeets woorden eruit gooide.
Alleen die titel al - er is geen elpee draaiende, inmiddels van een tweede of derde partner genietende Dylan-liefhebber die weet wat 2.0 betekent. Misschien dat ik dat Smeets nog kan vergeven.
Lees even mee, de eerste handvol zinnen: 'Het was in 1970, naar ik meen. De wereld stond te schudden. Bob Dylan (toen al heilig verklaard) had een dubbelaar op de markt gebracht: Self Portrait. Het bevatte liederen van de poëet uit de jaren 1969 - 1971.'
Je hoeft geen Dylanoloog te zijn om te weten dat deze zinnen met een rode pen in de aanslag langsgelopen moeten worden. Goed, Smeets 'meent' dat Self Portrait in 1970 verscheen. Grote jongen, helemaal goed. Als hij nou ook nog zijn huiswerk had gedaan, dan had hij dat niet hoeven menen, maar zeker kunnen weten.
Niet zeuren, 'naar ik meen' - en hij meent 't - zal wel de dichterlijke vrijheid zijn. (En het klopt nog ook! Schouderklopje, krulletje erbij). Maar nu, over datzelfde album - verschenen dus in 1970 (dat meen ik niet alleen, dat weet ik zeker) - schrijft Smeets: 'Het bevatte liederen van de poëet uit de jaren 1969 - 1971.'
Ik kan zeuren over 'bevatte' (verleden tijd), doe ik niet ondanks dat het album nu nog steeds dezelfde nummers bevat als in 1970. Bob Dylan 'de poëet' noemen met betrekking tot de nummers op Self Portrait veroorzaakt al iets meer jeuk, want laten we wel zijn, hoeveel nummers voegt 'de poëet' Dylan aan zijn oeuvre toe met Self Portrait?
De echt het hele lijf over denderende jeukaanval - de eerste bij het lezen van Smeets' column (er volgen er nog meer) - overvalt me bij het lezen van de woorden 'uit de jaren 1969 - 1971'.
Godgloeiende! Is er dan niemand die zo'n column kritisch leest voor die in de VARA Gids afgedrukt wordt? Hoe kan een album uit 1970 in godsnaam liederen uit de periode 1969 - 1971 bevatten?
Is 'de poëet' Bob Dylan in 1971 met zijn opnamen onder zijn arm in de teletijdmachine van Professor Barabas gestapt en terug gegaan naar 1970 om met terugwerkende alsnog zijn opnamen uit 1971 op Self Portrait te zetten?
Volgens Smeets wel.
 'Rustig, Tom, rustig,' hoor ik 'mevrouw Tom' zeggen terwijl ik een verbale donderbui door het huis laat knallen.
Rustig moet ik zijn. Even diep adem halen.
Het ergste moet nog komen.
Dylan-liefhebbers van toen - aldus Smeets - zijn bijna gepensioneerd, genieten van het leven onder het bezielende oog van een tweede of derde partner. Ook draaien ze 'nog weleens langspeelplaten' en hebben ze hun hypotheek bijna afgelost.
Die Dylan-liefhebbers zullen ongetwijfeld bestaan. Waarom ook niet?
Maar van de vele Dylan-liefhebbers die ik ken, kan ik er niet één noemen die aan Smeets beschrijving voldoet.
Kan het zo zijn dat Smeets in de spiegel heeft gekeken en in zijn column oplepelt wat hij toen zag?
Jeuk, jeuk, jeuk.
En dan het stokpaardje van Smeets: 'Na zijn (Dylans) laatste gemekker in Amsterdam wisten velen (de eerder beschreven Dylan-liefhebbers) het zeker: het was afgelopen met de dichter. Dylan zong, staande met zijn rug naar het publiek, met een krassende, nauwelijks te verstane stem en het concert was er eentje voor de eeuwigheid omdat het nu toch echt de laatste maal was dat deze God hier kwam optreden.'
Ik pak het fileermes nog maar eens. Ten eerste stond Bob Dylan op 20 oktober 2011 niet met zijn rug naar het publiek, ten tweede was hij zeer goed te verstaan en ten derde zal het niet zijn laatste concert in Nederland zijn aangezien hij op 30 en 31 oktober aanstaande concerten geeft in Amsterdam.
Je hebt gelijk, ons universum is gekleurd. En ja Smeets mag er een andere mening op nahouden dan mijn mening. Misschien is het zelfs wel zijn taak om er een andere  dan mijn mening op na te houden. Allemaal mooi en aardig. Maar waarom moet hij het dan in de grootst mogelijke kolderzinnen vangen? Zinnen die grotendeels of fouten bevatten, of geheel niet ter zake doen.
Het laatste stukje van Smeets' column wil ik het niet eens meer over hebben. Helemaal niet over het uit het niets opduiken van de Paus.
De Paus! Die man heeft net zoveel van doen met Another Self Portrait als een kippenei (ook wit) met een fanfarekorps (ook muziek).
Genoeg!
Ik zal me nu terugtrekken in mijn met matrassen beklede rustkamertje.
(Ik hoop daar ooit weer heel uit te komen)

groet,
Tom

Dylan kort #1052

The Complete Album collection: Op verschillende plekken op het internet duiken sinds een paar dagen berichten op dat The Complete Album collection op 5 november zal verschijnen. [Twee voorbeelden: hier en hier, met dank aan Yvon] Ik moet bekennen dat ik ten zeerste betwijfel of die releasedatum van 5 november gehaald gaat worden. Een van de redenen daarvoor is dat er nog geen officiële aankondiging van deze begerenswaardige box is verschenen (ter vergelijking: een soortgelijke box van Paul Simon werd op 19 augustus aangekondigd en verschijnt op 15 oktober. Een box met de Columbia-albums van Herbie Hancock werd op 29 juli al aangekondigd, maar verschijnt pas op 11 november.)
Misschien zit ik er compleet naast en verschijnt Dylans The Complete Album collection inderdaad op 5 november, maar tot een officiële aankondiging verschijnt, denk ik 'eerst zien, dan geloven'.
Filmpje: Hans Heijnen over Dont look back, zie hier. [met dank aan Alja voor de tip]
Radio 1: De kans om Another Self Portrait te winnen, zie hier.
Dylan in de kerk: Franeker, 6 oktober, zie hier.
Da Music: recensie Another Self Portrait, zie hier.
U2 eert Bob Dylan op de dag dat Dylan 70 werd, zie hier.

Vogelnestje

In het stuk 'Tempest en Face Value' schreef ik onder andere dat de kunstenaar Bob Dylan speelt met het associatie-vermogen van de toeschouwer (beeldende kunst) en de luisteraar (de muziek). Daar zit een verhaal in dat ik ooit nog eens op moet schrijven. Niet nu, simpelweg omdat ik het nog niet kan opschrijven zoals het zou moeten worden opgeschreven. Het moet eerst nog wat sudderen in de hersenpan.
Soms is het net even andersom, of beter gezegd: is het het zelfde, maar dan anders. De toeschouwer / luisteraar legt associaties waar geen grond voor is. Toevallige overeenkomsten worden gevonden.
Het gebeurde mij vanochtend. Bij het lezen van de achterzijde van het net afgescheurde blaadje van de kalender, dwaalden de gedachten gelijk af naar Dylans 'Satan got you by the heel, there’s a bird’s nest in your hair' ('Dead man, dead man') en 'He’s gonna make you a law unto yourself, gonna build a bird’s nest in your hair' ('Trouble in mind').
Niet alleen die twee regels uit 'Dead man, dead man' en 'Trouble in mind' doken in mijn gedachten op, maar ook het beeld dat ik een aantal maanden geleden voor het eerst tegenkwam. (zie hier)
De geest is een wonderlijke koppelmachine.

Dylan kort #1051

Gazet van Antwerpen bevat een recensie (kort) van Another Self Portrait, zie hier.
Keerzijde: 'Political world', geen woord, maar bewegend beeld, zie hier.
Rolling Stone issue 1190 met daarin een recensie van Another Self Portrait ligt inmiddels in Nederland in de schappen van de kiosk. [In de afgelopen paar weken heb ik al een paar keer over deze aflevering van Rolling Stone geschreven, ik zal niet in herhaling vallen]
Mojo 239 (oktober) bevat een door Mat Snow geschreven recensie van Another Self Portrait (één bladzijde + een paginagrote foto). Snow is enthousiast over Another Self Portrait, da's mooi. Zoals zoveel recensies van Another Self Portrait is het veel geschiedenisles en weinig over de daadwerkelijke release.
In dezelfde Mojo staat een paginagrote advertentie van Another Self Portrait en mag Suzi Quatro intelligente dingen zeggen over Dylan: 'If I want to think, I'll listen to Bob Dylan.' Die Suzi komt er wel, ooit. Verder in deze Mojo nog 1 hele zin over Face Value (blz. 20), een schitterende foto van John Hammond, Benny Goodman en Bob Dylan backstage bij de tv-opnamen voor The World of John Hammond op 10 september 1975 (blz. 35) en een door Glyn Brown geschreven recensie (blz. 88) van de soundtrack Inside Llewyn Davis (die pas in november uitkomt).
Op de cover van deze Mojo staat Johnny Cash - morgen is het 10 jaar geleden dat Cash overleed - en voor de Cash-liefhebber is er genoeg moois te vinden in deze Mojo. De inmiddels verplicht geworden 'gratis' cd bij deze Mojo is dan ook gevuld met nummers met een Cash-associatie. Van de 15 nummers op deze cd zijn er in ieder geval 2 interessant voor de Dylan-liefhebber: 'Dark as a dungeon' door Merle Travis - Dylan speelde dit nummer een aantal malen live - en het door Dylan geschreven 'Wanted man' door Nick Cave & The Bad Seeds (zó heb je 'Wanted man' nog nooit gehoord...)
Afbeelding: In de zomer van 2009 vond ik in een bananendoos op een boekenmarkt een tussen 1965 en 1967 gemaakt plakboek vol foto's van en artikelen over Bob Dylan. De afbeelding bij dit bericht is een van de foto uit dat plakboek.

Ian Bell - Time out of mind; The lives of Bob Dylan

Van de 576 bladzijden in Ian Bells Time out of mind; the lives of Bob Dylan kunnen er zo'n 550 de kachel in. Weg er mee, om nooit meer een blik op te werpen.
Time out of mind is het tweede deel van Bells biografie over Bob Dylan. Het eerste deel, Once upon a time, verscheen vorig jaar. Over Once upon a time schreef ik na lezing: 'Ergens op het net las ik dat Once upon a time; the lives of Bob Dylan de beste biografie over Dylan ooit geschreven is. Dat vind ik zwaar overdreven. Maar dat Once upon a time een bovengemiddeld waardevolle aanwinst voor de Dylan-literatuur is, staat voor mij wel vast.' Met dit in het achterhoofd heb ik erg uitgekeken naar Time out of mind, maar Bell weet met zijn tweede boek over Bob Dylan de verwachting die bij mij was ontstaan na lezing van het eerste deel niet in te lossen.
Hoe kan dat nou?

Om die vraag te beantwoorden grijp ik nogmaals terug op mijn recensie van Once upon a time. Over dat boek schreef ik: 'Het uitgangspunt van Bells biografie is - zoals ik het lees - in de eerste plaats Dylans muziek zoals die is uitgebracht, in de tweede plaats de overbekende verhalen en mythen rond Dylan en in de derde plaats - en hierin schuilt de kracht van Once upon a time - Bells alles in twijfel trekkende onderzoekende geest en frisse blik op Dylans werk.' Het draait om het vet-gemaakte stuk.
De kracht van de schrijver Ian Bell is dat hij alles wat vast lijkt te staan over Dylan in twijfel trekt en er een nieuwe, frisse blik op werpt, althans in Once upon a time.
Deze frisse blik, het aspect dat Once upon a time zo sterk maakt, is nou net datgene wat in Time out of mind ontbreekt. Het is bijna alsof Bell al zijn krachten tijdens het schrijven van Once upon a time verspeeld heeft en niets meer over had voor Time out of mind.
Time out of mind - het boek pakt het verhaal op waar Once upon a time was gebleven, namelijk bij Blood on the tracks - staat bol van de algemeenheden en vooroordelen over Dylans werk.
Voorbeeld? Saved is niks, Infidels had beter gekund. Het is wat ik al tientallen malen elders heb gelezen, het is niet die frisse blik van Bell die mij vertelt waarom Saved niks is en Infidels beter had kunnen zijn. Althans niet op de Bell-manier zoals ik die in Once upon a time heb gevonden.
Na 100 bladzijden lezen probeerde ik het boek voor mezelf interessant te maken door te proberen te voorspellen wat Ian Bell op de volgende bladzijde zou schrijven. Dat bleek geen enkele probleem. Met twee vingers in mijn neus en één hand op mijn rug behaalde ik een score van 90% goed. Dat was me met Once upon a time nooit gelukt. Dat is waarom Once upon a time wel en Time out of mind niet goed is.

Natuurlijk probeert Bell ook in de bladzijden van Time out of mind wel die frisse blik te werpen, maar het lukt hem maar niet. En als hij in zijn pogingen de plank misslaat, slaat hij 'm ook goed mis. Bob Dylan de schuld geven van het politieke succes van Ronald Reagan en Margret Thatcher is al een brug te ver, maar de vanaf het podium prekende Bob Dylan in de jaren 1979 en 1980 vergelijken met Charles Manson is voor mij zo onvoorstelbaar buiten proporties te ver, dat ik er niet meer een aantal bruggen aan kan plakken om uit te drukken hoeveel te ver Bell hier gaat.

Ik begon dit stuk met: 'Van de 576 bladzijden in Ian Bells Time out of mind; the lives of Bob Dylan kunnen er zo'n 550 de kachel in.' Dat betekent dat er zo'n 25 bladzijden wel de moeite waard zijn. Dat zijn de bladzijden over Dylans vermeende plagiaat. In deze pagina's komt de frisse blik werpende Bell weer even om de hoek kijken en schrijft hij een zeer lezenswaardig stuk over plagiaat.
De vraag is of deze paar bladzijden voldoende te bieden hebben om Time out of mind te willen lezen. Het antwoord is 'nee'.
Het had zo mooi kunnen zijn: Once upon a time en Time out of mind, twee vuistdikke boeken over Bob Dylan die te samen de traditionele biografie een hak zetten en een frisse blik werpen Dylans leven en werk. Maar helaas, met de publicatie van Time out of mind is pijnlijk duidelijk geworden dat Bell de belofte niet waar heeft kunnen maken.

Dylan kort #1050

Recensie Another Self Portrait: Zeer de moeite van het lezen waard (Engels), op Spork, zie hier. [Opvallend detail: de schrijver schrijft meerdere malen dat Dylans optreden op Isle of Wight werd opgenomen op 30 augustus 1969, dat moet natuurlijk 31 augustus zijn. Deze fout komt niet uit de lucht vallen. In het boekwerk bij de luxe-editie van Another Self Portrait staat dat de opnamen op disc 3 zijn opgenomen op 30 augustus 1969.] [ Met dank aan Arie voor de tip]
Another Self Portrait in de hitlijsten, (Engels) zie hier. [met dank aan Hans voor de tip]

Dylan kort #1049

Vergeet niet het stuk over Tempest en Face Value (hieronder) te lezen.
Als chef muziek mag je wat in het wilde weg wauwelen, zo bewijst de column van Bart Steenhaut in De Morgen. Zie hier.
Ernst Jansz nogmaals over Dylan, zie hier. [met dank aan Frits]
Knack Focus: Recensie van Another Self Portrait, zie hier.
Platenblad: Wiebren Rijkeboer in Platenblad nr. 198: 'Nee, ik hoef niet per se meer te gaan kijken naar Neil Young of Bob Dylan, ouwe mannen die oude liedjes nog eens doen.'
'een uur nieuwe dylan' - het artikel rechts - komt uit Hitweek van 25 oktober 1968. Over bewuste radio-uitzending schreef ik in Bob Dylan in Nederland 1965 - 1978 (blz. 70 - 71) en een aanvulling daarop is te vinden in Luister je nou alweer naar Bobby op de bladzijden 134 t/m 138.

Tempest en Face Value

In het manuscript Vandaag vergeten tot morgen; de Bob Dylan aantekeningen 2012 - 2013 staan de volgende paar zinnen in de aantekening van 7 september 2012: 'In mijn lunchpauze stuurt "mevrouw Tom" mij een sms met de mededeling dat de postbezorger Tempest heeft gebracht. Het kost mij moeite om ook 's middags nog te werken.
Bij thuiskomst bekijk ik de hoes van alle kanten, van binnen en buiten en pas wanneer de kinderen in bed liggen, ga ik er voor zitten. Tempest in de speler, het lichaam in een makkelijke stoel.'

Het is vandaag een jaar geleden dat Tempest verscheen. In de aanloop naar die release was er de belofte dat 'Early Roman kings' op single zou verschijnen. En ergens rond die release was er die lovende recensie van Gijsbert Kamer in de Volkskrant. Het filmpje bij Duquesne whistle, het nummer dat wel op single uit kwam, eerst alleen in de iTunes store en later - tijdens Record Store Day - op vinyl. De overdonderende eerste indrukken van een sterk album.

Het is 7 september 2013, we zijn een jaar verder. Middag, ik zet het jarige Tempest op terwijl ik blader in de onlangs verschenen catalogus van de tentoonstelling van 12 werken van Bob Dylan in de National Portrait Gallery in Londen: Face Value.

De tentoonstelling Face Value bestaat uit twaalf portretten die Bob Dylan - op verzoek van de National Portrait Gallery - maakte. De tentoonstelling is inmiddels begonnen en loopt tot 5 januari 2014. Uiteraard zijn deze twaalf werken in de catalogus Face Value opgenomen.
Deze catalogus bevat echter veel meer dan alleen deze twaalf werken. Zo zijn er ook enkele andere werken van Bob Dylan afgebeeld in Face Value, waaronder de portretten die de hoezen van Self Portrait en Another Self Portrait sieren. Daarnaast staan er zes foto's van Bob Dylan in dit boek.

De afgebeelde werken worden vooraf gegaan door een voorwoord en een door John Elderfield geschreven introductie. Met name dit stuk van Elderfield is de moeite waard. Niet alleen bestaat dit uit een kritische (kenners) blik op de werken van de beeldend kunstenaar Bob Dylan, maar ook bevat deze introductie een vraaggesprek dat Elderfield met Bob Dylan had in maart over Face Value.
Achter in de catalogus is nog een beknopte biografie van Bob Dylan opgenomen.

De twaalf portretten die op dit moment in Londen te bewonderen zijn, staan alle twaalf in de catalogus. Steeds op de rechter pagina met op de linkerpagina de titel en daaronder de (fictieve) naam van de geportretteerde. Alle portretten zijn pastel op papier (610 mm x 457 mm) en vrij sober van kleur. De geportretteerden - drie vrouwen en negen mannen - kijken de toeschouwer aan. (Zie ook de afbeeldingen hier en hier)

Starend naar de titels van de twaalf werken valt gelijk op dat alle titels het woord 'face' bevatten. Zo is er een 'Face down', een 'Blue in the face', een 'Face off' en een 'Face to face'. Nog opvallender zijn de (fictieve) namen van de geportretteerden. De portretten van Scott Wagner, Ivan Steinbeck, Ray Bridges en Ken Garland maken deel uit van Face Value. Bij het zien van deze namen moet ik gelijk denken aan achtereenvolgens de componist Richard Wagner, de schrijver John Steinbeck, de acteur Jeff Bridges en actrice / zangeres Judy Garland. De genoemde vier namen zijn zeker niet de enige namen die door Bob Dylan aan portretten van Face Value zijn gehangen die overeenkomsten vertonen met de namen van bekende mensen. Maar vergis je niet, sommige namen van de geportretteerden in Face Value roepen associaties op met namen van bekende mensen, de portretten doen dat niet. Zo lijkt het portret van Scott Wagner in de verste verte niet op Richard Wagner.

Speelt de kunstenaar Bob Dylan met het associatie-vermogen van de toeschouwer (zoals hij dat ook deed bij de tentoonstelling Revisionist art)? Absoluut.
Volgens Bob Dylan in zijn vraaggesprek met John Elderfield in de catalogus Face Value hebben zijn muziek en zijn beeldende kunst niks met elkaar te maken. Hoewel ik wel in zie dat Dylans muziek en beeldende kunst volledig van elkaar los staan, is er toch één parallel te trekken tussen de beeldende kunst en de muziek van Dylan: het spelen met het associatie-vermogen van de toeschouwer / luisteraar.

Bladerend door de catalogus Face Value spijt het mij bijzonder dat ik niet bij machte ben om  naar Londen af te reizen zodat ik de twaalf werken in al hun glorie kan bekijken.
Het wordt tijd dat er een tentoonstelling van de beeldend kunstenaar Bob Dylan wat dichter bij huis komt. Het Stedelijk Museum in Amsterdam lijkt mij een uitgelezen plek.

De laatste klanken van 'Roll on John' - het laatste nummer van Tempest - zijn inmiddels voorbij gevlogen. Een schitterend album, Tempest, nog steeds. De eerste indrukken hebben mij niet bedrogen. Of het moet zijn dat ik nu nog enthousiaster over Tempest ben dan een jaar geleden.

Dylan kort #1048

NU.nl: Recensie Another Self Portrait, zie hier. [met dank aan Bert en Frits]

Another Self Portrait in de Belgische hitlijsten: In Vlaanderen komt het album op 10 binnen in de hitlijsten, in Wallonië op 102. [met dank aan Bart]

Jobs, de film: Op de soundtrack van deze film staat Dylans 'Boots of Spanish leather', zie hier. [met dank aan Bart]

Another Self Portrait

Het is vandaag twee weken geleden dat ik de standaard-editie van Another Self Portrait voor het eerst in handen hield. Ik weet niet hoe het jou is vergaan, maar bij mij ging het ongeveer als volgt:

In de aanloop naar de release van dit tiende deel van The Bootleg Series kon ik bijna nergens anders meer over praten dan Another Self Portrait. Uren heb ik zitten speculeren over de hoe 't zou klinken, hoe 't zou ogen en ja, hoe 't zou voelen.

En toen Another Self Portrait dan eindelijk kwam, heb ik me volledig ondergedompeld in de muziek. Dagen lang heb ik niks anders gedraaid of gedacht dan Another Self Portrait. 

Twee dagen geleden heb ik bewust even afstand genomen van deze nieuwe release. Twee dagen heb ik helemaal niks gehoord van Another Self Portrait. Die twee dagen had ik nodig om even bij te komen van de overweldigende muziek, wat dat is het wel, overweldigend. Die twee dagen afstand dienden naast het bijkomen nog een tweede doel. Dat tweede doel is een poging om de muziek op Another Self Portrait nogmaals met frisse oren te kunnen horen.

Ik heb vanochtend Another Self Portrait voor het eerst sinds de zelfopgelegde stilte weer opgezet, ik ben nu aan het begin van cd 2. En ja, Another Self Portrait is nog steeds overweldigend. En ja, door de stilte hoor ik de schoonheid opnieuw.

Meer en meer, bij iedere keer luisteren, geeft dit album de 'opgesloten' schoonheid prijs. Another Self Portrait is niet alleen bij eerste beluistering overweldigend, maar ook na herhaald luisteren blijven er nieuwe accenten, nieuwe schoonheden aan de oren van deze luisteraar plakken.

Another Self Portrait heeft zich na twee weken luisteren nog lang niet volledig prijs gegeven aan deze luisteraar. Dit tiende deel van The Bootleg Series is bijtertje en een blijvertje.

[De planning is om in ieder geval nog één keer groot uit te pakken over Another Self Portrait met een uitgebreid stuk hier op de blog, over een week of twee, drie.]

Dylan kort #1047

Rolling Stone issue 1191 heeft - zoals eerder gemeld in 'Dylan kort #1043'  - een schitterende foto van Bob Dylan op de cover. Het duurt nog even voor deze aflevering in Nederland in de kiosk ligt, maar met dank aan Hans heb ik deze aflevering van Rolling Stone reeds kunnen inzien. In deze Rolling Stone staat het door Michael Gilmore geschreven stuk 'Dylan's lost years' op de pagina's 44 tot en met 51. Dit is niet zozeer een recensie van Another Self Portrait (die recensie staat in issue 1190, heb ik mij laten vertellen), maar een uitvoerig artikel over Dylans carrière in de jaren 1966 - 1971. Van motorongeluk tot de demo-versie van 'When I paint my masterpiece', de afsluiter van Another Self Portrait. Hoewel Gilmore in dit stuk eigenlijk niks nieuws zegt, is 'Dylan's lost years' de moeite van het lezen meer dan waard aangezien het erg goed geschreven is en alle belangrijke ijkpunten in Dylans carrière uit de besproken periode uitvoerig beschrijft.
In dezelfde Rolling Stone staat een kort stuk over een nieuwe documentaire van John Anderson over gitarist Michael Bloomfield. In deze documentaire vertelt Bob Dylan - aldus het stuk in Rolling Stone - wat aardige dingen over Bloomfield. De titel van de documentaire is Born in Chicago. Bij dit artikel staat een foto van Bob Dylan in de studio uit 1965. De makers van Rolling Stone hebben er het jaar '1970' op geplakt...
Tot slot staat er nog een kort bericht over de soundtrack van Inside Llewyn Davis. Op deze soundtracks staat een niet eerder uitgebrachte versie van 'Farewell' door Bob Dylan. Volgens het artikel bood Dylan-manager Jeff Rosen de song aan zonder dat de makers van de film - de gebroeders Coen - om een Dylan-song gevraagd hadden. [met dank aan Hans]
De recensie van Another Self Portrait uit Rolling Stone staat al wel online, zie hier. [met dank aan Bert]
René Megens [OOR] over Another Self Portrait, zie hier. [met dank aan Bert]
Cover: 'Blowin' in the wind' in het Zeeuws, zie hier.
'Wil je 'm horen?'
'Nee, bedankt.'
De Nobelprijskoorts is er weer, zie hier.
'Krijgt Bob Dylan 'm?'
'Nee.'
'Verdient hij 'm niet dan?'
'Jawel, maar...'
'Wat maar?'
'Laat maar.'

Dit is Dylan, die andere is Dylan

Ik heb net 'Bedenkingen bij twee zelfportretten' van Marc Didden uit De Morgen van 31 augustus [met dank aan Peter voor de mogelijkheid en Tommy voor het sturen]. Het is een schitterend stuk, veel meer dan 'gewoon' een recensie van Another Self Portrait. 'Bedenkingen bij twee zelfportretten' is allereerst de herinnering aan het ontdekken van Self Portrait en vervolgens het luisteren naar Another Self Portrait met de eerdere ontdekking van Self Portrait nog in het achterhoofd.

Ik heb lang zitten twijfelen over een geschikt citaat uit 'Bedenkingen bij twee zelfportretten' dat ik hier wilde plaatsen, maar ik doe het niet. Een citaat zal het geheel geen recht doen.

Didden beschrijft hoe hij 'All the tired hores' en 'Wigwam' bewondert, maar is minder positief over 'The Boxer'. Laat 'The Boxer' in mijn oren nou een van de meest uitnodigende, meest uitdagende nummers van Self Portrait zijn. Ik weet dat ik een roepende in de woestijn ben. Maar ik blijf - tegen beter weten in - roepen.

En nee, het is geen grap. 'The Boxer' niet en mijn liefde voor deze opname ook niet.

Het is de ultieme overdub, twee keer Bob Dylan! De man duelleert met zichzelf. Twee maal dezelfde stem, of liever: twee stemmen uit dezelfde strot kronkelend over elkaar, schurend langs elkaar heen, vechtend om de aandacht van de luisteraar.

Een ruwe diamant vol karakter gevende butsen en schrammen.

Er zijn weken dat ik minstens twintig keer naar 'The Boxer' luister voor het weekend kan beginnen. En na al die honderden keren luisteren in de jaren achter mij verbaas ik me nog steeds over die buitelende stemmen.

Honderden keren dook in mijn kop tijdens het luisteren dezelfde vraag op: 'Wie is nou Bob Dylan?' Om de vraag gelijk weer aan de kant te schuiven. Er is geen antwoord, er zijn twee Bob Dylans.

Er is geen onderscheid tussen die twee stemmen te maken, het is twee keer dezelfde persoon en toch blijft de neiging opduiken, zoals het in het origineel van Simon & Garfunkel zo makkelijk te zeggen is. 'Dit is Simon, die andere Garfunkel'.

En hoewel die stemmen van Simon & Garfunkel makkelijk van elkaar te onderscheiden zijn, zingen ze beiden keurig binnen de lijntjes. Glijden ze over elkaar heen.

Het absurde - het aantrekkelijk absurde - van Dylans versie van 'The Boxer' is nou juist dat twee dezelfde stemmen niet over elkaar heen glijden.

Doe mij nou een plezier en pak Self Portrait uit de kast. Zet alleen 'The Boxer' op, verder niks. Doe dat niet één keer, maar een keer of vijf, zes. 

Laat je binnentrekken, 'The Boxer' in, door die aantrekkelijke absurditeit.

Dit is Dylan die je hoort zingen, die andere is Dylan.

Dylan kort #1046

Oproep: Bij 'Dylan kort #1045' plaatste Cas een reactie die ik hier graag herhaal: '@ Wight 44 jaar geleden: er zijn toen ook een delegatie Nederlandse Dylan liefhebbers naar Wight afgereisd. Ben benieuwd wat zij ervan vinden dat het concert uiteindelijk na zoveel jaar is uitgebracht.' Ik zit met dezelfde nieuwsgierigheid als Cas. Zijn er lezers van de blog die herinneringen hebben aan het bijwonen van Dylans optreden op het Isle of Wight die deze herinneringen willen delen? Hoe kijken deze Wight-gangers tegen het uitbrengen van dit concert aan?
Kranten: In 'Dylan kort #1045' vroeg ik lezers om scans te sturen van een aantal artikelen uit verschillende kranten en tijdschriften. Inmiddels heb ik scans van de stukken uit Telegraaf en Parool ontvangen, met dank aan Theo en Arie! Dank ook aan Michel voor de samenvatting van het stuk uit De Morgen. Ik blijf nog op zoek naar scans van de artikelen uit De Morgen en Time. Verder zijn tips over en scans van artikelen die je tegenkomt en hier nog niet genoemd zijn altijd meer dan welkom.
Parool van 29 augustus bevat een door Peter van Brummelen geschreven recensie van Another Self Portrait onder de titel 'Een beter zelfportret'. De eerste helft van Van Brummelens recensie gaat over de aankondiging en ontvangst van Self Portrait.
Over Another Self Portrait is Van Brummelen zeer te spreken: '35 songs staan er op de dubbel-cd (...) en er zit geen enkele zwakke broeder tussen.' En aansluitend: 'Een deel van het repertoire kennen we van Self Portrait, maar de uitvoeringen die we hier horen van songs als "Little Sadie" en "All the tired horses" klinken veel soberder. Dylan alleen, of met hooguit gitarist David Bromberg als tweede man - het maakt in al zijn kaalheid behoorlijk veel indruk. Nog spannender zijn de vele "nieuwe" songs.'
Eén keer gaat Van Brummelen echt de mist in: 'Zo'n nummer als "Spanish is the loving tongue", waarin Dylan, zichzelf begeleidend op piano, echt heel bevlogen zingt: hoe kan hij het indertijd hebben afgewezen voor Self portrait?' Dat is simpel: de versie van 'Spanish is the loving tongue' op Another Self Portrait werd op 2 juni 1970 opgenomen, toen waren de opnamen voor Self Portrait al lang afgerond. [Self Portrait lag - aldus Searching for a gem - vanaf 8 juni 1970 in Amerika in de winkels]
Een mogelijke verklaring voor Van Brummelens vergissing is dat hij de luxe-editie van Another Self Portrait onder ogen heeft gekregen. In het boekwerk van de luxe-editie staat namelijk dat 'Spanish is the loving tongue' op 3 maart 1970 werd opgenomen. Dylan nam inderdaad dit nummer wel op 3 maart 1970 op, maar dat is niet de versie die te vinden is op Another Self Portrait. In het boekwerk bij de standaard-editie en de vinyl-editie van Another Self Portrait wordt de opnamedatum van 'Spanish is the loving tongue' wel goed vermeld.
Self Portrait remastered: Een van de dingen waar ik nog weinig tot niks over geschreven heb, is de geremasterde versie van Self Portrait bij de luxe-editie van Another Self Portrait. Ik heb deze geremasterde versie tot op heden slechts 1 keer beluisterd, dat is te weinig om er echt iets zinnigs over te kunnen zeggen. Maar mijn eerste indruk is niet onverdeeld positief (en daar baal ik enorm van, ik had gehoopt op een perfect klinkende remaster). Op het remasteren kom ik later nog terug. Eerst wat anders: inmiddels is aan het licht gekomen dat 'Copper kettle' op de geremasterde versie van Self Portrait een glitch (een digitale storing) bevat. Rond de 48 seconden valt het geluid heel even weg.
Ik heb inmiddels geluisterd naar eerder uitgegeven versies van dit nummer op cd, elpee en single en allemaal bevatten ze niet dezelfde glitch, maar wel duidelijk wat bijgeluiden rond de 48 seconden.
Film uit 1974: Zoveel film is er niet van tournee '74, dit stukje film is dus zeer welkom. Zie hier. [met dank aan Cas voor de tip]

Bob Dylan: The Complete album collection - door Floater

Ongeveer een week geleden ontving ik onderstaande e-mail van Floater. De release van Another Self Portrait heeft mij doen besluiten - in samenspraak met Floater - om publicatie van onderstaande even uit te stellen. Another Self Portrait verdiende in de afgelopen dagen de volle aandacht. Hoewel nog lang niet alles gezegd en geschreven is over Another Self Portrait is dit wel een goed moment om ook weer wat verder te kijken, bijvoorbeeld naar de aanstaande release van Bob Dylan: The Complete album collection. In onderstaande e-mail laat Floater zijn gedachten gaan over de mogelijke tracklist van de dubbel-cd met non-album tracks die in de boxset Bob Dylan: The Complete album collection zal zitten. [met dank aan Floater]

De Bob Dylan mega box zit er dan toch aan te komen, zo las ik vanochtend op Expecting Rain. Een box met maar liefst 41 albums!
Welke albums er precies onderdeel gaan uitmaken van de box is vooralsnog nog onduidelijk.

Datzelfde geldt ook voor de dubbel-cd met extra tracks. Een en ander deed mij ineens denken aan een project van Apple & Sony uit 2009.
In augustus 2009 werd Bob Dylan: the Collection via iTunes uitgebracht, het reguliere werk tot en met Modern Times.
Dit pakket bestond uit 763 songs en een digitale boekje van 100 pagina’s. Het pakket werd in december 2009 al weer verwijderd.

Van die 763 songs waren er 42 als bonus toegevoegd (stonden dus niet op de reguliere albums):

I Was Young When I Left Home (1961) 5:23
Wade In the Water (1961 Minnesota Hotel Tape) 2:59
Handsome Molly (Live At the Gaslight 1962) 2:46
Baby Please Don't Go (1962 Freewheelin' Sessions) 1:56
The Times They Are A-Changin' (Live Carnegie Hall 1963) 4:02
Ballad of Hollis Brown (Live Carnegie Hall 1963) 6:01
Boots of Spanish Leather (Live Carnegie Hall 1963) 5:36
Lay Down Your Weary Tune (Live Carnegie Hall 1963) 5:01
North Country Blues (Live Carnegie Hall 1963) 4:12
With God On Our Side (Live Carnegie Hall 1963) 6:49
Mr. Tambourine Man (Newport Folk Festival 1964) 7:21
To Ramona (Live Sheffield England 1965) 4:27
Outlaw Blues (Acoustic Version 1965) 2:15
Just Like Tom Thumb's Blues (1966 B Side Version) 5:37
I Ain't Got No Home (Tribute to Woody Guthrie) 3:45
The Grand Coulee Dam (Tribute to Woody Guthrie) 2:56
Went to See the Gypsy (1970 New Morning Sessions) 3:31
George Jackson (Acoustic Version) 3:37
George Jackson (Big Band Version) 5:33
People Get Ready (1975 Promo EP) 2:49
Never Let Me Go (1975 Promo EP) 2:49
Rita May (1977 B Side Version) 3:08
Dead Man, Dead Man (Live New Orleans 1981) 3:55
I and I (Reggae Mix) 5:33
Night After Night (Hearts of Fire Soundtrack) 2:50
Pretty Boy Floyd (Folkways Soundtrack) 4:24
Cold Irons Bound (Live El Rey Theater 1997) 6:48
Born In Time (Live NJ 1998) 5:19
Somebody Touched Me (Live Portsmouth 2000) 2:41
Country Pie (Live Portsmouth 2000) 2:47
Things Have Changed (Live Portsmouth 2000) 5:51
Return to Me (The Sopranos Soundtrack) 2:19
Waitin' for You (Divine Secrets of the Ya-Ya Sisterhood Soundtrack) 3:35
Man of Peace (With the Grateful Dead) 4:19 (Bob Dylan with the Grateful Dead Bob Dylan)
'Cross the Green Mountain (Gods and Generals Soundtrack) 8:14
Gonna Change My Way of Thinking (With Mavis Staples) 5:11 (Bob Dylan with Mavis Staples)
Down In the Flood (Masked and Anonymous Soundtrack) 3:35
Diamond Joe (Masked and Anonymous Soundtrack) 2:32
Dixie (Masked and Anonymous Soundtrack) 2:12
Cold Irons Bound (Masked and Anonymous Soundtrack) 3:31
Love Sick (2004 Remix) 5:24
Tell Ol' Bill (North Country Soundtrack) 5:08

Het lijkt mij voor de hand liggen dat uit bovengenoemde tracks een samenstelling is gemaakt voor de bonustracks van The Complete Album Collection.
En het digitale boekje van 100 pagina’s dat destijds gedownload kon worden zou wel eens de bijlage kunnen zijn van de mega-box.

Maar zoals gezegd binnenkort zal er een eind komen aan de speculaties…

Groeten,
Floater