Er zijn van die concerten waar ik graag bij was geweest. Die op het Newport Folk Festival bijvoorbeeld, alwaar Bob de stekkers inplugde. Bij één van de concerten in het jaar erop volgend - het liefst die in de Free Trade Hall in Manchester, in de overlevering per abuis aangezien voor de Royal Albert Hall, waar iemand vlak voor Like a rolling stone.... afijn, iedereen kent het verhaal. Of teleporteer me naar 1980, toen Dylan niet alleen geestelijk maar ook muzikaal on fire was. Was ik allemaal graag bij geweest, ware het niet dat ik pas in 1982 ben geboren.
Ook van daarna zijn genoeg voorbeelden te bedenken. Concerten waar ik ook bij had kúnnen zijn, kortom. Ik was er immers. Op deze aarde dan, want bij die concerten dus niet. Zoals tijdens één van de recentere tournees, waar avond na avond dezelfde setlist werd afgewerkt, en vervolgens in Italië de boel totaal overhoop werd gehaald. De dag erop zit ik naar zo'n setlist te kijken, en denk: ik wou dat ik erbij was geweest.
Als ik echter één avond moet uitkiezen waar ik via de teletijdmachine van professor Barabas met terugwerkende kracht had kunnen belanden, dan is het 13 november 2002. New York, Madison Square Garden. Bob is op dreef, en doet elke avond wel iets verrassends. The End of the Innocence van Don Henley bijvoorbeeld, en lang niet verkeerd. Maar ook Brown Sugar, Old Man en Warren Zevons Mutineer komen langs. Op één avond. En hij, om in The Voice-termen te spreken: nailed ze, stuk voor stuk.
Twee avonden later volgt een extra toegift. Het allerlaatste nummer van die avond, met inleidende woorden. Bob heeft het over een 'buddy,' een vriend die er niet meer is en een tribute waar hij niet bij kan zijn. George Harrison is dan bijna een jaar dood, en Bob besluit als eerbetoon de George Harrison compositie en één van de allermooiste Beatles-nummers Something te spelen. De intensiteit waarmee Bob dit speelt, de liefde voor zijn vriend die in elke gezongen noot klinkt, de tederheid én de kracht waarmee dit wordt gebracht; het is allemaal van een verbluffende schoonheid. Op de Beatles versie van Something is heel weinig aan te merken, maar er zijn van die dagen dat ik denk dat Dylans live-versie nóg mooier is. Vandaag is zo'n dag.
Groet,
Martijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten