De laatste roddels: het nieuwe album komt op 27 april uit.
Teruggevonden: waar blijft Chronicles vol. 2?
Een met foto's gevuld filmpje bij I want you op Sanseveriabar.
Dylan kort #154
Alice en Ben over Bob Zimmer[man].
My boot heels 1 maart in Arnhem.
Variant op Dylans Subterranean homesick blues verkoopt spijkerbroeken.
My boot heels 1 maart in Arnhem.
Variant op Dylans Subterranean homesick blues verkoopt spijkerbroeken.
aanvulling 17:00 uur:
Blind Willie McTell op Bo's Boss Bluespages.
Theme time radio hour 3-18: Sugar and candy
Joe Liggins - The Honeydripper
Elizabeth Cotten & Brenda Evans - Shake Sugaree
The Grateful Dead - Sugar Magnolia
Millie Small - My Boy Lollipop
Lazy Lester - Sugar Coated Love
Ray Batts - Stealin' Sugar
Lara & The Trailers - Sugar Town
Joe Tex - If Sugar Was as Sweet as You
The Strangeloves - I Want Candy
Harry 'Mac' McClintock - The Big Rock Candy Mountains
The Astors - Candy
Elvis Costello - So Like Candy
Cleveland Crochet - Sugar Bee
Dave Van Ronk - Candy Man
Elizabeth Cotten & Brenda Evans - Shake Sugaree
The Grateful Dead - Sugar Magnolia
Millie Small - My Boy Lollipop
Lazy Lester - Sugar Coated Love
Ray Batts - Stealin' Sugar
Lara & The Trailers - Sugar Town
Joe Tex - If Sugar Was as Sweet as You
The Strangeloves - I Want Candy
Harry 'Mac' McClintock - The Big Rock Candy Mountains
The Astors - Candy
Elvis Costello - So Like Candy
Cleveland Crochet - Sugar Bee
Dave Van Ronk - Candy Man
Farewell Angelina
In 1991 bracht platenmaatschappij Columbia de boxset The Bootleg series volume 1 – 3 (rare & unreleased) 1961 – 1991 op de markt in de hoop een graantje mee te pikken van de winstgevende, maar illegale, markt van de bootlegs door een groot aantal, reeds via bootlegs verspreidde, Dylanopnames officieel uit te brengen.
Gek genoeg schoot Columbia enigszins haar doel voorbij door ook een aantal niet op bootlegs verschenen opnames op The Bootleg series vol. 1 – 3 te zetten, waaronder Farewell Angelina.
Mensen die beweren dat Dylan niet kan zingen laat ik Farewell Angelina horen. Het examen conservatorium, afstudeerrichting zang, zal Dylan met deze opname niet halen, maar Dylans zangtechnische kwaliteiten – of zo men wil, gebreken – zijn niet de reden waarom Dylan een groot zanger is. Dylan-de-zanger is een verhalenverteller, een zanger die de tekst leeft, niet oplepelt, de opname van Farewell Angelina op The Bootleg series vol. 1 – 3 is daar een goed voorbeeld van.
Voor ik verder inga op deze opname van Farewell Angelina, wil ik eerst verder gaan op de geschiedenis van deze song.
Dylan schreef Farewell Angelina begin 1965. De tekst is een opeenstapeling van, zoals John Bauldie in de linernotes van The Bootleg series vol. 1 – 3 schrijft, surreal symbolic lyrics. Dylan ‘stapelt’ beelden op elkaar die tezamen eerder een gevoel dan een verhaal aan de luisteraar overbrengen. De melodie voor Farewell Angelina ‘leende’ Dylan van The wagoner’s lad[1].
Niet lang nadat Dylan Farewell Angelina had geschreven, nam Joan Baez het nummer op voor haar volgende album, eveneens getiteld Farewell Angelina[2]. In december 1965 verscheen het nummer in Engeland op single waar het niet verder kwam dan de vijfendertigste plek in de hitlijsten.
Naast Joan Baez namen o.a. Nana Mouskouri (1967), John Mellencamp (1997) en New Riders Of The Purple Saga (1975) Farewell Angelina op[3].
Pas na de release van The Bootleg series vol. 1 – 3 werd duidelijk dat Dylan zelf het nummer ook had opgenomen. Tot die tijd circuleerde wel eens geruchten[4], maar nooit concreet bewijs over het bestaan van een opname van Dylan die Farewell Angelina zingt. In de jaren voor de release van The Bootleg series vol. 1 – 3 geloofden steeds minder Dylanliefhebbers in het bestaan van de opname, vooral doordat van zo veel andere nooit eerder officieel uitgebrachte opnames, in tegenstelling tot Farewell Angelina, wel of een opname circuleerde of door middel van bijvoorbeeld een kopie van een ‘recordingsheet’ vast stond dat er een opname bestond.
De opname van Farewell Angelina vond plaats op 13 januari 1965 in Studio A van de Columbia recording studios te New York, tijdens de eerste opnamesessie voor Dylans vijfde album Bringing it all back home[5]. Dylan nam het nummer in één take op, om er nooit meer naar terug te keren, niet in de studio, niet op een podium.
Aanvankelijk kreeg het nummer de titel Alcatraz to the 5th power[6], wanneer dit werd veranderd in het veel logischer Farewell Angelina is niet duidelijk.
Bovengenoemde opname bleef dus verborgen, het enige waar de Dylanliefhebbers naar konden ‘grijpen’ was één van de vele coverversies en de tekst van Farewell Angelina, zoals afgedrukt in Writings & drawings (1973). Het eerste dat opvalt aan de in 1991 uitgebrachte opname is dat de gezongen tekst niet alleen in details afwijkt van de in Writings & drawings afgedrukte tekst, maar dat Dylan een niet in Writings & drawings opgenomen extra vers zingt. Het tweede dat opvalt is dat tussen het zesde en laatste vers het geluid van Dylans gitaar verandert, alsof er een snaar van zijn gitaar knapte, of de capo van zijn plek op de hals van de gitaar schoof. Normaal gesproken zou zo iets einde opname betekenen, maar niet bij Dylan, hij gaat door, hij maakt zijn verhaal af.
Het verhaal van Farewell Angelina is, in mijn oren, geen afscheid kunnen nemen, ondanks de steeds grotere dreiging, steeds te vinden in de voorlaatste regel, gevolgd door de mededeling dat de ‘ik’ moet gaan:
The night is on fire
And I must go.
The sky’s changing colours
And I must leave.
The sky is folding
I’ll see you after a while.
The sky it is trembling
And I must leave fast.
The sky flooding over
And I must be gone.
The sky is flooding over
And I must go where it is dry.
The sky is erupting
And I must go where it’s quiet.
Met ieder vers wordt de dreiging sterker, met als logisch gevolg dat het steeds noodzakelijker voor de ‘ik’ wordt om te vertrekken. Aan het eind van het nummer is de ‘ik’ nog steeds waar hij aan het begin van het nummer ook was, bij Angelina, naar ik aanneem.
De boven genoemde surreal symbolic lyrics zijn vooral terug te vinden in het eerste deel van ieder vers, waarin Dylan, haast als een buitenstaander, beschrijvingen geeft van – althans in mijn oren – Angelina’s wereld:
See the cross-eyed pirates sit
Perched in the sun
Shooting tin cans
With a sawed-off shotgun
And the corporals and neighbors
Clap and cheer with each blast
Het is deze wereld, een wereld als het wonderland van Alice, die bedreigd wordt door steeds donkerder luchten. Maar het is ook de wereld waar de ‘ik’ even niet hoeft te zijn wie die is, de maskers mogen af. Of, om het op Dylan zelf te betrekken, hij hoeft in deze wereld, bij Angelina, niet ‘Bob Dylan’ te zijn, hij mag zichzelf zijn.
Denk aan de door Dylan zo bewonderde Arthur Rimbaud – je est un autre – ik is een ander. Denk aan
Call me any name you like
I will never deny it
En luister vooral na hoe Dylan deze woorden zingt in het laatste vers van Farewell Angelina. Dan hoor je dat Dylan niet ver van de waarheid af zat toen hij, ergens in Engeland, in 1965 beweerde een beter zanger te zijn dan Caruso[7].
[1] John Bauldie geeft in de linernotes bij The Bootleg series vol. 1 –3 naast The wagener’s lad ook nog Farewell to Tarwathie als mogelijke bron voor Farewell Angelina.
[2] Amerika: Vanguard VSD 79200 (oktober 1965), Engeland: Fontana STFL 6058 (november 1965)
[3] De website www.dylancovers.com geeft, op het moment van schrijven – 12 juli 2008 - maar liefst 129 coverversies van Farewell Angelina.
[4] Zo dook af en toe het gerucht op dat auteur Stephen Pickering een opname bezat van Farewell Angelina gezongen door Dylan. Zie ook het boek Troubadour van Andrew Muir, blz. 84
[5] In Nederland uitgebracht onder de titel Subterranean homesick blues.
[6] Zie de kopie van de recording sheet van 13 januari 1965, opgenomen in The Telegraph 52, summer 1995, blz. 105, behorende bij de eerste van een serie fantastische artikelen, Bob Dylan: the recording sessions, van Michael Krogsgaard. Niet te verwarren met Alcatraz to the 9th power wat een vroege titel is voor het tijdens dezelfde sessie opgenomen I’ll keep it with mine en dat pas in 1985, op Biograph, officieel uitgebracht werd.
[7] Zie de film Dont look back (1967)
Gek genoeg schoot Columbia enigszins haar doel voorbij door ook een aantal niet op bootlegs verschenen opnames op The Bootleg series vol. 1 – 3 te zetten, waaronder Farewell Angelina.
Mensen die beweren dat Dylan niet kan zingen laat ik Farewell Angelina horen. Het examen conservatorium, afstudeerrichting zang, zal Dylan met deze opname niet halen, maar Dylans zangtechnische kwaliteiten – of zo men wil, gebreken – zijn niet de reden waarom Dylan een groot zanger is. Dylan-de-zanger is een verhalenverteller, een zanger die de tekst leeft, niet oplepelt, de opname van Farewell Angelina op The Bootleg series vol. 1 – 3 is daar een goed voorbeeld van.
Voor ik verder inga op deze opname van Farewell Angelina, wil ik eerst verder gaan op de geschiedenis van deze song.
Dylan schreef Farewell Angelina begin 1965. De tekst is een opeenstapeling van, zoals John Bauldie in de linernotes van The Bootleg series vol. 1 – 3 schrijft, surreal symbolic lyrics. Dylan ‘stapelt’ beelden op elkaar die tezamen eerder een gevoel dan een verhaal aan de luisteraar overbrengen. De melodie voor Farewell Angelina ‘leende’ Dylan van The wagoner’s lad[1].
Niet lang nadat Dylan Farewell Angelina had geschreven, nam Joan Baez het nummer op voor haar volgende album, eveneens getiteld Farewell Angelina[2]. In december 1965 verscheen het nummer in Engeland op single waar het niet verder kwam dan de vijfendertigste plek in de hitlijsten.
Naast Joan Baez namen o.a. Nana Mouskouri (1967), John Mellencamp (1997) en New Riders Of The Purple Saga (1975) Farewell Angelina op[3].
Pas na de release van The Bootleg series vol. 1 – 3 werd duidelijk dat Dylan zelf het nummer ook had opgenomen. Tot die tijd circuleerde wel eens geruchten[4], maar nooit concreet bewijs over het bestaan van een opname van Dylan die Farewell Angelina zingt. In de jaren voor de release van The Bootleg series vol. 1 – 3 geloofden steeds minder Dylanliefhebbers in het bestaan van de opname, vooral doordat van zo veel andere nooit eerder officieel uitgebrachte opnames, in tegenstelling tot Farewell Angelina, wel of een opname circuleerde of door middel van bijvoorbeeld een kopie van een ‘recordingsheet’ vast stond dat er een opname bestond.
De opname van Farewell Angelina vond plaats op 13 januari 1965 in Studio A van de Columbia recording studios te New York, tijdens de eerste opnamesessie voor Dylans vijfde album Bringing it all back home[5]. Dylan nam het nummer in één take op, om er nooit meer naar terug te keren, niet in de studio, niet op een podium.
Aanvankelijk kreeg het nummer de titel Alcatraz to the 5th power[6], wanneer dit werd veranderd in het veel logischer Farewell Angelina is niet duidelijk.
Bovengenoemde opname bleef dus verborgen, het enige waar de Dylanliefhebbers naar konden ‘grijpen’ was één van de vele coverversies en de tekst van Farewell Angelina, zoals afgedrukt in Writings & drawings (1973). Het eerste dat opvalt aan de in 1991 uitgebrachte opname is dat de gezongen tekst niet alleen in details afwijkt van de in Writings & drawings afgedrukte tekst, maar dat Dylan een niet in Writings & drawings opgenomen extra vers zingt. Het tweede dat opvalt is dat tussen het zesde en laatste vers het geluid van Dylans gitaar verandert, alsof er een snaar van zijn gitaar knapte, of de capo van zijn plek op de hals van de gitaar schoof. Normaal gesproken zou zo iets einde opname betekenen, maar niet bij Dylan, hij gaat door, hij maakt zijn verhaal af.
Het verhaal van Farewell Angelina is, in mijn oren, geen afscheid kunnen nemen, ondanks de steeds grotere dreiging, steeds te vinden in de voorlaatste regel, gevolgd door de mededeling dat de ‘ik’ moet gaan:
The night is on fire
And I must go.
The sky’s changing colours
And I must leave.
The sky is folding
I’ll see you after a while.
The sky it is trembling
And I must leave fast.
The sky flooding over
And I must be gone.
The sky is flooding over
And I must go where it is dry.
The sky is erupting
And I must go where it’s quiet.
Met ieder vers wordt de dreiging sterker, met als logisch gevolg dat het steeds noodzakelijker voor de ‘ik’ wordt om te vertrekken. Aan het eind van het nummer is de ‘ik’ nog steeds waar hij aan het begin van het nummer ook was, bij Angelina, naar ik aanneem.
De boven genoemde surreal symbolic lyrics zijn vooral terug te vinden in het eerste deel van ieder vers, waarin Dylan, haast als een buitenstaander, beschrijvingen geeft van – althans in mijn oren – Angelina’s wereld:
See the cross-eyed pirates sit
Perched in the sun
Shooting tin cans
With a sawed-off shotgun
And the corporals and neighbors
Clap and cheer with each blast
Het is deze wereld, een wereld als het wonderland van Alice, die bedreigd wordt door steeds donkerder luchten. Maar het is ook de wereld waar de ‘ik’ even niet hoeft te zijn wie die is, de maskers mogen af. Of, om het op Dylan zelf te betrekken, hij hoeft in deze wereld, bij Angelina, niet ‘Bob Dylan’ te zijn, hij mag zichzelf zijn.
Denk aan de door Dylan zo bewonderde Arthur Rimbaud – je est un autre – ik is een ander. Denk aan
Call me any name you like
I will never deny it
En luister vooral na hoe Dylan deze woorden zingt in het laatste vers van Farewell Angelina. Dan hoor je dat Dylan niet ver van de waarheid af zat toen hij, ergens in Engeland, in 1965 beweerde een beter zanger te zijn dan Caruso[7].
[1] John Bauldie geeft in de linernotes bij The Bootleg series vol. 1 –3 naast The wagener’s lad ook nog Farewell to Tarwathie als mogelijke bron voor Farewell Angelina.
[2] Amerika: Vanguard VSD 79200 (oktober 1965), Engeland: Fontana STFL 6058 (november 1965)
[3] De website www.dylancovers.com geeft, op het moment van schrijven – 12 juli 2008 - maar liefst 129 coverversies van Farewell Angelina.
[4] Zo dook af en toe het gerucht op dat auteur Stephen Pickering een opname bezat van Farewell Angelina gezongen door Dylan. Zie ook het boek Troubadour van Andrew Muir, blz. 84
[5] In Nederland uitgebracht onder de titel Subterranean homesick blues.
[6] Zie de kopie van de recording sheet van 13 januari 1965, opgenomen in The Telegraph 52, summer 1995, blz. 105, behorende bij de eerste van een serie fantastische artikelen, Bob Dylan: the recording sessions, van Michael Krogsgaard. Niet te verwarren met Alcatraz to the 9th power wat een vroege titel is voor het tijdens dezelfde sessie opgenomen I’ll keep it with mine en dat pas in 1985, op Biograph, officieel uitgebracht werd.
[7] Zie de film Dont look back (1967)
Dylan kort #153
Dylan en commercials, hier.Alja Spaan draaide Farewell Angelina en de tranen stonden achter mijn ogen. (Luister iedere maandag- en donderdagmiddag tussen 4 en 5).
Vandaag elf jaar geleden kreeg Dylan drie Grammy awards voor Time out of mind.
Gisteren negentien jaar geleden speelde Dylan met leden van the Byrds Mr. Tambourine man tijdens een eerbetoon aan Roy Orbison.
Forever young op Babrios.
Tip van Alja Spaan - via de mail ontvangen
tom - mijn radioprogramma heeft veel dylan......
zo leuk om te doen, misschien ook iets voor jouw lezers
luisteren:
maandag- en donderdagmiddag van 4 tot 5 uur.
live uitgezonden vanuit de studio
te beluisteren in de auto op FM 105.3
in de huiskamer op FM 103.3 kabel
via de website http://www.rtvalkmaar.nl/ of
via de televisie achter de kabelkrant
zo leuk om te doen, misschien ook iets voor jouw lezers
luisteren:
maandag- en donderdagmiddag van 4 tot 5 uur.
live uitgezonden vanuit de studio
te beluisteren in de auto op FM 105.3
in de huiskamer op FM 103.3 kabel
via de website http://www.rtvalkmaar.nl/ of
via de televisie achter de kabelkrant
Dylan kort #152
Frits Tromp vraagt hulp bij zijn onderzoek naar 'de christelijke Dylan'.Volgens de website van fanzine Isis zijn de geruchten dat het nieuwe album van Dylan herinterpretaties van zijn oude songs zou bevatten, onwaar.
Volgens dezelfde site zal Dylan mogelijk voorafgaande aan de Europese tournee in een kleine club in Zweden spelen. Dit deed Dylan ook voorafgaande aan de Europese tournee in 2007.
Vandaag vier jaar geleden overleed Howie Epstein. Epstein is o.a. the horen op Dylans Empire burlesque.
zoekplaatje
Boetiek met 'jongerenmode', Rotterdam 1966. Wie zoekt, kan Dylan vinden. Door op de afbeelding te klikken, wordt het zoeken wat makkelijker.
Dylan kort #151
Oris brengt een Dylanhorloge op de markt.
I'm sittin' on my watch so I can be on time
I'm singin' love's praises with sugar-coated rhyme
It's just that I ain't got no watch
An' you keep askin' me what time it is.
Theme time radio hour op BergmeisteR.
Commentaar bij de 10 meest sexy reclames allertijden (zie ook een eerdere Dylan kort).
I'm sittin' on my watch so I can be on time
I'm singin' love's praises with sugar-coated rhyme
It's just that I ain't got no watch
An' you keep askin' me what time it is.
Theme time radio hour op BergmeisteR.
Commentaar bij de 10 meest sexy reclames allertijden (zie ook een eerdere Dylan kort).
Dylan kort #150 - komkommertijd
De Winston Watson dvd, hier.Ben Schuurmans speelt Dylan. Meer hier.
De 10 meest sexy reclames allertijden, met op 8 Dylans filmpje voor Victoria's Secret.
Alja Spaan hier.
bericht van Ronny: Dylantribute
Op 24 mei a.s. wordt Bob Dylan 68 jaar. Dit wordt op vrijdag 22 mei om half negen reeds gevierd bij De Vieze Gasten in Gent (de ingang van hun theatertje ligt nu in de Haspelstraat nr.31, maar het is nog steeds hetzelfde theater als vroeger in de Reinaertstraat) door Derek, Bruno Deneckere en Nils Decaster. Deze drie heerschappen hebben al eens eerder de handen in elkaar geslagen voor dergelijk "tribute"-optreden, met name in 1991 toen Bob vijftig werd. Derek zat toen nog bij The Dirt en Nils bij The Pink Flowers. Dat was toen in het muzikantencafé Caruso in de Sint-Pietersnieuwstraat (nu al een tiental jaren gesloten). 68 is een veel minder tot de verbeelding sprekend getal dan 50, maar toch is het optreden niet te versmaden, want er staan zo maar eens eventjes achttien Dylan-nummers op de playlist! Toegang 7 euro (gebruikelijke kortingen: 5 euro). Reserveren: dvg@deviezegasten.org.
Dylan kort #149 - nieuwe geruchten
De nieuwste geruchten over het nieuwe album: Dylan heeft in oktober 13 nummers opgenomen, waarvan 10 op het nieuwe album zullen komen. Mogelijk worden de outtakes gebruikt voor de soundtrack voor de film My own love song.Op het album spelen Mike Campbell en Benmont Tench (Heartbreakers) en David Hidalgo (Los Lobos) mee.
Verder is er sprake van een videoclip ter begeleiding van het album.
Ben Schuurmans speelt Dylan.
Theme time radio hour 3-17: Cops and robbers
Nat King Cole Trio - Call the Police
Red Simpson - The Highway Patrol
'Blind' Willie Walker - Dupree Blues
Billy Bragg & Wilco - Against th' Law
The Crickets - I Fought the Law
Freddie Hall & His Band - This Crooked World
Bascom Lamar Lunsford - Poor Jesse James
The Byrds - Pretty Boy Floyd
The Coasters - Bad Detective
Los Socio de San Antonio - La Muerte de Fred Comez Carrasco
The Equals - Police on My Back
Smiley Lewis - Dirty People
Merle Haggard - I'm a Lonesome Fugitive
Red Simpson - The Highway Patrol
'Blind' Willie Walker - Dupree Blues
Billy Bragg & Wilco - Against th' Law
The Crickets - I Fought the Law
Freddie Hall & His Band - This Crooked World
Bascom Lamar Lunsford - Poor Jesse James
The Byrds - Pretty Boy Floyd
The Coasters - Bad Detective
Los Socio de San Antonio - La Muerte de Fred Comez Carrasco
The Equals - Police on My Back
Smiley Lewis - Dirty People
Merle Haggard - I'm a Lonesome Fugitive
remastered cd's
Een hele tijd geleden (halverwege 2008, als mijn geheugen me niet in de steek laat) was er al sprake van dat een aantal Dylanalbums opnieuw, geremasterd uitgegeven zouden worden. Een viertal lijkt nu (eindelijk) daadwerkelijk uitgebracht te gaan worden, maar... niets is zeker tot ze in de schappen liggen.
Het gaat om de albums New morning, the Basement tapes, Before the flood en Dylan and the Dead.
De website van cduniverse geeft als releasedatum 31 maart 2009, bol.com geeft als releasedatum 8 april 2009.
Het gaat om de albums New morning, the Basement tapes, Before the flood en Dylan and the Dead.
De website van cduniverse geeft als releasedatum 31 maart 2009, bol.com geeft als releasedatum 8 april 2009.
tentoonstelling Richard Avedon - Photographs 1946 - 2004
Bob Dylan, musician, Central Park, New York, February 10, 1965 (c) 2009 The Richard Avedon Foundation.De tentoonstelling Richard Avedon - Photographs 1946-2004 is van 13 februari t/m 13 mei 2009 in Foam_Fotografiemuseum Amsterdam.
Naast bovenstaande foto, is ook de foto die Richard Avedon van Dylan maakte in 1962, onder de Third Avenue Bridge te zien. Deze foto is o.a. terug te vinden op het omslag van het boek Chimes of freedom; the politics of Bob Dylan's art van Mike Marqusee.
De tentoonstelling bezoeken lijkt mij meer dan de moeite waard, niet alleen vanwege de twee foto's van Dylan die op de tentoonstelling te bewonderen zijn. Richard Avedon was een briljant fotograaf, het is, naar mijn idee, een goede zaak dat zijn werken nu in Nederland te bewonderen zijn.
Voor meer informatie over de tentoonstelling en nog enkele voorbeelden van foto's Richard Avedon, kun je het beste de website van Foam bezoeken.
Foam_Fotografiemuseum Amsterdam
Keizersgracht 609
1017 DS Amsterdam
0031 (0)20 55 16 500
info[AT]foam.nl
http://www.foam.nl/
Dylan kort #148
Het gerucht over een nieuw Dylanalbum hier.14:53 uur Adele op de radio.
My chemical romance covert Desolation row.
En onder de noemer Had ik deze al gehad? een handvol 'oude' links:
Dylan in pepsicommercial op de site van OOR.
Dylan wordt vijftig.
Het verslag over Dylan door scholieren, omdat Sinterklaas niet mocht en ze Dylan leuk vonden.
Dylan op een e-card.
Dylan kort #147
Het (mogelijke) nieuwe album hier, hier.Bob Dylan-avond in Tilligte op 27 februari.
Martin Bril over That lucky old sun.
Dignity op de weblog Ellory Mace.
Dylan kort #146 - nieuw album (gerucht of feit??)
Op de website van fanzine Isis staat sinds gisteravond een stuk over het nieuwe album. Het album, bestaande uit tien tracks, is afgelopen oktober opgenomen in California. Jeff Rosen heeft het album meegenomen naar o.a. Londen, Oslo en Munchen voor luistersessies voor de platenbonzen.
Volgens geruchten zijn de muzikanten op het album niet allemaal van de huidige tourband.
Het is nog niet duidelijk hoe het album zal gaan heten. Ook zijn er nog geen titels van de songs bekend.
Het album zal (waarschijnlijk) in de laatste week van april uitkomen.
Volgens geruchten zijn de muzikanten op het album niet allemaal van de huidige tourband.
Het is nog niet duidelijk hoe het album zal gaan heten. Ook zijn er nog geen titels van de songs bekend.
Het album zal (waarschijnlijk) in de laatste week van april uitkomen.
de tentoonstelling van foto's van Richard Avedon maakt de hebzucht bij Dylanfans los.
Gisteren 29 jaar geleden begon Dylan aan de opnames van het album Saved.
Dylan kort #145
Wat begon met een grap, een 'probeerseltje' - hoe maak ik een weblog -, staat nu een jaar online. Ik had nooit verwacht dat het onderhouden van deze weblog mij bijna dagelijks zou bezighouden, een jaar lang. Eind oktober 2008 ontstond de twijfel, moet ik doorgaan? Heeft het zin? Zijn er lezers? Om antwoord op die laatste vraag te krijgen, heb ik eind oktober een teller op de weblog gezet. Ik ben geschrokken van de hoeveelheid bezoekers, sinds 25 oktober zijn er ruim zesduizend bezoekers geweest.Het aantal bezoekers is voor mij (mede) reden geweest om door te gaan met deze weblog. Daarom via deze weg mijn dank aan al die bezoekers in het algemeen en in het bijzonder aan de bezoekers die in het afgelopen jaar reacties hebben achtergelaten en bijdragen hebben gezonden!
En voor de duidelijkheid: ik ga door zolang ik het leuk vind.
Het Dylandeel van de uitzending van Nova van 24 januari 2008 is nu gemakkelijk via internet te bekijken, klik hier.
De (on)genuanceerde mening van een broer: Adele kan beter zingen dan Dylan.
Bob Dylan en de kerk (3) door Frits.
De enigszins hoorbare invloed van Dylan op the Beatles' I'm a loser.
Dylan kort #144 (nieuw album !?)
Afgelopen dinsdag, aldus nieuwe geruchten, is er een luistersessie van het nieuwe album in Londen geweest. Alleen medewerkers van Sony, 'hotshots' uit de muziekindustrie en Jeff Rosen waren hierbij aanwezig. Slechts een deel van de tracks zijn gedraaid. De release van het album zal eind april zijn.De website van bol.com adverteert al een tijdje met een nieuw Dylanalbum, te verschijnen op 9 maart 2009, maar dit is niet meer dan een heruitgave van de (1cdversie van) Dylan uit 2007 in een zogenaamd slide-pack (zie foto).
De laatste column van Ron Offerman (die niet naar Dylan gaat).
Blowin' in the wind in een reclameboodschap.
Meer over het War Child album hier.
de ramp met ergens Dylan.
de krant
In NRC Next van vandaag een stuk over de vijfde editie van het Festival Mooie Woorden: Muzikanten doen nogal eens mysterieus over die liedjes. Bob Dylan meent dat ze 'ergens' zijn en je ze alleen nog moet vinden. Volgens Keith Richards hangen liedjes in een boom. Tom Waits is al wat praktischer, volgens hem bestaat de basis van een goed liedje uit een stad, het weer en iets te eten. Stefan 't Hooft is ervan overtuigd dat goede songwriters het instinctief goed doen, maar er zijn bij nadere analyse wel degelijk trucjes.
Theme time radio hour 3-16: happiness
Feelin' High & Happy - Hot Lips Page
Love & Happiness - Al Green
Then I'll Be Happy - Jimmy Heap & The Melody Makers
Happy Home - Elmore James And The Broom Dusters
Happy - The Rolling Stones
I Want To Be Happy - Chick Webb w/ Ella Fitzgerald
Happy - Jenny Lewis With The Watson Twins
You've Made Me So Very Happy - Brenda Holloway
Happy Cowboy - The Sons Of The Pioneers
Everybody's Happy Nowadays - The Buzzcocks
Smile - Judy Garland
Happy Trails - Roy Rogers & Dale Evans
Love & Happiness - Al Green
Then I'll Be Happy - Jimmy Heap & The Melody Makers
Happy Home - Elmore James And The Broom Dusters
Happy - The Rolling Stones
I Want To Be Happy - Chick Webb w/ Ella Fitzgerald
Happy - Jenny Lewis With The Watson Twins
You've Made Me So Very Happy - Brenda Holloway
Happy Cowboy - The Sons Of The Pioneers
Everybody's Happy Nowadays - The Buzzcocks
Smile - Judy Garland
Happy Trails - Roy Rogers & Dale Evans
Dylan kort #143
Araglin over the Traveling Wilburys.
Avondje Dylan in Börk.
En om nog een beetje olie op het geruchtenvuur te gooien:
Gerucht 1: Dylans nieuwe album heet My own love song en bevat de songs voor de soundtrack van de nieuwe film van Olivier Dahan. Op het album zal Dylan de songs zingen, in de film zullen acteurs de songs zingen.
Gerucht 2: Het album is een 'regulier' Dylanalbum. Een aantal outtakes zullen gebruikt worden voor een soundtrack.
Gerucht 3: Het nieuwe album is een soundtrack, opgenomen met 2 gastgitaristen. Het album zal in zomer 2009 verschijnen.
Ik wil geen piskijker zijn, maar ik heb er nog een hard hoofd in.
En dan
Waar blijft de Hank Williams tributecd?
Waar blijft de 2lp versie van The Freewheelin' Bob Dylan?
Waar blijft de inmiddels geplande 2cd versie van Blood on the tracks?
Chronicles volume 2?
De geremasterde versies van New morning, Hard rain en de rest?
Wat is er gebeurd met de geruchten over Anchor?
Het vervolg op No direction home?
Okee, als ik bovenstaande lees, ben ik misschien een piskijker, maar bovenstaande zorgt er wel voor dat ik de geruchten over het nieuwe Dylanalbum nog niet heel serieus durf te nemen.
Dylan kort #142
Dylan in beeld (2x), de zeven hoofdzonden en de zeven deugden.Electric ladyland van Jimi Hendrix - met daarop All along the watchtower - is opnieuw uitgegeven. Voor een korte cursus Hendrix, klik hier.
Vandaag 45 jaar geleden kwam het album The Times they are a-changin' uit.
Araglin hoeft niet zo nodig Dylan compleet te hebben.
Een Grammy voor de opname van gedichten van Dylan.
Bij Ben begon de interesse met Tangled up in blue.
Frits over Dylancoverband Thirteen weeks.
Londen '65 op radio 6.
Jeroen over Jacob Dylan.
Fideel twijfelt tussen Dylan en Billy.
Theme time radio hour 3-15: Madness
Crazy - Patsy Cline
I'm Nuts About Screwy Music - Jimmie Lunceford
Nervous Breakdown - Eddie Cochran
I'll Go Crazy - James Brown
Relaxin' At Camarillo - Charlie Parker
Madness - Prince Buster
You're Driving Me Crazy - Peggy Lee
Crackin' Up - Bo Diddley
(Like Me) You'll Recover In Time - Johnny Paycheck
Twisted - Annie Ross
I'm Going Crazy - The Tibbs Brothers
The Mad Bomber - The Mighty Sparrow
Crazy Mixed Up World - Little Walter
Blow Top Blues - Dinah Washington
The Rubber Room - Porter Wagoner
Hooray, Hooray, I'm Going Away - Beatrice Kay
Crazy House - Redd Foxx
Lost Mind - Mose Allison
Psycho - Jack Kittel
Frances Farmer Will Have Her Revenge On Seattle - Nirvana
I'm Nuts About Screwy Music - Jimmie Lunceford
Nervous Breakdown - Eddie Cochran
I'll Go Crazy - James Brown
Relaxin' At Camarillo - Charlie Parker
Madness - Prince Buster
You're Driving Me Crazy - Peggy Lee
Crackin' Up - Bo Diddley
(Like Me) You'll Recover In Time - Johnny Paycheck
Twisted - Annie Ross
I'm Going Crazy - The Tibbs Brothers
The Mad Bomber - The Mighty Sparrow
Crazy Mixed Up World - Little Walter
Blow Top Blues - Dinah Washington
The Rubber Room - Porter Wagoner
Hooray, Hooray, I'm Going Away - Beatrice Kay
Crazy House - Redd Foxx
Lost Mind - Mose Allison
Psycho - Jack Kittel
Frances Farmer Will Have Her Revenge On Seattle - Nirvana
Dylan kort #141 (komkommertijd)
Ook helden hebben helden, twee maal op de weblog van Peerke.De pepsi commercial hier.
Musea in New York (zie #2)
Bart Peeters zingt Dylan (één song) in het Nederlands.
nachtkastje
Afgelopen zomer kwam ik op een boekenmarkt When I was cool; my life at the Jack Kerouac school of disembodied poetics van Sam Kashner tegen. Voor acht euro kon ik het boek in mijn tas stoppen, het enige non-Dylan-boek dat ik die dag kocht. 'Non-Dylan' is misschien niet helemaal goed uitgedrukt, 'minder-Dylan' is beter, Dylan staat tenslotte op de voorkant. De foto van Dylan op de kaft was al reden om het boek te kopen, daarnaast heb ik een zwak voor de boeken van de schrijvers van de beatgeneration. Met name de boeken van Jack Kerouac en Allen Ginsberg, en in iets mindere mate van Gregory Corso en Laurence Ferlinghetti, heb ik verslonden.Na die dag, afgelopen zomer, is het boek blijven liggen - meer dan een meter Dylan-boeken kreeg voorrang - maar afgelopen week ben ik er toch maar in begonnen, het ligt op mijn nachtkastje en af en toe lees ik een stukje.
Inmiddels heb ik ongeveer een derde van het boek gelezen. Het is best aardig. Vanuit de Dylaninvalshoek is het aardig omdat o.a. Allen Ginsberg over Dylan aan het woord komt.
blz. 30: "It's not the kind of music I like," Allen [Ginsberg] remarked. "I prefer blues, like Elmore James, Bessie Smith, Victoria Spivey, do you know that music?" Allen asked. "Dylan loves this music," Allen added.
blz. 86: Allen knew that I liked Bob Dylan, so he told me that he had played Bringing It All Back Home for Ezra Pound, played the record for him at St. Elizabeth's Hospital.
Vanuit de Dylaninvalshoek is het ook niet meer dan aardig. Dylan komt er af en toe in voor. Het grote voordeel van dit boek - zoals meestal bij 'minder-Dylan'-boeken - is dat het niet de standaard verhalen over Dylan bevat, maar net even vanuit een ander gezichtspunt belicht wordt.
Voor zover ik weet is het niet in het Nederlands vertaald.
Tell tale signs - de reactie van Rob
Gisteren vroeg ik in een berichtje om de gedachten van lezers van deze blog over Tell tale signs. Rob heeft een fantastisch stuk geschreven, dat ik hier in z'n geheel overneem.
Rob geeft in zijn mail tevens aan dat hij, wanneer hij de blog in Internet Explorer opent, tegen het probleem aanloopt dat de blog - door de diavoorstelling - vastloopt. Reden voor mij om de diavoorstelling te vervangen door een link naar het fotoalbum.
Hier mijn reactie over Tell Tale Signs.
Ik beluister de cd's nog wel van tijd tot tijd, maar ik ben nu toch iets minder enthousiast dan meteen na de release.
De kater van de veel te dure 3-cd box is eigenlijk nooit helemaal verdwenen. Ik heb 'm noodgedwongen bij Saturn in Duitsland gekocht, waar hij goedkoper was (zoals alles in Duitsland), hoewel nog boven de 100 euro (de 2-cd uitgave was daar overigens aanzienlijk goedkoper dan hier - slechts 14,99!).
Raar genoeg is de "première-track" Dreamin' of you mij gaan vervelen. Met de beelden van de videoclip erbij valt het wel weer mee. Die clip is een paar keer op de Nederlandse TV geweest, maar je zag hem dan nooit compleet, wat jammer is want het is toch een soort mini-speelfilmpje.
Bijna storend ben ik de afwisseling van de live nummers met de studio outakes gaan vinden. In eerste instantie leek dat wel een aardig idee, om af te wijken van de chronologie, maar met de live-tracks tussendoor werkt dat niet echt. Ik sla ze dus nu vaak over. Verder is het probleem met die live nummers natuurlijk dat iedereen zijn eigen favoriete uitvoeringen heeft. Afgelopen week kwam ik als download beide From The Vault compilaties tegen (je weet wel, met live tracks van de vorige bobdylan.com website afgehaald). Een combinatie van alleen live nummers achter elkaar beluisteren komt toch beter over.
Van die tweede beloofde videoclip (Mississippi) is nooit meer wat vernomen, maar dat maken we de laatste tijd wel vaker mee in Dylan-land. Zo is ons beloofd cd heruitgaven van de twee Victoria Spivey albums, zou er een dubbel-lp uitkomen met de originele Freewheelin' gekoppeld aan de tweede (huidige) versie (raar eigenlijk, die laatste is nog maar net een paar jaar als "geremasterde" versie uit), en moet er een dubbel-lp (cd?) gaan komen met de originele Blood on the tracks, eveneens gekoppeld aan de huidige versie.
Ook vond ik het aanvankelijk teleurstellend dat enkele nummers op TTS al eerder uitgebracht waren (de zgn. film tracks), maar later bleken de versies op TTS geremixd te zijn (behalve Huck's tune).
Verder is er de misvatting dat er van Modern times outtakes op TTS staan. De studio sessies voor Modern times vonden echter in mei 2006 plaats. De outtakes stammen van band rehearsals in februari van dat jaar. Ik zou ze daarom eerder demo's willen noemen.
Duidelijk is wel dat met TTS de opvatting die we hadden van het album Time out of mind is bijgesteld: dat Dylan wederom net als eerder een aantal betere tracks heeft achtergehouden.
Zoals bekend is het boek met de liner notes niet zo goed van kwaliteit. Het is niet zo dat ie van mij al uit elkaar valt, maar het scheelt niet veel. Daarom bewaar ik de cd's niet in het boek, maar gewoon in de cd kast. Ik vond de opbergruimte voor de schijfjes in het boek al geen succes. Het in- en uitschuiven is niet zo bevordelijk voor de afleeszijde van de schijfjes, en met die dure 3e cd let je daar natuurlijk wat meer op.
Het single cover boek is daarentegen wel goed van kwaliteit. Erg mooi als je geen singles verzamelt, hoewel met name Japanse covers mij geheel niet bekoren. Sommige scans zijn ook niet zo mooi en ik heb begrepen dat het haastwerk is geweest.
Ook jammer dat er nogal wat covers ontbreken. Een Dylan (singles) verzamelaar heeft daarom zijn hele collectie maar op flickr.com gezet. Ook op jouw blog zijn alternatieve covers als diavoorstelling te zien, heel leuk (alleen in IE loopt het vast).
Ik vraag me wel af hoe limited de luxe uitgave van TTS nou eigenlijk was/is. Hij staat nog steeds volop te koop bij de grote online winkels.
Tenslotte heb ik nog een zoekvraag voor je: in het boek bij TTS zit een foto van een verzameling CD labels. Welke cd zie je hier 3 keer?
Nog bedankt voor het overzichtelijke artikel over de Newport opnamen. Een prachtig staaltje research. Ik twijfel echter of Vanguard de rechten bezit op het onuitgebrachte Dylan materiaal. Tot nu toe zijn opnamen van Newport van Dylan alleen (dus niet in combinatie met andere uitvoerende artiesten) door Sony/Columbia uitgebracht.
Met vriendelijke groet,
Rob
Rob geeft in zijn mail tevens aan dat hij, wanneer hij de blog in Internet Explorer opent, tegen het probleem aanloopt dat de blog - door de diavoorstelling - vastloopt. Reden voor mij om de diavoorstelling te vervangen door een link naar het fotoalbum.
Hier mijn reactie over Tell Tale Signs.
Ik beluister de cd's nog wel van tijd tot tijd, maar ik ben nu toch iets minder enthousiast dan meteen na de release.
De kater van de veel te dure 3-cd box is eigenlijk nooit helemaal verdwenen. Ik heb 'm noodgedwongen bij Saturn in Duitsland gekocht, waar hij goedkoper was (zoals alles in Duitsland), hoewel nog boven de 100 euro (de 2-cd uitgave was daar overigens aanzienlijk goedkoper dan hier - slechts 14,99!).
Raar genoeg is de "première-track" Dreamin' of you mij gaan vervelen. Met de beelden van de videoclip erbij valt het wel weer mee. Die clip is een paar keer op de Nederlandse TV geweest, maar je zag hem dan nooit compleet, wat jammer is want het is toch een soort mini-speelfilmpje.
Bijna storend ben ik de afwisseling van de live nummers met de studio outakes gaan vinden. In eerste instantie leek dat wel een aardig idee, om af te wijken van de chronologie, maar met de live-tracks tussendoor werkt dat niet echt. Ik sla ze dus nu vaak over. Verder is het probleem met die live nummers natuurlijk dat iedereen zijn eigen favoriete uitvoeringen heeft. Afgelopen week kwam ik als download beide From The Vault compilaties tegen (je weet wel, met live tracks van de vorige bobdylan.com website afgehaald). Een combinatie van alleen live nummers achter elkaar beluisteren komt toch beter over.
Van die tweede beloofde videoclip (Mississippi) is nooit meer wat vernomen, maar dat maken we de laatste tijd wel vaker mee in Dylan-land. Zo is ons beloofd cd heruitgaven van de twee Victoria Spivey albums, zou er een dubbel-lp uitkomen met de originele Freewheelin' gekoppeld aan de tweede (huidige) versie (raar eigenlijk, die laatste is nog maar net een paar jaar als "geremasterde" versie uit), en moet er een dubbel-lp (cd?) gaan komen met de originele Blood on the tracks, eveneens gekoppeld aan de huidige versie.
Ook vond ik het aanvankelijk teleurstellend dat enkele nummers op TTS al eerder uitgebracht waren (de zgn. film tracks), maar later bleken de versies op TTS geremixd te zijn (behalve Huck's tune).
Verder is er de misvatting dat er van Modern times outtakes op TTS staan. De studio sessies voor Modern times vonden echter in mei 2006 plaats. De outtakes stammen van band rehearsals in februari van dat jaar. Ik zou ze daarom eerder demo's willen noemen.
Duidelijk is wel dat met TTS de opvatting die we hadden van het album Time out of mind is bijgesteld: dat Dylan wederom net als eerder een aantal betere tracks heeft achtergehouden.
Zoals bekend is het boek met de liner notes niet zo goed van kwaliteit. Het is niet zo dat ie van mij al uit elkaar valt, maar het scheelt niet veel. Daarom bewaar ik de cd's niet in het boek, maar gewoon in de cd kast. Ik vond de opbergruimte voor de schijfjes in het boek al geen succes. Het in- en uitschuiven is niet zo bevordelijk voor de afleeszijde van de schijfjes, en met die dure 3e cd let je daar natuurlijk wat meer op.
Het single cover boek is daarentegen wel goed van kwaliteit. Erg mooi als je geen singles verzamelt, hoewel met name Japanse covers mij geheel niet bekoren. Sommige scans zijn ook niet zo mooi en ik heb begrepen dat het haastwerk is geweest.
Ook jammer dat er nogal wat covers ontbreken. Een Dylan (singles) verzamelaar heeft daarom zijn hele collectie maar op flickr.com gezet. Ook op jouw blog zijn alternatieve covers als diavoorstelling te zien, heel leuk (alleen in IE loopt het vast).
Ik vraag me wel af hoe limited de luxe uitgave van TTS nou eigenlijk was/is. Hij staat nog steeds volop te koop bij de grote online winkels.
Tenslotte heb ik nog een zoekvraag voor je: in het boek bij TTS zit een foto van een verzameling CD labels. Welke cd zie je hier 3 keer?
Nog bedankt voor het overzichtelijke artikel over de Newport opnamen. Een prachtig staaltje research. Ik twijfel echter of Vanguard de rechten bezit op het onuitgebrachte Dylan materiaal. Tot nu toe zijn opnamen van Newport van Dylan alleen (dus niet in combinatie met andere uitvoerende artiesten) door Sony/Columbia uitgebracht.
Met vriendelijke groet,
Rob
Tell tale signs herbezocht
Ik heb al veel over Tell tale signs geschreven (zie o.a. de rechter kolom), misschien is het wel genoeg.Het schrijven is genoeg, het luisteren niet. Ik realiseerde me vanmiddag dat Tell tale signs sinds de release bijna vier maanden geleden, de cd - of liever alle drie de cd's - is die het meest in mijn cd-speler heeft gelegen.
Ik ga niet opnieuw alle tracks één voor één langs, dat heb ik hier gedaan. Ik zou niet meer weten waar te beginnen met het blazen van de loftrompet. (zelfs de Dignity van de tweede cd ligt nu goed in mijn oor)
Vanmiddag, ergens halverwege de eerste cd, dansten mijn kinderen door de kamer. Beter kan ik niet de schoonheid van Tell tale signs weergeven, twee dansende kinderen.
Maar bovenstaande roept gelijk vragen op, ben ik alleen?
Hoe kijk jij, bijna vier maanden na de release, tegen Tell tale signs aan? Nog net zo enthousiast? Misschien is de liefde bekoeld of juist alleen maar toegenomen?
Laat het me weten, plaats een reactie of stuur me een e-mail (zie rechter kolom).
Dylan kort #140
aanvullingen 20:00 uur:
Blowin' in the wind gebruikt voor commercial.
My chemical romance 'doet' Desolation row.
Zelfs Bob Dylan weet Alma niet te troosten! (Wie is Alma? Waarschijnlijk de jongste Dylanfan van het moment...)
Jan Mertens over red river shore.
______________________________
Oude vlerken doorwerken! met verplicht avonden lang liedjes van Bob Dylan zingen. Theme time radio hour 3-14 op BergmeisteR.
Voor Pepsi was er Grolsch:
Blowin' in the wind gebruikt voor commercial.
My chemical romance 'doet' Desolation row.
Zelfs Bob Dylan weet Alma niet te troosten! (Wie is Alma? Waarschijnlijk de jongste Dylanfan van het moment...)
Jan Mertens over red river shore.
______________________________
Oude vlerken doorwerken! met verplicht avonden lang liedjes van Bob Dylan zingen. Theme time radio hour 3-14 op BergmeisteR.
Voor Pepsi was er Grolsch:
Abonneren op:
Posts (Atom)