Tell tale signs - 39 tracks, eerste indrukken en wilde gedachten

Aanvullingen van latere datum in geel. Het zal voornamelijk gaan 'kleine ontdekkingen' in de komende dagen.
Laatste aanvullingen zijn van 20 oktober.

21 oktober: de 3cd versie van Tell tale signs is geperst in een oplage van 25.000 exemplaren, de 3cd versie zal, wanneer de voorraad op is, niet meer opnieuw geperst worden.Wie de 3cd versie nog wil kopen, doet er verstandig aan niet te lang te wachten.

Mississippi (#1)
Outtake van het album Time out of mind, opgenomen in januari 1997. Versie met 2 gitaren (Dylan en Lanois) en zang. Dit nummer werd, als opwarmertje voor de release van Tell tale signs vanaf 22 november aangeboden voor download. Na het downloaden en beluisteren, met tranen in mijn ogen, van Mississippi heb ik twee nachten nauwelijks geslapen. Dit blijft in mijn achterhoofd plakken. Briljant.
13 oktober: Mississippi werd dus opgenomen voor Time out of mind, maar kwam niet op het album terecht. Vervolgens gaf Dylan het nummer aan Sheryl Crow die het in 1999 op haar album The globe sessions zette. Dylan nam het nummer opnieuw op voor het album "Love and theft" (2001) en nu verschijnen er dus drie versies van Mississippi op Tell tale signs. Opnieuw luisterend naar de versie van Sheryl Crow, gisteravond met de drie versies op Tell tale signs in mijn achterhoofd, kan ik maar tot één conclusie komen: Nobody sings Dylan like Dylan...

Most of the time (#1)
En alsof één track om wakker van te liggen niet genoeg is, wordt Mississippi direct gevolgd door een tweede hoogtepunt van Tell tale signs. Wederom acoustisch, alleen Dylan, gitaar, mondharmonica en zang. Dit keer van de sessies voor Oh mercy uit 1989. Dylan zoekt hoorbaar nog de melodie van Most of the time zoals die later op Oh mercy zou verschijnen, een versie gezongen op emotie.
Na aanschaf van Tell tale signs, in de auto op weg naar huis, alleen deze eerste twee nummers gedraaid, keer op keer. Genoeg om de weg naar huis bij kwijt te raken.

Dignity (#1)
Deze pianodemo is mooi, maar valt enigszins in het niet bij de eerste twee tracks. Ik denk dat het, in ieder geval voor mijn luistergenot, beter was geweest wanneer voor deze plek op de cd het contrast was gezocht met de eerste twee tracks. Bijvoorbeeld de liveversie van High water die nu de eerste cd afsluit.
Het is jammer dat deze versie van Dignity enigszins wegvalt vanwege de ‘schaduw’ van Mississippi en Most of the time. Het is een mooie versie die nu niet tot zijn recht komt.
Deze pianodemo verscheen eerder op de promo-cd Chronicles volume one; 6 song sampler, in Amerika weggegeven bij aanschaf van het boek Chronicles volume one, in Nederland bij de aanschaf van de cd No direction home: the soundtrack.





Someday baby
Opgenomen in februari 2006 tijdens de sessies voor Modern times. Muzikaal een compleet andere, meer ingetogen versie dan de versie die uiteindelijk op Modern times zou verschijnen.

Red river shore (#1)
Al jaren circuleerde het verhaal dat tijdens de sessies voor Time out of mind ook een nummer met de titel Girl from the red river shore werd opgenomen en aangezien ik ten eerste alles van Dylan wil horen en ten tweede vlak na de release nogal gecharmeerd was van Time out of mind, verlangde ik vurig naar het horen van deze Girl from the red river shore. Elf jaar wachten en de song duikt op – onder de titel Red river shore – op Tell tale signs en zoals zo vaak wanneer het verlangen sterk is, viel de song in eerste instantie wat tegen. De verwachtingen waren te hoog gespannen.
Nu, een aantal draaibeurten verder, weet ik wel beter. Red river shore is een sterke song die zo op Time out of mind had gemogen.
Tell tale signs bevat sowieso veel sterke outtakes van de sessies van Time out of mind. Wat het onbegrijpelijk maakt dat Time out of mind in 1997 niet als dubbel-cd is verschenen.

Tell ol’ Bill
In juni 2005 nam Dylan de song Tell ol’ Bill op voor de soundtrack van de film North country. Sinds tijden circuleert er een cd met een dozijn alternatieve versies van Tell ol’ Bill en één van die alternatieve versies is hier te vinden. Aangenaam, maar minder sterk dan de versie die uiteindelijk op de soundtrack verscheen.
13 oktober: Zie ook de column van Martin Bril van 8 oktober j.l.



Born in time (#1)
Outtake van de sessies voor Oh mercy. Born in time zou uiteindelijk niet op Oh mercy verschijnen. In het voorjaar van 1990 nam Dylan deze song opnieuw op, met backing vocals van David Crosby, voor het album Under the red sky. Hoe verknocht ik ook ben aan de versie van Under the red sky, deze outtake van Oh mercy is beter. Nu eindelijk dus officieel uitgebracht.

Can’t wait (#1)
Outtake van de sessies voor Time out of mind. De versie op Time out of mind rockt, deze beangstigend mooie versie van Can’t wait is vanuit de tenen gezongen. Rustig pulserend. Dit is een track waarbij bij eerste beluistering je onderkaak tien centimeter zakt van pure verbazing.
14 oktober: track begint met Dylan die zegt: "how about B flat", alsof hiervoor in iedergeval één eerdere poging is gedaan om Can't wait op de band te krijgen, in een andere toonsoort. Tekst wijkt hier en daar af. Een regel die maar niet uit mijn kop wil, is "I been drinkin', drinkin' forbidden juices / I been livin', livin' on lame excuses."

Everything is broken
Outtake van Oh mercy. Goede versie, minder ‘glad’ dan de uiteindelijk op Oh mercy uitgebrachte versie.
14 oktober: meer venijn in de zang. Geen mondharmonica.

Dreamin’ of you
Outtake van de sessies voor Time out of mind. De eerste song die ter promotie van Tell tale signs te downloaden was van Dylans website. De eerste single van Tell tale signs, aldus de aankondigingen op Dylans website, maar tot op heden is er nog geen singleversie in de verkoop gegaan.
Veel stukken tekst van Dreamin’ of you werden door Dylan ‘hergebruikt’ voor andere nummers van Time out of mind.
14 oktober: enkele flarden tekst opgepikt tijdens het luisteren die later in andere songs weren gebruikt. Er is ongetwijfeld meer:
"Maybe they give me, maybe they won't" [Standing in the doorway]
"Somethings just last longer then they ever would" [Cold irons bound]
"Well I eat when I'm hungry, drink when I'm dry..." [Standing in the doorway]
"Even when the flesh falls off my face." [Standing in the doorway]
Opvallende tekst: "Maybe you touched somebody and got burned."

Huck’s tune
Opgenomen in mei 2006, eerder uitgebracht op de soundtrack behorende bij de film Lucky you. Aardig, maar zeker niet een van Dylans sterkste nummers.






Marchin’ to the city (#1)
Wederom een voorheen onbekende outtake van de sessies van Time out of mind. Dit is Dylan doet gospel. Heerlijke song, had zo op Time out of mind gemogen.

High water (for Charley Patton)
De eerste livetrack van Tell tale signs en afsluiter van de eerste cd is een rockende versie van High water, opgenomen op 23 augustus 2003. Deze versie is ‘steviger’ dan de studioversie van “Love and theft”. Nou is er, naar mijn smaak, geen versie die kan tippen aan de studioversie van “Love and theft”, al moet ik toegeven dat deze liveversie er mag wezen.
Het is een goede zaak dat Tell tale signs, naast de vele studio-opnames, een aantal livetracks bevat. In de jaren tussen 1989 en 2006 – de tijdspanne van Tell tale signs – gaf Dylan honderden concerten. Het zou een zonde zijn om hier, bij een tijdsoverzicht als Tell tale signs, aan voorbij te gaan.

Mississippi (#2)
Kan Mississippi ooit tegenvallen? Retorische vraag, ‘tuurlijk niet. Dit keer met band, ingetogen shuffle. Net niet zwoel met in de tussenstukken iets meer vuur. Heerlijk!

32-20 blues
Outtake van World gone wrong. Net zo goed als de songs die wel op World gone wrong terecht kwamen.

Series of dreams
Een andere versie van Series of dreams verscheen in 1991 op The bootleg series vol. 1 – 3 en ik heb nooit echt mijn vinger achter de track kunnen krijgen.
Deze alternatieve take is, voor mijn oren, beter. De stem komt meer tot zijn recht, wordt niet overspoelt door de muziek. Het gevoel dat ik Series of dreams voor het eerst echt hoor.
13 oktober: het aantal officieel uitgebrachte, maar verschillende versies van Series of dreams is beangstigend. De versie van The bootleg series vol. 1 - 3 is er in 5 versies:
1. albumversie (5:52) met cross-fade start;
2. edit (5:37) op de Engelse cdpersing van The bootleg series vol 1 - 3 met cross-fade start;
3. albumversie (5:54) zonder cross-fade start, o.a. Greatest hits volume 3;
4. single-edit (4:49);
5. edit (4:22) voor de promovideo.
Per vergissing is er op de promocd 5 tracks from the bootleg series volume 1 - 3 (sampcd 1476) een andere versie van Series of dreams verschenen met, in vergelijking tot de versie van The bootleg series vol. 1 - 3, een aantal verschillen in de tekst.
Tot slot is er dus nu een nog weer andere versie op Tell tale signs verschenen.



God knows
Voor God knows geldt eigenlijk hetzelfde als voor Born in time. De hier gepresenteerde versie werd afgekeurd voor Oh mercy. Dylan nam de song opnieuw op voor Under the red sky, de hier gepresenteerde outtake is echter beter dan de eerder officieel uitgebrachte versie.

Can’t escape from you
Opgenomen in November 2005, voor een film die nooit werd gemaakt. Voor mij een van de grote verrassingen – in positieve zin – van Tell tale signs. Can’t escape from you had zo op Modern times gemogen, heerlijk.

Dignity (#2)
Dit is de enige track op Tell tale signs waar ik niet veel mee kan. Ik vind Dignity een geweldige song, maar deze versie ligt mij niet. Sterk afwijkende teksten.
12 oktober: Dignity kwam niet op Oh mercy terecht, maar sindsdien zijn er vele versies van Dignity verschenen. Allereerst de Brendan O'Brien versie op Greatest hits volume 3 (1994) en op single een edit. Vervolgens op MTV Unplugged (1995), ook deze versie verscheen - als edit - op single. In 1998 verscheen de originele versie op de soundtrack van Touched by an angel. Dan zijn er nog de twee versies die hier, op Tell tale signs, verschenen, waarvan de eerste reeds op een promocd was verschenen (zie hierboven).

Ring them bells (#1)
Opgenomen in de Supperclub op 17 november 1993. Dit schreeuwt om de officiële release van alle vier de Supperclubconcerten van november 1993. Briljant!

Cocaine blues
Nog een livetrack, vier jaar verder, 24 augustus 1997. Sluit perfect aan op voorganger Ring them bells. Klinkt als ingehouden emotie.
Eerder verscheen een liveversie van 16 december 1997 op de Love sick cd-single.



Ain’t talkin’
Mooie alternatieve take van de afsluiter van Modern times. Deze versie is minder dreigend dan de versie die uiteindelijk op Modern times terecht kwam. Hoe sterk deze versie ook is, de juiste versie sluit Modern times af.

The girl from the greenbriar shore
Liveversie van 30 juni 1992. Deze opname heeft slechts één minpuntje, het duurt veel te kort! Geweldige song. Er zou veel meer officieel uitgebracht moeten worden van the never ending tour.

Lonesome day blues
Liveversie van 1 februari 2002. Luister na hoe Dylan zingt, een compleet andere versie dan de studioversie. Ik val in herhaling: meer N.E.T. officieel uitbrengen!

Miss the Mississippi
Wederom tranen in mijn ogen. Overspoelend en ingetogen tegelijkertijd. Het is een schande dat er niet meer van de Bromberg-sessies, waar deze opname van komt, officieel wordt uitgebracht.

The lonesome river
Duet met Ralph Stanley. Bluegrass. Eerder uitgebracht op de cd Clinch mountain country. Dit behoord tot mijn favoriete duetten.



‘Cross the green mountain
Opgenomen voor en eerder uitgebracht op de soundtrack voor de film Gods and generals.

Duncan & Brady
Verrassende fullband-versie van de Bromberg-sessies. Even wennen, maar zeker de moeite waard.

Cold irons bound
Liveversie van 11 juni 2004, uptempo. Wijkt niet erg af van de studioversie van Time out of mind.
Een liveversie van Down along the cove van 11 juni 2004 verscheen op de cd-single van Most likely you go your way and I'll go mine (Mark Ronson-remix).

Mississippi (#3)
Ik schreef al bij versie #2: Kan Mississippi ooit tegenvallen? Retorische vraag, ‘tuurlijk niet. Die vlieger gaat ook hier weer op. Wederom een totaal andere versie, reggae-invloeden en een afwijkende tekst.
Tell tale signs bevat drie versies van Mississippi en ik had er niet één willen missen.

Most of the time (#2)
Als mijn oren mij niet bedriegen, is dit dezelfde vocaltrack als op de versie van Oh mercy. De tekst wijkt echter hier en daar iets af, waarschijnlijk bevat de vocaltrack van de versie op Oh mercy overdubs.
De muziek wijkt af van de versie van Oh mercy, de acoustische gitaren zijn duidelijker aanwezig.

Ring them bells (#2)
Na de eerdere liveversie van Ring them bells is hier een studioversie met niet meer dan piano en zang. Als je mij nog ergens voor wakker wilt maken vannacht, doe dan maar deze versie van Ring them bells. Schitterend.

Things have changed
Toen ik een tijdgeleden de tracklist van Tell tale signs onder ogen kreeg en zag dat er een liveversie van Things have changed op stond, was mijn eerste gedachte ‘gemiste kans’. Things have changed heeft het, naar mijn smaak, vaak net niet wanneer het live gespeeld wordt, er wordt door Dylan en band te veel gezocht naar een kopie van de studioversie. Wat zit ik er naast! Dit is een fantastische versie! Meer relaxt dan de studioversie.
Een liveversie van 25 september 2000 verscheen o.a. op de Japanse cd Bob Dylan live: thirty-nine years of great concert performances en op een handvol promocds.



Red river shore (#2)
Zie de opmerkingen bij de eerste versie en luister naar de accordeon.

Born in time (#2)
Net zo sterk, maar niet sterk afwijkend van de eerste versie. Versie #1 en #2 nog eens aan een vergelijking onderwerpen.

Tryin’ to get to heaven
Liveopname van 5 oktober 2000. Tryin’ to get to heaven is live beter dan de toch al sterke studioversie van Time out of mind. Nog een derde keer dan: meer opnames van de N.E.T. officieel uitbrengen, s.v.p.!
In 2004 verscheen al een liveversie, opgenomen op 25 september 2000, van Tryin' to get to heaven op een promocd.
12 oktober: Aan het eind van de versie van Tryin' to get to heaven van Tell tale signs is duidelijk hoorbaar dat een man in het publiek zegt "Fucking lovely". Dit klonk me nogal bekend in de oren. De promocd uit de kast gehaald, bingo! ook daar aan het eind van de track de "Fucking lovely". De twee versies zijn identiek. Dan blijf ik zitten met het probleem van de verschillende opnamedata. De informatie in het boekje bij Tell tale signs geeft 5 oktober 2000, maar het zal niet de eerste keer zijn dat Dylans platenmaatschappij verkeerde data in de linernotes geeft. Op de promocd staat alleen "Bob Dylan, field recording, UK, 2000". Na vergelijkingen met bootlegs is door fans de datum 25 september 2000 vastgesteld, zie hiervoor searchingforagem. Ik heb de neiging om de door de fans vastgestelde datum als de meest geloofwaardige te beschouwen. Of ik hier gelijk in heb, zal nog moeten blijken.
18 oktober: volgens de website searchingforagem is de datering van 5 oktober in de linernotes van Tell tale signs correct.




Marchin’ to the city (#2)
Wie dacht Marchin’ to the city na het horen van de eerste versie wel te kennen, moet zeker eens naar deze, compleet andere versie luisteren. Minstens net zo mooi. Meer ‘poppy’.
12 oktober: Bevat o.a. de tekst Just don't know what I was gonna do / I was all right 'till I fell in love with you, wat later is gebruikt voor 'Till I fell in love with you.
21 oktober: 'hergebruikte tekst': I ain't looking for nothing in anyone's eyes.

Can’t wait (#2)
Kan het mooier dan die eerste ingetogen versie op de eerste cd van Tell tale signs? Ja, het kan! Dit is nachtmuziek, lampen uit, in een hoekje kruipen om te verdrinken in de muziek.

Mary and the soldier
Net als die andere outtake van World gone wrong, had ook dit zo op World gone wrong gemogen.
Deze afsluiter van Tell tale signs is weer alleen zang en gitaar en sluit perfect aan bij het begin, de eerste versie van Mississippi. Gewoon weer opnieuw beginnen bij de eerste cd.