Ten eerste: ik ben niet de Frans die met het idee voor deze serie kwam, maar nu een naamgenoot van mij ermee is gekomen, kan ik net zo goed van de gelegenheid gebruik maken om de loftrompet te steken over één van mijn andere favoriete artiesten, namelijk James Brown, oh pardon, Mr. Jaaaaaamesbroooooown!!!
Iedereen die Dylan de belangrijkste Amerikaanse artiest van de 20e eeuw noemt, miskent het talent en het belang van Soul Brother # 1. Misschien is dat omdat Dylan fans zich voornamelijk richten op teksten en James Brown zich daar nooit zo mee bezighield? Maar James kon met een paar kreten (Say it loud! I'm black and I'm proud!) evenveel zeggen als Dylan en zijn invloed op alle popmuziek die funky of dansbaar is, is onmiskenbaar. Hij staat op hetzelfde voetstuk als Dylan als het gaat om het belang voor de popmuziek. En zo komen we dus bij een opname van Dylan die één van de beroemdste nummers van Brown zingt. En het werkt heel goed: ze hadden/hebben tenslotte allebei een schorre stem. De band blijft behoorlijk dicht bij het originele arrangement van de song. James rekte het nummer altijd uit tot een tien minuten tot een kwartier durende mini soap opera waar hij een eerbetoon bracht aan alle overleden artiesten die hem waren voorgegaan. Dat is voor Bob misschien een beetje teveel van het goede, maar hier doet hij hetzelfde voor James.
Frans
Geen opmerkingen:
Een reactie posten