aantekening #7477

Gisteravond ben ik begonnen in Do It! (1970) van Jerry Rubin. Dat boek is een oorlogsverklaring aan een oudere generatie, zo begrijp ik van de achterflap.

In dit boek kwam ik de volgende zin tegen: "He would pass a record shop and catch a couple of lines of Dylan." Een mooie zin, een zin waarbij ik gelijk een beeld heb. Misschien omdat ik in het verleden die he, de hij geweest ben. Wanneer was dat?

Vrijdag heb ik Rough And Rowdy Ways in de platenzaak opgehaald en omdat ik wat aan de vroege kant was, heb ik daarvoor nog twee andere winkelpanden vol geluidsdragers bezocht. In geen van de drie bezochte zaken draaide Dylan.  Vrijdag was ik niet de hij. 

Gisteren overigens ook niet. Gisteren was ik in een platenzaak waar ik nooit eerder was. Dat is altijd een feestje, een ontdekkingstocht in de beste zin van het woord. Op de toonbank prijkte op een display twee recent verschenen albums: Rough And Rowdy Ways en Homegrown van Neil Young. De eigenaar van de zaak verkocht deze albums wel, maar was zelf meer een liefhebber van teringherrie, je kent het wel, de muziek van moeilijk kijkende mannen met lange haren.

Wanneer werd ik voor het laatst door "a couple of lines of Dylan" verrast terwijl ik langs een platenzaak liep? Ik kan het me niet herinneren, waarschijnlijk moet ik jaren terug in de tijd.

Ik denk de laatste paar dagen regelmatig terug aan september 1997, aan de dag dat Time Out Of Mind verscheen. Op de dag van release stond ik 's ochtends vroeg voor de dichte deur van de platenzaak. Na een kwartiertje wachten opende de winkelier de deur voor mij, maar ook toen was het nog wachten. Wachten op de pakketbezorger met dozen vol cd's. 

Op het steekwagentje van de bezorger stonden drie of vier dozen (het is 23 jaar geleden, ik weet niet meer ieder detail). In de eerste doos die open ging, geen Time Out Of Mind. In de tweede ook niet. Pas in de derde doos was het raak.

De winkeleigenaar schoof de cd in de speler, overhandigde mij een koptelefoon en zei: "luister 'm eerst hier maar, naar huis gaan duurt te lang." Terwijl ik luisterde werd er een kop koffie voor mijn neus gezet. 

Na ruim een uur luisteren, na "Highlands" zette ik mijn koptelefoon af en hoorde dat het album ook door de winkel schalde. "En?" vroeg de winkelier. Pas na het geven van mijn oordeel rekende ik af en ging ik naar huis met Dylans nieuwste. Al die tijd was er niemand in de winkel, behalve de handelaar en ik. 

Is dat de laatste keer geweest dat ik Bob Dylan door een platenzaak heb horen schallen? Vast niet.

Rond de release van Time Out Of Mind werd door iedereen met een stem - zo leek het soms - geroepen dat dit album Dylans zwanenzang zou zijn. De plaat zat vol aanwijzingen, aldus de roepers en dan was er ook nog die ziekenhuisopname. Ik was toen zo dom om te veel waarde te hechten aan wat anderen riepen, om mijn luisteren naar Time Out Of Mind te sterk te laten beïnvloeden door de roepers.

Ook over Rough And Rowdy Ways wordt geroepen dat het een zwanenzang is. De gedachte is, gezien Dylans leeftijd, niet zo gek, maar het is ook een gedachte die niks toevoegt aan het luisteren naar Rough And Rowdy Ways. Loslaten dus.

Het is gek, ik kan op ieder moment dat ik dat wil Rough And Rowdy Ways opzetten, maar ondanks dat dat kan, verlang toch naar het moment dat ik door een winkelstraat sjouw. Zonnetje aan de hemel. En dan enkele flarden van "Key West" die aan komen waaien. 

People tell me that I'm truly blessed ‬

Jerry Rubin zal die door de lucht fladderende regels niet meer horen, hij overleed in november 1994. Had hij het willen horen? Ik weet het niet.