Rough And Rowdy Ways staat op de eerste plek van de Nederlandse albumlijst, zie hier.
Entertainment Business schrijft hier over dit opmerkelijke feit. Meer staat hier, hier, hier, hier en hier.
Milton Glaser, de man die de Dylanposter ontwierp is afgelopen vrijdag op 91-jarige leeftijd overleden. Zie hier en hier.
Dit intrigeert (mij): In de Volkskrant van 26 juni staat een recensie van het album Bigger Love van John Legend. Ik heb geen interesse in Legend of zijn muziek, toch bevat de recensie iets dat de Dylan-liefhebber in mij tot nadenken aanzet. Ik citeer de relevante zin: "Maar voor Bigger Love is de in hedendaagse pop dominante [Blake] Mills, producer van veelgeprezen albums van Perfume Genius tot Bob Dylan, vervangen door Raphael Saadiq."
Mogelijk zie ik iets over het hoofd, maar ik kan geen Dylan-album bedenken waarop Mills credits krijgt als producer. Wel staat hij op de hoes van Rough And Rowdy Ways genoemd als een van de muzikanten. Op de hoes van dat album wordt echter geen producer genoemd.
Hmmmm, zou het kunnen zijn dat deze Blake Mills de producer is van Rough And Rowdy Ways? En als dat zo is, hoe weet de recensent van de Volkskrant dit dan?
Vragen, vragen, vragen.
Zie ook hier. [met dank aan Hans]
Mojo van augustus heeft een één pagina tellende recensie van Rough And Rowdy Ways met op een tweede pagina een foto van een werkelijk schitterende buste van Bob Dylan. [met dank aan Theo voor het artikel]
Rudy Vandendaele schrijft in Humo onder andere: "Ik weet eigenlijk niet wat ik van 'Murder Most Foul' vind, maar dat heeft me die week niet belet om er bijna drie uur van mijn leven aan te besteden, zonder morren, alsof ik nog tijd zat heb." Het artikel staat hier, maar ik kan het niet openen (wie weet heb jij meer geluk). [met dank aan Rudy voor de tip en het artikel]
Shirley Collins maakte lang geleden met Alan Lomax veldopnamen. Op een avond ziet ze Bob Dylan op het podium staan in een folkclub in Engeland. Collins: "Ik vond het maar slappe hap. Hij kopieerde onze held Ramblin' Jack Elliott, meer niet. Na de twee liedjes liep hij gauw naar het toilet om hasj te roken. Ik vond later The Band wel aardig, maar eigenlijk luisterde ik niet naar popmuziek. Nog altijd niet. Ik luister alleen maar oude field recordings." Het gehele interview met Collins staat in VPROGids #26. Zie hier. (abonneeslot) [met dank aan Herman en Hans voor het sturen van het artikel en de link]
Rough And Rowdy Ways op de website van bibliotheek Rotterdam, zie hier. [met dank aan Herman]
Rob Velthuis over "False Prophet", zie hier. [met dank aan Rob en Dirk]
Saskia Bosch in Trouw (25 juni) over Rough And Rowdy Ways: "Op Rough and Rowdy Ways doet Dylan geen enkele poging modern of hip te klinken. Hij levert tien zelfgeschreven nieuwe songs af, die pendelen tussen (akoestische) folkpop en blues. En zoals we van hem gewend zijn ligt het tempo doorgaans laag." Zie hier. [met dank aan Hans]
Bluestown Music: recensie Rough And Rowdy Ways, zie hier.
Nieuwe plaat: recensie Rough And Rowdy Ways, zie hier.
Jan van Mersbergen over "My Own Version Of You", zie hier.
Nico Dijkshoorn over Rough And Rowdy Ways op de website Nieuwsblad, te lezen in ruil voor je e-mailadres, zie hier.Closing Time over "Handle With Care", zie hier.
Culturu.com: "Bob Dylan hield de wereld een spiegel voor met de klassieker 'Blowin In The Wind'. Dit nummer was een inspiratiebron voor Sam Cooke om 'A Change Is Gonna Come' in 1965 te schrijven, van muziek te voorzien, vervolgens uit te brengen." Zie hier.
Pimmol over Blood On The Tracks, zie hier.
Eerder meldde ik dat in het literaire tijdschrift Liter een stuk staat van Menno van der Beek over "Murder Most Foul". Ik heb het stuk inmiddels gelezen. In het grofweg twee pagina's tellende artikel schrijft Van der Beek met grote streken over "Murder Most Foul". Hij gaat nergens de diepte in. Weinig origineel met één stomme fout (Dylan is niet van mei 1944, maar van mei 1941...) Jammer, ik had meer verwacht van een artikel van de dichter Menno van der Beek.
3 opmerkingen:
Op Youtube kun je een aantal filmpjes vinden waarop Blake Mills zijn gitaarpartijen illustreert van zowat elke song van Rough and Rowdy Ways.
Een voorbeeld: https://www.youtube.com/watch?v=4kq1WbUUcwE
Bedankt Patrick voor de YouTube link(s). Als je Blake Mills zo die gitaarpartijen ziet en hoort spelen, voel je niet alleen de originaliteit en de kracht in de muzikaliteit van de nieuwe songs, maar ook de ruimte voor arrangement en interpretatie. Bij Dylan gaat het ook bij dit nieuwe album vrijwel altijd over de teksten en nauwelijks of helemaal niet over de muziek, helaas.
Bovendien valt bij de nieuwe songs ook de dansbaarheid van de nummers op, een aspect in de muziek dat bij Dylan altijd onderbelicht blijft in de recensies en beschouwingen, en zelfs voor de meeste Dylan fanaten anathema is. Je leest namelijk nooit in ISIS bijv. dat je ook op veel Dylan nummers uitstekend kunt dansen, met name op de albums van de laatste 20 jaar.
Duidelijk is dat alle songs op Rough and Rowdy Ways popelen om de wei (het field) in te kunnen voor een live uitvoering waarbij misschien het accent meer op de gitaar en minder op de piano mag komen te liggen.
Wat mij opvalt in mijn omgeving qua reacties is dat er nogal wat mensen zijn die op grond van de recensies een meesterwerk verwachten en dan geheel van slag raken door het trage, minimalistische karakter van de meeste muzikale arrangementen, de duur van de nummers, de concentratie en het geduld dat wordt gevergd van de daaraan niet gewende moderne luisteraar. Daarbij is een mooi onderscheid mij eveneens opgevallen, diegenen die ik ken als 'oude fans' van Dylan zijn na blinde aanschaf soms hevig teleurgesteld, zeuren weer over de stem, en missen de rock, terwijl de paar mensen die toch maar eens zijn gaan luisteren naar deze nieuwe Dylan, aangenaam verrast blijken over het algemeen: 'wat zingt hij toch wel mooi, apart, maar aangrijpend', en 'hoe ontroerend deze melodieën en fijnzinnige instrumentatie'. Ik denk dat dit album de geesten hevig gaat verdelen en dat ondanks de massale aanschaf er niet weinigen zullen zijn die het achteraf betreuren tot koop te zijn overgegaan. Ik zeg het nog maar eens, dit is een magnum opus dat niet op amusement gericht is, maar toewijding vraagt, wie daarvoor openstaat, wordt rijkelijk beloond, en ja er schuilt iets van een hypnotische dans in de meeste songs hier en de andere, de bluesnummers, die roepen de hoesafbeelding op.
groet hans altena
Een reactie posten